1200
EN DE GROND ZONK MIJ ONDER DE VOETEN WEG -
WANTIKWAS
JURYLID BIJ
MODINETTES
DE NATUUR
PLASTI
COLOR
I KAPPIE en de SPREKENDE PAPEGAAI
MEI WAS ECHTE BLOEIMAAND 1
MAAR DROOGTE WERKTE TEGEN I
Uit de kerken
P. W. RUSSEL'S
Renault
A'
Dinsdag 2 juni 1959
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 2
mleké telka.mp
2400 handen klapten
pim
MIES
gouwman
•se-E
rita reys
Veto van jury
Ee
Door dolle heen
Nooit eerder bij elkaar
4490,-
NIET IEDEREEN WAS TEFREDEN
in en om uw huis
Zeer veel zon
Schilderijenvervalser
krijgt 9 maanden
Jack
Dunkley
Daar zat ik dan, achter een ta
feltje en op een hel verlichte Bühne,
ten aanschouue van twaalfhonderd
Zuidhollandse meisjes, van wie er
sommigen met wat moeite mijn doch
ter hadden kunnen zijn, terwijl de oud
sten maar even boven de twintig le
ken te komen. Aan een tafeltje, samen
met de actrict Lia Dorana, die enorm
spontaan en enthousiast kan doen en
de zangeres Rita Reys, van dichtbij
net zo hees als voor de radio. De jury
van deze avond waren wij en die
taak zal u op de smalle schouders ge
legd worden, ten overstaan van 2400
jonge vrouwenogen.
"pen half uurtje voor het feest begon
-"--i had ik me maar vast naar die
Rivièrahal begeven, want ik wist ei
genlijk op geen stukken na wat er aan
de hand was. ..Heel gemakkelijk",
lichtten de organisatoren me in. „Er
is een quiz en Mies Bouwman stelt de
vragen. De jury zit er dus om het wel-
of niet-goed van de antwoorden te be
palen. Het valt enorm mee, dat zult u
zien".
Ja, dat dacht u. Daar was de heer
G. J. van Dorp, die in Rotterdam al
les met confectie te maken heeft en
hij sprak tot de zaal het welkomst
woord. Daarbij hoorde ook het voor
stellen van de jury. Er werd danig
geklapt toen de naam Lia Dorana viel;
er werd bijna gekrijst van vreugde
toen de heer Van Dorp de woorden
„Rita Reys" uitsprak en langzaam
voelde ik de grond onder de voeten
verzakken.
Toen hoorde ik mijn naam noemen
en voor het eerst in mijn leven begon
men voor mij te klappen.
Dat is heel vreemd, weet u dat?
Twaalfhonderd meisjes, die gaan klap
pen, omdat iemand een naam zegt. Nu
moet u zich daar niets van voorstel
len, want wanneer de heer Van Dorp
als derde jurylid „Klaas Vlasakker" of
„Piet Schilderman" had genoemd,
dan was er net zo hard geklapt. Maar
goed, ze deden het nu voor mij en ik
kreeg kleine hartkloppinkjes en een
warm gevoel onder het overhemd.
Op het toneel nodigde Mies Bouw
man ons en daar gingen we dus en
kwamen achter dat tafeltje.
JOHNNy
joroaan
TINY HEYMANS uit Lei
den, die 19 jaar is, stond
midden op het toneel van
de Rivièrahal in Rotterdam.
Mét een bos bloemen en met
een titel. Dat was eind vorige
week en Tiny Heymans was
dan. geworden: dé modinette
van Zuid-Holland. Er was mij
gevraagd ook een vinger in de
pap te hebben bij de verkiezing
van die super-modinette en het
werd een van de dolste avon
den van mijn leven.
193
HIJ lachte verstolen en liet
blijken, dat hij het met Titus
eens was. Iedereen merkte het.
Hij wendde zich daarom regel
recht tot de prins en zei bru
taal en nonchalant: „Neen, Cae
sar Titus, ik wist niet, dat er
hout achter dat venster lag."
