GEHOORD m GEZIEN Knijpers zonder diploma: ER VIT! PIET: PERZIKEN AB: KIP WIM: KAN BETER SPORT DE NATUUR ERGIFTIGDE OLIJVEN IBAZURKA I KAPPIE EN DE KRIELKUNSTMAAN I I Jack Dunkley ZEEUWSCH DAGBLAD Pagina 2 door Andrew Garve in en om uw huis Veertig jaar bij visserij politie FLITS GORDON in het heelal Dan Barry GEHEIM AGENT JAMES BOND Ian Fleming I I DE I TINTELS Veilig Verheer op toernee in Zeeland Garde-grenadiers gaan oefenen in Zeeland Oriëntatierit van MAC St. Philipsland Fiat wijziging IZAZ-regeling Vrijdag 1 juli 1960 i^T. MALO. Ik zit in het Casino van St. Malo en kijk uit op het strand en vier in bikini in de ondergaande zon ballende meisjes. Hun silhouetten doen me zelfs de rennerskuiten van een Antonio Suarez vergeten en dat is moeilijk, want Antonio uit Barcelona heeft kuiten als benzinepompen. Bij duizenden ne men elke dag ergens anders in Frankrijk de mensen hun Lelii- ke Eendjes en rijden naar de wegen, waar „Le grand spectacle" langs komt. Ze schui ven hun autodak open, drinken hun wijn en schreeiiwen als de renners voor bijkomen. Stoffig en dorstig na onze rit van Caen naar St. Malo ben ik hier ge arriveerd en het is dat gekkenhuis dat Tour de France heet, hetwelk ons deze keer tafels en telefooncellen midden in dat Casino heeft toe bedacht. Het zijn er niet zo gek veel van de ruim 200 journalisten die op dit moment werken. De meesten vinden wat zich op het strand afspeelt veel interessanter. Ze zien zelfs de oude in zee liggende pira- tenburcht niet meer, noch de mannetjes die hier op de boulevard verse oesters lopen te verkopen. Wat dat morgen in de kolommen van 200 Europese dag bladen moet worden, is me vóoralsnog een raadsel. Opnieuw heeft 189 km Frankrijk het werk gisteren in de lap laten hangen. In een niet uitbundige maar toch schij nende zon hebben weer duizenden afge sloofde moeders in het land van de cal- VIER MILJOEN vados zich met hun kinderschaar naar de randen van de dorpswegen gesleept om daar de kaas, het brood en de wijn bij zich de dag verder door te brengen. degelijke bureau-ambtenaren hebben bij tienduizenden tegelijk hun Lelijke Eendjes uit de garages of van de straat gehaald en zijn met een snipperdag de campagne ingetrokken. Ze halen de stoeltjes uit hun auto's en installeren zich, uitgebreid van eetwaren voorzien, langs de berm en onder de bomen. Vaders doen hun tukje na hun fles wijn en geven hun zoontjes, die zich dan stierlijk vervelen en paardje willen rijden op papa's buik, ferme tikken. Tussen dat alles door hebben de jon gens en meisjes van zestien en zeventien jaar de dag van hun leven en spelen een soort tikkertje dat hier heel anders heet! tussen de korenschoven om, wanneer ze moe zijn, zich tussen de miljoenen knalrode klaprozen te i/fcitiDEDC laten vallen en elkaar diep in de ogen ft KmJrtKh te kijken. En niemand van die tien duizenden die zich daaraan stoort. De Tour komt immers voorbij. drinken hun glaasje bier. Vier miljoen gulden kost de Tour aan de organisatie van meneer Goddet, en een stevig deel moet hij neertellen voor die agenten. Maar voor u ongerust wordt: papa Goddet en zijn mannen worden nog elk jaar wijzer van dit fietsfeest, dus be waar uw meelij maar voor dat kleine jongetje, dat straks misschien om oude kranten komt vragen. ..Eversley heeft het slecht getrof fen. Dat zal vermoedelijk niet op nieuw gebeuren. Bovendien is er geen sprake van naar het buitenland te gaan, als u zich over deze taak zenuwachtig maakt." Ede wierp een blik op de klok aan de wand. ..Hoe dan ook, denk erover na en geef mij aan het einde van de week uw be slissing. Hij stond op het onderhoud was afgelopen. Hij liep met Jessop naar de deur. waarbij hij zijn grote hand licht op de schouder van de oudere man liet rusten. ,,Dit kan ik u wel zeggen ik zou graag de kans willen hebben zelf te gaan!" Hij gaf Jessop een glimlach