RIVELLA
leder, die nu terug wil gaan,
kan dat doen maar
niemand deed het
TIENTJE „GESMOKKELD
BOETE 20.000 ROEPIAH
„Gaatjesboordergearresteerd
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 9
Elf dappere vrouwen zwoegden naar de top van de Cho Oyu. Zij wilden iets bewijzen en zij hadden
er alles voor over. Claude Kogan was de leidster. De vermetele tocht is haar noodlottig geworden
jletmtekoofd
Ak
V TiBeryv
o»*;
Het kon wel!
Dreigend gerommel
De stilte
Status weercommissie
in het geding
Nederlander van de Oranje weer vrij
Honest John-raketten
in Nederland
Moeilijk begin
Ontroerende trouw
Uitgeput
Nog twee
Ze bleven achter
Esso verlaagt prijzen
van bunkerolie
Op Tweede Kerstdag alleen briefpost
Friese tweeling legt
eerste steen
Rivelia ook suikervrij?
1
Zaterdag 24 oktober 1959
„IK GEEF HET NIET OP... NOOIT"
EVEREST
^'i V
r»RT-
WANSPAUK
/fe.'
RAS
ffitaWtofr
INCHS
o«r
KiiOMÊTck
HOOG in het Himalaja-gebergte troont de Cho Oyu, Het
Grote Hoofd, zoals de Tibetanen met ontzag zeggen.
Van ruim 8000 meter kijkt hij naar beneden naar de
kleine mensen die soms in hun hoogmoed hem, de bijna on
genaakbare,. willen bestijgen. Tweemaal, inderdaad twee
maal is dat gebeurd.
Het is nog steeds geen derde keer geworden.
Op 21 augustus vertrok een expeditie bestaande uit
11 vrouwen, uit Katmandoe, een bergplaatsje in het
Himalajagebergte.
Aan het hoofd van deze expeditie stond Claude Kogan.
Een kleine vrouw, die zo graag wilde bewijzen dat ook
vrouwen, vrouwen alleen in staat waren de Cho Oyu te
beklimmen.
Zjj is daarin niet geslaagd.
Op 4 oktober kwamen zij, haar metgezel Claudine van
der Stratten en een drager om bij een laatste wanhopige
poging de top te bereiken.
De expeditie is op de terugweg.
ER IS GEEN KEUS. Wij be
reiken de top of anders
zo sprak nog niet lang geleden
Claude Kogan, 39 jaar oud, met
een veelzeggend gebaar.
„Bergklimmen fascineert mij
al jaren langik geef het niet
op, nooit" dat waren de woor
den van Claudine van der Strat
ten oud 26 jaar. Woorden van
twee dappere vrouwen, twee
vrouwen die op 4 oktober om
kwamen in de woeste kale ber
gen van de Himalaya. En toch
was alles twee jaar geleden
zo hoopvol begonnen op een
bijeenkomst in Londen van de
leden der vrouwelijke Alpinis
tenclub. Men stond voor een
besluit, dat allen waren daar
van doordrongen nooit eerder
was genomen.
Claude Kogan sprak, toen de ge
dachte uit die moet hebben geleefd
in de harten van haar toehoorsters:
..Wij zlillen het Himalajagebergte
ingaanwij zullen bewijzen dat
geen top, hoe hoog deze ook mag
zijn, voor ons onbereikbaar is
wij zullen bewijzen dat wij geen
mannen nodig hebben om ons doel
te bereiken".
Had zij niet, vijf jaren tevoren,
toen de top bijna was bereikt, de
tocht naar de ruim 8000 meter hoge
Cho Oyu in het Himalajagebergte
moeten afbreken, omdat haar man
nelijke metgezellen weigerden ver
der te gaan? Hoe kón zij dat ver
geten? Mannen die weigerden door
te zetten, terwijl slechts 300 meter
boven hen, de Cho Oyu, honend leek
het wel, op hen neer keek! Nee
Claude had het nooit kunnen ver
geten.
O, ja zij had diepe bewondering
voor mannen als Sir Edmund Hillary
en de sherpa Tenzing, maar „dat be
tekende niet", zo hoorde men haar
vaak zeggen, ..dat vrouwen géén pres
taties van dergelijk formaat zouden
kunnen leveren. Ik moet bewijzen,
dat zij het wel kunnen. Men wees er
haar op, dat dit bewijs wat haar aan
ging reeds geleverd was. ..Neen" zei
zij daarop. „Ik ben een kleine vrouw.
