„H
as.
„Aarde, ze beweegt", zei Sibiya Msomi. „Hou niet van. Is te heet, is niet goed
HANS DOLMAN: NEDERLANDS
JONGSTE BEROEPSDRUMMER
Veiling collectie
Dreesmann
Dinsdag 2 februari 1960
Pag. 7
Haast
Zonder verleden
Bijna vier uur
PIANIST WALTER
KAUFMANN OVERLEDEN
Muurvast
Hij was stil
Weer slachtoffers
Opgehesen
Lucht
Niemand
Jaccoud: Ik kan
onschuld niet
bewijzen
„Ik sloeg - lawaai was niet te harden"
ILCKENS DRUMS
ITALIAANSE
FESTIVALTROEF
Ministers: geen contingent
wegvervoer Frankrijk
I3*£i
ZEEÜWSCH DAGBLAD
ONTSNAPT UIT
DE HEL VAN
C0ALBR00K
ET was moordend heet
op een diepte van 180
meter die ongeluksdag.
De dagploeg had nog
twee uur voor de boeg. Vlak bij
me vuurde mijn zwager Piet
Btkker, de gitzwarte Basoe-
toes, Zoeloe's en Sjangaans
aan. Om de d Opschietenl
En voorzichtig
Gestadig reden de wagentjes
met kolen in de richting van de
lift in de mijnschacht. De hitte
was ondragelijk die dag. We
dachten allemaal aan niets an
ders dan ijskoud bier, terwijl
de wijzers van de klok naar
vier uur toekropen. De tijd
waarop we werden afgelost.
Ik was hulpopzichter in de mijn;
mijn zwager opzichter. Ik werkte
pas twee jaar in Coalbrook, tevoren
had ik in een goudmijn gewerkt bij
Witwatersrand. Daar was ik de eni
ge overlevende van een groep van
122 mijnwerkers die m een gang
werkte waar een instorting voor
kwam!
HET WERD 3.55 UUR.
Ik had er geen notie van dat we toen
nog zes minuten af waren van
een vreselijke ramp. Ik zweette als een
rund.
Ik zag Jamie Uys een eind verderop
in de tunnel. Hij joeg de Sjangaans op,
die geladen kolenwagentjes voortduw
den. Die heeft zeker zo'n haast omdat
hij gauw naar zijn knappe bruid wil,
dacht ik. Hij was vier dagen tevoren
getrouwd.
NOG VIJF MINUTEN VOOR DE
HEL LOSBARSTTE.
Een meter of zes van me af zag
ik Koos Jacobs staan in de hel verlich
te tunnel. Een boom van een kersl, zo
sterk en ruw als een os.
Een fijne vent, ondanks zijn drift.
Vader van negen kinderen, een ervan
was nog een baby, net een week tevo
ren geboren.
NOG VIER MINUTEN.
We wisten allemaal dat Jan Maritz
net uit de gevangenis kwam. na tien
jaar uitgezeten te hebben. Hij had le
venslang gekregen omdat hij zijn meis-'
je had gedood toen ze hem bedroog.
Een tare kwast, klein mannetje met
een uitdrukking op zijn gezicht als een
hond die een trap heeft gekregen.
NOG DRIE MINUTEN.
Iedereen heeft zijn eigen moeilijk
heden. In de verte zag ik nog net de
Duitser die we Fritzie noemden. Hij
was acht maanden bij ons. Hij kwam
ergens uit de buurt van Leipzig. Hij
vluchtte naar West-Duitsland en emi
greerde naar Zuid-Afrika. Hij moet
of 87 geweest zijn, schijnt in Russische
gevangenschap te hebben gezeten. In
de oorlog liep hij flinke verwondingen
op, .naar niemand sprak er ooit over.
Iemands verleden is zijn eigen zaak.
Dat doet er onder de grond niet toe.
We moesten kolen hakken.
NOG TWEE MINUTEN.
„Nkoos. iets verkeerd. Veel te heet,
houd niet van deze hitte", zei een zwa
re stem rechts van me. Ik grijnsde
naar Sibiya Msomi, de sterke Zoeloe,
die êr uitzag als een stier. Zijn drie
vrouwen en negentien kinderen woon
den hel noorden van Zoeloeland.
