SPORT
Henk van Zalinge propt hart
en ziel in een motorblok
DE NATUUR
I KAPPIE EN DE KRIELKUNSTMAAN
ERGIFTIGDE OLIJVEN
BAZURKA
ÏÏSid
Vrouw op straat
van tas beroofd
in en om uw
huis
DE
I TINTELS
Jack
Dunkley
Uit de kerken
FLITS
j GORDON
in het
heelal
Dan Barry
SJAANTJE
Ernie
gt Bushmiller
Woensdag 24 augustus 1960
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 2
B6S tl STNI ET THU15 M3-
MENALSI kopdéze
vROTSSLIdP'ZJTTbN
JNEEN
DICHTEZÊE-
WIERWIU-
ESHMIS
dichtbij
NEPTUHIA..
tfjy gxptpj
Q«G MEtKSOeR) VRAAG- HET ME
HOE GAAT'T J NIET MEVROUW
-f Tl "TEL,VRAAG
HET ME NIET,,..
iS mji/WVA.^1
JA
SCHAT,
Van de N.V.W.S. de Neder
landse Vereniging van Witte Ster
rijders hoor ik gisteravond uit
Wyk bij Duurstede (Hoogstr. 12),
dat men nu meer dan 1000 leden
heeft, terwijl er in het hele land
zeventien consuls zijn aangesteld.
U weet nog wel wat die Witte
Sterryders willen: meer hoffelijk
heid op de weg, een strikt houden
aan de verkeersregels, fatsoen
aankweken by rijdend Nederland.
„Er zijn ook mensen die niet ge
motoriseerd zijn, maar zich toch
als lid opgaven om ons streven en
de algemene zaak te steunen",
werd me gezegd. En wat die Witte
Ster met het lidmaatschapsgeld
gaat doen? Binnenkort en dat
hoort u nog nader op deze plaats
wordt in Lopik de eerste Roode
Kruis Hulppost overgedragen, be
kostigd met dat lidmaatschapsgeld.
Ja ja, zo'n post langs de weg, waar
door soms van mensen die dach
ten, dat het fatsoenlek rijden al
leen iets voor „brave Hendrikken"
was, na een ongeluk het leven kon
worden gered
Auto's bouwen is geen werk voor een slordig mens met haastmaar dat is
coureur-constructeur Henk van Zalinge dan ook geen van tweeën. Neen, neen,
heel precies is hij; zo precies, dat hij ook de zuigers tot op het tiende gram meet.
acht en vijftig stuks aan de start. Dat
is gewoon ongehoord veel. Ze moeten
dan zelfs gaan „ziften" en houden er
uiteindelijk vijftig over die aan de wed
strijd mee kunnen doen".
Binnen, in de werkplaats van Van
Zalinge, stond de nieuwe Hirondelle
junior-racer op een aanhangwagen.
Want na die vijf maanden tekenen in
1959 begon in februari van dit jaar de
bouw.
Plaatwerk zit er nog niet om de ju
nior-racer. Het is allemaal nog „bloot"
en u kunt er zo doorheen kijken. Maar
de heer Van Zalinge heeft binnen in
die werkplaats, de gordijnen waar
achter hij vele maanden werkte en zijn
product aan tè nieuwsgierige blikken
onttrok weer open geschoven. En
wanneer hij geen motoren ombouwt
voor sportief gebruik of carburatorsets
maakt, dan werkt hij aan zijn junior
racer.
,,In Frankrijk en Duitsland is het
nu ook een rage", zei hij. „Financieel
zit er wel wat muziek in".
Maar daar gaat het hem niet eens
zo om. Waar het Henk van Zalinge
om gaat, dat is een Nederlands race
wagentje te bouwen dat internationaal
kan meedoen en buiten de grenzen
eens flink in de prijzen gaat vallen en
daar de monden van verwondering zal
openen voor dat vaderlandse product.
toe bouwde, maakte hij soms in op
dracht. „Maar bijna altijd met de voor
waarde, dat ik er zelf de eerste race
in zou rijden", zei hij.
Hij heeft in die race-wagens plezier
gehad, maar dit met die junior
racer van duizend cc en 360 kilo
daar gaat zijn hart en ziel in zitten.
Daar propt hij Van Zalinge-zelf
in het motorblok, om het zo eens te
zoggen.
Opleiding
Ja, en dan tenslotte nog die mensen,
die de heer Van Zalinge opleidt. Samen
met de coureur Rob Slotemaker doet
hij dat.