Toen ik jonger was waren er die mij
uitlachten, mij achterna riepen om
dat ik niet zo groot was als andere
meisjes. Ik moet ze laten zien, dat
grootheid niets te maken heeft met
een gestalte".
Twee jaar geleden in Londen: het
besluit was genomen, de voorbereidin
gen konden beginnen. Een bedrag van
25.000 dollar werd bijeengebracht. De
vrouwenexpeditie, die zich ten doel
had gesteld dezelfde Cho Oyu te be
klimmen waarmee Claude reed's oog
in oog had gestaan, begon vaste vor
men aan te nemen.
Kogan. die zelf als leidster optrad,
zou worden vergezeld door drie Engel
sen: miss Darvall, mrs. Eileen Hea-
Advertenne
en was zelfs in staat deze daadwer
kelijke hulp te verlenen.
Gravin Gravina zei later, ,,dat ze
er niet zeker van was of Kogan zon
der haar Belgische metgezel verder
zou zijn gegaan."
Verder gaan., terwijl de dood elke
minuut daaraan een einde kon ma
ken. Verder, terwijl echos van lawi
nes soms angstwekkend dichtbij de
twee vrouwen in de oren klonken
Nog eenmaal zochten beide vrouwen
de andere leden van de expeditie op.
Tevergeefs probeerden deze te bewerk
stelligen dat men gezamenlijk de te
rugtocht zou gaan beginnen.
Tevergeefs. En buiten huilde de
wind, stortte een lawine zich met don
derend geweld vlak langs kamp 4,
waarin de vrouwen zich bevonden.
Bijna 7 km beneden hen was de be
woonde wereld. De volgende dag 3 ok
tober 1959 werd het weer iets beter
en onmiddellijk besloten Claude en
Claudine de tocht naar de top te on
dernemen.
Met haar ging Ang Norbu een van
de dragers die grote ervaring in het
bergklimmen had, maar die onder
geen voorwaarde toestemming van bei
de vrouwen kreeg, om vooraan te
gaan. Hij mocht helpen dragen, meer
niet. De klim zou worden voltooid zon
der hulp van mannen
In kamp 3 zag sherpa Wandi. een
van de mannen die de tocht naar bo
ven had ondernomen om de vrouwen
te hulp te komen, hoe het-Aveer plot
seling veranderde. Zware donderkop
pen omspanden de bergmassa's en
een dreigend gerommel verstoorde de
ijle lucht. Wandi kende dit geluid, dat
niet de aanrollende donder was, maar
in het ijs zijn oorsprong vond. IJs, dat
in beweging kwam, dat begon te krui
en, ijs dat het leven van mensen zou
kunnen verstikken.
Wandi kon echter niets doen, er wa
ren geen radioverbindingen tussen de
zich in de bergen bevindende vrouwen
en dit kamp. Tussen geen enkel kamp
trouwens. Het noodlot voltrok zich. De
zon was verdwenen achter de wolken
die met een snelheid van 160 km per
uur door de wind werden voortge-
zwiept. Het was alsof de ganse berg
meebewoog, meespeelde in dit spel
van natuurkrachten. Twee dagen en
nachten duurde het.
Toen werd het stil, onheilspellend
stil. Twee sherpa's die zich in kamp
2 bevonden vertrokken naar boven op
zoek naar de vrouwen en hun kame
raden waarvan een mee naar de top
was vertrokken. Ze ontmoetten hun
leider Wandi die rapporteerde dat in
kamp 3 alle vrouwen, met uitzonde
ring van madame Kogan en Claudine
van der Stratten aanwezig waren.
Van deze twee echter en van de sher
pa die met haar mee was gegaan,
had hij geen spoor kunnen vinden. Hij
niet en wie dan wel? Wandi kon daar
op toen reeds het antwoord geven.
Niemand zal haar weervinden althans
levend niet, deze twee vrouwen die
samen de weg insloegen omhoog, om
hoog naar de top, die fel begeerde
top,,De top bereiken of an
ders..." ,,Ik geef het niet op.
NooitErgens niet ver van de top
Cho Oyu vandaan, gedekt door de wit
te laag van gestapeld ijs en zachte
sneeuw moeten ze rusten, de twee
vrouwen die meer dan wie ook wilden
tonen dat ook zij tot klimprestaties in
staat waren.
