OPLEVING
stap over op Oranjeboom
ZINGEND ECHTPAAR OP
BEZOEK BIJ .AKKOORDEN'
Abbas buigt
programma's
Draaidoos
met ander
toerental
Teddy Johnson en Pearl Carr
Meneer en
mevrouw
Muziek
WILLY SCHOBBE
OP DEENSE TV
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 7
Vergelijking
Medewerking
Beruchte naam
Zwakke plek
GLAD ALS
EEN AAL
Vervolg van pag. 1
VASTE WIL
KLEUR BEKEND
IN HET KORT
Vrijdag 3 maart 1961
ÏN 1947 begon het officiële zoeken naar oorlogsmisdadigers af
te lopen. Het feit dat Adolf Eichmann en de meeste leden van
zijn staf van specialisten in massamoord op grote schaal nog
op vrije voeten waren kon aan het tanen van de belangstelling
niets afdoen.
Namen als Eichmann en Burger, die voor mij voor goed ver
bonden waren aan de hel van de vernietigingskampen die hun
werk waren, zeiden het grote publiek niets, al waren zij in de
Neurenbergse processen keer op keer genoemd.
In mijn documentatie, die ik bijeen gebracht had als civiel
employé van de sectie oorlogsmisdaden van O.S.S., waren die
namen, hoewel de belangrijkste, slechts twee uit zeer vele. Ge
leidelijk was mijn eigen lijst van nog voortvluchtige oorlogsmis
dadigers langer en langer geworden.
Het materiaal dat ik verzameld had
was ten slotte zo uitgebreid geworden
dat één man het niet langer verwer
ken kon. Daarom besloot ik tot op
richting van een documenta'tie-insti-
'tuut. Het kreeg de naam Jüdische His
torische Dokumentation. Het was ge
vestigd in Linz, in de Goethestrasse
op nummer 63, in de kantoren van
het Jüdische KZ-Verband, de vereni
ging van joden die de concentratie
kampen hadden overleefd. Van die ver
eniging, door mij opgericht, was ik de
voorzitter. Zij telde ongeveer vierdui
zend leden, onder wie ik zeer vele
persoonlijke vrienden had.
TtE STAF van het doeumentatie-
centrum was ongeveer dertig man
sterk. Allen verrichtten hun werk be
langeloos. De leden van de vereniging
die werkzaam waren in de vele kam
pen voor ontheemden en gevangenen,
traden op als vertegenwoordigers van
het documentatiecentrum.
Wij begonnen met het aanleggen
van een kaartsysteem van getuigen
verklaringen over alle ons bekende
oorlogsmisdadigers. Zeer vele van die
verklaringen verkregen onze mede
werkers in de ontheemdenkampen.
Die verzameling gegevens werd aan
gevuld met een afschrift van twee
Amerikaanse lijsten: een met de na
men van nog voortvluchtige oorlogs
misdadigers en een met de namen
van al gearresteerde oorlogsmisdadi
gers.
Wij begonnen met een zorgvuldige
vergelijking van onze gegevens met
de Amerikaanse. Binnen twee maanden
hadden wij als resultaat van dat ver-
gelijkingswerk een lange lijst samen
gesteld van mensen die konden optre
den als getuigen tegen nog niet be
rechte oorlogsmisdadigers. Die lijst
stelden wij ter beschikking van de
Oostenrijkse justitie.
Het documentatiecentrum stuurde
nogal eens verzoeken om inlichtingen
naar joodse organisaties in Tsjeeho-
slowakije, Hongarije, Griekenland, en
verscheidene andere landen. Hieruit
groeide een intensieve internationale
samenwerking, waarbij al spoedig ook
het Centre de Documentation Juive
Contemporaine in Parijs en soortgelij
ke centra in andere landen werden
betrokken.
HET documentatiecentrum begon
een internationale faam te krij
gen. Na weinige maanden al kregen
wij uit tal van Europese hoofdsteden
verzoek op verzoek om bezwarende
gegevens over oorlogsmisdadigers die
terecht moesten staan. Het was in
die hoofdsteden al gauw bekend ge
worden dat wie snel inlichtingen wens
te over oorlogsmisdadigers beter
niet de langzame en ingewikkelde of
ficiële weg langs vele overheidsbu
reaus moest volgen maar zich direct
tot ons documentatiecentrum kon rich
ten.
