Zolang Hstormt bidden
ze voor
ons
Die vier jongens van de Bermuda...
Miljoen Duitsers met schepen
en bussen naar Bollenland
Aannemer
en mandoer
Zaterdag 23 januari 1960
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 7
Argwaan
Wankele hoop
Wordt U gekweld
Wat anders?
Een merkwaardige repor
tage over hoe een
(loon)balletje rollen kan
Kunst- en vliegwerk
Als een rad van
avontuur
Te gek
Geen huis
B1
Niet alleen lonen
Zo stond het woensdag op de telex. Reddingpogingen gestaaktdat
betekende de dood van vier jongens en hun kapitein op de Bermuda, de kleine
kustvaarder, die voor de Hoek verging. Zó jongTwee jonge leden van
onze redactie, Bob de Keizer en Hans Verhagen, proberen hieronder een klein
eindje door te dringen in zulke jonge zeemanslevens. De een met zijn ogen
gericht op de telex, de ander in een gesprek met vier jonge Noren, zeelui, die
passagieren in Rotterdam.
VIER JONGE zeelieden
zijn deze week in het
zicht van de haven ver
dronken. Samen zyn zij
71 jaar geworden, de leeftijd
die elk mens alleen hoopt te
bereiken. „Zo jong als ze
waren, pracht zeelieden
zei de kapitein van de sleep
boot Gele Zee van hen. En
*s avonds, in een Rotterdam
se havenkroeg vol gelach en
lawaai, zong een juffrouw bij
een accordeon „Op een zee
mansgraf groeien nooit geen
rooie rozen
Schokkenbroek is negen
tien jaar geworden, Sturn,
zeventien, Kats negentien en
Hofstra zestien. Hun leef
tijdsgenoten zitten nog op
school, hebben althans nau-
lijks kennisgemaakt met de
harde kanten van de maat
schappij.
AAN DE TELEX op de
A krant hebben wij .de laat
ste strijd van deze vier jon
gens gevolgd. De telex spuit
nieuws, dag-in dag-uit. Het
is vaak ellendig nieuws,
waar je na verloop van tijd
immuun voor wordt. Woens
dag waren wij niet immuun.
Dezelfde storm, die de be
manning van de Bermuda de
dood injoeg, rukte bij ons
aan de vensters, overstemde
het lawaai van de telex
machines. Er was één ver
schil: Wij hadden vaste
grond onder de voeten.
Die vier jongens, zij
hadden op dat moment
óók vaste grond onder de
voeten kunnen hebben. Om
half zes 's ochtends had hun
kapitein over de radio ge
zegd: „Geen sleepboothulp
nodig Zou hij dat heb
ben gezegd zonder eerst naar
de vier jongens te kijken, die
by hem in de stuurhut wa
ren? Het is niet waarschijn
lijk.
Zij hebben met zijn vieren
gevochten op een leeftijd dat
ons grootste probleem een
Franse vertaling was. Zij
hebben voor de storm ge
beefd op een leeftijd dat wij
voor de wiskundeleraar sid
derden. Zij zijn gestorven op
een moment, waarop wij met
een gevoel van bevrijding de
laatste schoolbel van die dag
hoorden
WIJ HADDEN zo graag
met ze willen praten.
Nog lang. Ze hebben ons
niet losgelaten die vier.
In Rotterdam zijn we met
vier jonge Noorse zee
lieden aan een tafeltje
gaan zitten. Om met hen
te praten. Voor ons gevoel
hadden het ook die
andere vier kunnen zijn,
die daar praatten.
-y mother wrote me:
Arne, I'm afraid, look
ing into the papers",
zegt een blondgekrulde
jongen mij, wiens brede gezicht
wordt omlijst door een feest
van verkleurende bobbels en
strepen, en muzikaal gesteund
door de tragische klanken van
Griekse muziek. Drie vrienden
vallen hem in driftig Noors bij,
kijken dan naar mij, denken
zichtbaar na en herhalen dan
„In Moorwegen houden we niet van de
Marine", zegt Arne Pedersen. „We hou
den niet van discipline."
in brak Engels: „Yes, they
were afraid, listening at the
radio."
