Rainier
speelt de
hoofdrol
De goudhamster het nieuwe
huisdier bij uitnemendheid
M'
Er moet iets gebeuren
SPREIDING KAN EEN
Briefjes van duizend rolden
bij verhuizing uit bureau
OPLOSSING ZIJN
KRIS 3L**
GRACE KELLY TREEDT WEER OP IN EEN FILM(PJE), MAAR...
door Zeeland
Verboden voor
overalls
EVEN KNAP EN LIEF ALS IK
ME HAAR HAD VOORGESTELD
BAA7ENS
Mogelijkheden
Bezwaren?
Oplossing?
Zaterdag 10 januari 1959
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 7
Caroline in bijrol
Lik van een luipaard
Blinde zag zijn vrouw voor het eerst
Nooit uitlaten
geen luchtjes -
wel plezier
IN AQUARIUM
De speciaalzaak voor uw Bril
HIJ HAD ZE DUS TOCH GESTOLEN...
Gepensioneerde
hulp nam ze
mee naar huis
Een pakje
Heel
erg
Waardeloos
Nog geldig
Nummers bekend
Tragisch
Diefstal
MONTE CARLO Groter bewijs van
haar liefde kan een Hollywoodse
filmster haar echtgenoot niet geven
dan hem de hoofdrol te laten spelen in een
film over hen beiden. En dat is wat prinses
Gracia van Monaco, die vroeger Grace
Kelly was, heeft gedaan in haar eerste
filmoptreden sinds haar huwelijk.
De film heet Uitnodiging voor Monte
Carlo en wil de wereld de schoonheid, de
charme en de mogelijkheden van vermaak
van Monte Carlo als vakantieplaats laten
zien.
Men zou gedacht hebben, dat prinses Gracia
toen zij met goedkeuring van haar vroegere
filmmaatschappij Metro-Goldwyn-Mayer er
in had toegestemd in de film te spelen, de hoofd
rol zou hebben genomen. Maar integendeel, zij
heeft die aan haar echtgenoot, prins Rainier,
gegeven en houdt zelfs haar dochter, prinses
Caroline, in een bijrol wat op de achtergrond
om het duidelijk te maken, dat haar man de
belangrijkste en de leidende figuur is.
Terwiji prinses Gracia wat praat met Frank
Sinatra, die toevallig op bezoek was, of wat
speelt met. haar dochtertje in een zwembad,
staat de prins telkens midden in het opname-
veld van de camera. Hij beweegt zich met een
bewonderenswaardig gemak en doet het zo
handig, dat iedere talent-scout hem een zêven-
jaarsconitract voor Hollywood zou bieden.
De prins wandelt door zijn privé-dieren-
tuin. hand in hand met zijn lievelingsaap,
hij huppelt over het terras van zijn paleis
eii laat zijn dochtertje ezeltjerijden. Hij
speelt met een luipaard en toont geen enkel
teken van vrees als het dier hem liefkozend
over zijn wangen likt. En hij duikt in de
Middellandse Zee met een snuiver om te
laten zien, dat hij onder de wateropper
vlakte even thuis is als op het hem be
horende land.
De film Uitnodiging
voor Monte Carlo zou
eigenlijk moeten heten:
prinses Gracia presen
teert prins Rainier, want
als deze film iets wil
tonen, met uitzondering
natuurlijk van het spec
taculaire landschap van
Monte Carlo, dan is het
dit: dat Grace Kelly in
de toekomst alleen films
zal maken met haar
echtgenoot als tegen
speler. Zélfs Si nat:*
krijgt dê kans niet hem
van het doek weg te
spelen.
En daar prins Raimer
wel nooit een betaalde
filmster zal willen zijn,
behoeven we op de te
rugkeer van Grace Kelly
niet te hopen.
DEZE FOTO ZIET ER WAT RUW UIT. HIJ MOEST DAN OOK VAN DE FILMKOPIE WORDEN GENOMEN. DE STERREN ZIJN:
SINATRA, PRINSES GRACIA, PRINSES CAROLINE EN PRINS RAINIER.