ten afscheid. „Goedenavond." „Góedenavond," mompelde Jessop, en hij trok de deur zonder het te willen met een slag achter zich dicht, waarvoor hij bijna nog had willen teruggaan om zijn excuses aan te bieden. Ede zette zich opnieuw aan zijn schrijftafel, met een lichte frons op zijn voorhoofd, en belde om Miss Timmins. HOOFDSTUK DRIE De bar van de Crown Inn was groot genoeg om aan een aanzienlijk deel van de redactiestaf van de Mor ning Call plaats te bieden en deze avond scheen dat het geval te zijn. Bill Iredale, die nog steeds kookte na zijn onderhoud met Ede was tot de conclusie gekomen, dat de menig te aan het uiterste ernde van de lange gebogen bar bijzonder groot was en had daarom bij de deur een rustig plekje gezocht, waar hij kon afkoe len. Iredale was een zware man in het midden van de dertig met krachtige onregelmatige trekken. Hij was in Great Yarmouth geboren op de dag dat de eerste wereldoorlog was be gonnen. Zijn vader, die scheepskapi tein en mede-eigenaar van een Noord- zee-treiW was. had hem een opvoe ding.. willen geven, berekend op een hard en ruw léven; zijn moeder, die vóór haar huwelijk onderwijzeres was geweest, had het beschaafder willen doen. Altijd onafhankelijk en begerig om op eigen manier avonturen te vin den, had hij een tussenweg geko zen door op achttienjarige leeftijd naar Londen te gaan en daar een baantje te zoeken als leerling-ver slaggever bij een krant in een van de voorsteden. Op eenentwintigjarige leeftijd was hij toevallig in kennis gekomen met Edgar Jessop, die toen als verslaggever van de Morning Call bij een opgraving aanwezig was en door dit contact had hij een kans aan dezelfde krant gekregen. De verslaggeverij had hem alles gegeven, wat hij van het leven vroeg totdat de tweede wereldoorlog uit brak; toen had hij op eigen dringend verzoek een aanstelling als oorlogs verslaggever gekregen. Hij had de allereerste veldtochten in Afrika ver slagen, was in het midden van de oorlog naar Rusland gedirigeerd en werd tegen het einde daarvan naar het Verre Oosten gezonden- Sinds dien was hij steeds heen en weer blijven trekken en had een goede reputatie opgebouwd in een Fleet Street, die hij zelden zag. Nog altijd hield hij van dat leven. Niets gaf hem een grotere voldoe ning dan naar een land te vliegen, dat onbekend voor hem was en daar alles helemaal opnieuw weer uit te vorsen. Hij pakte alles aan. wat op zijn weg kwam en als belangrijk actueel nieuws werd verlangd, zorgde hij ervoor, dat het er kwam, maar van oppervlakkig werk moest hij niets hebben. Waarvan hij het meest hield, dat was enige tijd in een be paalde plaats, door te brengen, daar doortrokken te worden van de atmos feer, van de achtergrond en volko men op de hoogte komen, zich onder dé bevolking te mengen en alle as pecten van een kwestie nauwkeurig te onderzoeken. Hoe gecompliceerder en tegenstrij diger de plaatselijke situatie was, hoe meer hij ervan hield deze te peilen. Wanneer hij zijn feiten bij elkaar had gekregen, kon niets hem tegen houden om deze te rapporteren. Hij beschouwde zijn werk niet als een zending, doch ging trots op zijn vaar digheid. Hij was realistisch, koppig, menselijk en merkwaardig eerlijk en hij deed zijn werk zonder nodeloze drukte. Hij had juist de eerste lange slok genomen uit het troostende glas bier toen Katharine Camden de zaal binnenkwam. Hij had haar nooit eer der gezien, maar op grond van Edgar Jessops beschrijving wist hij vrij zeker dat zij het was. Toen zij voorbij kwam riep hi i in een pjot- selingen opwelling: „Hé!" Zij keek om en hij schoof een stoel naar vo ren bij wijze van uitnodiging. „Ik ben Bill Iredale. Zullen we samen iets drinken?" Katharine aarzelde een ogenblik alsof zij liever op had gegaan in het onpersoonlijke geroezemoes aan het einde van de bar: toen accepteerde zij. met een glimlach. Zij was een