HOF zeiden ze - en toen was alles weer voorbij (sport ERGIFTiGDE OLIJVEN Maandag 18 juli 1960 ZEEUYVSCH DAGBLAD Pagina 2 W. Russel: Gehoord en Gezien de Tour de France uit rr Welk hotel? Afscheid Groeten Tot ziens Van school gestuurd en weggelopen Eerste Nederlandse vriestreiler - met geheimen Neergeslagen rechercheur moet rust houden j door Andrew Garve FLITS 1 GORDON in het heelal Dan Barry niuiimiiiiuiiiiiiiuumi GAAN PICNIC- CEN?/SRAAG SJAANTJE Ernie Bushmiller MAARHETZAL ERWEIWEER HARDSTIKKE VOL ZIJN. Medicamentenkaarten voor noodgevallen BAZURKA DE TINTELS Jack I Dunkiey KAPPIE EN DE KRIELKUNSTMAAN 1 Uit de kerken Raad Domburg ^ET is dat briefje, ik weet het zeker! Het hing gistermiddag aan een lage, kromme tak van een wilg, tegenover een kruidenier in Longjumeau, drie en dertig kilometer van de Parijse eindstreep. ,,Hup Wimme" stond erop. En hij heeft het vast en beslist gezien, meneer W. van Est. Want nog geen tien minuten later zette hij er de demarreersokken in en in het Pare des Princes. Nou ja, mensen, niet te geloven. Hij was weer een verrukking. Hij was weer het bloempje van het hele rennerspak: de heer W. van Est uit Sint Willebrord. Geen mens die in hem gistermiddag om goed half vijf een vuiler van zakjes met patates frites zag. Welnee, een groots coureur, een oersterk mens, één brok natuur op een rijwiel trok aan het oog voorbij. En mét resultaat, moogt u zeggen. Wantoch ja, het is natuurlijk oud nieuws voor u, op deze maandag, maar het feit het grote, nationale feit blijft toch maar bestaan. De heer W. van Est, het oudste paard uit de stal van Goddet, hij kwam als vijfde over de streep op het eindstation van de Tour de France 1960. En een ldaterend applaus ging de lucht in boven die totaal ver regende Franse hoofdstad. Regen, regen en nog eens regen, op die etappe van lroyes naar Parijs. Geen papa Goddet in korte broek en tropen helm geen meneer Nicola as (meer dan ooit Klaas voor de vrienden) Büchly met blote knieën. Nee, nee, doorweekte, tot op de harde rennershuid natte wielrijders. Zo n tachtig achter elkaar, als een stel natte honden dat thuis het hok gaat opzoeken. Nou ja, dat Gastone, de Florentijn, Nencini zou winnen, dat heb ik u da gen geleden al uit de doeken gedaan. Zijn voorsprong op de andere heren was te groot en al het gepraat gister middag voor de microfoons van vele landen over „een dolgelukkige Nen cini die zich lachend door het Pare des Princes begaf", dat is natuurlijk onzin. Al dagenlang tekent de heer Nen cini contracten om in de komende maanden te gaan fietsen in alle moge lijke Europese wieier stadions. In die contracten worden hem dikke hono raria aangeboden en hij hoeft die da gen heus niet zo hard te fietsen. Want of hij wint of niet wint, zo'n dag, dat is helemaal niet belangrijk. Belangrijk is dat hij naar zo'n sta dion komt, want dan kopen de mensen kaartjes, dan is de zaak uitverkocht, kan de heer Nencini goed betaald wor den en zeggen de organisatoren van zo'n plaatselijk fietsfeest op zondag avond: ,,Zo jongens, die Gastone heeft ons weer zoveel in de lade gebracht." Begrijpt u wel? Neen, die overwinning van Nencini is voor mij oude koek. En eigenlijk vind ik het ook niet zo interessant dat de heren Jesus Lorono, Francis Pipelin en Félix Le Buhotel zijn aangekomen. gisterochtend in Troyes op zijn fiets en ziek als een verregende kater klom hij er in het Pare des Prince weer af. Maar Martin reed, ziek of niet ziek, die laatste etappe helemaal uit. Hij zag er slecht uit en hij was blij dat het karwei erop zat. Maar in Limburg kan hij weer rekenen op plaatselijke huldi gingen en wie weet op de Ronde van Gulpen. Als die tenminste verreden wordt, met zo'n slechte zomer. Ik moet nu afscheid gaan nemen van de heren en het valt me zwaarder dan ik dacht. Monsieur Goddet heb ik de hand gegeven en gezegd, dat