De geredde vakantie
VOGELS KUNNEN WE
ZELF NIET MAKEN....
HET GING OM DE
TWEEDE RIJLES
DE NATUUR
Diploma voor
Rotterdamse
invaliden
MAARSSEN
KINDERDIJK
LIMBURG
ROTTERDAM
Uit de kerken
iffliiiiiuiniiiai
I KAPPIE EN DE DIEPZEEDUIKERS I
Donderdag 30 maart 1961
ZKtu jL.ii i). -vjÜL.IÜ
Pag. 2
Ernie
Bushmilier
1\ /TAARSSEN Nou, meneer
V| E. R. Huitzing kan rustig
-LTX met vakantie naar Oos-
/-<, Vtenrijk en dat heeft hij gedaan
ANDERMANS EEND
GEEN SIGARETTEN
TOT 15 MAART
UIT DE TIJD
Ruim 90 procent
NOG STEEDS NIET
INDERDAAD
TE PRECIES
in en om uw huis
russel
Vandaag vertrekt
een gelukkig man
Er gebeurt iets in
het waterschap
Op de grote weg
maar niet direet
Een werkplaats
die navolging
verdient
wereldreis
W
FLITS
GORDON
in het
heelal
Dan Barry
llffillllllllHllllll
SJAANTJE
DE
TINTELS
0TT0
en de
drie
raven
IK ZEG NIET WAA<? IK GE- IL. DAG PAUL. 'T SP'JT ME HCZXE,
WREST BENHEEL MVSTÊPIEUSj) MAAR IK HEB Z-O'n PLE"
WORDT'IE 'ES LEKKF.e TTT ZlEPGEHAD.,..
JA.LOE gS ISOSO HOOI?
JE BÉNT B'j DE BB-CURSUS
GEWEEST,TCen BEN JE MET MEVR,
BAKKEI? MeeGeLOPEN ENTOer-i
NAAR MEVR, OOSTEROvi OM OlS
NIEUWE BADKAMER TE BEKIJKEN
EN TOEN BEN JE öESLEveN OM
HAAR JAM TE PROGVEN.OlE ZE
ZELF MAAKT EHTCGN HEB0E-
NAAR PiPO GEKEKSH ENTOEM,,,
KWAM {KOP STRAAT JEANNE TEGEN
Wil je niet
WETEN
WAAR IK
BEN
ÖEWSBST
-fa Natuurlijk waren de problemen rond Laos ook woensdag bijzonder belangrijk en over de
houding van Amerika tegenover de Nieuw-Guinearaad zal zeker nog op diplomatiek niveau
worden gesproken. Maar soms lijken die gewichtige zaken zover van ons verwijderd. Mis
schien omdat Nieuw-Guinea en Laos zover weg liggen. Dan is de schrik van een gemeente
ontvanger, die bijna niet met vakantie kon, zoveel gemakkelijker te begrijpen en dan treft
ons de nood van watervogels ergens in een Nederlandse boezem. Dan spreken invaliden in
eigen land ons direct aan en hebben we een mening over rijlessen in auto's. Die kleine
dingen van alledag vragen vandaag zomaar even uw aandacht in GEHOORD EN
GEZIEN. Juist omdat ze zo „gewoon" zijn.
i w J ''jbKB^ÊÊ ook. Want vanochtend om zes
uur is hij uit Maarssen vertrok-
H ken, hoewel het allemaal op het
Wt?*nippertje was, dat wel.
-#■ Vanmorgen is hij met zijn Eend vertrokken, de heer E. R. Huitzing. En
waarom dat precies op het nippertje kon, vertelt G. en G. van vandaag u.
KINDERDIJK „Meneer, het is ontzettend wat hier gebeurt.
Levend en wel verbranden de vogels. Ja, ja, de vogels. De
meerkoeten en de eenden en de waterhoentjes. In 1959 heb
ik gezien hoe een eend brandend van het nest vloog; in 1960 heb
ben we een gebraden eendenei van het nest gehaald en naar het
stadhuis gebracht. Wat.we horen is: niets aan te doen, maar we
begrijpen niet dat het zomaar mag." Dat zeggen ze me in Kin
derdijk en omstreken.
