vriendjes
w j
De deken pist zicb aan bi bel moderne inlerienr
DUUR en goedkoop
Nederlanders aan het Suez-kanaal
Wij gaan
Samen naar Spanje
SAMEN ETEN
I
VAN HET STRAKKE „MEDAILJON-MOTIEF" TOT DECORATIEF ELEMENT
Uif mijn klas
Uw
huisapotheek
WITTE KRUIS
ZEEUWSCH WEEKEND
weer aan
het werk voor
Natuurlijk herinneren we ons Sadrach en de vriendjes uit
Nieuw Guinea nog zeer wel, want dat span, was regel
matig te gast in de kolommen van onze krant in de zomer
en nazomer van het vorig jaar. En ik denk, dat we allemaal
genoten hebben van het epistel van mejuffrouw Van den Berg,
de onderwijzeres uit Seroei, waarin ze iets vertelde over de
vreugfbe, welke wij met elkaar hebben gebracht voor drie
honderd kinderen in dat verafgelegen deel van ons Koninkrijk,
toen de pakjes verdeeld werden, welke waren gekocht van de
gelden, die gestort waren op het gironummer van ons blad.
Mejuffrouw Van den Berg stelde toen in haar schrijven in
het uitzicht, dat we mettertijd een vollediger verslag zouden
krijgen, en dat ligt nu in een zeer lijvige brief voor me. Mis
schien zegt een van de lezeressen, dat heeft lang genoeg ge
duurd. Ja, dat is waar, maar geheel buiten schuld van mejuf
frouw Van den Berg. Seroei, de plaats waarheen onze pakjes
gingen, ligt op het eiland Jappen, in een baai van Nieuw Guinea
en nu begint mejuffrouw Van den Berg haar brief heel laconiek
met de korte mededeling, dat dit eiland een tijdlang geen post
verbinding hadZe geeft aan dit feit verder geen aandacht,
maar door die enkele zin beseffen we toch wel, hoever Seroei
van ons afligt niet alleen, maar ook buiten de gewone verbin
dingsroutes. Dat doet je respect wel toenemen voor hen, die
daar willen werken.
Hieronder laat ik straks een gedeelte
van de brief volgen, waarin de brief
schrijfster op zulk een boeiende wijze
ons laat meeleven met het Kerstfeest
der kleine Papoea's. Ge krijgt de hele
.brief te lezen, maar in gedeelten, om
dat ik niet over alle ruimte van ons
Weekend mag beschikken. Ieder zijn
deel. Maar nu ga ik er u op voorberei
den, dat we de kennismaking met „Sa-
dracht en zijn vriendjes" gaan voort
zetten. Alleen hebben wij besloten hen
te laten verhuizen, en wel naar ons
Vrouwenhoekje.
De heer Tevel, die indertijd op zulk
een enthousiaste wijze de actie voor
Sadrach leidde in ons blad, heeft, zoals
ge enkele weken geleden hebt kunnen
lezen, onze krant verlaten, maar het
was hem tot grote vreugde, dat ik deze
Sadrach en zijn vriendjes als erfenis
overnam.
Ik kon eenvoudig niet anders doen,
toen ik de brief van mejuffrouw Van
den Berg gelezen had. En nu zéker niet
na haar uitvoerig schrijven. Wij kunnen
dit niet bij één keer laten. Daarom, be
reid er u op voor, dat ik, in de voor
zomer het bedelpak aantrek terwille
Van Sadrach en zijn vriendjes in Nieuw
Guinea. We zullen, hoewel het wonder-
JijK zal klinken in mei of juni, dan een
lege schatkist klaarzetten op onze re
dactie, in de hoop, dat die dan in een
minimum van tijd gevuld zal worden
voor het Kerstfeest op Nieuw Guinea.
Vroeg
Dit doen we zo vroeg, omdat we door
ervaring wijs geworden zijn. Vorig jaar
was het te laat om al onze pakkage per
boot te verzenden, daarom ging alles
per vliegtuig, wat ons een lieve duit
kostte. Dat willen we nu voorkomen.
Per boot is veel goedkoper, maar duurt
haast eindeloos lang eer alles de be
stemming bereikt. Doch geen nood, we
gaan bijtijds starten. We zullen zorgen,
dat vele Sadrach's weer echt kinderlijk
blij zullen zijn, wat meteen ook enkele
gouden uren betekent voor hen, die
zo eindeoos ver valn eigen familie en
vrienden verwijderd, dit prachtige
werk van zending en opbouw verrich
ten.