hij gisteravond mooi gesproken heeft, toen hij Ru de Grood, als enige niet-Franse journalist, onderscheidde met de Ere- legpenning van de Tour. Dat heeft u goed gedaan meneer Goddet, mompelde ik, want De Grood heeft in die vijftien jaar dat hij de Ronde van Frankrijk verslaat voor zijn krant, het rad van de wielersport hooggehouden. Meneer Goddet wist nog niet of ik volgend jaar ook in aanmerking kom voor die legpenning, maar hij dacht van niet. En toen ben ik „Dag" gaan zeg gen tegen de twee Nederlandse fietsen makers, die in de Ronde mecaniciens heten. Ik heb de heer Jo Hulshoff be dankt voor zijn altyd vriendelijke maar niet meer meedoen, want hij is oorzaak van misverstanden geweest wanneer iemand iets over hem zei en en de ander vroeg: „In welk hotel?" en dan het antwoord kwam: „Nee, le Bu hotel". Nee, geef mij Limburgse Martin maar, de eigen ruige Van den Borgh. Als een kip met het snot stapte hij Af Voor de Franse abbé Joubert is het wieier festijn ook afgelopen. Zijn toog is in drie en een halve week ivat korter en wat vettiger gewordenmaar hij heeft genoten. Monsieur Goddet had de abbé dit jaar gevraagd om in de jury zitting te nemen niet alleen vanivege mijn kennis van de wielersportmaar ook omdat hij er graag een geestelijke bij wilde hebben', vertelde de abbé me. En zo jury-de hij dus 22 etappes lang, naast een politie commissaris, een bestuursambtenaar en nog enkele andere vooraanstaande Franse burgers. Want monsieur Goddet heeft overal zijn kennissen. Af Ja, de Tour-1960 is voorbij, maar in Parijs blijven de symbolische eerbewijzen nog wel enkele dagen in de etalages staan. En deze rustige Parijzenaar stond gister middag, toen de heer Wvan Est al op weg was naar het vaderland om hier van daag gehuldigd te worden, voor een win kel te kijken met een gezicht van: „Zou ik 'm kopen, of zou ik 'm nou niet kopen?" „Mocht ik ooit stijve kuiten krijgen, heren, dan weet ik nu een adres". Zou het zover komen, dan hoort u tegen die tijd wel, dat ze ergens een restje-Russel gevonden hebben. Alleen, de laatste moet volgend jaar woorden en de heer Jan Sprenkeling... ja, die heb ik ook gedag gezegd, maar die heb ik drie en een halve week alleen maar moeilijk en kwaad zien kijken, dus dan wordt het wat moei lijker. Toen de masseermannen: de heer B. J. Thomas uit Breda, en de heer Piet Liebregts. Ik heb ze gecomplimenteerd met hun kneedtechniek en heb gezegd: En nu wordt het moeilijk, want nu kom ik bij het afscheid van de heer W. van Est. Wij hebben elkaar de rechter voorpoot gegeven en „Hoi" gezegd. Het was een kort, maar dramatisch moment en als ik het me weer precies zo voor de geest roep, dan wordt mijn ene oog wat vochtig. De heer Piet van Est heb ik ook het allerbeste gewenst met de suikerzakken in Dinteloord en zijn gezin in Fijnaart. „Alles houwen zo", hebben we af gesproken. Ja, en dan die andere Piet, en Ab en Martin en Jaap. „Het was weer heel mooi, heren", sprak ik, „en laten we het vooral zo houden". „Hoi" riepen ook deze jongens en ze waren het roerend met me eens. Wie nog restte was de ploegleider. Er zitten nog wat meer lijnen in zijn gezicht, door deze Tour, maar hij heeft er toch maar zes van zijn acht naar termiddag deed hij in Parijs per mi crofoon „de groeten aan mijn dochter Parijs gebracht, zoals dat heet. En gis- in Amerika". Dat is natuurlek even moeilijk, want ik weet niet zeker of in de Verenigde Staten veel naar Dick van Rijn wordt geluisterd. Maar ja, dat zal Van Rijn ook wel een zorg z(jn want die Is veel te blij, dat hij er verder af is. „Klaas", zei ik, want onze verhouding is de laatste tien dagen, sinds ik van de Nederlandse ploegleider renners handschoenen heb gekregen, helemaal die van ouwe-jongens onder elkaar, „Klaas' dit was het wel". „Jawel", antwoordde Klaas, „ik had nog even gedacht dat we die laatste