Tiberius Alexander zag heel
duidelijk, dat kapitein Pedan loog,
en even duidelijk, dat hij zich
daarbij absoluut in zijn recht
voelde en overtuigd was, een on
uitgesproken opdracht van de
prins te hebben volbracht. De
maarschalk begreep. dat deze
prins en deze kapitein, zo ver
scheiden als ze leken, in de grond
hetzelfde waren: barbaren.
De prins had zichzelf en alle
anderen plechtig gezworen, dat hij
de Tempel zou sparen en waar
schijnlijk had hij dat eerlijk ge
meend, maar in zijn binnenste
was hij evenals Pedan van begin
af van plan geweest „dat", „dat
daar" neer te halen en met
'zijn zware laarzen te vertrappen.
De overige aanvoerders, onder
officieren en manschappen hiel
den vol, dat zij niets gezien had
den. Geen van hen begreep, hoe
de brand ontstaan was en op al
le vragen gaven zij steeds het
zelfde trouwhartige antwoord:
„Daar weten we niets van, Cae
sar Titus."
Titus was bijzonder prikkelbaar
gedurende het beraad der rech
ters. De brutale blik van ver
standhouding, die die beroerde Pe
dan hem had toegeworpen, bracht
hem van streek. De vraag of hij
niet toch deel had aan de ruw
heid van deze kerel, wierp hij
nu verre van zich. Was zijn be
vel niet duidelijk genoeg ge
weest? Had hij niet altijd voor
een ijzeren discipline gezorgd?
Hij wachtte met spanning op de
mening van zijn generaals en
was vastbesloten de lieveling
van het leger elke gratie te wei
geren, als zij hem ter dood ver
oordeelden.
Maar geen der heren dacht
blijkbaar aan een dergelijke de
monstratie. Vaag spraken zij wat
met eikaar en stelden voor, een
paar van de onderofficieren naar
een strafcompagnie over te plaat
sen.
„En Pedan?" riep Titus er on
beheerst tussen en zijn stem
sloeg over. Verlegen zweeg men.
Niemand voelde er iets voor, Pe
dan, die de halmenkrans droeg,
te straffen. Juist wilde Ceralis,
de generaal van het vijfde legi
oen, iets in deze geest zeggen,
toen maarschalk Tiberius Ale
xander het woord nam. Wat Pe
dan verklaarde hij waar
schijnlijk gedaan had of althans
had laten geschieden, had eigen
lijk het hele leger willen doen,
zodat geen enkeling schuld droeg
aan de schanddaad, die de Ro
meinse naam voor eeuwig bevlek
te. Met zijn zachte, beschaafde
stem stelde hij voor, alle officie
ren en manschappen, die aan het
opruimingswerk hadden deelgeno
men, te laten aantreden en iede
re tiende man terecht te stellen.
Juist omdat in de rede van de
maarschalk een logisch element
niet te ontkennen viel, kwam
men er heftig en als één man
tegen in opstand. Wat een brutali
teit, dat deze man zijn Joodse
wraakgevoelens op Romeinse le-
gioenairen wilde botvieren. He'
vonnis werd verdaagd.
Ten slotte gebeurde er niets. In
een tam bevel werd over de eer
ste cohorte van het vijfde legioen
de ontevredenheid van het legerbe
stuur uitgesproken, omdat zij de
brand niet had weten te verhin
deren.
Deze afloop van het onderzoek
verdroot Titus zeer. Het was een
hopeloze taak, zich thans in de
ogen van die vrouw te willen
rechtvaardigen. Hij zag er tegen
op, om te vragen waarheen ze
gevlucht was. Hij was bang, dat
ze een van die buien had gekregen,
die haar al driemaal de woestijn
in hadden gedreven, opdat zij,
haar vlees kastijdend, de stem
van haar God zou vernemen.
