„Miskende mooie man"
toekomst
naar nieuwe
NEK-AAN-NEK RACE
MET „THE ALLISONS
1
JEAN-CLAUDE PASCAL WINT
MET „NOUS LES AMOUREUX"
ïindstaiK
rtrt*
1 KAPPIE EN DE DIEPZEEDUIKERS I
Maandag 20 maart 1961
ZEEUWSCH DAGBLAD
ivandaag
I vandaag
wereldreis als
weddenschap
Effectavia" maakte
winst over 1960
pilllOiiiillHlBIIlOW
Trouble in Tahiti m
1 L
Pag. 2
CANNES. Met ogen, die tegen het licht protesteerden, en
een feestelijke loomheid begon zondagmiddag de Eurovisie
kolonie aan de Middellandse Zee te ontwaken. Het festival
was voorbij en het feest, dat in Golfe Juan vele uren langer
duurde dan het festival, was uitgebloeid. Het is een geweldig feest
geweest, dat begon toen de lichten van een spectacularie televisie-
uitzending waren gedoofd en dat eindigde toen het daglicht weer
bezit van de Riviera nam.
De knappe donkere filmspeler Jean-
Claude Pascal sleepte zaterdagavond
met het meeslepende wijsje „Nous les
amoureux" voor het Groothertogdom
Luxemburg de prijs van het Eurovisie
Songfestival 1961 in de wacht en hij
maakte daarmee een eind aan de Frans-
Nederlandse hegemonie van de laatste
vier jaar.
Hoewel de onderste regionen bij zo'n
competitie volgens de bijgelovige arties
tenwereld nooit veel goeds kunnen
opleveren iedereen duimt voor een
plaats in de middenmoot stak
Luxemburg, dat als veertiende aan de
beurt was, om elf uur met kop en
schouders boven de andere vijftien
mededingers uit: 31 punten!
Om het bijgeloof voorgoed uit te
roeien gaven de Europese jury's 24
punten aan Groot-Britannië, dat op één
na de laatste aan de beurt was.
Bijgeloof of geen bijgeloof, de jury's
hebben hun werk gedaan en er zullen
weinig kijkers zijn, die zich in de uit
spraak van dit „Europese parlement"
diep teleurgesteld voelen.
Romantiek
„Nous les amoureux" heeft alle kwa
liteiten om een groot gehoor te bekoren:
het is prachtig van ritme, donker van
toon, door en door romantisch eigenlijk.
De wijze waarop de ras-Parijzenaar
Jean-Claude Pascal het op zijn gehoor
overbracht zal echter wel doorslag
gevend geweest zijn voor het oordeel
der 150 juryleden: sober, geraffineerd
sober, hier en daar meer dictie dan
zang en dat alles met een doelbewuste
poging om dat wat men bij toneelspelen
„underacting" noemt (zo dóódsimpel
spelen dat iedereen denkt: dat kan ik
ook bij ons Kees Brusse bijvoor
beeld) ook op het zingen toe te passen.
In de zaal maakte in ieder geval juist
dat grote indruk.
Afgezien van dit sucoes stond de
hele uitzending op een zeer hoog peil.
Direkt al bij het begin trokken de
Fégnse televisiemensen al hun artistieke
registers open om die paar honderd
miljoen Europeanen meer te bieden
dan alleen maar wat lichte liedjes.
Van het verlokkende strand waarop
de milde branding zich onafgebroken
neervlijde drongen de camera's de
fleurige zaal van het Palais du Festival
binnen.
Op een monumentale brug stonden
de zestien vokalisten tegen een achter
grond van golvend heuvelland, onder
broken door ijle cypressen en weldra
kwamen ze één voor één naar beneden
om alleen maar even te zeggen wie ze
waren. De gewiekste Franse televisie
omroepster Jacqueline Joubert hield de
touwtjes stevig in handen en zorgde
voor korte introdukties, die de vaart
erin hielden.