etappe in onze zak konden steken, maar we hebben pech gehad met wat lekke banden". „Niet treuren Klaas, beslist niet treu ren. Ik heb zelf vroeger tussen Val kenburg en Maastricht wel eens vier lekke banden gehad, maar er is geen mens die me er nog op aankijkt". „Zo is het", vond toen ook de ploeg leider. Van onze correspondent MIDDELBURG. Twee Middelburgse jongens twaalf en dertien jaar oud zijn einde vorige week van huis weggelopen rmdat zij vader en moe; der niet durfden te vertellen dat zij van school waren gestuurd omdat zij kattekwaad hadden uitgehaald. In Middelburg pikten zij vrijdag een bromfiets mee en reden daarmee naar Viissingen. Daar namen zij een twee de brommer. Het plan was naar Bel gië te trekken. In Krabbendijke hield een van de brommers er mee op. Die werd in een sloot gegooid. On de an dere brommer reden de jongens toen naar Antwerpen. De grens staken zij over in de buurt vain Ossendrecht. In Antwerpen werden zij door een agent aangehouden. Die nam hen mee naar het politiebureau. Daar kwam het he le verhaal eruit. Zaterdag Z'in de jengens bij Ossendrecht aan de Nederlandse douane overgege ven. Rijkspolitie uit Middelburg heeft ze opgehaald en thuisgebracht. Eigen nieuwsdienst WOUBRUGGE. Op de scheeps- bouwwerf De dageraad te Woubrugge is zaterdag de eerste Nederlandse vries treiler te water gelaten. Het is de IJmuiden 99, de Egmont. Zij wordt ge bouwd voor de rederij Medan-Batavia te IJmuiden. De gevangen vis kan aan boord van het schip in bevroren toestand in vierduizend kisten van vijftig kilo elk worden bewaard. Het vriessysteem is nieuw. Het is ontworpen door de reder. Die wil het voorlopig geheim houden. Daarom zul len sommige delen van het schip bij de proefvaart worden verzegeld. Door het nieuwe vriessysteem is het gelukt de treiler kleiner te houden dan dergelijke in het buitenland gebouwde treilers. Toch zal de Egmont met haar 52 meter lengte de grootste treiler van Nederland worden. Van onze correspondent HILVERSUM. De Hilversumse re chercheur van politie de heer J. Vogel, die donderdagnacht terwijl hij bezig was iemand te volgen door twee ande re mannen werd neergeslagen, blijkt een ernstig beschadigd oog te hebben opgelopen. Hij moet volstrekte rust hou den en mag geen verklaringen over het gebeurde afleggen. De eetkamer van de directeur zag er gezellig uit. Er was voor vijf per sonen gedekt en op de tafel prijkten bloemen. Op het buffet stond een rijke sortering van flessen, geflan keerd door een schotel gevulde olij ven en een schaaltje zoute amande len. Hind ging recht op de flessen af. Indien ze er vlug bij waren, zou den ze nog een tweede glaasje kun nen nemen voordat de anderen bin nenkwamen. „Wat wil je hebben, Lio nel?" „Sherry, alsjeblieft", zei Cardew. Hind schonk in en mengde toen voor zichzelf een stevige cocktail. Zijn glas opheffend, zei Hind: „Op je gezondheid en dat je op de con ferentie altijd je antwoorden klaar mag hebben!" Hij sloeg zijn glas achterover en zuchtte van voldoe ning. Zijn kleine begerige ogen dwaalden over het buffet. „Neem een olijf." „Neen, dank je, ik houd niet van die dingen. Ga jij je gang maar." Cardew nam voorzichtig een paar amandelen. „Ik kan niet begrijpen, dat iemand niet van olijven houdt", zei Hind. „Het is een van mijn zwakheden. Ik herinner me nog altijd een avond in Malaga Heb ik je daar al van verteld?" Zorgvuldig zocht hij een grote olijf uit, stopte hem in zijn mond en werkte hem naar bin nen. „Wat is er met die avond in Ma laga?" vroeg Cardew op een ver veelde toon, terwijl hij naar de tafel slenterde om het menu te bekijken. Hij had geen belangstelling voor de herinneringen van de chef van de nieuwsdienst, die gewoonlijk nogal schunnig waren. Plotseling hoorde hij achter zich een angstkreet en het gerinkel van brekend glas. Verschrikt draaide hij zich