ZE BLEVEN PLAT,
ZEI DE HEER
W. VAN EST
1 SPORT
DE NATUUR
J
ERGIFTIGDE OLIJVEN
I KAPPIE EN DE KRIELKUNSTMAAN
BAZURKA
Pagina 2
HVROUW NIET <se-f IN DIE FANTASTISCHE
door Andrew Garve
Droom op hakken
Hengelconcours
KIND VIEL IN SLOOT
Kampeerkamp in
Aardenburg
in en om uw huis
SiiiiiiiiiiiiiiiiHintiiininiiniiiiiiii
Twee klontjes
^iiiiiimiiiiiiiiiiiiiini
FLITS
GORDON
in het
heelal
Dan Barry
I GEHEIM
I AGENT
JAMES
BOND
1 Ian Fleming
1 door
1 W.Lohmann
Jodium
Alleen nog Gomez
Weg met Privat
iiiiiiiniiiiiiiiiiiniuiiiiiiiiiHiiiiit
DE
TINTELS
I Jack
Dunkley
DAAR ZIT DBPOUT. Dfi KRINGLOOP 1
RAOlOCOMTACTVAN |S VERBROKEN
D'tfL05öERAAlCm zlNQ ...01Tj<uN;
X NENWBNIET
BRANPr r—H6S5T0U-
x. I_SM«
HES, JE PAT STUKTJA LlBVE, EN] O,DIE kATHERINA
aSTBBAVOhDOPfWAS DIE HOED SPEELDE MAAR
DETV6EZIEN fi VANDIE ENE I DAN HAAR VRIENDIN
I WELDIÜ- i JURK.. J
4 I
„Geloof dat niet," zei Jessop. „Hij
is nog altijd een amateur op dit ter
rein. Evenals Katharine Camden. En
zo zijn er nog heel wat mensen aan
deze krant. Teveel intellectuelen al
les bijeen genomen, als u het mij
vraagt." Jessop was zijn loopbaan bij
de Morning Call als loopjongen be
gonnen toen hij veertien jaar oud
was en hij had zijn vak geleerd met
heel veel vallen en opstaan. Hij
moest niets hebben van mensen, die
er zomaar zonder meer inrolden,
vooral wanneer het academici van
Oxford waren.
„Kijk maar eens, hoe zij bovendien
elkaar de hand boven het hoofd hou
den," ging hij voort. „Waarom,
meent u, gaf de hoofdredacteur de
voorkeur aan Munro's zienswijze van
de relletjes boven die van Bill? Denkt
u, dat het komt, omdat Munro gou
verneur is van de Outward Islands
en er daarom alles van behoort te
weten? In geen geval. Het is alleen
maar, omdat Munro een tijd geleden
schrijver van de hoofdartikelen aan
deze krant was. een paar titels heeft
en dat zij beiden iets van Grieks af
weten. Terwijl Bill een gedegen re
porter is en een verslaggever in
Edes ogen niets anders is dan een
literaire karrejongen." Jessops ogen
hadden hun naar binnen gekeerde uit
drukking verloren en om zijn mond
lag een smalende trek. „Goed zo,
ontlast je gemoed maar", zei miss
Timmins vrolijk. „Geneer je maar
niet voor mij, ik kan er wel tegen."
Zij tikte nog enige regels en zei
toen: „Wist u al, dat Mr. Munro
hier morgen komt lunchen?"
Jessops verbitterde gelaatsuitdruk
king maakte op dat moment plaats
voor een van nieuwsgierigheid.
„O ja?"
Miss Timmins knikte. „Een van de
gewon* redactielunches hij is de
eregast. Het zal vreemd zijn hem na
al die tijd terug te zien. Het schijnt
eeuwen geleden dat hij hiernaast in
die leunstoel zat om zijn artikelen
aan de hoofdredacteur voor te leg
gen."
„Hij hield het niet lang uit niet
waar?" zei Jessop gemelijk.
