de
Het drama van
pensioendief
KATJA, dïe
terugkwam
De twee jonge redders
DIEF ZEI
DANK U
DRIE BEJAARDEN
IN HOOFDROLLEN
uit Polen
GEBROKEN ARM WAS
HET KEERPUNT VOOR
EEN VERROTTE SCHOOL
M1
Verdichtsels van
13-jarige weer
te boven gekomen
Overbodige directeur
Zaterdag 31 december 1960 ZEEUWSCH DAGBLAD Pag. 17
Van een onzer verslaggevers
7 IJ ZIJN er nu, vele maanden nadat het gebeurd is, nog beduusd
van. Dat hun dit kon gebeuren: slachtoffer te worden van
een man, die zich uitgaf voor rechercheur van P.T.T. en er tot
twee keer toe in slaagde bejaarde mensen van hun pensioen te
beroven. Door gladde praatjes, die zo vertrouwenwekkend klom-
ken, dat er gewoon niet aan gedacht werd de man een legitimatie
te vragen.
flEN VAN ALPHEN, uit
Drumpt (onder Tiel)
Mvam dit jaar in het nieuws
door een 13-jarige buurjongen.
Die had haar door allerlei verzin
sel voortdurend geld weten te ont
futselen, zodat zij, alleen levend in
het boerderijtje van haar ouders,
voor een dreigend bankroet kwam
te staan.
Gelukkig werd er ingegrepen. En
Mien (60 jaar), die op de grond van
haar boerderijtje weer acht schapen
heeft lopen en een aanvallige pluim-
veeistapel de hare mag noemen, is al
het rumoer al weer vergeten.
Dank zij geld dat goedgeefse Ne
derlanders voor haar hebben gestort
(een notaris in Tiel beheert dit) heeft
zij nu ook elektrisch licht gekregen
in plaats van de petroleumlampen.
Bovendien laat men haar niet meer
alleen des nachts. Om toerbeurten
komen nichtjes haar gezelschap hou
den.
Voor de rest blijft zij haar (ontroe
rende) zorg wijden aan n'e schapen
en kippen, die achter het boerderijtje
aan de Dorpsweg 40, geen weet heb
ben van de moeilijkheden, waarin
hun eigenares was komen te verke
ren.
Mien van Alphen, uit Drumpt
ITATJA HENDRIKS keerde dit
jaar terug bij haar ouders aan
de Effinksweg 77 te Enschede. Ze
is nu vijftien jaar en is bijna dertig
pond aangekomen sedert ze op 9
maart 1960 uit het vliegtuig stapte,
dat haar van Warschau naar En
schede bracht.
Katja was een baby van twee
maanden, toen haar ouders vader
kwam uit Enschede, moeder uit het
Poolse Kreutzburg; beiden waren
door de Duitsers opgepakt en te
werkgesteld bij Breslau naar
Nederland terugkeerden. Ze durf
den Katja niet mee te nemen om
dat ze bang waren dat ze van
honger zou omkomen.
Drie weken heeft het echtpaar
Hendriks-Szezech in 1945 nodig ge
had om Enschede te bereiken. Bij
Glanerbrug werd mevrouw Hen
driks teruggestuurd omdat ze geen
papieren had. Via de „groene grens"
kwam ook zij in Enschede.
Katja werkt op een confectie-
atelier. Ze spreekt Nederlands vrij
wel zonder een accent, maar kent
nog niet alle woorden. Het Pools
beheerst ze nog uitstekend, zodat
moeder en dochter zaken kunnen
regelen waarvan papa niets snapt.
/"Np deze pagina komen zij nog eens naar voren: de
mensen, die in hef afgelopen jaar „in het nieuws" uit
eigen land stonden. Het is een greep uit het vele nieuws,
dat in 1960 in onze kolommen verscheen, een greep, die
de lezer confronteert o.a. met de melkhandelaar uit Huizen.
tegen wie een autodief zeer beleefd
„dank u wel" zei en het schoolhoofd
uit De Heen, die in zijn bouwvallige
school (daterend uit 1857) viel en
zijn arm brak.