Verrassend
Het eerste nummer „Estando Con
go" werkte al verrassend: een Spaans
-d, nu eens zoet vloeiend, dan weer
.1 geladen en door een waardig ver
tegenwoordigster van het Iberisch
1
31
2
24
3
Zwitserland
16
4
Frankrijk
13
5
Denemarken en Italië
12
6
Noorwegen
10
7
Zuidslavië
9
8
8
9
Monaco, Finland,
Nederland
6
10
Duitsland
3
11
Zweden
2
12
België en Oostenrijk
1
radio
MAANDAG Jeanne Verstraete
presenteert vanavond de nieuwe afle
vering van Marimba, een der aantrek
kelijkste en pittigste programma's van
de radio. Om vijf voor tien op Hilver
sum 1. In de vooravond het gevarieer
de programma Estafette. De lichte
muziek wordt mondjesmaat geser
veerd vanavond. De laatste tien mi
nuten van Hilversum 1 zijn gereser
veerd voor het echtpaar Jacobs-Reys.
Uit de vele programma's met mu
ziek kiezen wij nu eens een concert
dat de BBC III uitzendt. Het Ka
merorkest van Londen, onder leiding
van Anthony Bernard speelt een Sui
te van Leclair: Scylla et Glaucus,
en de vierde symfonie van Honeg-
ger getiteld: Delicae Basilienses, of
tewel Bazelse Vreugden. Na de pau
ze volgt het concert met de Sinfo-
nietta van Lennox Berkeley, Fau-
re's Fantasie poor piano en, orkest,
een sprookjesmuziek, die als zoda
nig Mendelshons Ouverture Midzo-
mersnachtdroom met succes naar de
kroon steekt. Tot besluit Le Torty-
beau de Couperin, van Ravel. Wie
de muziek van dit laatste werk door
bladert leest boven elk deel een op
dracht aan een of andere militair,
de Kaptein die en die, of de luite-
nant zus en zo. Elk deel namelijk
droeg Ravel op aan de nachedachte-
nis van een van zijn in de eerste
wereldoorlog gesneuvelde makkers.
Het werk in zijn geheel is een mu
zikale gedenksteen «oor Frangois
Couperin.
schiereiland voor de camera's gebracht,
compleet met gestileerde danspasjes,
vingerklikken en vampachtig gemani-
puleer met een lange donkere stola.
Conchita Bautista gevierd filmster,
zangeres en danseres zorgde voor
een eervol debuut van haar land in het
festival, dat met acht punten voor
zeven anderen zou eindigen.
De vier die volgden Monaco, Oos
tenrijk, Finland en Zuidslavië had
den ondanks de grote geografische
verschillen zeer veel punten van over
eenkomst: sterke beïnvloeding van de
nogal schreeuwerige Italiaanse liedjes-
fabrieken, die hun produkten ter
afwisseling echter rijkelijk overgieten
met mierzoete likeur. Ze kregen
samen niet meer dan 21 punten toe
gewezen.
„Wat een dag" dat Greetje Kauffeld
als zesde zong bleek met zes punten
gehonoreerd te zullen worden en het
moet ons van het hart dat Greetje zich
in dat internationale gezelschap en in
deze grote zaal goed heeft geweerd.
Toch zou het aanbeveling verdienen
dat iemand die ons land vertegenwoor
digt verplicht wordt de presentatie van
het lied onder deskundige leiding in te
studeren: gebaar, expressie en mimiek
waren beslist onvoldoende, en zijn
trouwens nooit de sterkste kanten van
onze vokalisten geweest.
Een fris lenteliedje uit Zweden
leverde maar twee punten op en in
vergelijking daarmee is het cijfer drie,
dat Duitsland kreeg toegewezen voor
het sentimentele draakje „Einmal sehen
wir uns wieder" sterk geflatteerd.
Frankrijk en Zwitserland kwamen
met fleurige liedjes uit de bus die van
dezelfde componist hadden kunnen zijn.
Bij het optreden van Jean PaulMauric
voor Frankrijk deed zich de eerste en
tevens enige wanklank op dit festival
voor: een letterlijke wanklank toen
de dappere Mauric zijn kostelijk voor
jaarslied na het refrein moest vervol
gen met een orkest dat om duistere
redenen een halve toon of daaromtrent
zakte!
Gezwollen
België wist maar één punt te ver
garen met een gezwollen aubadeachtig
lied, Noorwegen was beter op dreef en
de charmante Nora Brockstedt ver
overde maar liefst negen punten.
Denemarken leunde helemaal tegen
Italië aan en kreeg daar gelijke punten
voor: 12.
