I KAPPIE en de KONINGSRUIL W Signalement: krachtig figuur, zware haardos een Dit is deel I van boeiende artikelenreeks door FRANK k Wie is de moordenaar van Maria Fenaroli? Een hand Moord Koop nii IVOROL Alarm Gestoord minnekozen Getuigen Het motief Maandag 11 januari 1960 ZEEUWSCH DAGBLAD Pag. 2 Moord vol mysteries op de Via Monaci 21 ALS EEN SCHADUW schoof het drama over Rome in de nazomerse dagen van 1958. Donker als een schaduw in hel dere zonneschijn. Niet vluchtig als een schaduw, want thans, ruim anderhalf jaar na de mysterieuze moord pogen de beste rechtsgeleer den van Italië een oplossing te vinden. De kans is groot, dat de man, die nu als moordenaar in de verdachtenbank zit, wordt vrijgesproken. Maar daarmee zijn twee moorden, die Italië en speciaal Rome hevig in beroering hebben ge bracht, niet opgelost. ANNEER liet drama begonnen is, kan men slechts gissen. Want Maria Fenaroli kan niet meer spreken; zij werd in de nacht van 10 op 11 september 1958 in haar woning Via Monaci 21 vermoord. En haar man, die op dat moment in Milaan zat. hult zich in een koel. hooghartig zwijgen, slechts onderbroken door één zinnetje: Ik ben onschuldig. Ï^NKELE maanden voordat 'J de rustige Via Monaci door de moord in beroering werd gebracht, lag er reeds een don kere schaduw over het huis. In juli zei Pierina Impiccini, het dienstmeisje, haar betrekking op. Haar zenuwen bleken niet bestand tegen het web van ge heimzinnigheid dat het huis had ingesloten. Haar meesteres, Maria Fenaroli, gedroeg zich in de hete zomer van 1958 opvallend zenuwachtig. Zij voerde geheimzinnige telefoon gesprekenk met een man. die zich niet bekend wilde maken, als Pie rina de telefoon aannam. Toen be gonnen de telefoontjes te komen, 's avonds om half elf, telkens als Maria Fenaroli niet thuis was. Ze ven. acht dagen achtereen ging klokslag half elf 's avonds de tele foon in het huis Via Monaci 21ze ven, acht maal nam Pierina de hoorn op en zeven, acht keer hoor de- het meisje slechts een doffe stil te, benadrukt door korte ademsto ten. Kort daarop kwam Maria Fenaroli thuis. Zij sloot dan zorgvuldig de deur, die zij sinds de geheimzinnige telefoon tjes begonnen, met een ketting had Ia- ten beveiligen. Dat mevrouw Fenaroli een romanti sche verhouding zou hebben, sloot Pie rina nit. Niet alleen leidde haar 49- jarige mevrouw een vrij teruggetrok ken leven, maar tevens was haar on rust gebaseerd op angst, niet op ver wachting, hetgeen de extra deurbevei liging bewees. Eind juli vertrok Pierina uit het huis aan de Via Monaci. ZONDAG 7 september 1958 bracht Giovanni Fenaroli zijn vrouw na een klein partijtje naar de woning Via Monaci 21 en vertrok daarop zelf met zijn zwager Martirano naar het station, waar hij de nachttrein naar Mi laan nam. Giovanni Fenaroli was aan nemer met bedrijven in Rome en Mi laan; zijn zwager Martirano was kas sier op het bedrijf in Rome. Toen Giovanni Fenaroli in Milaan kwam, kreeg hij zijn vrouw aan de telefoon, totaal overstuur. Rond het middernachtelijk uur was Maria door een gerammel aan haar huisdeur ge wekt. Toen ze op haar tenen door het halletje liep, zag zij in het schemer duister de deurknop bewegen. Ze hoorde hoe een sleutel of loper in het slot werd gestoken, de deur knop werd weer omgedraaid en lang zaam ging de voordeur open. Ze zag de schaduw van een hand, die pro beerde de veiligheidsketting los te ma ken. Op dit moment gilde Maria en wierp zich tegen de halfgeopende deur. Zij hoorde, zo vertelde zij haar man door de telefoon verder, haastige voet stappen. die de trap afrenden. Giovanni deed alles om zijn opge wonden vrouu gerust te stellen. Hij zei haar onmiddellijk een nachtveilig heidsslot te laten aanbrengen, met drie sleutels: een voor haar. een voor hem en een in reserve. 