De moeders, vaders, vrienden en
meisjes van hun Noorse geboorte
plaats (ik stel me voor: neergegooid
aan de voet van torenhoge fjorden)
durfden niet meer naar de radio te
luisteren, en geen krant meer op te
slaan want het stormde weer
hevig, en de kinderen zaten op zee.
Hun kleine tanker ploegde zich een
schuimende baan door de woeste
golven, golven die hoger en hoger
werden en tegen de kajuiten sloe
gen waar hun kinderen sliepen.
Ze waren bang dat de krant het
zelfde dramatische nieuws zou bren
gen als onze krant enige dagen ge
leden: Zee Verzwolg Kleine Kust
vaarder; Kapitein en Vier Jongens
Verdronken.
Want de jonge Noren tegenover
me zijn óók zeelui, net zoals de
slachtoffers van die rampzalige
woensdagmiddag, ongeveer even oud
en vervuld van dezelfde idealen:
varen, verre landen zien, een schip
onder je voeten voelen.
Vier jongens verdronken.
In een café in de Rotterdamse haven
buurt. waai de juke-box inmiddels op
Catharina Valente is overgegaan zit
ik te praten met Waino Hansen f 17uit
Drammen, en Arne Pedersen (19), Gul-
lik Gulliksee (20en Arn Freitag (24)
alle drie uit Tonsberg.
Ze zaten eerst in zo'n bar vol draai
ende lampjes, groenverlichte flessen,
een juke-box met Duitse schlagers als
mede die uit de Jordaan en rose neon
licht onder de bar vandaan. Ze zaten
abrakadabra te praten met elkaar.
In alle steden van de hele wereld heb-
ben zij waarschijnlijk wel in zulke ten
ten gezeten.
Ze bekeken mij argwanend. Met veeli
woorden en zachte drang heb ik ze in 1
een ander, rustiger havencafé kunnen j
loodsen, waar rode vermouth de laat-:
ste beletselen wegnam voor een ge-i
sprek zo-goed-als-het-ging.
Ik liet hen een krant van donderdag
zien, de krant van de storm. Ze be
keken de foto en ik vertaalde de kop
pen, probeerde mijn bedoelingen ken
baar te maken (een gevecht met de
juke-box)
Ik vertelde hun de trieste geschiedenis,
maar dat was niet nodig: ze kenden
hem al, en ze waren geschrokken.
„Als wij verdrinken, gaan de men
sen thuis naar de kerken en zingen
voor ons" was hun eerste reaktie. „Zo
lang het stormt zitten er trouwens in
Noorwegen mensen in de kerken, en
bidden voor ons."
Een merkwaardige reaktie, als het
ware zo overgeschreven uit een oud-
hollands zeemansboek voor jongens.
Het doet me denken aan het stand
beeld van Mari Andriessen op de Bou
levard in Katwijk aan Zee, vlak voor
de kerk. „De zee zal haar doden weder
geven", staat erop. Maar het klinkt écht
uit de mond van Gullik Gulliksee,
„Maar hoe voelen jullie je dan, op
zee? Denken jullie dan niet aan derge
lijke rampen, zijn jullie niet bang?"
„Ach, wij denken (de bezwerende,
tevens vuile vingers van Gullik zwaai
en voor zijn neus), wij denken: zoiets
kan ons niet gebeuren, it cannot happen
to US! Ons schip zinkt niet".
,,En we hopen dat het over gaat"
zegt de zachte stem van de blonde,
spitse en kleine Wainp Hansen, „we
hopen almaar dat het goed weer
wordt en dat ons schip dan niet zinkt".
En de stille, (ook al) blonde, in le
ren jekker gehulde Arn Freitag voegt
daaraan toe: „en dan zijn er altijd
nog de reddingsboot en reddingsgor
dels als allerlaatste hoop".
Ik merk op, dat het maar een wan
kele hoop is kijk maar in de krant
Maar dan zit ik er toch naast:
,,je bent zeeman of je bent het niet".
En waarom dan zeeman?
,We zijn alle vier aan de kust van
Noorwegen geboren en dan gaat het
vanzelf. Trouwens, we wilden allemaal
graag naar zee, bij ons willen heel
veel jongens naar zee".
Zeeman blijven, heel je leven?