Over bleven de twee uitschieters van
dit festival: Luxemburg en Engeland.
Nauwelijks had Jean-Paul Pascal de
eerste woorden van „Nous les amou
reux" laten horen of men stootte elkaar
in de zaal aan: „dat wordt het wel"
doch nog geen drie minuten later, nadat
die doodgemoedereerde gebroeders
Allison hun eigen liedje „Are you
sure" langs hun neus weggaven stootte
men elkaar opnieuw aan: „dat zou het
ook wel eens kunnen worden".
Aanvankelijk zag het ernaar uit dat
dit teenagers-idool met de gouden plak
schoot zou gaan: Luxemburg gaf acht
punten, Zwitserland liet zich ook niet
onbetuigd met zeven en op een ge
geven moment steeg de spanning ten
top toen beide favorieten het getal 21
hadden bereikt. Spanje, Monaco en
Oostenrijk hechtten als laatste drie
meer waarde aan het volwassen chan
son van Luxemburg en keerden tien
punten uit waarmee het pleit was
beslecht.
Grote getale
Nog één keer zong Pascal zijn liefdes
lied en daarmee was een eind gekomen
aan het zesde Eurovisie Songfestival,
welks prettige geest onze Nederlandse
vokalisten hopelijk zal doen besluiten
om volgend jaar in groten getale spon
taan mee te werken aan een nationale
finale, die door het uitblijven van
roddel en argwaan, eindelijk eens het
feestelijke tintje zal krijgen waarnaar
het Nederlandse kijkerspubliwt
zoveel jaar reikhalzend uitziet.
televisie
MAANDAG
De rillingen zullen u
vanavond over de rug lopen want wat
u niet ziet, ziet Urkas niet, of is het
omgekeerd? Of valt er helemaal niets
te zien? In ieder geval wordt de tele-
patie op de keper beschouwd en dat
is de moeite alleszins waard. (8.20).
In aansluiting erop volgt om 9.35 de
zesde les van het Avondkollege Neder
lands. Onderwerp: Nieuwe spelling.
België Vlaams: „Champagne voor
Cesar" is een filmkomedie, waarin
een zekere Beauregard Bottomley
(Ronald Colman) door zijn „alwe
tendheid" in een quiz een gewraakte
zeepfabriek naar de financiële af
grond voert (8.25). In de vaste ru
briek „Vergeet niet te lezen" zijn
weer een aantal auteurs uitgenodigd,
o.w. Fanny Leys en Willem van Wij-
nendaele (10.05).
België Frans heeft na het journaal
de zendtijd ter beschikking gesteld
voor de politieke partijen in verband
met de komende verkiezingen (8.00).
Een nieuwe aflevering in de filmserie
„Disneyland" laat u opnamen zien
uit het Yellowstonepark, bekend om
zijn beren (8.30).
Duitsland presenteert na het avond
programma weer de herhaling van
een aflevering van „Het Derde Rijk",
vanavond deel 9: frontverlegging
(10.35). Eerder op de avond kunt u
langer dan een uur kijken naar luch
tig ballet op muziek van Johann
Strauss (8.20) en naar de rubriek
„Blik in de tijd" (9.35).
„Drie!" bedong Marc, even vastbe
raden als Dino. „Drie is het ab-so-lu-
te maximum."
„Goed dan drie."
„Wanneer vertrekken we?"
„30 september, 's morgens elf
uur."
„Prachtig. Zeg Mare, jij moet
dan de avond te voren ai hier zijn."
„Ik zal ervoor zorgen."
„Hoe vaak onderbreken we de
reis?" informeerde Abel.
„Elf maal. En drie maal elf is
drie en dertig. Drie en dertig pun
ten moeten jullie winnen om te
winnen."
,.En als we er eens een missen?
Dino glimlachte met een gezicht
als een koning, die een troep bede-
laars een handvol geld toewierp,
„Men noemt mij een. voorbeeld
van edelmoedigheid", zei hij met
een breed gebaar. „Jullie mogen
drie punten verliezen, maar" en
hier leek zijn stem veel op die van
Assepoester's petemoei „jullie
moeten je aan het tijdschema hou
den. Doen jullie dat niet, nu, dan
verliézen jullie, en daarmee uit. Als
jullie om de een of andere reden
vastraken, kun je toch in de race
blijven, maar die verloren tijd moet
bij de volgende etappe ingehaald
worden. Gesnapt?"
