I KAPPIE en de KONINGSRUIL
W
Signalement: krachtig
figuur, zware haardos
een
Dit is deel I van
boeiende artikelenreeks
door FRANK
k Wie is de moordenaar van Maria Fenaroli?
Een hand
Moord
Koop nii IVOROL
Alarm
Gestoord
minnekozen
Getuigen
Het motief
Maandag 11 januari 1960
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 2
Moord vol mysteries
op de Via Monaci 21
ALS EEN SCHADUW schoof het drama
over Rome in de nazomerse dagen van
1958. Donker als een schaduw in hel
dere zonneschijn. Niet vluchtig als een
schaduw, want thans, ruim anderhalf jaar na de
mysterieuze moord pogen de beste rechtsgeleer
den van Italië een oplossing te vinden. De kans
is groot, dat de man, die nu als moordenaar in
de verdachtenbank zit, wordt vrijgesproken.
Maar daarmee zijn twee moorden, die Italië en
speciaal Rome hevig in beroering hebben ge
bracht, niet opgelost.
ANNEER liet drama begonnen is, kan men slechts gissen. Want Maria Fenaroli kan niet meer spreken; zij werd in de nacht van
10 op 11 september 1958 in haar woning Via Monaci 21 vermoord. En haar man, die op dat moment in Milaan zat. hult zich
in een koel. hooghartig zwijgen, slechts onderbroken door één zinnetje: Ik ben onschuldig.
Ï^NKELE maanden voordat
'J de rustige Via Monaci door
de moord in beroering werd
gebracht, lag er reeds een don
kere schaduw over het huis. In
juli zei Pierina Impiccini, het
dienstmeisje, haar betrekking
op. Haar zenuwen bleken niet
bestand tegen het web van ge
heimzinnigheid dat het huis
had ingesloten.
Haar meesteres, Maria Fenaroli,
gedroeg zich in de hete zomer van
1958 opvallend zenuwachtig. Zij
voerde geheimzinnige telefoon
gesprekenk met een man. die zich
niet bekend wilde maken, als Pie
rina de telefoon aannam. Toen be
gonnen de telefoontjes te komen,
's avonds om half elf, telkens als
Maria Fenaroli niet thuis was. Ze
ven. acht dagen achtereen ging
klokslag half elf 's avonds de tele
foon in het huis Via Monaci 21ze
ven, acht maal nam Pierina de
hoorn op en zeven, acht keer hoor
de- het meisje slechts een doffe stil
te, benadrukt door korte ademsto
ten.
Kort daarop kwam Maria Fenaroli
thuis. Zij sloot dan zorgvuldig de deur,
die zij sinds de geheimzinnige telefoon
tjes begonnen, met een ketting had Ia-
ten beveiligen.
Dat mevrouw Fenaroli een romanti
sche verhouding zou hebben, sloot Pie
rina nit. Niet alleen leidde haar 49-
jarige mevrouw een vrij teruggetrok
ken leven, maar tevens was haar on
rust gebaseerd op angst, niet op ver
wachting, hetgeen de extra deurbevei
liging bewees.
Eind juli vertrok Pierina uit het
huis aan de Via Monaci.
ZONDAG 7 september 1958 bracht
Giovanni Fenaroli zijn vrouw na
een klein partijtje naar de woning Via
Monaci 21 en vertrok daarop zelf met
zijn zwager Martirano naar het station,
waar hij de nachttrein naar Mi
laan nam. Giovanni Fenaroli was aan
nemer met bedrijven in Rome en Mi
laan; zijn zwager Martirano was kas
sier op het bedrijf in Rome.
Toen Giovanni Fenaroli in Milaan
kwam, kreeg hij zijn vrouw aan de
telefoon, totaal overstuur. Rond het
middernachtelijk uur was Maria door
een gerammel aan haar huisdeur ge
wekt. Toen ze op haar tenen door het
halletje liep, zag zij in het schemer
duister de deurknop bewegen.
Ze hoorde hoe een sleutel of loper
in het slot werd gestoken, de deur
knop werd weer omgedraaid en lang
zaam ging de voordeur open. Ze zag
de schaduw van een hand, die pro
beerde de veiligheidsketting los te ma
ken. Op dit moment gilde Maria en
wierp zich tegen de halfgeopende
deur.
Zij hoorde, zo vertelde zij haar man
door de telefoon verder, haastige voet
stappen. die de trap afrenden.