De heer Huitzing; is gemeente
ontvanger in Maarssen en dinsdag
avond moest hij in Utrecht zijn. Hy
parkeerde zyn Lelijk Eendje aan het
Utrechtse Leidse Veer en ging zijns
weegs.
Nu is dat Lelijk Eendje van de heer
Huitzing niet geschilderd in een kleur
die opvalt, want het is grijs. En van
daar dat de gemeente-ontvanger, toen
hij terug kwam van zijn bespreking,
in een verkeerd Eendje stapte ook
grijs zijn autopapieren onder het
instrumenteriipaneei legde, wilde star
ten en tot de ontdekking kwam:. Ik
zit in andermans Eend.
Terug naar de eigen auto en naar
Maarssen gereden, waar de heer Huit
zing gisteren tot zijn schrik bemerkte,
dat hij zijn autopapieren kwijt was.
Grote consternatie en de gemeen
te-ontvanger nam het Anp in de arm.
Er ging een telexbericht door Ne
derland, dat de vermissing meldde.
Maar wat later: Hup!, een tweede te
lex, want de papieren waren terecht,
„Ket was mr. J. W. Masman in
Utrecht die ze gevonden had", vertelde
me gisteren de gemeente-ontvanger.
,,Hij belde me om één uur op, een bij
zonder vriendelijke man. Ik rook wel,
maar ik wil geen sigaretten van u, zei
hij er direct bij. Ik ben hem bijzonder
dankbaar."
En nu rijdt gemeente-ontvanger
Huitzing in zijn Eend ergens door
Duitsland. Op weg naar zijn Oosten
rijkse vakantie-oord.
Prettige vakantie, meneer Huitzing.
Het gaat om het riet, beter gezegd
om het verbranden van het riet. Oud
riet dikwijls, en als dat niet weg is kan
men niet oogsten, wordt me verteld.
In en bij de boezems gebeurt dat en de
boezems staan onder het Waterschap.
„Het zien van de angstig rondvlie
gende vogels, wanneer het oude riet
in brand is gestoken, is een onver
kwikkelijk gezicht en het geheel is een
onbehoorlijke zaak", zei me gisteren
de burgemeester van Alblasserdam,
de heer L. Looy. „Maar er kan tegen
worden opgetreden", voegde hij er aan
toe.
Ik hoorde van burgemeester Looy,
dat het vooral gaat om twee grote ver-
zamelboezems, de Nederwaardseboe-
zem en de Overwaardseboezem. „In
het pachtcontract van de eerste staat,
dat er na 15 maart niet meer gebrand
mag worden en de pachter van de
tweede boezem heeft mei vorig jaar
schriftelijk het verzoek gekregen zich
aan diezelfde datum te houden, zodat
de broedsels niet beschadigd worden",
aldus de burgemeester, die ook nog
zei: ,,In de Nederwaardseboezem is dit
jaar helemaal niet gebrand."
Wettelijk is er tegen het, laat ik het
maar noemen: riet-branden weinig te
doen, omdat de „branders" niet het
oogmerk hebben dieren te verminken
of te doden.
Maar wie zijn hart op de juiste plaats
onder zijn kiel draagt en dat blijken
er bijzonder velen rond Alblasserdam
en Kinderdijk te zijn die kan zich
niet neerleggen bij de gang van zaken,
al zou het maar om een paar nesten
met verbrande eieren gaan. „Maar het
zijn er tientallen geweest, in het ver
leden", wordt me verzekerd.
Wat nu prettig is te horen, dat is dit:
de politie ter plaatse zal de zaak streng
in de gaten houden en er zal opgetre
den worden tegen overtreders.
LOF dient toegezwaaid aan iemand,
die daar zelf niet eens zo op ge
steld is. Hij is de heer K. F. Schippers,
directeur van de AVO-werhplaats; de
werkplaats in Botterdam voor minder
validen.
