Het straaltii dperk maakt van
Schiphol
een bus
station
Karin naar de B.B.C.
I KAPPIE EN DE KRIELKUNSTMAAN I
ZEEUWSCH DAGBLAD
i
I
Chauffeursdienst
van de K.N.A.C.
Nog geen hulp voor
- Nederlandse -
reactor-onderzeeër
j FLITS
GORDON
in het
i heelal
Zelf aan de slag
Vrijwilligers voor
31 mei melden
Zaterdag 21 mei 1960
«-*■»■*#*#*#■ Ti-***#***#;*#*#*#*#*#.*#*#*#
TTOPELIJK neemt niemand
het me kwalijk, dat ik het
zo zeg, maar „Schiphol is het
niet meer". De sfeer, de ruim
ten, de uniformen, de koffie, de
gezichten helemaal en vol
komen anders. Een maand of
twee was ik er niet geweest
en gisteren, ineens, toen voelde
ik me daar zoals die oude
luchtveteranen wanneer ze ver
tellen over „dat was nog eens
een tijd, op die groene vlieg-
weide van Soesterberg".
Schiphol heeft geen gezelligheid
meer, vind ik. Schiphol ademt niet
meer die steer van een beetje spanning,
van mooie stewardessen, van interes
sante mannen die er op hun luchtreizen
passeren, van indrukwekkende vrou
wen, die er wat losjes lopen te win
kelen. Het is natuurlijk niet helemaal
waar, maar je krijgt het gevoel, dat
het allemaal ineens verdwenen is; zo
van: ffttt, wèg. Alleen die vliegtuigen,
die zijn gebleven. En ze maken nu een
onguur en brutaal gillend geluid, dat
je door merg en been snijdt, vanwege
die straalmotoren.
Mondain
Ja, een oude heer, zo heb ik me
gisteren op die Nationale Luchthaven
gevoeld. Of „mijn" Schiphol al een
kwart eeuw achter me lag.
Maar dat is helemaal niet zo. Nog
vijf jaar geleden was het een heerlijk,
wat romantisch, mondain wereldje bin
nen in Nederland. Nog twee jaar ge
leden proefde je Schiphol al als je op
de rijksweg naar Amsterdam de borden
passeerde „Kijk op de weg en niet in
de lucht". Sterker, een jaar terug was
het ergens een klein feestje om er heen
te gaan.
En nu? „Ik zou niet weten wat er
voor nieuws van hier te vertellen was,
alleen misschien dat we nu een eigen
kwekerij hebben voor bloemen en
heesters, voor de opfleuring van de
ingang en zo", zegt een man van de
luchthaven wat somber.
„Iets gezelligs?", herhaalt een K.L.M.-
er, met het gezicht van een zojuist
vanwege zes ton fraude aangehouden
boekhouder, „welnee,
er is hier niks meer
aan de hand."
OP weg naar Schiphol zag ik
gisteren ter hoogte van
Leiden een blond hoofd achter
het stuur van een groen autootje.
Zwaaien, stoppen en handen
geven: Karin Kraaykamp. de
TV-omroepster, druk als altyd
met kijk-voorbereidingen. Plan
nen?, vroeg ik. „Ja, volgende
week naar Londen, Dinsdag
avond is daar een Internationaal
Goochelconcours, tussen Italië en
Engeland. Ik zit in de jury.
Samen met Jan Casteleins en
Henk Vermeyden. Twee dagen in
Londen dus; de B.B.C. zendt het concours uit.
Daarna op 3 juni 's avonds in Brussel voor de
Belgische TV omroepen, in het kader zoals ze
dat noemen van de NederlandBelgië-week. Een
Belgische omroepster neemt die avond myn plaats
in." Weer handen en daarna gas geven. Karin,
steeds knap, vervolgde haar weg naar Amsterdam.
„Je hebt een zwak voor Karin Kraaykamp", zei me
gisteren iemand. Mag ik misschien?
Eigen nieuwsdienst
DEN HAAG De K.N.A.C. is begonr
nen met een nieuwe service voor auto
mobilisten: de chauffeursdienst. De dienst
werd vooral opgezet om het aan automo
bilisten. wie de rijbevoegdheid is ontzegd,
gemakkelijker te maken de verleiding te
weerstaan van tóch achter het stuur te
gaan zitten. Zulke automobilisten kunnen
nu, wanneer zij dringend met hun auto
op reis moeten, gebruik maken van met
zorg geselecteerde chauffeurs.