Mede dank zij onze medewerking
konden overal in Europa honderden
oorlogsmisdadigers worden gearres
teerd en berecht. Het documentatie
centrum nam ook actief deel aan het
opsporingswerk. Zo liet het foto's en
persoonsbeschrijvingen van gezochte
oorlogsmisdadigers aanplakken in de
eetzalen en administratiekantoren van
ontheemdenkampen. Het verspreidde
brochures over de vernietiging van
centra van joods cultureel leven in
Europa en deed in het algemeen al
het mogelijke om te voorkomen dat
het probleem van de berechting van
de oorlogsmisdadigers naar de ach
tergrond zou worden geschoven.
Na ongeveer een jaar hadden wij de
beschikking over een kaartsysteem
van meer dan duizend plaatsen waar
joden en masse de dood in waren ge
dreven. Per plaats stonden op elke
kaart de namen van de oorlogsmisda
digers en de namen van de overle
venden die tegen hen konden getui
gen.
AL DAT WERK werd in het docu
mentatiecentrum pro deo verricht.
In het eerste jaar bestreden wij de
kosten voor een deel met de enige fi
nanciële bijdrage van een buiten
staander die wij ontvingen: vijftig
dollar per maand. Dat bedrag ontvin
gen wij door bemiddeling van dr. Sil-
berschein uit Genève.
Op zekere dag viel mijn oog, toen
ik in het documentatiecentrum bezig
was de lijst met namen van de leden
van de staf van Eichmann samen te
stellen, op de naam Burger.
S.S.-Hauptsturmführer Anton Bur
ger, een beruchte jodenvervolger. De
man die gearresteerd was in Fi-
scherndorf toen huiszoeking moest
worden gedaan op -nummer 8, waar
mevrouw Eichmann woonde, maar in
plaats daarvan huiszoeking was ge
daan op nummer 38.
HET Rijksinstituut voor Oorlogs
documentatie heeft ons des
gevraagd medegedeeld dat
het nimmer enig contact heeft ge
had met het documentatiecentrum
van Simon Wiesenthal, de Jüdische
Historische Dokumentation. Het
Instituut heeft dergelijke kwesties
altijd alleen op regeringsniveau
afgehandeld, vernamen wtj verder;
Wiesenthal zou dan ook, mocht h{J
omgekeerd het Instituut inlichtin
gen hebben gevraagd, die zeker
nooit hebben gekregen.
IN ten minste één opzicht is de zaak-Eichmarfn zeer nuttig
geweest: er is weer opleving gekomen bij het opsporen
van nog voortvluchtige zware oorlogsmisdadigers.
Zo greep men pas deze week in Essen de vroegere S.S.-
Obersturmbannführer Alfred Rapp in de kraag.
Rapp, die tijdens de tweede wereldoorlog in Polen eigen
handig moet hebben meegedaan aan het ombrengen van dui
zenden joodse vrouwen en kinderen en zigeuners, blijkt vol
gens een mededeling van de Duitse politie sedert 1953 onder
de schuilnaam Alfred Ruppert in een hotel in Essen gewoond
te hebben. Hij werkte daar bij een uitgeverij.
Na de oorlog zou men zijn spoor zijn kwijtgeraakt. Men zou
hebben verondersteld dat hij in de laatste oorlogsdagen was
gesneuveld.
Burger, die commandant was ge
weest van het ghetto Theresiënstadt;
die wij rekenden tot de beslist zware
oorlogsmisdadigers. Volgens onze ge
gevens moest hij in het gevangenen
kamp Narcus W. Orr, het vroegere
kamp Glasenbach, bij Salzburg, zijn.
Ik reed er heen met een jonge luite
nant van het Amerikaanse leger, een
zekere Steinberg, ook een jood en
Duitser van geboorte.
Burger was doodsbang toen wij hem
ondervroegen. Ik vroeg hem wanneer
hij Eichmann voor het laatst had ge
zien. Hij opende zijn mond, alsof hij
wilde antwoorden, maar bedacht zich
en zei niets.
,,Kom, Burger", zei ik, „wij weten
dat je samen met Eichmann in Oos
tenrijk bent aangekomen. Wij zijn
hier niet gekomen om je positie moei
lijker te maken. Alles wat wij willen
weten is dit: de datum van jullie aan
komst in Oostenrijk."
BURGER WAS helemaal van streek.