,,Ja, nou vinden we het wel leuk,
maar misschien als we getrouwd
zijn
,,We moeten wel zeeman blijven,
want we kunnen geen baantje aan de
wal krijgen, haha"
Voorlopig is de zee, met al haar ge
varen, nog het belangrijkste. Die ge
varen hebben zij in december leren
kennen. De beruchte Golf van Biscaje
ging ontzettend te keer toen hun tan
ker, de ,,Sole" er passeerde. ,,De zee
sloeg over de brug en in onze kajuiten
stond het water'
En zo nog wat avonturen van de
Wilde Vaart in de meest letterlijke
zin. De ,,Sole" waar de jongens de
functies van matroos (2), lichtmatroos
en machinist vervullen, bracht hen
de laatste weken van Noorwegen naar
Curacao, van Curagao naar Trinidad,
van Trinidad naar Theemshaven, van
Theemshaven naar Rotterdam en vol
gende week gaat het schip naar Kaap
stad en dan naar Durban.
„Wanneer komt jullie schip weer
thuis?" vraag ik. Weer zo'n antwoord,
waar de scheepsjongens van Bontekoe
persoonlijk trots op zouden zijn: „Het
schip komt nooit thuis".
Maar dat blijkt later overdreven.
Want elke zomer zijn de jonge Noren
twee maanden in Noorwegen, met al de
verzamelde centjes op zak en dan zal
Gulliks meisje misschien weer een
nieuw vest voor hem breien. Vol ver-
aan zijn met
donkerblauw,
9 Beautifulisn't it", vraagt Gulliksee
trots. Die mooie Noorse, echte Noorse trui
stuurde zijn meisje hem.
Advertentie
door rheumatiek, spit, ischias, hoofd
en zenuwpijnen, neemt dan Uw toe-
vlucht tot Togal Het middel dat kan
baten, waar andere falen. Laat U dus
niet langer kwellen, maar gebruik
Togal. Togal zuivert de nieren en is
veilig voor hart en maag. Bij apo
theek en drogist f 0.95, f 2.40 en f 8.88.
tederde trots plukt hij
recht Nóórse trui, in
zwart, rood en wit.
„Beautiful isn't it?"
Ook in de toekomst is het allemaal
zee, wat de klok slaat. Drie van hen
moeten nog in militaire dienst, de
marine „In Norway we don't like the
Navy, we don't like the discipline" zegt
Arne Pederson. Daarna gaan ze naar de
Daar zaten ze. In een bar. Vier spring
levende jonge Noren. We lieten ze die
krant zien over de ramp van de Bermuda,
maar ze kenden het verhaal al. Ze werden
stil, Arn Freitag, Waino Hansen, Arne
Pedersen en Gullik Gulliksee. 't Hadden
net zo goed die vier andere jongens
kunnen zijn
school voor stuurlieden, en dan
varen, varen. Wat anders?
Niet alleen de interieurs van bars
leerden de zeelieden kennen op hun
verre reizen, want er ontspon zich in
het Noors een heftige discussie. Zo'n
vreemde taal aanhoren is als bijziend
zijn: vaag weet je wat er gezegd wordt,
maar je komt er niet helemaal achter.
In ieder geval was het de strijd om de
meest-geliefde haven. Durban en Trini
dad wei-den om beurten genoemd, maar
Trinidad won. In Trinidad hebben we
Kerstmis gevierd."
„Leuk?"
„Ja, we hebben veel aan huis ge
dacht".
Dan worden het weer (Noorse)
koetjes en kalfjes en als je deze
Noorse knapen zo springlevend
aan het woord ziet, voel je nog
meer verdriet als je denkt aan
hun vier Nederlandse leeftijd
genoten, collega's wier schip
wèl kon kapseizen.
Van een onzer verslaggevers
ROTTERDAM Van Duitse en Ne
derlandse kant wordt in nauwe samen
werking een plan voorbereid, dat in
Duitsland onder de naam Blumenfahrten
propaganda gaat voeren voor een be
zoek per schip en autobus aan Neder-
iand-bloemenland. Doel van de excur
sies zijn de bollenvelden en de Floriade.
door Th. van Bergen
-ET loonballetje is in Nederland weer aan
het rollen gegaan en niemand is tot dus
ver in staat gebleken het tegen te hou-
den. Nog even, en we zitten in precies
hetzelfde schuitje als in 1955/56, toen het perso
neel op drift raakte.