Giovanni deed alles om zijn opge
wonden vrouu gerust te stellen. Hij
zei haar onmiddellijk een nachtveilig
heidsslot te laten aanbrengen, met
drie sleutels: een voor haar. een voor
hem en een in reserve.
's Avonds belde Giovanni zijn vrouw
nog even op. Hij hoorde, dat zij een
veiligheidsslot had laten aanbrengen
en sprak nog enkele geruststellende
zinnetjes. Zijn gedachten waren ech
ter bij andere zaken, want met het
grote aannemersbedrijf ging het niet
geheel naar wens. Giovanni had vrij
ongelukkig gespeculeerd en enkele cre
diteuren maakten het hem vrij lastig.
Hij en zijn bedrijfsleider Egidio Sac-
chi probeerden te redden wat er te
redden viel. Constant reisden de man
nen tussen Rome en Milaan op en
neer om de touwtjes aan elkaar te
knopen. De maandag, dinsdag en
woensdag, die volgden op de benarde
zondagavond, werden gevuld met be
zoeken aan relaties om te voorkomen,
dat enkele belangrijke bouwwerken
werden stilgelegd.
Woensdagavond 10 september half
twaalf was Giovanni te zamen met
zijn bedrijfsleider Sacchi nog aan het
werk in zijn kantoor te Milaan. Hij
belde zijn vrouw op. die weer wat tot
rust was gekomen. Zij klaagde over
hoofdpijn maar de avonden waren
drukkend, zodat dit niets ongewoons
Advertentie
Dubbele tubeni Voordeliger prijs.
Uw tonden vragen het beste.
moeilijkheden in zijn bedrijf waren
tot louter zakelijke transacties terug
te voeren. Hoewel de familieleden van
het echtpaar soms met geldelijke
moeilijkheden kampten, bood het le
ven van geen hunner enige aanwijzing
die tot oplossing van de moord kon
leiden. Velen van de ondervraagden
vertelden de politie, dat het hun was
opgevallen, dat Maria de laatste tijd
erg nerveus was geweest.
was. De onbekende bezoeker van zon
dagavond was niet meer teruggeko
men.
IN het portiek van een flatgebouw-
te Rome stonden op dezelfde tijd
een jongen en een meisje elkaar din
gen te vertellen, die door alle eeuwen
verteld zijn en die toch telkens weer
nieuw en origineel zijn. Zij waren zo
verdiept in hun verhaal, dat zij geen
acht sloegen op de man, die langs hen
heen naar boven liep. Maar een kwar
tier later hoorden zij boven in het ge
bouw een deur met een klap dicht
slaan en kort daarop kwam een krach
tig gebouwde jongeman met zelfbe
wuste tred de trap af.
Opvallend was zijn pikzwarte
zware haardos, die langs zijn oren
omlaag hing. Hij droeg een actetas
en stapte zonder om zich heen te
zien de straat op.
De jongen en het meisje in de por
tiek keken hem wat onzeker na. Het
meisje Reana wierp bijna onbewust
een blik op haar armbandhorloge
Het iuas twaalf uur. Zij staptestevig
gearmd met de jongen de straat op
en zag het verlichte huisnummer: 21.
Op de hoek van de straat las zij op
het naambordje: Via Monaci.
En de opzienbarende moord ver
dween van de voorpagina's der
kranten. Enkele weken werden er
nog kleine berichtjes geplaatst,
maar omdat nieuws uitbleef, ver
dwenen ook deze.
En de Eeuwige Stad leefde voort.
En vergat de moord.
Een moordenaar liep vrij rond.
VOLGENDE WEEK MAANDAG:
DEEL 2, NOG EEN MOORD
Dat in deze Britse kolonie drank
en bijna alle levensmiddelen moes
ten worden aangevoerd en peper
duur waren, zou miljonairs veel min
der interesseren, zo redeneerde hij.
Christie stak al zijn geld in zijn on
dernemingen. Soms leek het erop als
of zijn ideaal nooit zou worden ver
wezenlijkt, maar steeds weer vond
hij middelen om zijn plan voort te
zetten.
Hij slaagde. Nassau is thans een
van de duurste en mondainste plaat
sen ter wereld. Het heerlijke klimaat
van de Bahama-eilanden is een be
grip geworden.