Oók automobilisten, die om een of an
dere reden hun auto in het buitenland
achter moesten laten, die hun auto voorb
uit willen sturen naar een bepaalde plaats,
of die op reis willen met een chauffeur-
gids, kunnen een beroep doen op de
nieuwe dienst.
WASHINGTON. De Amerikaanse
congrescommissie voor atoomenergie,
die zich deze week zou uitspreken
over een plan om Nederland te helpen
bij de bouw van een reactor-onder
zeeër, heeft haar uitspraak voor onbe
paalde tijd uitgesteld.
De hulp zou bestaan hebben uit het
verstrekken van blauwdrukken van
de scheepsromp van een reactor
onderzeeër en van het niet-nucleaire
deel van de aandrijf motor aan Neder
land. De reden van het uitstel is niet
bekend. Nederland heeft al in 1957
een verzoek om deze hulp gedaan. Tot
dusverre heeft echter alleen Engeland
kerngeheimen van Amerika gekregen.
- Komen die zogeheten
interessante mensen
dan niét meer via onze
luchthaven? „Wij zien
ze in elk geval niet",
is het antwoord.
Waar zijn al die
knappe stewardessen
gebleven? „Nou ja, ge
trouwd natuurlijk."
Is de koffie in de
Europa-wachtkamer nu
zo slecht geworden of
ligt dat aan mijn
smaak? „Altijd zo ge
weest, man."
Eén serie sombere
uitlatingen.
En daar tussendoor
hameren allerlei heren
aan beton, hout en ijzer,
omdat de ruimte voor
de passagiers weer
eens wordt uitgebreid.
Ja, dat gebeurt steeds
:in de zomer,in--- het
I hoogseizoen. Dan zit-,
ten alle passagiers met
lange gezichten naar
die rood gemeniede ijzeren binten te
kijken. Maar 's winters kan het niet,
vanwege de vorst en de sneeuw.
Alleen die televisietoestellen, die acht
stuks, in de Europa-wachtkamer, die
zijn nogal nieuw. „Het is een proef",
hoor ik. Om twee pilaren heen, naar
alle kanten gericht, staan ze. En als
een omroepster meldt, dat het toestel
naar Kopenhagen op het punt staat te
vertrekken, dan kan iedereen op dat
TV-scherm lezen waar het over gaat.
Dat hele kleine „Bussumipje" huist
ergens in het midden van het stations
gebouw op Schiphol. Mevrouw M. C.
de Waal, die blond is, en mevrouw A.
van Vliet, die donker is, zaten er. Met
een camera, die voortdurend op scherp
staat. En met knopjes, een schijnwerper-
tje en bordje met namen, plaatsen en
tijden.
Zo'n bordje onder die schijnwerper,
één knopje omhalen en op acht TV-
toestellen verderop staat het allemaal te
lezen. Zonder regisseur, zonder kijkgeld,
zonder N.T.S.
het weer gehad. De meisjes in de be
lastingvrije winkels op het vliegveld
hebben sinds een week allemaal de
zelfde jurk aan. Een soort uniformpje.
Blauw en wit, geruit. De meesten
vinden het zelf wat onpersoonlijk,
maar de Amerikaanse reizigers laten
bij herhaling kreten van bewondering
horen. En ze denken daarbij steeds
direct aan Delfts blauw
Intussen gaat het vliegen steeds
door. En almaar, meer toestellen. Ik
vind, dat ze niet eens meer tot de ver
beelding spreken. Je weet zeker, dat
om zo-laat de machine naar Teheran
en om zo-laat die naar Tokio vertrekt.
Daar tussen liggen de tijden voor
New York en Londen, Frankfurt en
Kopenhagen. Het is net een busstation:
komen en gaan, passagiers in de rij,
instappen, en weer komen en gaan.
Allemaal doodgewoon en niets bijzon
ders. En alleen als de straalmotoren
erg gillen kijkt er iemand even ge-
ergerd op.
Griezelig vlug
Het gaat me allemaal een beetje
vlug, soms. Zo is Schiphol nog gezel
lig, zo is het een station voor lucht-
bussen. Zo zit je er gezellig te praten
met een stewardess die weet dat haar
beroep een veel begeerd beroep is en
zo kom je er geüniformeerde meisjes
tegen die lopen te bladeren in koel
bloedig samengestelde dienstregelin
gen en dikke boeken vol met cijfertjes
en staten.
