EZ/EN
DE BULGAREN DOEN
ER NIET AAN MEE
DE NATUUR
Tragische dood
van jong gezin
KAPPIE en de KONINGSRUIL
Trijdag 8 januari 1960
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 2
Van de tv-antennes
naar de sneeuw in
de Zwitserse bergen
Petje
mm
mm
mm
Eisenhower niet
naar Azië
KAS WERD AS
Flinke mensen wintersportgasten in Adelboden teas deze
Kan slechter
GEKETEND SKELET
GEÏDENTIFICEERD
De commissaris
Andere keer
Voor kerkbouw actie
bijna 10 miljoen
Kan niet anders
DE
TINTELS
Jack
Dunkley
in en om uw huis
Uit de kerken
Frankrijk op stapel
liH
ADELBODEN „De tijd van de Bulgaar Georgi Varoclikin is 67 seconden rond'". De
luidsprekers galmen het tegen de witte wanden van de Lohnerschanz op en beneden, vlak
achter het doek „Ziel", hijgt Georgi uit en gespt zijn ski's los.
EERGISTEREN zat ik in Rotter-
j dam girostroken voor „Onze
Kinderen" te tellen; gisteren
I nam de Rheingold-expres me
mee door Brabant en langs de
Rijn en vandaag loop ik in Adelboden
in Znid-Zwitserland en sta tot mijn
knieën in de losse sneeuw te ktjken
naar de internationale skiwedstrijden.
-ïr
De sneeuw ligt dit jaar nog met zo
gek dik hier. De toppen van de bergen
zijn wit, ja, ja, dat wel. Maar overal
trekken kleine zwarte beekjes dooiwa
ter hun voor de wintersportliefheb
bers verraderlijke zwarte lijnen door
al die wittigheid.
Beneden, in Adelboden, zijn de stra
ten nat. maar hier boven op die
Lohnerschanz, waait mij de sneeuw van
alle kanten om de oren en op mijn
petje.
Jawel, ik draag hier een petje en ik
heb het zojuist even en voorzichtig
afgenomen voor de Italiaan Pedron-
celli, die met zo'n ongelofelijke vaart
naar beneden kwam, dat ik in gedach
ten voor hem al drie doktoren en ze
ven kilo gips bad besteld.
Maar niks. de Italiaan ging mees
terlijk door alle poortjes van de sla
lom, zette' zich onderaan nog even
vlug met drie harde zetten af en vloog
door de finish. Om tweede te worden
van vijf en negentig skiërs uit veer
tien landen.
WASHINGTON (Reuter, AP) Pre
sident Eisenhower zal geen bezoek
brengen aan verscheidene landen in het
Verre Oosten, in tegenstelling tot be
richten in de Amerikaanse pers, waar
dit in werd beweerd. Eisenhowers pers
chef Hagerty sprak deze berichten gis
teren tegen. Er was gesproken over
bezoeken aan een groot aantal landen
in Azië, na de reis van de president
door de Sowjetunie in juni.
In Moskou verluidde gisteren dat
premier Kroesjtsjef op weg naar Indo
nesië volgende maand, niet alleen Indië
zal aandoen, maar ook Birma.
Volgende maand zal het staatshoofd
van de Sowjetunie, president Worosjilof,
een staatsbezoek van drie dagen aan
Nepal brengen. Eerder gaat hij nog naar
Indië.
ROTTERDAM In een kantine, aan
de Waalhaven, van eèn Rotterdams
buffetexploitatiebedrijf is gistermiddag
een bedrag van ongeveer vijfhonderd
gulden verbrand. De caissière zat het
geld te tellen en legde zo lang een sta
peltje bankbiljetten op een oventje. Een
buffetjuffrouw stak het oventje aan
en even later kon men nog wat ver
koolde resten redden".
De nationale Reclasseringsdag zal dit
jaar op of omstreeks zaterdag 1 oktober
worden gehouden.
6
Hij vergat niets, niet de kleinste
belediging, niet het geringste on
recht.
Jimmy Doige, eigenaar van ee»
textielzaak, die eens geweigerd had
om Harry op krediet te verkopen,
werd door diens toedoen geruïneerd.