Weer is het zo, dat begrippen als vaste positie
en pensioen hun aureool hebben verloren. Al wat
oudere mannen zijn er nog wel vatbaar voor;
jonge mensen van na de oorlog die nooit de
angst voor werkloosheid hebben gekend hele
maal niet. De sociale zekerheid in het particu
liere bedrijf wordt immers ook groter.
Veel vrouwen, zich verkijkend op anderen, ja
gen hun mannen op naar meer ogenblikkelijk
gewin. Voor een paar gulden meer per week lo
pen mannen nu weg bij hun vaste baas en storten
zich in het avontuur van het losse werk en het
pendelen, met alle daaraan verbonden lucratieve
foefjes.
Naarmate de inhoud van de loonzakjes bij de
particuliere bedrijven groter wordt, stijgen de
moeilijkheden voor sommige gemeenten en semi-
overheidsbedrijven met de per
soneelsvoorziening. Nog hele
maal afgezien daarvan lopen
de kosten op en betalen wij alle
maal samen voor allerlei din
gen veel te veel.
Aldus de bijna magische vici
euze cirkel bij het begin van
1960 in Nederland. Moeten wij
langzamerhand niet in zekere
zin bewondering hebben voor
de tramconducteur die zijn wa
gen niet in de steek laat, de
postbode?, de meteropnemer en
al die anderen die op hun post
blijven? Ondanks de buurman
die iedere week met tientjes
meer thuis komt
OVERAL is er tekort aan
mensen, lees: werkkrachten.
In Rotterdam spelen al deze factoren
echter een grotere rol dan elders in het
land. Op een totale personeelssterkte
stoelen
op het
stadhuis
BIJ ALLE personeelsproblemen
is er het dreigende gevaar
van de aannemers" op de ach
tergrond. Het is de man die han
delt" in bijvoorbeeld grondwer
kers en aldus doende hun lonen
opjaagt. Hij betaalt zijn huurlin
gen" een tientje per week meer
dan zij normaal zelf zouden kun
nen verdienen, maar levert de
mannen aan gegadigden voor ƒ22
extra, omdat hij aan hen twaalf
gulden per stuk wil overhouden.
Winst en exploitatiekosten, weet
u wel?
Vaak zyn deze .aannemers"
kroegbazen uit Brabant, die er
zelf een autobus op na houden en
dan met hun personeel gaan leu
ren.. ,,'k Heb een bus volk voor
je". Als het helemaal goed zit,
rijden zy de bus zelf en werken
voor een extra weekloon nog mee
ook. De vrouw staat dan overdag
wel achter de ,,kist"
En kent u de mandoer? Nieuwe
figuur in de autobussen vol pen
delaars, goed vau de tongriem
gesneden, en als bij stille afspraak
de enige met wie de zaakjes gere
geld mogen worden. Niets voor
niets in dit wereldje, dus voor
deze functie 1.50 per week de
man. (Voor koffiekosten, als de
mannen 's avonds thuis het een
en ander komen bepraten)
van 17.000 man komt Rotterdam er nu
al 1800 tekort. Op iedere tien man ont
breekt er dus meer dan één, en iedere
nieuwe C.A.O. maakt de moeilijkheden
groter.
Toch zijn die verbeterde arbeids
overeenkomsten waarschijnlijk niet de
hoofdoorzaak van de strubbelingen. De
grote zuigkracht van het particuliere
bedrijf laat zich beter op deze manier
verklaren:
1 Eerder en gemakkelijker dan de
overheid kan het vrye bedrijf zijn
mensen van tijd tot tyd eens wat extra
toestoppen; een Kerstgratificatie, een
paar rijksdaalders méér, uit waardering
voor goede prestaties;
2 De overheid kent bijna niet het
tarievenstelsel: het particuliere be
drijf wel en aldus wordt daar vaak via
prestatiebeloning een hoger inkomen
gehaald.
Daardoor alleen al verkeren de par
ticuliere werkgevers in een veel gun
stiger positie. (Afgezien dan van de
wit-grijze, de zwart-grijze of helemaal
zwarte lonen, en de logische konse-
kwentie van het tekort aan mensen,
dat de prestaties dalen). Niettemin tob
ben ook zij met het probleem van een
rechtvaardige verdeling van de schaars
te aan arbeidskrachten.
