HOF
zeiden
ze - en
toen was alles weer voorbij
(sport
ERGIFTiGDE OLIJVEN
Maandag 18 juli 1960
ZEEUYVSCH DAGBLAD
Pagina 2
W. Russel:
Gehoord
en
Gezien
de
Tour
de
France
uit
rr
Welk hotel?
Afscheid
Groeten
Tot
ziens
Van school gestuurd
en weggelopen
Eerste Nederlandse
vriestreiler -
met geheimen
Neergeslagen rechercheur
moet rust houden
j door Andrew Garve
FLITS
1 GORDON
in het
heelal
Dan Barry
niuiimiiiiuiiiiiiiuumi
GAAN PICNIC-
CEN?/SRAAG
SJAANTJE
Ernie
Bushmiller
MAARHETZAL
ERWEIWEER
HARDSTIKKE
VOL ZIJN.
Medicamentenkaarten
voor noodgevallen
BAZURKA
DE
TINTELS
Jack
I Dunkiey
KAPPIE EN DE KRIELKUNSTMAAN 1
Uit de kerken
Raad Domburg
^ET is dat briefje, ik weet het zeker! Het
hing gistermiddag aan een lage, kromme
tak van een wilg, tegenover een kruidenier
in Longjumeau, drie en dertig kilometer van de
Parijse eindstreep. ,,Hup Wimme" stond erop.
En hij heeft het vast en beslist gezien, meneer W.
van Est. Want nog geen tien minuten later zette
hij er de demarreersokken in en in het Pare des
Princes. Nou ja, mensen, niet te geloven.
Hij was weer een verrukking. Hij was weer het
bloempje van het hele rennerspak: de heer W. van Est
uit Sint Willebrord. Geen mens die in hem gistermiddag
om goed half vijf een vuiler van zakjes met patates
frites zag. Welnee, een groots coureur, een oersterk mens,
één brok natuur op een rijwiel trok aan het oog voorbij.
En mét resultaat, moogt u zeggen.
Wantoch ja, het is natuurlijk oud nieuws voor u, op
deze maandag, maar het feit het grote, nationale feit
blijft toch maar bestaan. De heer W. van Est, het oudste
paard uit de stal van Goddet, hij kwam als vijfde over de
streep op het eindstation van de Tour de France 1960. En
een ldaterend applaus ging de lucht in boven die totaal ver
regende Franse hoofdstad.
Regen, regen en nog eens regen, op die etappe van lroyes
naar Parijs. Geen papa Goddet in korte broek en tropen
helm geen meneer Nicola as (meer dan ooit Klaas voor de
vrienden) Büchly met blote knieën. Nee, nee, doorweekte,
tot op de harde rennershuid natte wielrijders. Zo n tachtig
achter elkaar, als een stel natte honden dat thuis het hok
gaat opzoeken.
Nou ja, dat Gastone, de Florentijn,
Nencini zou winnen, dat heb ik u da
gen geleden al uit de doeken gedaan.
Zijn voorsprong op de andere heren
was te groot en al het gepraat gister
middag voor de microfoons van vele
landen over „een dolgelukkige Nen
cini die zich lachend door het Pare
des Princes begaf", dat is natuurlijk
onzin.
Al dagenlang tekent de heer Nen
cini contracten om in de komende
maanden te gaan fietsen in alle moge
lijke Europese wieier stadions. In die
contracten worden hem dikke hono
raria aangeboden en hij hoeft die da
gen heus niet zo hard te fietsen. Want
of hij wint of niet wint, zo'n dag, dat
is helemaal niet belangrijk.
Belangrijk is dat hij naar zo'n sta
dion komt, want dan kopen de mensen
kaartjes, dan is de zaak uitverkocht,
kan de heer Nencini goed betaald wor
den en zeggen de organisatoren van
zo'n plaatselijk fietsfeest op zondag
avond: ,,Zo jongens, die Gastone heeft
ons weer zoveel in de lade gebracht."
Begrijpt u wel?
