Rare „kostgangers
op Rijksweg 58
St. Baafskerk te Aardenburg
trolseerde tien eeuwen
SCHIPPER UIT YERSEKE IN
VERBODEN WATER
ZEELAND
RIJ
NACHT (4)
KANTONRECHTER MIDDELBURG
AMERIKAANSE METHODEN Bouwactiviteit
in Zoutelande
Alléén GLYCA helpt direct!
Het wakend oog bij dag en bij naeht
AKKERTJES"
Nachtpatrouille
Lichten
Hoetlendoos
Sportief
Morsdood
Vrijdag 16 januari 1959
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 4
Van een onzer verslaggevers
AARDENBURG Er hing een machtige stilte in het eeuwenoude
kerkgebouw, waarin volgens ingewijden vijfduizend mensen
een laatste rustplaats hebben gevonden. Buiten zweeg de wind. En
daardoor was de stilte in een van Gods geweldige tempels als het
ware voelbaar. Op zulk een moment ervaart een nietig sterveling
wat het wil zeggen zich te bevinden in een ruimte, waarin God bij
voorbaat een mens wil ontmoeten en waarin die mens gewild of
ongewild zijn gedachten doet opgaan naar Hem, aan wie het gods
huis is opgedragen. Onze stappen klonken zwaar over de ijskoude,
duizendjarige kerkvloer. Aan het andere einde van de kerk, in het
meest oostelijke gedeelte, bevond zich het kruis, het symbool van
Christus' lijden voor ónze zonden. Hoe sinister onze tred in het leven
ook kan zijn. op de een of andere dag worden we toch geconfronteerd
met Hem, die ons uit de verte reeds opmerkt en die ons naderbij
wenkt met Zijn heilige wijsvinger.
deleeuwen een bekende bedevaarts
plaats was.
In juni 959 werd de St. Baafskerk
gefundeerd. In de loop van de Middel
eeuwen werd ze dan van kloosterkerk
tot tweede parochiekerk (na de Maria-
kerk). Tegen het einde van de 12c
eeuw werd zij uitgebreid tot een kerk
in Romaanse stijl, die het huidige schip
met transept omvatte met in plaats
van het huidige grote koor (de achter-
kerk) een kleine absls, die drie ver
schillende gedaanten heeft gehad.
Men kan de geschiedenis van de St.
Baafskerk 'niet Ir denken van de his
torie van de sta Aardenburg, die in
de tweede helft achtereenvolgens in
roomse, in hervormde en weer in room
se handen was. Prins Maurits voegde
Het interieur van het oudste gedeelte van de St. Baafskerk. Fraai komen op deze
foto de triphorüms uit
Al dadelijk in het nieuwe jaar hebben een paar vrouwen naar de
pen gegrepen, om naar mij te schrijven. Dit naar aanleiding van ons
vorig vrouwenpraatje, waarin ik u iets vertelde over het boek van
dr. Schindler: „Iedere vrouw kan gelukkig zijn".
Twee brieven heb ik persoonlijk beantwoord, omdat we het leed
van de schrijfster niet onder ieders oog willen brengen. Maar één van
de briefschrijfsters schreef: „U schreef wel over de goede raad, die
in dat boek gegeven werd, maar u acht het niet uitvoerbaar, om die
op te volgen, want dokter geeft zijn voorschriften zonder met God
rekening te houden. Nu is het toch wel mogelijk, dat we die raad
wel ter harte kunnen nemen, maar dan wetend, dat wij afhankelijk
zijn van Gods hulp en Hem daarom ook vragen."
Inderdaad is dat ook zo, maar met al de goede bedoeling behandelt
dr. Schindler de verschillende problemen zo schematisch, dat ik het
sterk betwijfel, of wij Nederlandse vrouwen, die geheel anders inge
steld zijn dan de Amerikaanse, er veel aan zouden hebben.
ZOUTELANDE. De woning van de
heer C. Stroo, gelegen aan een gepro
jecteerde zijweg van de Duinweg kwam
onder de kap. Een aanvang werd ge
maakt aan het Raadhuisplein te Zoute
lande.
Verder werd voor de heer A. Janse
een aanvang gemaakt met de bouw van
een woning in de Bosweg.
