1200 EN DE GROND ZONK MIJ ONDER DE VOETEN WEG - WANTIKWAS JURYLID BIJ MODINETTES DE NATUUR PLASTI COLOR I KAPPIE en de SPREKENDE PAPEGAAI MEI WAS ECHTE BLOEIMAAND 1 MAAR DROOGTE WERKTE TEGEN I Uit de kerken P. W. RUSSEL'S Renault A' Dinsdag 2 juni 1959 ZEEUWSCH DAGBLAD Pag. 2 mleké telka.mp 2400 handen klapten pim MIES gouwman •se-E rita reys Veto van jury Ee Door dolle heen Nooit eerder bij elkaar 4490,- NIET IEDEREEN WAS TEFREDEN in en om uw huis Zeer veel zon Schilderijenvervalser krijgt 9 maanden Jack Dunkley Daar zat ik dan, achter een ta feltje en op een hel verlichte Bühne, ten aanschouue van twaalfhonderd Zuidhollandse meisjes, van wie er sommigen met wat moeite mijn doch ter hadden kunnen zijn, terwijl de oud sten maar even boven de twintig le ken te komen. Aan een tafeltje, samen met de actrict Lia Dorana, die enorm spontaan en enthousiast kan doen en de zangeres Rita Reys, van dichtbij net zo hees als voor de radio. De jury van deze avond waren wij en die taak zal u op de smalle schouders ge legd worden, ten overstaan van 2400 jonge vrouwenogen. "pen half uurtje voor het feest begon -"--i had ik me maar vast naar die Rivièrahal begeven, want ik wist ei genlijk op geen stukken na wat er aan de hand was. ..Heel gemakkelijk", lichtten de organisatoren me in. „Er is een quiz en Mies Bouwman stelt de vragen. De jury zit er dus om het wel- of niet-goed van de antwoorden te be palen. Het valt enorm mee, dat zult u zien". Ja, dat dacht u. Daar was de heer G. J. van Dorp, die in Rotterdam al les met confectie te maken heeft en hij sprak tot de zaal het welkomst woord. Daarbij hoorde ook het voor stellen van de jury. Er werd danig geklapt toen de naam Lia Dorana viel; er werd bijna gekrijst van vreugde toen de heer Van Dorp de woorden „Rita Reys" uitsprak en langzaam voelde ik de grond onder de voeten verzakken. Toen hoorde ik mijn naam noemen en voor het eerst in mijn leven begon men voor mij te klappen. Dat is heel vreemd, weet u dat? Twaalfhonderd meisjes, die gaan klap pen, omdat iemand een naam zegt. Nu moet u zich daar niets van voorstel len, want wanneer de heer Van Dorp als derde jurylid „Klaas Vlasakker" of „Piet Schilderman" had genoemd, dan was er net zo hard geklapt. Maar goed, ze deden het nu voor mij en ik kreeg kleine hartkloppinkjes en een warm gevoel onder het overhemd. Op het toneel nodigde Mies Bouw man ons en daar gingen we dus en kwamen achter dat tafeltje. JOHNNy joroaan TINY HEYMANS uit Lei den, die 19 jaar is, stond midden op het toneel van de Rivièrahal in Rotterdam. Mét een bos bloemen en met een titel. Dat was eind vorige week en Tiny Heymans was dan. geworden: dé modinette van Zuid-Holland. Er was mij gevraagd ook een vinger in de pap te hebben bij de verkiezing van die super-modinette en het werd een van de dolste avon den van mijn leven. 193 HIJ lachte verstolen en liet blijken, dat hij het met Titus eens was. Iedereen merkte het. Hij wendde zich daarom regel recht tot de prins en zei bru taal en nonchalant: „Neen, Cae sar Titus, ik wist niet, dat er hout achter dat venster lag." Tiberius Alexander zag heel duidelijk, dat kapitein Pedan loog, en even duidelijk, dat hij zich daarbij absoluut in zijn recht voelde en overtuigd was, een on uitgesproken opdracht van de prins te hebben volbracht. De maarschalk begreep. dat deze prins en deze kapitein, zo ver scheiden als ze leken, in de grond hetzelfde waren: barbaren. De prins had zichzelf en alle anderen plechtig gezworen, dat hij de Tempel zou sparen en waar schijnlijk had hij dat eerlijk ge meend, maar in zijn binnenste was hij evenals Pedan van begin af van plan geweest „dat", „dat daar" neer te halen en met 'zijn zware laarzen te vertrappen. De overige aanvoerders, onder officieren en manschappen hiel den vol, dat zij niets gezien had