GEHOORD m GEZIEN
Knijpers zonder
diploma:
ER VIT!
PIET: PERZIKEN
AB: KIP
WIM: KAN BETER
SPORT
DE NATUUR
ERGIFTIGDE OLIJVEN
IBAZURKA
I KAPPIE EN DE KRIELKUNSTMAAN I
I Jack
Dunkley
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pagina 2
door Andrew Garve
in en om uw huis
Veertig jaar bij
visserij politie
FLITS
GORDON
in het
heelal
Dan Barry
GEHEIM
AGENT
JAMES
BOND
Ian Fleming I
I DE
I TINTELS
Veilig Verheer op
toernee in Zeeland
Garde-grenadiers gaan
oefenen in Zeeland
Oriëntatierit van MAC
St. Philipsland
Fiat wijziging
IZAZ-regeling
Vrijdag 1 juli 1960
i^T. MALO. Ik zit in het Casino van St. Malo en kijk uit op het
strand en vier in bikini in de ondergaande zon ballende meisjes.
Hun silhouetten doen me zelfs de rennerskuiten van een Antonio
Suarez vergeten en dat is moeilijk, want Antonio uit Barcelona heeft
kuiten als benzinepompen.
Bij duizenden ne
men elke dag ergens
anders in Frankrijk
de mensen hun Lelii-
ke Eendjes en rijden
naar de wegen, waar
„Le grand spectacle"
langs komt. Ze schui
ven hun autodak
open, drinken hun
wijn en schreeiiwen
als de renners voor
bijkomen.
Stoffig en dorstig na onze rit van
Caen naar St. Malo ben ik hier ge
arriveerd en het is dat gekkenhuis
dat Tour de France heet, hetwelk
ons deze keer tafels en telefooncellen
midden in dat Casino heeft toe
bedacht. Het zijn er niet zo gek veel
van de ruim 200 journalisten die op
dit moment werken.
De meesten vinden wat zich op het
strand afspeelt veel interessanter. Ze
zien zelfs de oude in zee liggende pira-
tenburcht niet meer, noch de mannetjes
die hier op de boulevard verse oesters
lopen te verkopen. Wat dat morgen in
de kolommen van 200 Europese dag
bladen moet worden, is me vóoralsnog
een raadsel.
Opnieuw heeft 189 km Frankrijk het
werk gisteren in de lap laten hangen.
In een niet uitbundige maar toch schij
nende zon hebben weer duizenden afge
sloofde moeders in het land van de cal- VIER MILJOEN
vados zich met hun kinderschaar naar
de randen van de dorpswegen gesleept
om daar de kaas, het brood en de
wijn bij zich de dag verder door te
brengen.
degelijke bureau-ambtenaren hebben
bij tienduizenden tegelijk hun Lelijke
Eendjes uit de garages of van de straat
gehaald en zijn met een snipperdag de
campagne ingetrokken. Ze halen de
stoeltjes uit hun auto's en installeren
zich, uitgebreid van eetwaren voorzien,
langs de berm en onder de bomen.
Vaders doen hun tukje na hun fles wijn
en geven hun zoontjes, die zich dan
stierlijk vervelen en paardje willen
rijden op papa's buik, ferme tikken.
Tussen dat alles door hebben de jon
gens en meisjes van zestien en zeventien
jaar de dag van hun leven en spelen
een soort tikkertje dat hier heel
anders heet! tussen de korenschoven
om, wanneer ze moe zijn, zich tussen
de miljoenen knalrode klaprozen te i/fcitiDEDC
laten vallen en elkaar diep in de ogen ft KmJrtKh
te kijken. En niemand van die tien
duizenden die zich daaraan stoort. De
Tour komt immers voorbij.
drinken hun glaasje bier. Vier miljoen
gulden kost de Tour aan de organisatie
van meneer Goddet, en een stevig deel
moet hij neertellen voor die agenten.