De heer J. Gabriëlse maakte een aan
vang met de bouw van drie woningen
aan het Raadhuisplein en met het café
en woning voor de heer G. Gabriëlse in
de Zuidstraat.
Binnenkort is de aanbesteding te ver
wachten van de smederij, winkel en wo
ning voor de heer W. Leijnse. Met het
slopen van diens woning is reeds een
aanvang gemaakt.
Van een onzér verslaggevers
MIDDELBURG Daar geen der noor
delijke kantonrechters bevoegd was,
de zaak te behandelen, moest schipper
A. J. v. D. uit Yerseke dezer dagen
voor de Middelburgse kantonrechter mr.
J. Moolenburgh voorkomen.
Genoemde schipper was op 17 oktober
van het vorig jaar door enkele colle
ga's gezien op de Waddenzee in de zo-
genaamde Kromme Balg. Twee getuigen
wisten te verklaren dat Van D. bezig
was mosselen te vissen, terwijl dit in dat
gebied reeds acht jaar verboden is.
De schipper verklaarde evenwel aan
mr. Moolenburgh in het geheel niet op
de Waddenzee te zijn geweest, doch in
het Amsteldiep te hebben gevist.
De eerste getuige de heer T. R- Z.
technisch ambtenaar der visserij-inspec
tie bracht hierop naar voren, dat ver
schillende monsters waren vergeleken
en dat het'bijna zeker was, dat de mos
selen, die Van D. aan boord had, af
komstig waren uit de Kromme Balg.
Ter verduidelijking waren zelfs mon
sters mosselen naar de zitting meege
bracht.
De tweede getuige, de kapitein W. F.
uit Harlingen, die aanvankelijk de eed
niet wilde afleggen, daar hij van ge
dachte was, niet alles zeker te weten,
verklaarde, na veel trekken" het
schip van Van D. in de Kromme Balg
te hebben gezien. Ook had hij gezien,
dat achter het schip twee mossel-kor
ren hingen; hij had ze half boven wa
ter zien uitsteken.
De derde getuige, de bakschipper W.
B. uit Harlingen, was, hoewel ook hij
aarzelde met' het afleggen van de eed,
veel positiever en zei, dat hij heel ze
ker wist, het schip in de Kromme Balg
te hebben gezien; hij had zelfs de ken
tekens kunnen lezen.
De officier van Justitie mr. Ph. M.
Schenkenberg van Mierop, meende,
dat daar enkele dagen daarna de ver
boden gedeelten zouden worden openge
zet, Van D. even ,,de room van de
melk" wilde bemachtigen. Daar hij e
zaak bewezen achtte eiste hij een geld
boete van 150 subs. 20 dagen hech
tenis.
Mr. F. K. Adriaanse, als raadsman
van de verdachte, noemde het bewijs
niet waterdicht. De eerste getuige was
veel te onzekeh, en de derde getuige kon
hij niet geloven,1. daar hij het niet mo
gelijk acht, dat iemand op 400 meter
afstand nog de kentekens van een
schip kan lezen. V
De kantonrechter verodrdeelde Van D.
evenwel conform de eis.
1,
Advertentie
Bij het gehouden examen voor de
derde leerkrmg volledige bevoegd
heid slaagde de heer N. L. den Boef
te Krabbendijke; leerling van de Rijks
kweekschool te Middelburg.
Aardenburg en het land eromheen in
1604 bij de Republiek en deze daad
heeft zijn stempel op de stad gedrukt.
Om militaire redenen werd zij ver
kleind. waardoor ook de beroemde Ma-
riakerk moest verdwijnen. De St. Baafs
kerk werd hersteld en als enig Gods
huis voortaan voor de hervormde ere
dienst gebruikt.
Enkele eeuwen zal. zo schreef ds.