Veel van „zijn" mensen bewegen zich
voort in invalidewagentjes en u zult
zich herinneren, dat ik over invaliden
en hun wagentjes gisteren enkele din
gen zei. Het is namelijk zo, dat de
meeste invaliden geen notie hebben
van verkeersregels en daarom juichte
ik toe. dat de Haagse inspecteur S.
van der Meer de regels, die de inva
liden die in wagentjes rijden moeten
kennen, voor hen heeft gebundeld.
Intussen is in Rotterdam een initiatief
geboren en ten uitvoer gelegd en gister
middag waren de resultaten zichtbaar.
Diezelfde middag van gisteren kregen
namelijk 92 invaliden van die AVO een
papier waaruit blijkt, dat zij met goed
gevolg een verkecrscttrsus hebben
doorlopen. Hoe dat kon?
Een hele tijd geleden sprak de heer
Schippers met de Rotterdamse ver
keerspolitie. Kunnen we de mensen
geen verkeerslessen geven?, vroeg de
heer Schippers Natuurlijk en graag,
antwoordde men van de kant van de
politie.
Twaalf weken lang zijn de lessen
gegeven aan honderd invaliden en meer
dan negentig procent van de kandida
ten slaagde, zoals gistermiddag bleek.
Ik kan me vergissen, maar ik dacht
dat dit de eerste keer was dat een
werkplaats voor invaliden in Neder
land een dergelijke cursus organiseert.
Als dat zo is, dan wacht ik op de
navolgers.
,,Het is goed dat op een en ander
nog eens de aandacht wordt geves
tigd", aldus burgemeester Looy gis
termiddag. „En natuurlijk moet er de
hand gehouden worden aan de voor
schriften of verzoeken. De redenering,
dat het riet voor het belang van de die
ren gaat, is uit de tijd. En indien nodig,
zal men de rietpachters contractueel
moeten binden."
Hpt is met groot geno.egen datIk
hi;é'U mëldibé ni'aak' van ,.de woórdën,
die burgemeester Looy tot me sprak.
Ik geloof' niet, dat meft een sentimeri?
tele figuur hóeftt'e_zijn.om jn dez£Tijd.
nu ëeiïs niet de aandacht te vrageh
voor flatgebouwen, nieuwe boorputten,
snelle auto's, ijskasten of een geweldige
tanker, maar voor een stel eenden en
wat waterhoentjes.
Die kunnen we namelijk nog steeds
niet zelf maken
Gisteren is de voddenman geweest
en ik kreeg ttvee kwartjes voor de
trapauto van mijn zoon. Dat is niet
zoveel, zult u zeggen en dat vond ik
dan ook, temeer daar diezelfde trap
auto een dik jaar geleden vijf en ze
ventig gulden in een Rotterdamse win
kel kostte, drie keer in een bankwer
ker# gelast moest worden, een nieuw
yzeren stuurt je kreeg omdat het plas
tic van Italiaanse makelij de eerste
dag t al afbrak en tenslotte door mij
"tfokmog eens een paar keer werd gere
pareerd. Oudertjes z#n graag bereid
iets te betalen voor speelgoed voor hun
kinderen, maar het zou prettig zijn ais
voor dat geld eens iets behoorlijks
werd geleverd.
Tussen het riet en bij de molens, daar zitten ze, vlak bij Kinderdijk en
Alblasserdam: de eenden en de waterhoentjes. Soms is hun leven in ge
vaar omdat er riet verbrand wordt, maar de eerste burger van Alblasser
dam heeft nu duidelijk gezegd, dat het riet niet voor het dierenleven gaat
In Limburg had ik ze tussen het snel
verkeer op verschillende plaatsen op
de autoweg geteld: negen lesauto's, die
daar met dertig en veertig kilometer
per uur voortsukkelden en grote op
stoppingen in het achteropkomende
verkeer veroorzaakten. En ik schreef
er afgelopen zaterdag over.
Mijn opmerking bezorgde me een
reactie van de heer Henk Dolstra, die
een eigen rijschool heeft in Oldemarkt.
„Drie procent van de verkeersongeluk
ken wordt veroorzaakt door leswagens
(of een leswagen is bij een ongeluk
betrokken). En die andere 97 procent?
Vriend Russel, beschouwt u een rij-
instructeur als een noodzakelijk kwaad?