„Aarde, ze beweegt, Nkoo? Hou niet
van. Is 'o heet. Is niet goed", hijgde
hij. wijl hij het zweet van zijn pik
zwarte gezicht veegde. „Ik geloof gauw
naar mijn vrouwen ga".
Een oude Basoetoe liep voorbij. Hij
gromde; „Is niet goed, iets mis".
NOG EEN MINUUT.
Ik ging nog even naar het eind van
de gang waar de houwers werkten.
,.'t Is bijna vier uur", waarschuwde
Piet Bekker. Ze noemden hem het
Kerstmannetje van Coalbrook. omdat
hij de kinderen altijd wal gaf. Ieder
een was gek op hem. zwart en blank.
NOG DERTIG SECONDEN.
Ik liep langs een groepje Basoetoe's
die kolen in de karretjes schepten. Toen
bewoog de aarde, een siddering ging
door de wanden van de mijngang. Voor
mij schreeuwde iemand, „ingozi! ge
vaar!"
Een stel negers rende langs me heen.
MAASTRICHT De pianist Walter
Kaufmann is op 64-jarige leeftijd in het
ziekenhuis SI Annadal te Maastricht
overleden.
Kaufmann, een leerling van Arthur'
Schnabel. stond vooral bekend als ver-!
f.olker van de pianomuziek van Brahms.
In heel Europa' is hij, vaak begeleid door
befaamde symfonie-orkesten, opgetreden
Sinds 1940 woonde hij in Maastricht,
waar hij vele leerlingen heeft opgeleid.
In 1947 kreeg Kaufmann de Nederlandse
nationaliteit.
Dit is het verhaal van Gert van
der Merwe, een 35-jarige Zuidafri-
kaanse mijnwerker, een der weini
gen die in de vorige maand wist te
ontsnappen uit de ondergrondse hel
in Coalbrook. Hij werkte op die ramp
dag - 21 januari - in de kolenmijn
Clydesdale North in Oranje Vrijstaat,
de grootste mijn van de Unie van
Zuid-Afrika. Met hem ploeterden
ruim 400, voor het merendeel neger
arbeiders, op een diepte van bijna
200 meter. Hun „schicht" zat er bij
na op. Toen gebeurde het vreselijke
Dit is het relaas
van de ramp, zoals
hulpopzichter Gert
van der Merwe het
heeft verteld. Het
verhaal van de ramp
en van zijn redding,
van menselijk lijden
en bovenmenselijke
inspanning, die voor
hem althans, be
kroond werd met een
redding. Zijn kame
raden bleven ach-
Ned. Herv. Kerk. Bedankt, voor Soijkenis»
se (toez.) A Breure te Oud-Vossemeer.
Geref. Kerk. Beroepen te Dieren H. J.
Heynen te Oude en Nieuwe Bildtzijl: te
Medicine Hat Alberta Canada (Chr. Ref.
Church) J. H. Binnenma te Lemmer. Aan-,
gen. naar Barendrecht P. Joosse te Andel.
Geref. Gem. Beroepen te Wageningen
(.tweede maal) C. Hegeman te Genemuiden.
De redder$ moesten de strijd legen water en mijngas opgeven. Ziek van moeheid
ellendig van teleurstelling kwamen zij terug. Ze konden niet meer. Met koffie en
brood werden ze weer een beetje op verhaal gebracht.... om te kuhnen vertellen
Van hun hard en vruchteloos zwoegen.
De grond schudde en beefde en toen
plotseling ontplofte alles om me heen.
Ik werd finaal omhoog gesmeten en
de tunnel ingeblazen. Het donderde en
raasde: tonnen rotsen kwamen naar
beneden in de tunnel. Een akelig gie
ren en geblaas was hoorbaar alsof ze
een straalmotor* probeerden. Ik hield
me staande aan een stutpaal, mijn ar
men en benen er omheen, als een aap.
HET UUR NUL.
Windstoten van ongekende kracht
bliezen door de tunnel, beukten me. Ik
werd verblind door het koolstof. Mijn
ogen, mijn neus, mijn mond zaten vol.
Het stof kroop in mijn longen. De hele
tunnel aan mijn rechterkant zakte in
een.
Het regende stenen op mijn rug en
mijn schouders, een sloeg' er tegen mijn
hoofd, ik verloor het bewustzijn. De
stutpaal liet ik niet los. Daar heb ik
mijn leven aan te danken.