Blom in een speciale uitgave van
..Onze Gemeente", Aardenburg overwe
gend hervormde (met daarnaast een
flinke groep doopsgezinde) inwoners tel
len. maar dan komt de Franse tijd. Ja,
en juist in die Franse tijd vestigden
De St. Baafskerk te Aardenburg van
de zuidzijde gezien. Duidelijk is op te
merken, dat het monument eigenlijk
uit een romaans en een grotisch ge
deelte bestaat
jaren doen, of tienduizend of misschien
wel twintigduizend, dit laatste ligt in
Zijn Heilige Raad verborgen. In de dui
zend jaren, die achter ons liggen hebben
velen in de kerk gestreden, gebeden of
misschien wel hun vuist opgestoken,
tranen gestort of wellicht het hoofd in
de schoot gelegd. Maar er zijn er on-
zich veel rooms-katholieke Vlamingen in getwijfeld-dok geweest, die in de kerk
Aardenhni-v .Hem hebben gevonden, of ook maar
een vriend, zoals die Joodse schilder
Hij zat op een stoel, vooroverge
bogen, en met het hoofd steunend in
de hartd'en. Er vielen druppels op dè
stenen vloer. Het waren tranen van
een mens, die zijn vreugde niet meer
kon bedwingen, omdat hij zichzelf
weervond. In. de eenzaamheid van de
Aardenburgse St. Baafskerk werd de
Jood een ander schepsel. Hij had zijn
meesterwerk hervonden, zijn David
en Goliath. De president-kerkvoogd,
die de Israëlische kunstenaar zwijg
zaam en op een afstand had gade
geslagen, trok zich terug in het oude,
romaanse gedeelte, omdat je een mens
die in een kerk tot rust komt alleen
moet laten, zoals je nooit een sterve
ling moet storen wanneer hij in de
devote stilte van het kerkgebouw zijn
God ontmoet.
Het is een menselijk verschijnsel dat
men bij het beschrijven van een kerk,
die duizend jaar bestaat, ook het bouw
werk op zichzelf aan een beschouwing
onderwerpt. En waarom zou men de
schoonheid, die ter ere van God werd
gevormd, niet mogen bezingen?
Sclielde-gothiek
De St. Bavo of St. Baafskerk te
Aardenburg genoemd naar Bavo, een
rijke koopman, uit Gent. die na het plot
seling overlijden van zijn jonge vrouw
tot inkeer was gekomen en zich bij de
Evangelieprediker Amandus en zijn ge
volg aansloot is een der gaafste voor
beelden van de Schelde-gothiek. De
noodlottige vernielingen, die dit gebouw
in de jongste wereldoorlog onderging,
hebben, zo zegt Bolten in zijn Kunst
historisch Jaarboek, het op veel punten
van zijn authenticiteit beroofd, maar
ook geheimen geopenbaard, die ons een
inzicht gunnen in de geschiedenis van
dit belangrijke gebouw het oudste
kerkgebouw van Zeeland een histo
rie, waarvan helaas geen enkel docu-
Verwoesting
In oktober en november 1944 werd het
Zéeuws-Vlaamse grensgebied, gelegen
langs de strategisch belangrijke Schel
de, het toneel van een verwoede strijd
waarbij de St. Baafskerk ernstige scha
de leed. Grote gedeelten van het schip
en het dwarspand werden verwoest,
terwijl ook het koor het zwaar te ver
duren kreeg. Op 29 december 1945 ruk
te een storm bovendien nog het ge
schonden bovengedeelte van de toren
omver, zodat de romp slechts tot aan
de aanzet van de westelijke geveltop
van het schip behouden bleef. Na het
opruimingswerk en het noodherstel
werd de eigenlijke restauratie on
der leiding van de architekten E. P.
Messer en J. H. Groenewegen in
mei 1947 aangevat. Schip en dwarspand
waren in juni 1951 hersteld, waarin
begin 1954 het koor gereedkwam. ïn
1956 werd de restauratie van de toren
beëindigd.
De St. Baafskerk beschikt thans over
twee kerkklokken waarvan er een 1055
kg weegt en de ander 364 kg. Beide
zijn afkomstig uit de Mariakerk, maar
in 1604 gescheurd en daarna in 1647
overgegoten in de klokkegieterij van
Johannes Burgerhuys te Middelburg.