Na vrijspraak van vissers
IJMUIDEN. Het arrest van het
Amsterdamse gerechtshof in de straf
zaak tegen twaalf IJmuidense vissers
die ondanks de uitspraak van de in
IJmuiden bij c.a.o. bestaande zgn.
weercommissie weigerden uit te varen
tijdens een zware noordwesterstorm,
is aanleiding geweest voor een overleg
over de status van die weercommissie.
Het overleg zal op korte termijn
worden gepleegd tussen de Centrale
van zeevarenden en de Vereniging van
reders van vissersvaartuigen te IJmui
den.
Bij c.a.o. is een commissie van drie
mensen ingesteld om als onpartijdig
orgaan te oordelen over het weer,
wanneer onenigheid bestaat tussen
vissers, bemanning en rederij over de
mogelijkheid van uitvaren. Doordat de
vissers vrij zijn gesproken is het be
staan van de commissie op losse
schroeven komen te staan.
j Boete voor belediging
van joodse directeur
DEN HAAG Het Haagse gerechtshof
heeft de 28-jarige Leidse carrosseriema
ker G. L. een boete van dertig gulden
opgelegd, omdat hij de directeur van
een Leidse bioscoop anti-semitische
scheldwoorden had toegevoegd. De poli
tierechter had hem veroordeeld tot tien
dagen gevangenisstraf, waartegen L., en
met succes, in beroep was gekomen. Hij
had ruzie met de bioscoopexploitant ge
had over de teruggave van plaatsb»-
spreekgeld.
SINGAPORE (UPI, AP). Een
kleine verzameling munten van zijn
kinderen heeft een Nederlander, die
op het punt stond Indonesië te vey~
laten, een boete van 20.000 roepiah s
opgeleverd wegens deviezensmok-
kel". De arrestant, de heer C. J. Stolk,
werd donderdag van boord van de
Oranje gehaald. Gisteren werd hi;
vrijgelaten.
In Singapore, waarheen hij direct per
vliegtuig vertrok om nogmaals aan boord
van de Oranje te gaan, vertelde de heer
Stolk (45). die directeur is van de Ne
derlandse drukkerij en uitgeverij G. Kolff
in Djakarta, dat de munten te voorschijn
kwamen, toen vlak voor het vertrek van
het schip tweehonderd gewapende In
donesische soldaten aan boord kwamen,
die de Oranje van onder tot boven door
zochten.
VAN DE KINDEREN
„De muntstukken waren penny's, gul
dens, francs en lires, die mijn kinderen
op onze reizen hadden verzameld," aldus
de heer Stolk. „Zij zaten in drie plastic
beursjes en vertegenwoordigden een
waarde van ongeveer tien gulden.
De heer Stolk verklaarde dat de sol
daten. toen zij de munten hadden ge
vonden, hem hadden toegevoegd: ,,Wij
kunnen u van het schip halen." Daarop
had de heer Stolk gezegd: „Ik geloof u
niet." Toen hadden de soldaten hem
meegenomen, waarna de Oranje vertrok
met zijn echtgenote Loes en hun twee
kinderen, een jongen van vier en een
meisje van zes
De heer Stolk had zich toen tot een In
donesische vriend gewend die advocaat
is. De advocaat zorgde voor een snelle
afwikkeling van de zaak. Gisteren al
moest de heer Stolk voorkomen en de
officier van justitie eiste een boete van
25.000 roepiah's „wegens het smokkelen
van drie zakken muntgeld". Het vonnis
luidde tenslotte 20.000 roepiah's boete. In
donesische vrienden hebben die boete
betaald.
De familie Stolk heeft 24 jaar in In
donesië gewoond. In de drukkerij Kolff
werken drieduizend Indonesiërs. Er wor
den regeringsstukken gedrukt; het be
drijf staat thans onder Indonesisch toe
zicht.
DEN HAAG Raketten van het type
Honest John zijn in Nederland aange
komen en worden in de bewapening
van de Koninklijke landmacht opgeno
men. Schietoefeningen met deze raketten
zullen zeer waarschijnlijk buiten ons
land worden gahouden.
Dat deelt minister Visser mee op vragen
van het pacifistische Tweed'e-Kamerlia
de heer Van der Veen. De regering, al
dus de minister, is met de bondgenoten
van oordeel dat er niet een zodanige ont
spanning in de wereld is waar te nemen,
dat het verantwoord zou zijn de defensie
van de Navo te verzwakken.
De Honest John-raketten, die zowel
een gewone als een atoomkoplading
kunnen meevoeren, zijn voor de Ne
derlandse defensie nodig en nuttig, zo
schrijft de bewindsman.