Uit de omliggende mijnen, waarin
Oalces aandelen bezat en dat wa
ren bijna alle kocht niemand
meer bij hem. Doige moest sluiten
en Harry zag hem met pleizier ver
trekken. Een paar jaren later hoor
de hij dat het einde van zijn slacht
offer naderde.
„De schurk", zei Oakes en gaf
en zei; „Fijn dat je opbelde, hel
was leuk je stem eens weer te ho
ren. ik heb het werkelijk op prijs
gesteld!"
En Cragg liep door, zich afvra
gende, wie er nu gek was, hij of
Harry.
De laatste demonstreerde te pas
en te onpas hoe slecht hij zich wel
thuis voelde in de beschaafde we
reld. Hij scheen alle manieren ver
geten en hanteerde mes en vork
alsof het voorhamers waren. Tijdens
deftige diners spuwde hij de sinaas-
appelpitten achteloos over het da
masten tafelkleed, nu en dan rekte
hij zich ongegeneerd uit. Zoals de
de wereld kent: magnaten voor wie
het geld nooit ophoudt te rollen. Hij
heeft ongetwijfeld vele vrouwen le
ren kennen die de linkse miljonair
om velerlei redenen aantrekkelijk
vonden. Maar zijn wantrouwend ka
rakter moet belemmerend hebben ge?
werkt.
In 1923 overleed zijn moeder.
Harry raakte hierdoor zo van
streek dat hij weer de zee opging
om zijn rust terug te vinden.
Op deze reis ontmoette hij Eunice
Maclntyre, een vrouw van 24 jaar,
dochter van een hoge regeringsfunc
tionaris, Zij woonde in Sydney waar
ze als stenotypiste werkzaam was.
Haar zachtheid, haar onschuldig
voorkomen, haar spontaniteit waren
de faktoren die de harde ziel van de
toen 48-jarige Harry Oakes ontdooi
den. Hij durfde haar vertrouwen,
een eer die tot nu toe alleen voor
zijn familie was weggelegd.
Hetzelfde jaar nog trouwde hij
met de 24 jaren jongere Eunice,
die in elk opzicht zijn tegenpool was,
maar die in staat bleek de mens
Harry Oakes te waarderen en lief
te hebben.
Zij werd voorgesteld aan de rest
van de familie. Tijdens een gesprek
tussen Harry en Louis merkte ze
daarna zijn secretaris opdracht voor meeste goudzoekers zag '.lij er veel dat de broers over bomen spraken
i a« 1->;4 v. u>Anl.Ai:tl.iJ no iinviKoocri hnnrrtn Ta nna vooht to
dezelfde „schurk" een cheque van
10.000 uit te schrijven.,
Tegenover oude vrienden gedroeg
hij zich hoogst zonderling. Shirley
Cragg, zelf een bekend en. zeer ge
zien goudzoeker, hoorde dat Harry
Oakes in Toronto was en belde hem
op, alleen maar om de stem van
ouder uit dan hij in werkelijkheid
was. Een van zijn nare gewoonten
was iemand die met hem sprak,
plotseling de rug toe te draaien en
weg te lopen of te gaan fluiten als
de ander aan het woord was.
Hij had oog voor het dramatische.
Hij deed niets om de talloze, vaak
een oude kennis weer eens te horen, .verzonnen legendes, die over hem
Cragg was rijk en had niemands
hulp nodig. de telefoon werd van
de haak genomen
.Harry
„Ja", de stem klonk ijzig koel.
„Met Shirley, Shirley Cragg
„O"
„Ik hoorde dat je in de stad was
en dacht bij mijzelf, kom laat ik
„Klik"
Cragg bemerkte tot zijn verbazing
dat de andere kant had opgehangen.
Hij smeet de telefoon op de haak
en zwoer dat hij nooit weer een
woord met die Oakes zou wisselen.
Enkele dagen later kwam hij
Oakes op straat tegen en hij liep
snel door, vastbesloten niet te groe
ten.
Maar Oakes zag hem gaan en
hield hem tegen: „Shirley!". Hij
legde zijn arm op Cragg's schouder
de ronde deden tegen te spreken.