De neven knikten en de drie man
nen drukten elkaar de hand. Abel
ging met zijn neef terug naar het
vliegveld.
„Het is voor eikaar!" zei Mare.
„Dino denkt dat hij ons klein heeft
gekregen met zijn speelgoed, maar
dat is nu net iets waar we onze
hand niet voor omdraaien.
„Kikkers uit Hongkong! Die ar
me oude Dino, hij moet ons we)
voor superidioten aanzien!"
„Abel, dit betekent voor ons een
moordvacantie zonder dat het ons
ook maar een cent kost! Die ar
me oude Dino van jou zal merken
dat hij wérkelijk arm wordt! We
zullen hem villen! O, ik verheug me
nu al op zijn gezicht als we terug
komen!"
„Vergeet het nu niet 29 sep
tember!"
„Daar kun je ook op rekenen. Ik
zal er zijn. Nu, tot zien: pretti
ge vacantie!"
Verscheidene dagen later zat Abel
in zijn kantoor. Hij was helemaal
in de wolken. Zo juist waren de
middagkranten bezorgd. Zijn ogen
vlogen over de koppen: „19 septem
ber Spanning tussen Oost en West
neemt toeAlgerije. Minister ont
hult monument.
Toen viel zijn mond open: „Maar
maar dat bestaat niet!"
Hij greep koortsig naar d: ande
re bladen. Ontzettend iedere
krant had een verhaaltje over de
weddenschap. Die verwenste Dino
maar hoe was hij daartoe geko
men? Dino het voorbeeld van eer
lijkheid!
Hij greep de telefoon. „Hallo
hallo, Dino! Heb je de kranten
al gezien?" Er klonk verbijstering
in Dino's stem toen hij zei: „Nou,
en of. Ik begrijp werkelijk niet hoe
het is uitgelekt. Ik weet er abso
luut niets van
Abel belde af.
Maar het stond er dan toch maar,
met zulke grote letters dat een blin
de het had kunnen lezen! Compleet
met de opdrachtenlijst en de juiste
namen: graaf Abel Armand, graaf
Mare d'Oultremont, Dino Vastapa-
ne
De telefoon rinkelde.
„Abel, is dat waar wat er in de
kranten staat?"
„Nou, Abel, hm
„Abel Abel, je mankeert toch
niets?" Dit was zijn vrouw.
„Abel, wat moeten de mensen wel
denken? Twee volwassen kerels die
zich gedragen als
Abel nam een vel postpapier. Hier
moest een eind aan worden gemaakt
en wel onmiddellijk. Mare zou wel
weten wat er moest worden gedaan,
ook al zat hij vijftienhonderd mijl
bij hem vandaan. Die goeie ouwe
Mare als hij zou horen dat zij»
naam in zo'n zotte onderneming was
gesleept, zou hij vast woedend zijn!
„Beste Mare. Bekijk ingesloten
artikelen eens, en
Ja, die goeie ouwe Mare zou stel
lig een luid en. verontwaardigd
..Néé!" laten horen en dan was de
zaak afgelopen. Alles zou tot de nor
male verhoudingen terugkeren, en
de familienaam zou niets te duch
ten hebben van zulke vreemde ku-
Maar het Lot heeft nu eenmaal
de reputatie dat het er rare streken
op na houdt. ,,Hier Hassi, mid
den in de Sahara, hoorde de kok
van Marc's kamp toevallig een
nieuwsuitzending uit Europaiets
over een reis rond de wereld
een. Herculestaak. Hassi-Messa-
oud, waar hij zelf zat te luisteren
.een wereldreiziger, d'Oultremont
genaamd.. ..een gifslang rond ie
mands nek
(Wordt vervolgd)
VLISSINGEN. Uit het jaarverslag
van de Vlissingse beleggingsclub „Effec-
tavia" valt te concluderen dat in 1960
de groei van de vereniging ongestoord
voortging. De vereniging leed overigens
een gevoelig verlies door het overlijden
van de heer C. Harinck, de secretaris
penningmeester. Dit haalde de voorzit
ter van Effectavia" aan in zijn ope
ningswoord tijdens een zaterdagmorgen
in het Strandhotel gehouden jaarverga
dering.
