en dan duik ik PLOEMP! die
gracht
maar weer
BH JOOD ""ROME
DE NATUUR
P. W. RUSSEL'S
Arnhem zoekt compensatie voor j| h
vele kopjes koffie minder...
KAPPIE en de Kletzkische vlam
Dinsdag 7 april 1959
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 2
Groot redder
Man van de dag
Allemaal klein
grut
Jouw werk
FLITS
NU RIJKSWEG 12 BINNENKORT GEREED IS
41 i |l GORDON
Had ze maar.
Autorijdt in op
militaire colonne
Zilveren jubileum
Binnenvaart
I Twee zusjes met fiets
tegen vrachtauto
in en om uw huis
Jack
Dunkley
Uit de kerken
DELFT. Hoe ziet de man er uit, die veertig keer een kind
het leven redde en één keer tien sigaretten daarvoor kreeg?
Dat kan ik u gauw vertellen: klein, met een bruin, nogal
tanig, gezicht en bijzonder kwiek in zijn lopen. Op de 12de juni
wordt hij 61 jaar en zijn naam is Jacobus C. de Bruyn.
In Delft, waar hij zijn bloemenwinkel
heeft, zaten we gisteren te praten. „Ik
word nog eens een beroemdheid", gek
scheerde hij, toen de blitzlamp van de
fotograaf de kamer even hel had ver
licht. Ik vind het anders geen kleinig
heid, veertig kinderen uit het water te
halen, antwoordde ik. „Och, weet u
wat het is", peinsde de heer De Bruyn,
„het minste of geringste dat er aan het
Oosteinde gebeurt, daar ben ik bij; ik
verkoop veel van mijn bloemen op
straat en dat doe ik daar nu 21 jaar.
Als ik dan zo voor de winkel sta en
er klinkt ergens een roep of een gil,
dan ga ik: Ploemp!, maar weer die
gracht in'*.
anders ga je met z'n tweeën naar be
neden".
Ja, die moeder, die ene, die her
innert de heer De Bruyn zich ook nog
best. „Ik had net haar twee kinderen
uit het water gevist en toen zei ze
tegen me: Had ze maar laten ver
zuipen, ze spelen ook altijd zo dicht
bij het water".
„Later kwam ze me een pakje siga
retten (tien stuks) brengen. Ik heb
wat voor je gekocht, zei ze. Da's fijn,
moeder, zei ik, dat hoor ik liever van
je dan die uitdrukking van toen straks".
Ja. aan dat Delftse Oosteinde is het,
dat de heer De Bruyn de meeste van
die veertig reddingen uitvoerde. Van
zelf komt eigenlijk die vraag: Wanneer
haalde u er de eerste uit?
„Oh, toen was ik pas elf jaar", luidt
het antwoord. „Ja. toen begon het. Al
lemaal klein grut nog, hoor. Ik was de
zer dagen nog bij een gemeentelijke in
stelling hier in Delft en toen bleek dat
de portier daar, een van de eersten
was die ik uit het water haalde. Maar
dat was ander water dan vandaag de
dag. Ze zeiden toen niet voor niks:
als je inktpot leeg is, dan schep je hem
maar vol in een van de grachten. Pik
zwart en ontzettend smerig was het
water toen. Ja. dat wel".
En de laatste, van die veertig
„Drie weken geleden. Op een zater
dagochtend, kwart over acht. Ik was
eigenlijk net m'n bed uit en het water
was verduiveld koud. Een jongetje
met een fiets. Ik geloof dat hij met zijn
broek tussen de ketting was blijven
zitten en toen zo het water in tuinde.
M\jn zoon stond voor de zaak en zag
het. Pa, vlug, daar ligt er weer een
in het water, riep hij. Ik m'n jas uit
en maar weer die gracht in. Later zei i
ik tegen m'n zoon: Waarom sprong jij
er niet in, je kunt toch ook zwemmen?
En toen antwoordde hij: Maar Pa, jij
doet het toch altijd
Reddend zwemmen heeft de heer De
Bruyn in diensttijd geleerd, tussen 1915
en 1918. „Ik heb ook nog zwemlessen
gegeven en op één dag haalde ik er
vier kinderen uit: drie speelden er met
een schepnetje en de vierde stond te
kijken. Ja, in die grachten staat goed
twee meter water en in het midden
zit de vaargeul. Je kunt die kinderen
dus nooit aan de kant pakken en moet
ze altijd uit het midden plukken. Ik
heb geprobeerd zon lange stok met
een ronde haak eraan te krijgen, maar
die schijnen er niet meer te zijn".