Hij hoorde, dat zij naar het dorp
je Thekoa was gegaan. Dat lag
dicht in de buuft, maar dit be
richt stemde hem niet vrolijker.
Wat had zij in dit half verwoeste
nest te zoeken? Wilde zij de stom
pen van haar pijnbomen voor ogen
hebben, als een voortdurende her
innering, dat hij niet eens dat klei
ne verzoek had ingewilligd?
Titus' brede gezicht werd gram
storig en zijn driehoekige, inge
deukte kin sprong nog meer naar
voren en ineens leek hij een boze
boerenjongen. Wat moest hij doen?
Hij kan geen argumenten naar
voren brengen, die voor haar
recht van bestaan hebben. Moet
hij nu flink en lawaaiig over oor
logsrechten spreken en haar laten
voelen, dat hij de heerser is en een
Romein?
(Wordt vervolgd)
r'en quiz zonder Mies Bouwman
schijnt vandaag de dag in Neder
land niet meer denkbaar en ik bewon
der haar steeds weer. Waar zij die
vragen vandaan haalt is me een raad
sel.
Dat was het voor sommige modinet-
tes ook en toen gevraagd werd „Wie
is Arthur Miller?", toen bleef het heel
stil in die enorme zaal.
Maar daar kwam iets uit het vak:
twee naaimachines werden het toneel
opgedragen en de twee kandidaten
kwamen er achter terecht. De op
dracht: een mouw in een bloesje naai
en.
Ja. het was meteen raak. De meis
jes draa'-len het textielwerk binnenste
'buiten, grepen draden en vliegwielen
van de machine en vlogen aan het
werk.
Nu had ik nooit eerder een mouw
in een bloes zien zetten, maar een
naaimachine is een mij bekend voor
werp. Mijn kennis gaat zelfs zover,
dat ik iets weet van een spoel onder
in dat apparaat, waaromheen ook ga
ren moet zitten, anders pakt het ge
heel niet.
Wel, en met de spoel van een
van die machines klopte iets niet.
Juist en toen hebben wij, als jury, la
ten zien dat we daar maar niet zó za
ten. De hoofden van Lia Dorana, Rita
Reys en uw dienaar bogen zich naar
elkaar toe, wij overlegden even en
toen sprak de jury het veto uit. De
machine was onklaar en de vraag, tel
de niet mee.
Ik voelde me ineens of ik iets dééd
die avond.
Er was een pauze in de quiz en John
ny Jordaan zong. Ik hoorde weder
om, dat er maar één Mokum schijnt
te zijn en 1200 aankomende vrouwen
vonden het allemaal heerlijk.
Weer vragen, weer opgaven: ver
banden om hoofden draaien terwijl
ogen, neus en mond zichtbaar moesten
blijven. En dan: Tobi Rix, met zijn
heerlijke humor, zijn parodieën en zijn
volmaakte kolder.
Tenslotte: de finale. Met bijvoor
beeld dit: „Kleedt een pop aan, wie
het eerste klaar is heeft gewonnen".
Waarbij wonderlijke zaken opvallen:
de ene candidaat begint de pop van
boven,de andere bij de sokken aan
te kleden.
Dan Willy Alberti met zijn Come
Prima en de prijsuitreiking. De sup
porters uit Leiden raakten helemaal
door het dolle heen. Meisjes, die bij
het plaats nemen in een tram zedig
de rok naar beneden trekken, spron
gen nu als halve wilden met oerwoud
bewegingen van de zaal uit het toneel
op, hielden rondedansen, gooiden met
bloemen en hieven kreten aan. En Ti
ny Heymans stond a'aar maar, met
haar overwinning en een mooie ring,
die ze kreeg.
Wfat na het middernachtelijk uur zag
ik ze bij elkaar, mensen, die je
eigenlijk nooit bij elkaar krijgt in een
ruimte.
