ü&itsal
II
ii
Jeugduitgave
en geschenk in de boekenweek
De Zeeuwse ploeghampioen op
bezoek bij president Eisenhower
Landelijke bloemenhulde
op Koninginnedag
fS55*
<•"*7-
Twee beroemde orkesten spelen onder
leiding van twee beroemde dirigenten
PIET MONDRIAAN
Van ^Gravenpolder naar Amerika
Je moet het aanvoelen,
vindt A. van Dijke
Levende landkaart
voor paleis
baby-verzorging
Portugees 17 jaar in
zwijnenstal,..
X
PLATENPRAAT
Nieuwe postzegels van
8 en 70 cent
Een Bril va>
is een
Zaterdag 13 april 1957
ZEEUWSCH WEEKEND
KUNSTWERKEN ZIEN
ook zo'o moderne
HET valt soms helemaal niet mee schilderstukken als die van
Picasso of Chagall of Mondriaan te bewonderen. Veel mensen
lachen er maar eens om of klagen over zulke „abnormale"
ideeën, en maar weinigen halen het in hun hoofd zulke werken
als Kunst te waarderen. Maar het lijkt me beter en eerlijker, dat
je, voordat je aan het lachen of klagen slaat, eerst eens probeert
de gevoelens van de schilder te begrijpen en zijn ideeën te be
studeren. En als je dan weer een oordeel uitspreekt zal dat waar
schijnlijk wel de erkenning inhouden, dat deze schilder toch wel
degelijk een Kunstenaar is. Zo is het ons althans met Mondriaan
gegaan.
Wij kwekelingetjes, zijn over het
algemeen maar nuchtere, simpele
zieltjes. Het viel de juffrouw die
ons in het Haags Gemeentemuseum
rondleidde, dan ojk niet mee onze
Zeeuwse nuchterheid de das om te
doen en ons onder de indruk en de
bekoring van de werken van Piet
Mondriaan te brengen. Die juf
frouw kon ons overigens, vanwege
haar knalrood gelakte nagels en
oranje blouse, eerst niet veel ver
trouwen inboezemen. Met gemeng
de gevoelens volgden we haar naai
de Mondriaan-afdeling.
Toen de negentiende-eeuwse
paarden in 1839 voor het eerst de
trein voorbij zagen razen, schrok
ken ze zo ontzettend, dat ze angstig
hinnikend op hol sloegen.
De reactie van de twintigste-
eeuwse mens op de vierkantjes, de
rechte lijnen, de totale voorstel
lingloosheid van Mondriaans wer
ken verschilt niet veel van die
paardenreactie. Op hoge benen ko
men de meeste mensen naar elkaar
kunst zal zich moeten aanpassen bij
deze komende tijd en zal dus ook
moeten gaan zoeken naar die vrede
en dat evenwicht.
In al zijn werken heeft Mon
driaan daarnaar gestreefd. En of
hij zijn doel bereikt heeft?
Niemand zal kunnen ontkennen
dat van zijn eenvoudige vlakverde
ling en van zijn pure kleuren een
rust en vrede uitgaat, waar zelfs
de 20ste eeuwse mens van kan ge
nieten, als hij maar wil. Want het
is veel gemakkelijker om zo'n
schildering af te kraken en bespot
telijk te maken dan te geloven, dat
de schilder hierin zijn diepste in
nerlijk gevoel uitdrukt.
Ook wij, sceptische kwekelinge
tjes, hebben de „Mondriaans" laat
dunkend op staan nemen en wij
hebben ons afgevraagd of die Piet
Mondriaan zich wel afgevraagd zou
hebben, waarom hij zo schilder
de. Of zou hij het gedaan hebben
om ook 'es met wat nieuws voor de
museum leek het antwoord op onze
vraag rond te lopen. Een man met
een krulletjesbaard, lange haren,
een stoffig brilletje en eerder sjo
fel dan excentriek gekleed. Ken
nelijk een kunstschilder. Kunst
schilders hebben het niet breed,
dag te komen.