„Hij kon meer dan brood eten.
Nooit heb ik die vent kunnen uit
staan - een lastige bemoeial!"
Miss Timmins' blik drukte afkeu
ring uit. Mr. Jessop werd lastig. Zij
herinnerde zich nu dat er lang ge
leden moeilijkheden tussen hem en
Munro waren geweest.
„Ik veronderstel dat daarom uw
naam ditmaal niet op de lunchlijst
voorkomt mr. Jessop", zei ze.
Jessop haalde zijn schouders op.
„Daarvan ben ik niet op de hoogte
per slot van rekening moet er
iemand zijn om de krant kl'aar te
maken. We kunnen niet allemaal
tot drie uur in de namiddag achter
sherry en sigaren zitten." Zijn
stem had een hooghartige klank
maar hij wist dat hij Miss Tim
mins niet had teleurgesteld. „En
wie zullen eraan deelnemen?"
„O. het is maar een klein groep
je: Mr. Ede, Mr. Munro, Mr. Car-
dew en Mr. Hind."
Jessop werd nog somberder. Om
Cardew en niet hem te vragen dat
betekende een opzettelijke hatelijk
heid. Cardew was slechts de diplo
matieke medewerker maar toch
bij ontstentenis van een chef-Buiten
land.. Hij voelde hier een samen
zwering.
De tussendeur ging plotseling open.
Nicholas Ede kwam te voorschijn en
wenkte Jessop met gebogen wijsvin
ger om binnen te gaan. In zijn half-
tropisch roomkleurig kostuum zag
hij er kalm uit en leek helemaal
niet opgewonden na het stormachtige
onderhoud met Iredale,
„Miss Timmins" zei hij, „wilt u
zo goed zijn mijn vrouw op te bel
len en haar te zeggen, dat ik onge
veer een half uur later thuis zal ko
men. Maar doe het een beetje diplo
matiek!"
„Natuurlijk" zei Miss Timmins,
terwijl zij zich moest bedwingen haar
hoofd te schudden over het feit, dat
hij zich nooit nauwkeurig aan zijn
afspraken hield.
„Nu dan Jessop", zei Ede, met
een innemende glimlach, die echter
onmiddellijk weer verdween, alsof
het iets was waarmee men zuinig
moe'st zijn. „Kom binnen, alstublief."
Zijn stem was klankrijk en l'ris. Hij
hield de deur msi zijn auu geschoei
de voet open en liet haar toen
dichtvallen.
Jessop ging hem voor in de lege
kamer Iredale was klaarblijkelijk
via de andere deur ver'rokken. Eae
stapte hem vlug voorbij om zijn
douchecel één van de naoorlogse
nieuwe installaties binnen te gaan
en daar een dru.pende kraan ct ent
te draaien'. Dit was het enige teken
van zijn geprikkoldneid. Daarop zei-
te hij zich neer achter zijn grote bu
reau. 'scnikie een omlijste tOwO van
zijn vrouw recht, als een wenk, dat
hij dit onderhoud kort moest houden
en stak een sigaret aan,
„Ga zitten, miip beste kerel",
drong hij aan, enigszins verwonderd,
dat Jessop was bii.iven staan. Met
een handzwaai wees hij hem een
zachte ruime zetel en observeerde
een moment stilzwijgend de souschef-
Bu'ten.and.
Nicholas Ede was jonger dan Jes
sop; hij was nog geen veertig, maar
zijn korte peervormige gestalte met
de brede schouders deed hem veel
ouder liiken. Een massieve hoorr,*n
bril verborg half de waakzame blik
van zijn ogen en alleen als men
dicht genoeg bij hem stond om de
gladheid van de huid boven een on
gewoon donkere kaak te kunnen on
derscheiden. we-d het duidelijk, dat
hij nog betrekkelijk jong was.
In ziin kinderjaren was h:i voor
lijk geweest. Hij had een briljante
studieperiode achter de rug en was
er zeker van alles te kunnen berei
ken wat hij wilde. Zij hele houding
en manieren gaven een indruk van
zelfvertrouwen en kracht.