den. Geen van hen begreep, hoe de brand ontstaan was en op al le vragen gaven zij steeds het zelfde trouwhartige antwoord: „Daar weten we niets van, Cae sar Titus." Titus was bijzonder prikkelbaar gedurende het beraad der rech ters. De brutale blik van ver standhouding, die die beroerde Pe dan hem had toegeworpen, bracht hem van streek. De vraag of hij niet toch deel had aan de ruw heid van deze kerel, wierp hij nu verre van zich. Was zijn be vel niet duidelijk genoeg ge weest? Had hij niet altijd voor een ijzeren discipline gezorgd? Hij wachtte met spanning op de mening van zijn generaals en was vastbesloten de lieveling van het leger elke gratie te wei geren, als zij hem ter dood ver oordeelden. Maar geen der heren dacht blijkbaar aan een dergelijke de monstratie. Vaag spraken zij wat met eikaar en stelden voor, een paar van de onderofficieren naar een strafcompagnie over te plaat sen. „En Pedan?" riep Titus er on beheerst tussen en zijn stem sloeg over. Verlegen zweeg men. Niemand voelde er iets voor, Pe dan, die de halmenkrans droeg, te straffen. Juist wilde Ceralis, de generaal van het vijfde legi oen, iets in deze geest zeggen, toen maarschalk Tiberius Ale xander het woord nam. Wat Pe dan verklaarde hij waar schijnlijk gedaan had of althans had laten geschieden, had eigen lijk het hele leger willen doen, zodat geen enkeling schuld droeg aan de schanddaad, die de Ro meinse naam voor eeuwig bevlek te. Met zijn zachte, beschaafde stem stelde hij voor, alle officie ren en manschappen, die aan het opruimingswerk hadden deelgeno men, te laten aantreden en iede re tiende man terecht te stellen. Juist omdat in de rede van de maarschalk een logisch element niet te ontkennen viel, kwam men er heftig en als één man tegen in opstand. Wat een brutali teit, dat deze man zijn Joodse wraakgevoelens op Romeinse le- gioenairen wilde botvieren. He' vonnis werd verdaagd. Ten slotte gebeurde er niets. In een tam bevel werd over de eer ste cohorte van het vijfde legioen de ontevredenheid van het legerbe stuur uitgesproken, omdat zij de brand niet had weten te verhin deren. Deze afloop van het onderzoek verdroot Titus zeer. Het was een hopeloze taak, zich thans in de ogen van die vrouw te willen rechtvaardigen. Hij zag er tegen op, om te vragen waarheen ze gevlucht was. Hij was bang, dat ze een van die buien had gekregen, die haar al driemaal de woestijn in hadden gedreven, opdat zij, haar vlees kastijdend, de stem van haar God zou vernemen. Hij hoorde, dat zij naar het dorp je Thekoa was gegaan. Dat lag dicht in de buuft, maar dit be richt stemde hem niet vrolijker. Wat had zij in dit half verwoeste nest te zoeken? Wilde zij de stom pen van haar pijnbomen voor ogen hebben, als een voortdurende her innering, dat hij niet eens dat klei ne verzoek had ingewilligd? Titus' brede gezicht werd gram storig en zijn driehoekige, inge deukte kin sprong nog meer naar voren en ineens leek hij een boze boerenjongen. Wat moest hij doen? Hij kan geen argumenten naar voren brengen, die voor haar recht van bestaan hebben. Moet hij nu flink en lawaaiig over oor logsrechten spreken en haar laten voelen, dat hij de heerser is en een Romein? (Wordt vervolgd) r'en quiz zonder Mies Bouwman schijnt vandaag de dag in Neder land niet meer denkbaar en ik bewon der haar steeds weer. Waar zij die vragen vandaan haalt is me een raad sel. Dat was het voor sommige modinet- tes ook en toen gevraagd werd „Wie is Arthur Miller?", toen bleef het heel stil in die enorme zaal. Maar daar kwam iets uit het vak: twee naaimachines werden het toneel opgedragen en de twee kandidaten kwamen er achter terecht. De op dracht: een mouw in een bloesje naai en. Ja. het was meteen raak. De meis jes draa'-len het textielwerk binnenste 'buiten, grepen draden en vliegwielen van de machine en