In een aangrenzende zaal van het
Dat komt omdat ze werkelijk hun
Dit is de tweede maal, dat onze
nieuwe rubriek: „Het jonge geluid",
in het Weekend wordt opgenomen.
Zoals men weet, schrijven daarin de
jonge mensen zelf over hun kijk op
het leven en al wat zich daarin ont
wikkelt.
Het is ons gebleken, dat voor de
ze rubriek grote belangstelling be
staat, De jonge mensen leven er in
mee.
Dat was prcies de bedoeling en
wij verheugen ons daar dus in.
Alle begin is moeilijk. Onze jon
ge schrijvers moeten er nog even
aan wennen, mee te werken aan
een rubrik in een heuse krant. Het
Christelijk Lyceum had het daarom
het zwaarst. Waarbij nog kwam, dat
dat begin net in de repetitietijd viel.
Weer een bewijs, dat wij niet ge
noeg in de gang van het schoolleven
meeleefden. Dat desondanks nog
een groot probleem werd aangesne
den, was te meer te waarderen.
Gezien het enthousiasme, dat de
eerste stap wekte, mogen we ech
ter vrwachten, dat de verdere ont
wikkeling nog vele mogelijkheden
biedt en dat er een levendige rela
tie tussen jonge mensen en krant
zal groeien. Redactie.
Vandaag is de medewerking ge
komen uit de kringen van de leer
lingen van de Christelijke Kweek
school te Middelburg, de a.s. onder
wijzers en onderwijzeressen dus. We
geven hem gaarne het woord.
toe, luid jammerend over „die
kunst van tegenwoordig". „As dat
nou kunst is. Zokan ik het ook.
Daar een rood hokje, hier een
blauwtje, een paar zwarte strepen
en klaar is mijn kunstprodukt".
Ook ons, kwekelingetjes, viel het
niet mee, onze ogen die zo genoeg
lijk over makkelijk-mooi-te-vinden
plaatjes konden glijden, nu te laten
genieten van deze abstracte kunst.
Gelukkig was de juffrouw, die
rondleidde. Zij verklaarde, vertel
de, praatte en pleitte. Thuis lazen
we nog eens wat van die Mondri
aan en nu is het al zo ver, dat we
nog wel geen vurige volgelingen
van hem zijn, maar dat we wel
diep respect voor hem en zijn wer
ken hebben.
Piet Mondriaan was niet een van
die na-oorlogse kunstenaars, die de
maatschappij grondig zijn gaan ver
afschuwen. De maatschappij die
eerst met brallend pathos redevoe
ringen over „Vrede!" houdt en
daarna, nog schor van al dat ge
zwets, al weer krijgscommando's
litspuugt. Veel kunstenaars geven
die maatschappij haar eigen uit-
braaksels terug in de vorm van
harde, realistische schilderwerken
of gedichten, waarin alle harmonie
ontbreekt.
Mondriaan denkt heel anders over
het leven en over de kunst. Vol
gens hem zijn kunst en leven één
en beide zoeken ze en moeten ze
komen tot de waarheid. Wat is de
waarheid van het leven? Het leven
wordt, tegelijk met de voortgang
in de techniek, steeds schoner en
zuiverder, totdat het tenslotte een
leven in volmaakte vrede en in
volkomen evenwicht wordt. De
IEMAND heeft eens gezegd: weet zó lange tijd IN het kamp en UIT
„Een volk dat ophoudt met de trei2,t(: bliJv^- Wanneer echter de
Vi jsympathieke rebbe znn Oude Testa-
lezen, gaat zijn ondergang te- ment wordt weggeschopt, voordat deze
gemoet' Dat is scherp gezegd, de trein ingaat, verliest Suasso zijn
maar om de waarheid te horen, zelfbeheersing en slaat Cohn in het ge-
schijnt deze altijd overdreven jicht Suasso gaat nu naar de straf-
barak en zal spoedig een enkele reis
te moeten worden. naar een „Vernichtungslager" krijgen.