Hij bleef maar volhouden dat hij
niet samen met Eichmann naar Oos
tenrijk was gegaan.
„Je bent toch naar Altaussee ge
gaan? Je bent daar toch gearres
teerd, nietwaar? Dan moet je ons ook
kunnen vertellen waar Eichmann heen
is gegaan."
Burger kon zich opeens niet meer
beheersen. Driftig riep hij: „Willen
jullie ons dan allemaal laten op
draaien voor wat Eichmann gedaan
heeft?"
„Nee, zeker niet", zei Steinberg,
„wanneer je wilt meewerken kun je
misschien een deel van je schuld op
hem afschuiven. Hij was immers jouw
chef. Op welke dag in mei heb je
Eichmann in Altaussee voor het laatst
gezien?"
„Op 4 mei", zei Burger, „een dag of
twee voordat de Amerikanen er aan
kwamen."
„Wat vertelde hij je? Wat waren
zijn plannen?"
„Daarover liet hij niets los."
Opeens vroeg Burger waarom wij
met al die vragen bij hem kwamen.
Wij konden toch beter Eichmann al
les zelf vragen?
Ik had mijn antwoord al klaar,
maar luitenant Steinberg was mij
voor. Hij wilde voorkomen dat Bur
ger er achter kwam wat onze zwak
ke plek" was: onze onbekendheid met
de verblijfplaats van Eichmann. Wij
moesten Burger in de waan laten,
vond hij, dat Eichmann in een van
de vele gevangenkampen zat. Daar
om maakte hij abrupt een einde aan
de ondervraging.
ONGEVEER drie maanden later gin
gen wij opnieuw naar het kamp om
Burger te verhoren. Hij was er niet
meer. Hij was ontsnapt, met hulp van
een illegale organisatie van nazi's.
Pas jaren later zou ons pad het zijne
weer kruisen.
Een nieuwe grote tegenslag, dus.
Terugrijdend naar Linz kon ik mijn
terneergeslagenheid niet van mij af
zetten. Had ik van het begin af
maar meer aandacht aan hem ge
schonken, verweet ik mijzelf. Ik had
hem al in Altaussee aan de tand moe
ten voelen. Dat ik hem drie maan
den de gelegenheid had gegeven zijn
vlucht uit het gevangenkamp waar
wij hem later terugvonden voor te be
reiden zou ik mezelf nooit kunnen
vergeven.
Had ik toen maar geweten dat
Eichmann in die tijd, overeenkomstig
de vermoedens van Burger, gevangen
zat in een kamp van het Amerikaan
se leger, te Kemanten bij Rosenheim.
Wij zouden Eichmann dan jaren eer
der in handen gekregen hebben.
VOLGENDE KEER
-*■ Gevangen SS-bewakers van het kamp Belsen moesten na de overgave dwangarbeid verrichten.
(FOTO UIT „DER GELBE STERN")
Een tweede punt dat opvalt, is de
gebezigde uitdrukking „over een vol
ledige dekolonisatie" in plaats van
„over de onafhankelijkheid". De Alge
rijnen zijn ook voor deze uitdrukking
verantwoordelijk, omdat die hen de
nodige slagen om de arm geeft over het
doel van de onderhandelingen.
Zo geven zij uitdrukking aan hun
vaste wil, niet uitsluitend over Algerije
en zijn onafhankelijkheid te praten. Zij
denken bijv. zeer sterk aan de Sahara
voor zover deze niet onder het Alge
rijnse grondgebied valt.
Het derde punt is waarschijnlijk het
belangrijkste. Het heeft betrekking op
de eensgezindheid over de middelen om
de onafhankelijkheid te verwezenlijken.
Welke deze middelen zijn is geen raad
sel meer, sedert de Gaulle en Bourguiba
het erover eens zijn geworden, dat men
niet van de ene dag op de andere Alge
rije onafhankelijk kan verklaren. Het
voorbeeld van de Belgische Congo is er
om de juistheid hiervan te bewijzen.
Bourguiba is er dus in geslaagd
Ferhat Abbas ervan te overtuigen, dat
er een overgangsperiode moet komen,
evenals een referendum, zoals de Gaulle
dit georganiseerd wenst te zien, hand
having van het Franse leger in Algerije,
enz. Dat dit in het communiqué is opge
nomen betekent een grote overwinning
van het drietal de Gaulle-Bourguiba-
Hassan II op Ferhat Abbas.