PRINS RAINIER IN ZIJN PRIVÉ-DIERENTUIN, SPELEND
MET EEN LUIPAARD.
Van onze correspondent
LONDEN De 52-jarige Engelsman
Sidney Bradford heeft voor het
eerst in zijn leven-de vrouw gezien
met wie hij tien jaar geleden
trouwde. Woensdagavond zei hij:
,,Zij is even knap en lief als ik mij
haar had voorgesteld."
Bradford, die binnen enkele dagen zijn
53ste verjaardag hoopt te vieren,
was reeds meer dan vijftig jaar blind.
Hij was nauwelijks een jaar oud, toen
hij zijn gezicht verloor. Van de we
reld rondom zich heen kende hij niets
dan wat hij ervan kon horen en be
tasten. Van licht en kleur wist hij niet
wat het was.
Dank zij hoornvliestransplantatie heeft
hij nu zijn gezichtsvermogen terugge
kregen. Toen hij gisteren in het oog-
lijdersziekenhuis te Wolverthampton
door het raam keek, zei hij:
EERSTE: TANKAUTO
Het eerste wat ik zag, toen ik naar bui
ten keek was een tankauto. Ik wist
wel, wat het was, maar ik had mij
zo'n tankwagen geheel anders voorge
steld. Maar wat vliegt het verkeer snel
voorbij. Nu ik kan zien, zal ik eerst
nog wel moeten leren de weg over te
steken.
Sidney is druk bezig een nieuwe wereld
te verkennen, die hij nu kan zien
door de ogen van overleden mensen,
hem door knappe oogartsen gegeven.
Hij komt niet uitgepraat over alles
wat hij in enkele uren al heeft ge
zien.
Het eerste wat ik zag, was de dokter
toen hij het verband van mijn ogen
weghaalde. Ik kon zijn gezicht zien
en al zijn vingers tellen, die hij mij
voorhield. Ik was zo blij, dat ik geen
woorden kon vinden om de dokter te
bedanken.
HUILEN VAN GELUK
Dan vertelt hij. hoe hij voor het eerst
zijn vrouw Hilda zag. ,,Haar lieve ge
zicht straalde van blijdschap, maar
even later huilden wij allebei van
puur geluk. Wat zag ze er lief uit. Ik
streelde haar en plaagde haar met
haar neus, die door het huilen rood
geworden was.
Hij komt niet uitgepraat over alle nieu
we dingen, die hij daarna zag: de
sneeuw die neerdwarrelde in de tuin
van het ziekenhuis, zo levendig en zo
wit; de bloemen voor de ramen en op
-AG tk u voorstellen aan een
diertje, dat de laatste jaren
hoe langer hoe meer de
aandacht trekt. Ik bedoel
hiermee de goudhamster, een kwiek
knaagdiertje met een mooie goud
bruine vacht, dat reeds in, zo
vele gezinnen is opgenomen. De
goudhamsters komen oorspronke
lijk uit Noord-Syrië, van waar
uit ze pas na de tweede we
reldoorlog in Europa zijn geïmpor
teerd. Ze zijn in betrekkelijk korte
tijd populair geworden omdat ze in
hun manier van doen zo grappig
zijn en men ze bovendien zonder veel
moeite kan houden. Men prefereert
ze in het algemeen boven-muizen,
want ze verspreiden geen onaange
name geur en zijn erg zindelijk.
A LS U ze een poosje observeert zult
F*- U zien hoe leuk hun gedrag is: Ze
beschikken over een paar grote wang
zakken waarin ze veel voedsel kun
nen verzamelen en transporteren. Ook
het nestmateriaal, dat ze voortdurend
aanslepen, wordt hierin vervoerd. Bij
het nest aangekomen wordt alles met
de pootjes uit de wangzakken naar
buiten gedrukt, waarna het voedsel
naast het nest wordt opgeslagen en al
le nestbestanddelen netjes worden ge
rangschikt.
WANNEER U hamsters wilt hou
den moet U er wel aan denken dat
Zodra namelijk de kleintjes kunnen
zien, gaan ze de omgeving verken
nen, en aan de moeder is dan de taak
om ze allemaal bij het nest te hou
den: herhaaldelijk zien we dan ook
hoe één van de weggelopen kindeken
de tafel in de ziekenkamer.