Jacobus C. de Bruyn in Delft heeft
verder nooit iets gehoord dat op dank-
je-wel leek. Van geen mens.
,,Leg daar alsjeblieft niet de na
druk op", zei hij, toen ik er op door
ging. .,Ik haalde kinderen uit het
water omdat het m'n plicht is; niet
om bedankjes te krijgen".
Neen, dat kan wel waar wezen.
Maar daar was ook een papa, die zo
juist zijn zoontje door Jacobus C. de
Bruyn zag gered en die toen zei:
..Och, duik er nog even in, de jongen
z'n fiets ligt er nog. Jij bent nu toch
nat en jou kost het geen moeite".
Wel, Jacobus C. de Bruyn heeft het
niet gedaan. Hij rende naar huis en
schoot een ander pak aan, „Dat gaat
altijd heel vlug, want de zaak moet
doorgaan, nietwaar?", vroeg hij.
O ja, en dan was er ook nog iemand,
die was genegen om het stomen van
een pak te betalen, na het reddings
werk van de Delftse bloemist.
Maar voor mij is vandaag Jacobus
C. de Bruyn de man van de dag.
En ik wilde hem, compleet met foto.
graag aan u voorstellen.
Als een bijzonder groot redder.
Deze man moet u vandaag leren kennenHij is een bijzonder
man. die het dubbel en dwars verdient eens uw volledige aandacht
te krijgen. Hij is de heer Jacobus
C. de Bruyn uit Delft
HjliliflIlilHIIIIIIIIIIIIIII!
147
Misschien was het juist het krank
zinnige van zijn plan, dat haar
aantrok. Ze dacht aan het gezicht
van haar vader, die ze vereerde en
van wie ze hield. Ze dacht aan de
voorvaderen van haar moeder, die
gebalsemd onder de puntige bergen
sliepen, maar deze Jood vaagde
met het fanatisme van een gek
alle bedenkingen weg. Voor hem
bestonden geen moeilijkheden en
waren alle tegenwerpingen van het
nuchtere verstand lucht. Stralend
van geluk en met gloeiende ogen,
vertelde hij Titus en de gasten van
de villa in Canopus van zijn verlo
ving met Dorion.
Dorion lachte. Dorion zei: hij is
gek. Maar daar stoorde Jozef zich
niet aan. Had men niet al het
grote en bijzondere in deze. wereld
eerst gek genoemd?
Langzamerhand gaf ze toe, on
der druk van zijn heftigheid en
taaie hardnekkigheid, protesteerde
toen de anderen het plan dolzinnig
noemden, en argumenteerde met
de argumenten van Jozef. Ze vond
het idee al niet meer zo absurd,
luisterde aandachtig naar hem,
als Jozef de bijzonderheden be
sprak en begon over de onderdelen
van zijn plan te marchanderen.
Het was niet moeilijk Joods te
worden. Vrouwen behoefden de tal
rijke geboden niet na te leven en
moesten zich alleen aan de verbo
den houden. Jozef was tot verdere
tegemoetkomingen bereid en ver
klaarde zich tevreden als ze be
loofde de zeven geboden voor de
niet-Joden niet te zullen overtre
den. Ze lachte en probeerde zich te
verzetten. Haar goden afzweren?
Immutfru, de heilige kat afzweren?
Jozef trachtte haar te overreden.
Wie men vertederen wil over
legde hij moet men eerst goed
hard aanpakken en wie men klein
wil krijgen moet men eerst zijn
vrijheid gunnen. Hij bedwong zich,
probeerde geduldig te wachten, en
sprak steeds weer onvermoeid met
haar over dezelfde problemen.
Tegenover Titus liet hij zich gaan
en klaagde over haar koppigheid.
