Bonn verbreekt betrekkingen
met Belgrado
Amerikaanse piloot
sprong uit toestel
voor
Internationale belangstelling
fruitcorso blijkt uit.... liefdesbrieven
UITHOLLING
Bezoek aan ziekenhuizen
mooiste herinnering
„Protest niet voldoende"
Twaalf minuten later gevonden
NA ERKENNING VA OOST-DUITSLAND
FRUITFEE EN HOFDAMES VERTELLEN
BRIEVEN
Fee en hofdames tijdens de fruitweek
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pagina 2
Meer eenden voor de slacht,
minder voor de eieren
Russisch station
op de maan
Moe van Tt lachen
BEWIJS
„IK VERGAT ZELFS
SPANJE!
„VOOR JE VOETEN.."
NOG MEER
HOOGTEPUNT
MOE VAN T LACHEN
BELOFTEN
Ongedeerd
DREIGEMENT IN
INDONESIË
Zaterdag 19 oktober 1957
WAT ONS IN DE LAATSTE TIJD
meermalen pijnlijk treft, is een gemis
aan respect voor waardevolle en zin
rijke gebruiken in het leven, waar
door deze met grote slordigheid be
handeld worden en de betekenis van
deze waarden wordt uitgehold.
Wat wij hiermee bedoelen, willen wij
demonstreren met twee voorbeelden,
één uit het journalistieke- en één uit
het organisatieleven.
De journalistieke gebeurtenis is deze
week in de Tweede Kamer bij de alge
mene beschouwingen over de rijksbe
groting nogal heftig besproken.
Het ging over het volgende geval.
Een parlementair redacteur publi
ceerde zaterdag voor Prinsjesdag in
zijn blad een primeur", waarin hij
veronderstellenderwijs allerelei voor
spellingen deed over de komende re-
geringspolitiek, die dinsdag daarna door
H.M. de Koningin in de Troonrede en
door de minister van financiën in de
miljoenennota zou worden ontwikkeld.
Het bleek op die dinsdag, dat deze jour
nalist klaarblijkelijk goede bronnen
had gehad op zijn speurtocht naar dit
nieuws en dat hij het bijeengegaarde
goed had weergegeven.
De regering was hierover zeer ver
bolgen en heeft deze journalist voor een
jaar lang allerlei journalistieke facili
teiten ontzegd.
Toen haar gevraagd werd: waarom
hebt ge deze journalist niet voor de be
staande journalistieke Raad van Tucht
doen dagen, antwoordde zij: daarin
stellen wij niet zulk een groot vertrou
wen, want die Raad van Tucht is maar
een instelling van de federatie van
journalisten en de betrokkene zou zich
aan deze zaak kunnen onttrekken door
te bedanken als lid van zijn journalis
tenorganisatie.
WIJ ZIEN HIER naar twee kanten,
dat het proces van uitholling zijn werk
doet.
Allereerst hebben wij het van onze
collega niet begrepen, dat hij deze
publikatie deed, praktisch twee dagen
voor de Troonrede.
Wij willen voorop stellen, dat het
journalistieke recht van primeur, van
publikatie van nieuws, dat totnogtoe
onbekend was, onaangetast dient te
blijven.
De journalistieke taak brengt mee,
dat de krant publiceert, ook wat som
migen liever verborgen houden, indien
dit in het algemeen belang is. Elke
krant streeft ernaar, bij die publikatie
de eerste te zijn. Naast het gewone, lo-
lende nieuws is de primeur de schone
ournalistieke bloem, die de krant mee
laar kleur geeft en op het brengen
waarvan ieder journalist en elke krant
trots is.
Wjj gaan er aan voorbij al is dat
ook een geval van uitholling dat
vooral na de oorlog in de journalistieke
kring het recht van primeur is onder
mijnd, omdat men er vrijwel niet meer
aan denkt, een collega de eer van een
primeur te geven, door deze aan zjjn
blad te ontlenen.
Waar het om gaat, is, dat de primeur
zin moet hebben, van betekenis moet
zijn voor het algemeen belang.