Tot nu toe zijn zij niet tot een op
lossing in staat gebleken. De man die
éénmaal bekwame mensen is kwijt ge
raakt kan hooguit zeggen: Dat gebeurt
me geen tweede keer, ik ga hogere
lonen uitbetalen.
ZO NIET een gemeente als
Rotterdam bijvoorbeeld, met
zijn nu al 1800 „lege stoelen" tegen
1250 amper een jaar geleden De vaca
tures betreffen voor een groot deel on
geschoolden, grondwerkers en mannen
voor de reinigingsdienst. De vuilnis
bakken staan niettemin twee maal per
week vol langs de trottoirranden en er
v/achten grote werken die niet uit
gesteld kunnen worden.
Er komt nu kunst- en vliegwerk aan
te pas. Ondanks een tekort van zestig
bestuurders en chauffeurs rijden de
trams en bussen nog als voorheen.
„Maar één griepepidemie zou fataal
zijn en we houden ons hart vast dat er
door de stadsuitbreiding een nieuwe
lijn bij moet komen
Rotterdam redt zich nu voor een deel
met pendelaars uit west-Brabant. Alléén
dus voor de gemeentelijke diensten
een lange stoet van twaalfhonderd man!
Dat kost extra geld. aan reisuren en
voor vervoer.
De mannen die nu iedere dag per
ttobus in de grote stad komen en gaan
aren in het Brabantse landarbeider of
'anusje-van-alles, maar geen grond-
>f betonwerker. Zij komen uit plaatsjes
van de laagste gemeenteklasse, verdie
nen hier volgens de hoogste klasse.
Maar dat is een verhaal apart.
Zó rolt het loonballetje. De grond
werker ergens uit Westbrabant
ontvangt in Rotterdam vijf tot
zes gulden méér per week dan hij
„thuis" zou beuren. Voor de uren
waarin hij per bus heen en weer
trekt krijgt hij nog eens 1,44 per
uur, tot een maximum van twaalf
uren per week. Het reisgeld dat hij
moet betalen krijgt hij vergoed, of
het wordt voor hem betaald. Bij el
kaar komt hij al gauw aan twee
tientjes per week méér dan iemand
in de kleine plaatsjes beneden de
Moerdijk zou kunnen verdienen.
Wie dicht bij de grens vandaan komt
heeft daar ook wel weer een en an
der te scharrelen, en veel sterke ke
rels denken in hun vakantie niet aan
luieren, maar gaan op het drukke
land een (betaald) handje helpen.
Logisch dat zij er niet over prakke-
zeren, hun goedkope huisje-met-tuin
voor acht gulden te ruilen voor een
etage in de stad voor achttien gulden,
mèt verlies van reisuren en mogelijk
heid tot bijverdienste.
Wat zegt (dus) de man uit Rotter
dam tegen zijn baas? Ik wil óók meer
verdienen, ik doe ten slotte precies
hetzelfde werk. Dan wordt er gemar
chandeerd, terwijl de baas zucht: Als
ik herrie in huis wil hebben moet ik
vooral pendelaars nemen.
Gaat hij niet door de knieën dan
loopt hij het risico, dat ook zijn Rot
terdamse mensen gaan pendelen. Naar
Den Haag bijvoorbeeld. „Verdienen we
slapend in de trein bij". En de Hage
naars trekken dan wel weer naar Rot
terdam.
Zo werken hoogconjunctuur en ge
meenteclassificatie in de hand dat de
mensen zich.gaan verplaatsen, hetgeen
altijd handen vol geld kost.
ITET is toch ook eigenlijk te
gek. Een timmerman-met
selaar uit groep IV verdient aan de Rot
terdamse eerste klas kant van een sloot
1,56 per uur, aan de Rodenrijse vier
de klas kant maar 1,48, eventueel te
verhogen met maximaal 35 procent
voor tarief en aangenomen werk. Hel
gevolg is natuurlijk, dat een bouwer in
een vierde klas gemeente geen mens
kan krijgen, en daar dus arbeiders uit
een „dure" gemeente moet laten ko
men, met de hele nasleep van reisuren
en reisgeld. En nóg kan een kleine pa
troon soms geen metselaar of timmer
man krijgen, ook al
biedt hij ƒ120 „schoon"
per week
Een ander voorbeeld.