Worden we dan inedhe zo oud
nee, maar we bleven natuurlijk geen
vyf en twintig meer. Maar het gaat
zo hard op Schiphol, hoe komt dat
Helemaal nieuw op Schipholde
uniformentan de meisjes in de
belastingvrije winkels. Blauw-en-wit-en-
ruitjes. Net Delfts blauw", zeggen de
Amerikanen
dan? Omdat je er een ttfdje niet was.
Als je in Rotterdam twee weken niet
bent geweest, staan er ook weer flat
gebouwen bij.
Ik geloof, dat ik gisteren een oude
heren-bui had. En u moet het me
maar niet kwalijk nemen, dat ik u dit
allemaal vertelde.
Maar het gaat soms zo griezelig
vlug.
33
Ook spreekt hij nogal eens over de
schouw boven de open haard in de
eetkamer. Die hebben we eveneens
gedemonteerd. Zonder succes."
„Wat is uw indruk van Macgoullie
en Roslyn?"
„Betrouwbare mensen! Gesloten
en vasthoudend, zoals alle Hooglan
ders. In vader zagen ze „de laird",
het laatste hoofd van clan Grant. Ik
geloof, dat Douglas, om het roman
tisch uit te drukken, zijn leven zou
hebben gegeven voor vader. Van de
broers ben ik de enige, met wie hij
wat vertrouwelijker is, hoewel zijn
voorkeur eigenlijk naar David als
oudste zoon zou hebben moeten uit
gaan. Maar hij wantrouwde David,
omdat hij in hem iemand zag, die
vader probeerde geld te ontfutselen
voor onoirbare doeleinden. Sterker
nog, hij haatte hem, omdat hij werk
maakte van Roslyn. Misschien zelfs
wel met kans van slagen, want het
meisje komt zelden of nooit met
mannen in aanraking en is ten slot
te een jong ding, dat ook wel eens
naar een verzetje verlangt. Vooral
na vaders dood heb ik me wel eens
ongerust gemaakt over de mogelijk
heid, dat het tussen David en Dou
glas tot een uitbarsting zou ko
men.
„Meent u, dat hij betrokken is bij
de moord?"
„Ik wil het niet geloven. Douglas
is een oersterke kerel en hij zou,
wanneer het tot een gevecht kwam,
geen wapen gebruiken. Hij zou Da
vid een pak slaag hebben gegeven,
dat hem zou heugen. En daar eer
lijk voor uit komen ook! Neen, als
hij zegt het niet te hebben gedaan,
ben ik bereid dit zonder reserve voor
waarheid aan te nemen."
„Roslyn zou de bijl kunnen heb
ben gehanteerd, waarmee David werd
neergeslagen!
„Wood vertelde mij, dat ze sliep
toen u bij hen om hulp aanklopte
vannacht en dat uw indruk is, dat
zij de schrik bij de herkenning van
David niet huichelde. De MacgoUl-
lies zijn erg ongekompliceerde men
sen! Als Roslyn uit zelfverdediging
een man weerhield haar aan te ran
den, zou ze dat openlijk toegeven. En
gezien de slechte naam van David
in de omtrek, zou geen jury haar
schuldig achten."
„Acht u het, gezien de verhouding,
die tussen uw vader en Douglas be
stond, aannemelijk, dat hij bekend
is met de bergplaats van het geld,
maar dit heeft verzwegen, omdat hij
u en uw broers de erfenis niet gun
de?"
„U hebt mijn vader niet gekend,
meneer Reiziger! Die zou zijn eigen
vrouw, van wie hij toch zielsveel
hield, een dergelijk geheim niet heb
ben toevertrouwd. Wel acht ik het
mogelijk, dat Douglas wanneer hij
iets vermoedt zijn mond zou hou
den. Al was het alleen maar om Da
vid dwars te zitten. Hoewel We mo
gen niet vergeten, dat hij zelf legata
ris is en dat de wens om in het be
zit van het geld te komen, een on
overkomelijk tegenwicht zou vormen
voor zijn zwijgzaamheid."
De twee mannen bleven nog wat
doorpraten tot Celestine hen kwam
uitnodigen aan tafel te gaan. Ros
lyn nam geen deel aan het maal,
omdat zij voor haar vader en de
onverwachte gasten moest zorgen:
sergeant Ross en de hond Bruce.