Neen, die overwinning van Nencini
is voor mij oude koek. En eigenlijk
vind ik het ook niet zo interessant dat
de heren Jesus Lorono, Francis Pipelin
en Félix Le Buhotel zijn aangekomen.
gisterochtend in Troyes op zijn fiets
en ziek als een verregende kater klom
hij er in het Pare des Prince weer af.
Maar Martin reed, ziek of niet ziek,
die laatste etappe helemaal uit. Hij zag
er slecht uit en hij was blij dat het
karwei erop zat. Maar in Limburg kan
hij weer rekenen op plaatselijke huldi
gingen en wie weet op de Ronde van
Gulpen.
Als die tenminste verreden wordt,
met zo'n slechte zomer.
Ik moet nu afscheid gaan nemen
van de heren en het valt me zwaarder
dan ik dacht. Monsieur Goddet heb ik
de hand gegeven en gezegd, dat hij
gisteravond mooi gesproken heeft, toen
hij Ru de Grood, als enige niet-Franse
journalist, onderscheidde met de Ere-
legpenning van de Tour. Dat heeft u
goed gedaan meneer Goddet, mompelde
ik, want De Grood heeft in die vijftien
jaar dat hij de Ronde van Frankrijk
verslaat voor zijn krant, het rad van
de wielersport hooggehouden.
Meneer Goddet wist nog niet of ik
volgend jaar ook in aanmerking kom
voor die legpenning, maar hij dacht
van niet.
En toen ben ik „Dag" gaan zeg
gen tegen de twee Nederlandse fietsen
makers, die in de Ronde mecaniciens
heten. Ik heb de heer Jo Hulshoff be
dankt voor zijn altyd vriendelijke
maar niet meer meedoen, want hij is
oorzaak van misverstanden geweest
wanneer iemand iets over hem zei en
en de ander vroeg: „In welk hotel?" en
dan het antwoord kwam: „Nee, le Bu
hotel".
Nee, geef mij Limburgse Martin
maar, de eigen ruige Van den Borgh.
Als een kip met het snot stapte hij
Af Voor de Franse abbé Joubert is het
wieier festijn ook afgelopen. Zijn toog is
in drie en een halve week ivat korter en
wat vettiger gewordenmaar hij heeft
genoten. Monsieur Goddet had de abbé
dit jaar gevraagd om in de jury zitting te
nemen niet alleen vanivege mijn kennis
van de wielersportmaar ook omdat hij
er graag een geestelijke bij wilde hebben',
vertelde de abbé me. En zo jury-de hij
dus 22 etappes lang, naast een politie
commissaris, een bestuursambtenaar en
nog enkele andere vooraanstaande Franse
burgers. Want monsieur Goddet heeft
overal zijn kennissen.
Af Ja, de Tour-1960 is voorbij, maar in
Parijs blijven de symbolische eerbewijzen
nog wel enkele dagen in de etalages staan.
En deze rustige Parijzenaar stond gister
middag, toen de heer Wvan Est al op
weg was naar het vaderland om hier van
daag gehuldigd te worden, voor een win
kel te kijken met een gezicht van: „Zou
ik 'm kopen, of zou ik 'm nou niet
kopen?"
„Mocht ik ooit stijve kuiten krijgen,
heren, dan weet ik nu een adres".
Zou het zover komen, dan hoort u
tegen die tijd wel, dat ze ergens een
restje-Russel gevonden hebben.
Alleen, de laatste moet volgend jaar woorden en de heer Jan Sprenkeling...
ja, die heb ik ook gedag gezegd, maar
die heb ik drie en een halve week
alleen maar moeilijk en kwaad zien
kijken, dus dan wordt het wat moei
lijker.
Toen de masseermannen: de heer B.