Van de jeugd wordt vaak ge- Voordat dit gebeurt, schrijft hij zijn
zegd, dat ze het leven heeft ge- belevenissen en gedachten neer in „De
ruild voor bioscoop en radio, en Nacht der Girondijnen". Knap is de fi-
weldra zal ruilen vnnr televisie gul!r van Cohn weergegeven, die zijn
weiara zal runen voor televisie, volksgenoten op transport moet stel-
Gelukkig is er elk jaar de ien. Als hij weigert, gaat hij zelf, „dan
boekenweek, die op lezen aan- vinden ze nog wel altoos iemand, die
dringt en een steentje bijdraagt desnoods zijn eigen vader en zijn eigen
T' moeder in de trem zet". Cohn zegt te
met jeugduitgave en geschenk. gen guasso: „Wie zacht of halfzacht is,
In de boekenweek van dit jaar (30 gaat de trein in." (p 26, 27). Het pro-
mrt6 april) waren we in de gelegen- bleem waar het omgaat is: óf de ande-
heid en deeltje van de Muzereeks te ren de dood injagen, óf dit weigeren
kopen, dit keer getiteld „De Muze en en met de anderen (die toch moeten)
het Meisje", samengesteld door Ad den
Besten en Bert Voeten.
Wij stellen deze reeks zeer op prijs;
de deeltjes zijn goed verzorgd en de
inhoud van de 14e tot de 20e eeuw
de vernietiging tegemoet.
Confrontatie
Met deze novelle heeft de onbeken
de schrijver ons geconfronteerd met
geeft steeds een duidelijk, zij het het kampleven van nog slechts 14 jaar
globaal, beeld van wat in onze poëzie geleden. Dat is wel de grootste ver
door de eeuwen heen over een bepaald dienste: een diep, ernstig gebeuren,
onderwerp is gezegd. eerlijk en duidelijk weergeven. Bij het
Het boekje van dit jaar heeft een lezen van dit boekje hebben we ge-
treffend motto, nl. het anonieme „Ghe- dacht aan „Oeroeg" van Hella S. Haas-
quetst ben ic van binnen"; via Hooft, se (1948), dat de verhouding Neder-
Bredero, Kloos, De Mérode en vele an- land-Indonesië (verpersoonlijkt in de
deren, landen we aan bij de dichters ik-figuur van Oeroeg) tot onderwerp
van deze tijd, die ruim zijn vertegen- had. Ook dat geschenk waseen gaaf
woordigd. De tekeningen in enige lij- en eerlijk tijdsbeeld,
nen opgezet, zijn over het algemeen Hoewel we een gegeven paard niet
sprekend. in de bek mogen kijken, moet ons van
Geslaaad ^t hart, dat geschenken als dit en
y „Oeroeg" zeer gunstig afsteken bij
Het geschenk van de boekenweek „Ontmoetingen met schrijvers" (1956)
1957 was de novelle „De nacht der Gi- en „Op schrijversvoeten door Neder-
rondijnen", waarvan de schrijver door land" (1955). We hebben meer aan een
de lezer moet worden opgespoord. Wie novelle, die iets te zeggen heeft, dan
de schrijver ook zij, de novelle is zeer aan mededelingen over met ballpoint
geslaagd. Er wordt een beeld gegeven bevlekte lakens van een schrijver, hoe
van het kamp Westerbork in 1943. Vele vermakelijk dit dan ook kan zijn.