Hoe is het met Mien van Alphen
uit Drumpt, die plotseling haar reke
ningen niet meer kon betalen, dank
zij de chantage van een dertienjarige
jongen? En met ir. K. H. Tusenius
uit Amersfoort, die zijn functie in
dienst van de gemeente Apeldoorn
overbodig verklaarde en zijn ontslag
nam?
De direct hierbij betrokkenen
zijn:
mevrouw H. A. Sebes-Goed-
hart, Clara Mariahofje 4, Dor
drecht (zij zorgde ervoor dat de
grote onbekende in Dordrecht
zijn Waterloo vond).
2 de 86-jarige heer H. Keiler,
uit de Schinkelstraat te Rot
terdam. Hij zag, met zijn huis
houdster juffrouw M. 't Hart, de
„rechercheur" verdwijnen. Met
600 gulden: het pas gebeurde
pensioen aan een Rotterdams bij
postkantoor.
de 60-jarige mevrouw A. van
Kampen-Schouten uit de
Oude Maasstraat 8a, te Schie
dam (zij gaf behalve een bedrag
van 240 gulden nog eens een be
drag van 800 gulden mee, dat zij
voor haar zeer bejaarde ouders
enkele dagen eerder bij het post
kantoor had gehaald).
Nog twijfel
Natuurlijk is het volmaakt onlo
gisch een verhaal met het slot te be
ginnen. Desondanks geven we eerst
het woord aan mevrouw Sebes, sinds
zeven jaar bewoonster 'van een der
rustiek-witte huisjes van het Dordtse
hofje, waar de grote onbekende ont
maskerd werd. Zij leeft nu nog in
twijfel of zij er goed aan heeft ge
daan de politie te zeggen wat zij
dacht van de man, die in september
1960 plotseling voor haar deur stond.
Op dat ogenblik twijfelde de door
spit geplaagde 72-jarige echter geen
ogenolik. Hij vroeg of zij ook wist
wie van de bewoonsters zo juist kon
zijn thuis gekomen, na haar pensioen
aan het postkantoor te hebben ge
haald.
Die man?
Het lag haar op de lippen hem te
vragen of hij soms de man was over
wie zij in de krant had gelezen. En
die tot twee keer toe oude mensen
van hun pensioen had beroofd. Zij
hield de vraag in, maakte de man
niets wijzer. Zij zag dat hij bij de
buurvrouw op nummer 2 aanbelde.
Maar die was niet thuis. Ook dat
wist zij.
Ze was doodsbang dat hij daarna
bij haar rechterbuurvrouw zou aan
bellen. Die was wel net van het post
kantoor thuis gekomen. Mèt haar pen
sioen.
Mevrouw Sebes glipte de deur uit,
vloog bij de rechterbuurvrouw, de
74-jarige juffrouw Timmermans, naar
binnen. Die zat net haar geld na te
tellen. „Berg dat geld weg, er is
iemand, die er op loert, siste Ik
haar toe. Zij gehoorzaamde zonder
iets te vragen. Ik ging weer naar
buiten, zag de man staan praten met
een twaalfjarige jongen uit de bloe-
menzaak op de hoek. Op dat moment
verdween hij en ik vroeg de jongen
wat de man wilde. Ook aan die jon
gen had hij gevraagd of hij een van
de bewoonsters net thuis had zien ko
men. Maar de jongen had niets ge
zien.
Toen moest ik de politie bellen,
want ik was zeker van mijn zaak.
Gelukkig kwam net de goudsmid
langs, die dit van me overnam.
5 minuten
Binnen vijf minutenn stond de po
litie voor onze neus, binnen een kwar
tier had men de man te pakken.
Er volgde een confrontatie. Wegens
mijn spit werd ik per taxi gehaald.
Toen was het gebeurd."
Zo vertelt mevrouw Sebes het nu.
En met een wijsgerig lachje wuift
zij het compliment weg dat we haar
niet onthouden: dat zij goed gehan
deld heeft. ,,Ik heb medelijden met
de ouders van de man en zijn vrouw",
zegt ze dan. ,,En of ik het weer zou
doen? Ik weet het nog niet! Ik heb
er echt veel weet van gehad."