Toen il: weer bijkwam hoorde ik
naast me iemand zuchten. „Help, help",
zei iemand in de taal der Zoeloe's.
De wind, het gevolg van het neer
komen van de rotsblokken, had opge
houden. Het was aardedonker in de
tunnel. Stenen en stof lagen, tot over
mijn middel, mijn benen waren be
dolven. Ik kon geen centimeter ver
zien, mijn longen piepten het uit om
lucht. En de aarde boven en onder me
bewoog nog steeds. In de verte leek
het te donderen.
Ik moet hier uit. zei ik tot me zelf.
voor de rest van de tunnel instort. Maar
ik zat muurvast in de steenmassa. Een
minuut of zo was ik ten prooi aan
paniekgedachten. Toen ging ik zitten,
zweet gulste langs mijn gezicht. Kalm
jongen, kalm nou. Graaf je uit, beval ik
me zelf.
De tunnel bewoog, er was een ge
rommel hoorbaar dat me doodsbang
maakte, elk ogenblik kon hij inzakken
en me bedelven. Daarom begon ik in
de rotsblokken te graaien die mijn
benen beklemd hielden.
Mijn nagels scheurden af. ik kreeg
sneden in mijn handen en polsen van
scherpe zijkanten van de stukken steen.
Ik hoorde naast me die andere man
voortdurend kreunen „Ik kom, ik
kom", riep ik.
Mijn benen zaten muurvast en deden
vreselijk pijn. Ze schenen op verschei
dene plaatsen gebroken. Mijn hoofd
gonsde, ik wist hiet meer precies wat
ik deed. Ik begon last van het gas in
de tunnel te krijgen. Nog een paar mi
nuten, seconden 'misschien en ik zou
weer flauw vallen en op die plaats
sterven.
Ik vloekte verschrikkelijk en ik bad.
Mijn rechterbeen was vrij tot aan mijn
enkel. Maar een enorme brok steen
klemde het been tegen de stutpaal.
Geen beweging in te krijgen. De gang
schudde dat het een aard 'had. Dat ik
een gapende snee over mijn hoofd had
merkte ik niet eens. Een scherpe steen
had een deel van mijn schedelhuid
weggereten. Ik wist alleen dat ik in
levensgevaar verkeerde en dat ik als
de bliksem uit die gang moest zien te
komen.
Eindelijk kreeg ik mijn linkerbeen
vrij. Ik tilde het op en ondanks alle
ellende schoot het door me heen dat
ik precies op een hond leek die iets
tegen een boom deed! Ik schaam me
er niet voor te zeggen dat ik het in mijn
broek deed Ik heb onder de grond
wel erger dingen gezien.
Nu ik mijn ene been vrij had en het
kon bewegen bovendien, kalmeerde ik.
Ik probeerde adem te halen, maar dat
was vrijwel onmogelijk door de zure
lucht en het kolenstof. En ik wist dat er
dodelijk gas in de tunnel moest zijn en
dat ik het niet kon rüiken, dat is on
mogelijk met dat giftige gas.
De neger naast me was stil. Ook in
de tunnel was het stil, op het scheuren
van de wanden na. Nu en dan kwamen
er nog stenen naar beneden. Langzaam
bewoog ik het rotsblok dat mijn rech-
terenkel nog steeds vastklemde en toen
hoorde ik het geluid van stromend
water!
Beneden in de mijn werden we altijd
door het gevaar van water bedreigd. Ik
boog me naar voren en voelde in het
rond, rraar de stenen waren droog.
Langzaam trok ik mijn rechterbeen om
hoog, tot een scherpe pijn door mijn
been schoot. Ik kon mijn voet niet
langer bewegen. Enkel gebroken, dacht
ik. Later bleek dat inderdaad het geval.
Ik voelde naar de muur achter me.
Nat! Er sijpelde water door de scheu
ren naar binnen de gang in. Het ge-
Het leednog iets ran een vleugje hoop
en doffe wanhoop stonden te lezen op de
gezichten van de vrouwen uier mannen
behoorden tot die 430 daar diep onder de-
grond in de mijn Clydesdale North. Steeds
kleiner werd het vlammetje van de hoop.
