GEHOORD m GEZIEN Carnaval ging, de geit bleef ZAND ZAND DE NATUUR ZAND ERGIFTIGDE OLIJVEN KAPPIE EN DE KRIELKUNSTMAAN I In de hoopdat ze een mannekeivordt KNAC wil einde maken aan parkeerprivileges Levensonderhoud een punt duurder Rotterdammer in Worms gearresteerd FLITS GORDON in het 1 heelal in en om uw huis Jack Dunkfey Uit de kerken Geen afgevaardigde naar dorpsgemeenschap Vrijdag 19 augustus 1960 ZEEUWSCH DAGBLAD Pagina 2 lil Martha v. Meurs schildert, Anton van Meurs schil dert en is beeld houwer, Martha van Meurs de jon gere schildert. „Wanneer we van vakantie terugko men, willen wij veertien dagen niet gestoord worden", zegt schilder Van Meurs, „Dan moe ten wij onze ideeën uitwerken". BERGEN OP ZOOM Hier en daar verspreid hingen gisteren nog wat vlaggen, maar voor de rest merkt men niets meer van het Carnaval. Er wordt weer gewoon gewerkt in Bergen op Zoom. Alleen die geit op het Bleekveld heeft nog iets met Carnaval te maken. En die blijft er staan, want men wil haar even beroemd maken als dat manneke in Brussel. Op de borst van de geit staat een vrouwtje en zij heeft er voor gezorgd, dat die geit voor eeuwig in Bergen op Zoom blijft. Rond negentienhonderd, precies weten doet men het niet, woonde dat vrouw tje op het Bleekveld en zij heette Mie den Os. Met een geitenkarretje reed zij altijd door Bergen op Zoom. Tijdens een van de vele feesten daar, liep zij mee in een optocht met geit en kar. Bij die gelegenheid zong zij het schone lied: ..Mie den Os die had een geitje." Zo mooi vond men het, dat het een Carnavalslied is geworden. Ieder jaar moet men een nieuw idee hebben voor het Carnaval en dit jaar werd dat de geit. Jawel, een goed idee, maar hoe ko men we aan een geit. Daar heeft beeld- houwer-schilder Anton van Meurs voor gezorgd. Twee verschillen Daarom gingen wij gisteren meteen van het Bleekveld naar de Kerkstraat, waar Anton van Meurs (50), woont met vrouw en kinderen. Kunstzinnig is de de familie van Meurs, want mevrouw Martha van Meurs schildert en haar zestienjarige dochter Martha ook, Anton van Meurs is Rotterdammer van geboorte. „Ik kom evenals mijn vrouw uit een predikantenfamilie. Maar predikant worden had ik geen zin in. Ik gaf de voorkeur aan kunstschilder, zoals mijn oudste broer, dus ging ik na mijn HBS-tijd naar de Kunst- akademie." Op de Kunstakademie ont moette hij zijn vrouw en samen trok ken zij naar Bergen op Zoom in '40. „En van die tijd af zijn wij altijd samen genoemd en hebben wij samen geëxposeerd," vertelt Martha van Meurs. „Maar er zijn twee grote ver schillen tussen mij en mijn man: ik schilder alleen en werk direkter." Dat wil zeggen, dat Anton van Meurs vele maanden over een bepaald werk kan doen, terwijl zijn vrouw het achter elkaar afmaakt en er dan niet meer naar kijkt. Kleine geitjes Een paar maanden tijd had Anton van Meurs maar om de geit van Mie den Os af te maken. Maar het beest staat er nu: grillig, met krullen en dun. En in zijn atelier stonden er nog een stuk of tien. Kleine geitjes dan. De Bergen op Zoomers moeten niet alleen praten over die geit, maar er ook een kopen, vindt de Stichting Vastenavond. Want zij krijgen hun deel van de op brengst van iedere geit, „Maakt u ieder miniatuurgeitje zelf," De geit van Mie den Os op het Bleekveld in Bergen op Zoom. Zo zag beeldhouwer-schilder Anton van Meurs de geit. DEN HAAG (ANP) De K.N.A.C. heeft op een beroepschrift bij de Kroon een antwoord ontvangen waarin te le zen staat dat het parkeerprivilege op de Wolvenhoek in Den Bosch onaan vaardbaar is en geen wettelijke grond slag heeft. Volgens de automobielclub moet deze uitspraak het einde betekenen van alle zogenaamde parkeerprivileges. De club zal verdere stappen ondernemen om dit einde zoveel mogelijk te bespoedigen. Het beroep is indertijd ingediend naar aanleiding van een negatieve beslissing van het gemeentebettuur van Den Bosch op het verzoek van de ICN.A.C. een wachtverbod op de Wolvenhoek daar ter plaatse op te heffen. Onder het