Een ervan was dat een conducteur
hem eens uit een trein had gezet,
omdat hij geen geld genoeg meer
had om de reis verder te betalen.
Op de plek waar hij was achter
gelaten zouden nu zijn goudspuwen-
de bezittingen staan. De conducteur,
zo zegt de legende verder, werd la
ter vorstelijk door Oakes „voor zijn
medewerking" beloond
In Kirkland liet Harry zich een
groot buiten bouwen, maar toen dit
klaar was, verging hem de lust om
er in te trekken. Hij was nu bijna
50 en een echte vakantie had hij nog
nooit gehad. Hij besloot te gaan rei
zen en schafte zich daarvoor een
groot jacht aan.
Veel is van zijn reis niet bekend.
Oakes moet in aanraking zijn geko
men met de machtigste mensen die
en verbaasd hoorde ze hoe zacht, ja
bijna liefkozend de stem van haar
man toen klonk.
Later vertelde deze haar met een
brede grijns hoe hij eens een paar
houtvesters van zijn landgoed had
gejaagd, omdat zij bomen aan het
hakken waren. „Maak dat je weg
komt, of ik hak jullie koppen er
af", had hij toen geschreeuwd. „Geef
mij een grote boom", zei Harry, „en
je kunt alle orchideeën in de wereld
van mij cadeau krijgen." „De kop
pen afslaan".... Zo was het inder
daad.
Harry Oakes kon dergelijke din
gen zeggen.
Hij was absoluut heerser in zijn
domeinen.
Alleen tegen Eunice bond hij in.
Bij anderen deed hij primitiever
en ongelikter dan ooit tevoren. Zijn
ondergeschikten behandelde hij naar
willekeur.
Eens ontsloeg hij 6 arbeiders om
dat zijn ski's niet op de plek ston
den, waar hij ze verwachtte.
(Wordt vervolgd)
_i, a Bijzonder in trek bij alle vrouwelijke
blonde Fin, de langste vertegenwoordiger
ran de skigroep uil het verre noorden.
Dat was skiën. Als die wind me Overigens: zijn succes bleef beperkt tot
niet al die sneeuw zo op het smalle bewonderende uitroepen vim de winter.
gelaat blies, zou ik blozen. Daar stond sportende dameswanneer hij allerhande
ik. nog nablazend van de ruim twee- stuntjes en grapjes op zijn lange latten
honderd meter omhoog klimmen, ^m uithaalde. Want bij de wedstrijden teas
m'n sneeuwschoenen en onder dat
eerdergemelde petje. En ik vond hel
een kwartier geleden, samen met me
vrouw P. E. C. Verbeeck, al gewel
dig dat ik zo hpog was gekomen.
En nu deed die Italiaan net of het
niks was die klimmerij van mij. Als
een adelaar, gebogen maar trots, stoof
hij me voorbij.
Er zijn toch een hoop flinke men
sen in de wereld, denk ik dan op die
momenten. Stoere mensen. Mensen,
die geen pleisters op hun vingers heb
ben. omdat ze zich sneden met een
aardappelmesje en die nooit aspirien
tjes nodig hebben tegen de hoofdpijn,
zoals u en ik dat at en toe behoeven.
Welnee, bomen van kerels, paarden
van afdalers. Zomer vorig jaar ook.
Ik zat toen in mijn autootje weg te
drijven onder een schroeiende zon in
de Tour de France en moeilijk reed ik
tussen vele wielrennertjes de Puy de
Dóme op. En toen fietste meneer Ba-
hamontes me voorbij. Ja, fietste.
Of het gewoon was. Tegen een berg
op. De Spaanse adelaar.
En nu hier die Italiaan. Hup, met
sneltreinvaart de afgrond in, op twee
houten latten. Oók of het gewoon was.
Die adelaars schijnen me wel te
moeten hebben, vandaag de dag.
-55-
Overigens vraagt u zich wellicht al
waarom ik nu in Adelboden zit Wel,
dat is niet zo ingewikkeld. Internatio
nale skiwedstrijden worden hier dus
gehouden en er zijn hier mensen die
deze krant altijd lezen en die dachten:
Zou dat niks voor Russel zijn om hier
te komen kijken?