Als bijv. een krant enkele weken
voor de Troonrede achter sommige
plannen van de regering zou kunnen
komen en zij zou die, door ze te publi
ceren, in publieke discussie brengen,
waardoor correctie in deze plannen zou
kunnen gebracht, heeft deze krant de
publieke zaak een goede dienst gedaan.
ZO STOND HET in het onderhavige
geval niet.
Op het moment van de publikatie
stond de Troonrede al vast, was dis
cussie over de punten onmogelijk en
dus wijziging ondenkbaar. Wat de be
trokken collega bereikte, was dat lezers
van zijn blad, toen zij de Troonrede en
de miljoenennota in de pers vonden
weergegeven, konden zeggen: dat lazen
we zaterdag' al in onze krant.
Het dagblad had dus „het gras voor
de voeten" van H.M. de Koningin weg-
gemaeid.
Dit nu was onelegant tegenover onze
hoogste gezagdraagster. Het was ook
een uitholling van de zinvolle waarde
van de Prinsjesdag, waarop, naar oude
traditie, de draagster der Kroon de
plannen der regering openbaart.
Dat de regering hierover verbolgen
was, achtten wij terecht.
MAAR DE STRAF, die zij toepaste,
was niet goed gekozen.
Allereerst was niet de parlementaire
redacteur, maar de hoofdredacteur, die
over de plaatsing had beslist (zelfs als
hij dat niet zou hebben gedaan, was het
zo geweest, daarvoor is hij nu eenmaal
hoofdredacteur, die met zijn staf van
zelfstandige redacteuren zulk een sa
menwerking moet hebben, dat hij de
verantwoordelijkheid voor de gehele
krant kan dragen, ook al is het onmo
gelijk, dat hij alle artikelen van tevo
ren leest), aansprakelijk.
Maar in de tweede plaats hebben de
journalisten, de noodzaak van scherp
verantwoordelijkheidsbesef, een Raad
van Tucht gesticht, gepresideerd door
een eminent rechtsgeleerde buiten het
journalistieke beroep, die in gevallen,
waarin het verantwoordelijkheidbesef
geaaid heeft, een terechtwijzing kan
geven. Dat de regering, in deze tijd, nu
de bedrijfsrechtspraak meer en meer
van waarde geacht wordt (omdat de
•gewone rechter onmogelijk alle be
drijf sfacetten kan beoordelen en de
bedrijfsrechtspraak ook zaken kan be
handelen, die buiten het oordeel van de
justitie vallen) zegt: wjj hechten aan
een uitspraak van die Raad van Tucht
geen waarde is ook een geval van
uitholling, dat we ten zeerste betreu
ren.
Men vergeve ons, dat we bij dit eer
ste beeld misschien wat te lang stil
stonden. We haast enons nu naar ons
tweede voorbeeld.
WIJ MAAKTEN ENIGE TIJD GE
LEDEN een vergadering mee van op
voeders der jeugd.
Daar trof ons bijzonder pijnlijk, wat
we op andere vergaderingen ook meer
malen constateerden, dat er niet alleen
tijdens de Schriftlezing bij de opening
der vergadering nog vrij velen binnen
kwamen, doch dat deze laatkomers bo
vendien niet ietwat beschaamd achter-
In bleven staan, maar door de zaal lie
pen, zich een plaats kozen, de reeds-
zittenden noopten tot opstaan en
gingen zitten, terwijl onder dit alles de
voorzitter gewoon doorging met lezen.
We noemen dit uitholling van het
(Vervolg kolom hiernaast)
De Westduitse minister van bui
tenlandse zaken, dr. Heinrich von
Brentano, heeft te Bonn verklaard
dat zijn regering het noodzakelijk
acht, haar betrekkingen met Zuid-
Slavië te verbreken, nu dit land
de regering van Oost-Duitsland
heeft erkend.
De minister zei dit op een vergade
ring van vertegenwoordigers van de
fracties in de bondsdag. Hij motiveer
de het standpunt van de bondsrege
ring door er op te wijzen, dat alleen
maar een protest aan het adres van
de Zuidslavische regering geen nut
heeft, daar in dat geval 25 tot 35 sta
ten vroeg of laat het Zuidslavische
voorbeeld zullen volgen en ook be
trekkingen zullen aanknopen met de
Oostduitse regering. Dit zou, volgens
Von Brentano, zeer nadelig zijn voor
de kansen op een hereniging van
Duitsland. Hij herhaalde dat de bonds
regering alleen het recht heeft om
voor geheel Duitsland te spreken.