Deze lelefoto, die ons in de eerste dagen
na de ramp bereiktegeeft de diepe ver
slagenheid in Oranje Vrijstaat weer.
INZET: Iedere dag kwamen ze weer
vragen, hóeioel ze eigenlijk wel wisten dat
het vergeefs zou zijn. De bewaker wist
niets, de opzichter wist nietsde directeur
wist niets
luid van het stromende water werd
steeds alarmerender. Op mijn knieën
kroop ik in het duister voort. Mijn
handen tastten voor me uit. Leeft hier
nog iemand?" riep ik met hese stem.
„Is er hier hog iemand?"
Er kwam geen antwoord. En het
zou doodstil geweest zijn, ware het
niet dat het water steeds sneller be
gon te stromen, het dreunde in mijn
oren. Ik dacht dat ik er doof van
werd. Langzaam kroop ik vooruit,
voorzichtig tastend, in de richting van
de schacht. En het water stroomde
maar door.
Mijn rechterhand stootte tegen het
hoofd van een neger. De man was
tot zijn hals toe door stenen bedolven.
Zijn 'hart stond stil, hij was dood,
voelde ik. Even later stuitte ik op
een muur van rotsblokken; tot aan,
de bovenkant van de mijngang toe
lagen de stenen opgestapeld.
Terwijl ik een ogenblik rustte en me
probeerde te oriënteren, hoorde ik
een zwak geluid, net of er' iets ergens
tegen aan krabde. Ik draaide me om
en merkte dat er uit de richting waar
ik vandaan was gekomen een koele
luchtstroom kwam. ..Help, ik ga de
verkeerde kant op!" dacht ik.
Ik begon weer te kruipen, steeds
sneller. Ik stootte tegen scherpe ste-
nen. Kreeg wonden aan handen en
knieën, maar dat kon me niets sche
len. Weer voelde ik een lichaam, weer
iemand die onder de stenen lag.
Ergens achter me stortte een deel
van de tunnelmuur in door de druk
van het water. Weer werd ik door
een panische angst bevangen. Vlugger
kroop ik, steeds vlugger. Ik stootte
ergens met mijn hoofd tegen aan en
was weer half bewusteloos. Ik bloedde
uit tientallen wonden. Steeds nieuwe
slachtoffers voelde ik, velen gruwe
lijk verminkt; dat voelde ik. Toen
opeens voelde ik niets meer. Links
en rechte was niets. Het eind van de
tunnel, de schacht .gaapte voor me.
Voorzichtig tastte ik langs de
schachtwand, heel voorzichtig, ik
moest oppassen niet in de donkere
diepte te vallen. Achter me hoorde
ik het water stromen en het kraken
van de gangwanden.
Een terug was niet mogelijk, ik
kon nergens heen, niet -naar beneden,
niet omhoog. De dood z^t me op de
hielen.
Plat op mijn buik lag ik op de
steenmassa en draaide me langzaam
op mijn rug. Toen keek ik over de
rand van de schacht naar boven. Heel
ver weg was een lichtpuntje zicht
baar; de schachtopening. Van de lift
was niets te zien. Toen schoof ik weer
een eindje achteruit om na te denken
op de bodem van de mijngang.
En plotsklaps kreeg ik een inge
ving: als de lift niet boven is moet
ze beneden zijn, op de bodem van de
schacht. De stalen kabel en de ge-
leidingstouwen moesten dus in de
schacht hangen. Weer naar voren dus
en inderdaad, weldra voelde ik een
touw. Dat greep ik vast en trok het
naar me toe en perste het tegen me
aan, zoals een bang kind zich tegen
zijn moeder aandrukt. Dat touw was
leven voor mij. Ik trok er aan, heel
zachtjes eerst, want ik was bang dat
het met een vaart naar beneden zou
komen. Weldra trok ik met meer
nadruk krachtiger. En het touw be
woog, langzaam, alsof het boven werd
afgewikkeld.
Toen rolde het niet langer af: want
ik voelde een lichte ruk van boven.
Ik trok drie keer achter elkaar en
voelde als antwoord drie rukken van
boven komen! Het bloed steeg me
naar het hoofd, ik kon wel huilen.