De B.B.A., semi-over-
heidsbedrijf, autobuson.
derneming met 550
chauffeurs, een wagen
park van 370 stuks,
busdiensten in drie ste
den en op zestig inter
lokale lijnen, en dan
ook nog een internatio-
naar toeringcarbedrijf.
We reilen en zeilen,
legde de directie uit,
dat wel ja, maar we
kunnen ons alleen maar
redden, als we telkens weer
monteurs met rij-ervaring uit de
werkplaatsen halen en op de wagens
zetten. Verder is het dikwijls onmoge
lijk dat onze mensen hun verlof opne
men. Ze moeten wel door blijven rij
den en in die gevallen wordt het bru
toloon uitbetaald. Vaak komen chauf
feurs er zelf om vragen, ook al omdat
zij in die tijd de fooien niet willen of
kunnen missen. Om diezelfde reden is
het aantal conductrices ingekrompen
De B.B.A. is gebonden aan de lan
delijke loonregeling voor het beroeps
vervoer over de weg. Zo zijn
er natuurlijk meer, maar
Breda is voor de chauffeurs
en zo klasse drie. De B.B.A.
heeft ook personeel gestatio
neerd in Tilburg en Eindho
ven, waar volgens klasse
twee moet worden uitbetaald.
Ziedaar de eerste aanleidling
tot schele ogen.
Nog gekker wordt het met
twee collega's die allebei tus
sen Breda en Tilburg heen en
weer rijden. Die in Breda
thuis hoort verdient (zonder toelagen
en vrije kleding) ƒ63,88, zijn maat uit
Tilburg ƒ65,04
Zo lonkt en lokt de Randstad Hol
land met haar hogere gemeente-clas
sificatie en haar particuliere bedrijven
die nog wel eens wat „uit het vest
zakje" extra kunnen doen. Wij niet.
We hebben het verloop alleen maar
tot kleine proporties kunnen terugbren
gen door de vaste stelregel: Wie de
B.B.A. uit gaat komt er niet meer in.
De mensen verdwenen in de vreemdste
beroepen of gingen pendelen naar Rot
terdam. En nóg moeten we hun niets
in de weg leggen of het heet: Geef me
mijn rentekaart maar
>RIELLE, gemeente met
honderd man personeel,
zeven vacatures en gemeenteklasse
twee, hetgeen een verschil in loon of
salaris betekent van 10,50 per maand
met klasse één. Toch zijn er geen
overlopers" naar het particuliere
bedrijf, waarschijnlijk alleen door het
feit dat de mensen naar een grotere
of hoger geclassificeerde gemeente
kunnen solliciteren.
Overigens kan Brielle, op grond van
hetgeen het kan betalen, alleen maar
jongere mensen aantrekken, ongehuw-
den die geen huis nodig hebben. Het
resultaat is geen ander, dan dat het
voorlopig steeds meer minder-ervaren
krachten krijgt. Is het dan niet pijn
lijk en kwalijk, werd me gevraagd,
dat iemand die met een autobus
wordt gehaald, ergens anders meeri
geld kan verdienen?
In de IJmond-gemeenten liggen de
zaken weer anders. Er is geen groot
verloop geweest, al kunnen de Hoog
ovens en anderen bij wijze van spre
ken iedereen met een goed stel her
senen en een paar flinke handen best
gebruiken.
Wel klagen burgemeesters: Er ko
men zo weinig rijksgoedkeuringen
voor gebouwen en dergelijke af. De
arbeidsmarkt bij u is overspannen,
heet het dan. Ten behoeve van de
uitbreiding van de Hoogovens moet
veel worden gebouwd en het is nog
altijd zo, dat de industriële sector een
bepaalde voorkeur heeft.
i
EEN goede barometer voor
L-i deze tijd is tenslotte het
feit, dat het aantal ontslagaanvragen
bij de arbeidsbureaus landelijk bezie)
voor negentig procent van de kant de
werknemers komt. We zijn nog ne
niet toe aan het aannemen van rij)
en groen, de vraag ligt nog benedei,
het peil van 1956. Maar we zijn er we)
dicht bij, en de ambtenarenwereld
wacht met spanning op de beslissing
van de regering over het ioonbeleid
Wij vergissen ons echter als wij
denken dat hier alleen maar sprake
is van een loonvraagstuk. en dat het
teknr+ j.-.-i-
Het plan voor de bloementochten naar
de bollenvelden is zo goed als gereed.