J. Thomas uit Breda, en de heer Piet
Liebregts. Ik heb ze gecomplimenteerd
met hun kneedtechniek en heb gezegd:
En nu wordt het moeilijk, want nu
kom ik bij het afscheid van de heer W.
van Est. Wij hebben elkaar de rechter
voorpoot gegeven en „Hoi" gezegd. Het
was een kort, maar dramatisch moment
en als ik het me weer precies zo voor
de geest roep, dan wordt mijn ene oog
wat vochtig.
De heer Piet van Est heb ik ook het
allerbeste gewenst met de suikerzakken
in Dinteloord en zijn gezin in Fijnaart.
„Alles houwen zo", hebben we af
gesproken.
Ja, en dan die andere Piet, en Ab en
Martin en Jaap. „Het was weer heel
mooi, heren", sprak ik, „en laten we
het vooral zo houden".
„Hoi" riepen ook deze jongens en ze
waren het roerend met me eens.
Wie nog restte was de ploegleider.
Er zitten nog wat meer lijnen in zijn
gezicht, door deze Tour, maar hij heeft
er toch maar zes van zijn acht naar
termiddag deed hij in Parijs per mi
crofoon „de groeten aan mijn dochter
Parijs gebracht, zoals dat heet. En gis-
in Amerika".
Dat is natuurlek even moeilijk,
want ik weet niet zeker of in de
Verenigde Staten veel naar Dick van
Rijn wordt geluisterd. Maar ja, dat zal
Van Rijn ook wel een zorg z(jn want
die Is veel te blij, dat hij er verder
af is.
„Klaas", zei ik, want onze verhouding
is de laatste tien dagen, sinds ik van
de Nederlandse ploegleider renners
handschoenen heb gekregen, helemaal
die van ouwe-jongens onder elkaar,
„Klaas' dit was het wel".
„Jawel", antwoordde Klaas, „ik had
nog even gedacht dat we die laatste
etappe in onze zak konden steken,
maar we hebben pech gehad met wat
lekke banden".
„Niet treuren Klaas, beslist niet treu
ren. Ik heb zelf vroeger tussen Val
kenburg en Maastricht wel eens vier
lekke banden gehad, maar er is geen
mens die me er nog op aankijkt".
„Zo is het", vond toen ook de ploeg
leider.
Van onze correspondent
MIDDELBURG. Twee Middelburgse
jongens twaalf en dertien jaar oud
zijn einde vorige week van huis
weggelopen rmdat zij vader en moe;
der niet durfden te vertellen dat zij
van school waren gestuurd omdat zij
kattekwaad hadden uitgehaald.
In Middelburg pikten zij vrijdag een
bromfiets mee en reden daarmee naar
Viissingen. Daar namen zij een twee
de brommer. Het plan was naar Bel
gië te trekken. In Krabbendijke hield
een van de brommers er mee op. Die
werd in een sloot gegooid. On de an
dere brommer reden de jongens toen
naar Antwerpen. De grens staken zij
over in de buurt vain Ossendrecht.
In Antwerpen werden zij door een agent
aangehouden. Die nam hen mee naar
het politiebureau. Daar kwam het he
le verhaal eruit.
Zaterdag Z'in de jengens bij Ossendrecht
aan de Nederlandse douane overgege
ven. Rijkspolitie uit Middelburg heeft
ze opgehaald en thuisgebracht.
Eigen nieuwsdienst
WOUBRUGGE. Op de scheeps-
bouwwerf De dageraad te Woubrugge
is zaterdag de eerste Nederlandse vries
treiler te water gelaten. Het is de
IJmuiden 99, de Egmont. Zij wordt ge
bouwd voor de rederij Medan-Batavia
te IJmuiden.
De gevangen vis kan aan boord van
het schip in bevroren toestand in
vierduizend kisten van vijftig kilo elk
worden bewaard.
Het vriessysteem is nieuw. Het is
ontworpen door de reder. Die wil het
voorlopig geheim houden. Daarom zul
len sommige delen van het schip bij de
proefvaart worden verzegeld.
Door het nieuwe vriessysteem is het
gelukt de treiler kleiner te houden dan
dergelijke in het buitenland gebouwde
treilers. Toch zal de Egmont met haar
52 meter lengte de grootste treiler van
Nederland worden.