Titus was hem zeer genegen. Ook
hij had niets tegen Joodse zeden
en gewoonten en een samenleving,
die vrouwen als Berenice voort
bracht, diende met eerbied beje
gend te worden, maar dat iemand
die door geboorte aan een andere
godsdienst geketend was, de tast
bare goden van zijn vaderen moest
afzweren om in de onzichtbare Jo-
dengod te gaan geloven, was dat
niet wat te veel verlangd? De
prins bladerde in zijn aantekenin
gen. Hij had een paar buitenge
woon gecompliceerde geloofsuitleg-
gingen en leerstellingen der Joodse
geleerden genoteerd. Neen, men
kon Dorion kwalijk aanraden zich
aan een dergelijk bijgeloof over te
leveren. Ze lagen met zijn drieën
om de tafel, Jozef, de prins en
Dorion en redetwistten heftig en
overtuigd over wat men gevoeglijk
van een bekering diende te ver
wachten en wat niet.
God Immutfru zat op Dorions
schouder, kneep haar kleine ogen
open en dicht en geeuwde.
Immutfru afschaffen? Neen, ook
Titus was van mening, dat zoiets
te ver ging. Na veel over en weer
praten, wilde Jozef er ten slotte in
berusten, dat de overgang van Do
rion tot het Jodendom beperkt zou
worden tot een formele verklaring
aan de desbetreffende bestuurde-
ren der gemeente.
De Egyptische kwam nu ook van
haar kant met eisen. Ze lag slank
en ongedwongen aan tafel. Haar
figuurtje was teer als porselein.
Onder haar plat neusje sprong
haar mond breed naar voren. Ze
lachte en vermoeide zich niet al te
zeer. Haar stem bleef ijl en vrien
delijk, maar ze gaf haar standpunt
niet prijs. Ze dacht aan haar va
der en zijn strijd om maatschap
pelijk aanzien en eiste kinderlijk
eenvoudig en bescheiden maar
toch koppig, dat Jozef zich de Ro
meinse burgerrechten zou ver
schaffen.
Jozef hield haar voor ogen, dat
dit een moeilijke onderneming zou
zijn, die veel tijd in beslag nam.
Titus hielp hem daarbij. Ze haal
de de schouders op.
„Het gaat niet", riep hij ten
slotte verbitterd. Ze haalde de
schouders op en werd bleek. Heel
langzaam, zoals ze dat meestal
deed. Eerst om haar mond en dan
over haar hele gezicht. Ze hield
voet bij stuk: „Ik wil de vrouw
van een Romeins burger zijn."
Ze zag Jozefs Sombere blik en zei
ten slotte met haa'r scherpe, hoge
stem: „Ik zou u dus willen vragen
binnen tien dagen de Romeinse
burgerrechten te krijgen. In dat ge
val ben ik bereid voor de bestuur-
deren van uw gemeente mijn over
gang tot het Jodendom te verkla
ren. Als u er echter binnen tien da
gen niet in slaagt de Romeinse bur
gerrechten te verkrijgen, lijkt het
me wenselijker, dat we elkaar niet
meer zien." Jozef keek naar haar
dunne bruine handen, die de lan
ge grijszwarte haren van de kat
Immutfru streelden en zag weer
haar licht en edel profiel
Advertentie
99
Een dochter en een zoon („Hij was
toen 5, en nu zit hij al dertien jaar bij
de marine") heeft de heer De Bruyn
ook al eens uit het water gehaald. „En
een jongen van zeventien jaar. Maar
daar heb je een hele hap aan, aan zo'n
grote knul. Die klampen zich aan je
vast en die moet je eerst een tik geven,
mmHitnMnimiiitiiiiiiniuiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiuiiiiüiiiiiit
bekeek ik, als altijd, de foto's in
onze krant. Ik dacht aan het won-
der, dat er in schuilt, dat er, waar
ook ter wereld iets kan gebeu-
I ren, dat een foto waard is en dat
dan weinig uren later het gebeur-
de onder duizenden ogen komt als
j een plaatje, als nauwkeurige af-
beelding van de werkelijkheid,
i daar heel ver weg. Twee foto's
j hadden mijn bijzondere aandacht,
i Natuurlijk allereerst die van het
koninklijk gezin op zijn korte
i lentezon-en-sneeuwvacantie in
de Italiaanse Alpen en dan die
van de drie staatslieden Eisen-
j hower, Couve de Murville en
i Luns, die vrolijk lachend eikaars
eendere das bekeken. Niet
alleen die foto's zelf interesseer-
i den me, maar ook de achtergrond
ervan. Want, hoe waar en scherp
foto's kunnen zijn, ze zijn toch
ook zo misleidend. Het zijn met
recht moment-opnamen. Ze pik
ken een klein moment van een
onderdeel van een seconde uit het
leven weg en geven dat dan als
afbeelding van de levenswerke
lijkheid. Maar al wat er omheen
is, laten ze weg. Neem nu die
foto van ons koninklijk gezin. Ón
ze Vorstin is er, omdat het kon.