De commissie, waarvoor Von Bren
tano zjjn verklaring aflegde, was spe
ciaal gevormd om bondskanselier
Adenauer over de kwestie van de be
trekkingen met Belgrado van advies
te dienen. In parlementaire kringen
te Bonn is men van mening, dat al
leen een eenstemmig verzet van de
commissie de regering er van zal kun-
Heinrich von Brentano
nen weerhouden, met de Zuldslaven
te breken. Dat de commissie een der
gelijk standpunt zou innemen, wordt
weinig waarschijnlijk geacht. De
breuk tussen Bonn en Belgrado is dus
al vrijwel een feit.
Tot eind september zijn 1.731 miljoen
kippeëieren geëxporteerd met een op
brengst van 223.3 miljoen.
West-Duitsland is weer verreweg de
grootste afnemer.
West-Duitsland importeert aanmer
kelijk meer eieren dan in 1956, name
lijk uit 20 landen, waardoor de concur
rentie op deze afzetmarkt beduidend
is toegenomen.
Onze export van eendeëieren loopt
van jaar tot jaar terug, omdat de een
dehouders zich steeds meer toeleggen
op de produktie van slachteenden. On
ze uitvoer van slachtpluimvee is geste
gen van ruim 3 miljoen kilogram met
een bedrag van 8.3 miljoen in de eer
ste negen maanden van 1956 tot bijna
4 miljoen kilogram met een bedrag
van 10.7 miljoen in dezelfde periode
van 1957.
Het is mogelijk dat er op de maan
spoedig een Russische basis voor on
derzoek zal worden ingericht, aldus
heeft de Russische geleerde Alexandrof
in een artikel in de „Izwestia" meege
deeld. Hij is voorts van mening dat de
wetenschappelijke resultaten, die de
Russen hebben verkregen, te danken
zijn aan het feit dat de Sowjet-Unie
de eerste plaats in de wereld inneemt
voor wat de vorming van specialisten
betreft. In 1957 waren er 265.000 spe
cialisten in Rusland, alduse Alexan
drof.
Toen het Engelse koninklijke paar per Amerikaanse president Eisenhower,
vliegtuig uit Williamsburg op het na-De foto toont de president in gesprek
tlonale vliegveld van Washington arri- met een glimlachende koningin Eliza-
veerde, werd het daar begroet door de zabeth. (Telefoto)
Gisterochtend omstreeks tien
voor twaalf heeft de bestuurder
van een „Super Sabre" straalja-
„Of er tijdens of na het fruitcorso nog iets is gebeurd waar we
helemaal niet op gerekend haddenBabs Ausums, fruitfee-in-
burger, herhaalt peinzend onze vraag. Onverwachte dingen, eigen
aardige gebeurtenissen
„Neen, of
Riet Moens, charmante hofdame tijdens de fruitweek, zit met een
gezicht, dat een tikkeltje rood begint 't te worden waardoor ze nóg
charmanter is naar de vloer te kijken.
„Leuke dingen?" herhaalt Babs. „O ja, weet u, wij hebben
„O, nee, vertel dat nu niet!", komt Riet tussenbeide.
Maar er is geen houden of keren meer
aan; de fee heeft a gezegd en voelt
zich nu ook gedwongen b te laten vol
gen.
Riet heeft een nog roder kleur ge.
kregen en Koos de Baar uit Kwaden-
damme kijkt alsof ze op spelden zit
„Laat Babs 't maar vertellen", zegt
Koos.
Maar Babs zwijgt
De pendule tikt de minuten aan 'se-
oonden.
„Is 't een heel groot geheim?"
De fruitfee wordt doortastend. We
zullen het maar wereldkundig maken,
besluit ze.