De Duitsers hebben zich in de oorlog
over de klokken ..ontfermd", doch na
allerlei omzwervingen zijn de bronzen
gevaartes toch weer in Aardenburg te
ruggekeerd. De grote klok, die in de
toren hangt, luidt slechts voor leden
van het Koninklijk huis. Maar de kleine
de ..paklok" laat elke avond
om acht uur haar schone klanken ho
ren.
Baeh-concerten
Behalve om haar ouderdom en om
haar accoustiek denkt u maar aan
de Bach-concerten (Matthëus-Passion),
is de St. Baafskerk ook nog bekend
om haar beschilderde graven, die men
kan vinden in de zuiderzijbeuk en die
dateren uit de twaalfde tot de vijftien- ment ons enig houvast voor een bouw
de eeuw. Deze graven sarcophagentijd geeft.
zijn na de oorlog opgegraven tijdens mm
belangwekkende onderzoekingen, die Benedictijners
door de Rijksdienst voor het Oudheid
kundig Bodemonderzoek zijn verricht. De plaatselijke predikant, ds. L. S.
Blom, heeft zich naast de president-
Op het moment dat we dit schrijven I kerkvoogd, de heer J. J. Rosseel -
vieten we nog niet of de gemeente zeer beijverd voor een geschiedbeschrij-
Aardenburg aan het 1000-jarig bestaan vi van de protestantsse St. Baafskerk.
van de St. Baafskerk bijzondere luisterHijsvertelt d£n dat omstreeks het be-
zal geven. De hervormde gemeente zal gin van de tiende eeuw de Benedictijner
in elk geval ui juni een bijzondere Monniken van de Dubbelabdij van St.
kerkdienst beleggen waarin naar alle pieter en st Bav0 te Gent. die na het
waarschijnlijkheid ds. Blom zelf zal vertrek van de Noormannen naar het
voorgaan. noorden trokken, behoefte hadden aan
tt„, „„u,j i j een eigen kerk. Het was niet de eerste
riet ligt ecntei in de lijn der kerk, die in Aardenburg zou worden ge-
verwachtingen, dat de Aarden- bouwd, want in 643 werd de Maria-
burgse overheid het tiende eeuw-j®frtiheefterestaanSheUnSindade Mid-
feest niet zonder meer voorbij zal
laten gaan en vooral dit jaar
vorig jaar bezochten 3500 belang-
stellenden de St. Baafskerk de
vreemdelingen wil wijzen welk
een bouwwerk daar in het uiterste
zuiden van West-Zeeuws-Vlaan
deren is verrezen. We hopen
slechts, zo men tot festiviteiten zal
overgaan, dat men op gepaste wijze
en overeenkomstig de wensen van
de hervormde gemeente het 1000-
jarig bestaan zal gedenken.
Wat zijn duizend jaren vergeleken met
de Eeuwigheid? Een oogwenk misschien i
een fractie van een seconde, wanneer
wij ons zouden indenken in Gods orde
van de tijd. Maar naar menselijke
maatstaven gerekend zijn duizend jaren
een lange periode, een periode waarin
de ene beschaving de andere kan over
vleugelen, kan imiteren of kan verdel
gen, waarin generaties op generaties dc I
aardbodem bevolken. levend als gelovi-1
gen of als ongelovigen.
Duizend jaar lang heeft de St. Baafs
kerk te Aardenburg Godzoekende men
sen binnen baar muren gehad en zo
God het wil zal zij dit nog duizend
Advertentie
Ik zal u een voorbeeld uit het boek
geven. Hoe goed gezind Dr. Schindler
de vrouw ook is, hij merkt terloops
wel even op, dat het thuiskomen in het
gezin, waarvan moeder de vrouw be
hept is met een onaangenaam humeur
„even aantrekkelijk is als het binnen
gaan van een grot, waar een meters
lange ratelslang zich verbergt."
Daar kan een vrouw met een humeur-
tje net mee doen. Doch wanhoop niet,
want ge krijgt een uitmuntende methode
om een alleraardigst vrouwtje te wor
den. De praktijk bewees dit in mevrouw
Dawson. Zij had zo'n humeur, dat het
niet te dragen was. Haar man sloeg op
de vlucht. Liet zijn vrouw in de steek,
maar ook een kruidenierszaak, waardoor
het de zure mevrouw D. toch mogelijk
zou zijn in haar onderhoud te voorzien.