Ook geen vrede
Het zelfde geluid laat de 86-jarige
heer H. Keiler horen. Ook hij wor
stelt nog steeds met deze zaak, on
danks het feit dat de hem afhandig
gemaakte 600 gulden volledig ver
goed zijn. „Hij zat zo op zijn gemak
je een kop thee bij ons in de ka
mer te drinken, hij vertelde zo ge-
0 De 86-jarige heer H. Keiler
eerste slachtoffer
0 Mevrouw A. van Kampen-Schouten
tweede slachtoffer
Mevrouw H. A. Sebes-Goedhart
zij had het gelezen
Het uit 1880 daterend Clara
Mariahofje te Dordrecht, waar
de „rechercheur" van P.T.T.
ontmaskerd werd.
loofwaardig, dat ik er geen moment
aan dacht hem te wantrouwen."
Het leven veranderde op slag toen
op het postkantoor de „rechercheur"
onbekend bleek te zijn De po
litie kwam met foto's, later kwam
de confrontatie met de gearresteer
de, nog weer later de verklaringen
thuis die de officier van justitie no
dig had.
Juffrouw 't Hart herkende de bruin
verbrande verdachte (hij was naar
Italië geweest met vakantie) het
eerst. Dat was toen de politie op haar
verzoek hem het blauwe overhemd
aantrok, dat hij op die dag had ge-
dragen. Bij zijn bezoek had zij ge
zien dat er een steekje aan het boord
los zat. En dat steekje werd zijn
noodlot. Hij ontkende dan ook niet
meer
Mevrouw Van Kampen-Schouten uit
Schiedam kreeg nog geen kwartier
nadat de man met goed 1000 gulden
uit de woning van haar ouders ver
dween, argwaan. Zij ging rechtstreeks
naar de politie, die haar vroeg of zij
de kranten niet gelezen had over een
soortgelijk geval van oplichting in
Rotterdam. „Ik had het niet gelezen",
zegt zij nu.
Ook haar en haar ouders is het
verschijnen in de rechtzaal bespaard
gebleven. En bij haar en haar ouders
een diepe dankbaarheid voor de goed
geefse Rotterdammers, die er voor
zorgden dat de duizend gulden voUe-
dig vergoed werden.
UIER is nog eens het schoolhoofd
van de Fatimaschool in De
Heen, onder de rook van Steenber
gen. Hij kwam in het nieuws door
op een avond tegen middernacht in
de onvoldoende verlichte gang
De dertienjarige Alfons
Schijf uit De Meern
aarzelde geen moment
Mevrouw P. M,
wis-Broere
pas gekapt
Lee- De 18-jarige Gerrit
Leewis
redde zijn moeder
Mevrouw M. J. Ha
moen-Van Bemmel
maar één gedachte
0 Katja uit Enschede (in goed negen maanden 30 pond zwaarder) met
haar vader en moeder, mevrouw en de heer Hendriks.
„VONDE VAN MIJN HAAR": dat
was de laatste gedachte van
mevrouw P. M. Leewis-Broere
uit de Pastoor Boelenstraat 8 in De
Meern toen zij op een meimiddag
in 1960 door een auto de Leidse Rijn
ingeveegd werd. Zij had in een
flits gezien dat haar zoon, die naast
haar fietste, de auto had kunnen
ontwijken.
Even later sloot het koude water
van de Rijn zich boven haar pas
gekapte hoofd.
Lang duurde het onvrijwillige bad
niet. Haar 18-jarige zoon Gerrit sprong
in het water en bracht zijn moeder
in recordtijd aan wal.
Toen zag mevrouw Leewis haar
zoon opnieuw in het water springen
en naar de drijvende auto zwemmen.
In die auto zat een dame, die er niet
in slaagde een van de portieren te
openen. Nog geen tien seconden daar
na zag de druipnatte geredde dat de
dertienjarige Alfons Schijf uit De
Meern, die juist langs kwam fietsen,
zijn jas uittrok en zijn schoenen uit
schopte. Even later zwom hij ook
naar de auto. Samen hebben de twee
jongens mevrouw Hamoen Van Bem
mel uit Ter Aa, de enige inzittende,
door het portierraampje uit de zin
kende auto bevrijd.
Kunt u zich voorstellen dat mevrouw
Leewis de foto van haar zoon Gerrit
vol liefde bekijkt? En dat zij er in
haar hart maar wat trots op is dat
hij en de 13-jarige Alfons Schijf later
uit handen van de burgemeester van
Vleuten een verdiende onderscheiding
van het Carnegie Heldenfonds kre
gen?