Het corso heeft internationale be
langstelling getrokken en dat blijkt
uit.... uit ehliefdesbrieven,
En hier volgt dan het hele verhaal,
het bewijs, zwart op wit dat het corso
grote vermaardheid heeft gekregen en
daar moet in één adem aan worden
toegevoegd: fruitfee en gevolg niet
minder.
Gisteren bracht de post Babs, die re
ceptioniste is in hotel „De Korenbeurs"
te Goes, een brief uit Spanje. Een jon
zinvol, eerbied en aandachtvragend geman "'t Barcelona was de afzender,
gebruik, dat we onze vergaderingen r schreef hij. „Ik was m
openen met zang, Schriftlezüig en ge- Goes tijdens het fruitcorso. 'k Vond het
bpd B' prachtig, schitterend! We waren met
vakantie in Holland. Ik heb vol be-
Dat Is maar niet een „gebruikelijke wondering naar de wagens gekeken,
wijze", die nu eenmaal het onderscheid
is tussen een vergadering van een
Christelijke en een andere organisatie,
maar het is een gewichtig onderdeel
van onze vergaderingen: we heffen ons
loflied tot God, we laten God door Zijn
Woord tot ons spreken en we dragen
dan onze vergadering aan Hem op.
HET IS LEVENSGEVAARLIJK voor
onze Christelijke organisatie, als we dit
laten uithollen tot „een gebruik", zoals
er meer gebruiken op een vergadering
zijn.
Staat telaatkomen in een vergadering
al slecht, wie daaraan niet ontkomen
kan en dan tijdens de opening binnen
komt, wachtte, hetzij vóór de deur,
hetzij achter in de zaal, tot deze is ge
schied. En een voorzitter moet, als er
stoornis komt, de Schriftlezing of het
gebed beëindigen, tot deze stoornis Is
opgeheven.
Zo hebben we het in het verleden in
ons Christelijk organisatieleven ge
leerd. En zo moeten ve het, zeker nu
dat Christelijk organisatieleven sterk
wordt aangevallen, ongerept handha
ven.
Uitholling doet ook hier grote scha
de.
BABS AUSUMS
„Er wil een jongen aan mijn
voeten liggen".
KOOS DE BAAR
JBezoek aan ziekenhuizen was
hoogtepunt
RIEi. MOLNS
„Ik moet ervan kleuren, van at
die brieven".
Het Zeeuwse fruitcorso 1957 heeft
internationale belangstelling ge
trokken. Dat ts wel gebleken op
de corsodag, toen niet alleen dui
zenden uit Goes, uit Zeeland en
uit tal van plaatsen in Nederland
langs de straten stonden, maar
ook talrijke Belgen, Britten en
Duitsers het voorbijtrekken van
de stoet gadesloegen.
Die internationale belangstelling
kan ook zwart op wit bewe
zen worden. Door de fruitfee, door
hofdames en door volgdames.
HoeDaarover vertellen Babs,
Koos en Riet in dit artikeltje meer.
maar toen ik jou zag, toen had ik geen
oog meer voor al dat fruit. Toen ver
gat lk heel Holland en zelfs Spanje er
bij
De jonge Spanjaard verklaart daarna
in bewoordingen, een vurige Span
jaard eigen, dat hij alle dagen aan het
corso denkt. En aan de fee!
Om Babs heel precies te laten we
ten, hoe hij over haar denkt, schrijft
de jongeman: „Je schoonheid is die
van Andalusië.
Vader Ausums heeft op de kaart van
Spanje onmiddellijk deze landstreek
opgezocht.
Hoofdschuddend stond zijn vrouw
erbij.
Uit Duitsland kwam voor een der
meisjes ook een brief. De afzender is
student en woont in Frankfort aan de
Main.
,,Ik zag je In Goes en stond sprake
loos", schrijft de jongen.
Dat deze knaap het behoorlijk te
pakken heeft, blijkt uit de slotzin van
zijn brief: „Ik zou mij voor je voeten
willen werpen
Uit Engeland zijn ook verschillende
brieven ontvangen en de Nederlandse
jeugd bleef evenmin achter, hoewel die
wat meer nuchter bleek.
Babs, Koos en Riet zijn op die brie
ven niet ingegaan. De andere meisjes
zijn het evenmin van plan.