Maar voor u ongerust wordt: papa
Goddet en zijn mannen worden nog elk
jaar wijzer van dit fietsfeest, dus be
waar uw meelij maar voor dat kleine
jongetje, dat straks misschien om oude
kranten komt vragen.
..Eversley heeft het slecht getrof
fen. Dat zal vermoedelijk niet op
nieuw gebeuren. Bovendien is er geen
sprake van naar het buitenland te
gaan, als u zich over deze taak
zenuwachtig maakt." Ede wierp een
blik op de klok aan de wand. ..Hoe
dan ook, denk erover na en geef mij
aan het einde van de week uw be
slissing.
Hij stond op het onderhoud was
afgelopen. Hij liep met Jessop naar
de deur. waarbij hij zijn grote
hand licht op de schouder van de
oudere man liet rusten. ,,Dit kan ik
u wel zeggen ik zou graag de
kans willen hebben zelf te gaan!"
Hij gaf Jessop een glimlach ten
afscheid. „Goedenavond."
„Góedenavond," mompelde Jessop,
en hij trok de deur zonder het te
willen met een slag achter zich
dicht, waarvoor hij bijna nog had
willen teruggaan om zijn excuses aan
te bieden. Ede zette zich opnieuw
aan zijn schrijftafel, met een lichte
frons op zijn voorhoofd, en belde om
Miss Timmins.
HOOFDSTUK DRIE
De bar van de Crown Inn was
groot genoeg om aan een aanzienlijk
deel van de redactiestaf van de Mor
ning Call plaats te bieden en deze
avond scheen dat het geval te zijn.
Bill Iredale, die nog steeds kookte
na zijn onderhoud met Ede was tot
de conclusie gekomen, dat de menig
te aan het uiterste ernde van de lange
gebogen bar bijzonder groot was en
had daarom bij de deur een rustig
plekje gezocht, waar hij kon afkoe
len.
Iredale was een zware man in het
midden van de dertig met krachtige
onregelmatige trekken. Hij was in
Great Yarmouth geboren op de dag
dat de eerste wereldoorlog was be
gonnen. Zijn vader, die scheepskapi
tein en mede-eigenaar van een Noord-
zee-treiW was. had hem een opvoe
ding.. willen geven, berekend op een
hard en ruw léven; zijn moeder, die
vóór haar huwelijk onderwijzeres
was geweest, had het beschaafder
willen doen.
Altijd onafhankelijk en begerig om
op eigen manier avonturen te vin
den, had hij een tussenweg geko
zen door op achttienjarige leeftijd
naar Londen te gaan en daar een
baantje te zoeken als leerling-ver
slaggever bij een krant in een van
de voorsteden. Op eenentwintigjarige
leeftijd was hij toevallig in kennis
gekomen met Edgar Jessop, die toen
als verslaggever van de Morning
Call bij een opgraving aanwezig was
en door dit contact had hij een kans
aan dezelfde krant gekregen.
De verslaggeverij had hem alles
gegeven, wat hij van het leven vroeg
totdat de tweede wereldoorlog uit
brak; toen had hij op eigen dringend
verzoek een aanstelling als oorlogs
verslaggever gekregen. Hij had de
allereerste veldtochten in Afrika ver
slagen, was in het midden van de
oorlog naar Rusland gedirigeerd en
werd tegen het einde daarvan naar
het Verre Oosten gezonden- Sinds
dien was hij steeds heen en weer
blijven trekken en had een goede
reputatie opgebouwd in een Fleet
Street, die hij zelden zag.
Nog altijd hield hij van dat leven.
Niets gaf hem een grotere voldoe
ning dan naar een land te vliegen,
dat onbekend voor hem was en daar
alles helemaal opnieuw weer uit te
vorsen.
Hij pakte alles aan. wat op zijn
weg kwam en als belangrijk actueel
nieuws werd verlangd, zorgde hij
ervoor, dat het er kwam, maar van
oppervlakkig werk moest hij niets
hebben. Waarvan hij het meest
hield, dat was enige tijd in een be
paalde plaats, door te brengen, daar
doortrokken te worden van de atmos
feer, van de achtergrond en volko
men op de hoogte komen, zich onder
dé bevolking te mengen en alle as
pecten van een kwestie nauwkeurig
te onderzoeken.