even tussenuit gewipt, terwijl ze
midden in de beslommeringen
over de kabinetsformatie zit. Ze
komt dezer dagen weer terug en
zal dan misschien weer voor een
moeilijke beslissing worden ge
zet, misschien zelfs voor het
doorhakken van een onontwar
baar-lijkende knoop. Uiteraard
draagt zij dat probleem met zich
mee. Maar de foto laat haar zien
in de vrolijke kring van haar ge
zin, in een omgeving van zon en
sneeuw en skisport, die sommige
mensen misschien tot jaloersheid
op haar brengt. Kijk, als die ja
loersheid rijst, dan is dat een be
wijs van de onwaarheid van de in
druk, die de foto geeft En dan
die drie staatslieden. Voor een
lunch in het Witte Huis heus
het zal wat royaler zijn dan uw
en mijn twaalfuurtje staan ze
bij elkaar en hebben schik, omdat
ze dezelfde das aan hebben. Net
of ze niet anders te doen hebben.
Maar weer: de werkelijkheid is
heel anders. Ze zijn daar bijeen
voor de NAVO-conferentie en heb
ben in deze dagen met elkaar in
de zwaarste wereldproblemen een
weg ter oplossing moeten zoeken.
Zelfs die maaltijd had een be
doeling. En ook die symbolische
NAVO-das. Dit is het, wat mij
die foto's weer eens leerden: pro
beer in het leven de uitwendige
schijn te onderscheiden van de
inwendige werkelijkheid, de wer
kelijkheid, die zo vaak noopt tot
bidden en vasten,t erwijl de schijn
eist, dat men voor het oog dei-
wereld een feestkleed aantrekt.
Eigen nieuwsdienst
ARNHEM. Nu het werk aan
rijksweg 12 gestadig voortschrijdt
en het gereedkomen van deze
autoweg tot aan de grens bij
Elten binnen afzienbare tijd te
verwachten is, gaat de Arnhemse
VVV compensatie zoeken voor de
vele kopjes koffie en maaltijden,
die de langs Arnhem snellende
toeristen in de toekomst niet
meer in die stad zullen gebrui
ken.
Daartoe wil men in samenwerking;
met andere VVV's op grootscheepse
wijze het Nederlandse touristische'
wegennet in het buitenland gaan pro
pageren.
Men wil het de vreemdelingen duide
lijk maken dat zij niet met oogkleppen
op over de autoweg moeten razen, maar
dat zij de plaats van hun bestemming
ook kunnen bereiken via de Stichtse
Lustwaranda, door de Betuwe of de Ve-
luwe, langs het IJsselmeer of over de
Afsluitdijk :n dat zij met hoogstens een
half uurtje langer te rijden alle land
schappelijke aspecten van het kleine Ne
derland kunnen genieten.
De propaganda voor dit touristische
wegennet die o.m. zal bestan uit hel
aangeven van fraaie routes zal volgend
jaar beginnen. Aan de grens bij Elten
zal de Arnhemse VW dan een infor
matiekantoor gaan inrichten, die even
tueel naar de autoweg verplaatst zal
worden, wanneer de Duitsers met hun
insluiting tussen Emmerik en Ober-
hausen gereed' zijn.
Volgens de directeur van de Arnhem
se VW is Waterstaat zeer ingenomen
met de propaganda voor het touristi
sche wegennet, omdat de grote auto
baan niet in de eerste plaats wordt
aangelegd om de grote toppen van het
autorijdend tourisme te verwerken.