desbetreffende verbodsbord was een bord met de tekst „met uit zondering van motorrijtuigen van ge meentewerken en rijkswaterstaat" ge hangen. Kort na het indienen van het beroep bij de Kroon hief het gemeen tebestuur het omstreden wachtverbod op. DEN HAAG. Het prijsindexcijfer van het levensonderhoud van gezinnen van hand- en hoofdarbeiders (op basis 1951 100) liep van medio juni tot medio juli met 1 punt op. Het indexcijfer inclu sief a.o.w. steeg van 126 tot 127, exclusief a.o.w. van 121 tot 122. De stijging deed zich hoofdzakelijk voor in de sector voeding, waarvoor het index cijfer steeg van 122 naar 125. Binnen deze sector daalde het indexcijfer voor aard appelen. Voor groenten en fruit steeg het indexcijfer, terwijl voorts de prijs van eieren opliep. Buiten de voedingsector daalde in verband met de uitverkoop in juli het indexcijfer voor kleding. wilden wj$ weten. „Nee, vroeger heb ik ook wel eens beeldjes en inasse ge probeerd te maken, maar dat was nooit een succes. Ze worden nu in brons ge goten en ik ben de enige die ze mag verkopen." Wanneer er evenveel mensen naar de geit komen kijken als naar het man netje, dan zit er dus wel een boterham in. Overigens is het maar dat u weet hoe het precies zit met die geit op het Bleekveld in Bergen op Zoom, voor het geval u er eens langs mocht komen. ZAND Misschien lachte Marguerite Fairchild uit Cornwall alleen maar terwille van deze foto. Voor de rest heeft zij het te druk om op te kijken. Zij moet graven, iedere dag weer en vele tonnen zand heeft zij zo al weggereden. De heer Ernest Fairchild heeft ook nü geen tijd om iets anders te doen dan te graven. 48 Haines knikte. „Neemt u plaats. Ik vermoed, dat u het goede nieuws over Mr. Ede reeds heeft gehoord?" „Ja, ik had juist een telefoonge sprek met het ziekenhuis gehad, toen inspecteur Ogilvie mij opbel- de." Het scheen, dat de jongeman zich moest inspannen om kalm te pra ten. „Het is een ontstellende schok geweest." „Dat was het voor ons allen, zei Haines. „Evenwel, eind goed al goed, Mr. Cardew. Steek een siga ret op." „Dank u." Cardew nam een siga ret uit de koker van de inspecteur en knipte zijn aansteker aan. Hij in haleerde diep en zijn gezicht ont spande zich. Klaar voor de sprong, leunde Hai nes voorover in zijn stoel en zei scherp: „Waarom ging u vanavond om zes uur de kamer van Mr. Ede binnen?" Cardews mond ging open en dicht zonder dat er enig geluid kwam. Hij was volkomen uit zijn evenwicht gebracht. „Nu, Mr. Cardew, waarom was dat?" Cardews gezicht was bleek gewor den. „Het spijt me, inspecteur," sta melde hij, als het ware hopeloos zoekend naar een antwoord, dat de vraag recht zou doen wedervaren. „Ik - ik herinner me het niet goed. „Herinnert u zich dat niet! Nog geen drie uur geleden en u weet van niets meer! Laat mij u helpen uw geheugen daarover op te frissen. U ging juist even voor zes uur Edes Kamer door de gangdeur binnen. U bleef daar slechts enige minuten en verliet de kamer juist voor hij te rugkeerde. U moet er met een be paalde bedoeling naar toe zijn ge gaan. Welke was die?" Cardew ademde zwaar. De spanning van de afgelopen dagen met nu weer de poging tot moord op Ede was bij na meer geweest dan hij kon dra gen en zijn hersenen waren allesbe halve helder. „Laat me even denken, inspec teur, ja, laat me even denken. De ze afschuwelijke geschiedenis heeft me volkomen in de war gebracht. Het moet iets met redactiewerk te maken hebben gehad, vermoed ik.." Op dreigende toon zei Haines: „Ik vermoed, dat u daarheen bent gegaan om blauwzuur in zijn dou checel neer te leggen om hem te doden, Mr. Cardew." V door Andrew Garve Cardew sprong op, terwijl zijn ogen vlam schoten. ,,Hoe durf je dat te zeggen, lelijk zwijn?" Doods bleek en trillend staarde hij naar de inspecteur, Ogilvie was eveneens op gestaan, op alles voorbereid. Haines zat doodstil. „Tenzij u rrrij een bevredigende uitleg kunt ge ven van wat u daar deed," zei hij bars, „blijft er voor mij geen an dere veronderstelling