Ze schreven me dat. of u er
Van onze correspondent
LONDEN. Het geketende skelet i
dat enkele dagen geleden werd gevon-
den in een gemetselde put van een ver
laten marinekamp in het Engelse graaf
schap Devon is geïdentificeerd. Het
blijkt van de sedert 21 maart 1958 van
huis verdwenen 23-jarige acteur James
Duncan Dunn te zijn.
Dunns vader, kapitein-luitenant ter
zee Duncan Dunn, die destijds in hel
marinekamp gelegerd was, heeft giste
ren zijn antiekwinkel in het nabijgele- j
gen Cirencester gesloten en is met zijn
vrouw met onbekende bestemming ver-i
trokken.
De politie is niet van plan het onder
zoek voort te zetten. De patoloog vond'
geen enkel teken dat op moord wees;
Dunn bleek aan een geestelijke afwij
king te lijden.
Ken speurder van Scotland Yard her-,
Innerde zich. dat iemand zich enkele ja- j
ren geleden aan het hek van een onbe
woond huis in de Londense wijk Ken
sington had geketend. Een in de put
gevonden horloge met inscriptie beves
tigde zi.in vermoeden, dat het gevonden
skelet dat van de verdwenen Dunn was.
hij, zoals men dat wel noemt, nergens.
iets voor voelt die dagen onze gast te
zijn in hotel National", dat schreven
ze. Nou en als je dan net een stel
drukke weken achter de rug hebt, dan
voel je er alles voor. Dat schreef ik j
dus terug. Zodoende. j
Nu moet u die „drukke weken'"
vooral geen indruk op u laten maken, j
want ik zit hier prinslieerlij'k. Nor-1
maal is dat ik u zit te schrijven ach
ter een machientj'e en als ik dan
naar buiten kijk, dan zie ik oneindig
veel daken van Rotterdam met on
eindig veel TV-antennes. Als ik nu
naar buiten kijk vanuit dit Adelbo-
dense raam op veertienhonderd me
ter hoogte, dan zie ik witbesneeuwde
bergtoppen, waar de zon af en toe
overheen speelt, dan zie ik chalets,
waar Zwitsers-die-het-doen-kunnen hun
wintervakanties aan het doorbrengen
zijn en dan zie ik alles links en
rechts omzoomd door bergpieken en
enorme dennebomen. U kunt het zich
wellicht slechter voorstellen, niet
waar? Ik tenminste wel.
In de hoteleetzaal zit ik tussen ski
lopers uit vele landen. Voor me de
Fransen, naast me de Duitsers, aan de
andere kant de Bulgaren en verder
Canadezen, Finnen en Italianen.
Aan alle tafels wordt altijd gela
chen grappen gemaakt kansen en mo
gelijkheden bij de afdalingen overwo
gen behalve bij de Bulgaren.
Doodernstig zitten ze aan tafel en I
hebben de grootste moeilijkheden met]
vorken en messen. Een lepeltje voor:
een losgesneden halve grape-fruit1
bleek volkomen onbekend en met 'mes
wilt. Ik sprak hem aan en vroeg of
wij vijf minuten konden praten. Waar
over? wilde hij weten. Over de er
varingen van uw groep op de Zwitser
se bergen, over de gesteldheid van de
baan, over de indrukken van de skiërs
van Adelboden, zei ik.
„Neen, neen, dat kan niet", zei de
Bulgaar. „We zijn moe en gaan naar
bed". Intussen wees de klok kwart
over acht. De man bestelde vier fles
sen spuitwater aan de bar en toog
daarmee naar boven, naar ik aan
neem, in de verschillende kamers van
zijn mensen telkens een fles achter
latend, En toen ik hem vanochtend
in de hotelhali tegenkwam zei hij;
„Neem me niet kwalijk voor gister
avond, maar ik kan niet anders".
Wellicht heeft u zich afgevraagd wie
de in dit verhaal genoemde mevrouw
P. E. C. Verbeeck is. Wel, die heeft
alles te maken met wat ik zou wil
len noemen „de Nederlandse kolonie
in Adelboden".