Niettemin was hij goedaardig van
hart en zijn charmante mameren.
waarover afgunstige personen zich
spottend uitlieten, waren meer dan
een aangekweekte eigenschap.
(Wordt vervolgd)
DIEPPE. Het is moeilijk, maar
ik ben weer in staat enkele
letters aan het papier toe te
vertrouwen, zij het met rood om
rande ogen en een moeilijk slikkende
keel. Jawel vrienden, ik moet u
teleurstellen, deze ochtend, diep
teleurstellen. Uw acht landgenoten
in de Ronde van Frankrijk hebben
het er gisteren lelijk bij laten zitten.
Wat zeg ik: lelijk? Ze hebben het er
afschuwelijk bij laten zitten. Of,
zoals de heer W. van Est het gister
middag om half vijf aan de eind
streep op de boulevard de Verdun
in deze vissershaven Dieppe zei:
„Bagger".
Ze hebben gewoon niet gefietst, die
Pieten, Joop, Jo, Ab, Coen en Martin.
Wim wel. Wim heeft er aan getrokken.
„Maai- ze gingen niet mee hè, ze bleven
plat", verklaarde hij me. „We moeten
nu de volgende etappe aanvallen, P.W.,
anders gaat de moraal er uit. Dan
gaat-ie er helemaal uit. En als ze het
niet doen, dan roep ik ze wel bij
elkaar. Dit kan niet verder. Dit vraagt
actie. En voor Duinkerken naar Dieppe
maar één woord: bagger." Aldus de
heer W. van Est in het onderhoud, dat
hij me het schuim van de mond
hoeken vegend en een fles spuitwater
over de bezwete wangen legend zo
bereidwillig toestond.
t Met van spijt verwrongen handen
moest ik toezien hoe vijf vreemde
kerels, die geen van allen een oranje
trui droegen, Dieppe infietsten op
dinsdag 28 juni 1960, te tien over vier
in de middag, Zo'n gewone buitenlan
der die u niets zegt en die thuis luistert
naar de naam Nino Defilippis, gestoken
in een Italiaanse tricot, reed me daar
als nummer één over de witte kalklijn.
En wat gebeurt er? Men juicht even
tjes niet zo lang, want tenslotte was
het geen Fransman! en daar ver
schijnt een droom in een jurk van
grijs, blauw en rood. Zij deint op pumps
met naaldhakken over het asfalt, sluit
haar heerlijke bruine ogen en gaat met,,
haar rose wangen tegen die grove huid
van meneer Defilippis hangen.
Net even achttien is ze, Marie France
Ée" aneur en ze zit nog op school. „Ik
ben gok op rock en roll, zwemmen en
in het gras liggen", had ze me even
eerder met haar warme stem in het
oor gefluisterd.
De fotografen doen hun werk, een
snelle heer draait nog even het lint
met een merk haarwater goed naar
voren, zodat de naam op de foto's
leesbaar zal zijn en winnaar Defilippis
legt twee met straatvuil bedekte han
den om de schouders van Marie France
en kust haar of hij thuis bij moeder
was.
Hikkend heb ik me afgekeerd en
GOES. Onder grote belangstelling
werd door de hengelsportvereniging de
Kapelse Kanaalvissers en de Eerste
Goese Hengelsportvereniging een con
cours gehouden in de Oosterschelde,
tussen Kattendijke en Wemeldinge. Hie
aan werd door 168 personen deelgeno
men, die tezamen ruim 12 kg vis aan
de wal brachten. De vis werd door de
verenigingen beschikbaar gesteld aan
het Algemeen Verzorgingshuis in Goes.