Thans wordt nog gewerkt aan een uit
breiding van het project, teneinde ook
de tuinbouw- en bloemententoonstelling
Floriade te Rotterdam in het reisschema
op te nemen.
Vaste diensten
Hierbij wordt voortgebouwd op het
Duitse plan om dit voorjaar vaste
diensten in te stellen voor enkele Duitse
passagiersschepen met een capaciteit
van rond 1400 toeristen, die van Ham
burg en Bremen uit over zee naar
IJmuiden zullen varen. Daar zullen de
toeristen overstappen in Nederlandse
toerwagens, die trips gaan maken door
de bollenstreek. Hierna worden de gas
ten ondergebracht in hotels in Noord
Holland.
Het ligt in de bedoeling, de tweede
dag van het bezoek aan ons land te be
steden aan een tocht langs de zeekant
door het duinengebied en het Westland
met als hoogtepunt een bezoek aan de
Floriade te Rotterdam.
De opzet is, dat een regelmatige aan-
en afvoer van in totaal een miljoen
Duitse toeristen kan worden gegaran
deerd. Daartoe wil men de boot- en
busdiensten zo combineren, dat wie per
boot aankomt, per autobus teruggaat en
omgekeerd. Op die manier zullen zowel
de schepen als de toerwagens passagiers
aan- en afvoeren,
BEZORGDE NOTA
Duur onderhoud van
Boezemkaden Delfland
Eigen nieuwsdienst
DELFT Het college van dijk
graaf en hoogheemraden van het
Hoogheemraadschap Delfland heeft
in een nota ernstige bezorgdheid uit
gesproken over het onderhoud van de
boezemkaden. Dat onderhoud wordt
veel duurder doordat de -scheepvaart
in de boezemwateren ernstige schade
aan de kaden toebrengt.
Vele polderbesturen streven er naar
het herstelwerk te verdelen over een zo
lange tijdsduur als nauwelijks of niet
verantwoord is. Zij streven voorts naar
een zo goedkoop mogelijke werkwijze,
aldus de nota.
Het wordt steeds duidelijker, aldus het
college, dat het beheer van de boe
zemkaden een zeker technisch apparaat
vergt, waarover de polders niet beschik
ken. De inrichting van een dergelijk
apparaat zou voor de afzonderlijke pol
ders evenwel te zwaar zijn.
Het college vraagt zich daarom af of
bepaalde taken van de polders niet bij
het hoogheemraadschap zouden dienen
te worden gebracht. Die taken zouden
ook bij de polders kunnen blijven,
maar dan zouden ze onder controle
van het hogere waterschap behoren te
worden gesteld.
Bij zo'n controle kan de vraag wor
den gesteld of samenvoeging van be
paalde polders gewenst is, dan wel dat
er een gemeenschappelijke technische
dienst zou moeten worden gecreëerd
voor een aantal polders gezamenlijk.
Het doel van de nota is enkele beleids
punten vast te leggen, waarmee het col
lege slechts ten doel heeft een verken
ning uit te voeren en discussie uit te
lokken.
Advertentie
KRUIS
DE 4CJttS PIJNSTILLER
Hebt u griep die zo echt in
uw botten is gaan zitten.Jaagt
hem eruit met
WITTE KRUIS.
Tabletten, poeders, cachets
narensalarissen zijn verhoogd en alle
collectieve arbeidsovereenkomsten zijn
herzien. De praktijk heeft al bewezen
dat niemand er een mens by krijgt
als hij volgens de nieuwe C.A.O. be
taalt, maap wél als hij méér dan dat
geeft.
Het tekort aan autobuschauffeurs
leeft het bewezen. Vrijwel geen en-
.ele chauffeur zal zijn weggelopen
laar een andere autobusonderneming,
wel naar een ander soort bedrijf.
Daarom moeten wij het probleem
van de lonen per se scheiden van het
"°rsoneelstekort.