Maar daarover wilde ik u gaarne
een andere keer verhalen.
en vork en de blote hand zat- men te Ioos ;n ^ed
Van een onzer verslaggevers
OOSTERHOUT. - De 75-jarige
grootvader van het jonge gezin A.
Verkooyen uit Oosterhout moest gis
termorgen tegen half elf tot de gru
welijke ontdekking komen, dat in de
op zijn erf in Oosterhout staande
woonwagen twee kleinkinderen en een
achterkleindochtertje de dood hadden
gevonden door kolendampvergiftiging.
Zowel de los-arbeider A. Verkooyen
(21) als zijn negentienjarige vrouw
Elisabeth en hun ruin) zes maanden
oude dochtertje Cornelia lagen leven-
rukken en te trekken, dat het een lust'
was.
Nu is dat niet het ergste, maar
De oude heer Van Gageldonk, die
een jaar geleden een plekje op zjjn
erf aan de Stuyvesantstraat inruimde
naar werd het na de eerste dag. Aan voor de ,joor z.;jn kleinzoon gekochte
de finish bij ae skiwedstrijden had een woonwagen, had in de ochtend al een
kleine groep mannen, vrouwen en paar keer naar de woonwagen geke.
kinderen gestaan en elke keer als or
een Bulgaar naar beneden kwari.
werd er geklapt en geroepen. Het was
de Bulgaarse kolonie uit Bern. speciaal
ter aanmoediging overgekomen naar
Adelboden.
ken, waar alles opvallend stil bleef.
Meestal was de jonge vrouw vroeg
op en maakte zij een praatje met de
grootvader van haar man. Toen alles
tot half elf roerloos bleef is de heer
Van Gageldonk op onderzoek uitge-
Alleen een middag maar. Toen gaan. Hij vond de deur van de wagen
J en sjoeg een rujtj(, [n.
DEN HAAG (ANP) Voor de her
vormde kerkbouwactie is tot en met
gisteren 9.503.376 gulden gestort. De
laatste vier weken is gemiddeld nog
oen bedrag van bijna een kwart mil
joen per week binnengekomen. Het no
dige bedrag is zestien miljoen, aldus
een tussentijds rapport van de Ned.
Herv. Kerk.
kwam, gisteravond, ineens een zeer
somber man aan de tafel van de Bul
garen zitten. Hij viel direct op. Niet
alleen omdat hij een gewoon pak
droeg, tussen al die skibroeken en
truien in, maar dat gezicht. Dat was
het engste gezicht dat ik in vele ja
ren zag. Dode, achter in holle kassen
liggende ogen, die zo argwanend
rondkeken, als verwachtten 2e elk
ogenblik een aanslag. Van zijn eten
proefde de man niks: hij gluurde
maar, wantrouwend en onderzoekend,
van taf») naar tafel. Hij was de po
litieke man, de commissaris, die de
Bulgaarse groep kwam controleren.
Dat bleek al direct toen hij het ho
tel binnenkwam. Hij wilde alle ka
mers zien waar zijn landgenoten slie
pen. keek links, keek rechts, in kas-
ten en laadjes, informeerde naar het I
eten en maakte steeds maar aanteke-1
ningen oo een papiertje, dat hij dan
weer snel in een kleine aktentas onder
zijn arm stopte.
45- tf
En 's avonds, in de bar van het
hotel: skilopers van alle landen za
ten er achter de koffie, achter een
glas bier of een ander drankje. Be
halve de Bulgaren.
De aanvoerder van de ploeg stond
In de kleine slaap-woonkamer vond
hij in het tweepersoonsbed het echt
paar dood en daarnaast lag in een
ledikantje het lijkje van de baby.
De circulatie van de kleine haard
kachel bleek geheel te zijn afgesloten.
Onder een dikke laag as vond de po
litie onverbrande kolen, zodat zij als
vaststaand aanneemt, dat kolendamp
vergiftiging de oorzaak van deze tra
gedie is geweest.
De jonge arbeider werkte irt Vlaar-
dingen en reisde op en neer.
SlIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIHIHII» ^C^j/rlghl opera mundiHochctte Claude leblontj
siiHHiHKiiinmmuiiiiiiiiftttiiiiiii
IK WOESTE..
BESTE RAUL, IK HOU SR
VAM DAT eeo MAN SU zun
W6RK ZINGT. PAN VINDT
H'J HET WERKEN EEN
VREUGDEjGEEN f
PLICHT
ZO'N MAN BEWON
DER IK EN DAAROM
WIL IK JE EEN
RAAD GEVEN
HEEL GRAAG,
MENEER
H door
rnimwrnimmrammfiiNiinf
HOU OP MET DAT VER
VLOEKTE LAWOAI
VOORDAT WE ALLEMAAL
(3ËK WORDEfT
NED. HERV. KERK
Beroepen te Oudeschoot: W. v. d.
Wolk vic. te Zeist; te Veen (toez.); P.
de Jong te Kootwijkerbroek.
GEREFORMEERDE KERKEN
Beroepen TE Schildwolde: A. v. d.
Zwaag, kand. te Groningen.
CHR. GEREF. KERKEN
Bedankt voor Leerdam: J. C. van Ra-
venswaaij te Scheveningen.
GEREF. GEMEENTEN
Beroepen te Amsterdam-Centrum: M.
Blok te Rijssen.
Appels en peren die men voor win
terprovisie heeft opgeslagen zal men
regelmatig moeten controleren: eigen
lijk moet dat wekelijks gedaan worden,
doch het is nog beier indien men hel
dagelijks doet. Telkens zitten er aan
gestoken exemplaren tussen en die zou
den het gave fruit kunnen aansteken en
daarom kan men niet genoeg controle
ren. Als appels gaan rimpelen liggen
ze beslist te warm en te droog, dan
zal men eens de deuren en ramen open
aan de tapkast of de bar, zo u moeten zetten bij niet vriezend weer.
65 Terwijl koning Libertien zijn man
nen in vrijheid stelde, was Kappie na
derbij gekomen Deze hoorde nog juist,
waar de meester het over had
„Maak je geen zorgen over wat er
met ons gebeurt, jong!" sprak hij mon
ter. .Wij gaan straks immers onze
goeie Kraak opzoeken en huistoe. Ko
ning Libertien blijft hier voortaan fijn
regeren en daarmee is de kous af!"
Het nieuwbakken opperhoofd bleek
dat ik hier de baas ben, blijf je net zo- bertien. „Ten eerste, omdat de kapitein Europese Hawk in
lang hier als ik het wil!" de enige is, die de taal van mijn onder-
„Krakende krukassen en daarnet danen verstaat, .ten tweede omdat ikzelf
wat aanspraak wil hebben en ten
derde, omdat Fricandelle en zijn leer
ling ook zonder jullie wel in Niez ko
men!"
heb je ons in vrijheid gesteld!" riep de
meester verontwaardigd „Mooie vrij
heid, zeg
„Pas op, of je gaat de kooi weer in!"
dreigde Libertien en het was hem me
nens.
„Maar waarom moeten wij nou met
alle geweld hier blijven?!" riepen de
bleek echter een andere mening toege- mannen op jammerende toon.
daan. „En wie brengt Fricandelle en Grote
„Daar komt niks van in!" antwoorde Trom naar Niez?" wilde Kappie weten,
hij kort. „Jullie zijn mijn gasten en om-I „Jullie blijven hier!" herhaalde Li-
Zo moesten Kappie en zijn mannen
even later machteloos toezien, hoe al
les in gereedheid werd gebracht voor
de tocht van Baron de Fricandelle en
de wilde koning naar de beschaafde we
reld.
PARIJS (Reuter), De bouw van een
fabriek voor de vervaardiging van lucht
doelraketten van het type Hawk door in
dustriële ondernemingen uit vijf landen,
waaronder de Philipsfabrieken, is donder
dag te Saint Médard Jalles nabij Bor
deaux begonnen.
Men verwacht dat de fabfiek in het
begin van het volgende jaar de eerst»
Hawks kan afleveren.