De uitslag was: 1. F. J. van Hese te
Goes. 675 pnt: 2. J. van Dalen uit Goes,
506 pnt; 3. Verschuure uit Goes, 505 pn-t;
4. J. Moelker te Kapelle, 495 pnt;n5.
G. van Dalen te Goes, 492 pnt.
De wedstrijdbeker, die diit. jaar door
Kapelle werd aangeboden, werd door de
Kapelse Kanaalvissers gewonnen.
OOSTERLAND. Het zesjarig zoon-
tie van de groentehandelaar H. J.
Stoutjesdijk is in de moddersloot, die
langs de Nieuweweg loopt, gevallen. De
heer C. Otte slaagde er in het kind uit
de modder te trekke.n De jongen heeft
van het binnengekregen slootwater, vrij
veel hinder ondervonden.
AARDENBURG. Het kamp Rodan-
borgh wordt ingericht als kampeercen-
trum. Het zal worden geëxploiteerd
door de heer J. Cousemaecker te Aar
denburg.
In '.iet kamp hebben in het verleden
arbeiders en Ambonnezen huisvesting
gevonden en ongeveer een jaar geleden
kwam het leeg te staan. De gemeen
te heeft gepoogd het in bezit te krij
gen. althans er een bestemming aan te
geven, doch slaagde daarin niet, omdat
de grond eigendom was van een buiten
lander. die niet tot verkoop wilde over
gaan. Het is de heer Cousemacker ech
ter gelukt de grond aan te konen.
De gemeenteraad zei gisteravond
zeer verheugd te zijn over deze oplos
sing en zegde melewe.xing toe aan de
exploitant.
weten uit welke hoek de wind waait,
net jou!"
„Het spijt me prevelde professor
Dubbelster. „Dat kan ik niet zeggen
De kunstmaan is mijn levenswerk
dat hoop ik tenminste als ik het ge
heim ervan prijs geef, kan ik wel in
pakken. Wetenschappelijk gezien dan.
Daarom kon ik ook niets tegen die po
litiemannen zeggen."
Kappie keek hem van terzijde door
dringend aan.
„Hm, jij vaart een rare koers, jong,"
zei hij. „Maar ik ben er de man niet
naar om iemands levenswerk in de
grond te boren. Laten we er verder
maar niet over mekkeren. Waar we wèl
voor moeten zorgen is, dat die deksel
se pettendragers ons niet opnieuw te
pakken krijgen. De hele stad is straks
op de been om onze zogenaamde bom
onschadelijk te maken. Dan is je le
venswerk óók naar de haaien! Kom
mee Met deze woorden trok hij
professor Dubbelster een feestartikelen
winkel in, die toevallig juist op hun
weg lag
Huizen verkocht
ST. MAARTENSDIJK. Notari, \y.
L Blindenbach heeft op verzoek van de
erfgenamen van wijlen Joh. Gaakeer pu
bliek verkocht het woonhuis Markt a 258
Koper werd de heer P. M. Koopman
voor ƒ21.100. Het huis a 125 werd voor
700 gulden gekocht door de heer C
Nooy.
De muziekvereniging ..Wilhelmin*"
te Coljjnspliat gaf onder leiding v»n
haar dirigent de heer J. C. Ma»» een
concert op de muziektent.
54. Nadat zij de agenten en de spion
Hein een flink stuk vooruit waren, be
gon Kappie langzamer te lopen.