Hij kon nauwelijks beschrijven, hoe hij
huiverde van vreugde bij het zien van
die ongekende kleurenpracht; zijn par
kietje, dat hij totnogtoe alleen maar
had kunnen horen zingen, maar dat
hij nu ook nog kon bewonderen om de
kleuren van zijn veren lijfje.
Bradford hoopt spoedig met zijn vrouw
mee te kunnen gaan naai- hun huisje
in Burton-on-Trent. Vol optimisme ziet
hij het nieuwe leven tegemoet. Werk
heeft hij nog, want hij is er zeker van
weer terug te kunnen komen bij zijn
oude baas, waar hij als ketelbikker
werkte.
„Toen ik blind was wilde men mij er
hebben. Dus nu ik kan zien, zal ik ze
ker wel weer aan de gang kunnen.
In dat opzicht zal er niets veranderen
in mijn leven, want in de ketels is
het toch altijd stikdonker."
in de bek wordt genomen en zo naar
het nest wordt teruggesleept.
De voeding is gelukkig geen pro
bleem; hamsters eten namelijk prac-
tisch alles wat we ze voorzetten. Na-
deze beestjes zich zeer snel kunnen
vermenigvuldigen. Om dit te illustre
ren zal ik enkele cijfers noemen. Een
vrouwtje kan zes tot acht keer per
.aar jongen krijgen. Zij draagt onge
veer zestien dagen en bij elke worp
kunnen we zes tot twaalf jongen ver
wachten. Deze jongen kunnen na twee
weken zien. terwijl ze na 114 a twee
maanden alweer volwassen zijn. U
kunt dus wel uitrekenen hoe onstel-
lend veel hamstertjes we theoretisch
na een jaar zouden kunnen hebben als
we van een ouderpaar uitgaan. Na
tuurlijk loopt dit in werkelijkheid niet
zo'n vaart, maar het is toch wel een
feit, dat we in korte tijd tot betrekke
lijk grote aantallen komen als we niet
regelmatig ingrijpen.
TVE periode waarin de jongen op-
groeien is overigens wel een leuke
tijd, voor de moeder zeer opwindend,
tuurlijk mogen we hier geen misbruik
van maken, maar moeten we ze toch
een volwaardig dieet geven. Allereerst
hebben ze granen nodig, niet alleen
voor de voedingswaarde, maar ook om
geregeld te kunnen knagen (hierdoor
slijten de snijtanden, die steeds door
groeien. regelmatig af). Die granen zijn
verwerkt in het „hamster-krachtvoer"
dat in alle dierenwinkels verkrijgbaar
is. Daarnaast mogen we ze allerlei
andere etenswaren geven zoals groen
ten, fruit, brood, biscuitjes, ei, kaas
korstjes. Van veel belang is dat ze
steeds voldoende te drinken krijgen
want zonder water gaan ze snel dood!
TNE huisvesting daarentegen biedt
wel enige moeilijkheden. Het is
verwonderlijk hoe handig hamsters
uit hun hok of kooi weten te ontsnap
pen. U moet bijvoorbeeld nooit een
hok met wanden van gaas nemen,
want daar weten ze zich beslist wel
uit te bevrijden. Het beste voldoet
eigenlijk een aquarium met hoge gla
zen wanden, waar ze niet tegen op
kunnen klimmen. Wanneer we daar
wat houtwol, turfmolm en papiersnip
pers in doen, en wat takjes om op te
knagen, zijn onze hamsters zeker te
vreden met hun tehuis.
Advertentie
IN DE HOOFDROL: PRINS RAINIER ONDER WATER.
Van onze Amsterdamse redactie
AMSTERDAM. Stil en
timide verliet donderdagmiddag
een kleine grijze man de zit
tingszaal van de Amsterdamse
rechtbank. Zeven-en-zestig
lange jaren had hij voorbeel
dig opgepast. Dat hadden ze
allemaal van hem gezegd: de
officier, de rechters, zijn advo
caat. zijn haas cn zijn zoon.