Ook Harry Oakes gaf gehoor aan
de lokstem van Harold Christie en
hakte de knoop door: hij besloot
Canada te verlaten. Het bericht van
zijn vertrek werd met ontzetting ver-
nompn. In de kranten verschenen
felle artikelen waarin Oakes werd
uitgemaakt voor een man „met een
hart van steen, die het land dat hem
rijk had gemaakt, de rug toekeerde."
Oakes trok zich er niets van aan.
Hij liet zich tot Engelsman natu
raliseren, nam ontslag als president
van de Lake Shore Mijn, maar hield
het heft in handen door middel van
zustermaatschappijen en syndicaten.
Weldra vertrok hij met zijn hele fa
milie naar de Bahama-eilanden.
Hij, zowel als Harold Christie wa
ren vastbesloten, dat deze verhui
zing de laatste zou zijn.
De familie vestigde zich in West-
bourne, een van de grootste land
huizen op het eiland. Het was een
enorm gebouw met ontelbare ka
mers en zalen en een groot park
met tennisbanen en een zwembad.
Harry liet dit alles nog uitbreiden
met een groot golfterrein, dat het
mooiste van het eiland moest wor
den, en vele oorspronkelijke bewo
ners werk gaf.
Deze laatsten waren tot nu toe
door de rijke ingezetenen van het
eiland bijna geheel aan hun lot over
gelaten in de sloppen van Grant, de
voorstad van Nassau.
Oakes bracht daar verandering in.
Hij zorgde voor busverbindingen en
stelde een vliegtuig beschikbaar, dat
in geval van ernstige ziekte patiën
ten naar het vasteland kon brengen.
Kinderen kregen gratis melk en me
dische verzorging. Voor het eerst be
steedde een blanke zorg aan de ver
schoppelingen van het eiland.
Christie sloeg dit alles met vreug
de gade. Zijn dromen werden ver
wezenlijkt door een man, die zelf
nog steeds geen rust kon vinden.
In 1935 moest Oakes een nieuwe
slag verwerken. Zijn zuster stierf
een ellendige dood.
Het schip waarop zij voer „de Mo
hawk" werd door een Noors vracht
schip geramd. Het was een van de
vreselijkste drama's uit die tijd,
slechts overschaduwd door de ramp
van de „Morro Castle", enige maan
den later.
De kleine gezette Gertrude had
Harry goed gediend. Tegen het eind
van haar leven wist zij meer van
goudzoeken af dan Harry zelf. Te
gen zijn advies in, belegde zij geld
in de Perron mijn, te Quebec, die
een van de rijkste ter wereld werd.
Door haar dood bleef nog minder
over van wat hem aan deze wereld
bond. De enige, die hij onvoorwaar
delijk had geloofd, zag hij zich ont
rukt, de vrouw die vertrouwen in
hem had, die zich voor hem zou
hebben opgeofferd, was heengegaan.
Zijn rouw was verschrikkelijk. Hij
ging tekeer, sloot zichzelf op in zijn
kamer, hamerde met zijn vuisten op
zijn voorhoofd en wanneer hij na
een huilbui opkeek, straalde een wil
de gloed uit zijn zwarte ogen.
Zijn humeur werd steeds onbere
kenbaarder. In Canada was hij nog
tussen mensen van zijn eigen slag
geweest: goudzoekers zoals hijzelf, verheven
Hier bij de deftige notabelen en
aristocraten van Nassau viel zijn
wonderlijk gedrag nog meer op en
werd hij vooral in de eerste tijd wel
eens spottend en uit de hoogte be
handeld.
Zijn enige verweer was dan de
deftige heren opzettelijk te beledi
gen, hen rood te doen worden van
ingehouden woede. Zijn taal, zijn
manieren werden als het kon, nog
ruwer.
Alleen Harold Christie wist de
juiste toon te vinden: Bedaar wat
Harry, wind je niet op" placht hij
dan te zeggen, en Oakes kalmeer
de onmiddellijk.
„Hoe kun je zo'n onmogelijk
iemand verdragen?", barstte eens
een vriend van Harold los, „hij
heeft me net, waar ieder bij was,
de huid vol gescholden". „De man
is een beest en een snob
„Aan Harry mankeert niets", zei
Christie, „een blanke pit in een ru
we bolster".
Zo gehaat Harry zich maakte, zo
geliefd werd zijn vrouw. Niemand
begreep echter hoe zij het uithield
bij een ongelikte beer als Harry, die
zonder ophouden de mensen tegen
zich in het harnas joeg. Er ging
geen dag voorbij dat hij niet over
iets of iemand in woede uitbarstte.