over. Ga zit ten, Mr. Cardew, en beheers u. U moet begrijpen, dat u in een zeer ernstige positie verkeert en het helpt u niets hier te gaan tie ren en razen. Voor zover wij in staat zijn geweest te achterhalen, heeft u als enige overdag enige tijd alleen in de kamer van Ede ver toefd. Het blijkt, dat u op dit moment zelf niet kunt verklaren, wat u daar deed. Als ik ooit een schuldige wei feling op iemands gezicht heb ge zien, dan is het nu wel." ,,Ik heb het niet gedaan, ik zeg u het is een monsterachtige be schuldiging. Waarom zou ik dat doen?" „Van welke aard zijn uw relaties met Mrs. Ede?" vroeg Haines rus tig. Cardew keek, alsof hij op punt stond over de schrijftafel heen te springen. „Laat haar erbuiten, be roerling." Haines zuchtte. ,,Mr. Cardew, u verkeert klaarblijkelijk in een hefti ge gemoedstoestand. Als u nu wilt trachten een beetje kalmer te wor den, zal ik u een goede raad geven. Indien u het verstandiger acht, tot dat u contact met uw advocaat hebt opgenomen. In dat geval neem ik aan dat de informatie, waarover ik met betrekking tot u en Mrs. Ede beschik, juist is en zal ik dienover eenkomstig mijn onderzoek bepalen. U kunt er zeker van zijn, dat we ons spoedig in het bezit van alle gegevens zullen hebben gesteld. Van de andere kant kunt u ons zelf de waarheid zeggen, in welk geval ik u misschien op een bepaald moment zal hebben te waarschuwen, dat al les wat u zegt als bewijs tegen u kan worden gebruikt." ,,Er valt niets te zeggen," schreeuwde Cardew. „Als u iets heeft gehoord, is het niets dan vuile laster Hij begroef zijn gezicht in zijn handen. Haines wachtte een ogenblik. Ogil vie leunde onbewogen achterover, in nerlijk vol bewondering voor Haines' zwaarwichtige, maar vernietigend ef fectvolle tactiek. Toen keek Cardew op, zijn gevoelig gezicht vertrokken door de inspan ning tot een besluit te komen. „Heel goed," zei hij iets rustiger, ,,ik vermoed, dat ik u alles zal moe ten vertellen." Hij aarzelde nog een ogenblik en kwam toen los. „Toen ik vanavond naar Edes kamer ging was het mijn bedoeling hem te zeggen dat ik ont slag bij de krant wilde nemen." „Zo spoedig na £w nieuwe promo tie?" ,,Ik moest wel. Ik ik ben name lijk verliefd op Mrs. Ede." „En zij op u?" ,,Neen, neen, alles is van mijn kant gekomen. Dit is vernederend!" Niemand hielp hem verder, hij haalde eens diep adem en ging voort: „Gedurende enige tijd ben ik vriend schappelijk omgegaan met Nicholas Ede en Rosemary Ede. Hij is vre selijk aardig voor mij geweest en zij eveneens. Zij is een aantrekkelijke vrouw. Hij vroeg me eens bij hen aan te lopen, kort nadat ik bii de krant was gekomen en ik maakte er een gewoonte van, hen dikwijls te bezoeken. Ik werd een soort huis vriend en ging vaak met haar uit. (Wordt vervolgd) JARENLANG woonden ze daar fijn, de familie Fairchild. Ze hadden een mooi huis in Perranporth Beach in Cornwall, Engeland. Rotsen in de grote tuin en een prachtig uitzicht op zee, „Fairpeak" heet het huis en de bewoners waren er trots op en blij mee. Maar nu denkt de familie Fairchild er anders over. Nu moeten ze iedere dag hard werken om nog wat te kunnen zien. En als ze dat niet doen, dan zitten ze binnen niet al te lange tijd helemaal onder het zand. Tien jaar lang blaast de wind al in de richting van „Fairpeak". Op zich zelf is dat nu niet zo erg, maar met die wind komt er ook zand mee. Het werd steeds meer zand en wanneer de familie voor het raam zit is het als of er een lawine op hen afkomt. Een lawine van fijn, wit zand. Zes meter hoog staat het al in hun tuin en het is nog maar enkele meters ver wijderd van hun huis. „Tonnen zand hebben mijn vader en ik al weggeschopt", vertelde de acht tienjarige dochter Marguerite. „Maar we schieten er niets mee op. Het zand staat al ter hoogte van het dak en nog komt er geen einde aan." Kijk, zand is altijd wel prettig: Je kunt er lekker op liggen aan het strand, kinderen kunnen er in spelen en het is eventueel nog te eten ook. Wanneer men echter zo in