Ge zijt dus gewaarschuwd. Houdt
dus enkele penningen in een verbor
gen hoek vast, opdat die u niet ont
glippen in dure schoonmaaktijd of la
ter in de vakantieweken. Ik ga bede
len, voor bruine jochies met donkere
oogjes en meisjes, die net als onze
eigen blonde en blozende hummels zo
stralend gelukkig kunnen worden ge
maakt met een kleinigheid.
Nu komt alvast een klein stukje van
de lange Nieuw-Guinese brief.
Ma ja.
„ZALIG KERSTFEEST".
Ach nee, het woord „zalig" gebrui
ken wij liever niet. Het houdt zo iets
volmaakts en heiligs in, dat je het
eigenlijk niet goed durft gebruiken, en
als je het eens een keer hier op dit
zondige ondermaanse hoort vallen, dan
klinkt het als een zoete, harmonieuze
klank in een schril lawaaierig modern
muziekstuk, en je zegt meteen: „Nee,
dat past hier niet in".
Maar iemand zei het tegen me, en ik
bedankte, heel fatsoenlijk een geze
gend kerstfeest terugwensend.
Het was 26 december, tegen de
avond. En ik moest naar de kerk om
te zien of daar alles in orde was om
de ontvangst van' een dikke 300 kin
dertjes, plus hun begeleiders.
De „grote kerk" in Seroei is een pri
mitief gebouwtje, half van cement,
half van hout, zonder toren, maar met
ACHT JAAR GELEDEN hebben pater
dr. F. Thijssen en dr. H. van der Lin
de, thans hervormd predikant te Middel
burg, samen een studiereis naar Spanje
gemaakt, waarvan zij' rapport hebben ge
geven.
Thans zal een r.k. priester van het va-
ticaan in gezelschap van een luthers pre
dikant uit Denemarken eveneens een be
zoek aan Spanje (en Portugal) brengen.
De priester, een Deen van geboorte, houdt
zich bezig met wetenschap en literatuur.
De uitgeverij van de lutherse jeugdbe
weging in Denemarken vroeg hem een
populaire reisgids over Spanje en Portu
gal samen te stellen; de priester heeft na
melijk al meer gepubliceerd op dit ge
bied.
Zijn reisgenoot, ds. C. Bartholdy, een
oud vriend van de priester is voorzitter
van de inwendige zending in Denemar
ken.
een afdakje ernaast, waaronder een
zuurstoffles, die, wanneer bewerkt
met een ander stuk metaal, stem ge
noeg heeft om de mensen uit de hele
omtrek ter kerke te roepen.
Voor deze feestdagen was het ruwe
houtwerk binnen in de kerk gecamou
fleerd door een zeer smaakvolle varen-
versiering, die groen en sierlijk uit
waaierde tegen het kale hout.
Het verhoogde voorgedeelte van de
kerk was ontruimd, en er stond een
stalletje, gemaakt van atap, gedroogde
en aan elkander geregen repen sago-
blad. Er was ook een primitief houten
DS. D. J. COUVEE, gereformeerd
predikant te Axel, schrijft in de
Zeeuwse Kerkbode over de liefde
malen in de christengemeente van
Jeruzalem, en stelt de vraag waar
om de kerken in deze tijd die vorm
van gemeenschapsoefening niet
meer kennen. Er gaat van „samen
eten" een samenbindende kracht
uit. Ds. Couvée zou willen, dat men
in elke gemeente tweemaal per jaar
zo'n gezamenlijke maaltijd hield,
waarbij alle officiële gedoe achter
wege blijft en men elkaar onbevan
gen kan ontmoeten. Tijdens de maal
tijd kan een onderwerp besproken
worden, ingeleid door een kundig
spreker.
kribje met een pop erin. Want er zou
een kerstspel opgevoerd worden door
de kinderen van de hoogste klassen.
Dat klinkt voor Hollandse oren even
vreemd, misschien. Ach, men neme
hier geen aanstoot aan, het is toch al
zo moeilijk, deze mensen te bereiken,
die voor het merendeel niet lezen of
schrijven kunnen, en bovendien maar
een minimaal beetje Maleis verstaan,
wat hier ook betrekkelijk pas Inge
voerde taal is.