Tenslotte de hervatting van de op
bouw van de Grote Maghreb. Op dit
punt hebben Bourguiba en Hassan
Ferhat Abbas gedwongen kleur te be
kennen. Zij hebben hem gesommeerd
met hen mee te werken aan de op
bouw van deze Noordafrikaanse poli
tieke macht, als hij tenminste op hun
medewerking wilde kunnen blijven re
kenen.
Maar het ergst voor Ferhat Abbas
was, dat Bourguiba en Hassan deze
Grote Maghreb uitgebreid hebben tot
alle inwoners van Marokko, Algerije en
Tunesië, dus ook tot de Europeanen,
die zoveel hebben bijgedragen tot de
ontwikkeling van deze landen. Zij heb
ben dit gedaan door het woord „Ara
bisch" uit de oorspronkelijke naam weg
te laten.
Pijnlijk is dit alles voor Ferhat Abbas
in twee opzichten. In de eerste plaats
wordt daardoor de positie van de in
Algerije aanwezige Europeanen wel
haast zonder onderhandelingen vastge
legd; in de tweede plaats is daarmee
een wig gedreven tussen de communis
tische staten en Algerije. Ferhat Abbas
zal nu gedwongen worden Bourguiba
en Hassan in het Westelijke kamp te
volgen, terwijl hij toch in hoge mate
rekende op de hulp en de steun van
Rusland en China.
Bovendien zal het voor hem buiten
gewoon moeilijk worden om, terugge
keerd in Tunesië, zijn linkse ministers
ervan te overtuigen, dat hem geen
andere keuze overbleef.
Jhr. mr. W. E. van Panhuys, chef
van het kabinet en directeur van het
protocol van het departement van bui
tenlandse zaken, zal binnenkort tot am
bassadeur te Madrid worden benoemd.
RADIOPROGRAMMA VOOR ZATERDAG 4-3
I RADIO
De heer en mevr. Muziek
zingend door het leven
kende Engelse dansorkesten. Cyril Sta-
pleton was een van haar „bazen". Vijf
jaar lang zong Pearl Carr met de van
radio en platen vermaarde vocale groep
The Keynotes.
Het Londense Palladium zag en
hoorde Mr. en Mrs. Music in 1955 voor
het eerst samen optreden. Waarom
zouden we niet aan de top beginnen?
vonden ze. Het werd een doorslaand
succes. De huwelijksband tussen
meneer en mevrouw Muziek dateert
van juni van datzelfde jaar.
Varen...
De muzikale loopbaan van Teddy
Johnson begon als drummer op een
schip. Dat hield hij nogal lang vol,
want Teddy heeft uitgerekend dat hij
al slagwerkend zeven maal rond de
aardbol voer. De echte Teddy Johnson
leerden zijn fans pas kennen toen hij
ging zingen. Beloved be faithful bracht
hem aan de top. Zijn werk als disc
jockey voor Radio Luxemburg zorgde
er voor dat zijn populariteit zeker niet
minder werd.
Het aantal uitzendingen van Mr. en
Mrs. Music voor radio en televisie in
binnen- en buitenland, hun optreden in
music-halls en shows alom in Engeland
en ver daarbuiten, ze zijn er de tel van
kwijt geraakt.
Eigen nieuwsdienst
BUSSUM. Simon van Col-
lem heeft zijn Oude Draaidoos
voor morgenavond op stel en
sprong moeten wijzigen.op
verzoek van kijkers. Vele ouders
hebben de VPRO verzocht het
programma te wijzigen, omdat
het niet geschikt was voor jeug
dige kijkers, die zaterdagsavonds
langer op mogen blijven dan door
de week.
De VPRO heeft al die verzoe
ken ingewilligd en Van Collem
die ook protesten heeft gekre
gen gevraagd zijn programma
te wijzigen. De leeftijdsgrens was
aan de Oude Draaidoos gesteld in
verband met de vertoning van
fragmenten uit de film Dr. JekylI
and mr. Hyde.
Commentaar van Simon van
Collem: „Och, het is een teken
dat er naar mijn programma
wordt gekeken. Wat er voor in
de plaats komt, kan ik nog niet
zeggen".
Kaartsysteem des doods
(Advertentie)
Rauwelijks twee jaren na de tweede wereldoorlog begon de belangstelling voor
de opsporing van oorlogsmisdadigers overal in de wereld te tanen. De mensheid
wilde opnieuw beginnen, wilde niets meer over die nare oorlog lezen, horen of zien.