Toch had de rechtbank hem
als een dief naar huis gestuurd,
veroordeeld tot een jaar voor
waardelijke gevangenisstraf.
Hij h ad ze dus toeh gestolen,
de 87 briefjes van duizend
guldelt. die hij vorig jaar mei
in ccn verhuiswagen had ge
vonden. Dc kleine man be
greep liet nauwelijks.
overleden Franse leraar Rappoport.
Hij verrichtte wel meer hand- en span
diensten bij verhuizingen, om zijn ka
rig ouderdomspensioen wat aan te
vullen.
Die dag versjouwde hij o.m. een oud
bureau. Bij het stouwen viel plotseling
een klein pakje van achter één van de
laden op de vloer van de verhuiswa
gen. Het pakje bleek een bundel bank
papier te zijn.
De verhuizer zag de biljetten aan
voor oud Duits geld uit de tijd na de
eerste wereldoorlog. Het kwam wel
meer voor dat dergelijk geld in oude
boedels werd gevonden, wist hij.
H. stak het pakje in zijn zak en dacht
er verder niet meer aan. 's Avonds,
onder de lamp boven de huiskamerta
fel bekeek hij zijn vondst nog eens
betêr.
Gisterochtend vertelde hij het aan
de president van de rechtbank: „Ik
zette mijn bril op en toen zag ik ineens
dat het Nederlands géid was, uit 1945"
Mr. J. Knottenbelt, de president,
had hem voor het naar huis gaan
gezegd dat de rechtbank het heel
erg vond wat hij had gedaan. Daar
om had zij hem een jaar voorwaar
delijk gegeven, negen maanden
meer dan de officier van justitie
diezelfde dag had geëist. Als de
vriendelijke mevrouw en de heren
achter de groene tafel erg vonden
wat hij had gedaan, moest het wel
zo zijn.
Hoe was alles eigenlijk gegaan?
Op 21 mei 1958 hielp de 67-jarige ge
pensioneerde k u gi' Ier M J. II. aan
het Oosterpark te Amsterdam bij de
verhuizing van de boedel van de pas i
Moeizaam begon hij de zeven en tach
tig briefjes van duizend te tellen. Ze
hadden natuurlijk geen waarde meer.
Hij kon het wel niet beoordelen, want
hij had nooit van zijn leven een briefje
van duizend gezien, maar het kon niet
anders dan dat deze bankbiljetten al
lang waren ingenomen.
Dc eerste dagen vond hij rust bij
deze gedachte, maar later begon do
kwalijke twijfel in hem te spoken. Stel
nu eéns dat dat panier tóch waarde
had De oude man durfde niet verder
te denken.
Hij nam zijn zoon in vertrouwen „Ik
heb een duizendje gevonden bij een
verhuizing", zei hij voorzichtig. „Zou
dat nog wat waard zijn?"
De zoon geloofde ook van niet. Voor
alle zekerheid liet hij echter éen vriend
bii de Nederlandse Bank informeren
of banknanier uit 1945 nog geldig was.
De vriend kwam terug met de mede
deling dat de bank had gezegd dat der
gelijk geld inderdaad rog waarde had.
,,Ik wilde het geld wisselen om ze
kerheid te hebben", zo luidde het re
laas van H. jr. De beambte achter het
loket vroeg hem om even te wachten.
Na tien minuten kwamen twee recher
cheurs het postkantoor binnen en ar
resteerden hem.
De notaris van de Franse leraar had
namelijk aan de politie een aantal num
mers van bankbiljetten verstrekt, die
hij op een papiertje in de nalatenschap
van zijn overleden cliënt had gevon
den. Hij had dc corresponderende
bankbiljetten niet in de boedel aange
troffen en vermoedde diefstal.
De politie gal de nummers voor alle:
zekerheid aan de posterijen en de bank!
door. Zo liep H. enkele weken na zijn i
vondst in de val, want het spoor van,
vader, naar zoon was snel gevonden.