Hoe gecompliceerder en tegenstrij
diger de plaatselijke situatie was, hoe
meer hij ervan hield deze te peilen.
Wanneer hij zijn feiten bij elkaar
had gekregen, kon niets hem tegen
houden om deze te rapporteren. Hij
beschouwde zijn werk niet als een
zending, doch ging trots op zijn vaar
digheid. Hij was realistisch, koppig,
menselijk en merkwaardig eerlijk en
hij deed zijn werk zonder nodeloze
drukte.
Hij had juist de eerste lange slok
genomen uit het troostende glas bier
toen Katharine Camden de zaal
binnenkwam. Hij had haar nooit eer
der gezien, maar op grond van
Edgar Jessops beschrijving wist hij
vrij zeker dat zij het was. Toen zij
voorbij kwam riep hi i in een pjot-
selingen opwelling: „Hé!" Zij keek
om en hij schoof een stoel naar vo
ren bij wijze van uitnodiging. „Ik
ben Bill Iredale. Zullen we samen
iets drinken?"
Katharine aarzelde een ogenblik
alsof zij liever op had gegaan in het
onpersoonlijke geroezemoes aan het
einde van de bar: toen accepteerde
zij. met een glimlach.
Zij was een slank, knap meisje
van ongeveer zesentwintig jaar. met
een bleke huid en met zacht donker
haar, dat zij in een grote wrong in
haar nek had saamgebonden. Een
klein zwart hoedje was zwierig op
haar achterhoofd genlaatst, doch
haar lichtgrijze mantelpakje was bij
na Kwaker-achtig van eenvoud.
Haar opnemend met ervaren oog
zag Iredale, dat zij een goed figuur
had. Niettemin was hij niet in de
stemming concessies te doen.
Katharine voelde dat er moeilijk
heden kwamen. Zij accepteerde een
sigaret uit het verfomfaaide pakje,
dat hij haar reikte en stak deze be
dachtzaam in een sigarettepijpje.
Zij liet zich bevallig op haar stoel
neer, blies een rookwolkje uit en
breidde zich voor om de aanval te
weerstaan.
„Ik dacht, dat u mij wel zou kun
nen inlichten over de Outward Is
lands", zei Iredale, haar een glaasje
overhandigend.
„Het schijnt, dat u een autoriteit
is."
Zij nam hem scherp en koel op.
(Wordt vervolgd)
HET LESROOSTER
Niemand moet me meer vertellen,
dat Frankrijk een kinderarm land is,
Ik kon de tel niet meer bijhouden, maar
toch zeker honderdduizend kinderen
stonden er gisteren langs de etappe.
Hoe kan dat, hebben die kinderen-
vrij?, vroeg ik in St, Lö aan een school
hoofd. ,.Wat dacht u, lachte de man en
nam een snel slokje uit een fles, „wij
meesters willen de Tour ook zien
„Wat is nu eenvoudiger dan dat we
de klassen meenemen -naar de weg".
O. zei ik, en dat kan allemaal met het
lesrooster? „Wat is een lesrooster als
de Tour passeert", sprak de onderwijzer
en keek me aan met een gezicht van:
het idee!
TIKKERTJE
Neen, de maand dat de Tour door
Frankrijk rijdt, wordt de Franse econo
mie bepaald niet versterkt. Trossen
fabrieksarbeiders hangen al uren voor
de coureurs voorbijkomen in de hekken
en bomen: boerenarbeiders maken het
zich gemakkelijk boven op hooiwagens;
By hoopjes staan ook langs de weg
de namaakrennertjes van tussen de
twaalf en vijftien. Jóngens met heuse
racefietsjes, die druk en armenzwaaiend
een hele dag alleen maar praten over
versnellingen, tandraderen en demar
reren. Jongetjes, die helemaal wild
worden als er een werkelijke renner
voorbijkomt.