Onmiddellijk na de lunch, waarbij
zelfs de goede gaven van gastvrouw,
die Celestine bezat, de conversatie
niet kon doen vlotten, nam Willie
Grant afscheid.
„Tenzij er onverwachte redenen
voor zouden ontstaan kom ik hier
niet meer terug, meneer Reiziger.
We zien elkaar over een paar da
gen in Aviemore, wanneer de coroner
zitting houdt, want u en mevrouw
zullen zeker worden opgeroepen. Ik
hoop van harte, dat U er in slaagt
iets van belang te ontdekken, hoe
wel ik eerlijk moet bekennen, daar
van geen grote verwachting te heb
ben."
„In ieder geval zal ik mijn best
doen! Mag ik u nu nog epn kleine
dienst vragen? Ik heb vanmorgen de
laatste opnamen van een film ge
bruikt en ben gisteren in de drukte
vergeten in Inverness nieuwe in te
slaan. Wilt u de belichte film voor
mij laten ontwikkelen en afdrukken
en tegelijk twee nieuwe voor mij ko
pen? Ik krijg alles dan wel bij on
ze ontmoeting in Aviemore."
„Met genoegen! En nogmaals:
succes met uw opsporingen!"
Evenals de vorige dag verscheen
Douglas kort na het vertrek van
Grant op het terras. Beheerst en be
leefd naderde hij het echtpaar en
meldde zich met een lichte buiging,
„Ik kom u bedanken, meneer Rei
ziger, voor de moeite, die u zich hebt
gegeven een onrechtvaardige arres
tatie te voorkomen. Het heeft mij
getroffen, dat u dit voor een volsla
gen onbekende hpbt gedaan. De in
specteur heeft mij verzekerd, dat hij
er toe besloten was mij mee te ne
men, maar dat u voor mij in de bres
bent gesprongen."
„De inspecteur had geen been om
op te staan, Macgoullie, en dat wist
hij zelf ook wel. Ik heb niet meer
gedaan, dan ieder rechtskundige on
der dezelfde omstandigheden zou
doen. Maar ik deed het in volle over
tuiging van je onschuld. Haal een
stoel van binnen en kom er even bij
zitten.
Met een strak, uitdrukkingsloos ge
zicht voldeed de Schot aan de 'Op
dracht.
„Gisteren liet je doorschemeren,
met een bepaalde bedoeling
op Aros Killee ben gekomen, Mac
goullie, en ik antwoordde naar waar
heid, dat dit niet zo was.
(Wordt vervolgd)
DE„RU/NVTEGEKKEN»8E6>NNeNOPDfc
MAAN AAN MUN OPLEIDING.
SERGEANT,MiUN\
VOETEN» JNOAN-1
SENGSWEND.
DIT«JlV*N".
LIOTMENIET'
Zakelijk
Drukker, steeds drukker wordt het
op Schiphol. Elk jaar meer passagiers
en daarom, dacht ik, oo-k een almaar
zakelijker sfeer. Dat zal wel moeten,
daar zal wel niet onderuit te komen
zijn, maar „mijn" Schiphol was anders.
„Vier spitsuren kennen we tegenwoor
dig al per dag", vertelt omroepster me
vrouw Van Vliet. „Om negen uur 's och
tends, om een uur, tegen half zeven en
om half elf 's avonds
En meneer U. F. M. (voorletters om
nooit meer te vergeten) Dellaert, de
directeur van de luchthaven? Die gaat
met pensioen, zoals men weet. Eind
juni. Hij is ziek nu. Koorts en zo, door
een verblijf in de Sahara, dat hem niet
goed bekomen is. Hij ligt thuis in bed,
maar de twee adjunct-directeuren, die
hem binnenkort gaan opVolgen, zijn op
hun posten. Voor mij persoonlijk een
beetje kenmerk van de oude tijd: één
directeur wordt opgevolgd door twee.
„Maar het werk, dat steeds toeneemt,
heeft dat nodig gemaakt", is de uitleg.
Maar toch heeft „meneer Dellaert" het
zo'n 15 jaar alleen gedaan.
En nog één nieuwtje, dan heeft u
Ook nieuw op Schiphol: TV-toestellen
vertellen de reizigers het nummer van hun
vliegtuig en de plaats van bestemming.