vlogen aan het werk. Nu had ik nooit eerder een mouw in een bloes zien zetten, maar een naaimachine is een mij bekend voor werp. Mijn kennis gaat zelfs zover, dat ik iets weet van een spoel onder in dat apparaat, waaromheen ook ga ren moet zitten, anders pakt het ge heel niet. Wel, en met de spoel van een van die machines klopte iets niet. Juist en toen hebben wij, als jury, la ten zien dat we daar maar niet zó za ten. De hoofden van Lia Dorana, Rita Reys en uw dienaar bogen zich naar elkaar toe, wij overlegden even en toen sprak de jury het veto uit. De machine was onklaar en de vraag, tel de niet mee. Ik voelde me ineens of ik iets dééd die avond. Er was een pauze in de quiz en John ny Jordaan zong. Ik hoorde weder om, dat er maar één Mokum schijnt te zijn en 1200 aankomende vrouwen vonden het allemaal heerlijk. Weer vragen, weer opgaven: ver banden om hoofden draaien terwijl ogen, neus en mond zichtbaar moesten blijven. En dan: Tobi Rix, met zijn heerlijke humor, zijn parodieën en zijn volmaakte kolder. Tenslotte: de finale. Met bijvoor beeld dit: „Kleedt een pop aan, wie het eerste klaar is heeft gewonnen". Waarbij wonderlijke zaken opvallen: de ene candidaat begint de pop van boven,de andere bij de sokken aan te kleden. Dan Willy Alberti met zijn Come Prima en de prijsuitreiking. De sup porters uit Leiden raakten helemaal door het dolle heen. Meisjes, die bij het plaats nemen in een tram zedig de rok naar beneden trekken, spron gen nu als halve wilden met oerwoud bewegingen van de zaal uit het toneel op, hielden rondedansen, gooiden met bloemen en hieven kreten aan. En Ti ny Heymans stond a'aar maar, met haar overwinning en een mooie ring, die ze kreeg. Wfat na het middernachtelijk uur zag ik ze bij elkaar, mensen, die je eigenlijk nooit bij elkaar krijgt in een ruimte. Willy Alberti. die veel kleiner is dan ik ooit zou hebben durven schat ten en die het grijzende haar zeer zorgvuldig kamt. Pim Jacobs, die ik met zijn muziektrio alleen van het te levisiescherm kende en die niet al leen een bijzonder jong, een bijzonder begaafd maar ook een bijzonder ge zellige man blijkt te zijn. Rita Reys, die ik voor het eerst ontmoette en die, toen de volgende dag nog heel jong was, voor ons (besloten) gezelschap zong op een manier, de toch wel on navolgbaar is. „Dit is het einde", zei een verrukte figuur naast me, die ook naar de zangeres luisterde. Dat klop te, want het was het laatste liedje dat Rita Reys die avond zong. Mieke Telkamp, die eigenlijk mevrouw Zuur- Telgenkamp heet en die ook voor de voile Rivièrahal had gezongen: hele maal Duits, tot en met de handkusjes toe. Mies Bouwman, over wie ik al zo veel-heb geschreven, dat ik nu alleen maar durf te zeggen, dat ik haar nog altijd even lief vind. Lia Dorana, die onlangs nog een lans brak voor het Rotterdams Toneel en die mij vertel de helemaal weg te zijn van de zang van Johnny Jordaan, omdat het een zo oprechte volkszang is. Harry Moo- ten, die echt geen gewoon „trekpia- no" speelt, maar met zijn accordeon dingen doet, die meer dan fantastisch zijn. O ja, en drummer Cees See, wiens vrouw Corry Brokken binnen kort een baby krijgt, was er ook. Met drum. met baardje en met een virtuo se hand de stokken hanterend. Allemaal bij elkaar, op één avond. Met Tiny Heymans, die tot dé modinette werd uitgeroepen. En ik maar hopen, dat ik dezer dagen weer een door modi- nettes in elkaar gestikt pak kan kopen. Want die in Barcelona gesto len koffer is nooit meer terecht gekomen. (Advertentie) Incl verwarming Het is nu de goede tijd voor het zaai en van uw winterkroten; dat kan men het best op rijtjes doen; ze zijn dan schoon te houden. Kroten verlangen wel een goed verkruimelde grondsoort en goed los spitten is dus noodzakelijk. De rijen komen op eer onderlinge afstand van ongeveer