Snel haalde ik het touw hierna op dat
in de schacht omlaag hing. Ik rolde het
naast me op de grond en wikkelde het
vervolgens drie, vier keer rond mijn
lichaam. Stevig knoopte ik het vast;
Drie keer trok ik weer aan het touw en
schreeuwde hees en half waanzinnig van
angst en opwinding: „Trek, trek!" Ik
wist dat niemand me kon horen, maar
het steeds sterker wordende lawaai van
het water achter me dwong me te
schreeuwen. Ik krijste het uit
Plotseling voejde ik een krachtige ruk
aan het touw het zat meteen veel
strakker om me heen. Langzaam schui
felde ik vooruit naar de rand van de
schacht en ik was los! Ik zweefde aan
het touw vastgeknoopt van de ene wand
van de schacht naar de andere. Het
touw deed pijn aan mijn bof-st, maar
ik voelde het niet. Met mijn rechter
hand greep ik het vast, met mijn
linker hield ik me in bedwang.
Langzaam hesen ze me op. Weer ver
loor ik het bewustzijn, maar een gevoel
van opluchting vervulde me: voor de
tweede keer in mijn leven was ik de
dood de baas gebleven! En het was net
als de eerste keer, ook toen was ik
vlak bij de schacht.
De lucht werd frisser, de luchtstroom
beet in mijn gezicht. In werkelijkheid
was die lucht heet en droog, maar het
kon me geen zier schelen. Het was lucht
en dat betekende leven.
Ik hoorde stemmen. Iemand schreeuw
de: „Hier komt hij!" Ik werd bij de
schouders gegrepen en op het platform
naast de schachtopening getrokken. Ik
zwaaide op mijn benen, terwijl ik tien
tallen zwarte gezichten ontwaarde en
ook blanke, veel vrouwen en kinderen.
Mijn eigen vrouw en kind stonden een
eindje op zij. Zij herkenden me niet in
het begin ik was van top tot teen
met bloed en kolengruis bedekt. Mijn
gezicht was een bloederige massa.
De vrouwen huilden, sommigen baden.
Mijn vrouw zag me. Ze rende op me
toe en greep mijn gescheurde kleren.
Ze liet zich op haar knieën zakken en
huilde
„Is er nog iemand in leven beneden?"
vroeg men mij. „Niemand in de tunnel"
was mijn antwoord. De vrouwen kreun
den, sommigen vielen flauw.
Mijn kleine meisje klemde zich aan
me vast. Ze kwamen met een brancard
aan, meer weet ik niet. want ik viel
weer flauw. Ik hoorde mijn vrouw nog
gillen: „Dank u God. dank u God". Toen
werd alles zwart om me heen. diep
zwart als daar beneden waar die 430;
mannen zijn in die ongelukstunnel
GENÈVE (Reuter-UPI) Pierre
Jaccoud, de begaafde Zwitserse ad
vocaat. die terechtstaat op verden
king van moord op de 62-jarige
Charles Zumbach, de vader van een
medeminnaar, zorgde gisteren aan
het begin van de derde zittings-
week van het proces voor een sen
satie.
Hij verklaarde, dat hij voor zijn
arrestatie aan twee magistraten een
brief had geschreven met het ver
zoek hem zijn gang te laten gaan.
Hij zou zijn onschuld niet kunnen
bewijzen, en gaf de voorkeur aan
zelfmoord boven een proces.
Hof. jury en publiek luisterden in
volkomen stilte naar Jaccouds verkla
ring. De openbare aanklager (die een
dergenen was. die indertijd zo'n brief
ontving) merkte op, dat hij de verkla
ring op dit ogenblik „pijnlijk" vond.
Eerder op de dag had men Jaccoud
het vuur na aan de schenen gelegd,
"LTANS DOLMAN, Nederlands jong-
ste beroepsdrummer, wordt in
de wandeling door collega-musici
„Goofie" of „Donald Duck" genoemd.
Vrolijke namen voor een twintig
jarige jongen, die zijn werk heel
ernstig opvat en zijn gevoelens beter
achter zijn slagwerk dan vóór een
kleintje koffie kan uiten.
Hans Dolman speelt in het bekende
Trio Jan Huydts, en de manier waarop
hij zijn drumsticks hanteert, frappeert
de jazzliefhebbers.