DE NATUUR IN EN OM UW HUIS
Uw bloembakken kunnen nu beplant
worden met geraniums of met Pelargo
niums; de oude grond dient men ech
ter eerst uit die bakken te verwijde
ren; daar zit geen fut meer in. Boven
dien; de bakken zullen aan de binnen-
ziiac eerst in de menie gezet moeten
worden en misschien hebben ze aan de
buitenkant ook wel een streekje verf
nodig: die schildert men al naar gelang
de kleur die men bij de omgeving no
dig heeft; groen en vooral wit wordt
ve<?l gebruikt. In de bak dient men op
regelmatige afstanden van vijftien cen
timeter ook een serie gaten te boren;
het overtollige water moet weg kunnen
lopen.
Over' het algemeen meent men dat
het beter voor de houten bakken is als
er een zinken binnenbak in wordt ge
maakt, doch dat is beslist onjuist. Dan
kan er onvoldoende lucht bij komen en
dan zal het hout tussen het zink steeds
vochtig blijven en zal nog veel eerder
wegrotten: het is dus veel beter de
I bakken elk voorjaar in de menie te zet-
ten. Bakken van eterniet en van asbest
worden tegenwoordig ook veel gebruikt-
j trouwens er zijn allerlei mooie bakken;
u moet ze echter allemaal van gaten
J vc orzien.
Als u het te kostbaar vindt die bak
ken met geraniums of met Pelargoni
ums te beplanten kan men ook andere
planten nemen; de bloemist heeft nu
ook wel de kleine potjes gekweekte
Petunia's en die zullen ook prima vol
doen. Is u dat nog te duur dan kan
men zo'n bak ook bezaaien met Oost-
Indische kers of Tropaeolum; er zijn
vele soorten, doch men moet voor dit
doel de laagblijvende bestellen; die
zullen prima voldoen. Het is nu de goe
de tijd om te zaaien; de zaadjes ko
men op een diepte van ongeveer drie
tot vijf centimeter in de grond.
allllilllinillttlllttttHlillfllMiil
glIlllllllllllllllllflIllllllllllllllllllllllllllliliiiillllllllHlllllllllllllllllllllllllllllllIHHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIinillllllllllt
23 „Als u nu mijn kajuit neemt, pro
fessor, dan kunt u ja mooi de brandkast
met de kunstmaan in de kijker houden!
stelde .Kappie de heer Dubbelster voor.
Zelf vertrok hij met zijn beddegoed naar
het verblijf van de bemanning om daar
de nacht te gaan doorbrengen.
„Ziezo! Als dat overgehaalde ding
vannacht herrie gaat schoppen, word ik
tenminste niet in mijn slaap gestoord",
dacht hij, de dekens over zich heen
trekkend. De anderen sliepen al, maar
cmriar de maat nogal snurkte duurde
het even voor ook Kappie onder zeil
ging. „Ik mag ja lijden, dat de bol van-
r.achi flink gaat brullen en seinen..",
was zijn laatste, niet erg vriendelijke ge
dachte. „Dan leert die uitvinder mis
schien ja af zulke lawaaiige dingen
te maken! Waar is dat ook goed voor?
Een echte maan houdt zich toch ook
rust{g...?"
Maar professor Dubbelster liep niet de
kans, om door zijn kunstmaan wakxer
geschud te worden. Hij was namelijk
helemaal niet naar bed gegaan! Ir
plaats daarvan sloop hij op kousevoeten
rond om te zien of iedereen sliep en
knielde daarna met zijn inbrekerswerk
tuigen bij de brandkast neer..
Detachement Nieuw-Guinea
DEN HAAG. Dienstplichtigen,
die zich vrijwillig willen opgeven
voor de uitzending van het eerste
detachement naar Nieuw-Guinea,
moeten zich voor 31 mei melden.
Deze datum heeft de legerleiding
vastgesteld, omdat dan de extra op
leiding begint voor de aangewezen
militairen. Zij die zich na 31 mei
opgeven komen in aanmerking voor
een latere uitzending.
In beginsel zal voor iedere vrijwilli
ger die wordt aangenomen een dienst
plichtige afvallen. Wie afvalt, wordt
uitgemaakt aan de hand van de 'keu.
ringsrapporten, terwijl ook als factor
kan meespelen de tijd die de man heeft
te dienen.
Zoals wij reeds meldden zijn voor de
eerste uitzending naar Nieuw-Guinea
aangewezen het 14e en 15e bataljon
infanterie van de 7-december divisie
uit Arnhem en Grave en .het 46ste ba
taljon infanterie uit Steenwijkerwo'd,
dat tot de vierde divisie 'behoort