Ja, echt van die kereltjes, die
's avonds als ze thuis komen zeggen:
„Moeder, als ik groot ben wil ik net
zo worden als meneer Van Est".
En de zêsduizend man Franse politie,
die elke dag in een andere streek van
dit land op de been zijn om wegen af
te sluiten, auto's vele kilometers te laten
omrijden en het publiek te kalmeren,
ze roken rustig hun sïgaretjë *opv: de
straathoeken en de kruispunten en zé
O ja, herrie is er natuurlijk ook al
lang. Het gaat om de masseurs. Het
schijnt, dat er een heleboel van die
been- en buikknjjpers geen diploma
hebben en het Franse ministerie van
volksgezondheid heeft gezegd: alleen
jongens met een diploma, de anderen
gaan maar tandenborstels verkopen.
De Spaanse ploeg heeft op die manier
een masseur moeten missen. Daarom
rijden we ook niet goed, zei me Luis
Otano gisteren na aankomst in St. Malo.
En hij vervolgde: Mijn spieren worden
met de dag stijver; wat kan me een
diploma schelen, de vent moet kunnen
masseren.
Ik neem onmiddellijk aan dat het zo
is, maar een tourautoriteit vertelde me:
Al jaren is er gewaarschuwd, dat het
geknijp zonder diploma maar eens uit
moest zijn en voor niemand is dit een
verrassing..
Enfin, ze zoeken het maar ujt. Als die
*knijp§rs;ifiai$r van rriij afblijvëh.
Met of zonder diploma.
Bloembakken zijn meestal zo gepiaatst
dat de planten zelf weinig van de regen
meekrijgen en men zal ze dus goed in
het oog moeten houden. Dagelijks dien:
men daarom te controleren; vooral de
bekende geraniums en margrieten a.e
veel voor zulke bakken worden georuikt
hebben uw hulp wel nodig. Met de
broesgieter moet men hen geen water
geven; open bloemen kunnen dat met
verdragen; het is veel beter de broes
van de gieter te nemen en met de pijp
te gieten: men kan ook met een kan
water geven.
WEMELDINGE. De heer M. van Hekke
hoopt maandag de dag te herdenken, dal
hij veertig jaar in dienst is van de vissero-
politie. De heer Hekke is thans hoofd-opzie-
ner.
sjiiMiiifiiiuiiiiiiiiiiim
door
=nUlllllllllllllllllllllllllf
HlIHWHIHHMHHHItHMHMIMIW
door
aillHilWIIHÜIIUItlfflNHRIinilM
incU
1 «foor
1 W.Lohmann
siiuimiiiiifliiuntiiinniiiitnim
piro««mrainamHBBt*nii»
5
~H <ü.4 rd AO.
Aü êfpLOBI&WOROB» £W5NieTS
ttu. AU'T I SMEL-rerL, mmte
wtu ZULU=N ÊRDOORT^DoeN^-
WOROEN V/&60E*./.
13Z.
.ie .w, \i.a
TÏSTÖLOTTEBKEEKS! XJEEftS
VAKT OE WEDSTRIJD AAK.
GOES. Het Verbond voor Veilig
Verkeer gaat ook volgende week ver
der met haar toernee door onze provin
cie. In de volgende plaatsen worden vol
gende week Veilig Verkeersdagen gehou
den: maandag 4 juli Groede, Westka-
pelle, Nieuwvliet, dinsdag 5 juli: Cad-
zand, Veere, Zuidzande, woensdag 6 ju
li: Retranchement, Oostkapelle en Aar
denburg, donderdag 7 juli: Weaterland-
kerkje, Domburg en Yzeudijhe.
