als spektakelstuk in cle I Parijse Opéra Haya Hararit gebruikte de roze lippenstift Dissonanten in concertpraktijk MET 12 PAARDEN, 2 MUILEZELS, EEN AAP EN TWEE PAPEGAAIEN KOMEN 300 ZANGERS, ZANGERESSEN EN FIGURANTEN OP HET ENORME TONEEL Spel der vergissingen bij Rotterdams Toneel Kleine daling bezoek aan vermakelijkheden Rechtbank beslist: schilderij is echt Maar schilder ontkent NEVEDA WOL JEAN GREMILLION OVERLEDEN Het Wormergat bevatte: Appèl-loten! UW LOT IS HUN LOT Zaterdag 28 november 1959 ZEEUWSCH DAGBLAD Pagina 13 Haya Hararit in 1955 in de Isra ëlische film Heuvel 24 antwoordt niet. die opnieuw in ons land wordt uitgebracht door Havbo ter gelegen heid van de uitgave van de gelijk namige roman. Eigen nieuwsdienst ROTTERDAM. Het Rotterdams Toneel is begonnen met de repetities van Het spel der vergissingen (The comedy of errors) van William Shakes peare, dat op Nieuwjaarsdag in de ver taling van J. W F. Werumeus Buning zal worden opgevoerd. Onder regie van Ton Lutz werken aan dit spel mee: Guus Hermus, Ann Hasekamp, Ton van Duinhoven. Henk van Ulsen, André van den Heuvel, Coba Keiling, Trins Snijders, Thera Verheu gen, Marlies van Alcmaer, Peter Aryans, Wim Grelinger, Adolf Rijkens,' Willy Ruys, Sacco van der Made, Hans Polman en Hans Boswinkel. ROTTERDAM Onder regie van Jan Teulings wordt door het Rotter dams Toneel in studie genomen The play's the thing in P. G. Wodehouse's bewerking van Spiel im Schloss van Ferenc Molnar. Advertentie U HEEFT HET ZO TE PAKKEN Kriebelhoest, keelpi|0, opkomende ver koudheid, verdrijf ze snef mee Potter'» Lima. Duizenden vinden er dagelijks baat bij In handige plotte doosjes o 55 cent door Anthony Bosman A/TER JAAR is het geleden, dat ik de Israëlische filmster Haya Hararit op het filmfestival van Cannes ontmoette. Een charmant meisje was zij, wie men het niet aanzag, dat zij als vrijwilligster bij de Israëlische strijdkrachten had gediend. Maar zij was van an dere portuur dan de filmactrices, die gewoonlijk de festivals met hun aanwezigheid vereren. Haya Hararit was doortrokken van een ernst, een sociaal en nationaal ge voel, dat men bij geen enkele an dere filmster oo<it zal aantreffen. Zij zei het toen niet met zoveel woorden, maar uit geheel haar hou ding kwam het besef naar voren: wij, toneel- en filmspeelsters, hebben een taak te vervullen, een nationale taak. Dat ervoer men ook bij het zien van de eerste speelfilm, die Israël heeft verlaten om op het filmdoek van de wereld te worden vertoond: Heu vel 24 antwoordt niet. Dat was in het zelfde jaar. 1955, en de film was een indrukwekkend document van de strijd van de Israëlische ondergrondse tegen de Engelsen, van de gevechten met de Arabieren om het bezit van Jeruzalem, van de verovering van heuvel 24, tenslotte, voordat het in de nacht van 17 op 18 juli 1948 door de Verenigde Naties opgelegde „Staakt het vuren" van kracht wordt. Heuvel 24 antwoordt niet is deze week opnieuw in omloop gebracht en begint zijn roulatie in het Amsterdam se Rialtotheater min of meer ter ge legenheid van de uitgave van de ge lijknamige roman bij Meulenhoff te Amsterdam. Vrijwel tegelijkertijd is in New York de 4grootscheepse produktie Ben Hur in première gegaan, met Haya Hararit, die nu Harareet heet, in de rol van Esther. Op weg naar rot-m TEDERE DAG, dat Haya Harareet aan J- haar toilettafel zat, gebruikte zij haar lippenstift om op de kalender, die op haar spiegel is geplakt, een dag door te strepen. William Wyler, de regisseur van Ben Hur, heeft haar beloofd dat zij na de première een be roemde filmster zal zijn. Zal zij de roem krijgen, die Wyler voor haar begeert? Te oordelen naar de film Heuvel 24 antwoordt niet: ja. Want daarin geeft zij als het Joodse meisje, dat verliefd wordt op een Brits officier, die later dienst neemt in het Israëlische leger, zulk een in tens en warm spel te zien, dat men niet anders dan in een gouden toe komst kan geloven. Maar vier jaar en Hollywood liggen tussen de Israëlische