In het wereldje van de jazz heeft
men voor een jong talent als „Goofie"
Dolman een simpele, maar markante
uitdrukking:
„Die jongen hééft het". Dat wil zo
veel zeggen als: hij heeft het in zijn
bloed en in zijn vingertoppen, de ty
pisch-Amerikaanse „kick" waar in ons
land maar een handjevol drummers
op kunnen bogen.
Eifkele jaren geleden studeerde Dol
man nog trompet. Op school was hij
niet een van de actiefsten, zoals veel
vaders van jonge jazz-fans zag vader
Dolman eigenaar van een bloemen-
zaak in Hilversum de toekomst van
zijn zoon uiterst donker in.
Hans musiceerde een beetje, lanter
fantte een beetje, en sprong af en
toe op zijn fiets om een bloemstuk te
bezorgen.
Maar op een dag zag Hans Dolman
zijn wérkelijke richting. Bij een jazz
concert hoorde en zag hij de drummer
Wessel Ilcken, en sindsdien liet het
slagwerk hem niet meer los. Hij volg
de Heken wekenlang naar verschillen
de steden en gelegenheden en luisterde
scherp.
Pas na de dood van drummer Ilcken
nam Hans Dolman zijn besluit. Hij
kocht het slagwerk van de .meester"
die hij zo bewonderde, en begon te
studeren, van 's morgens acht tot hij
geroepen werd voor het avondeten.
„Mijn vader vond het vreselijk, die
studie", vertelde de jonge drummer.
,.Ik draaide platen en „sloeg" erbij, en
het lawaai was niet te harden. Maar
na m'n eerste optreden bracht ik toch
ook dertig gulden thuis."
Met zulke weidse gebaren heeft
Tony Dalïare in de Italiaanse fi
nale voor het Europese Songfesti
val het sentimentele liedje Roman
tica aan de overwinning geholpen.
De schrijver van Romantica, de
componist-tekstdichter Rascel, had
het eerst zelf voorgedragen, maar
het grote succes kwam pas toen
Dallare het voor de tweede keer
zong.
Met klinkende cijfers werd het
liedje als het beste gekozen. Het
mag nu straks in Londen de strijd
aanbinden met de andere nationale
favorieten.
toen de president hem over enkele
details vragen stelde.
Voordat de president allerlei merk
waardige toevalligheden samenvatte
vroeg hij Jaccoud of hij bij zijn verkla-
ring bleef, geheel onschuldig aan de
moord te zijn. Met opmerkelijk vaste
stem antwoordde Jaccoud; absoluut.
Het blped, dat op de regenjas voor
kwam, weet hij aan een 'verwondihg. die
hij opliep tijdens een val in zijn kantoor.
Tijdens het vooronderzoek had hij ge
zegd. dat het bloed veroorzaakt was
doordal zijn vrouw met haar auto een
ruit had gebroken, waaraan hij zich had
verwond.
VAN 22-25 MAART
AMSTERDAM. De kunstcollectie
van wijlen de heer W. J. R. Dreesmann
j wordt op 22. 23. 24 en 25 maart ge-
veild bij de fa. Frederik Muller en Cie.
Op de eerste dag worden de schilde-
rijen verkocht, op de tweede de zilve-
jren en gouden voorwerpen, op de der
de dag het zilveren speelgoed, porcelein
en keramiek, op de vierde dag de meu
bels en sculpturen en op de laatste dag
ide horloges, klokken en dergelijke,
j Vele kunstwerpen qn antiquiteiten van
ide collectie-Dreesmann hebben betrek-
king op Amsterdam. De collectie be
vat zeer belangrijke stukken, zoals
schilderijen en tekeningen van Rem
brandt, Steen, Pieter de Hooch, Thomas
de Keyser, Aert van der Neer, de Ruvs-
daels. Van Goyen, Breitner. de Maris-
sen, Bosboom, Van Gogh en anderen.
Voorts is er een grote collectie zilver
van Christiaen van Vianen en ook van
de andere Vianens, chine de commaii-
de, Nederlands porcelein en andere an
tiquiteiten.
DEN HAAG. Het Tweede-Kamerlid
mr. E. G. M. Roolvink (kath. v.) heeft
de regering gevraagd o£ het juist is, dat
de Franse regering zich bij het verstrek
ken van vergunningen voor het goede
renvervoer over de weg beroept op het
E.Ë.G.-verdrag, dat zeshonderd vergun
ningen zou toelaten. Daarin zag de vra
gensteller onder bepaalde omstandighe
den een discriminatie van de Nederland
se wegvervoerder.