In trek
Arnhem en omgeving blijken zich ove
rigens in een steeds groter wordende
vreemdelingenstroom te kunnen verheu
gen. Daartoe draagt ook bij de methode
om het baliepersoneel van de grote
reisbureaus in het buitenland naar Arn-
heir. te halen en hen daar te laten zien,
wat zij straks aan hun eigen publiek
moeten aanprijzen.
Zo is zaterdag een Engelse groep na
een verblijf van enkele dagen weer ver
trokken. Nog deze maand komen Fran-
s en Duitse „reisverkopers" in Arn
hem nieuwe verkoopargumenten op
doen.
NIJMEGEN. Een bestelauto is
gistermorgen in Nijmegen in volle
vaart ingereden op een colonne mar
cherende soldaten van de Koninklijke
luchtmacht. Eén dode en een gewonde
bleven op de weg achter.
De militaire colonne twee pelotp;
met een drumband nam ongeveer
twee-derde van de wegbreedte van de
Heijendaalseweg in beslag. Eén-derde
bleef voor de bestelauto over. Dat zou
genoeg zijn geweest, wanneer hij lang
zamer had gereden.
Bijna was de auto die werd be
stuurd door Je 43-jarige W. L. de
colonne gepasseerd, toen hij naar links
zwenkte en op de achterste gelederen
inreed.
De soldaten stoven uiteen. Twee man
konden niet wegkomen en werden aan-
1 gereden.
De 41-jarige sergeant Th. Merkx van
i het instructiebataljon bij de luchtmacht
I te Nijmegen was onmiddellijk dood. De
t twintigjarige soldaat H. J. F. Augsburg
j uit Hilvarenbeek kreeg een gebroken
been.
Tegen de chauffeur van de bestelauto
5 is proces-verbaal opgemaakt.
S Eigen nieuwsdienst
STADSKANAAL. Twee zusjes zijn
gisteren te Musselkanaal met haar
fiets tegen een trekker met oplegger
gebotst. De negenjarige Marchie Huls-
_,hoi die achter op de fiets zat, werd
zwaar gewond en is korte tijd later in
|een ziekenhuis overleden. Haar tierija-
rig zusje kreeg lichte verwondingen.
Eigen nieuwsdient
ROTTERDAM. Een kwart eeuw ge
leden, om precies te zijn: op de negende
maart van het jaar 1934, staken vijfen
twintig Rijnschippers schippers-eige-
naar. welteverstaan te Rotterdam de
hoofden bijeen om tot organisatie te ko
men. Eh waar konden zij dat destijds
beter doen dan in Tivoli aan de Cool-
singel?
Samen vertegenwoordigden zij 167.000
ton scheepsruimte en zo heel lang be
hoefden zij niet te praten. Met elkaar
richtten zij de Nederlandsche Reeders-
vereniging op en uit hun midden kozen
zij een bestuur met als secretaris de
heer F. Vos Mzn.
Die mijnheer Vos zat de volgende dag
al met de handen in het haar want de
eerste brief die deze functionaris mocht, g
ontvangen was van de ...Nederlandsche
Reeder ereniging die al zo veel langer
bestond.
Het gerezen conflict kon gemakkelijk g
worden upgelost: de nog pas een etmaal 2
oude vereniging kreeg een andere naam
en vervolgde haar prille bestaan als i
Nederlandsche Vereeniging van Reeders S
in de Binnenvaart En die bestaat thans 2
vijfentwintig jaar. Zij telt thans 120 le
den die pak weg! een vijfhonderd
Rijnschepen reden met een totaal van
—pak nog maar eens weg! bijna
een half millioen aan tonnage. En die
vroegere secretaris, de heer F. Vos
Mzn.. is nu al sedert jaren voorzitter. I
Met zijn mede-bestuurders recipieer
de hij zaetrdagmiddag in de Nautilus-1
zaal van het Holbeinhuis, volgens bestek
derhalve hemelsbreed ter hoogte van1
het plekje Rotterdam waar de vereni-^
ging een kwart eeuw geleden werd op-'
gericht.
Het was een zeer druk bezochte re-t
ceptie. Allen die met de Rijnvaart van j
doen hebben kwamen hun gelukwensen
aanbieden. Zo ook de heer F. Posthu-'
ma. de nieuw-benoerade directeur van
het Gemeentelijk Havenbedrijf die daar
mee voor hel eerst in deze functie naar
buiten optrad.