Hij merkte verder op dat bet leden
tal nog niet het gewenste pe'il had be
reikt. De heer J. W. Roskam, agent van
de Nehamij in Vlissingen, hield een
praatje over door de leden in bezit heb
bende obligaties en aandelen. De door de
vereniging behaalde winst over 1960
maakt het mogelijk aan de leden een
uitkering te doen van 12,31 procent van
hun gemiddeld persoonlijk tegoed. Dit
cijfer is te berekenen uit de gerealiseer
de koerswinst en de te verdelen koers
winst, die respectievelijk 751,82 en
819,39 bedroegen.
WAAR IS M'JN
SCHOOLTAS MA,
IK KOM
NOOIT heeft Jean-Claude
Pascal gezongen, tot ander
half jaar geleden. En de
enige reden dat hij is gaan zin
gen, bestaat uit een gevoel van
miskenning. Jarenlang is hjj de
jeune premier, de mooie jongen
van de Franse film geweest, die
zich graag liet fotograferen met
als tegenbeeld de David van
Michel Angelo ten bewijze van
zijn klassieke schoonheid. Hij
speelde in film na film als de
ideale man, de Franse „prince
charming" van na de oorlog, de
minnaar met de mooiste ogen
ter wereld.
Pascal, die eigenlijk Villeminot
heet en op 24 oktober 1927 werd
geboren, had kunnen doorgaan
met filmrollen, ook al was het
genre jeune premier door de
komst van de nieuwe stroming in
de Franse film in het tegendeel
gewijzigd. Laurent Terzieff, Jean-
Paul Belmondo, Jean-Claude Brialy
werden de helden van de nieuwe
generatie.
Jean-Claude Pascal verdween
wat naar de achtergrond en voel
de zich miskend. In hem welde
een plan op om te bewijzen dat
hij meer was dan alleen maar een
moooie jongen: nij wilde gaan
zingen. Drie filmcontracten zei hij
af en Jean-Claude verdween van
het witte doek.
Dat was anderhalf jaar geleden.
Hij ging les nemen bij een oude
rot in het vak, Léo Chauliac, en
begon een nieowe carrière. In de
obscure zaaltjes, waar hij chanson
nier leerde worden, herkende men
hem niet. Trouwens al zou dat
wel het geval zijn geweest, wie
had durven denken dat daar de
filmster Jean-Claude Pascal zou
staan. Anderhalf jaar lang bestond
er alleen het chanson voor hem:
hoe het te brengen, welke chan
sons te kiezen, hoe een repertoire
op te bouwen.
In de „Bobino" trad hij voor
het eerst op. kortgeleden. De ver
rassing was volkomen. Het publiek
juichte een nieuwe Jean-Claude
Pascal toe. De critici schreven van
de „gentleman van het chanson".
Nu is hij winnaar van het song
festival. Jean-Claude heeft re
vanche genomen.
Uit handen van Tessa Beaumont
ontvangt Jean-Claude Pascal de
eerste prijs van het Eurovisie Song
festival.
Het muziekspel „Trouble in Tahiti",
dat gisteravond werd uitgezonden, heet
een opera te zijn, maar eigenlijk ont
breekt alles wat tot heden als nood
zakelijke onderdelen van zulk een mu-
ziek-dramatisehe schepping wordt be
schouwd. Er is geen ouverture, geen
koor, geen tussenspel, slechts een
enkele aria, een enkel duet. Het groot
ste deel van „Trouble in Tahiti" is
recitatief, gezongen dialoog.
Er is ook geen intrige. De opera is
een reeks dagelijkse 'belevenissen van
gewone mensen. Enig wantrouwen
tussen echtgenoten, wat zakelijke trans
acties, bezoek aan een psychiater, een
overwinning in een base-ball-wedstrijd
en tenslotte de verzoening tussen de
echtelieden.