Het is geen wonder dat mevrouw D.
bij haar huisarts terecht kwam. Deze
meende, dat hij tot taak had, mevrouw
D. te helpen en ook haar winkel voor
verloop te moeten behoeden. Dat is ech
ter een opgaaf. De dokter stelde vast,
dat een beetje (of beetje veel) gevoei
voor humor hier alles redden zou. Nu
was juist dit een eigenschap, waarvan
mevrouw D. volkomen gespeend was.
Maar wat niet is, kan worden, hoorde
ik eens zeggen en dat is ook bij me
vrouw D. bewaarheid geworden. Dit ech
ter dank zij de huisarts.
Mevrouw kreeg een recept. Niet om
daarmee naar de apotheek te gaan. Ze
moest elke dag aan ieder, die ze tegen
kwam en aan elke klant in de winkel
een grappig verhaal vertellen. Ik
geef het u die geen boos humeur hebt,
te doen. Wat moet het voor mevrouw
D. zijn geweest, dit te volbrengen en
waar haalde zij, wier leven permanent
in azijn gedrenkt was, grappige verha
len vandaan?
Geen nood. De trouwe huisarts zocht
verhalen voor haar, schreef die voor
haar over en die moesten dan worden
„verteld". De patiënte deed haar best.
Dit moet met nadruk worden vastgesteld,
want ze leerde eenvoudig de verhalen
van buiten, met punten en komma's er
bij. Het middel werkte probaat. De klan
ten kregen er beslist pleizier in, naar
haar te luisteren en ze vonden zo'n
weerklank, dat de klanten met hun ver
halen weer bij mevrouw D. kwamen, en,
het is ongelooflijk, die kreeg de slag
te vertellen zo beet, dat ze met animo
de verhalen van de klanten bij haar
eigen repertoire voegde, dat zich zo
doende almaar uitbreidde.
Mevrouw D. was op weg naar beter
schap en.de zaak op weg naar uit
breiding. Maar de huisarts was voor
een grondige behandeling, dus moest ze
nu verder elke dag zes keer een geestige
opmerking tegen zich zelf maken. Dok
ter gaf weer de eerste serie.Ook dit
recept werkte prachtig. Het werd een
heel andere mevrouw D. Gelukkig kwam
ten slotte de heer D. ook weer huis
waarts en vond een gloednieuwe vrouw,
waardoor alle lust, om er weer vandoor
te gaan. op slag verdween.
I Dr. Schindler vertelt dit geval in gro
te ernst en voegt er als toepassing bij,
dat mevrouw Dawson had getoond,
„dat men bewust datgene kan leren,
wat meestal het gevolg is van onbewus
te omstandigheden en dat het nooit te
laat daarvoor is."
Ik denk, dat deze methode onze vrou
wen hier niet ligt. Het lijkt me wel,
dat het een krampachtige levenshouding
geeft, vooral als men daarmee begint.
En wat zal het, als er weer eens een
crisis komt. Zal dan al dat aangeleerde
niet als bij toverslag verdwijnen?
Eigenlijk is heel de opzet, hoe goed
bedoelt, sterk schematisch en ik ver
moed, dat een moeder, omringd door
een stel lastige kinderen, er eenvoudig
niet aan toe kan komen. Wat dan?
Zich maar laten gaan? Dat mag nooit.
Maar men kan ook in ons land te rade
gaan bij mensen, die naast veel kennis
een goed en nuchter inzicht in het le
ven hebben en vermoedelijk passen die
andere methodes toe, die meer geëigend
zijn aan ons karakter.
Al vond ik het boek van Dr. Schind
ler wel interessant, om eens te lezen,
ik kan de briefschrijfster wel voorspel
len, dat ze er niet de goede raad in zal
vinden, waarmee ze haar vriendin van
dienst kan zijn in haar moeilijke om
standigheden. Indien het haar te zwaar
wordt. Iaat ze dan eens praten met ie
mand, die in staat is, haar juiste raad
te geven. En dan zal het bidden en wer
ken samen moeten vallen, wil er kans
op verandering komen, wat ik van har
te hoop.