Het verhaal doet de ronde dat hij
in het deftige hotel „The British
Colonies" een tafel kreeg toegewe
zen door een hooghartige maitre
d'hotel, die hem niet aanstond.
In woede ontstoken, verliet hij het
het lieve bedrag van $1.000.000, en
gebouw, kocht de hele zaak op voor
ontsloeg persoonlijk want daar
ging het alleen om de maitre
d'hotel.
Dit feit was te meer opmerkelijk,
omdat Oakes nog nooit eerder de ge
ringste belangstelling voor hotels had
getoond. Hij zag er niet veel in.
Hij wist dan ook met „The British
Colonies" weinig te beginnen. Ten
slotte besloot hij dat het een inkom
stenbron voor de negers moest wor
den. Hij bepaalde, dat met uitzonde
ring van de directeur, het personeel
uit inboorlingen moest bestaan. En
toen hij ontdekte dat er niet genoeg
op het eiland waren, d'e iets van het
hotelvak afwisten, richtte hij een
school op,waar hun dit werd bijge
bracht.
In 1939 werd Harry Oaks door de
Engelse regering, die met welgeval
len zijn grote schenkingen aan o.a.
het St. George hospitaal in Londen
had gadegeslagen, in de adelstand
(Wordt vervolgd)
IN de middag van de elfde septem-
1 ber begonnen de buren van Maria
Fenaroli zich ongerust te maken. De
fles melk, het halve broodje en de
krant lagen nog onaangeroerd voor de
deur van nummer 21. Men had de
avond daarvoor Maria thuis zien ko
men, maar hol klonk de bel toen men
schelde. De buurt hield omstreeks één
uur in de middag kort beraad en en
kele minuten later loeide de sirene
van een naderende politiewagen.
De deur werd geforceerd. Het hal
letje was verlaten. In de huiskamer
stonden op de tafel twee glazen en
een fles likeur; de laden van een
kast waren uitgetrokken. Bij de kast
op de grond lag een leeg bijouterie
kistje. In een van de laden vond de
politie een stapeltje bankbiljetten van
tienduizend lire. De banknoten lagen
goed zichtbaar en wie de laden had
opengetrokken, moest de bankbiljetten
gezien hebben.
Het bed in de slaapkamer was on-
beslapen.
In de keuken vonden de politieman
nen Maria Fenaroli. Zij lag achter
over op de stenen vloer. Een vluchtig
onderzoek stelde ais doodsoorzaak wur
ging vast. Opvallend was het. dat de
dode vrouw als enige kledingstuk een
zomerjurk droeg.
De moordbrigade van de Romeinse
politie kreeg volop werk. Fotolampen
fljtsten, met poeder werd naar vinger
afdrukken gezocht. Het stapeltje bank
papier bleek 1.400.000 lire te bevat
ten. ongeveer achtduizend vierhonderd
gulden.
Toen de politie uren later de woning
verzegelde, beschikte zij over geen en
kele aanwijzing.
DIT laatste werd kort na het ver
schijnen van de eerste kranten
met de melding van de moord, be
vestigd door het vroegere dienstmeis
je van de Fenaroli's, Pierina Impic
cini, die de politie vertelde van de
geheimzinnige telefoontjes. Voorts
meldde het meisje Reana zich. Zij
gaf een nauwkeurig signalement van
de man, die zij op de bewuste avond
in het flat had gezien: een krachtig
gebouwde jongeman met dikke zwarte
haardos en zeer zelfbewust in zijn op
treden.
Als derde getuige kwam een jonge
monteur bij de politie. Deze verklaar
de, dat hij op de tiende september
's nachts omstreeks half twaalf in de
Via Monaci op een vriend had ge-
waeht. Hij had een grijze Fiat-1100
voor nummer 21 zien stoppen. De be
stuurder had de motor enkele malen
laten gieren en had zich vervolgens
uit de wagen gebogen om naar boven
te kijken. Na enkele minuten was de
grijze Fiat verder gereden, de bestuur
der had de wagen bij een der zijstra
ten gekeerd en weer had de motor
voor nummer 21 enkele malen ge
loeid. Plotseling, als had de bestuur
der een seintje gekregen, reed hij zijn
auto enkele meters verder, stapte uit
en doofde de lichten. Een jongeman,
zeer krachtig gebouwd met dik zwart
haar en zelfbewuste stap verdween in
de portiek van nummer 21.