film en Ben Hur. Niet dat die vier jaar zo belang rijk zijn geweest. Zij leverden slechts een rol op voor Haya Hararit: in de Italiaanse film La donna della giorno. Hollywood laat evenwel geen enkele actrice ongemoeid en men kreeg fo to's te zien van Haya Harareet vol gens het ideaal, dat de droomstad zich van filmactrices heeft geschapen. Volgens Hollywood HAYA onderging heel het proces van „glamourizing", dat wil zeggen dat men haar maakte tot een van die HoUywoodse standaardtypen, waaraan de felle persoonlijkheid ontbreekt, die zo kenmerkend voor haar was in de Israëlische film, zelfs al werd die door de Engelse regisseur Thorold Dickinson gemaakt. Het meisje werd tot ster gemaakt met alle gevolgen vandien. En al streepte zij uiterlijk onbewogen de dagen door, die restteu tot ae we reldpremière van Ben Hur, de roem is voor elke actrice een hunkering. Niet voor het volgend voorjaar zal Ben Hur in ons land worden ver toond. Tot zolang behouden wij het beeld van Haya Hararit, zoals de film Heuvel 24 antwoordt niet dat gaf. DEN HAAG Het aantal bezoekers aan vermakelijkheidsinstellingen is terug gelopen van 11112 miljoen in 1957 tot 1061^ miljoen in 1958, blijkens het Cen traal bureau voor de statistiek. Per in woner berekend daalde het bezoek van 10.2 in 1957 tot 9.5 in 1958. Het bioscoop bezoek daalde van 5.9 op 5,5 per inwoner. Het door het publiek bestede bedrag verminderde eveneens, ofschoon in veel mindere mate, nl. van 138,7 miljoen in '57 tot 137,3 miljoen in 1958. Gemiddeld gaf elke Nederlander 12.28 uit voor vermaak in 1958 tegen 12,65 in 1957. door André Glavimans PARIJS Drie maart 1875 is Georges Bizets opera Carmen in de Parijse Opéra Comique in première gegaan. Bijna 3000 keer is het werk sedertdien, alleen al te Parijs gespeeld. Thans is het van het repertoire van de Opéra Comique naar dat van de grote Opéra gekomen en A. M. Julien, de onlangs door André Malraux benoemde nieuwe directeur van het befaamde „Palais Garnier", heeft er om het wat gemeenzaam uit te drukken, zijn eerste slag mee willen slaan. Het is nu eenmaal- de gewoonte dat de Opéra ieder seizoen één werk op het repertoire heeft dat als spektakelstuk kan gelden. Dat is vooral bedoeld om provincialen en vreemdelingen naar het gebouw te trekken en bovendien heeft de directie de gewoonte de prijzen van de plaatsen voor die bijzondere voorstellingen flink te verhogen. Enige jaren geleden heeft men zo het, overigens nog op het reper toire staande, Indes Galantes ge had en thans hoopt men volle za len te trekken met een, zoals dat heet, groots gemonteerde Carmen. Voorlopig schijnt die opzet best te gelukken. Nadat Generaal De Gaulle de gala-première had bij gewoond wordt de opera enige ma len per week gespeeld, iedere keer voor een uitverkocht huis (2158 plaatsen) en de bespreekagent- schappen schijnen reeds tot en met juli van het volgend jaar hun con tingenten te hebben belegd. CARMENORAMA MEN HEEFT dan ook weinig nagela ten om het „Carmenorama" (zoals het dagblad L'Aurore het noemde) mee te geven wat er maar meege geven kon worden. De toneel- en filmregisseur (o.a. De heksen van Salem) Raymond Rouleau voerde de. regie. Lilia de Nobili heeft nieuwe, kennelijk op Goya geïnspireerde de cors geschilderd en ongeveer 500 nieuwe costuums, 300 zangers en zan geressen en figuranten verschijnen in sommige scènes tegelijk op het 375 vierkante meter grote toneel. Daarbij nog een dozijn paarden, twee muilezels, een aap en twee pa pegaaien. In de bak een orkest van 104 man onder leiding van de 22-ja- rige dirigent, het ex-wonderkind Ro berto Benzi. En dan het meest „re volutionaire" in de enscenering van Rouleau: het koor zingt verscheidene keren met de rug naar het orkest. Voor de rol van Carmen heeft Ju lien haar kans gegeven aan een jon ge zangeres van de opera, die nog nooit voordien de rol heeft ge zongen. Zij is de 28-jarige Jane Rhodes, blonde Parijse (zij moet dus een pruik dragen), die eerst danseres wilde worden, later