's Avonds belde Giovanni zijn vrouw nog even op. Hij hoorde, dat zij een veiligheidsslot had laten aanbrengen en sprak nog enkele geruststellende zinnetjes. Zijn gedachten waren ech ter bij andere zaken, want met het grote aannemersbedrijf ging het niet geheel naar wens. Giovanni had vrij ongelukkig gespeculeerd en enkele cre diteuren maakten het hem vrij lastig. Hij en zijn bedrijfsleider Egidio Sac- chi probeerden te redden wat er te redden viel. Constant reisden de man nen tussen Rome en Milaan op en neer om de touwtjes aan elkaar te knopen. De maandag, dinsdag en woensdag, die volgden op de benarde zondagavond, werden gevuld met be zoeken aan relaties om te voorkomen, dat enkele belangrijke bouwwerken werden stilgelegd. Woensdagavond 10 september half twaalf was Giovanni te zamen met zijn bedrijfsleider Sacchi nog aan het werk in zijn kantoor te Milaan. Hij belde zijn vrouw op. die weer wat tot rust was gekomen. Zij klaagde over hoofdpijn maar de avonden waren drukkend, zodat dit niets ongewoons Advertentie Dubbele tubeni Voordeliger prijs. Uw tonden vragen het beste. moeilijkheden in zijn bedrijf waren tot louter zakelijke transacties terug te voeren. Hoewel de familieleden van het echtpaar soms met geldelijke moeilijkheden kampten, bood het le ven van geen hunner enige aanwijzing die tot oplossing van de moord kon leiden. Velen van de ondervraagden vertelden de politie, dat het hun was opgevallen, dat Maria de laatste tijd erg nerveus was geweest. was. De onbekende bezoeker van zon dagavond was niet meer teruggeko men. IN het portiek van een flatgebouw- te Rome stonden op dezelfde tijd een jongen en een meisje elkaar din gen te vertellen, die door alle eeuwen verteld zijn en die toch telkens weer nieuw en origineel zijn. Zij waren zo verdiept in hun verhaal, dat zij geen acht sloegen op de man, die langs hen heen naar boven liep. Maar een kwar tier later hoorden zij boven in het ge bouw een deur met een klap dicht slaan en kort daarop kwam een krach tig gebouwde jongeman met zelfbe wuste tred de trap af. Opvallend was zijn pikzwarte zware haardos, die langs zijn oren omlaag hing. Hij droeg een actetas en stapte zonder om zich heen te zien de straat op. De jongen en het meisje in de por tiek keken hem wat onzeker na. Het meisje Reana wierp bijna onbewust een blik op haar armbandhorloge Het iuas twaalf uur. Zij staptestevig gearmd met de jongen de straat op en zag het verlichte huisnummer: 21. Op de hoek van de straat las zij op het naambordje: Via Monaci. En de opzienbarende moord ver dween van de voorpagina's der kranten. Enkele weken werden er nog kleine berichtjes geplaatst, maar omdat nieuws uitbleef, ver dwenen ook deze. En de Eeuwige Stad leefde voort. En vergat de moord. Een moordenaar liep vrij rond. VOLGENDE WEEK MAANDAG: DEEL 2, NOG EEN MOORD Dat in deze Britse kolonie drank en bijna alle levensmiddelen moes ten worden aangevoerd en peper duur waren, zou miljonairs veel min der interesseren, zo redeneerde hij. Christie stak al zijn geld in zijn on dernemingen. Soms leek het erop als of zijn ideaal nooit zou worden ver wezenlijkt, maar steeds weer vond hij middelen om zijn plan voort te zetten. Hij slaagde. Nassau is thans een van de duurste en mondainste plaat sen ter wereld. Het heerlijke klimaat van de Bahama-eilanden is een be grip geworden. Ook Harry Oakes gaf gehoor aan de lokstem van Harold Christie en hakte de knoop door: hij besloot Canada te verlaten. Het bericht van zijn vertrek werd met ontzetting ver- nompn. In de kranten verschenen felle artikelen