Het verhoor van Giovanni Fenaroli
leverde weinig op. Hij bevestigde, dat
zijn vermoorde vrouw de laatste tijd
wat zenuwachtig was geweest, maar
zei niets van de oorzaak daarvan te
weten.
De recherche had vele raadsels op
te lossen. Bijzonder ingewikkeld was
het, dat de moordenaar wel de mak
kelijk herkenbare sieraden had mee
genomen, doch de ruim achtduizend
gulden aan onpersoonlijke bankbiljet
ten, die hij zo in zijn zak had kun
nen steken, had laten liggen.
Twee dagen na de moord kreeg de
politie nog een waardevolle verklaring
van de verpleegster Maria Manucci,
die in de Via Monaci aan de overzijde
van nummer 21 een kamer had. Deze
had gezien, dat Maria Fenaroli kort
na half twaalf uit het venster had ge
leund en de straat naar beide zijden
had afgetuurd.
De Romeinse politie heeft nooit rust.
Altijd gebeurt er wel wat in deze we
reldstad, waar rioolratten in het vuil
wroeten en gepolijste misdadigers in
de massa pogen op te gaan. Maar ook
voor Rome is een in koelen bloede
gepleegde moord een zeldzaamheid.
Het gehele politie-apparaat kwam in
beweging om de moord op Maria Fe
naroli, tot oplossing te brengen. Vóór
de avond viel was de politie van Mi
laan ingeschakeld en waren vele bur
gers van Rome verhoord.
Toen de nacht van de elfde septem
ber over Rome viel, had de politie
een vrij duidelijk beeld van het leven
der Fenaroli's Zij stonden bekend als
nette burgers, die een goed huwelijks
leven hadden.
De 49-jarige Maria was een bekoor
lijke vrouw geweest, ene doorgaans
door haar buren en bekenden jonger
werd geschat dan zij was. Speciaal
naast haar al wat oudere man maak
te Maria een zeer jeugdige indruk
Hoewel kennissen de mening waren
toegedaan, dat het huwelijksleven van
de Fenaroli's het stadium der ver
liefdheid en liefde achter zich had ge
laten, waren er niet de geringste aan
wijzingen voor een mogelijk contact
tussen Maria en andere mannen Zij
had een zeer geregeld, bijna terugge
trokken leven geleid.
Ook haar echtgenoot Giovanni had
een zeer goede naam. De financiële
T^OEN de politiie zover was geko-
men, kon zij een schematisch
beeld van de vermoedelijke toedracht
samenstellen.
Maria Fenaroli moest haar moorde
naar zelf de deur hebben geopend.
Want zelfs al had de moordenaar een
van de drie sleutels te pakken gekre
gen dan nog zou zijn weg door de vei
ligheidsketting zijn versperd.
Zij had de man. die haar zou ver
moorden, ongetwijfeld verwacht. Zij
had naar hem uitgekeken en de man
in de grijze Fiat had op een teken
gewacht, voordat hij het huis binnen
ging. Onbegrijpelijk bleef het, dat Ma
ria. van wie geen enkele liefdesbe
trekking tot andere mannen kon wor
den aangetoond en die als zeer dege
lijk bekend stond, de man in zo
schaarse kleding had ontvangen.
De verhouding tussen Maria en haar
moordenaar moest op haar minst
vriendschappelijk worden genoemd,
want zij had hem een glas likeur aan
geboden en was vervolgens naar de
keuken gegaan om wat te eten voor
hem te halen. Deze gelegenheid nam
de moordenaar te baat. Hij volgde
Maria. Toen hij vlak achter haar
stond, klemde hij zijn handen om
haar keel. Vervolgens moet hij haar
op de grond hebben getrokken. Toen
zij lag, wierp hij zich met zoveel
kracht op haar, dat de borstkas van
de stervende ingedrukt werd, zoals
een lijkschouwing aantoonde.
Tot zover leverde het onderzoek een
goed gesloten legkaart.
Maar één stukje ontbrak: Het mo
tief.
Een roofmoord leek uitgesloten, om
dat de moordenaar de stapel bankbil
jetten, die voor het grijpen lag, liet
liggen.
Het beslechten van een vete bood ook
al weinig houvast, want de Fenaroli's
hadden geen vijanden.