Alfons Schijf, wonend aan het Strijk-
viertal in De Meern, was het hele ge
val al weer bijna vergeten toen wij
hem er nog eens aan kwamen herin
neren. Hij weet alleen nog dat hij in
de verte de auto te water zag rijden.
En hij fietste wat hij kon om de
plaats te bereiken. Hij had net een
maand tevoren zijn diploma reddend
zwemmen gehaald (via het school
zwemmen). En toen hij zag dat de
redder in het water alleen weinig kon
uitrichten was hij meteen de Leidse
Rijn ingedoken.
Gemakkelijk
,,Ik had maar een gedachte: hier
kom ik toch zeker gemakkelijk uit!",
zegt de 51-jarige mevrouw M. J. Ha
moen-Van Bemmel uit Ter Aa (onder
Loenen aan de Vecht). Zij reed al
leen met de auto van haar man die
meidag van 1960 in De Meern langs
de Leidse Rijn, op weg naar haar
schoonzuster.
„Plotseling begon de wagen te slip
pen en ik zette m'n voet op de rem.
De auto zwiepte om, sloeg over de
kop de wal af, kwam op de schoei
ing terecht, sloeg weer over de kop
en dreef toen ineens met de wielen
op het water. Ik zat hoe is het
mogelijk? op de achterbank. Ik
greep naar het schuifdak. Even trek
ken, dacht ik en ik zit op de kap.
Maar het dak bleef gesloten.
Dan maar door het geopende por
tierraampje. Ik kwam er een stukje
uit, maar bleef toen hangen.
De auto zonk vrij snel. Vlak bij het
portier morrelde een jonge man aan
de kruk. Doe open, riep hij. Ik had
er helemaal geen erg in dat het
portier op slot zat.
Met z'n drieën
Ik kroop naar de voorbank, ging op
mijn rug liggen en probeerde zo door
het raampje te komen. Gelukkig kon
ik met mijn handen de kap bereiken.
De redders bij de auto, er was een
jongen bijgekomen, trokken en zo
gleed ik naar buiten.
Even later zaten we met zijn drie-
en op de kap van de geheel onder
water verdwenen auto.
Van de kant af werd een touw naar
ons toe geworpen. De jongens bonden
het om mijn middel en zo stond ik
een minuut later druipnat op de wal.
Minus een in de auto achtergebleven
schoen. Ik werd naar het bejaarden
centrum gebracht waar iemand mij
een deken gaf. Uitkleden en naar het
ziekenhuis, was het volgend bevel.
Maar ik zei: mij niet gezien. Ik ga
niet op de brancard. Breng me maar
naar mijn schoonzuster, daar kan ik
droge kleren krijgen.
Vandaar heb ik mijn man opgebeld
met de boodschap, dat de auto in de
Rijn lag en dat ik per taxi naar huis
kwam.
De auto? Die hebben we afgeschre
ven. Mijn man kocht een nieuwe en
toen ik de schrik te boven was ben
ik daar weer mee gaan rijden.
Zo eindigt mevrouw Hamoen haar
herinnering aan dit goed afgelopen
ongeluk, dat zij meemaakte, kort na
dat zij en haar man (met de vier kin
deren) de zilveren bruiloft hadden ge
vierd.
A/JET twinkelende ogen heeft de
melkhandelaar J. Rebel (32
jaar, gehuwd, twee kinderen) ons
nog eens het verhaal gedaan van
zijn stunt op een februarimorgen
van het afgelopen jaar. Hij liep om
kwart over vier die ochtend juist
met zijn melkkar buiten in de De
Ruyterstraat te Huizen, toen een
man hem voorbij liep. Die keerde
echter op zijn schreden terug en
vroeg de heer Rebel of hij niet even
een handje kon helpen bij het op
gang brengen van zijn auto.
De heer Rebel was bereid, duwde
de auto aan en nam zelf achter het
stuur plaats toen de motor afsloeg.
Hij bracht deze nu op gang, liet die
even warm draaien, zag de vreem
deling instappen en wegrijden. Ei-
kon nog net een dank-u-wel van af,
zegt de heer Rebel nu.