Hebt u nooit rijlessen gehad op een
autoweg?", vraagt me de heer Dolstra.
Nu moet ik mijn briefschrijver eerst
bedanken voor het bankbiljet dat hij
bijsloot voor de tv-actie en dan verder
dit: ik had het over files auto's waar
van de chauffeurs op dfi remmen
moeten springen omdat ergens iemand
zijn tweede rijles krijgt op een auto
weg. Dat vind ik onzinnig, dom en
gevaarlijk.
En omdat er rij-instructeurs zjjn
die dit allemaal goed vinden sterker,
die de mensen bij een tweede, derde of
vierde les meenemen naar zo'n auto
weg daarom acht ik dié ry-instruc-
teurs inderdaad een kwaad en niet eens
een noodzakelyk!
Ikzelf heb nooit rijlessen gehad op
een autoweg en dit antwoord op uw
vraag geeft me dan tevens de gelegen
heid te zeggen, dat dit natuurlijk ook
te gek is om los te lopen. Men leert
'iemand rijden in een auto, hij of zij
vraagt zijn of haar examen aan, de
proef wordt afgelegd en nu nemen we
aan, dat de kandidaat de eerste keer
slaagt. Dan kan die kandidaat, zo gauw
het rose papier gearriveerd is, de vol
gende dag meteen een auto kopen of
huren en overal gaan toeren. Zonder
een minuut ervaring buiten de stad,
zonder een keer gereden te hebben
op wat we dan noemen: de grote weg.
Wat ik indertijd deed? Toen ik mijn
rijbewijs had gaf een vriend met erva
ring me enige lessen tussen Amster
dam en Zwolle.
Maar misschien vindt u mij een erge
precieseling?
Klimopplantjes die men in een te war-
me kamer kweekt zullen vee] last van
luis hebben en daartegen zal men toch
iets moeten doen. Er zijn vele luizen
bestrijdingsmiddelen in de zaadhandel
verkrijgbaar en men zal zich vooral bij
het gebruik aan de voorschriften moe
ten houden die op de verpakking staan
aangegeven. Men dient met tussenpozen
van ongeveer tien dagen het sproeien
te herhalen; net zo lang totdat de lui-
gehoord
en
gezien
ij
Vadim nam afscheid en onmid-
dcll ik werd er een „Conferentie van
de Grote Drie" belegd. In verband
met al de problemen die hun in
Nieuw Delhi zouden wachten, werd
besloten dat Bertrand vier en twintig
uur eerder zou vertrekken. Ais mana
ger van de expeditie was het zijn
plicht de weg te effenen. Hij stem
de daarin toe op één voorwaarde, dat
ze gedrieën de befaamde bazaar van
Teheran zouden bezoeken.
De bazaar, een open markt, is het
terrein van kooplieden, die zich in
gildeverband in de primitieve win
keltjes installeren. Het is er een
enorme drukte, er wordt veei ge-
schx uwd en nelachen, en voor een
westerling is het bijna een beetje te
veel van het goede. Het geurt er
sterk naar kruiden en gekookt scha-
pev ees Maar ondanks dit alles
blijft de vrolijke atmosfeer van de
bazaar de bezoeker nog bij, lang na
dat hij Teheran heeft verlaten
tenzij hij natuurlijk het slachtof
fer is geworden van een der vele
zakkenrollers.
Langzaam tussen de mensenmas
sa door slenterend, bleven ze staan
voor een Mazda-tempel, die gewijd
is aan de vuuraanbidding; dit is de
oudste vorm van godsdienst in Iran
en zij wordt door de staat erkend.
De voornaamste god is Ormazd, en
door hem te aanbidden eren de ge
lovigen het goede dat hij belichaamt.
Ingewijden richten zells in het
open veld altaren voor hem op,
waarbij zij de zonnestilstand vieren
Eindelijk kwamen de neven weer
terug in hun hotel; ze haalden Bert-
rands bagage op en gingen op weg
naar het vliegveld Het gesprek
liep uitsluitend over suggesties voor
dt eerstvolgende operaties i India.