Joden zijn er samengebracht en wor- Als enige kritiek op „De nacht der
den vandaar op transport gesteld naar Girondijnen" hebben we het overmati-
het oosten. De ik-figuur uit het boek- ge gebruik van citaten en uitdrukkin-
je is de leraar Jacques Suasso Henri- gen van buitenlandse schrijvers; die
ques, een Portugese Jood. In het kamp zijn beslist overbodig en doen daardoor
is een zekere Cohn ook een Jood, be- aan een etalage denken,
last met het samenstellen van een lijst Afgezien van deze opmerking alle
gevangenen, die naar een kamp moe- lof én voor de novelle én voor de pret-
ten worden vervoerd. Elke dinsdag- tige uitvoering in fabroleenomslag met
ochtend vertrekt een trein met zijn bandontwerp van Henk Krijger,
ten dode opgeschreven passagiers; el- Ellewoutsdijk, 6 april 1957.
ke week moet dus een lijst opgemaakt KEES DE MEESTER.
Suasso wordt adjudant van Cohn en Chr. Kweekschool M'burg 4.
gevoelens schilderen, ze zijn mo
dern en dat vindt nu eenmaal wei
nig aftrek.
Zo is er ook bij Mondriaan geen
sprake van modern willen zijn,
maar hij is alleen steeds een eer
lijk zoeken naar de waarheid ge
weest. We hebben in Den Haag zijn
doeken volgens zijn schilderperio
des gevolgd en we konden niets an
ders dan toegeven dat hij steeds
dichter bij de ware vrede, het ware
evenwicht kwam.
Hij werd in 1872 in Amersfoort
geboren. In 1897 eindigde zijn stu
die aan de Rijksacademie voor Beel
dende Kunst in Amsterdam. Tot
1905 schildert hij dan, wat wij zou
den noemen „nog vrij normaal".
Wel zoekt hij ook dan al gauw naar
een eigen stijl. Als hij in 1908 Jan
Toorop heeft ontmoet in Domburg,
volgen daarop de studies van onop
houdelijk zoeken naar het ware. Hij
„probeert" steeds. Bekend zijn de
boomstudies. Vier maal schilderde
hij dezelfde appelboom, iedere keer
weer anders. Duidelijk kun je hier
aan zien hoe hij overgaat van natu
ralisme tot abstracte kunst.
„Door de abstracte vorm", zegt
Mondriaan zelf, „door weglating
van allerlei afleidende voorstellin
gen, benader je beter het wezen, de
waarheid der dingen."
Vaak schilderde hij tijdens zijn
verblijf in Domburg de vuurtoren
van Westkapelle en duinlandschap
pen, waarbij het tenslotte niet meer
ging om de voorstelling, maar om
de juiste verhouding van vorm en
kleur. Hij beperkt zich nu ook al
tot de drie primaire, de drie ware
kleuren: rood, geen en blauw.
Door de ontmoeting met het Ku
bisme in Parijs, komt hij wel erg
dicht bij zijn doel, want wat is meer
waar dan de rechte, zuivere lijn?
Met deze eerlijke lijnen wil Mon
driaan nu zijn vlak ook zo eenvou
dig en oprecht mogelijk indelen. Hij
noemt zijn werken simpelweg
„composities" en meer zijn ze ook
niet. Probeer er dus niet alle mo
gelijke voorstellingen van te ma
ken! Dan zie je er meer in dan
de kunstenaar zelf.
Het grootste deel van zijn leven
bracht Mondriaan in Parijs door.
Hij leefde zoals hij zijn werk wilde
hebben: eenvoudig, eerlijk, zuiver,
echt. Graag kwamen zijn vele vrien-
d op zijn haast angstig-netjes ate
lier, om er bij de ware werken van
„Mondriaan" met de heldere, blijde
kleuren, uit te rusten van het druk
ke trobele Palijse leven.
Nadat Mondriaan, door de oorlog
genoodzaakt, een paar jaar in Lon
den is geweest (van 19381940)
vertrekt hij naar New York, waar
hij in 1944 aan longontsteking sterft.
Hij was toen nog bezig aan zijn
stuk Victory Boogie Woogie, het
laatste bewijs van zijn evenwich
tige, maar toch sprankelende geest.
En hoe oordelen, wij kwekelinge
tjes, nu voortaan over Mondriaan?