De rechercheurs wachtten in de
kleine woning van de verhuizer op zijn
thuiskomst. Zij hadden hem van zijn
werk laten halen, maar aan de bood
schapper hadden ze gezegd dat hij
vooraf moest zeggen dat H. zich geen
zorgen over zijn zieke vrouw moest
maken. Met haar was er niets aan de
hand.
Toen de kleine grijze man begreep
waarvoor de heren van de politie
op hem zaten te wachten, liep hij
onmiddellijk naar zijn geldkistje
„Ik heb er nog 86", zei hij, „kijk
maar". Hij werd meegenomen naar
het bureau. Toen hij zijn verhaal
had verteld hadden ze hem weer vrij
gelaten.
Het zelfde zou kunnen gebeuren
met grote industrieën, zonder dat er
in wezen veel behoeft te verande
ren. Deze oplossing is onder meer
aanbevolen door een studiegroep
van het Nederlands Verkeers Insti
tuut, die tot de conclusie kwam dat
reeds met een geringe verschuiving
in de arbeidstijden verkeers- en ver-
voersspitsen verzwakt kunnen wor
den en verkeersopstoppingen voor
komen. De vrijheid en veiligheid
van het verkeer zouden ermee zijn
gediend en de kosten voor de ver-
„Toen geloofden mijn vader en ik
het nog niet", getuigde donderdag de
zoon. Hij vertelde dat hij op verzoek
van zijn vader het duizendje had mee
genomen naar het postkantoor hij
moest er toch zijn.
In de ochtend luisterde hij bevend,
met neergeslagen ogen naar de officier
van justitie. „Het is een interessant
juridisch probleem, dat hier voor ons
ligt", zo begon de aanklager zijn re
quisitoir. „Heeft deze man nu diefstal
gepleegd of verduistering De tragi
sche omstandigheden, waaronder deze
verdachte terecht staat verhinderen
ons echter om ons in alle rust met dit
vraagstuk bezig te houden. Tenslotte
gaat het hier om het lot van een mens"
De officier vroeg maar drie maanden
voorwaardelijk wegens diefstal tegen
de verhuizer, over wie de Protestantse
reclassering had gezegd dat hij nau
welijks toezicht tijdens de proeftijd zou
behoeven.
De president van de rechtbank vond
dat er nog wel diezelfde dag uitspraak
kon worden gedaan. Hij was vriende
lijk tegen de grijze verhuizer.
door Th. van Bergen
IJ zouden de arbeidstijden kunnen spreiden. Ziedaar
een mogelijkheid die in veler ogen een oplossing zou
betekenen bij het bestrijden van de steeds groter wor
dende chaos in (vooral) de avondspits. Spreiding
komt erop neer, dat niet de ene helft van de kantoren om vijf uur
sluit en de andere om half zes. Van die grote stromen mensen ineens
moeten we af.
We zouden het, om een vooibeeld te noemen, zó kunnen doen:
van acht grote bij elkaar gelegen kantoren waarvan er vier om
vijf uur en vier om half zes de deuren sluiten zouden er twee om
vijf uur het werk kunnen beëindigen, één om vijf over vijf, de drie
volgende telkens vijf minuten later en om half zes de laatste twee.
Er worden er dus slechts vier gespreid.
voerbedrijven verlaagd. De verschui
ving zou nooit meer dan een kwar
tier behoeven te bedragen.
ER ZIJN ook andere oplossingen.
Waar wij naar zoeken, zei de
directeur van de Haagse Tramweg
Maatschappij, is een manier om tijdens
de spitsuren het vervoer van een aan
tal tonnen levende mensen vervoers-
teehnisch en bedrijfseconomisch verant
woord te doen verlopen.
In een vorig artikel hebben wij al ge
zien, dat de vertraging die de verkeers
deelnemers elkaar berokkenen de groot
ste oorzaak van de ellende is. Die ver
traging neemt steeds toe; de minimaal
toelaatbare snelheid is eigenlijk al be
reikt.
KNAPPE KOPPEN breken zich al
lang het hoofd hoe zij verbetering
in dê toestand zouden kunnen
brengen. Mogelijkheden zijn er inder
daad, maar achter iedere gedachte staat
als het ware een heel groot bezwaar.