Maja.
BRRRhrrr.w. brrr
Even'n boodschap om dc hoek
even in de tocht tussen twee deu
ren iedereen kan kouvatten,
maar lang verkouden blijven is
daarom nog niet nodig! Neem
een "Akkertje "Akkertjes" los
sen sneller op in de maag, geen
korreltje van het geneeskrachtige
micro-poeder gaat verloren.Weg
koorts, weg rillingen, wèg griep
en verkoudheid. "Akkertjes" - dat
is pas snelle hulp!
flitsen uw klachten weg!
Ds. Wakker niet toegelaten
tot Chr. Geref. Gemeenten
DELFT. De classis der Christelijk
Gereformeerde Gemeenten in Neder
land, heeft in haar vergadering van 13
januari te Delft (als spoedclassis) het
verzoek behandeld van ds. T. Wakker,
uitgetreden predikant uit de Vrije Her
vormde Gemeente te IJsselmuiden, om
toegelaten te worden als predikant van
de Chr. Ger. Gemeenten. Deze classis
werd speciaal vervroegd gehouden we
gens berichten als zou ds. Wakker reeds
zijn toegelaten.
Op deze vergadering heeft de classis
uitgesproken, dat er voor haar geen re
den is om verder met ds. Wakker in con
tact te treden. Zijn verzoek is afgewe-
1 zen.
De motivering van deze afwijzing vond
de classis voornamelijk in een boekje
dat ds. Wakker over zichzelf heeft ge
schreven. getiteld: ,.D e bekering van
een Urker visser, zijn roeping tot le
raar en zijn uittreden uit de Hervormde
Kerk".
RIJKSWEG 58. Dat er, naar
de volksmond het wil, vreemde
kostgangers op aarde rondlopen,
is bepaald geen nieuwe gedachte.
„Het nare is, dat zoveel van die
snaken juist tussen de wielen
gaan zitten," aldus de Verkeers-
groep van de Rijkspolitie in Zee
land. Waarmee deze wit-zwarte
ridders van Rijksweg 58 maar
willen zeggen, dat er in hun
„klantenkring" van weggebrui
kers de wonderbaarlijkste sin-
jeuren voorkomen, met evenzo-
vele vreemde opvattingen.
Neem bijvoorbeeld het bejaarde
boertje dat met z'n binnenlichten aan
reed, omdat-ie dan „beter kon zien",
of de elektricien die alles-wel-wist
maar met een spijkerlichtje fietste, of
de vier nonnetjes die uit een „hoe
dendoos" kwamen kruipen toen een
wegwerker met een houweel het dak
had opengehakt... Maar daarover
straks meer.
Bijna geruisloos glijdt onze station
car over rijksweg 58, de aorta van
het Zeeuwse landyerkeer, die Walche- I
ren en Zuid-Beveland met het Bra
bantse verbindt. We zijn de gasten
van de Verkeersgroep Middelburg der
Rijkspolitie. Vóór me glimmen twee
zwartleren jekkers, waartegen het wit
van pet en koppel scherp afsteekt.
Links van mij prutst de fotograaf aan
zijn apparatuur en het verdere meu
bilair van de wagen bestaat uit een
mobilofoon, een serie lampen, een re
paratieset met een uitgelezen collectie
nuttige instrumenten, een crick, lado-
meter, blokken, vertragingsmeter,
remtestapparaat voor luchtremmen en
een lichtmeter.
Dat ls de nachtpatrouille, deze week
bestaande uit de wachtmeesters le
klas Wisse en Lagemaat, gezeten in
de donkere stationcar, die in politie
kringen geregistreerd staat ais de RP
173.
De patrouilledienst duurt dikwijls-
tot diep in de nacht en de vroege pa
trouilles starten soms om vijf uur in
de morgen al weer. Dat had de com
mandant van de Verkeersgroep, opper
wachtmeester F. Eleveld, me tevoren
reeds verteld, toen we die avond op
de centrale post aan de Groenmarkt
waren ontvangen. De verkeersgroep
bezit vier van deze stationcars voor
patrouille.
Actie, fa, zo ging dat bij Kruiningen.
9"onder boven wonder geen doden.