Ze hebben een rensportschool. „In
Zandvoort, op zaterdagen, geven we de
opleiding in safe-rijden", zei Henk van
Zalinge.
Ook acht mensen van de Rotterdamse
verkeerspolitie hebben daar onlangs een
cursus gevolgd. „Je moet het verschil
zien, voor en na zo'n cursus", lachte
Henk van Zalinge. „In het begin rijden
ze gewoon, zoals alle automobilisten.
Aan het einde slippen ze dwars op een
gladde baan, met één hand aan het
stuur, tussen opgestelde tonnen door en
ze kijken je tegelijk nog lachend aan
ook".
Net zo lang.
Als ik het goed zie, dan gaat Henk
van Zalinge in Bussum net zo lang
door, tot hij een Nederlandse racewa
gen internationaal heeft laten meepra
ten.
De zes race-wagens die hij tot nog
Van een onzer verslaggevers
ROTTERDAM. De zestigjarige
mejuffrouw V. uit de Witte de With-
straat werd maandagavond op de hoek
van de Hartmansstraat en de Boom
gaarddwarsstraat bijna aangereden
door twee mannen op een lichte mo
tor. De man op de duo ontrukte haar
haar handtas waarna het tweetal
snel wegreed. De tas bevatte haar
paspoort, een portemonnaie met 25
gulden en een vulpen.
Een paar uur later, het was al na
middernacht, werd de vijftigjarige
schilder J. D. O. uit de Rosier Faas-
senstraat in de Witte de Withstraat
aangesproken door een man die hem
onder bedreiging sommeerde zijn geld
af te geven. Toen de schilder daar
niet op inging doorzocht de aanvaller
zijn zakken waarbij hij tot de ont
dekking kwam dat O. geen geld op
zak had. Hij maakte zich toen snel
uit de voeten.
Pelargonium gramdiflorum kent men
beter als Franse geranium; een bij
zonder mooie en rijk bloeiende plant
die het best binnenshuis, doch dan voor
een open venster geplaatst kan worden.
Men dient haar wel te beschermen te
gen tocht; daar kan de plant beslist
niet tegen. Voortkweken door middel
van stekken is heel goed mogelijk en
dat kan men al wel in deze tijd van
het jaar doen. Jonge scheuten zullen
spoedig wortels vormen.
door
W-Lohmann
ginamiffiinflannimRinuiiniil
liinniiininiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiitfiiit
rWAMT IK WIL- U NIET VERVELEN
MET M'JN MOEI
vandaag is een van mun
VANMORGEN VROEG LEEK
ALLES MOOI/MAAR NU..ACH,
'T IS NET ALS IK ALTÜD ZEG.,
NA ZONNESCHIJN KOMT/
ALT'jD REGEN tf
JU#™
|iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiigiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiirjiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiininiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiim
102. Ofschoon Kappie geen verstand
had van helikopters, werd zijn aan
dacht direct getrokken door de opmer
kelijke schuine stand, waarin de bewus
teloze spion Janus het hoogteroer ge
klemd hield.
„Deksels... Dat heeft beslist iets
te maken met die rare koers van ons!"
flitste het door zijn hoofd. Haastig trok
hij de knuppel recht. Kappie zag hoe
het toestel nog net over een fabrieks
schoorsteen scheerde en zijn knieën
knikten. Het was nog haast adembene-
mender dan de aanwezigheid van de
dampende kunstmaan.
Kappie veegde zijn voorhoofd af. „Als
ik niet vlug wat doe, gaan we het vol
gende ogenblik toch naar de haaien!"
dacht hij. „De enigen, die dit ding in
de goeie koers kunnen houden zijn die
spionnen, maar die zijn weer niet te
vertrouwen! Maar wachtmisschien
is het ja mogelijk die schuimers het
verkeerde van hun gedrag bij te bren
gen". Dit zeggend, schoof hij beide
raampjes open, waardoor de verstik
kende dampen van de kunstmaan snel
verdreven werden en tegelijk maak
te hij zich meester van Janus' machi
nepistool. Daarop boog hij zich uit het
raampje. Dubbelster zwierde gelukkig
nog steeds mee aan het landingsgestel,
zij het dan ook in zeer ontredderde toe
stand
NED. HERV. KERK
Aangenomen naar Waalwijk J.
Breeuwsma te Zevenbergen (toez.),
Naar Hauwerd H. D. Hendriks te Win-
sum (Gr.).