Die volgens Amerikanen een van
de drie grote Nederlandse schilders
was, n.l. Rembrandt, Van Gogh en
Mondriaan. Natuurlijk volgen we
hem niet door dik en dun, we zijn
nog geen felle Mondrianisten ge
worden. Met zjjn levensopvatting
kunnen we het onmogelijk eens
zijn. Maar voor de manier waarop
hij die levensopvatting heeft weten
uit te beelden kunnen we alleen
maar zeggen: Dat is pas Kunst!
Werkelijk, als je eens een van die
composities, waarvan je eerst nau
welijks kon geloven dat Mondriaan
er jaren aan gewerkt had, als je
zo'n eenvoudig kunstwerk rustig op
je in laat werken, voel je steeds
meer wat een vrede, wat een har
monie uit die simpele lijnen en
kleuren spreekt. Precies de vrede
en de harmonie, waarvan Mon
driaan geloofde, dat zij eenmaal 't
leven op aarde volmaakt zouden
maken.
GOES A. LAPORT
HET KLINKT VREEMD, wanneer een jonge man op je vraag, wat zijn
liefste hobby is, antwoordt: „Ploegen...." Maar het is de waarheid, dubbel
en dwars. De 25-jarige A. van Dijke uit 's-Gravenpolder ploegt met veel
plezier. Hij heeft er een sport van gemaakt. En niet zonder resultaat. Want
niet alleen, dat hij als landbouwer in zijn werk geregeld profiteert van
zijn liefhebberij, hij gaat er in september a.s. speciaal voor naar Amerika.
Dat is de beloning voor de Zeeuwse kampioen ploegen (voor de vierde
maal in successie!), die enkele weken geleden bij de Nederlandse kampi
oenschappen te Orvelte (Drente) als tweede eindigde.
Samen met de kampioen Wim de
Lint uit Zevenbergsehoek zal hij dit
jaar een gooi doen naar het Wereld
kampioenschap Ploegen, dat op 19
en 20 september a.s. in Ohio (Ver.
Staten) zal worden verstreden.
Het is de bedoeling, dat de gehele
internationale groep tijdens 't ver
blijf in Amerika o.m. een bezoek zal
brengen aan president Eisenhower.
Ook staat op het program, dat de
jonge ploegfenomenen hun opwach
ting zullen maken bij secretaris-ge
neraal Hammarskjoeld van de Ver
enigde Naties. Een en ander hangt
natuurlijk af van verschillende fac
toren, zo deelde de directie van de
Esso-Nederland (die de reis organi
seert en bekostigt) ons mede. Man
nen als Eisenhower hebben nog wel
eens meer op hun dagprogram
staan.
„Niet gek"
Hoe het ook zij, Van Dijke glim
lacht Vrolijk, als de komende trip
ter sprake komt. „Niet gek, he?" is
zijn reactie, ,ik heb nog geluk ook.
Vorig jaar greep ik er naast, toen
ze naar Engeland gingen. Maar nu
ia het nog beter, zo'n snoepreisje
naar Amerika."
Hoe kan je dat nu?" luidde onze
(domme) vraag, waarop de kampi
oen naturlijk maar niet een-twee
drie een antwoord kon geven. „Wel
belangrijk is," aldus Van Dijke, „dat
je secuur werkt en een vaste hand
hand hebt. En verder moet je het
aanvoelen...."
Prijzen
't Heeft er bij hem blijkbaar van
jongsaf ingezeten. Want toen Van
Dijke aan de ploegwedstrijden ging
deelnemen, bij de LJG, de Zeeuwse
of landelijke wedstrijden, steeds
viel hij in de prijzen. Dat begon al
in 1954. Een greep uit het erelijstje:
2e van de internationale le klasse
bij de wedstrijden in N.-Ierland
(1954), le bij de PJGN-wedstrijden
en 3e bij de Nederlandse kampioen
schappen (1954), in 1955 2e bij de
PJGN-wedstrijden en in okt. 1955
voor de derde maal Zeeuws kampi
oen (Wilhelminapolder), in 1956
opnieuw provinciaal kampioen en
le bij de PJGN, en zojuist in Dren
te bij de nationale wedstrijden: de
eervolle 2e plaats.