Foto Zeeuwsch Dagblad}
worden, bij de Kreekrakdam, bij
Nieuwland of bij Kruiningen. dan
staat de stationcar altijd zichtbaar op
gesteld. Niet omdat het verplicht zou
zijn, maar omdat het bij het ere-code
van de sportieve Hermandad behoort.
Een strijd dus met open vizier.
Terug naar de RP 173. De wacht
meesters I Wisse en Lagemaat heb
ben juist van plaats gewisseld. De ver
lichte wijzers van de Lange Jan mel
den: tien over negen. Een bromfiets
komt aangesneld met een scherp ver
blindend ücht. Onze wagen seint met
de koplampen. Meer niet. De brom-
achtervolging hadden ingezet, even be
hulpzaam bieden zij de overtreder hün
'reparatieset, als blijkt dat de man van
goede wil geweest is en ook nog een
reservelamp bij zich heeft. Zo wordt
dat euvel verholpen.
Bij Krabbendijke valt echter een
slachtoffer. Een bibberend spijker
lichtje van een brommer nadert. Nu
eens flikkerend, dan weer helemaal
uit. Halt, politie! De man is boos.
„Ik hèb toch licht..." De politie is zu
re gezichten wel gewend. De lamp
wordt bekeken. Er blijkt geen glas 'in
te zitten. Een der wachtmeesters legt
uit, dat daar de oorzaak ligt: geen
glas erin, vocht naar binnen, roest,
kortsluiting... „Moet je mij vertellen",
bitst de man terug, en probeert de po
litieman voor schut te zetten door hem
te troeven met een nog technischer
uiteenzetting.
„Wat bent u van uw beroep"
„Electricien..." antwoordt de man
triomfantelijk, daarmee zijn vonnis
vellende.
,,Je snapt het niet", bromt de wacht
meester, als we verderrijden, „sommi
ge mensen dwingen je gewoon om ze
te bekeuren."
't Zijn die avond meest licht-over-
treders, die onze patrouille aanhoudt.
De lichtmeter komt eraan te pas;
even later weer de „set".
Bij Rilland is de weg glad van de
sporen die bieten wagens hebben ach
tergelaten. „Kijk, daar ligt weer een
biet! En daar weer een. En daar!
Maar een visitekaartje ligt er nooit
bij", zegt wmr. Wisse.
Niet ver van de Kreekrak schieten
de politiemannen even in de lach. Dan
komt het fraaie verhaal van de pas
toor die met vier nonnetjes in een
ouderwetse auto zo'n hoedendoos
een klapband kreeg en zo een sloot
inschoot. Er gebeurde niets en de in
zittenden hadden even later rustig en
ongedeerd de wagen kunnen verlaten,
als net tevoren niet een stelletje weg
werkers als „reddende engelen" kwam
Een serie reportages, ge
wijd aan de stille werkers
die 's nachts waken over ons wei en wee
in Zeeland.
mer priemt zijn zoeklicht onverstoord
verder. „Pikt de politie in Middelburg
straks wel", mompelt de chauffeur.
Er wordt op de weg veel gezondigd
met de verlichting. Er wordt le
vensgevaarlijk! zonder achterlicht
gereden, koplampen bibberen of staan
te hoog afgesteld of branden soms he
lemaal niet. Zoals bij Nieuwland, die
avond.
Neen, meneer had het helemaal
niet gemerkt. Ja, 't groot licht deed
het prima, maar het dimlicht niet.
Dan brandde alleen de linker lamp.
Even fel als de beide politiemannen
hadden gereageerd, toen ze de half-
verlichte auto tegenkwamen en als ra-
zenden waren gekeerd en gierend de
aangesneld. Met houwelen stortten de
mannen zich op het wagentje en be
gonnen verwoed het dak open te hak
ken, waardoor de verschrikte nonne
tjes naar buiten kwamen gekropen.
En meneer pastoor keek helemaal niet
blij
De patrouillewagen rijdt langzaam.
Rond de veertig. Soms zit er een hele
file auto's achter, die niet durft inha
len... Je weet nooit, of de politie je
te pakken neemt, moet wel de ge
dachte zijn.