Hier zijn er een paar.
Tegenstanders van spreiding
zeggen: het groepsvervoer van de
arbeiders wordt er door bemoei
lijkt, de huisvrouwen gaan mopperen
al? haar eters op verschillende tijden
thuis komen, arbeiders die uit andere i
plaatsen moeten komen zullen niet
meer in bepaalde bedrijven willen1
werken De arbeidsprestatie zal worden
gedrukt als de mensen in het ene be
drijf weten dat de „buren" al naar huis
zijn
Zijn die bezwaren, afgezien van mis
schien het eerste, nu werkelijk wél zo
groot? Voorbeelden in het buitenland
tonen aan dat het kan. De kamer van
koophandel is Amsterdam is al bezig
met het uitwerken van plannen.
®Men zou het openbaar ver
voer in de steden een eigen
vrije baan kunnen geven. Geen
vertragingen meer en een ho
gere snelheid, zonder gevaar
voor derden. Maar; de ruimte voor de
andere weggebruikers zou er aanzien
lijk kleiner door worden en de ver
keerschaos dus alleen maar groter;
C In het verenigingsgebouw van Sirjans-
land hield het plaatselijk Rode Kruis een
filmavond die bij de aanwezigen bijzon
der in de smaak is gevallen. De kring
secretaris, de heer Constandse, besprak
in zijn toelichting het mooie werk van
het Rode Kruis, met name voor de chro
nische patiënten. Nadat een verloting was
gehouden, sprak de heer Heule een woord
van dank.
t Het Ned. Rode Kruis, afd. 's-Heer
Abtskerke gaf in het verenigingsgebouw
een filmavond. In de pauze werd een
verloting gehouden. De belangstelling
was groot, 's Middags werden enkele
kinder- en tekenfilms vertoond.
De Koninklijke Toeristen Bond hield
te Borssele een propaganda-avond. Op
deze avond werd gesproken over de
A.N.W.B. en enkele films vertoond.
Ook de andere rechters leken niet
zo streng als anders: ..Hij heeft het
niet willen uitgeven, zoiets zou mijn
vader nooit doen", had H. jr. gezegd.
Wat zijn vader echter had gedaan was
en bleef diefstal, vond de rechtbank.
Toen 's middags uitspraak werd ge
daan. ging de verhuizer alleen de
zittingzaal binnen. Zijn verdediger zat
ver van hem op een hoge bank. Zijn
zoon bleef buiten op de gang staan. Op
de publieke tribune zaten weer dezelf
de mensen van 's morgens. „Wij ach
ten u schuldig aan diefstal", zei de
president en hij boog zich ver voor
over.
De oude verhuizer kneep zijn han
den samen. Zijn lippen bewogen, maar
zeiden niets.
„Goedendag", zei de president strak.
De verhuizer ging. Hij hoefde niet naar
de gevangenis. Maar hij was niet lan
ger een oppassend man.
WggJWEMegsj^
VOORDE
SPREIDING
VAN 06
Aeapins -
NA 06
Bij alle gemopper voegen zich
vaak klachten over oude bussen
die extra gevaren zouden opleve
ren, vooral omdat zij meer dan
volgeladen deelnemen aan het ver
keer.
De commentaren van directies
zijn geen andere dan dat ook de
ze bussen eenmaal per half jaar
worden gekeurd. Dat de gevaren
groter zouden zijn is nooit geble
ken.
En wat het interieur van som
mige bussen betreft, de reizigers
zijn ook niet altijd brandschoon.
Vandaar dat ik in lijnbussen
kaarten zag hangen met deze
tekst:
„Teneinde verontreiniging van
de kleding der buspassagiers te
voorkomen, worden passagiers, ge
kleed in overall, in deze bus niet
toegelaten."
Alle trams onder de grond. IJ
weet het: hét vraagstuk voor'
de drie grote steden, met een
financiële consequentie van een
anderhalf miljard per stad. De
zelfde (Haagse) tramdirecteur zei me
letterlijk: Ik kan met aannemen, dat
in het economisch bestel van Nederland
een dergelijke bedrag ter beschikking
gesteld kan worden;
©Zogenaamde „Highways" door
en over de centra. Een moge
lijkheid waaraan zoals men
weet ook Rotterdam denkt.