Van Dijke, de getrouwd is en met
zijn vrouw het woongedeelte van de
boerderij zeer modern heeft in
gericht, zal spoedig zijn plakboek
met foto's en krantenknipsels kun
nen uitbreiden. Want dat daar
straks in Amerika het nodige te be
leven valt, als hij daar heenreist,
spreekt vanzelf. Een mooie beloning
voor onze ster-ploeger.
Door samenwerking van de
Oranjeverenigingen van Baam en
Ingezonden mededeling (adv.)
Zeventien jaar heeft de Portugees
Ramiro Saraiva gedwongen in een
zwijnenstal doorgebracht, voordat de
politie achter dit schadelijke feit kwam
en de ongelukkige bevrijdde. Saraiva,
die het spreken verleerd had, is naar
een ziekenhuis overgebracht.
Dit voorval heeft zich afgespeeld te j
Corga, in de provincie Beira Alta. Het
schijnt, dat Ramiro door zijn broeder
Manuel in de zwijnenstal werd opge
sloten. Ramiro had verschillende be
zittingen in de Verenigde Staten en
Manuel besloot te pogen deze in han
den te krijgen. Te dien einde maakte
hjj bekend, dat zijn broer was overle
den, doch in werkelijkheid sloot hij
hem in de zwijnenstal op.
De politie stelt thans een onderzoek
naar de volledige toedracht in.
Ingezonden mededeling (adv.)
t
K»)
tmt
mso?
de su
Let op
Zeet gt°te
i- doos met
Normale tube 5S«.
tube
85 ct.
Uitsluitend verkrijgbaar bij H,H. apothekers, drogisten, kappers en da tpociefl.braflch«.
Twee beroemde orkesten, nl..
het Concertgebouworkest en 't
Weens Philh. orkest voeren
resp. op een Philips- en een Decca-
plaat de vierde symphonie van
Tschaikowski en de vierde sym
phonie van Brahms uit.
De beroemde Russische compo
nist P. I. Tschaikowski (1840-1893)
heeft zes sympohnieën gecompo
neerd, waarvan de vierde een van
de bekendste is. Tschaikowski's
muziek doet, wat fanatisme aan
gaat wel iets aan Beethoven den
ken, hoewel de landaard een vol
komen verschillend aspect doet
ontstaan.
Met name deze vierde symphonie roept
vrij sterke reminiscenties aan Beethoven
op. Tschaikowski zelf vergelijkt hem met
Beethovens vijfde, de zgn. noodlots-
symphonie.
Het geheel doet enigszins pompeus aan;
iets, dat Tschaikowski's muziek nog al
vaak heeft. Dat neemt niet weg, dat er
ook prachtige verstilde momenten in zijn
bijv. het Andantino. Zeer merkwaardig
is ook het derde deel, dat een constant
pizzicato geeft, waarvan een wonderlijke
bekoring uitgaat. Het concertgebouw
orkest, onder leiding van de beroemde
dirigent Antal Dorati voert dit werk op
grandioze wijze uit, evenals het sympho-
nisch gedicht: „Die Moldau", van Sme-
tana, (18241884) dat op het resterende
deel van de plaat is opgenomen. Ook dit
wondermooie Tsjechische nationaal ge
tinte werk is buitengewoon fijnzinnig
uitgevoerd.
Jammer, dat deze overigens zo voor-
treffelijke plaat niet geheel geruisloos
vrij is. Een belemmering om ervan te
genieten is het zeker niet. (Philips A
00399).
De tweede plaat bevat de vierde sym
phonie van Joh. Brahms (18331897)
Ook deze symphonie, de laatste, die
Brahms schreef, is van een wondermooie
schoonheid. Zoals veel van Brahms' wer
ken ietwat melancholiek, maar met ui
terst fijne melodievoering, en met geni
ale vondsten.