vijfentwintig centimeter, echter ook zomerse dagen. Later zal men op de rij moeten dun1--1-- J-;- ---* nen; de plantjes kunnen dan een on derlinge afstand van ongeveer acht totnooit meer zoveel geweest, dat zegt dus tien centimeter hebben. Na opkomst en ook wel iets. na het dunnen kan men hen dan een De thermometer gaf op 9, 10 en 11 lichte overbemesting geven. Van onze weerkundige medewerker LS alle meimaanden zo waren als de afgelopen maand is ge weest, zou iedereen zijn vakan tie in mei opnemen. Het voor jaar met zijn lange dagen kan het soms bijzonder goed doen, zoals nu wel is gebleken. Niet iedereen zal echter even tevreden zijn: de langdu rige droogte, gepaard met felle zon en soms schrale wind heeft ongetwijfeld wel eens moeilijkheden veroorzaakt, vooral op de hoge zandgronden. Overal in het land is het te droog ge weest, vooral in Noordbrabant en op de Veluwe was dat het geval. In Eindho ven is niet meer dan twee mm regen gemeten tegen ruim vijftig mm nor maal! In Groningen had men sedert 1880 geen drogere meimaand meer gekend, in De Bilt was mei sedert 1922 niet meer zo droog geweest. Toch zijn er plaatselijk nog wel grote hoeveelheden regen gevallen. Zo viel in de nacht van 3 op 4 mei in Joure 19 mm, op 10 mei kregen Vlaardingen en Hoogvliet een enorme douche, maar om dat zich daar geen regenmeters bevin den. zijn er geen nadere gegevens over deze stortbuien bekend. Wel is bekend, dat in Vaals en ook in Oudenbosch die middag 43 mm.regen viel. Tenslotte moet ook nog de 39 mm re gen worden genoemd, die op 20 mei in Spakenburg viel. De zon heeft grote prestaties geleverd. In De Bilt heeft zij niet minder dan 283 uren geschenen tegen 211 uren nor maal. Een heel verschil met het vorige faar, toen in mei slechts 169 uren uit de bus kwamen. Moesten wij toen zeg gen, dat de bloeimaand sedert 1932 niet meer zo somber was geweest, ditmaal is de bewering op haar plaats, dat de afgelopen maand in De Bilt de zonnig ste maand mei was sedert 1922 toen het zonnetje niet minder dan driehonderd uren scheen. Bij dit bijzonder veel moois valt de temperatuur wat tegen. Deze bedroeg in De Bilt. berekend uit om het uur afge lezen standen van de thermometer 13.4 tegen 12,4 graden normaal. Het was ech ter toch de warmste mei sedert 1947. Dit betekent echter eerder dat wij de laatste jaren in deze maand niet ver wend zijn, dan dat de afgelopen maand zo bijzonder warm is geweest. Niet minder dan vijftien dagen waren nog aan de koude kant. Zelfs kwam het in de laatste nacht van de maand nog plaatselijk tot nachtvorst! Er waren De Bilt ont ving er drie. Dit is juist het normale aantal. Sedert 1954 waren het er in mei in het jaar bijna nooit zijn voorgeko men; dezelfde thermometer wees in de laatste nacht van de maand echter een zo lage waarde als eveneens in deze tijd van het jaar zelden voorkomt. Het kan dus verkeren., ook bij het weer. Alles bijeen genomen: een prachtige maand, die naar mèer doet verlangen. Een goede inleiding tot de zomer. Advertentie VRAAG FOLDER EN KLEURADVIES POSTBUS 8032 - AMSTERDAM PLASTICOLOR: 'n kwaliteitsprodukt van PIETER SCHOEN - ZAANDAM OSLO (Reuter) Een 53-jarige meubelmaker, Casper Caspersen, heeft negen maanden gevangenis straf gekregen voor bedrog met „oude meesters" die hij zelf schil derde. Hij verkocht o.a. vervalsingen met de handtekening van Edvard Munch, een van Noorwegens beroemdste schilders, aan kunsthandelaren. Ook had hij authentieke tekeningen van Munch verkocht, die hij uit een museum had gestolen. Vorig ,aar schil derde Caspersen onder toezicht van de politie een Munch-copie die niet van het origineel viel te onderscheiden. üiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiinii li'iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiRiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinniiiHiiiiiiiiiiiiininiiuiiiinin