Pas toen hij de volgende dag iets
las over een in zijn buurt gestolen
auto, herinnerde hij zich dat de
vreemdeling die hij zo goed gehol
pen had, nogal met draadjes in de
motorkap manipuleerde. Een blik
sembezoek aan de eigenaar helderde
alles op. De vreemdeling was een
(beleefde) dief geweest.
Een paar dagen later is de wagen
in Den Bosch terug gevonden. De
dief zat zijn straf uit.
Voor de heer Rebel zal de her
innering aan de vreemdeling, die
hij door zijn hulpvaardigheid in het
bezit stelde van iets, dat hem
rechtens niet toekwam, blijvend zijn!
0 De heer J. Rebel
van deze streekschool te vallen en
zijn arm te breken.
De heer F. W. Sterenberg (34,
gehuwd, vader van een jonge zoon)
heeft achteraf die ongelukkige val
niet betreurd. Daardoor werd op
nieuw de aandacht gevestigd op de
deplorabele toestand waarin het uit
1857 daterend gebouw zich bevindt.
Gat
Gelijk heeft hij: in de gang van de
school naar de speelplaats ligt een
nimmer met zand volgestorte (lege)
beerput. Daardoor viel er plotseling
een gat in de vloer. Het werd provi
sorisch gedicht, maar dat werd ook de
oorzaak van de val
De heer Sterenberg verbergt zijn
voldoening niet als hij vaststelt, dat
de bouw van een nieuwe school (echt
geen weelde) daardoor verhaast
is. „Den Haag gaat akkoord en op 28
december j.l. werd de aanbesteding
gehouden", zegt hij.
Vloer buigt
„Of het nodig is? Een klaslokaal
hebben we tot bergruimte ingericht
omdat'de vloer aan alle kanten door
buigt. Het overblijflokaal heeft een
gedeeltelijk weggerotte deur (die mag
nu gerepareerd worden) en een vloer,
waarin eveneens gaten zijn gevallen."
Is het te verwonderen dat binnen
afzienbare tijd het hoofd van de Fa
timaschool, zijn twee onderwijzers en
de kinderen verheugd de deur van het
oude hok achter zich dicht zullen
trekken?
Gestut
Al was het alleen maar om de op
instorten staande muur waarin zich
de deur bevindt van de speelplaats
naar de school. Boven de deur is een
houten kozijn aangebracht, teneinde
de muur te stutten. Het aantal ma
len per dag, dat die deur geopend
wordt, is legio!
TR. K. H. Tusenius (44), uit Amers-
J- foort was de man die in 1960
B. en W. van Apeldoorn nogal ver
raste. Hij deelde het college op 12
maart van het afgelopen jaar mede,
dat hij zijn functie (coördinerend
directeur van drie gemeentelijke
diensten) overbodig vond.
En hij trok de consequentie uit
zijn woorden, zant korte tijd later
aanvaardde hij een baan als direc
teur van een Rotterdams bedrijf.
Nog een paar weken zal hij tussen
Amersfoort en Rotterdam (per trein)
heen en weer reizen. Begin 1961 ver
huist hij met vrouw en kinderen
naar Rotterdam.
„Of ik er geen spijt van heb" De
heer Tusenius glimlacht als hij een
opgewekt „nee" laat horen. „Vooral
niet", zegt hij, „omdat een van mijn
suggesties aan B. en W. om een con
sulent voor de gemeentelijke bemoeie
nissen met de lichamelijke opvoeding
en sport te benoemen, klaarblijkelijk
is opgevolgd. De advertentie daarvoor
is eind november verschenen."
Overigens kreeg de lieer Tusenius
in september van een bevriende rela
tie uit Amerika een knipsel gestuurd
uit een krant, waarin vrij uitvoerig
werd geschreven over zijn besluit
zijn functie op te heffen. Wie weet hoe
veel van die functies er ook in
Amerika zijn?
Ir. K.
Tusenius
De heer F. W. Sterenberg (rechts) en de vloer van het overblijflokaal
van de Fatimaschool in De Heen. Daar ligt een stnk triplex op, zodat een
schoolbank hier nog een wankel evenwicht kan vinden