om. Hinds gezicht was vreselijk vertrokken en zijn dikke lichaam zwaaide heen en weer. Voordat Cardew hem kon bereiken, was hij op de vloer neergestort. Ze nuwtrekkingen overvielen hem en het schuim stond op ziijn lippen. Mot een blik van afgrijzen greep Cardew naar de telefoon en draaide de kamer van de nieuwsdienst. Soa- mes, de souschef, kwam aan het toestel. „Met Cardew. Haal onmid dellijk een dokter en breng hem naar de eetkamer van de directeur. Hind heeft een attaque of iets derge lijks. Vlug wat!" Hij gooide de hoorn neer, liet zich naast de bewusteloze man op de knieën vallen en maakte zijn boord los. Het was duidelijk dat Hind er zeer slecht aan toe was. Zijn ogen waren wezenloos en glazig; zijn huid voelde koud en klam aan. Over hem heengebogen, meende Cardew een flauwe lucht van bittere amandelen te ruiken. Ontsteltenis was op zijn gezicht te lezen. Een ogenblik later weerklonk er een daverende lach in de corridor en de deur werd geopend. „Ik ben van oordeel, dat alles natuurlijk intimidatie was", zei Munro toen hij vóór Ede de kamer binnenkwam. „Ik geloof niet dat hij het ernstig bedoelde Cardew keek naar hen op. „Hind is ziek. Ik heb een dokter laten roe pen. Hij is er tamelijk slecht aan toe." „Grote hemel," zei Ede, plotseling vol bezorgdheid en bukte zich over Hind heen. „Wij dronken iets," zei Cardew slapjes. „Hij at een olijf op en stort te ineens neer. Alles gebeurde in een paar seconden." Ede voelde naar de polsslag. Zijn gezicht stond zeer ern stig. „Wie haalt de dokter?" „Ik vroeg het aan de nieuwsdienst." „Zeg dat ze zich haasten. Ik voel niets meer." Er werden nog meer voetstappen in de gang gehoord en Iredale kwam het vertrek haastig binnen, mot een verontschuldiging voor zijn telaatko- men op de lippen. Met een schok stond hij stil, starend naar de groep mannen. „Wat is er aan de hand?" begon hij. „Het is Hind," zei Ede over zijn schouder heen. „Hij is Hij brak af en een ogenblik was er een vol komen stilzwijgen. Toen richtte hij zich langzaam op. „Ik ben al te bang, da't de arme jongen dood is." Het nieuws van de tragedie ver breidde zich snel door het gebouw en de redactieraderen kwamen in eens tot stilstand. De mensen stonden in kleine groep jes bijeen, met ernstige gezichten en innerlijk opgewonden als na een oor logsverklaring. Leden van de redac tiestaf, die juist gingen lunchen, maakten de sensationele tijding in Fleet Street bekend. Anderen, die juist kwamen binnen lopen, werden onmiddellijk op de hoogte gesteld en deden de beroe ring nog toenemen. Doorslaggevende bewijzen waren er nog niet maar vol gens Pringle, die haastig zijn artikel over de golf van misdaad had neer gegooid en naar boven was gesneld om vlak bij het politiekordon in de eetkamer rond te neuzen, was het absoluut moord, en iedere twijfel was volgens hem uitgesloten. De aankomst van belangrijke per soonlijkheden bij de hoofdingang van het gebouw werd door talrijke men sen gadegeslagen, die uit de ramen hingen en toekeken, een man met snelle pas en een zwarte tas, een po litieauto, een ambulance, nog een po litiewagen met drie inspecteurs in burger. Ja, het scheen, dat Pringle gelijk kreeg. verslaggevers van concurrerende bla den werd niet zonder verontwaardi ging opgemerkt. Jessop, die in een soort geestver voering alleen in zijn kamer was gezeten, hoorde het nieuws waarop hij wachtte, door iemand in de gang naar een ander schreeuwen: „Ze zeggen, dat het Hind is!" Jessop glimlachte r,ustig. Een zeer bevredi gende keuze van de Voorzienigheid met het oog op Hinds gedrag van die ochtend. Hij voelde geen wroeging, alleen het soort opgetogenheid, dat zich van iemand meester maakt als hij in een communiqué leest, dat aan de vijand een of andere zware slag is toegebracht. Dit was zijn eerste overwinning over de machten van het kwaad. Nu moest hij door wijs