waarin Oakes werd uitgemaakt voor een man „met een hart van steen, die het land dat hem rijk had gemaakt, de rug toekeerde." Oakes trok zich er niets van aan. Hij liet zich tot Engelsman natu raliseren, nam ontslag als president van de Lake Shore Mijn, maar hield het heft in handen door middel van zustermaatschappijen en syndicaten. Weldra vertrok hij met zijn hele fa milie naar de Bahama-eilanden. Hij, zowel als Harold Christie wa ren vastbesloten, dat deze verhui zing de laatste zou zijn. De familie vestigde zich in West- bourne, een van de grootste land huizen op het eiland. Het was een enorm gebouw met ontelbare ka mers en zalen en een groot park met tennisbanen en een zwembad. Harry liet dit alles nog uitbreiden met een groot golfterrein, dat het mooiste van het eiland moest wor den, en vele oorspronkelijke bewo ners werk gaf. Deze laatsten waren tot nu toe door de rijke ingezetenen van het eiland bijna geheel aan hun lot over gelaten in de sloppen van Grant, de voorstad van Nassau. Oakes bracht daar verandering in. Hij zorgde voor busverbindingen en stelde een vliegtuig beschikbaar, dat in geval van ernstige ziekte patiën ten naar het vasteland kon brengen. Kinderen kregen gratis melk en me dische verzorging. Voor het eerst be steedde een blanke zorg aan de ver schoppelingen van het eiland. Christie sloeg dit alles met vreug de gade. Zijn dromen werden ver wezenlijkt door een man, die zelf nog steeds geen rust kon vinden. In 1935 moest Oakes een nieuwe slag verwerken. Zijn zuster stierf een ellendige dood. Het schip waarop zij voer „de Mo hawk" werd door een Noors vracht schip geramd. Het was een van de vreselijkste drama's uit die tijd, slechts overschaduwd door de ramp van de „Morro Castle", enige maan den later. De kleine gezette Gertrude had Harry goed gediend. Tegen het eind van haar leven wist zij meer van goudzoeken af dan Harry zelf. Te gen zijn advies in, belegde zij geld in de Perron mijn, te Quebec, die een van de rijkste ter wereld werd. Door haar dood bleef nog minder over van wat hem aan deze wereld bond. De enige, die hij onvoorwaar delijk had geloofd, zag hij zich ont rukt, de vrouw die vertrouwen in hem had, die zich voor hem zou hebben opgeofferd, was heengegaan. Zijn rouw was verschrikkelijk. Hij ging tekeer, sloot zichzelf op in zijn kamer, hamerde met zijn vuisten op zijn voorhoofd en wanneer hij na een huilbui opkeek, straalde een wil de gloed uit zijn zwarte ogen. Zijn humeur werd steeds onbere kenbaarder. In Canada was hij nog tussen mensen van zijn eigen slag geweest: goudzoekers zoals hijzelf, verheven Hier bij de deftige notabelen en aristocraten van Nassau viel zijn wonderlijk gedrag nog meer op en werd hij vooral in de eerste tijd wel eens spottend en uit de hoogte be handeld. Zijn enige verweer was dan de deftige heren opzettelijk te beledi gen, hen rood te doen worden van ingehouden woede. Zijn taal, zijn manieren werden als het kon, nog ruwer. Alleen Harold Christie wist de juiste toon te vinden: Bedaar wat Harry, wind je niet op" placht hij dan te zeggen, en Oakes kalmeer de onmiddellijk. „Hoe kun je zo'n onmogelijk iemand verdragen?", barstte eens een vriend van Harold los, „hij heeft me net, waar ieder bij was, de huid vol gescholden". „De man is een beest en een snob „Aan Harry mankeert niets", zei Christie, „een blanke pit in een ru we bolster". Zo gehaat Harry zich maakte, zo geliefd werd zijn vrouw. Niemand begreep echter hoe zij het uithield bij een ongelikte beer als Harry, die zonder ophouden de mensen tegen zich in het harnas joeg. Er ging geen dag voorbij dat hij niet over iets of iemand in woede uitbarstte. Het verhaal