Een moord-in-opdracht bracht de
recherche geen stap verder, want dan
zou toch nog altijd een motief bij de
opdrachtgever aanwezig moeten zijn.
DE justitie begon nogmaals met het
verhoren van alle buren en beken
den, misdadigersregisters werden
doorgewerkt op zoek naar krachtig
gebouwde jongemannen, zelfverzekerd,
met dik zwart haar Men ging zelfs
sanatoria onderzoeken of er mogelijk
een ziekelijk aangelegde jongeman ge
vonden kon worden, die aan het sig
nalement beantwoordde.
Maar alles was tevergeefs. Het
onderzoek liep op alle punten dood,
iyiiitiiiiiiiiiiiiiititiiifiiiiiiitifrrnurTrn(nnftiiiitiiiiiii!imiiiii!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiHintiiniiiniini!tiiii!iiiiiiiifTiiiiiiiiHtiiiiiiiii!iifiiiiiiiiiiiiiiiiiif!iii!iiiiiiiiiii!iim!iiiiit!iiiMiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiii|y
..Komaan,
nu flink aan het rege- „W-wat moet ik hiermee?" vroeg
hij ontredderd aan Kappie.
67.
ren", sprak Libertien bij zichzelf,
nadat koning Grote Trom en baron de
Fricandelle uit het gezichtsveld waren
verdwenen. „Zonder protocol kan ik mijn
leiderseigenschappen ten volle ontplooi
en. Wat had ik ook weer op het oog?
Ach, ja.de volksgebruiken. die
moet ik gaan beschermen!"
Zijn plannen bepeinzend zette hij zich
neer voor zijn maal. Terstond maakte
hij kennis met een van de gebruiken
van het eiland Libertas. Er werd een
schotel voor hem aangevoerd, waarvan
de geur alleen reeds hem de adem
benam.
Met kennelijk plezier vertaalde deze
enkele, door de wilden gemompelde
klanken. „Uw onderdanen zijn gewend
het opperhoofd van alles het beste voor
te zetten.." legde Kappie uit. „En wan
neer de koning dat niet allemaal opeet,
geldt dit als een grove belediging!"
Kreunend sloot Libertien de ogen en
nam walgend een hap... De eerste ken
nismaking met het leven van zijn on
derdanen viel dus niet mee. Het ver-
schilde nogal van de levenswijze, die
Libertien in Opdol gewend was.
Zo was het bijvoorbeeld ook de ge
woonte, dat het opperhoofd na de maal
tijd op jacht ging om de voedselvoor
raad weer aan te vullen. Ook daarin
moest Libertien steeds de eerste zijn.
Daarbij talmde hij nogal en was niet
erg handig in het gebruik van zijn wa
pens.
„Wat is dit voor een opperhoofd?"
vroeg een der wilden zich ontstemd af.
„Het opperhoofd behoort de wijste en de
dapperste te zijn en zie nu dat gekruk
eens aan! Als dit zo door gaal, dan..."
Hij sprak niet verder, doch in zijn
logen smeulde een onheilspellend vuur..
Onderlinge expositie van
De Vogelvrienden
GOES Voor de eerste maal heeft
de vereniging „De Vogelvrienden" een
onderlinge tentoonstelling gehouden. Er
waren circa 70 vogels ingezonden. De
expositie, die in de Opril werd gehou
den, mag dan ook geslaagd heten. Za
terdagavond reikte de voorzitter, de
heer H. J. van den Broek de prijzen
uit. Vooral de heer J. J. F. Boekelaar
kwam met zijn vogels goed voor de
dag. Zijn dieren werden kampioen ka
narie eigen kweek en tropische vogels
eigen kweek. De kampioen kanarie
maal wildzang eigen kweek ging naar
de heer L. van Liere. Deze heren ont
vingen een wisselbeker.
Kampioen tropische vogels open klas
se J. J. F. Boekelaar en kampioen ka
narie open klasse P. Schrier. Beiden
ontvingen een medaille.
SOESTDIJK Prins Bernhard ïs
gisteren van Schiphol met een K.L.M.-
toestel naar Mexico vertrokken Hij
wordt vergezeld door zijn particulier
secretaris, zijn adjudant en het hoofd
van de veiligheidsdienst van het konink
lijk huis.
DE BILT. - De negenjarige R. B. uit
De Bilt is daar zaterdagavond onder
het achterwiel van een bus gevallen en
gedood.