filo sofie studeerde aan de Sorbonne, nog later een vakantiekolonie leid de, tenslotte zangeres werd en zich op het moderne repertoire toelegde. Haar stem is niet al te groot van omvang, zij schijnt echter een ge boren actrice en men vraagt zich af. of het haar schuld is wanneer zij in de geweldige menigte van koor en figuratie, in de overdonderende klanken-orgie, die Benzi daarover Advertentie MILAAN CUPD. In 1956 riep de Italiaanse schilder Giorgio de Chirico bij een bezoek aan een Milaans museum, verontwaardigd uit dat een aan hem toe gedacht schilderij helemaal niet van hem was. Hij had het nooit geschilderd, zei hij. De stad Milaan, die het doek voor een riante som gelds had aangeschaft, nam de justitie in de arm. Na een langdurig onderzoek zijn twee deskundigen tot de conclusie gekomen dat het doek wèl van De Chirico is. Het moet gemaakt zijn tussen 1925 en 1927. Grafologen, die de signatuur op het schilderij vergeleken hebben met het handschrift van De Chirico, kwamen evenens tot de conclusie dat het schil derij van hem was. Alleen de schilder zelf bleef ontkennen. Gisteren heeft een rechtbank te Milaan uitspraak gedaan: het schilderij is een authentieke De Chirico. De schilder blijft ontkennen. Advertentie spaar de wikkels voor 6 nieuwe series sprookjes-borduurkaartjes Haya Harareet (zoals zij nu heet) in 1959 volgens de HoUywoodse opvatting. Zij speelt nu Esther in de grootste produktie Ben Hur. DEEDS meermalen kwam aan het licht, dat er bij het samenstellen van concert programma's weinig of geen contact bestaal tussen de diverse organisatoren, of dat nu de leidende instanties van onze grote orkes ten zijn of de impressario's. Zelfs wat het kiezen van data betreft kan men deze orga nisatorische onverschilligheid of onwetend heid constateren. Zo traden op vorige week zondag in Den Haag twee kamerorkes ten tegelijkertijd op: I Musici in het Ge- bouw voor Kunsten en Wetenschappen, hel Siidwestdeutsches Kammerorchester in Dili- gentia. Op dinsdag 24 november was het zelfde het geval met het Nederlands Ka merorkest en de Societa Corelli. Een dergelijke situatie kan misschien tot op zekere hoogte verklaarbaar en aanvaard baar zijn in muzikale metropolen als Lon den en Parijs, in Nederland leven wij in aanmerkelijk kleiner formaat. JU treft men hier niet elke dag kameror kesten op het podium aan. Zij zijn daarvoor te schaars en te kostbaar. Veel vuldig doet zich echter het feit voordat verschillende executanten kort na elkaar dezelfde werken spelen. Voor een kleine scharewaaronder de muziekrecensenten mag dit wellicht enige aantrekkelijkheid be zittende toeloop van het grote publiek, tvaarop het concertleven financieel is geba ceerd, wordt er niet door bevorderd, TAF aantrekkelijkheid —voor een zeer be- perkte kring van luisteraars, het zij nogmaals gezegd bestaat in het vergelij ken. In dat vergelijken schuilt onbillijk heid, Een aankomend artiest van jeugdige leeftijd verdient niet met dezelfde maatsta ven te worden beoordeeld als een kunste naar van wereldreputatie. De jongeredie uoor zijn optreden moet betalen, dient ge vrijwaard te zijn tegen de onaangename verrassing, dat hij kort voor zijn concert ontdekt, dat hij gaat vervallen in een her haling ran. teat zo juist door een meester in het vak aan publiek en kritiek is voor gezet. /"TP het laatste moment een verandering in zijn programma aanbrengen is hem niet altijd mogelijk, omdat zijn repertoire nog maar beperkt is of omdat het even wicht in zijn programma zou worden ver stoord. Doch ook al zijn publiek en kri tiek bereid de prestaties van die jongere milder te beoordelen, dan nog kan zulks zijn onrust van tevoren niet wegnemen. Bo vendien, het publiek hoort gaarne ivat an ders van hem en komt dus niet naar zijn concert, T\E verklaring van deze zinloze en scha delijke onverschilligheid bij de orga nisatoren lijkt ons te verklaren uit de zake lijke overwegingen, dal de „groten", die een vast honorarium kunnen bedingen, toch