Van onze correspondent
HILVERSUM. De Hilversumse re
chercheur van politie de heer J. Vogel,
die donderdagnacht terwijl hij bezig
was iemand te volgen door twee ande
re mannen werd neergeslagen, blijkt
een ernstig beschadigd oog te hebben
opgelopen. Hij moet volstrekte rust hou
den en mag geen verklaringen over het
gebeurde afleggen.
De eetkamer van de directeur zag
er gezellig uit. Er was voor vijf per
sonen gedekt en op de tafel prijkten
bloemen. Op het buffet stond een
rijke sortering van flessen, geflan
keerd door een schotel gevulde olij
ven en een schaaltje zoute amande
len. Hind ging recht op de flessen
af. Indien ze er vlug bij waren, zou
den ze nog een tweede glaasje kun
nen nemen voordat de anderen bin
nenkwamen. „Wat wil je hebben, Lio
nel?"
„Sherry, alsjeblieft", zei Cardew.
Hind schonk in en mengde toen voor
zichzelf een stevige cocktail.
Zijn glas opheffend, zei Hind: „Op
je gezondheid en dat je op de con
ferentie altijd je antwoorden klaar
mag hebben!" Hij sloeg zijn glas
achterover en zuchtte van voldoe
ning. Zijn kleine begerige ogen
dwaalden over het buffet. „Neem
een olijf."
„Neen, dank je, ik houd niet van
die dingen. Ga jij je gang maar."
Cardew nam voorzichtig een paar
amandelen.
„Ik kan niet begrijpen, dat iemand
niet van olijven houdt", zei Hind.
„Het is een van mijn zwakheden.
Ik herinner me nog altijd een
avond in Malaga Heb ik je daar
al van verteld?" Zorgvuldig zocht
hij een grote olijf uit, stopte hem in
zijn mond en werkte hem naar bin
nen.
„Wat is er met die avond in Ma
laga?" vroeg Cardew op een ver
veelde toon, terwijl hij naar de tafel
slenterde om het menu te bekijken.
Hij had geen belangstelling voor de
herinneringen van de chef van de
nieuwsdienst, die gewoonlijk nogal
schunnig waren.
Plotseling hoorde hij achter zich
een angstkreet en het gerinkel van
brekend glas. Verschrikt draaide hij
zich om. Hinds gezicht was vreselijk
vertrokken en zijn dikke lichaam
zwaaide heen en weer.
Voordat Cardew hem kon bereiken,
was hij op de vloer neergestort. Ze
nuwtrekkingen overvielen hem en het
schuim stond op ziijn lippen.
Mot een blik van afgrijzen greep
Cardew naar de telefoon en draaide
de kamer van de nieuwsdienst. Soa-
mes, de souschef, kwam aan het
toestel. „Met Cardew. Haal onmid
dellijk een dokter en breng hem
naar de eetkamer van de directeur.
Hind heeft een attaque of iets derge
lijks. Vlug wat!"
Hij gooide de hoorn neer, liet zich
naast de bewusteloze man op de
knieën vallen en maakte zijn boord
los. Het was duidelijk dat Hind er
zeer slecht aan toe was. Zijn ogen
waren wezenloos en glazig; zijn huid
voelde koud en klam aan. Over hem
heengebogen, meende Cardew een
flauwe lucht van bittere amandelen
te ruiken. Ontsteltenis was op zijn
gezicht te lezen.
Een ogenblik later weerklonk er
een daverende lach in de corridor
en de deur werd geopend. „Ik ben
van oordeel, dat alles natuurlijk
intimidatie was", zei Munro toen hij
vóór Ede de kamer binnenkwam.
„Ik geloof niet dat hij het ernstig
bedoelde
Cardew keek naar hen op. „Hind
is ziek. Ik heb een dokter laten roe
pen. Hij is er tamelijk slecht aan
toe."