beleid to nen, dat hij waardig was het instru ment van Nemesis te zijn. Hij ver liet de kamer op zoek naar een groepje, waar hij zich onopgemerkt bij kon aansluiten. (Wordt vervolgd) IMIlilllllillllllllllllllllll door ZULLEN WE MOR,-] GEN IN HET PARK J Ja, en nu heb ik de Rotterdamse grond _weer onder de voeten en het autootje heelhuids voor de deur. U zult het me niet kwalijk nemen wanneer ik ik tenslotte ook „Dag" tegen u ga zeggen, want ik wilde even met vakantie. Ja, ja, ik zal daarbij angstvallig elke wielrenner omzeilen en met een grote boog rond het hoofdkwartier van de heer Jacques Goddet rijden. Een „G. en G" in vakantiestemming zult u toch elke ochtend in uw krant vinden, want er is een collega van mij, die daar intussen voor zorgt. Eigen nieuwsdienst AMSTERDAM. De Koninklijke Ne- derlandsche maatschappij tot bevorde ring der geneeskunst heeft „medica mentenkaarten voor noodgevallen" be schikbaar gesteld. Het is de bedoeling dat artsen deze in daarvoor in aanmerking komende gevallen ingevuld aan patiënten meege ven, die de kaarten dan steeds bij zich zouden moeten dragen. Mochten de patiënten dan later eens door bv. een ongeluk in een ziekenhuis terechtkomen, dan wordt voorkomen dat zij medicijnen toegediend krijgen die niet goed of levensgevaarlijk re ageren op eerder toegediende medica menten. Han de Vries en Jan Vermeulen heb ben de H. N. Werkmanprijs gekregen voor het typografisch best verzorgde boek en handelsdrukwerk in 1959. Han de Vries kreeg de prijs voor de verzor ging van het boek Drama en toneel van Shaw tot Brecht en Jan Vermeu len voor een door hem verzorgde Let terproef. IK KAM HET MSHieT IN- ceNKeH. niet LUK H in de door 1 W.Lofimanri iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii piniiiiiniiiTiBinminiiiiHiiiii door liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii^ IK DIE WIMPlgr NieT.WUlb SMOOR OP CHAC2LOTTB AL DIB DIKKB LA.~ GEN MAKE-UP AF SC HU we LUK V, y 70 Het hulpgeroep van professor Dub belster bereikte de oren van de beide politiedienaars, die, babbelend over diens-tzaken, bij de ingang van de wa gon zaten „Daar Ls iets aan de hand! Kom mee! Misschien is de aanslagpleger wel op de trein!" zo spoorden zij elkaar aan. Doch toen zij de coupé van Kappie en Dubbelster bereikten, zagen zij tot hun teleurstelling dat er wel sprake was van een aanslag, maar niet door de gezochte aanslagpleger. „In naam der wet! Wat is hier aan de hand?!" vroeg de ene streng. „Waarom houdt u onze collega een machinepistool op de borst, conduc teur?" vroeg de andere, een notitie boekje tevoorschijn halend. „Ik geloof dat u de grenzen van uw bevoegdheid overschrijdt. De spionnen begrepen, dat het heel moeilijk was om hun bedoelingen aan de agenten uit te leggen. Daarom trok Hein bliksemsnel aan de noodrem en toen de trein met een schok stilstond, doken zij het raam door, „Volgende keer beter!" riep Hejn nog. NED. HERV. KERK Beroepen te Hoogewoud-Aartswoud: M. W. S. Cramer, kand. te Noordbroek, te 's-Gravenhage: H. J. van Achterberg te Leiden, te Opheusden: J. P. Verka de, kand. te Stolwijk. Aangenomen: naar Velp C. D. Israël te St. Nicolaas- ga. GEREF. KERKEN Tweetal te Scheveningen: A. L. Bos te Rotterdam-Kralingen en G. Heijer- man te Nijverdal. Beroepbaarstelling: De classis Gro ningen heeft prep. geëxamineerd en be roepbaar verklaard de heer J. C. van Loon, Parkweg 137b, Groningen. GEREF. GEMEENTEN Beroepen te Opheusden: H. Ligten- berg, kand. te Rijssen. DOMBURG. De gemeenteraad komt woensdagavond, om acht uur in openbare vergadering bijeen. De raad krijgt o.m. voorstellen te behandelen tot het aangaan van een geldlening van 300.000 met de N.V. Bank voor Ned. Gemeenten, wijziging gemeenschappe lijke regeling I.Z.A. en uitbreiding vuil nisbelt.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1960 | | pagina 2