Alle luchthavens lijken sprekend
op elkaar en nergens valt dit feit
meer op dan in Teheran. En alle
luchtstewardessen zijn kennelijk
grootgebracht met elf geboden voor
ogen, waarvan het laatste luidt
„Blijf glimlachen!"
Met een even veroverende glim
lach van zijn kant overhandigde
Bertrand een van de stewardessen
zijn kaartje voor Nieuw Delhi.
„Het spijt me, mijnheer", zei ze
glimlachend, „maar uw vliegtuig
heeft vertraging in Kashmir." Op
eens leek het alsof haar glimlach
iets ironisch kreeg. „En we weten
absoluut niet wanneer het kan wor
den verwacht!"
Bertrands glimlach verdween.
„Wanneer hebben we dan aanslui-
ting?"
„Er gaat geen vliegtuig vóór mor
gen." (glimlach)
Al hun zo goed voorbereide plan
nen gingen in rook op. Ze verdwe
nen, net als een genius uit de
sprookjes van Duizend-en-een nacht.
En die punten die ze in Nieuw Del
hi moesten behalen, logen er be
paald niet om: ze moesten op het
spijkerbed van een fakir gaan lig
gen. Doseren met levende slangen
rond hun nek en de tulband van een
politie-agent stelen.
Enfin, met mopperen en piekeren
schoten ze niets op. Nu kregen ze
in elk geval iets van het nachtleven
van Teheran te zien als er in Te
heran tenminste iets van dien aard
bestond.
De volgende dag: dezelfde luchtha
ven, dezelfde glimlachende stewar-
des.
„Het spijt me heel erg, mijnheer,
(glimlach) maar nu heeft Uw toe
stel weer een noodlanding moeten ma
ken (glimlach) in wacht u eens
even (glimlach) o ja in Frank
furt."
Het wordt beweerd dat generaal
Cambronne zich onsterfelijk heeft ge
maakt door het simpele woord van
één lettergreep, dat de drie reizigers
nu tegelijkertijd uitspraken, tot gro
te schrik van de keurige, charmante
en opeens niet meer glimlachende
stewardes: „Merde!"
Het moreel zakte als een baksteen.
Het zaad der paniek, eenmaal ge
zaaid, groeit zo snel als een bloem
in een tekenfilm.
„Een ogenblik, heren," zei de ste
wardes nu weer glimlachend tegen
de reizigers, die bleek zagen van
woede en teleurstelling. „Er bestaat
een kleine kans op een speciale
vlucht
De eeuwige hoop sprong omhoog
als een vlam.
„Och nee, neemt u me niet kwa
lijk (glimlach), maar dat blijkt
toch niet mogelijk. Het is een spe
ciale vlucht van een groep Europese
bankiers die naar een internationaal
congres in Delhi gaan. Neen, in dat
toestel zou ik U onmogelijk plaat
sen kunnen bezorgen."
„Maar juffrouw we moeten ab
soluut uiterlijk vanavond of morgen
ochtend in Delhi zijn."
„Dan is er maar één oplossing:
het vliegtuig van Karachi via Kanda
har in Afghanistan. Daar hebt U dan
aansluiting naar Delhi. Maar ik moet
U wel waarschuwen dat het een oud
transportvliegtuig is!"
(Wordt vervolgd)
NED. HERV. KERK
Beroepen te Lunteren (toez.): Jac.
Vermaas te Veenendaal.
Benoemd tot hulppred. te Willems
oord: mej. M. Ch. de Wilde, vic. te
Blankenham.
GEREFORMEERDE KERKEN
Bedankt voor Waarder: J. P. Don-
dorp te Hattem.
Examens: aan de V.U. slaagde voor
het kand. ex. theologie: R. J. van der
Veen te Delft.
De lijstcollecte voor de sanatoria
Sonnevanck en Zonnegloren heeft in
Souburg 746 opgebracht.
De Waterleidingmij „Tholen" te
Tholen heeft besloten een nieuwe trans
portleiding aan te leggen tussen Hal
steren en Tholen. Het werk werd opge
dragen aan F. Hommel, te Oud-Vosse-
meer voor 63.100.