Leuk voor in een avondtasje, maar
beslist niet geschikt om er een paar
briefjes van honderd in op te bergen,
is een van metaaldraad vervaardigd
beursje, met grove mazen. Deze
beursjes zijn in een goudkleurige uit
voering in de handel.
De laatste foto die werd gemaakt voor de tocht
naar de Chi Oyu hegon. Vierde van links staat Claude
Kogan, de kleinste van het gezelschapdie de moei
lijkste en grootste taak zou hebben te vervullen.
Staande van links naar rechts: Eileen HealeyNima
Margaret DarvallClaude Kogan, Dorothea Gravina,
Colette le Bret, Douma en Claudine van der Stratten.
Knielend: Pen-Lem, Loulou Boulaz en Jeanne Franco.
ley en gravin Gravina. Mrs. Healey,
een jonge vïouw, kreeg node toestem
ming van haar echtgenoot om mee te
gaan. De gravin was 51 jaar oud.
Andere deelneemsters waren: Lulu
Boulaz uit Zwitserland, Jeanne Fran
co, Colette le Bret uit Frankrijk, Dou
ma uit India en ten slotte Claudine
van der Stratten uit België. Aan de
voet van de berg zouden zich nog
twee anderen bij hen voegen: Nima
en Pen Pem, dochters van de beroem
de bergbeklimmer Tenzing, die zelf
vergeefse pogingen had gedaan om
toestemming te krijgen de expeditie te
vergezellen. Zij en Claude Kogan wa
ren eigenlijk de enigen van het gezel
schap die voldoende ervaring hadden
om de klim naar boven te onderne
men.
De 21ste augustus van dit jaar na
derde.
Het was alsof de natuur zich tof het
laatst wanhopig verzette tegen de
drieste onderneming: het vliegtuig
waarin de vrouwen uit Marseille naar
India vertrokken, werd de eerste keer
dloor zware stormen tot terugkeer ge
dwongen.
De klim vanuit Katmandoe, vooraf
gaand aan de bestijging van de Cho
Oyu, werd bemoeilijkt doordat de re
gen bruggen had weggeslagen, wegen
had vernield. Verraderlijke ravijnen
en felbijtende muskieten plaagden
voortdurend! de vrouwen, die zich in
slapeloze nachten trachtten te harden
tegen geluiden en insecten van een
nieuwe wereld. De stemming bleef
echter goed. Langzaam vorderde de
karavaan, die behalve de 11 vrouwen
nog 120 dragers met bagage telde.
Claude was onvermoeibaar: De
kleine 1.20 meter lange vrouw, die in
haar dagelijks leven ontwerpster was
van bikini-zwempakken, kon men over
al vinden, overal waar iets spaak
dreigde te lopen Toen de anderen
aarzelden bij een rotanbrug die ver
vaarlijk boven een gapende afgrond
zwiepte was zij de eerste die moedig
naar de andere kant liep. Op het mid
den van de brug klemde een der
vrouwen zich vast aan de wankele
leuning. Zij snelde de brug op en
nam de vrouw aan de hand.
Een grijze regen drensde onophou
delijk naar beneden en veranderde de
smalle wegen in kilometers lange
modderpoelen. Ver onder haar wacht
ten overal in de wereld, mensen-fami
lieleden-vreemden-, met spanning op
berichten over vorderingen. Eindelijk
vernam men dat Namche Bazar, de
laatste rustplaats vóór d'e beklimming
van de Cho Oyu was bereikt. Bijna
alle dragers werden hier achtergela
ten.
In de kranten verschenen artikelen
over de expeditie en er werd nog
eens de nadruk op gelegd dat, zouden
de vrouwen erin slagen de op 7 na
hoogste top van de wereld te beklim
men, hiermee een prestatie van for
maat was verwezenlijkt. Slechts twee
andere expedities van mannen im
mers, een Oostenrijkse en een Indi
sche, waren er eerder in geslaagd de
ze bergtop van ruim 8000 meter te
bedwingen.
Tot aan Namche Bazai waren de
moeilijkheden niet onoverkomelijk ge
bleken. Met een bijna ontroerende
trouw en onverzettelijkheid hadden de
dappere vrouwen het spoor van hun
leidster naar boven gevolgd en ieder
was dan ook nog steeds vol goede
moed. Moed echter, die nadat Namche
Bazar in het grauwe kleed van de
regen werd opgenomen, langzaam
maar zeker minder werd.