De opera is geschreven door Leo
nard Bernstein, de duivelskunstenaar
van de Amerikaanse muziek, dirigent
van het New Yohks filharmonisch or
kest, pianist, televisie-spreker, peda
goog en componist van de succesrijke
musical „West Side Story",
De muziek van „Trouble in Tahiti"
bevat elementen van allerlei soorten:
Er zijn flitsen jazz, Amerikaanse songs,
flarden klassieke muziek, Strawinsky
en Hindemith. Maar dit alles verwerkt
in verrassende, soms flitsende instru
mentaties, afgewisseld met solo's op
een xylofoon of ingewikkelde slagwerk
passages. Er zijn slechts twee rollen:
Dinah en haar man Sam. Hun spel
wisselt af met een trio, dat als een
klassieke rei fungeert. Het is allemaal
erg ongewoon, echt Amerikaans, en
men krijgt wel eens het gevoel dat een
charlatan aan het werk is, maar het
zit zo knap en enerverend in elkaar dat
men zich ook vaak aan deze vreemde
muziek gewonnen moet geven.
Het werk, dat bijzonder moeilijk te
zingen moet zijn, vond in Laura Cor-
monte als Dinah, Rom Kalma als Satn
en Yvonne Oostveen, Gerard de Vos
en Henk Dorel als trio uitstekende
vertolkers. Zij werden begeleid door
het Promenade-Orkest onder leiding
van de Amerikaanse dirigent Albert
Catell. De soms toch wel fascinerende
muziek had in hen voortreffelijke pleit
bezorgers.
S. van Adelberg
SCHREEUW NIET
ZO, EN INOeiA ME
SEEN MA.'
ALST.JEBLIEFT
MAMMie,,,
WEET-JE WAAR
M DN TAS IS P
J 1
hum
26. De viskundige had het bij het
rechte eind: De ontmoeting tussen de
potvis en de octopus draaide op ruzie
uit. Zodra Arie het ondier in de gaten
had, schoot hij er op af, terwijl hij
driftig met zijn machtige staart sloeg.
De bol aan zijn hoofdstel slingerde en
danste en in de bol sloegen Kappie en
Balein als slappe poppen door de holle
ruimte. Het was maar goed dat de bei
de diepzee-verkenners hierdoor weinig
inzicht in de toestand konden krijgen,
want deze zag er niet zo moot uit.
De octopus sloeg zijn vangarmen om
de bol en begon er treiterend aan te
trekken. Voor Arie was dit heel onpret
tig. Het zware gewicht om zijn nek be
lemmerde hem in zijn bewegingen en
dus schuurde hij met zijn last over de
ruwe bodem om zich van de octopus
te bevrijden. Terwijl hij een woedend
geblubber en gelebber uitstootte schok
te en wrong hij zich. totdat hij v/eer
vrij was. Maar helaas raakte Arie niet
alleen ae octopus kwijt, doch ook de
duikkogel, die door al dat getrek en
geslinger losschoot....
41 Het was een korte doordringende
kreet en met één sprong was Otto bij
de deur. „Ik kom terug!" riep hij
over zijn schouder en holde toen naar
beneden. Reeds op de trap zag hij zijn
ergste vrees bewaarheid; de hal was
leeg. Zaïda, die hij daar nog maar
enkele ogenblikken terug had achterge
laten, was verdwenen! Uit een der an
dere vertrekken kwam een bediende en
Otto stormde op de man toe.
„Waar is het meisje, dat hier zat?"
riep hij.
„Ikweet niet.. ..ik heb geen
meisje gezien," stamelde de verschrik
te man. „Ik dacht, dat ik iemand hoor
de roepen, maar ik moet mij vergist
hebben!"
Doch Otto luisterde al niet meer naar
de uitleg van de onthutste dienaar.
Zaïda!" schreeuwde mij. „Zaïda? Waar
ben je?" Er kwam geen antwoord en
Otto rende naar de grote deuren, die
op een terras uitkwamen. Ook dat lag
verlaten, evenals het binnenplein. De
middagzon verschroeide het gras, waar
een paar kippen dom rondliepen en een
hond lag te slapen. Een jongen liep met
een paar houten emmers en Otto
schreeuwde hem toe: „Hédaar, heb je
soms iemand gezien, een meisje?" De
jongen grijnsde. „Die zijn hier niet!"
riep hij terug en liep door. Volkomen
verslagen bleef Otto op het terras staan,
doch na een ogenblik liep hij terug
naar de hal. Nu pas viel zijn blik op
de omgevallen stoel en plotseling zag hij
daar vlakbij iets glinsterends op de
grond liggen
Het vas het medaillon van Zaïda, het
kleine médaillon met de drie raven!