slank, knap meisje van ongeveer zesentwintig jaar. met een bleke huid en met zacht donker haar, dat zij in een grote wrong in haar nek had saamgebonden. Een klein zwart hoedje was zwierig op haar achterhoofd genlaatst, doch haar lichtgrijze mantelpakje was bij na Kwaker-achtig van eenvoud. Haar opnemend met ervaren oog zag Iredale, dat zij een goed figuur had. Niettemin was hij niet in de stemming concessies te doen. Katharine voelde dat er moeilijk heden kwamen. Zij accepteerde een sigaret uit het verfomfaaide pakje, dat hij haar reikte en stak deze be dachtzaam in een sigarettepijpje. Zij liet zich bevallig op haar stoel neer, blies een rookwolkje uit en breidde zich voor om de aanval te weerstaan. „Ik dacht, dat u mij wel zou kun nen inlichten over de Outward Is lands", zei Iredale, haar een glaasje overhandigend. „Het schijnt, dat u een autoriteit is." Zij nam hem scherp en koel op. (Wordt vervolgd) HET LESROOSTER Niemand moet me meer vertellen, dat Frankrijk een kinderarm land is, Ik kon de tel niet meer bijhouden, maar toch zeker honderdduizend kinderen stonden er gisteren langs de etappe. Hoe kan dat, hebben die kinderen- vrij?, vroeg ik in St, Lö aan een school hoofd. ,.Wat dacht u, lachte de man en nam een snel slokje uit een fles, „wij meesters willen de Tour ook zien „Wat is nu eenvoudiger dan dat we de klassen meenemen -naar de weg". O. zei ik, en dat kan allemaal met het lesrooster? „Wat is een lesrooster als de Tour passeert", sprak de onderwijzer en keek me aan met een gezicht van: het idee! TIKKERTJE Neen, de maand dat de Tour door Frankrijk rijdt, wordt de Franse econo mie bepaald niet versterkt. Trossen fabrieksarbeiders hangen al uren voor de coureurs voorbijkomen in de hekken en bomen: boerenarbeiders maken het zich gemakkelijk boven op hooiwagens; By hoopjes staan ook langs de weg de namaakrennertjes van tussen de twaalf en vijftien. Jóngens met heuse racefietsjes, die druk en armenzwaaiend een hele dag alleen maar praten over versnellingen, tandraderen en demar reren. Jongetjes, die helemaal wild worden als er een werkelijke renner voorbijkomt. Ja, echt van die kereltjes, die 's avonds als ze thuis komen zeggen: „Moeder, als ik groot ben wil ik net zo worden als meneer Van Est". En de zêsduizend man Franse politie, die elke dag in een andere streek van dit land op de been zijn om wegen af te sluiten, auto's vele kilometers te laten omrijden en het publiek te kalmeren, ze roken rustig hun sïgaretjë *opv: de straathoeken en de kruispunten en zé O ja, herrie is er natuurlijk ook al lang. Het gaat om de masseurs. Het schijnt, dat er een heleboel van die been- en buikknjjpers geen diploma hebben en het Franse ministerie van volksgezondheid heeft gezegd: alleen jongens met een diploma, de anderen gaan maar tandenborstels verkopen. De Spaanse ploeg heeft op die manier een masseur moeten missen. Daarom rijden we ook niet goed, zei me Luis Otano gisteren na aankomst in St. Malo. En hij vervolgde: Mijn spieren worden met de dag stijver; wat kan me een diploma schelen, de vent moet kunnen masseren. Ik neem onmiddellijk aan dat het zo is, maar een tourautoriteit vertelde me: Al jaren is er gewaarschuwd, dat het geknijp zonder diploma maar eens uit moest zijn en voor niemand is dit een verrassing.. Enfin, ze zoeken het maar ujt. Als die *knijp§rs;ifiai$r van rriij afblijvëh. Met of zonder diploma. Bloembakken zijn meestal zo gepiaatst dat de planten zelf weinig van de regen meekrijgen en men zal ze dus goed in het oog moeten houden. Dagelijks dien: men daarom te controleren; vooral de bekende geraniums en margrieten a.e veel voor zulke bakken worden georuikt hebben uw hulp wel nodig. Met de broesgieter moet men hen geen water geven; open bloemen kunnen dat met verdragen; het is veel beter de broes van de gieter te nemen en met de pijp te gieten: men kan ook met een kan water geven. WEMELDINGE. De heer M. van Hekke hoopt maandag de dag te herdenken, dal hij veertig jaar in dienst is van de vissero- politie. De heer Hekke is thans hoofd-opzie- ner. sjiiMiiifiiiuiiiiiiiiiiim door =nUlllllllllllllllllllllllllf HlIHWHIHHMHHHItHMHMIMIW door aillHilWIIHÜIIUItlfflNHRIinilM incU 1 «foor 1 W.Lohmann siiuimiiiiifliiuntiiinniiiitnim piro««mrainamHBBt*nii» 5 ~H <ü.4 rd AO. Aü êfpLOBI&WOROB» £W5NieTS ttu. AU'T I SMEL-rerL, mmte wtu ZULU=N ÊRDOORT^DoeN^- WOROEN V/&60E*./. 