De collecte voor het Doofstommen- instituut, die zaterdag bij de optocht van circus Krone in Rotterdam is ge houden, tieeft 5.238,47 gulden opgebracht. De 29-jarige heer P. N. uit Veendam is gisteren in Muntendam met zijn bromfiets verongelukt. Hij werd langs de weg dood naast zijn beschadigde NED. HERV. KERK: Beroepen te Maas tricht (vac. A. Klamer): J. van Oyen, le- gerpredikant te Roosendaal (toez.). Aangeno men naar Zuidlaren: H. W. Kalstee, te Ammerstol; te Rolde R. J. Renier te Bor culo. Bedankt voor Klazinaveen: W. van Hoo- gevest te Nieuw Leusden (toez.); voor Gar- meren (toez.) G. M. van Deeren, te Ede. GEREFORMEERDE KERKEN. Beroepen te Bodegraven (2e maal): L. Loosman te Ber- likum; te Beverwijk (2e pred.) Joh. Knol te I Bovensmilde; te Domburg-Westkapelle J. C. Rietveld, kand. te 's-Gravenhage. Aangenom naar De Lier: H. B. Weyland te Nieuwer Am- stel: naar Winschoten (vac. R. de Jong) A. I Wiersinga, te 's-Gravenland. Geen verdere beroepen: Cand. J. C. Rietveld, te 's-Gra I venhage, kan geen verdere beroepen in over weging nemen. CHR. GEREF. KERKEN: Beroepen te Bun schoten: J. Brons te Mijdrecht. Bedankt voor EIburg-Doornspijk: M. C. Roos te Al phen a.d. Rijn. 9. De schorre kreten van de papegaai hadden alle opvarenden van de Kraak tot diep nadenken gestemd. Vooral de uitroep: „Hoera voor Claes Zeesop, de Schrik der Diepe Oceaan", hadden in de herinnering van Kappie iets losgeslagen, wat hem onverhoeds naar zijn kajuit deed snellen, waar hij zich verdiepte in een dik, doch weinig gelezen boek. Kappie vond al gauw wat hij zocht. Okki, de maat en de meester waren veilig maakte. Volgens de overlevering zou Claes Zeesop aan het eind van zijn leven op een der eilandengroepen in ge noemde oceaan zijn schatten hebben ver- verborgen „Alle kniezebieters! Hebben jullie dat gelezen?" vroeg Kappie verhit aan zijn mannen. „Claes Zeesop is een schuimer Zijn schip „De Diepe Oceaan.." antwoordde Ok ki. „Wij gaan ook die kant uit!" „Ja maar, dat is niet alles!" sprak Kappie. „Die papegaai...denk daar ja eens aan. Voelen jullie niet uit welke hoek de wind waait?" „Da's dezelfde als die waarnaar de zeerover zijn schip heeft genoemd!" zei Okki vlug. Kappie klopte de scheepsjon gen goedkeurend op het hoofd. ■mei zo hoge waarden aan als zo vroegIbrommer gevonden. geweest! Zijn schip heette de BONTE PAPEGAAI! Hij stroopte de Diepe Oce- w aan af! En de maat hier koopt een stok- "„Bliksems stel-hersentjes.sprak hij stilletjes achter hem gaan staan en la- oude papegaai, die je zeeziek maakt prijzend. „En wat meer is, jong, ik laat zen„"?J,oG-r, „pn, mét zijn gekras over ene Claes Zeesop, I me kielhalen, als dat beest er niet bij schuimer op dat ogenblik juist de haven „ZLbaUr, NILULAES (176a—180U) het binnenslepen van een buit en een is geweest, toen Zeesop zijn schat ver- van Lutjewier uitvoer. Even later wer- Een der laatste Lutjewierse Kaperka- gevecht op de Diepe Oceaan. Dat is me borg." den alle zeilen bijgezet en koerste zijn me* sch-P RE BONTE ja wat? Begrijpen jullie waar ik heen Wat Kappie evenwel niet wist, was schip in dezelfde richting, waarin de PAPEGAAI vooral de Diepe Oceaan on-1 wil?" dal de kleinzoon van Claes Zeesop, de I Kraak een uur tevoren was verdwenen... In een goed gevulde Bogardzaal hield de afdeling Middelburg van de N.C.V.B. haar 37ste jaarvergadering onder leiding van de presidente mevr. J. Jongstra- Koerselmans. Na de opening en meditatie werd met hartelijke woorden afscheid genomen van de secretaresse mevr. L. C. v. Noppen-Litlooy, waarna de installatie van mevr. J. Coumou-v. Frankenhuyzen plaatsvond. Na een gezellige pauze met tractatie werd door verscheidene leden het dr. Ida spel opgevoerd.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1959 | | pagina 2