GEREF. KERKEN
Beroepen te Eernewoude, W. Vis-
scher te Niéuw-Amsterdam, te Wester-
lee (Gr.) W. Visscher te Nieuw-Amster
dam, te Gorkum H. Hogenhuis te Dok-
kum.
Aangenomen naar Bennekom L.
Groeneveld te Nes. Beroepen te Nieuw-
Loosdrecht C. A. Wielemaker te Brui-
nisse. -
CHR. GEREF. KERKEN
Tweetal te Aalsmeer, A. Rebel te Em.
meioord en W. van 't Spijker te Dro-
geham.
REM. GEREF. GEM.
Aangenomen naar Friedrichshafen-
Sleeswijk-Holstein P. H. van Lent te
Gouda-Schoonhoven.
GEREF. GEMEENTEN
Beroepen te Bruinisse, h. Lichtenberg
te Rotterdam-W.
Acht en dertig jaar is hij, deze ge
boren Bussummer en hij is een bij-
ionder prettig mens om mee te praten.
Als u hem vraagt hoe lang hij tussen
de auto's zit, dan zal hij zeggen „m'n
hele leven".
Maar onmiddellijk daarachter laat
de zoon van een tabaksmakelaar dan
volgen: „Maar ik heb eerst, zeg maar,
wat serieuze banen gehad; ik zat bij
voorbeeld in de plastics, als technisch
mannetje. Maar ja, de een verzamelt
postzegels en stopt daar zijn centjes in
en ik heb plezier in auto's. Zo is dat".
Het klonk wel
Een kleine vijf jaar geleden heeft
Henk van Zalinge daar in Bussum
zijn eerste wagen gebouwd. Een race
wagen. Dat gaat heel rustigjes en lang
zaam, daarbij wordt alles kalmpjes
uitgedokterd en afgewogen; ja, ook
letterlijk gewogen, zoals de zuigers bij
voorbeeld.
Zes wagens zijn er nu onder de
handen van de heer Van Zalinge uit
gekomen, van voor tot achteren zelf
gebouwd. Eén rijdt er ergens in Ame
rika, een ander dikwijls in Engeland
en de rest in Nederland. „Hirondelle"
is de naam van de wagens-è-la-Van-Za-
linge.
Waarom? „Ach, als ik eerlijk moet
zijn weet ik eigenlijk niet hoe ik aan
die naam kom. We moesten een naam
hebben, een stel jaren geleden. Mijn
eerste auto heette HVZ (Henk Van Za
linge), maar dat vond ik eigenlijk niks.
Als je een naam zoekt en steeds weer
een ander vindt en opschrijft, dan
word je bijna gek. Ineens kwam toen
het woord Hirondelle. Miin vrouw en ik
vonden, dat het wel klonk: Hirondelle.
Wel, en zo is het gebleven".
Hij fokt ze op
Auto's bouwen zoals Henk van Za
linge dat doet kost geld, vrij veel
geld. En tijd, héél veel tijd. Maar in
tussen moet Henk van Zalinge ook
gewoon leven. Maar dat is de laatste
tijd niet zo moeilijk voor hem gewor
den.
Hijzelf zal het niet zeggen, want rnj
zou het zoiets als „opscheppen" vin
den en dat ligt verre buiten zijn lijn.
Maar anderen hebben het me ge
zegd. Die hebben dit gezegd:
„Van Zalinge? Als hij zou kunnen
dan zou hij zes motoren per week kun
nen krijgen. De sportwereld van de
auto's kent hem; en de sportrijders zijn
verzot op een motor van Van Zalinge
Juist en dat is dan meteen de op
lossing. Henk van Zaiinge bouwt moto
ren. In een paar merken is hij gespe
cialiseerd. Hij verbouwt ze, hij fokt ze
op, hij verandert ze, kortom: hij speelt
er mee precies zo lang tot ze zijn zoals
hij ze hebben wil. En die bouwt hij dan
in. In de wagens van de vele liefheb
bers.
Motoren die compleet van een fabriek
komen, maar die eerst Van Zalinge pas
seren en dan volmaakt anders weer te
voorschijn treden. In Duitsland, in Ne
derland, in Italië en in Engeland rijden
wagens met Van Zalinge-motoren.
De junior
Het vorig jaar is Van Zalinge aan
het tekenen geslagen: vijf maanden
lang. Toen stond er een nieuwe auto op
papier, een junior-racer.
„Dat is de grote rage op het ogen
blik", vertelde me de heer Van Zalinge.