De Neurenbergse processen waren geëindigd, er waren reeksen doodvonnissen
voltrokken, er was genoeg gestraft en berecht - vond men.
In een zich snel van de oorlogswonden herstellend Europa kreeg de hang naar
de goede dingen des levens de overhand. In dat Europa, dat wilde vergeten - en
desnoods heel veel. gruwelijks met de mantel der liefde wilde bedekken - scheen
voor Simon Wiesenthal en het kleine groepje toegewijde speurders dat hij ge
vormd had geen plaats meer te zijn. Hun werk was onpopulair geworden. De
opsporing van nog voortvluchtige oorlogsmisdadigers was uit de mode.
Steeds meer mensen stappen over op Oranjeboom! Huisvrouwen
die tracteren willen, mannen die genieten willen: alle mensen!
En waarom? Omdat zij niet zómaar bier willen drinken, maar
écht bier... Oranjeboom bier... bier dat reeds 3 maal met goud
werd bekroond!
Eigen nieuwsdienst
T ONDEN De stroom Britse voca-
listen naar de Nederlandse tele
visie houdt aan. Na Alma Cogan,
Frankie Vaughan, Malcolm Mitchell
zijn het nu Mr. en Mrs. Music,
meneer en mevrouw Muziek: Teddy
Johnson en Pearl Carr die de reis
naar Nederland gaan ondernemen.
Zaterdag 11 maart zijn ze de gasten
van hoe kan het anders het
populaire echtpaar Teddy en Henk
Scholten in het Kro-programma
Zaterdagavondakkoorden.
Teddy en Pearl zijn goede bekenden
van Nederland en van Teddy Scholten.
Toen de Nederlandse Teddy in 1959 de
eerste prijs veroverde van het Euro
visie songfestival met Een beetje,
volgde het echtpaar Johnson-Carr haar
op de voet met Sing little birdie, dat
een tweede prijs behaalde en zeer
populair werd.
Gelukkig
Mr. en Mrs. Music zijn in Engeland
graag gezien en gehoord. Op gezette
tijden verschijnen er grammofoonpla
ten van hen op de markt hun nieuw
ste, How wonderful to know, is een
Engelse bewerking van het Italiaanse
Anema e core. Ze hoorden dit roman
tische liedje voor het eerst op een
wintersportvakantie in Davos. Het
orkestje in hun hotel speelde het on
telbare keren voor Teddy en Pearl,
's avonds bij het dansen na het diner.
De heer en mevrouw Muziek waren
toen op wat ze noemen „onze tweede
huwelijksreis".
Gelukkig in het huwelijk, gelukkig
in hun werk zijn Teddy Johnson en
Pearl Carr. Binnenkort beginnen ze een
nieuwe reeks uitzendingen voor de
commerciële televisie in hun land. Kort
daarop volgt een drukke week vol
radiouitzendingen en optreden voor de
tv in een aantal Westeuropese landen.
Dansend begin
Pearl Carr begon haar loopbaan op
de planken als danseres. Het zingen lag
haar meer, ze schakelde daarom al
spoedig over en werkte bij tal van be-
Hilversum I 402 m.
VARA: 7.00 Nws; 7.10 Gym; 7.23 Gram;
8.00 Nws; 8.18 Gram; 8.50 Voor U en Uw
gezin, praatje; 9.00 Gym v d vrouw; 9.10
Gram; <9.35—9.40 Waterst). VPRO: 10.00
Samen uit, lezing; 10.05 Morgenwijding.
VARA: 10.20 Gevar progr; 12.00 Orgelspel
en zang; 12.30 Land- en tuinb meded; 12.33
Nieuwe gram; 13.00 Nws; 13.15 VARA-Va-
ria; 13.20 Sportuitz; 13.45 Lichte muz; 14.05
V d jeugd; 14.40 Promenade-ork, omr koor
en sol; (15.3515.55 Boekbespr); 16.45 Van
de wieg tot het graf, vragenbeantw; 17.00
Jazzmuz; 17.30 Weekjourn; 18.00 Nws en
comm; 18.20 Jazzmuz; 18.35 Zigeunermuz;
19.00 Kunstact. VPRO: 19.30 Passepartout
bij gaslicht, lezing; 19.40 Leven en dood in
de Bijbel, lezing; 19.55 Deze week, lezing.