Willy Alberti. die veel kleiner is
dan ik ooit zou hebben durven schat
ten en die het grijzende haar zeer
zorgvuldig kamt. Pim Jacobs, die ik
met zijn muziektrio alleen van het te
levisiescherm kende en die niet al
leen een bijzonder jong, een bijzonder
begaafd maar ook een bijzonder ge
zellige man blijkt te zijn. Rita Reys,
die ik voor het eerst ontmoette en die,
toen de volgende dag nog heel jong
was, voor ons (besloten) gezelschap
zong op een manier, de toch wel on
navolgbaar is. „Dit is het einde", zei
een verrukte figuur naast me, die ook
naar de zangeres luisterde. Dat klop
te, want het was het laatste liedje
dat Rita Reys die avond zong. Mieke
Telkamp, die eigenlijk mevrouw Zuur-
Telgenkamp heet en die ook voor de
voile Rivièrahal had gezongen: hele
maal Duits, tot en met de handkusjes
toe.
Mies Bouwman, over wie ik al zo
veel-heb geschreven, dat ik nu alleen
maar durf te zeggen, dat ik haar nog
altijd even lief vind. Lia Dorana, die
onlangs nog een lans brak voor het
Rotterdams Toneel en die mij vertel
de helemaal weg te zijn van de zang
van Johnny Jordaan, omdat het een
zo oprechte volkszang is. Harry Moo-
ten, die echt geen gewoon „trekpia-
no" speelt, maar met zijn accordeon
dingen doet, die meer dan fantastisch
zijn. O ja, en drummer Cees See,
wiens vrouw Corry Brokken binnen
kort een baby krijgt, was er ook. Met
drum. met baardje en met een virtuo
se hand de stokken hanterend.
Allemaal bij elkaar, op één
avond.
Met Tiny Heymans, die tot dé
modinette werd uitgeroepen.
En ik maar hopen, dat ik dezer
dagen weer een door modi-
nettes in elkaar gestikt pak kan
kopen.
Want die in Barcelona gesto
len koffer is nooit meer terecht
gekomen.
(Advertentie)
Incl verwarming
Het is nu de goede tijd voor het zaai
en van uw winterkroten; dat kan men
het best op rijtjes doen; ze zijn dan
schoon te houden. Kroten verlangen wel
een goed verkruimelde grondsoort en
goed los spitten is dus noodzakelijk. De
rijen komen op eer onderlinge afstand
van ongeveer vijfentwintig centimeter, echter ook zomerse dagen.
Later zal men op de rij moeten dun1--1-- J-;- ---*
nen; de plantjes kunnen dan een on
derlinge afstand van ongeveer acht totnooit meer zoveel geweest, dat zegt dus
tien centimeter hebben. Na opkomst en ook wel iets.
na het dunnen kan men hen dan een De thermometer gaf op 9, 10 en 11
lichte overbemesting geven.
Van onze weerkundige medewerker
LS alle meimaanden zo waren
als de afgelopen maand is ge
weest, zou iedereen zijn vakan
tie in mei opnemen. Het voor
jaar met zijn lange dagen kan het
soms bijzonder goed doen, zoals nu
wel is gebleken. Niet iedereen zal
echter even tevreden zijn: de langdu
rige droogte, gepaard met felle zon en
soms schrale wind heeft ongetwijfeld
wel eens moeilijkheden veroorzaakt,
vooral op de hoge zandgronden.
Overal in het land is het te droog ge
weest, vooral in Noordbrabant en op de
Veluwe was dat het geval. In Eindho
ven is niet meer dan twee mm regen
gemeten tegen ruim vijftig mm nor
maal! In Groningen had men sedert 1880
geen drogere meimaand meer gekend,
in De Bilt was mei sedert 1922 niet
meer zo droog geweest.
Toch zijn er plaatselijk nog wel grote
hoeveelheden regen gevallen. Zo viel in
de nacht van 3 op 4 mei in Joure 19
mm, op 10 mei kregen Vlaardingen en
Hoogvliet een enorme douche, maar om
dat zich daar geen regenmeters bevin
den. zijn er geen nadere gegevens over
deze stortbuien bekend. Wel is bekend,
dat in Vaals en ook in Oudenbosch die
middag 43 mm.regen viel.