uel een flinke hoeveelheid belangstel lenden naar de zaal trekken, en dat an derzijds de kleinenen de nieuwelingen de kosten van hun optreden zelf dragen. Het zal zonder twijfel voorkomen, dat im pressario's zowel op zakelijke ah op mo rele gronden zich niet aan de hier ge schetste onverschilligheid bezondigen. Fei ten die op het tegendeel wijzen, doen zich echter maar al te vaak voor. Van wat meer oplettendheid en overlegwat meer zich ge legen laten liggen aan de belangen van an deren zouden zowel publiek als executan ten kunnen profiterèn. Jane Rhodes, donker van haar dankzij een pruik voor de rol van Carmen, waarvoor zij vier maan den zes uur per dag heeft gerepe teerd, maar die dan ook een triomf werd als de Parijse Opéra in geen jaren heeft gekend. uitstrooit, een weinig in de verdruk king geraakt. Het geldt trouwens ook voor de ande re zangers zoals voor de voortreffelijke Albert Lance als Don Camillo, Mas- sard als Escamillo en de zangeres sen Guiot, Spanellys en Berbié, die respectievelijk de Micaela, Frasquita en Mercédès zingen. Zodra het koor eens even zijn mond houdt, lijkt het wel of de hele ver tolking op een hoger plan komt en eigenlijk herademt de toeschouwer, die zijn 3200 francs voor een plaats heeft neergeteld wanneer hij ,,de" Carmen (zoals vroeger de liefhebbers van de opera in ons land zeiden) her kent zoals hij haar tot nu toe heeft bewonderd. Maar men schijnt nu eenmaal met zijn tijd mee te moeten en alles in het oorverdovende en in het grote te willen zoeken. ANDERE TIJD TYAARMEE zij zeker geen onrecht ge- D daan aan deze poging, een oude, be kende, altijd nog frisse en in het ge hoor liggende maar toch nergens tri viale opera als Carmen nieuw leven in te blazen. De enscenering, welke de Opéra Comique tot nu toe op de pl'anken bracht, met nogal magere en karton achtige decors, was zeker uit de tijd geraakt. Uit een tijd. die hoe men het ook wil hebben, de tijd van het cinerama en van de abstracte kunst, van het experimentele toneel en van het spelen met licht is. Waarbij direct kan worden opge merkt dat de stijl van Rouleau echt weer niet zo ver van die van Max Reinhardt af ligt Over de decors moet veel goeds worden gezegd. Lilia de Nobili heeft zich kennelijk op Goya geïnspireerd; dat het af en toe eerder Gustave Do- ré is geworden, zal ook wel weer een gevolg zijn van belichting en massa regie. Alles bij elkaar genomen is de Parijse Opéra een nieuw parade paard rijker geworden en Bizet's Carmen is geen haar gekrenkt. Wat tenslotte dat rijker worden betreft: de enscenering heeft de Opéra 86 miljoen francs ofteioel 671.000 Ne derlandse guldens gekost. Bij de verdediging van zijn begroting voor de Assemblée nationale heeft mi nister André Malraux gezegd dat deze gehele som wordt terugbetaald door het verkopen van één verto ning aan Cinerama. Wat kan men dan eigenlijk aan te merken heb ben? Blond en 28 jaar is Frankrijks opzienbarende ontdekking op ope- ragebied: Jane Rhodes, die nog nooit tevoren Carmen had gezon gen en na een voorstelling een roem heeft gekregen, welke andere zangeressen pas na een lange loop baan kunnen verwerven. PARIJS (Reuter) De Franse filmre gisseur Jean Gremillion is na een lang durige ziekte overleden op 57-jarige leef tijd. Zijn bekendste film is Remorques, die hij in het begin van de oorlog maak te met Jean Gabin, Michèle Morgan en Madeleine Renaud in het Bretonse land schap, dat hem door zijn jeugd zo dier baar was. Na de vrede keerde hij weer terug naar Bretagne, dat hij verwoest vond. In die omgeving regisseerde hij De zes de juni tegen de morgenstond. Advertentie Het geheim van het derde Wormer gat is geen geheim meer. Uit de diepe kuil in het weiland van boer K. heeft men een kist opgediept met Appèl-loten! 'n Sensationele vondst! Ook voor u, want nu kunt u loten kopen bij alle bekende adressen. Wacht geen dag, want LOTEN: MAANDAG BIJ UW WINKELIER'!

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1959 | | pagina 13