doet de ronde dat hij in het deftige hotel „The British Colonies" een tafel kreeg toegewe zen door een hooghartige maitre d'hotel, die hem niet aanstond. In woede ontstoken, verliet hij het het lieve bedrag van $1.000.000, en gebouw, kocht de hele zaak op voor ontsloeg persoonlijk want daar ging het alleen om de maitre d'hotel. Dit feit was te meer opmerkelijk, omdat Oakes nog nooit eerder de ge ringste belangstelling voor hotels had getoond. Hij zag er niet veel in. Hij wist dan ook met „The British Colonies" weinig te beginnen. Ten slotte besloot hij dat het een inkom stenbron voor de negers moest wor den. Hij bepaalde, dat met uitzonde ring van de directeur, het personeel uit inboorlingen moest bestaan. En toen hij ontdekte dat er niet genoeg op het eiland waren, d'e iets van het hotelvak afwisten, richtte hij een school op,waar hun dit werd bijge bracht. In 1939 werd Harry Oaks door de Engelse regering, die met welgeval len zijn grote schenkingen aan o.a. het St. George hospitaal in Londen had gadegeslagen, in de adelstand (Wordt vervolgd) IN de middag van de elfde septem- 1 ber begonnen de buren van Maria Fenaroli zich ongerust te maken. De fles melk, het halve broodje en de krant lagen nog onaangeroerd voor de deur van nummer 21. Men had de avond daarvoor Maria thuis zien ko men, maar hol klonk de bel toen men schelde. De buurt hield omstreeks één uur in de middag kort beraad en en kele minuten later loeide de sirene van een naderende politiewagen. De deur werd geforceerd. Het hal letje was verlaten. In de huiskamer stonden op de tafel twee glazen en een fles likeur; de laden van een kast waren uitgetrokken. Bij de kast op de grond lag een leeg bijouterie kistje. In een van de laden vond de politie een stapeltje bankbiljetten van tienduizend lire. De banknoten lagen goed zichtbaar en wie de laden had opengetrokken, moest de bankbiljetten gezien hebben. Het bed in de slaapkamer was on- beslapen. In de keuken vonden de politieman nen Maria Fenaroli. Zij lag achter over op de stenen vloer. Een vluchtig onderzoek stelde ais doodsoorzaak wur ging vast. Opvallend was het. dat de dode vrouw als enige kledingstuk een zomerjurk droeg. De moordbrigade van de Romeinse politie kreeg volop werk. Fotolampen fljtsten, met poeder werd naar vinger afdrukken gezocht. Het stapeltje bank papier bleek 1.400.000 lire te bevat ten. ongeveer achtduizend vierhonderd gulden. Toen de politie uren later de woning verzegelde, beschikte zij over geen en kele aanwijzing. DIT laatste werd kort na het ver schijnen van de eerste kranten met de melding van de moord, be vestigd door het vroegere dienstmeis je van de Fenaroli's, Pierina Impic cini, die de politie vertelde van de geheimzinnige telefoontjes. Voorts meldde het meisje Reana zich. Zij gaf een nauwkeurig signalement van de man, die zij op de bewuste avond in het flat had gezien: een krachtig gebouwde jongeman met dikke zwarte haardos en zeer zelfbewust in zijn op treden. Als derde getuige kwam een jonge monteur bij de politie. Deze verklaar de, dat hij op de tiende september 's nachts omstreeks half twaalf in de Via Monaci op een vriend had ge- waeht. Hij had een grijze Fiat-1100 voor nummer 21 zien stoppen. De be stuurder had de motor enkele malen laten gieren en had zich vervolgens uit de wagen gebogen om naar boven te kijken. Na enkele minuten was de grijze Fiat verder gereden, de bestuur der had de wagen bij een der zijstra ten gekeerd en weer had de motor voor nummer 21 enkele malen ge loeid. Plotseling, als had de bestuur der een seintje gekregen, reed hij zijn auto enkele meters verder, stapte uit en doofde de lichten. Een jongeman, zeer