„Luister eens, Dubbelster," zei hij
„Er kan nog wel meer narigheid voor
onze boeg liggen, door die ellendige
kunstmaan van jou. Maar dan heb ik
geen zin, om ja nog eens door jou ver
raden te worden. Waarom zei je die
kakelobbesen niet, dat het gewoon een
.kunstmaan was en geen bom?! In plaats
daarvan liet je mij bijna rustig in de
kromijzers sluiten! Ik wil nou wel eens
l'imillllllltlllllllillllllllllllillltlllllllllllllllllllllllllllllHliltllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllilllHlllllllllllllllllHIUIIIIlllllllllllllHillllllllllllllllllllHillllllllllllllllllllllllllltltlillllllHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIJ
Stichting „Dorpshuis
Nisse" bijeen
NISSE. Onder leiding van de waar
nemend voorzitter, -de heer P. Klooster
man zijn de afgevaardigden van de bij
het stichtingsbestuur van het „Dorps
huis Nisse" aangesloten verenigingen
bijeen geweest. Tot voorzitter, wegens
vertrek van ds. F. Don, werd gekozen
ds. J. G. Kooren. Op deze bijeenkomst
waren aanwezig beide wethouders van
•Nisse. Er werd besloten om na de ope
ning door het gemeentebestuur en de
overdracht aan de stichting het gebouw
een paar uur open te stellen voor het
publiek, 's Avonds zal het gebouw door
•het stichtingsbestuur heropend worden
•en zal de muziekvereniging „Ons Getto*
Witte anjers kan men ook wel met
I succes in eigen tuin kweken: Dianthus I
plumarius moet men dan bestellen. Nu
staan ze in volle bloei of hebben ge
bloeid; nu kan men ze dus nog niet di-l
reet verplanten, doch als ze na de bloei
even doorgroeien kan men ze wel J
scheuren. Stekken kunnen dan met wor
tel en al van de oude planten worden af-1
genomen en die zullen snel groeien als
het maar donker weer is en de grond j
voldoende vochtig is. Anjers houden wel
van een voedzame grondsoort.
„Moed houden voor Nederland", sprak de heer Jacques Goddet (rechts) en
drukte mij nog eens bemoedigend de arm. „De Nederlanders zijn beslist niet
slecht, maar ze kunnen meer, dat weet ik". Wel daar is de heer Wr. van Est het dan
helemaal mee eens, zoals u hiernaast kunt lezen.
Overal in Frankrijk, waar de tour
komt, staan houten hekken en overal
achter die hekken staan mensen. Zy
discussiëren graag met de Franse kran
tenverkopers, wie van de renners de
beste kansen heeft. En om zo'n gesprek
in Frankryk te voeren, behoef je hele
maal geen bejaard man met tyd te zijn;
ook jonge en blonde vrouwen hebben
volop belangstelling voor de prestatie
van sterke rennersbenen.
Dieppe. Links en rechts, al twee uur
voor de tour langs kwam, waren de
ploegen in vers gereten voren blijven
steken en de vrienden landbouwers
lagen langs de berm met de fles wijn
in de hand.
Zeker 300.000 mensen hebben giste
ren in dit land de club van Goddet
zien passeren. Tientallen pastoors lagen
in alle dorpen in ligstoelen in de zon
en drie keer zoveel nonnetjes zaten op
harde bankjes aan de oprijlanen van
hun kloosters.
„Vrede in Algerije", stond er overal
op de weg geschilderd en ook ergens
„Weg met Privat". Waarom die renner
van de Franse nationale ploeg nu weg
moet, is me niet duidelijk geworden,
maar een gendarme gaf een duidelijke
verklaring: „Dat is vast geen vriend
van Privat, die dat neerschreef".
En zo zal het wel zijn, denk ik.
Ik heb hier in Dieppe zojuist weer
een heerlijk kopjë Franse koffie ge
kregen met een soeplepel op het scho
teltje. Het smaakt naar petroleum en
knoflook, maar het is geweldig.
U volgt de tour meneer? vroeg de
dienster.
U spreekt de waarheid, antwoordde ik.
Dan krijgt u twee klontjes, zei ze en
haalde uit een zak van haar schort,
die al weken gilt om een wasserij,
twee witte vierkantjes.
Ze heet Suze en heeft zeven zonen.
j= 'door'
=nijiiiMiiii!iiiiiiiimiiiil
BjtiiiiniiiiiiwiiiittwHHtaiMwi
door
2
S
InmMmmmmmmmiifWMMR
Nou, meneer Bahamontes, die maan
dag ophield met fietsen, kan wat zijn
populariteit aangaat voorlopig wel in
pakken in Frankrijk. Alle kranten hier
vinden hem „een lafaard, een zwakke
ling, een leegloper, een onsportief
renner" en nog veel meer.