VARA: 20.00 Nws; 20.05 Gevar progr; 21.15
Soc comm; 21.30 Lichte muz; 22.05 De
vreemde wereld, radiospel; 22.30 Nws; 22.40
Licht progr; 23.05 Oude gram; 23.25 Lichte
muz; 23.5524.00 Nws.
Hilversum II 298 m.
KRO: 7.00 Nws; 7.15 Gewijde muz; 7.30
V d jeugd; 7.40 Gram; 7.45 Morgengebed
en overweging; 8.00 Nws; 8.18 Gram; 8.50
V d vrouw; 10.00 V d kleuters; 10.15 Gram;
11.00 V d zieken; 11.45 Gram; 12.00 Mid
dagklok - noodklok; 12.04 Promenade ork,
koor en sol; (Om 12.30—12.33 Land- en tuinb
meded); 12.50 Act; 13.00 Nws; 13.15 Zonne
wijzer; 13.20 Lichte muz; 13.50 V d jeugd;
14.00 Fanfare-ork; 14.25 Lichte muz; 14.50
Amus muz; 15.10 Franse les; 15.30 Piano
recital; 16.00 Gregoriaanse zang; 16.30
Sportcomm; 17.00 V d jeugd; 18.00 Kunst-
kron; 18.30 Gram; 18.45 En nu.. wij en
zij, lezing; 19.00 Nws; 19.10 Act; 19.25 Me
mo jandum; 19.30 Amateursprogr; 19.50
Lichtbaken, lezing; 20.00 Omr ork; 21.00 U
bent toch ook van de partij?, lezing; 21.10
Gevar progr; 22.25 Boekbespr; 22.30 Nws;
22.40 Wij luiden de zondag in; 23.00 Mees
terwerken v d religieuze muz, muzik le
zing; 23.55—24.00 Nws.
I TELEVISIE
NEDERLAND
VPRO: 17.00 V d kind. NTS: 20.00 Journ
en weeroverz. VPRO: 20.20 Filmdocumen
taire; 20.30 Ballet; 21.00 Oude films; 21.30
Cabaret.
DUITSLAND
15.00 Progr over het voetballen. 16.00
Licht progr; 16.30 Bijspel; 17.25 Rep; 17.55
18.30 Kathol Vesperdienst. (Regionaal
progr: NDR: 18.35 Progr overz; 18.45 Die
Nordschau; 19.25 Ook een dief kan dro
men. WDR: 14.00 Die Woche - Hier und
Heute; 18.45 Hier und Heute; 19.25 Vader
is de beste); 20.00 Journ en weeroverz; 20.20
Wedstr tussen steden; 22.20 Laatste nws;
22.35 Het woord voor de zondag; 22.45 We-
reldkampioensch ijshockey.
BELGIE VLAAMS
15.00 V d jeugd; 16.55—18.45 Wereldkamp
ijshockey; 19.00 Documentaire; 19.30 Week
journ; 20.00 Nws en weeroverz; 20.30 Quiz;
21.00 Gevar progr; 21.45 Wereldkampioen-
sch ijshockey; 22.30 Quiz; 23.00 TV-feuill;
23.25 Nws.
BELGIE FRANS
15.00 De amateursclub; 16.00 De la pou-
dre et des balles; 17.00 V d rijpere jeugd;
19.30 Feuill; 20.00 Journ; 20.30 Tekenfilm;
20.45 Quiz voor verloofden; 21.30 Un vedet
te; 22.45 Journ.
WILLY SCHOBBE
De trompettist Willy Schobbe
maakt op 18 maart in het program
ma Discparade zijn televisie-debuut
in Denemarken.
Schobbe is geen onbekende voor
de Denen. Sinds 1952 treedt hij re
gelmatig voor de radio op.
Discparade is een programma zoals
bij ons Pas Geperst. „Maar voor een
vraaggesprek in het Deens ben ik niet
bang", zegt Wiily Schobbe. „Ik heb de
laatste jaren zoveel Deens geleerd dat
ik het zonder tolk wel af kan".
De Denen houden van Sehobbe's ball-
room-muziek. Schobbe houdt van De
nemarken. Zijn vrouw is een Deense
Daags na zijn televisiedebuut is hij
gast op het jaarlijkse populaire con
cert van het orkest van Peter Rasmus-
sen in Kopenhagen