13Z. .ie .w, \i.a TÏSTÖLOTTEBKEEKS! XJEEftS VAKT OE WEDSTRIJD AAK. GOES. Het Verbond voor Veilig Verkeer gaat ook volgende week ver der met haar toernee door onze provin cie. In de volgende plaatsen worden vol gende week Veilig Verkeersdagen gehou den: maandag 4 juli Groede, Westka- pelle, Nieuwvliet, dinsdag 5 juli: Cad- zand, Veere, Zuidzande, woensdag 6 ju li: Retranchement, Oostkapelle en Aar denburg, donderdag 7 juli: Weaterland- kerkje, Domburg en Yzeudijhe. DEN HAAG. Van maande4 juli tot en met maandag 11 juli zal het 11e Baltaljon Garde Grenadiers oefenen in de provincie Zeeland. Het bataljon ver plaatst zich gemotoriseerd van Arn hem via Vlissingen naar Sluis. In de omgeving van Sluis richten de Compag nieën hun bivaks in en voeren verschil lende kleine oefeningen ui*. Op woens dag 6 juli te 18.30 uur zal het bataljon defileren voor het gemeentehuis te Sluif. BERGEN OP ZOOM. Op zaterdag 9 juli a.s. organiseert de M.A.C. St. Phi lipsland een Orientatierit door West Brabant, over een afstand van 70 km. De start is 's middags om twee uur vanaf hotel de Druiventros en de finish op het recreatiecentrum De Kloof te Bergen op Zoom waar na afloop ook de prijsuitreiking is. Aan deze rit kunnen motoren, auto s scooters en bromfietsen mee doen. CAEN. Op de lichtgele marme ren trappen van de universiteit van Caen stonden gisterochtend drie professoren vol afschuw te rillen rond twee afgekloven kippepoten plus een hoopje vel en pitten van perziken. Het was het restant van een maaltijd, achtergelaten door uw landgenoten Ab Geldermans en Piet van Est. Het was om kwart over negen in de ochtend, dat ik in hotel Mal Herbe in Gaen de vaderlanders rondom de eet tafel verenigd vond. Smaakt het jongens?, vroeg ik. Er ging een algemeen gebrom van boorde volle monden de lucht in en ik meende daaruit een instemmend antwoord te kunnen concluderen. De heer Piet van Est was juist be zig met zijn rijst en appelmoes, nadat hij een volledige kip reeds achter het gezonde gebit had laten zakken. En de heer Jo de Boo, die nog altijd in Schore werd geboren, pelde op vlotte manier een appeltje, en deed er nog drie per ziken achter aan. Stevig ontbijt zeg. vond ik. ,,Dat is het tweede", zei Piet van Est. „Van morgen op de kamer twee eieren, vier biscuits en thee. Ik wil nog wat thee. jongens geef me de pot eens aan". Zitten al die hopen eten je nu niet dwars op dat smalle zadeltje Pief vroeg ik. „Welnee man. daarom eter we twee uur voor de start". ONTEVREDEN Goed elf uur vond ik de heren terug op die trappen van de universiteit, twintig meter van de startplaats. Zr hadden zojuist hun eetzakjes voor on derweg gekregen en Ab Geldermans stak onmiddellijk de zich daarin bevin dende andere kip.tussen de lippen. Gaat het een beetje, Albert?, infor meerde ik. Best, antwoordde Gelder mans, die uit Beverwijk komt en hij Bij de start gisterochtend stond Pieter van Est (ja, ja uit Fijnaart) weer druk handtekeningen uit te delen. Op onze foto maakt hij een jongetje blij met zijn naam, maar ook uit de kluiten gewassen meisjes vroegen om een kras van de renner. „Zal ik het eens in je hals doen?", zei Pieter te gen een blondje, dat geschrokken „non, non," riep, toen ze de ballpen naar haar decolleté zag wijzen. „Nou, dan niet", sprak Piet. „Maar Anquetil heb ik het op dij benen zien doen". spoog