(Volgende week enkele
andere passages uit de brief)
Ingezonden mededeling (adv.)
Doe wal legen
die vatbaarheid
Geef Uw kinderen gere
geld Scott's Emulsion. De
levertraén die de onont
beerlijke vitaminen A en D j
en noodzakelijke opbouw-
ptoffen bevat. Kinderen
vinden 't lekker. Vader
en moeder blijven niet achter, want
hun doet 't goed.
*CO Tfy
EMULSION
Allaen acht mal h«t viiiartj* op d« verpakking.
(Vervolg van pag. 9)
De zon verzonk aan een bloed
rode hemel. De negenenzestigste
dag van de bergingswerkzaam
heden liep ten einde en stuk voor
stuk verdwenen de mannen naar
hun hutten om zich in een schoon
overhemd en een nette broek te
steken. En een uur later had Piet
van der Meiden uit Maassluis een
maaltijd op tafel gezet, waar de
beste kok zich niet voor zou be
hoeven te schamen.
Een opgewekte sfeer heerste in de kom
buis, die een gezelschap goed geluim
de Nederlandse bergers gaf te zien.
Behalve de schipper van de „Arend" en
drie duikers, zaten er assistent-schip
per Nicolaas van den Doel uit Maas
sluis, uitvoerder Jan Ligthart uit
Vlaardingen, assistent-techicus Jaap
van Wijnbergen uit dezelfde plaats en
het manusje-van-alles, de jonge Kees
Moerkerken uit Ouddorp.
De enige klacht, die werd gehoord, be
trof de ontspanning. De mannen zaten
„in de rimboe", zoals ze zeiden, met
niets dan zand en water om hen heen
en zo goed als geen afleiding. Er werd
wat geschaakt, gedamd en gekaart,
maar daar hield het dan toch mee op.
De avond verstreek met een gezellige
kout en onder het genot van vele kop
jes koffie. En voor ik er erg in had,
was het tien uur geworden, hetgeen
hier in het Suezkanaal kooitijd voor
de bergers betekent. Niet omdat ze
verplicht zijn er tegen die tijd in te
liggen, maar omdat ze er niets voor
voelen de lange en zware dagen, die
ze maken, met een loom gevoel in de
ledematen door te brengen.
De „Zeehond" van schipper
Sterling bracht me weer naar de
eenzame, nu donker geworden
weg langs het Suezkanaal terug,
feilloos laverend tussen de onver-
Zo ziet de voorkant van de „Louis
Perrier" en de „Walrus" er vanaf
de bok „Arénd" uit.
De „Zeehond", een bergingssleep
boot van Smit-Tak bij kilometer-
paal 51 aan het Suezkanaal. Op het
schip machinist Jan Pieterse uit
Maasssluis. Op de wal schipper
Jaap Sterling uit IJmuiden.
lichte boeien, waar een leek zo te
genop zou varen. Langs een ladder
klom ik van de boot op de wal, die
even fel door de scheepsschijn-
werper werd verlicht. En het laat
ste wat ik van deze Nederlandse
sleepboot zag, waren de lijnen van
romp en schoorsteen, die snel door
de duisternis werden opgenomen.
Alleen het „getlang" van de
scheepsmotoren bleef lang in m'n
oren klinken en ik heb het gevoel,
dat ik dit, altijd als deze stille
avond bij kilometerpaal 51 aan het
Suezkanaal me in de herinnering
komt, weer zal horen.
Ik heb wat tegen de vader van Wim
at me nu overkomen is
Ik heb de bof gehad. Dat
overkomt meer mensen,
vooral hen, die nog in het jeugd-
stadium verkeren. Nu zijn die ja
ren voor mij wel voorbij. Op zich
zelf is het nog niet zo vreselijk om
wanbof te hebben door bofpatiënt
te zijn. Met een enkele dag ben je
weer het „heertje". Het schijnt
evenwel, dat je als schooljuffer
vooral geen bof mag hebben, op
straffe, dat anders het hele dorp
er zich mee bemoeit. Ik zou een
verzameling „bofmopjes" kunnen
aanleggen. Daar zit ik nu wel te
klagen, hoewel de kwaal al weer
tot het verleden behoort, maar ik
moet er eigenlijk wel bij vertellen,
dat ik, wat die niet-medische ge
volgen betreft, wel wat verdiend
heb.