DEN HAAG. Van maande4 juli
tot en met maandag 11 juli zal het 11e
Baltaljon Garde Grenadiers oefenen in
de provincie Zeeland. Het bataljon ver
plaatst zich gemotoriseerd van Arn
hem via Vlissingen naar Sluis. In de
omgeving van Sluis richten de Compag
nieën hun bivaks in en voeren verschil
lende kleine oefeningen ui*. Op woens
dag 6 juli te 18.30 uur zal het bataljon
defileren voor het gemeentehuis te Sluif.
BERGEN OP ZOOM. Op zaterdag
9 juli a.s. organiseert de M.A.C. St. Phi
lipsland een Orientatierit door West
Brabant, over een afstand van 70 km.
De start is 's middags om twee uur
vanaf hotel de Druiventros en de finish
op het recreatiecentrum De Kloof te
Bergen op Zoom waar na afloop ook de
prijsuitreiking is.
Aan deze rit kunnen motoren, auto s
scooters en bromfietsen mee doen.
CAEN. Op de lichtgele marme
ren trappen van de universiteit
van Caen stonden gisterochtend drie
professoren vol afschuw te rillen
rond twee afgekloven kippepoten
plus een hoopje vel en pitten van
perziken. Het was het restant van
een maaltijd, achtergelaten door uw
landgenoten Ab Geldermans en Piet
van Est.
Het was om kwart over negen in de
ochtend, dat ik in hotel Mal Herbe in
Gaen de vaderlanders rondom de eet
tafel verenigd vond.
Smaakt het jongens?, vroeg ik. Er
ging een algemeen gebrom van boorde
volle monden de lucht in en ik meende
daaruit een instemmend antwoord te
kunnen concluderen.
De heer Piet van Est was juist be
zig met zijn rijst en appelmoes, nadat
hij een volledige kip reeds achter het
gezonde gebit had laten zakken. En de
heer Jo de Boo, die nog altijd in Schore
werd geboren, pelde op vlotte manier
een appeltje, en deed er nog drie per
ziken achter aan.
Stevig ontbijt zeg. vond ik. ,,Dat is
het tweede", zei Piet van Est. „Van
morgen op de kamer twee eieren, vier
biscuits en thee. Ik wil nog wat thee.
jongens geef me de pot eens aan".
Zitten al die hopen eten je nu niet
dwars op dat smalle zadeltje Pief
vroeg ik. „Welnee man. daarom eter
we twee uur voor de start".
ONTEVREDEN
Goed elf uur vond ik de heren terug
op die trappen van de universiteit,
twintig meter van de startplaats. Zr
hadden zojuist hun eetzakjes voor on
derweg gekregen en Ab Geldermans
stak onmiddellijk de zich daarin bevin
dende andere kip.tussen de lippen.
Gaat het een beetje, Albert?, infor
meerde ik. Best, antwoordde Gelder
mans, die uit Beverwijk komt en hij
Bij de start gisterochtend stond Pieter
van Est (ja, ja uit Fijnaart) weer druk
handtekeningen uit te delen. Op onze foto
maakt hij een jongetje blij met zijn naam,
maar ook uit de kluiten gewassen meisjes
vroegen om een kras van de renner. „Zal
ik het eens in je hals doen?", zei Pieter te
gen een blondje, dat geschrokken „non,
non," riep, toen ze de ballpen naar haar
decolleté zag wijzen. „Nou, dan niet", sprak
Piet. „Maar Anquetil heb ik het op dij
benen zien doen".
spoog een kippevel de marmeren trap
pen af. Naast hem zat Piet van Est
en hij schilde zijn elfde perzikje deze
ochtend.
Maar zijn oudere broer, de heer W.
van Est, was bepaald niet te spreken.
,,Wat een rotkip, gisteravond in het ho
tel", mopperde de vader van drie Bra
bantse dochters tegen ploegleider
Buchly. „Je bent hier niet op vakan
tie", sprak de ploegleider. „Kan me
niet schelen, maar vanavond wil ik
goed vreten hebben", besloot onze
landgenoot de discussie.