„Grote hemel," zei Ede, plotseling
vol bezorgdheid en bukte zich over
Hind heen.
„Wij dronken iets," zei Cardew
slapjes. „Hij at een olijf op en stort
te ineens neer. Alles gebeurde in een
paar seconden." Ede voelde naar de
polsslag. Zijn gezicht stond zeer ern
stig.
„Wie haalt de dokter?"
„Ik vroeg het aan de nieuwsdienst."
„Zeg dat ze zich haasten. Ik voel
niets meer."
Er werden nog meer voetstappen
in de gang gehoord en Iredale kwam
het vertrek haastig binnen, mot een
verontschuldiging voor zijn telaatko-
men op de lippen. Met een schok
stond hij stil, starend naar de groep
mannen. „Wat is er aan de hand?"
begon hij.
„Het is Hind," zei Ede over zijn
schouder heen. „Hij is Hij brak
af en een ogenblik was er een vol
komen stilzwijgen. Toen richtte hij
zich langzaam op. „Ik ben al te
bang, da't de arme jongen dood is."
Het nieuws van de tragedie ver
breidde zich snel door het gebouw
en de redactieraderen kwamen in
eens tot stilstand.
De mensen stonden in kleine groep
jes bijeen, met ernstige gezichten en
innerlijk opgewonden als na een oor
logsverklaring. Leden van de redac
tiestaf, die juist gingen lunchen,
maakten de sensationele tijding in
Fleet Street bekend.
Anderen, die juist kwamen binnen
lopen, werden onmiddellijk op de
hoogte gesteld en deden de beroe
ring nog toenemen. Doorslaggevende
bewijzen waren er nog niet maar vol
gens Pringle, die haastig zijn artikel
over de golf van misdaad had neer
gegooid en naar boven was gesneld
om vlak bij het politiekordon in de
eetkamer rond te neuzen, was het
absoluut moord, en iedere twijfel was
volgens hem uitgesloten.
De aankomst van belangrijke per
soonlijkheden bij de hoofdingang van
het gebouw werd door talrijke men
sen gadegeslagen, die uit de ramen
hingen en toekeken, een man met
snelle pas en een zwarte tas, een po
litieauto, een ambulance, nog een po
litiewagen met drie inspecteurs in
burger. Ja, het scheen, dat Pringle
gelijk kreeg.
verslaggevers van concurrerende bla
den werd niet zonder verontwaardi
ging opgemerkt.
Jessop, die in een soort geestver
voering alleen in zijn kamer was
gezeten, hoorde het nieuws waarop
hij wachtte, door iemand in de gang
naar een ander schreeuwen: „Ze
zeggen, dat het Hind is!" Jessop
glimlachte r,ustig. Een zeer bevredi
gende keuze van de Voorzienigheid
met het oog op Hinds gedrag van
die ochtend.
Hij voelde geen wroeging, alleen
het soort opgetogenheid, dat zich
van iemand meester maakt als hij
in een communiqué leest, dat aan
de vijand een of andere zware slag
is toegebracht.
Dit was zijn eerste overwinning
over de machten van het kwaad.
Nu moest hij door wijs beleid to
nen, dat hij waardig was het instru
ment van Nemesis te zijn. Hij ver
liet de kamer op zoek naar een
groepje, waar hij zich onopgemerkt
bij kon aansluiten.
(Wordt vervolgd)
IMIlilllllillllllllllllllllll
door
ZULLEN WE MOR,-]
GEN IN HET PARK J
Ja, en nu heb ik de Rotterdamse
grond _weer onder de voeten en het
autootje heelhuids voor de deur.
U zult het me niet kwalijk nemen
wanneer ik ik tenslotte ook „Dag" tegen
u ga zeggen, want ik wilde even met
vakantie.
Ja, ja, ik zal daarbij angstvallig elke
wielrenner omzeilen en met een grote
boog rond het hoofdkwartier van de
heer Jacques Goddet rijden. Een „G.
en G" in vakantiestemming zult u toch
elke ochtend in uw krant vinden,
want er is een collega van mij, die daar
intussen voor zorgt.