„In Italië, daar kwamen bij een wed
strijd van junior-racers alleen al uit
het deelnemende Monaco honderd en
USSUM. De heer
J) Henk van Zalinge wan-
delde gistermiddag in
-ü—Js een nauw om de enkels
sluitende broek en een geruit
sporthemd vlak naast de spoor
lijn in Bussum en knikte tevre
den. Ik stond hem zo eens aan
te kijken en dacht: Je bent een
gelukkig mens, meneer Van
Zalinge.
Kijk, Henk van Zalinge doet iets,
waarvan er maar één in Nederland
kan zeggen dat hij het met succes doet
en die éne is Van Zalinge.
Henk van Zalinge is „wild enthou
siast" voor zijn werk, zoals hij dat
zelf zegt, en als hij dat niet was zou hij
iets anders gaan doen. „Ik werk voor
m'n plezier".
En diezelfde Henk van Zalinge
tenslotte leidt mensen op in een „tak
van wetenschap", waarvan iedereen
zegt: dat is zeer belangrijk.
O ja, de heer Henk van Zalinge
bouwt auto's.
De een postzegels
Zo ziet, in een Bussumse werkplaats, de Junior-Racer Hirondelle er op dit
ogenblik uit; nog „bloot", zoals u bemerkt. „Ik verwacht veel van de wagen,
wanneer-ie eenmaal klaar is", zei de constructeur met een fijn lachje.
|i!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiii)
in de
door Andrew Garve
Ogilvie ging aan het werk, begerig i
om precies uit te zoeken wat er ge
beurd was.
„Hoeveel tijd brengt u ongeveer in
iedere kamer door, mrs. Little?"
„Ongeveer tien minuten", zei ze.
„Er is geen tijd om er langer over
te doen, met al die kamers hier. We
moeten ons strikt aan het tijdrooster
houden, of we zouden er nooit door
heen komen."
„Juist. Ik stel tamelijk veel be
lang in dat tijdrooster."
„Nu, dan zal ik het u vertellen. Ik
begin in mr. Edes kamer om onge
veer tien minuten over zeven, en om
ongeveer twintig over zeven ben ik
daar klaar en ga dan de kamer van
miss Timmins doen."
Ogilvie ging aan het werk, begerig
zijn idee uit te werken. „In de
zelfde tijd, vermoed ik, gaan de an
dere werksters ook met haar tweede
kamer beginnen?"
„En zo niet, dan behoren ze dat
toch te doen."
„Zodat, laat ons zeggen, om vijf
minuten voor half acht de situatie
als volgt zou zijn: de gangdeur van
mr. Edes kamer zou ontsloten zijn."
„Wijd open", zei mrs. Little. ,,We
moeten de kamers toch luchten."
„Dat is nog beter, wijd open. En
u zou in de kamer van miss Tim-
mins zijn met de tussendeur dicht,
wed ik? Er is een springveer op,
niet?"
„Ja, dat is zo en ze gaat niet ge
makkelijk open. Het is gewoon vre
selijk om erdoor te moeten met een
armvol bezems en emmers, dat kan
ik u wel zeggen."
„En op dat moment zouden de an
dere werksters allemaal met de
tweede kamer bezig zijn?"
J a."
„Én even later gaan jullie allemaal
naar weer een andere kamer en de
gangdeuren zouden nog altijd open
staan?"
„Daar komt het zowat op neer",
zei mrs. Little, die er min of meer
was ingelopen.
Ogilvie keek peinzend naar de
werkster. „Denkt u", vroeg hij, dat
iemand van de redactiestaf er enig
idee van heeft, hoe jullie te werk
gaan. Ik bedoeld de methode en zo?"
Mrs. Little vouwde haar enorme
armen over elkaar en dacht pein
zend na. „Wat nu betreft, dat weet
ik niet, inspecteur. Tijdens de oor
log ging alles natuurlijk heel an
ders. Heel wat mannen, die hier wer
ken, hadden toen de gewoonte in het
gebouw te slapen, beneden in de
schuilkelder."
„Is dat zo?" zei Ogilvie met toe
nemende belangstelling. Hier had
men misschien een aanknopingspunt,
waaraan hij helemaal niet had ge
dacht.
„Ja, en we zagen ze gewoonlijk,
wanneer ze soms in de ochtenduren
naar boven kwamen. En ze zagen
eruit! U had ze eens moeten zien.