En in St. Malo, aan de eindstreep op
2en griezelig circuitje van rode steen
tjes voor een tennisbaan, peesde Jo de
Roo als vierde over de eindstreep. „Zie
je wel, dat die perziken hebben gehol
pen?". blies hij in mijn gezicht. Ik deed
ïen voorzichtig stapje terug en knikte.
„Wat hebben we nou verdiend?"
v^roeg Pieter van Est, die gisteren on
der de fietsers van de 41e naar de 27e
plaats klom en zichtbaar profijt had
van zijn kip. „Vanochtend was dat
4200. Ik heb me het lazarus gefietst
en ging drie keer weg, maar ze haal
den me terug hè".
We rekenden even snel en kwamen
uit op 5.000 voor de Nederlandse
ploeg.
„Zo, dat zit dan weer in het bakske
voor moeder"* vonden de gebroeders
Van Est.
door
Eimwmmmmmit
|IIIIIIIIIIIinillll|l|llllllllllllllllllllllllllllllllllllllljllllUIIIHIIMIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIlj|||IIIIIUIHIIIIIlllllM]||l)lll!llllillill!lllllllllllllimilHlllllllllllllll|jl!llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllltt
öt>. „ik zal de pakken netjes voor u
inpakken," beloofde de verkoper. „Nee,
laat maar. We trekken ze hier aan!"
besliste Kappie. „Hebt u misschien nog
wat zwartsel voor mijn snor?"
Toen hij het verlangde gekregen had,
liet hij zich een kamertje wijzen, waar
hij zich rustig met Dubbelster kon ver
kleden.
„Ik begrijp helemaal niet wat u eigen
lijk van plan bent begon de ge
leerde te fluisteren. „Waarom wilt u zich
in zo'n opvallend boevenpak steken en
met zo'n onhandige bol aan uw voet
lopen, En waarom moet ik dat umfortp
aan?"
„Niet zeveren, aantrekken die spul
len!" beval Kappie. „Als die spionnen
zich steeds kunnen vermommen, kun
nen wij het ook wel eens voor een keer
tje!"
„Maar waarom als boef en als agent?'
drong de uitvinder aan.
„Omdat de politie daar niks achter
zoekt, jong!" legde Kappie haastig uit
„Een boef met een kogel aan zijn been,
die ja.bovendien nog bewaakt wordt
door een agent, hoeft niet achterna ge
zeten te worden, snap je?"
De geleerde knikte. „Knap bedacht",
vond hij.
„En dan is er ja nog een reden
vervolgde Kappie. „Geef mij je zakmes
eens, Dubbelster."
Hij stak het mes in de namaak-ijze-
ren bol, die in werkelijkheid van rub
ber was. „Zoland we jouw kunstmaan
niet kunnen verstoppen blijft hij een
blok-aan-het-been", zei hij. „Een waar
in kunnen we 'm ja beter verstoppen dan
in deze bol-aan-het-been?"
OVEZANDE. De raad van Ove-
zande heeft besloten haar medewer
king te verlenen aan de wijziging
van de gemeenschappelijke regeling
Instituut Ziektekostenvoorziening Am
btenaren Zeeland.
De wijziging beoogt in de eerste
plaats de mogelijkheid te openen om
in samenwerking met gelijksoortige
instituten in andere provincies te
komen tot instelling van een vereve-
ningsfonds waaruit optredende te
korten kunnen worden bestreden.
Besloten werd aan de christelijke
school een nieuwe kachel ter beschik
king te stellen, waarbij om praktische
redenen werd aanbevolen een hete-lucht-
kachel te kopen. De woningwetwonin
gen Hoofdstraat 84 zullen nu definitief
worden verhuurd aan de heer L. L. v.
Osselaa.
De raad hechtte haar goedkeuring aan
een subsidieverlening aan de R.K. school
en de Christelijke school ingevolge het
vergoedingsbedrag ex. art. 101 L.O. wet
1920.
Het betrof een bedrag van 5475,-—
voor de R.K. school en 787.50 voor de
Rrot. Chr. school per leerling.