Tenslotte moet ook nog de 39 mm re
gen worden genoemd, die op 20 mei in
Spakenburg viel.
De zon heeft grote prestaties geleverd.
In De Bilt heeft zij niet minder dan
283 uren geschenen tegen 211 uren nor
maal. Een heel verschil met het vorige
faar, toen in mei slechts 169 uren uit
de bus kwamen. Moesten wij toen zeg
gen, dat de bloeimaand sedert 1932 niet
meer zo somber was geweest, ditmaal
is de bewering op haar plaats, dat de
afgelopen maand in De Bilt de zonnig
ste maand mei was sedert 1922 toen het
zonnetje niet minder dan driehonderd
uren scheen.
Bij dit bijzonder veel moois valt de
temperatuur wat tegen. Deze bedroeg in
De Bilt. berekend uit om het uur afge
lezen standen van de thermometer 13.4
tegen 12,4 graden normaal. Het was ech
ter toch de warmste mei sedert 1947.
Dit betekent echter eerder dat wij de
laatste jaren in deze maand niet ver
wend zijn, dan dat de afgelopen maand
zo bijzonder warm is geweest.
Niet minder dan vijftien dagen waren
nog aan de koude kant. Zelfs kwam het
in de laatste nacht van de maand nog
plaatselijk tot nachtvorst! Er waren
De Bilt ont
ving er drie. Dit is juist het normale
aantal. Sedert 1954 waren het er in mei
in het jaar bijna nooit zijn voorgeko
men; dezelfde thermometer wees in de
laatste nacht van de maand echter een
zo lage waarde als eveneens in deze
tijd van het jaar zelden voorkomt. Het
kan dus verkeren., ook bij het weer.
Alles bijeen genomen: een prachtige
maand, die naar mèer doet verlangen.
Een goede inleiding tot de zomer.
Advertentie
VRAAG FOLDER EN KLEURADVIES
POSTBUS 8032 - AMSTERDAM
PLASTICOLOR: 'n kwaliteitsprodukt
van PIETER SCHOEN - ZAANDAM
OSLO (Reuter) Een 53-jarige
meubelmaker, Casper Caspersen,
heeft negen maanden gevangenis
straf gekregen voor bedrog met
„oude meesters" die hij zelf schil
derde.
Hij verkocht o.a. vervalsingen met de
handtekening van Edvard Munch, een
van Noorwegens beroemdste schilders,
aan kunsthandelaren.
Ook had hij authentieke tekeningen
van Munch verkocht, die hij uit een
museum had gestolen. Vorig ,aar schil
derde Caspersen onder toezicht van de
politie een Munch-copie die niet van
het origineel viel te onderscheiden.
üiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiinii
li'iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiRiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinniiiHiiiiiiiiiiiiininiiuiiiinin
De collecte voor het Doofstommen-
instituut, die zaterdag bij de optocht
van circus Krone in Rotterdam is ge
houden, tieeft 5.238,47 gulden opgebracht.
De 29-jarige heer P. N. uit Veendam
is gisteren in Muntendam met zijn
bromfiets verongelukt. Hij werd langs
de weg dood naast zijn beschadigde
NED. HERV. KERK: Beroepen te Maas
tricht (vac. A. Klamer): J. van Oyen, le-
gerpredikant te Roosendaal (toez.). Aangeno
men naar Zuidlaren: H. W. Kalstee, te
Ammerstol; te Rolde R. J. Renier te Bor
culo. Bedankt voor Klazinaveen: W. van Hoo-
gevest te Nieuw Leusden (toez.); voor Gar-
meren (toez.) G. M. van Deeren, te Ede.
GEREFORMEERDE KERKEN. Beroepen te
Bodegraven (2e maal): L. Loosman te Ber-
likum; te Beverwijk (2e pred.) Joh. Knol te
I Bovensmilde; te Domburg-Westkapelle J. C.