Wij babbelden altijd wel even met
hen. Dat was zo gezellig in de oor
log hij maakte de mensen tot
kameraden voor zover hij er geen
lijken van had gemaakt." Zij zucht
te, terugdenkend aan die tijd. „Ja,
sommigen hadden hier eigenlijk hun
woning."
„Veronderstel eens, mrs. Little, zei
Ogilvie, „dat de man die mr. Ede
trachtte te doden, ergens in het ge
bouw was toen jullie aan het schoon
maken waren, waarbij hij er natuur
lijk voor zorgde niet door jullie te
worden gezien en dat hij loerde op
een geschikte gelegenheid. Denkt u,
dat hij gedurende enkele minuten in
de kamer van mr. Ede heeft kun
nen zijn, nadat jullie daar klaar wa
ren, zonder te worden gezien of ge
hoord door een van jullie?"
Mrs. Little staarde voor zich uit.
„Het lijkt mij niet waarschijnlijk,
moet ik zeggen, maar ik vermoed
dat 'het toch wel kon, zodra hij zag,
dat de kust veilig was. We hebben
hier heel wat te rommelen en zeker
geen tijd om te treuzelen en rond
te kijken."
„Dat is precies wat ik ook dacht.
Nu nog wat. Hoe laat sloot u de ka
mers op deze verdieping weer?"
De werkster ging snel aan het re
kenen. „Ongeveer om kwart voor
acht, zou ik zeggen."
„Dank u," zei Ogilvie, helemaal
niet onvoldaan. „Ik ben u zeer dank
baar voor de hulp, die u mij hebt
verleend, mrs. Little. Ze is zeer
waardevol geweest."
„Tot uw dienst, hoor. Ik hoop, dat
u de kerel die het gedaan heeft te
pakken krijgt." Mrs. Little wachtte
totdat de inspecteur buiten gezicht
was en spoedde zich toen weg om
aan de andere werksters het sensa
tionele nieuws te vertellen, dat de
moordenaar de vorige ochtend waar
schijnlijk in hun midden had ver
toefd.
Ogilvie ging naar de tweede verdie
ping terug en bracht in het hun toe
gewezen vertrek ongeveer een half
uur door met het in orde maken van
zijn aantekeningen met het oog op
Haines' komst. Even na achten be
gaf hij zich opnieuw naar de por
tiersloge, om nog eens met Vickers
te praten.
„Kijk eens, Sarge," zei hij met
nauwelijks verborgen opwinding, „er
is nog één ding dat ik vergeten ben
je te vragen en dat is belangrijk.
Veronderstel eens, dat iemand de
nacht in het gebouw had willen blij
ven in plaats van naar huis te gaan,
zou je dat dan hebben geweten?"
Vickers dacht een ogenblik na.
„Ja, dat is verschillend," zei hij
langzaam. „Ik vermoed, dat we het
hier niet zouden hebben geweten. We
weten inderdaad niet wanneer de
mensen naar huis gaan behalve
wel eens toevallig en er zijn er
te veel en vaak gebeurt het, dat we
menen dat ze naar huis zijn ge
gaan en dan blijkt, dat ze in de
Crown Inn wat zijn gaan drinken. Ze
huppelen altijd maar in en uit en ik
zeg u, het is om duizelig van te wor
den."
„Wordt er 's nachts in het gebouw
gecontroleerd?"
„Nu, wel en niet, zou je kunnen
zeggen. Portier Peach gaat gewoon
lijk een ronde maken juist voor mid
dernacht, waarbij hij de lichten uit
draait, die de mensen onnodig heb
ben aangelaten en daarna maakt
portier Granger soms nog een ron
de door het gebouw in de eerste
ochtenduren, maar natuurlijk alleen
wanneer er iemand anders in de
portiersloge aanwezig is. weet u.
Maar een eigenlijke controle door
het hele gebouw wordt niet gehou
den. Nu u het me vraagt, zou ik wil
len zeggen dat als iemand zich ge
durende de hele nacht in het gebouw
zou willen verbergen, hij dat mak
kelijk zou kunnen doen. Er is ruim
te genoeg."
|i||lll!lllllllllll|||||||||||
door
füijiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Hf door
TANTE IS DIE KAAS
VO OR OP DE BOTERHAM
STRAKS?
DE PLAKJES ZIT
TEN ALLEMAAL
AAN ELKAAR
ZAL IK
ZE LOS -
S. Pol OfL--Alt righlt r.i.rv..
United Feature Syndicate, Ine