krachtig gebouwd met dik zwart haar en zelfbewuste stap verdween in de portiek van nummer 21. Het verhoor van Giovanni Fenaroli leverde weinig op. Hij bevestigde, dat zijn vermoorde vrouw de laatste tijd wat zenuwachtig was geweest, maar zei niets van de oorzaak daarvan te weten. De recherche had vele raadsels op te lossen. Bijzonder ingewikkeld was het, dat de moordenaar wel de mak kelijk herkenbare sieraden had mee genomen, doch de ruim achtduizend gulden aan onpersoonlijke bankbiljet ten, die hij zo in zijn zak had kun nen steken, had laten liggen. Twee dagen na de moord kreeg de politie nog een waardevolle verklaring van de verpleegster Maria Manucci, die in de Via Monaci aan de overzijde van nummer 21 een kamer had. Deze had gezien, dat Maria Fenaroli kort na half twaalf uit het venster had ge leund en de straat naar beide zijden had afgetuurd. De Romeinse politie heeft nooit rust. Altijd gebeurt er wel wat in deze we reldstad, waar rioolratten in het vuil wroeten en gepolijste misdadigers in de massa pogen op te gaan. Maar ook voor Rome is een in koelen bloede gepleegde moord een zeldzaamheid. Het gehele politie-apparaat kwam in beweging om de moord op Maria Fe naroli, tot oplossing te brengen. Vóór de avond viel was de politie van Mi laan ingeschakeld en waren vele bur gers van Rome verhoord. Toen de nacht van de elfde septem ber over Rome viel, had de politie een vrij duidelijk beeld van het leven der Fenaroli's Zij stonden bekend als nette burgers, die een goed huwelijks leven hadden. De 49-jarige Maria was een bekoor lijke vrouw geweest, ene doorgaans door haar buren en bekenden jonger werd geschat dan zij was. Speciaal naast haar al wat oudere man maak te Maria een zeer jeugdige indruk Hoewel kennissen de mening waren toegedaan, dat het huwelijksleven van de Fenaroli's het stadium der ver liefdheid en liefde achter zich had ge laten, waren er niet de geringste aan wijzingen voor een mogelijk contact tussen Maria en andere mannen Zij had een zeer geregeld, bijna terugge trokken leven geleid. Ook haar echtgenoot Giovanni had een zeer goede naam. De financiële T^OEN de politiie zover was geko- men, kon zij een schematisch beeld van de vermoedelijke toedracht samenstellen. Maria Fenaroli moest haar moorde naar zelf de deur hebben geopend. Want zelfs al had de moordenaar een van de drie sleutels te pakken gekre gen dan nog zou zijn weg door de vei ligheidsketting zijn versperd. Zij had de man. die haar zou ver moorden, ongetwijfeld verwacht. Zij had naar hem uitgekeken en de man in de grijze Fiat had op een teken gewacht, voordat hij het huis binnen ging. Onbegrijpelijk bleef het, dat Ma ria. van wie geen enkele liefdesbe trekking tot andere mannen kon wor den aangetoond en die als zeer dege lijk bekend stond, de man in zo schaarse kleding had ontvangen. De verhouding tussen Maria en haar moordenaar moest op haar minst vriendschappelijk worden genoemd, want zij had hem een glas likeur aan geboden en was vervolgens naar de keuken gegaan om wat te eten voor hem te halen. Deze gelegenheid nam de moordenaar te baat. Hij volgde Maria. Toen hij vlak achter haar stond, klemde hij zijn handen om haar keel. Vervolgens moet hij haar op de grond hebben getrokken. Toen zij lag, wierp hij zich met zoveel kracht op haar, dat de borstkas van de stervende ingedrukt werd, zoals een lijkschouwing aantoonde. Tot zover leverde het onderzoek een goed gesloten legkaart. Maar één stukje ontbrak: Het mo tief. Een roofmoord leek uitgesloten, om dat de moordenaar de stapel bankbil jetten, die voor het grijpen lag, liet liggen. Het beslechten van een vete bood ook al weinig houvast, want de Fenaroli's