De lucht, die steeds ijler werd deed
haar invloed gelden: Slechts enkele
vrouwen konden zich met succes hier
tegen verzetten, de meesten werden
bergziek. Met moeite sleepten zij zich
voorwaarts, vochten zij wanhopig ook
tegen de verleidelijke gedachte „om
Claude Ko^an, zoals men zich haar
zal blijven herinneren éeh vrouw die zich
pas gelukkig voelde, ivanneer zij de ge
makkelijke kleren Jcon aantrekkèn, die
hoorden bij de sport welke haar tenslotte
noodlottig zou worden.
maar terug te gaan". Ze vertraagden
het tempo van de expeditie maar
Het was zoals Margaret Darvall uit
Londen kortaf zei: „We zijn er aan
begonnen, wij moeten er mee door
gaan.." Lulu Boulaz uit Zwitserland,
aan het" einde van frun krachten. Zon
der hen trok de expeditie verder. Op
eigen gelegenheid moesten de twee
vrouwen proberen de terugtocht naar
Namche Bazar, dat 3 kilometer onder
hen lag te volbrengen.
De expeditie intussen, trok niet meer
voort, ze strompelde. Uitputting stond
te lezen op de vertrokken gezichten
van de wanhopig volhoudende vrou
wen. De klim werd steeds gevaarlij
ker. Langzaam in ganzenpas, tot aan
de heupen wadend in een dikke laag
sneeuw, naderden de vrouwen tenslot
te de beruchte Nangpa-la pas, de eni
ge toegang van de bewoonde wereld
naar Cho Oyu.
Hier draaide Claude Kogan zich om.
Ze zag de gezichten van de anderen,
gezichten die vertrokken waren van
kou, uitputting en ellende. Ze zag, ze
moet het gezien hebben, de dreiging
die boven de expeditie hing.
„Ieder die terug wil gaan kan dat
nu doen", zei ze. Maar niemand deed
het.
blëef voor zich zelf déze zin herhalen,
keer op keer»„v; „doorgaan nu...."
Maar toen de vrouwen het kamp
bereikten dat op 5 km hoogte lag
was zij een uitputting nabij. Bij het
volgende kamp, 300 meter hoger
dat na een inspannende urendurende
klim werd bereikt, kón zij niet meer.
Zij en ook Margaret Darvall waren
een blok aan het been van de expe
ditie geworden. Ze waren uitgeput,
De Nangpa-la pas omsloot nu de ex
peditie. De cneeuv reikte tot boven
de heupen van de moeizaam voorploe-
terende vrouwen.
Alleen Kogan en Claudine van der
Stratten schenen geen last te hebben
van kou, pijn en uitputting. Ze wa
ren steeds vooraan en moesten soms
wachten op de anderen die ver achter
waren gebleven. Een van de groot
ste problemen waarmee de expeditie
worstelde, waren de verbindingen Men
was volledig afgesloten van de buiten
wereld waar in angstige spanning op
de terugkeer van de vrouwen werd
gewacht. Tenslotte vertrokken Sherpa-
gidsen naar 'de top om zo nodig, hulp
te verlenen.
Hulp van mannen dus en in Kat
mandoe herinnerde men zich maar al
te goed hoe „madame" Kogan had
gereageerd op een aanbod van sherpa
Tenzing om met hen mee te gaan.
,,Als u meegaat, u ervaren bergklim-
mer, kunnen wij beter niet gaan. Dan
zegt iedereen dat is geen kunst. Dit
is een vrouwenexpeditie." Op 2 okto
ber kreeg de expeditie een nieuwe te
genslag te verwerken. Was reeds eer
der een van de dragers door bevrie
zing gedwongen terug te gaan, dit
maal stierf een van zijn kameraden
een verschrikkelijke dood, toen hij in
een ravijn van 300 meter diepte
stortte.
De tocht was waanzin geworden.
Voor de kleine groep van vrouwen
steeg een bijna loodrechte wand van
600 metervoort, vóórt, steeds ver
der.
Claude Kogan vreesde dit alles
geenszins. Ze was hier eerder ge
weest, kende deze hel van ijs en
doodsgevaar. Maar voor haar metge
zellen was het moment bijna' geko
men, waarop zelfs moed en verbeten
heid het onderspit moeten delven te
gen eenvoudig niet meer kunnen.
Zij bleven achter, de een na de an
der, moeizaam adem halend in de
steeds ijler geworden lucht. Alleen
Claudine van der Stratten hield nog
vol, ze bleef dicht bij madame Kogan
AMSTERDAM Esso Nederland en
haar Europese zustermaatschappijen heb
ben de prijzen van bunkerolie met 10
shilling per long ton verlaagd. Deze
prijsverlaging geldt voor de meeste
Europese havens, inclusief die in Groot-
Brittannië.