een kippevel de marmeren trap pen af. Naast hem zat Piet van Est en hij schilde zijn elfde perzikje deze ochtend. Maar zijn oudere broer, de heer W. van Est, was bepaald niet te spreken. ,,Wat een rotkip, gisteravond in het ho tel", mopperde de vader van drie Bra bantse dochters tegen ploegleider Buchly. „Je bent hier niet op vakan tie", sprak de ploegleider. „Kan me niet schelen, maar vanavond wil ik goed vreten hebben", besloot onze landgenoot de discussie. En in St. Malo, aan de eindstreep op 2en griezelig circuitje van rode steen tjes voor een tennisbaan, peesde Jo de Roo als vierde over de eindstreep. „Zie je wel, dat die perziken hebben gehol pen?". blies hij in mijn gezicht. Ik deed ïen voorzichtig stapje terug en knikte. „Wat hebben we nou verdiend?" v^roeg Pieter van Est, die gisteren on der de fietsers van de 41e naar de 27e plaats klom en zichtbaar profijt had van zijn kip. „Vanochtend was dat 4200. Ik heb me het lazarus gefietst en ging drie keer weg, maar ze haal den me terug hè". We rekenden even snel en kwamen uit op 5.000 voor de Nederlandse ploeg. „Zo, dat zit dan weer in het bakske voor moeder"* vonden de gebroeders Van Est. door Eimwmmmmmit |IIIIIIIIIIIinillll|l|llllllllllllllllllllllllllllllllllllllljllllUIIIHIIMIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIlj|||IIIIIUIHIIIIIlllllM]||l)lll!llllillill!lllllllllllllimilHlllllllllllllll|jl!llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllltt öt>. „ik zal de pakken netjes voor u inpakken," beloofde de verkoper. „Nee, laat maar. We trekken ze hier aan!" besliste Kappie. „Hebt u misschien nog wat zwartsel voor mijn snor?" Toen hij het verlangde gekregen had, liet hij zich een kamertje wijzen, waar hij zich rustig met Dubbelster kon ver kleden. „Ik begrijp helemaal niet wat u eigen lijk van plan bent begon de ge leerde te fluisteren. „Waarom wilt u zich in zo'n opvallend boevenpak steken en met zo'n onhandige bol aan uw voet lopen, En waarom moet ik dat umfortp aan?" „Niet zeveren, aantrekken die spul len!" beval Kappie. „Als die spionnen zich steeds kunnen vermommen, kun nen wij het ook wel eens voor een keer tje!" „Maar waarom als boef en als agent?' drong de uitvinder aan. „Omdat de politie daar niks achter zoekt, jong!" legde Kappie haastig uit „Een boef met een kogel aan zijn been, die ja.bovendien nog bewaakt wordt door een agent, hoeft niet achterna ge zeten te worden, snap je?" De geleerde knikte. „Knap bedacht", vond hij. „En dan is er ja nog een reden vervolgde Kappie. „Geef mij je zakmes eens, Dubbelster." Hij stak het mes in de namaak-ijze- ren bol, die in werkelijkheid van rub ber was. „Zoland we jouw kunstmaan niet kunnen verstoppen blijft hij een blok-aan-het-been", zei hij. „Een waar in kunnen we 'm ja beter verstoppen dan in deze bol-aan-het-been?" OVEZANDE. De raad van Ove- zande heeft besloten haar medewer king te verlenen aan de wijziging van de gemeenschappelijke regeling Instituut Ziektekostenvoorziening Am btenaren Zeeland. De wijziging beoogt in de eerste plaats de mogelijkheid te openen om in samenwerking met gelijksoortige instituten in andere provincies te komen tot instelling van een vereve- ningsfonds waaruit optredende te korten kunnen worden bestreden. Besloten werd aan de christelijke school een nieuwe kachel ter beschik king te stellen, waarbij om praktische redenen werd aanbevolen een hete-lucht- kachel te kopen. De woningwetwonin gen Hoofdstraat 84 zullen nu definitief worden verhuurd aan de heer L. L. v. Osselaa. De raad hechtte haar goedkeuring aan een subsidieverlening aan de R.K. school en de Christelijke school ingevolge het vergoedingsbedrag ex. art. 101 L.O. wet 1920. Het betrof een bedrag van 5475,-— voor de R.K. school en 787.50 voor de Rrot. Chr. school per leerling.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1960 | | pagina 2