Eigen nieuwsdienst
AMSTERDAM. De Koninklijke Ne-
derlandsche maatschappij tot bevorde
ring der geneeskunst heeft „medica
mentenkaarten voor noodgevallen" be
schikbaar gesteld.
Het is de bedoeling dat artsen deze
in daarvoor in aanmerking komende
gevallen ingevuld aan patiënten meege
ven, die de kaarten dan steeds bij zich
zouden moeten dragen.
Mochten de patiënten dan later eens
door bv. een ongeluk in een ziekenhuis
terechtkomen, dan wordt voorkomen dat
zij medicijnen toegediend krijgen die
niet goed of levensgevaarlijk re
ageren op eerder toegediende medica
menten.
Han de Vries en Jan Vermeulen heb
ben de H. N. Werkmanprijs gekregen
voor het typografisch best verzorgde
boek en handelsdrukwerk in 1959. Han
de Vries kreeg de prijs voor de verzor
ging van het boek Drama en toneel
van Shaw tot Brecht en Jan Vermeu
len voor een door hem verzorgde Let
terproef.
IK KAM HET
MSHieT IN-
ceNKeH.
niet
LUK
H in de
door
1 W.Lofimanri
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
piniiiiiniiiTiBinminiiiiHiiiii
door
liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii^
IK
DIE WIMPlgr
NieT.WUlb
SMOOR OP
CHAC2LOTTB
AL DIB DIKKB LA.~
GEN MAKE-UP
AF SC HU we LUK
V,
y
70 Het hulpgeroep van professor Dub
belster bereikte de oren van de beide
politiedienaars, die, babbelend over
diens-tzaken, bij de ingang van de wa
gon zaten
„Daar Ls iets aan de hand! Kom mee!
Misschien is de aanslagpleger wel op
de trein!" zo spoorden zij elkaar aan.
Doch toen zij de coupé van Kappie
en Dubbelster bereikten, zagen zij tot
hun teleurstelling dat er wel sprake
was van een aanslag, maar niet door
de gezochte aanslagpleger.
„In naam der wet! Wat is hier aan
de hand?!" vroeg de ene streng.
„Waarom houdt u onze collega een
machinepistool op de borst, conduc
teur?" vroeg de andere, een notitie
boekje tevoorschijn halend. „Ik geloof
dat u de grenzen van uw bevoegdheid
overschrijdt.
De spionnen begrepen, dat het heel
moeilijk was om hun bedoelingen aan
de agenten uit te leggen. Daarom trok
Hein bliksemsnel aan de noodrem en
toen de trein met een schok stilstond,
doken zij het raam door, „Volgende
keer beter!" riep Hejn nog.
NED. HERV. KERK
Beroepen te Hoogewoud-Aartswoud:
M. W. S. Cramer, kand. te Noordbroek,
te 's-Gravenhage: H. J. van Achterberg
te Leiden, te Opheusden: J. P. Verka
de, kand. te Stolwijk. Aangenomen:
naar Velp C. D. Israël te St. Nicolaas-
ga.
GEREF. KERKEN
Tweetal te Scheveningen: A. L. Bos
te Rotterdam-Kralingen en G. Heijer-
man te Nijverdal.
Beroepbaarstelling: De classis Gro
ningen heeft prep. geëxamineerd en be
roepbaar verklaard de heer J. C. van
Loon, Parkweg 137b, Groningen.
GEREF. GEMEENTEN
Beroepen te Opheusden: H. Ligten-
berg, kand. te Rijssen.
DOMBURG. De gemeenteraad
komt woensdagavond, om acht uur in
openbare vergadering bijeen. De raad
krijgt o.m. voorstellen te behandelen
tot het aangaan van een geldlening van
300.000 met de N.V. Bank voor Ned.
Gemeenten, wijziging gemeenschappe
lijke regeling I.Z.A. en uitbreiding vuil
nisbelt.