De ministers Korthals, Luns en staats
secretaris Stijkel hebben daarop geant
woord, dat bij de overeenkomst van 1953
tussen de Nederlandse en Franse rege
ring geen contingent is vastgesteld. Sinds
dien, aldus het antwoord, heeft het weg
vervoer zich krachtig ontwikkeld en be
staat de indruk dat het aantal vergun
ningen voor januari boven het niveau
ligt dat bij de aanvang van het verdrag
gold.
DINSDAG. De Delta Rhythm
Boys, leden van de toneelgroep Puck,
en vele andere artiesten verschijnen
vanavond voor de Avro-microfoon in
„Gastenavond" (20.05). Verder omvat
het dinsdagamusement ,,It*s in the
air", met o.a. het zangeresje Ellen
Craamer, en Eric Krans' Dixieland
Pipers.
Voor de vroegere uren: luisterwed-
strijd „Tussen Keulen en Parijs"
(19.10). en op Hilversum 2 de chanson-
nière Lina Leo (18.30), en Licht te
verteren (19.30).
Uit de schatkamers van de zeven
tiende en achttiende eeuwse kamer
muziek worden op het ogenblik
steeds meer belangrijke en waarde
volle werken aan het licht gebracht.
Zes uitzendingen zal de AVRO wij
den aan de Triosonates uit deze peri
ode. Het gezelschap Sonata da ca
mera voert vanavond om tien uur
Hilv1) composities van de Itali
aanse meesters Frescobaldi, Legren-
zi en Bassani en de Fransman
Quintin le Jeune uit naar de oor
spronkelijke uitgaven uit de Staats
bibliotheek te Berlijn, het Gemeente
museum te Den Haag en uit de col
lectie van de violist-musicoloog Wil
lem Noske, die deze cyclus samen
stelde en van een toelichtende tekst
voorzag.
Symfonische muziek van Berlioz,
Franck, Roussel en Ravel wordt om
acht uur (Brussel I: 484 m) uitge
voerd door het Omroepsynfonie-
orkest van Straatsburg o.l.v. Charles
Bruck.
vandaag
DINSDAG De hoofdfilm vanavond
is een boeiende speelfilm met Anthony
Steel, Peter Finch en Diane Cilento:
,,Een vrouw aan boord" (20.35).
Die vrouw is de énige vrouw aan
boord, op het schip woelen allerlei con
flicten, het blijft niet bij één aanbidder
enfin vandaar die spanning.
Vooraf een Frans filmpje over het
leven der mieren (20.20).
Vlaanderen: 20.00 feuilleton Ruim
tevaart; 20,25 reportage uit een electri-
citeitscentrale; 21.00 eenakter „Pa
tience",
België Frans: tv-spel „Jeanne",
•door Henri Duvernois; 22.00 gevarieerd
muzikaal programma.
De Duitse televisie herhaalt van
avond een der meest indrukwekkende
televisiespelen van het vorig jaar, na
melijk Bert Brecht's „Kaukasische
Kreidekreis", waarin symbolisch ge
stalte wordt gegeven aan de mens, ge
vangen in zijn eigen noodlot (20.20).
In het kort
it Hans „Goofie" Dolman: achter
de drums van Wessel Ilcken.
Hans Dolman weet wat hij wil. Hij
presteert iets, maar hij wil méér. Twee
jaar heeft hij al les, en nu gaat hij
binnenkort lesnemen bij Jan Straatman
van het Concertgebouworkest, om al
les te leren, ook het gebruik van da
pauken, het klokkenspel en de ma
rimba.
„Niet om „klassiek" te worden, maar
om het geleerde later in dienst te stel
len van de jazz", zegt hij lachend.