hadden geen vijanden. Een moord-in-opdracht bracht de recherche geen stap verder, want dan zou toch nog altijd een motief bij de opdrachtgever aanwezig moeten zijn. DE justitie begon nogmaals met het verhoren van alle buren en beken den, misdadigersregisters werden doorgewerkt op zoek naar krachtig gebouwde jongemannen, zelfverzekerd, met dik zwart haar Men ging zelfs sanatoria onderzoeken of er mogelijk een ziekelijk aangelegde jongeman ge vonden kon worden, die aan het sig nalement beantwoordde. Maar alles was tevergeefs. Het onderzoek liep op alle punten dood, iyiiitiiiiiiiiiiiiiititiiifiiiiiiitifrrnurTrn(nnftiiiitiiiiiii!imiiiii!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiHintiiniiiniini!tiiii!iiiiiiiifTiiiiiiiiHtiiiiiiiii!iifiiiiiiiiiiiiiiiiiif!iii!iiiiiiiiiii!iim!iiiiit!iiiMiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiii|y ..Komaan, nu flink aan het rege- „W-wat moet ik hiermee?" vroeg hij ontredderd aan Kappie. 67. ren", sprak Libertien bij zichzelf, nadat koning Grote Trom en baron de Fricandelle uit het gezichtsveld waren verdwenen. „Zonder protocol kan ik mijn leiderseigenschappen ten volle ontplooi en. Wat had ik ook weer op het oog? Ach, ja.de volksgebruiken. die moet ik gaan beschermen!" Zijn plannen bepeinzend zette hij zich neer voor zijn maal. Terstond maakte hij kennis met een van de gebruiken van het eiland Libertas. Er werd een schotel voor hem aangevoerd, waarvan de geur alleen reeds hem de adem benam. Met kennelijk plezier vertaalde deze enkele, door de wilden gemompelde klanken. „Uw onderdanen zijn gewend het opperhoofd van alles het beste voor te zetten.." legde Kappie uit. „En wan neer de koning dat niet allemaal opeet, geldt dit als een grove belediging!" Kreunend sloot Libertien de ogen en nam walgend een hap... De eerste ken nismaking met het leven van zijn on derdanen viel dus niet mee. Het ver- schilde nogal van de levenswijze, die Libertien in Opdol gewend was. Zo was het bijvoorbeeld ook de ge woonte, dat het opperhoofd na de maal tijd op jacht ging om de voedselvoor raad weer aan te vullen. Ook daarin moest Libertien steeds de eerste zijn. Daarbij talmde hij nogal en was niet erg handig in het gebruik van zijn wa pens. „Wat is dit voor een opperhoofd?" vroeg een der wilden zich ontstemd af. „Het opperhoofd behoort de wijste en de dapperste te zijn en zie nu dat gekruk eens aan! Als dit zo door gaal, dan..." Hij sprak niet verder, doch in zijn logen smeulde een onheilspellend vuur.. Onderlinge expositie van De Vogelvrienden GOES Voor de eerste maal heeft de vereniging „De Vogelvrienden" een onderlinge tentoonstelling gehouden. Er waren circa 70 vogels ingezonden. De expositie, die in de Opril werd gehou den, mag dan ook geslaagd heten. Za terdagavond reikte de voorzitter, de heer H. J. van den Broek de prijzen uit. Vooral de heer J. J. F. Boekelaar kwam met zijn vogels goed voor de dag. Zijn dieren werden kampioen ka narie eigen kweek en tropische vogels eigen kweek. De kampioen kanarie maal wildzang eigen kweek ging naar de heer L. van Liere. Deze heren ont vingen een wisselbeker. Kampioen tropische vogels open klas se J. J. F. Boekelaar en kampioen ka narie open klasse P. Schrier. Beiden ontvingen een medaille. SOESTDIJK Prins Bernhard ïs gisteren van Schiphol met een K.L.M.- toestel naar Mexico vertrokken Hij wordt vergezeld door zijn particulier secretaris, zijn adjudant en het hoofd van de veiligheidsdienst van het konink lijk huis. DE BILT. - De negenjarige R. B. uit De Bilt is daar zaterdagavond onder het achterwiel van een bus gevallen en gedood.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1960 | | pagina 2