,,'t Was leuk", zeggen ze, „maar 't
feest is nu voorbij.
We vinden het fijn, dat het corso uit
stekend geslaagd is en we hopen dat
we ons steentje naar behoren hebben
bijgedragen.
Die liefdesbrieven zullen voor fee en
gevolg wel een leuke herinnering aan
de frultweek zijn, echter niet de be
langrijkste, ook niet de mooiste.
Een hoogtepunt voor ons is het be
zoek aan de ziekenhuizen geweest",
zegt Koos de Baar en de anderen stem
men het haar direct toe.
,,'t Was om nooit te vergeten, het
uitdelen van fruit in de zieken- en
bepaardenhuizen. Wat hebben wij op
die dag een blijdschap en een dank
baarheid gezien, 't Was een heerlijk
feest voor ons, die dag!"
Veel prettige herinneringen hebben
Babs, Koos, Riet en de andere meisjes
aan de fruitweek.
Of 't vermoeiend was?
„Van 't lachen werd ik moe", zegt
Babs.
„Op de corsodag had ik al bijna twee
uur gelachen tegen het publiek. Ik had
er een stijve mond van gekregen en ik
was blij, dat 't begon te regenen, waar
door ik even de lach achterwege kon
laten".
Babs Ausums, Riet Moens en Koos
de Baar zijn begonnen aan 't schrijven
van een dagboek, waarin ook de lief
desbrieven een plaatsje zullen krij
gen!
Jammer, zeggen de meisjes, dat we
weinig foto's van de fruitweek hebben.
Enorm veel mensen hebben ons voor de
lens. gehad en een foto beloofd, maar
het schijnt dat die beloften zijn ver
geten.
„Dat is wel erg spijtig", meent Babs.
„Ik heb liever een foto dan een lief
desbrief".
En daar zijn de andere meisjes het
mee eens.
ger, van het 32 Amerikaanse squa
dron, dat op de vliegbasis Soester-
berg van de Koninklijke Lucht
macht is gelegerd, zijn toestel
moeten verlaten. Hij maakte ge
bruik van de schietstoel en bevond
zich op dat ogenblik ongeveee
veertig km ten noorden van Soes-
terberg boven het IJsselmeer.
Een helikopter van de opsporing»-
en reddingsdienst van de Marine-
Luchtvaartdienst vertrok onmiddellijk
na het bekend worden van de vlieg
basis Leeuwarden. Om twee minuten
over twaalf meldde de commandant
van de helikopter dat de vlieger wa»
gevonden op ongeveer negen kilome
ter ten westen van Sneek. Enkele mi
nuten later was men bezig de vlieger
aan boord van de helikopter te takelen
en om tien minuten voor half een
berichtte men ons van de zijde van
de luchtmachtvoorlichtingsdienst dat
de helikopter de vlieger op de vlieg
basis Leeuwarden had afgeleverd. Dn
vlieger is ongedeerd. Het vliegtuig is
in het IJsselmeer terecht gekomen.
Aroedji Kartawinata, de voorzitter
van de kleine Islamietische partij „P.S,
I.I." en tevens vlce-voorzitter van het
Indonesische parlement, heeft gisteren
gezegd: „Indien onze strijd voor het te
rugkrijgen van West-Irian (Nederlands
Nieuw Guinea), door tussenkomst van
de Verenigde Naties, mislukt dan wel
door Nederland niet naar behoren
wordt beantwoord, is er voor ons geen
alternatief, dan over te gaan tot een
andere vreedzame koers". Hij voegd»
daaraan toe, dat deze koers zou mos
ten bestaan uit het nemen van maat
regelen op het economische en finan
ciële vlak tegen de Nederlandse bedrij
ven in Indonesië.
Als mogelijkheden noemde hij het
„bevriezen van door Nederlanders be
heerde ondernemingen, het bevriezen
van hun kapitaal, een verbod voor Ne
derlandse schepen, om Indonesische ha
vens aan te doen, en de liquidatie van
de Koninklijke Paketvaart Maatschap
pij!
Mocht dit niet voldoende zijn, dan
zou Indonesië de diplomatieke betrek
kingen met Nederland kunnen verbre
ken.