Maar: volgens deskundigen
trekken zij verkeer aan en verhogen zij
dus de parkeermoeilijkheden. In Ame
rika, waar er grote propaganda voor is
gemaakt, heeft men deze visie al weer
min of meer loslaten;
®De stadskern die een voét-
gangersstad is omgeven door
goede wegen en parkeerplaat
sen, van waar af ieder gewenst
punt in het centrum in tien tot
twaalf minuten is te bereiken. Er zijn
al automobilisten die dit eigener be
weging doen Maar: hoeveel zijn er die
liever tien minuten rondrijden op zoek
naar „een gaatje" dan dat zij tien mi
nuten lopen?;
Tweemaal zoveel eenheden op
straat brengen betekent twee
maal zoveel verlies aan (ver
keers) ruimte en vergroting van
het financiële verlies. Meer
materieel moet bovendien door de ge
meenschap worden opgebracht en is
vrijwel niet te betalen;
Duurdere abonnementen, waar
door veel mensen hun werk
dichter bij huis zouden gaan
zoeken en de spitsen dus
minder belast zouden worden
(„Wij voeren op het ogenblik tegen een
o
e ovensa j
Ook in het buitenland is men het
eerst in de grote steden begonnen
met een spreiding van de arbeidstij
den. In de oorlog al werd in Londen
en Washington een dergelijke spreiding
van de tijden ingevoerd voor de re
geringskantoren. Een rapport van een
studiegroep uit het Nederlands Ver-
keersinstituut bevat onder andere de
ze grafiek over de situatie in Wash
ington vóór en na de spreiding. Zij
demonstreert een paar dingen heel
duidelijk: dat er zeer gunstige resul
taten mee werden verkregen en dat
een radicale verandering van de ar
beidstijden niet nodig is.
prijs die 25 pet. beneden het kostprijs-
niveau ligt. Men kan een sociale poli
tiek voeren, maar dan moet men niet
klagen over tekorten. Overigens
„neemt" het publiek geen verhoging
van de tarieven; het blijft voor een deel
weg en pakt de fiets").
Van de andere kant: Mag een ver
voermaatschappij de storing van buiten-
at, de hinder dus van het verkeer, laten
betalen dooi de .reiziger die hieraan
part noch dee! heeft?
ER ZAL iets moeten gebeuren, wil de
toestand niet volkomen onhoud
baar worden. Dan lijkt spreiding
êen binnen de mogelijkheden liggende
oplossing, die bovendien weinig kost.
Zij vermindert de drukte, waardoor de
stroom vlotter verwerkt kan worden en
hel vereiste extra .materieel minder tal
rijk kan zijn Het aantal ongelukkert
zal hoogstwaarschijnlijk afnemen en in
gelijke tred daarmee het grote bedrag
dat jaarlijks op de schaderekening ge
schreven moet worden
Er is wel gezegd, dat een spreiding
van arbeidstijden grotere verkeers-
spitsen tengevolge kan hebben en de
spilsperiode zal verlengen. De al eerder
geciteerde studiegroep is het daarmee
niel eens. Een juiste spreiding, zegt zij,
zal steeds een ontlasting van de knel
punten in de binnenstad betekenen.
Wel kan zij aanleiding geven tot een
grotere drukte op meer aan de periferie
gelegen punten, waar echter voorlopig
ruimte genoeg is. Een verlenging van de
spitsperiode, hoewel niet noodzakelijk,
mag geen bezwaar vormen voor een
besluit tot spreiding, omdat de voor
delen die er tegenover staan te groot
ziin.
Zo is de situatie eind 1958. In 1959
zal het nog drukker zijn en zal er nog
harder gemopperd worden op tram en
bus (die toch werkelijk alles doen wa»
mogelijk is» Daarom zal er op kort*
termijn iets moeten gebeuren, willen e
inplaats van vlug thuis niet steeds
verder van huis raken.