De leerlingen van de Chr. Huis
houdschool te Bruinisse brachten in
klasseverband een bezoek aan de melk
fabriek in Zierikzee, waar zij door dé
directeur over ontroming en bewerking
van melk en zuivelproducten werden
voorgelicht.
i
door
ZEGjROLFJE,
MI<MPARI<<ET15
DE BESTE VLIEGER
TER WERELD.
DATZEGUld-r-IK
WEDDATDEMId-,
NE HET VAN DE
JOUWE WINT.
OH, JA?—H0EH0Q6
KAN DIEVAN JOU
VLIEGEN?
L*ye HELP, wAT laat Al_
RAUL IS HATUOHIMK ZIEOEMD
KAM Me NIKS SCHEL*n.IK
nZEGHIKS
MIHinillIHNHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIlIHnilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllHlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllilllllllllllllHIllniHiliiiiiiHUHiniiHiiuiiii;
35-86. De badplaats Hola-Ohoc stondstrand omzoomden, werd juist een gast
er om bekend dat het klimaat daar ver.
kwikkend inwerkte op zakenlieden, die
overspannen waren geraakt door veel
geld verdienen. De neringdrijvende be
volking van Hola-Ohoe hielp het kli
maat nog een handje en trachtte de
oorzaak van die kwaal zo snel mogelijk
weg te nemen. Zij hield de prijzen over
al flink hoog, zodat de zakenlieden vrij
snel platzak waren en als genezen kon
den worden beschouwd.
In een van de witte hotels, die het
op het einde van de kuur opmerk
zaam gemaakt.
Geholpen door een geoefende portier
verliet hij het pand en streek neer op
het strand. Broeierig staarde hij voor
zich uit.
„Zover is het dus met mij gekomen".
mompelde hij dof. „Het is klaarik
heb het verkeerde bestaan gekozen
ik had nooit in de pret-industrie moeten
gaan! Mijn circus is over de kop en
nu is ook het geld uit de kas op
Opgewonden woelden zijn vingers in
het zand.
„Kon ik maar iets nieuws brengen!",
riep hij gesmoord. „Een spektakel
show! Iets ongehoords! Een gedres
seerd dier, dat het publiek nog nooit
heeft aanschouwd. Dan zou de naam
van Pablo Piste weer wereldberoemd
zijn
Niet ver van deze figuur verwijderd
zette de potvis Arie de eindspurt in
naar het strand
5080. Steeds dieper drong Otto het
struikgewas m, op zoek naar Elar en
Zaïda. Links en rechts van hem hoor
de hij de takken kraken, waar Distel en
Gabor zich eveneens een weg door de
struiken baanden. Af en toe stond hij
stil. in de hoop een ander geluid op te
vangen. Maar alles bleef stil en zelfs
het gerucht, dat zijn metgezellen maak
ten, werd voortdurend zwakker.
„Het is onbegonnen wegk," mompelde
hij, doch bijna op hetzelfde ogenblik
hoorde hij een schreeuw en direct daar
op de hoge gil van een meisje. Tegelij
kertijd schalde driemaal achter eikaar
de roep van de sperwer door het bos.
Met getrokken zwaard, waarmee hij
woest inhakte op alles wat hem in de
weg kwam, stormde Otto in de richting
van het geluid. Hij had zo'n vaart, dat
hij opeens bijna struikelde over de zi
geuner, die bij een bewegingloze gestal
te op het gras geknield lag.
„Zaïda," steunde hij zachtjes. „Zaï
da, ik ben het, Gabor! Er kan mets
meer gebeuren!" Toen bemerkte hij
Otto en vol vertwijfeling vroeg hij: „Is
ze dood? Zijn we te laat gekomen?"
Otto knielde naast hem en stelde een
vluchtig onderzoek in. „Het is niets, al
leen maar flauwgevallen! Ze zal direct
wel bijkomen," zei hij opgelucht, doch
zijn stem werd hard, toen hij er direcj
op volgen liet: „Maar waar is Elar! Zo.
lang wij hem niet te pakken hebheit
blijft het gevaar voor Zaïda bestaan!"