Toen vorig jaar, (of is het alweer iets
langer geleden?) onze collega de bof had,
heeft de man, dat zo onder ons, wel ge
weten. Gelukkig, dat hij er tegen kon. En
toen ik verleden jaar in de Paasvacantie
een oud-collega ging bezoeken, die pas
met een dominee getrouwd was, haalde
ze me al sniffelend van de trein, terwijl
ze haast juichend vertelde, dat haar man
de bof had. Nu zijn eerwaarde heeft ge
weten die dagen, dat hij de bof had. Hij
verschanste zich maar in zijn studeer met
zijn welgedane wangen. Laat ik dus niet
te veel klagen over Keesjes vader.
r.
Bezoek
Ik had een variant op de gewone bof,
door er een klein griepje bij te hebben
of iets dergelijks, wat me een twee dagen
in bed hield. En mijn goeie hospita maar
moederen en verzuchten, dat zij toch
maar geen bof zou krijgen. Tot haar ere
zeg ik er haastig bij, dat ze dit zuchten
doet uit angst dat ook zij in bed zal ra
ken en dan ben ik haar grootste bekom
mernis. Wie zal er dan voor mij zorgen?
Omgekeerd heb ik in ernst zorg voor
haar, want stel je voor, dat zij de bof
krijgt, dan kan mijn trouwe zorgende dik
kerd vast de deur niet meer door, als er
nog een extra verdikking bij komt, al zit
die dan in haar wang. Van tussen mijn
twee lakens poog ik nog troostwoorden
te spreken, wat boter aan de galg is, want
ze blijft zuchten en mij maar pap, vla en
pudding toevoeren, „anders verzwak-ie
zo."
Dit is alles alweer verleden tijd. De
hele bofperiode duurde slechts vier da
gen. Of alles toen al beter was, weet ik
niet precies, maar ik ben weer naar
school gegaan. Daar heeft toch alles de
bof, of is reeds oud-patient van die
kwaal.
Variant
Mevrouw van de baas, had trouw zie
kenbezoek bij me afgestoken, en het
schijnt, dat zij verslag heeft uitgebracht
aan de baas. Die heeft, dat is aan zijn se
cuurheid wel toevertrouwd, een waar
heidsgetrouw rapport uitgebracht aan de
collega's, maar dat slag mensen, heeft be
slist waanvoorstellingen gehad, want uit
hun spreken te merken, maak ik op, dat
ze mijn arme bol tot een klein luchtbal-
die het voorjaar inluiden
MENU'S
Pouletsoep* gebraden lende, witlof,
aardappelen, jus koffiepudding met
custardsaus*.
Rest lende, sla van savoyekool en wor
telen, aardappelen, jus griesmeelpud
ding met bessensapsaus*.
Macaronisoep* gebakken kaasplak,
spruitjes, aardappelen, jus appel*.
Gehakt, stamppot van rauwe raapste
len, jus gevulde beschuitbollen met
appelmoes*.
Hachee, rode kool, aardappelen drie
in de pan*.
Gebakken vis, spinazie, aardappelen,
botersaus havermoutpap*.
Groentesoep* gekookt ei, sla van
witlof, biet en appel, gebakken aardap
pelen banaan*.
De met een sterretje gemerkte gerech
ten kunnen achterwege gelaten worden,
zonder dat de maaltijden wat voedings
stoffen betreft onvolledig worden.
Recepten voor 4 personen
Koffiepudding.
54 1 melk, 25 g 16 blaadjes) witte ge
latine, 2 dl l'A kopje) koffie-extract
van 20 g koffie, 90 g (6 eetlepels) sui
ker.
De puddingvorm met water wegzetten.
Hierin de blaadjes gelatine 15 minuten
weken. De melk aan de kook brengen.
De suiker in de melk oplossen. De gela
tine uitknijpen en in weinig heet water
oplossen. De gelatine mag niet koken. De
melk enigszins laten afkoelen en er als ze
niet meer dampt, onder roeren de gelatine
en het koffie-extract bij voegen, De mas
sa verder af laten koelen. De pudding,
als zij drillig begint te worden, óver
schenken in de puddingvorm.