Rietveld, kand. te 's-Gravenhage. Aangenom
naar De Lier: H. B. Weyland te Nieuwer Am-
stel: naar Winschoten (vac. R. de Jong) A.
I Wiersinga, te 's-Gravenland. Geen verdere
beroepen: Cand. J. C. Rietveld, te 's-Gra
I venhage, kan geen verdere beroepen in over
weging nemen.
CHR. GEREF. KERKEN: Beroepen te Bun
schoten: J. Brons te Mijdrecht. Bedankt
voor EIburg-Doornspijk: M. C. Roos te Al
phen a.d. Rijn.
9. De schorre kreten van de papegaai
hadden alle opvarenden van de Kraak
tot diep nadenken gestemd. Vooral de
uitroep: „Hoera voor Claes Zeesop, de
Schrik der Diepe Oceaan", hadden in de
herinnering van Kappie iets losgeslagen,
wat hem onverhoeds naar zijn kajuit
deed snellen, waar hij zich verdiepte in
een dik, doch weinig gelezen boek.
Kappie vond al gauw wat hij zocht.
Okki, de maat en de meester waren
veilig maakte. Volgens de overlevering
zou Claes Zeesop aan het eind van zijn
leven op een der eilandengroepen in ge
noemde oceaan zijn schatten hebben ver-
verborgen
„Alle kniezebieters! Hebben jullie dat
gelezen?" vroeg Kappie verhit aan zijn
mannen. „Claes Zeesop is een schuimer
Zijn schip
„De Diepe Oceaan.." antwoordde Ok
ki. „Wij gaan ook die kant uit!"
„Ja maar, dat is niet alles!" sprak
Kappie. „Die papegaai...denk daar ja
eens aan. Voelen jullie niet uit welke
hoek de wind waait?"
„Da's dezelfde als die waarnaar de
zeerover zijn schip heeft genoemd!" zei
Okki vlug. Kappie klopte de scheepsjon
gen goedkeurend op het hoofd.
■mei zo hoge waarden aan als zo vroegIbrommer gevonden.
geweest! Zijn schip heette de BONTE
PAPEGAAI! Hij stroopte de Diepe Oce- w
aan af! En de maat hier koopt een stok- "„Bliksems stel-hersentjes.sprak hij
stilletjes achter hem gaan staan en la- oude papegaai, die je zeeziek maakt prijzend. „En wat meer is, jong, ik laat
zen„"?J,oG-r, „pn, mét zijn gekras over ene Claes Zeesop, I me kielhalen, als dat beest er niet bij schuimer op dat ogenblik juist de haven
„ZLbaUr, NILULAES (176a—180U) het binnenslepen van een buit en een is geweest, toen Zeesop zijn schat ver- van Lutjewier uitvoer. Even later wer-
Een der laatste Lutjewierse Kaperka- gevecht op de Diepe Oceaan. Dat is me borg." den alle zeilen bijgezet en koerste zijn
me* sch-P RE BONTE ja wat? Begrijpen jullie waar ik heen Wat Kappie evenwel niet wist, was schip in dezelfde richting, waarin de
PAPEGAAI vooral de Diepe Oceaan on-1 wil?" dal de kleinzoon van Claes Zeesop, de I Kraak een uur tevoren was verdwenen...
In een goed gevulde Bogardzaal hield
de afdeling Middelburg van de N.C.V.B.
haar 37ste jaarvergadering onder leiding
van de presidente mevr. J. Jongstra-
Koerselmans. Na de opening en meditatie
werd met hartelijke woorden afscheid
genomen van de secretaresse mevr. L. C.
v. Noppen-Litlooy, waarna de installatie
van mevr. J. Coumou-v. Frankenhuyzen
plaatsvond. Na een gezellige pauze met
tractatie werd door verscheidene leden
het dr. Ida spel opgevoerd.