WOENSDAG 3 FEBRUARI I960
RADIO
HILVERSUM I, 402 M
ochtend
VARA: 7.00 Nws; 7.10 Gym; 7 20 Gram
en reportages; 83)0 fc; Gram S
act. 8.5d V d huisvr; 9.00 Gym v d
VPRO rn™ Piam, (9.359.40 WaterstR
VPRO. 10.00 Schoolradio VARA: 10.20 V
d vrouw; 11.00 Gevar progr;
middag
12.00 Dansmuz; 12.30 Land- en tuinb
meded; 12.33 V h platteland: 12.38 Orael-
i?9ii NWS en tentoonrtelllngsagenda;
Hl,? m.d?; W.45 Gesproken por-
tret, 14.00 Strijkkwart; 14.45 Gram; 15.00
V d jeugd: 17.00 Dubbelkart; 17.15 Poli-
tiekapel; 17.50 Regeringsuitz: JTeugduitz:
D® brievenbus gaat open, correspondentie-
club o.l.v. Regma Zwart.
avond
18.00 Ns en eomnv. 18.20 Gram; 18.30
wikkelingsbewegmg in het behoud en de
vernieuwing van de cultuur door R. Haier
econ. rs; 19.00 V d kleuters; 19.10 Is 'de
kerk soms achterlijk?, toespr; 19.25 VARA
Varia, VPRO: 19.30 V d jeugd; VARA:
oude huis, hoorsp; 21.40 Jazzmuz; 22.00
Cello en piano; 22.20 Keuren en kiezenl
2-30 Nws>' Z2.40 Lichte muz;
23.00 Tussen mens en nevelvlek, lezing:
23.15 Muzikale lezing; 23.55—2.00 Nws.
HILVERSUM II, 298 M
ochtend
-"SC?.V: 7,00 N,ws en SOS-ber; 7.10 Gram
/.30 Een woord voor de dag; 7.40 Ge
wijde muz; 8.00 Nws; 8.15 Radiokrant-
ün fP5i; 9*°° V d zieken; 9.30 Gram;
9.40 V d vrouw; 10.15 Gram; 10.30 Mor
gendienst; 11.00 Gram; 11.15 Broeders
m
iddag
rioi m T L;° Land- tuinb meded;
nk at'33 Llch„te muz: 13-53 Gram of act.
Ia.00 Nws; 13.15 Vijftien jaar geleden,
praatje; 13.20 Met Pit op pad, praatie-
123.25 Milit. muz; 14.05 I Pagliacci ope
ra, (gram) 15.30 Fluit en piano; 16.00 V
d jeugd; 17.20 Pianorecital; 17.40 BEurs-
ber; 17.45 Metropole-ork, koor en solist;
avond
18.15 Spectrum van het Christelijk or-
en verenigingsleven, lezingen
18.30 Gram; 18.45 Boekbespr; 19.00 Nws'
weerber; 19.10 Op de man af, praatje!
19.15 Pianorecital; 19.30 Radiokrant; 19.50
Meisjeskoor en instrum.ens; 20.10 Concert-
geb ork en solist; (In de pauze: De Mam
moetwet lezing); 21.55 Jazzmuz; 22.30
Nws; 22.40 Zaalsportuitsl; 22.45 Avond-
overdenking; 23.00 Platennieuws; 23.55
24.00 Nws.
DRAADOMROEP 4E LIJN
18.00 20.00 Gram pl; Lichte muziek, o.a
Roberto Del Gado, Enzo Gallo, Willv Al-
oeru Renato Carosone, Margot Eskens
Freddie, Bibi Johns.
televisieJ
NEDERLAND
oaSPi 17 00~17,40 v d jeugd; NTS:
20.00 Journ en weeroverz; KRO- 20 20
Film- en toneelnws; ,20.50 Intern, variè-
te-progr; 21.30 Marionettentheater; 22 15
epiloog.
DUITSLAND
17.00 V d kind; 17.40—18.00 V d vrouw-
(Regionaalprogr; 18.45 NDR: Die Nordl
scbau; WDR: Hier und Heute; 19.25 NDR-
21.00 Perzische mozaïek; 21.30 Polit ge
sprek; 6
BELGIË VLAAMS
JfM, Eureka; 19.30 Nws; 20.00 Film
,„0.10 Speelfilm; 21.25 V rl vrouw- 21 55
Quizprogr; 22.25 Nws en
BELGIË FRANS
17.00—18.00 V d jeugd: 19.00 De sociali-
lf»5eJedachte: 19'30 sP°rt v d jeugd-
20.00 Nws; 20.30 Les Pieds niekelés. uit
Straatsburg: 21.15 Gevar progr; 2145
Lectuur voor allen.