Het motorschip Willemstad van de
K.N.S.M. met aan boord militairen van
de derde Suriname-compagnie van de
Koninklijke landmacht, zal in afwij
king van vorige meldingen al van
daag omstreeks 18.00 uur uit Paramari
bo te Amsterdam aankomen. De ont
scheping aan de Surinamekade zal di
rect na aankomst beginnen.
HILVERSUM De Hilyersumse po
litie heeft een 44-jarige technische amb
tenaar, een zekere J. M. te Hilversum
gearresteerd als verdacht van het al
sinds 1957 plegen van inbraken in het
Gooi, Utrecht en omstreken.
M. was een zogenaamde „gaatjes-
boorder" die met een 7-millimeterboor
in raamkozijnen gaatjes boorde om ver
volgens daar doorheen de spanjoletslui
tingen open te krijgen.
Bij zijn laatste inbraak in een villa
in De Bilt moest de man overhaast de
vlucht nemen en zijn bromfiets achter
laten doordat hij gestoord werd door
thuiskomst van de bewoners. Het ver
voermiddel bracht de politie op zijn
spoor.
M. bleek bij het bezoek aan zijn wo
ning van enkele rechercheurs helemaal
DEN HAAG In aansluiting op de
aankondiging dat op Tweede Kerstdag
één briefpostbestelling (ook in de bui
tenwijken) zal worden uitgevoerd, deelt
de P.T.T. thans mee dat op die dag de
bestelling van aangetekende stukken,
postpakketten, briefpakjes, massadruk
werken en ongeadresseerde stukken wel
achterwege zal blijven. Inlichtingen
over het uiterste tijdstip van terpostbe
zorging op donderdag 24 december van
correspondentie, die onvoorziene om
standigheden voorbehouden in de be
stelling op zaterdag 26 december zal
worden opgenomen, zijn op de postkan
toren te verkrijgen.
Op vrijdag 1 januari 1960 zal geen post
worden besteld. Wel zal op de daarop
volgende zaterdag 2 januari een extra,
tweede, bestelling worden uitgevoerd (be
halve fn de buitenwijken).
niet verrast. Hij nodigde de heren har
telijk uit binnen te komen -met de woor
den: „Ik had u al lang verwacht."
Hij nam vervolgens niet minder har
telijk afscheid van zijn vrouw en vijf
kinderen en bereidde hen er op voor
dat zij hem de eerste tijd wel zouden
moeten missen.
Bij zijn eerste verhoor heeft hij het
door de politie telastgelegde volledig
toegegeven. De omvang van de buit is
nog niet te schatten.
Eigen nieuwsdienst
LEEUWARDEN De vijfjarige Frie
se tweeling Folkje en Tjitske de Vries
heeft gisteren de eerste steen gelegd
voor het kinderziekenhuis, dat bij het
Diaconessenhuis te Leeuwarden wordt
gebouwd. Folkje en Fjif&ke, die als een
Siamese tweeling werden geboren, zijn
indertijd in het Diaconessenhuis van
elkaar gescheiden.
Een groot aantal genodigden was er
getuige van, dat de meisjes de steen
inmetselden. Van dr. C. A. Kruik, de
geneesheer-directeur, kregen zij daarna
ieder een met goudblad overtrokken
troffel. Mevrouw mr. M. H. Dorhout Zuy-
ling, het enige vrouwelijke lid van de
bouwcommissie, bood de meisjes een
pop aan.
DE RIVELLA-GLAZEN-ACTIE GAAT DOOR
Blijft dus doorsparen. Vanaf 1 November a.s. zijn de
RIVELLA-glazen gratis verkrijgbaar tegen inlevering
van 50 punten. De letter E van het etiket van de grote
gezinsfles (Va Itr.) heeft een waarde van 2 punten
en de E van het normale flesje (Va Itr.) 1 punt.
Opzenden in gesl. envelop: Postb. 345, Leeuwarden.
De ideale drank voor diabetici en
voor hen die slank willen blijven,
i slechts 14 kcal. per Hesje van 240 cc.
goedgekeurd door de N.V.S.
Lage prijs: 32 cl.
let op het blauwe etiket
tflnde'ii dan andeii
I EEN FRIESCHE VLAG-D0H0 PRODUCT