het zand zit als de familie Fairchild, dan zou men van moedeloosheid gewoon zijn hoofd er maar in steken, „De bewoners van Perranporth Beach noemen „Fairpeak" „Het huis, dat in het zand wegzinkt", aldus de heer Er- nest Fairchild. Wanneer de gemeente er niets aan doet dan is het inderdaad komende winter verdwenen." Eigen nieuwsdienst WORMS. De Duitse politie heeft in Worms de 31-jarige Rotterdamse vertegenwoordiger A. L. de R. gear resteerd. De vertegenwoordiger zou er een gewoonte van hebben gemaakt langs de Duitse autowegen onder een of ander voorwendsel van landgenoten geld te lenen. Hij zou het nooit heb ben teruggegeven. Bij de Rotterdamse politie zijn een tijd geleden ook klachten tegen De R. binnengekomen. Hij zou toen met een huurauto op soortgelijke wijze als in Duitsland mensen hebben opgelicht. Later zou hij de huurwagen hebben vervangen door een gestolen auto. liiiiiiiiiiiiiiiiniimiiirgaxiTT^ LIJNDIENST OP TAHITI Eigen nieuwsdienst ROTTERDAM. De Stoomvaartmij. Nederland en de Koninklijke Rotter- damsche Lloyd gaan in hun maande lijkse uitgaande dienst van Nederland naar Australisch en Nederlands Nieuw- Guinea de haven van Papeete op Ta hiti aanlopen. Het m.s. Bintang van de Nederland zal de eerste afvaart naar die haven uitvoeren. Als men een altijd groenblijvende haag wenst kan men coniferen poten; er zijn enkele soorten die speciaal voor dit doel geschikt zijn. Vooral Thuja oc- cidentalis kan men er voor gebruiken. Nu is het de goede tijd zo'n haag te bestellen; die kan dan tegen het eind van de maand na ontvangst wel ge poot worden, doch tracht de wortel kluiten zo veel mogelijk intact te hou den; als ze alle grond verliezen moet men niet op hergroei rekenen. .üiifliiiiniiiiiiiiiiiiiiiimiifMifffiij glIllliHlillllIllllllllllltlllIlllllllllllltlllllllllllllllllllllIHHIIlllilllliiilllllliiilliiliiiliiiiiiiilllHllllllllllllliSfllllllllllllllllllllillllllllllllllllllilillllllllllllllllllllllllllllllllllllllltllllllllllllllllllllllllillliiiiiiiimm Op hetzelfde ogenblik, dat Kappie en Dubbelster de achtervolging van de beide spionnen weer inzetten, steeg er van de benedenverdieping van het ho tel een onduidelijk rumoer op. Politie- fluitjes weerklonken en barse stemmen schreeuwden bevelen. „Bliksem, de politie aan boord!" zei Kappie. „Die komen natuurlijk voor ons, maar nu de spionnen de krielmaan hebben, durven zij natuurlijk ook niet meer naar beneden!" Op het dak klonk het gerucht van snelle schreden. „Je hebt gelijk, kapitein! Ze zijn naar boven gegaan!" riep de geleerde, op een kleine trap wijzend. „Als ze nu maar niet gaan schieten!" Maar Kappie zette zonder bedenken zijn voet op de trede. „Niet zeuren, Dubbelster. Er zal voor ons ook niks anders opzitten dan naar het dak te gaan!" stelde hij vast. Maar toen Kappie zijn hoofd door het luik naar het dakplat stak, zag hij di rect, dat zij wel heel vlug moesten zijn, wilden zij Janus en Hein kunnen grij pen. Hij zag ook, waarom deze twee eigenlijk naar het dak waren uitgewe ken. Niet om de politie beneden, maar om de helikopter, die daar boven ge reed stond NED. HERV. KERK Beroepen te Nieuwveen, toez. A. S. Klusener, kand- te Delft; te Tholen, toe- z. J. C. Schuurman, te Bleskensgraaf te Genemuiden, J. den Besten te Dirks- land. Aangenomen; het beroep van de Ge nerale Synode tot predikant voor bij zondere werkzaamheden, conrector aan het Theologisch Seminarium te Drieber gen, dr. A. A. Koolhaas te Amersfoort. GEREFORMEERDE KERK Beroepen te Muiden-Muiderberg, G. v. Halsema te Fijnaart. SINT ANNALAND. Het ziet er naar uit, dat de christelijke en kerkelijke verenigingen geen afgevaardigden zullen zenden naar de vergadering, die op dinsdag 23 augustus a.s. wordt gehou den door de voorlopige commissie van de Dorpsgemeenschap. Dit vindt zijn oorzaak in heit feit, dat deze verenigin. gen beschikken over een eigen verenW gingsgebouw, n.l. het hervormde verenk gingsgebouw.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1960 | | pagina 2