Het tweede deel bijv. is wel van zulk
een wondere schoonheid, dat het een
eveneinent is, daar naar te luisteren.
Ook het laatste deel, een prachtige
Chaconne, een vorm, die zelden in de
Symphonische muziek voorkomt, is van
een indrukwekkende schoonheid.
Deze symphonie, die uitgevoerd wordt
door het Weens Philh. orkest, is te be
luisteren op Decca LXT 5214.
Het orkest staat onder leiding van de
beroemde Tsjechische dirigent Rafael
Kubelik, die ook in ons land geen on
bekende is. De opname is over het al
gemeen ook voortreffelijk.
De derde opname is er een van de be
kende Amerikaanse pianist Rudolf Ser-
kin. Hij speelt met het Philadelphia-
symphonie-orkest o.l.v. Eugene Ormandy
het tweede en vierde Pianoconcert van
Beethoven. Ze worden brillant gespeeld
en uitstekend begeleid. De tempi liggen
ons hier en daar wel iets te hoog. Daar
door doen enkele delen wat geforceerd
aan. Wat wel jammer is, want in de
langzame delen wordt vaak een prach
tige Beethovensfeer bereikt. O.i. ligt bij
deze uitvoering het accent wat teveel op
het virtuoze, waardoor de stijl wel wat
in het gedrang komt. Overigens weer 'n
goede opname, die, met name in het be
gin weer niet geheel geruisvrij is.
Deze, en vooral de eerste twee platen
vormen een uiterst waardevolle aan
winst voor de discotheek. B.
Op de Ganges bij Hadjipoer in
Noord-Oost-India is dinsdag een boot
met 200 pelgrims, merendeels vrouwen
en kinderen, gezonken. Men vreest dat
75 mensen om het leven zijn geko
men.
hulde op de verjaardag van konin-
Soest zal de traditionele bloemen-
gin Juliana dit jaar een landelijk
karakter krijgen.
Uit iedere gemeente van ons
land zullen delegaties van twee
personen naar Soestdijk worden
afgevaardigd.
Het défilé, dat één uur zal duren,
vangt precies elf uur aan. Zij, die niet
aan het défilé kunnen deelnemen,
worden eveneens in de gelegenheid
gesteld bloemen neer te leggen.
De Koninklijke familie zal zich na
melijk te voet begeven naar de Ko
ningslaan, waar duizenden een plaats
zullen kunnen vinden. Hier kunnen de
bloemen in ontvangst genomen wor
den.
Zij, die de delegaties vormen, zullen
op het gazon voor het koninklijk pa
leis een levende landkaart vormen, Na
afloop van het défilé zullen de pro
vinciale afgevaardigden aan H. M. de
Koningin worden voorgesteld.
De PTT heeft twee postzegels uitge-
gevene resp. in de waarden van 8 en
van 70 cent.
Thans zijn postzegels in de volgende
waarden verkrijgbaar: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7.
8, 10, 12, 15, 20, 25, 30, 40, 45, 50, 60,
70 en 85 cent 1,—, 2,50, ƒ5,—, 10,—,
ƒ15,— en ƒ25,—.
Postzegels van 214 cent, voor zover
niet buiten gebruik gesteld, mogen
worden opgebruikt.
De Franse Raad der Republiek (de
senaat) heeft met 230 tegen 72 stem
men het wetsontwerp aanvaard, dat
voorziet in de aanleg van een tunnel
onder de Mont Blanc.
De Spaanse politie heeft in Bar
celona de leden van een communisti
sche groep gearresteerd. De leider,
Arroyo, zou in november uit Moskou
in Spanje zijn aangekomen.
„Tass" meldt, dat vertegenwoordi
gers der Sowjet Unie en van Perzië
donderdag te Teheran een grensafba-
keningsovereenkomst hebben gesloten.
Ingezonden Mededeling (adv.)
GOES, OPRIL GROTE MARKT
MIDDELBURG, NIEUWE BURG 9