Vrijdagavond wordt het zilveren jubi
leum van N.V.R.B. in besloten kring ge-
vierd er dat belooft een mooi feest te,
worden.
iiiiiiiNiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiii
^iiiiiHtu«tMHiiiiiiiiitiiimin»iuiiimtnniiii)miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiniiiiimniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii<iiiiiiiiiiiiiiiiiiii!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!iiiiiiifililiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii;
g Rabarber is een ideale en gezonde
5groente en wordt nog veel te weinig in:
de moestuin van de amateur-tuinier ge- APELDOORN. In het Oranjepark
kweekt. Flinke pollen kunnen nu nog ge*te Apeldoorn zal binnenkort worden be-
2 poot worden en zorg dan voor een1 gonnen met de voorbereidingen voor het
voedzame grond cn een goed vochtop- bouwen van een centrum voor toneel-
gevend plekje: daar houden ze van. j voorstellingen, concerten en vergaderin-
Spit ook wal oude mest onder en in-1 gen.
dien de grond voldoende humus bevat i Een grote zaal zal plaats kunnen bie-
bereikl men ook heel goede resultatenden aan 890 mensen en een kleinere aan:
met de bekende tuin- en gazonkorrel-1500. Men hoopt, dat het gehele project,
mest: per vierkante meter heeft men I waarvan de kosten op drie miljoen gul-
hiervan ongeveer dertig gram nodig en den worden geschat, binnen drie jaar
spit die korrelmest niet onder. gereed zal zijn.
Vol sombere voorgevoelens zag cfe be
manning van de Kraak Tovstad nader
bij komen, het broeinest van de revo
lutie. Prins Kletzky bleef er tamelijk
gelijkmoedig onder.
„Het is jammer, wanneer de vlam zou
doven." sprak hij schouderophalend.
„Maar de traditie wil nu eenmaal, dat
het Ruwaanse volk zich er geregeld van
kan overtuigen dat het vuur nog brandt.
Er zit werkelijk niets anders op dan dat
wij ook hier de lamp vertonen. Boven
dien heeft Kapitein Wobbe de nodige
voorzorgsmaatregelen getroffen. Het zou
wel gek zijn, als Bandelos erin slaagde
tegelijk met de vlam, ook het vuur :n
het kombuis en in de ketelkamers te
blussen."
De maal, die weer geheel intact aan
het roer stond, dacht daar evenwel an
ders over.
„Hou toch op met dit avontuur, Kap-
pie," jammerde hij tegen zijn gezag-
NED. HERV. KERK
Beroepen en aangenomen naar Zuid
laren: H. W. Colste te Ammerstol.
Aangenomen naar Dokwerd: J. Roe-»
<bes te Krimpen a. d. IJssel.
Bedankt voor Hoiten (toez.): Jac. v.
Dijk te Garderen; voor Ameide en Tien
hoven en voor Sliedrecht: T. Langerak
te Vinkeveen; voor Ee (Fr.); F. J.
Veldman te Colijnsplaat; voor Amster
dam (vac. M. Groenenberg)H. Huting
te Gouda.
GEREF. KERKEN
Bedankt voor Zutphen: L. Schuurman
te Giessenburg; voor Siegerswoude: J.
Eleveld te Hijum en Finkum; voor
Vroomshoop: J. Hengeveld te Waterin
gen.
CHR. GEREF. KERKEN
Bedankt voor Westzaan: F. Bakker te
Huizen (Nh.).
voerder. „Er komt alleen maar ellende
en narigheid van. Eerst spuiten ze jou
nat, dan maken ze mijn pijp uit en ste
ken mijn mooie baard in brand en dan
stoppen ze mij onder in het ruim
Bah, zat ik maar in Lutjewier!"
Hm, ja dit is een raar land, jong. Bij de scheepswerf Gebr. Van Dienen
Er gebeuren de meest overgehaalde din-(te Waterhuizen is giste: de kustvaar
gen," stemde Kappie toe. En somber .der Admiralengracht te water gelaten
staarde hij naar de kade, waarlangs zich|Het -hip meet 850 ton en wordt ge-
een grote menigte volks had verzameld, bouwd voor rekening van Spliethof be-
die een dreigend gemor liet horen1 vrachtingskantoor te Amsterdam