Bij Kruiningen kijken we elkaar
aan. Ja, hier stonden wij, politie en
pers, een week of wat geleden, toen
op de kruising twee wagens met gro-
„En de bekende witte Ford dan?"
„Ja, die hebben we ook nog: rijden",
aldus opper Eleveld, „maar die werkt
meer preventief. Als een waarschu
wing:: houd je aan de regels, want er
wordt op je gelet! Daarom is die wa
gen ook wit. Ook ais de witte wagen
gepasseerd is. blijven de weggebrui
kers extra opletten, want ze weten dat
er in de buurt van de witte ook altijd
nog een onherkenbare patrouillewagen
is."
Dat wilde ik onze lezers toch nog
wel even speciaal zeggen: het gaat er
de politie niet om, zoveel mogelijk be
keuringen te noteren, maar om dc
weg veiliger te maken. Als het moei
dan met krachtige hand, maar liever
preventief werkend. Wie de mannen
van de Verkeersgroep kent, weet dat
hun optreden bewonderenswaardig
sportief is. De weggebruiker krijgt een
eerlijke kans, en van een „val" is
feen sprake. Men patrouilleert niet in
urger en de wagens zijn goed te her
kennen. En als er gecontroleerd moet
De mobilofoon op de centraalpost te
Middelburg is altijd bezet,
(Foto Zeeuwsch Dagblad)
te snelheid op elkaar waren gereden
in het donker. Onbegrijpelijk, dat er
geen doden vielen. (Zie foto)
De Verkeerspolitie kent vrijwel alle
wagens die er 's nachts in Zeeland
rijden. Men kent de werkers bij nacht,
evenals de fuifnummers die geregeld
langs de Zeeuwse wegen scheuren. Het
wakend oog is er altijd, ook 's nachts.
De mobilofoon kraakt. „...Hallo RF
173, hallo 173... hier RP Middelburg,
kom er eens even uit..." 't Is de
juffrouw van de centrale post in Mid
delburg, die oproept namens de com
mandant. Zo is er voortdurend con
tact met het hoofdbureau en ook tus
sen dc patrouillewagens onderling.
Oostelijk in de provincie is ook de
post Roosendaal goed te horen.
„Wat zijn in Zeeland wel de meest
voorkomende overtredingen naar uw
gevoel" vraag ik. „Het te lang rij
den met stadslichten", antwoordt wmr.
Lagemaat, „en het inhalen op kruis
punten en het te laat dimmen en.
Ja, ook in Zeeland zijn we op de weg
verre van brandschoon. Daar kan de
Verkeerspolitie van meepraten, die u
dan in vakjargon weet te vertellen
van een „klant" en een „prent", als
het over overtreders en bekeuringen
gaat.
Als er een verkeersongeval heeft
plaatsgehad in het donker, worden er
rode knipperlampen uitgezet. „Maar
je moet niet denken, dat .ie dan veilig
bent", is de reactie van wmr. Wisse,
„ze houden de voet maar op de plank.
Eerst pikken ze de lamp en dan
als je niet oppast rijden ze jezelf
ook nog morsdood. En dan staan ze
je even later wat schutterig aan te
kijken en zeggen notabene: Ja ik
dacht al, wat is dat toch voor
vreemd licht..."
Rare kostgangers. „Nou!" haakte de
opper later op ons gesprek in, als hij
zich dat voorvalletje met die oude
boer herinnert. Het mannetje had met
verblindend licht gereden. Waarom
doet u dat vroeg de politie. „Ik rijd
voor het eerst in donker", klonk het
benauwd uit de wagen, „en ik kan
niet zo best met die lichtjes overweg."
Waarop de vrouw, die als een ooster
se vorstin achterin troonde, zei: „Ja,
en daarom hadden we het licht in de
auto ook aangedaan. Ik zei tegen Wil
lem: dóe dat maar meteen. Dan kujje
tenminste goed zien
Je hebt rare kostgangers. En ik
geef het u te doen, om daar dag en
hacht toezicht op te moeten houden.
Zoals de Verkeerspolitie.
De zwarl'ivitte ridders in de nacht.
Foto Zeeuwsch Dagblad)