En als klap op de vuurpijl heeft
hij achteraf nog een boete van 500
oude Franse franken gekregen, om
dat hij iets menselijks deed, maar dan
van de fiets af en rijdend tussen dich
te hagen publiek.
Als zijn vrouw dat hoort
in de
WATHeeFTDW
CR NU MM Te
MAKEN..,
ben naar de Belg Joseph Hoevenaers
gestapt.
Hij is een groot
man, die Hoeve-
N- -i naers. Nou ja, niet
om te zien. Om te
zien was hij giste-
Wren alleen maar
vuil en hij stonk
naar geronnen
bloed. Dat kwam
omdat hij, 132 km
na de start, in het
plaatsje Rue was
stond ik daar,
hoevenaers achter een plan
kier op schragen, waarop de eetzakken
voor de heren lagen. Gedienstige gees
ten hollen, wanneer de renners arri
veren een stuk met hen mee en reiken
dan en passant zo'n eetzakje aan.
Sinaasappels zaten er bijv. in en het
is een vreugde voor het oog om te zien,
hoe de fijnbesnaarde coureurs van die
vrucht gebruik maken.
Al verder fietsend rukken ze met de
tanden de schil van de sinaasappel af,
spugen die meters ver en soms
dwars het publiek in van zich af
en kluiven dan de oranje vrucht
verder op.
Goed, Hoevenaers wilde ook juist
daar in Rue zijn bundel vitaminen in
ontvangst nemen, toeh zijn voórwieltje
tegen een opstekende steen reed.
De Belg maakte een salto, waar ik
naar van werd en schoof met het hoofd
als een rasp over de keien. Drie secon
den bleef hij liggen, van tussen zijn
hoofdhaar bloedend als een aangescho
ten hert. Toen stond hij langzaam op
en schudde versuft met zijn kop ,op
en neer.
Onmiddellijk schoten mensen toe. De
meesten deden niets, alleen maar toe
schieten. Maar twee hielpen de renner
naar de kant van de weg en al heel
vlug kwam tourdokter Dumas er in
zijn open auto aangieren, met dozen
vol verband en flessen jodium.
Grote kwakken van dat bruine
bytende spul gingen op het hoofd van
de Belg, die af en toe een kreet liet
horen, dié bepaald onprettig klonk.
Ga va? vroeg de dokter en begon
meteen zeven meter verband om des
renners hersenen te draaien.
De hele zaak zat, een handvol pleis
ters, en wat doet Hoevenaers? Hij gooit
nog even een glas water in zijn gezicht,
stapt op de fiets en rydt verder. Om
in Dieppe nog met het peloton binnen
te komen.
Kyk, zo moet een jongen van Jan
de Wit zijn, stel ik me voor.
Dat was stoerder werk dan van
Gomez del Moral, de Spanjaard die
halverwege de 209 km tussen Duin
kerken en Dieppe dacht: „Geef mijn
portie maar aan Bahamontes", van de
fiets afstapte en in de bezemwagen
ging zitten.
„Waarom deed je dat nou, gekkie?"
vroeg ik hem in Dieppe. „Geen zin
meer", sprak Gomez del Moral.
Op dat moment vond ik hem een
wielrenner zonder moraal en was hij
voor mij alleen nog maar meneer
Gomez.
Er is gisteren niet veel uitgevoerd
door de boeren en landarbeiders in die
Franse kuststrook van Duinkerken tot
-SCHIETOP,
PUTS.OADSLUfd
riËSMDARCSN N£S,Wtr0»W
-■1 NiaTNMft.we.
3R5N&SNHÊT
^ÜIIIHIHIIIlHIHIllHUlllUlllllliiil
WAARDS LOOSj
...LIEVE,
EEN JAAR
OUD...
f NOU, IK VOND HET
STUK B'JZQNDER
GOED.' J