De pudding keren als ze volkomen koud
is geworden. De pudding geven met cus
tardsaus.
Stamppot van rauwe raapstelen.
2 ,kg aardappelen, A kg raapstelen
zout, A 1 melk, 80 g boter of margarine.
De aardappelen schillen, wassen en op
zetten met kokend water en zout en in
TOT 1953 was er in de dessins van de door ons
in de winter zo geliefde dekens sedert honderd
en meer jaren niets veranderd. Men beschikte
over een aantal traditionale grondvormen (de
medaljon-dekens bijvoorbeeld) waar niet van
werd afgeweken. Voor de kleuren gold het stra
mien groen, zalm, blauw en geel. Ondertussen
hadden de woninginrichting-ontwerpers niet stil
gezeten. Men bond energiek de strijd aan met de
namaak-gotiek door fraai gestyleerde meubelen te
brengen met een eigentijdse vormgeving. De stof
fering en de vloerbedekking werd direct in deze
tendenz betrokken. Het modern ingerichte huis
werd fleurig, met nieuwe, prettige kleuren en
vormen, kortom: aangenaam om in te wonen.
Meubilering, stoffering en vloerbedekking van de
slaapkamer bleven niet achter. Wat wel achter
bleef waren de dekens.
Totdat in 1953 een Leidse
fabriek als eerste in Neder
land welbewust besloot nog
wat meer kleur te brengen in
de slaapkamer en zodoende
ook de dekens te betrekken
in de tendens van de moderne
woninginrichting. Deze fa
briek vervaardigde toen een
deken, die qua patroon be
stond uit een aantal grote,
kleurige blokken. De „blokde-
ken" was geboren!
Maar het was een dessin en
het waren tinten, die men
nooit eerder voor dekens had
bedacht. Geen enkele winke
lier zag er iets inMen
hield liever vast aan het al
oude medaljon of het gesty
leerde bloemmotief.
Victorie
In Delft is evenwel de vic
torie, die niet kon uitblijven,
begonnen. Was de handel er
nog niet rijp voor; het was de
klant, die deze nieuwe dekens
op het paard, in casu het bed
hielp! Een winkelier had het
„gewaagd" met schuchtere
hand enkele van die blokde-
kens in zijn étalage te leggen.
Onmiddellijk stapte er een da
me binnen die zoiets moet
hebben geroepen als „Eureka";
blij stortte ze zich op deze de
ken, verrast op dit gebied ein
delijk eens iets moderns te
hebben gevonden. De dame in
kwestie kocht vier van die
blokdekens.
Sedertdien zijn er heel
veel dames die Delftse win
kel binnengelopen, zoals zij
dat ook deden in alle ande
re plaatsen van ons land. De
geblokte dekens werden een
dusdanig succes, dat de fa
briek, die ze gebakerd had,
meer dan de helft van de
totale produktie in moderne
dessins kon gaan uitvoeren.
Deze dekens gingen er in
Nederland plotseling zo goed
in, dat de export er door in
het gedrang kwamDe mo
derne deken had het pleit ge
wonnen!
De ontwikkeling zette door.
Het bleef niet bij die blok-
deken. Beeldende kunstenaars
en binnenhuisarchitecten wer
den ingeschakeld. Zo zijn er
in het afgelopen jaar honderd
ontwerpen bij de fabriek bin
nengekomen. Hieruit werden
er enkele tientallen gekozen,
die thans aan de winkeliers
in een 29-tal steden worden
getoond. Hieronder is een en-
quette uitgeschreven (deze
week werd de fraaie collectie
in de bovenzaal van de soci
ëteit „De Vergenoeging" te
Middelburg getoond) zodat
nogmaals een selectie wordt,
toegepast.
Twee kanten
De dekens zijn thans in ver
schillende kleurstellingen uit
gevoerd. Een modern dessin
in primaire, felle kleuren past
in het lichte interieur van
jonge mensen. Datzelfde dessin
uitgevoerd in zachtere kleu
ren is juist dat, wat oudere
mensen mooi zullen vinden.
De draden van deze dekens
worden dubbel geweven, zodat
elk exemplaar twee kleuren-
kanten heeft.
Om een deken zo mooi van
tint te krijgen is het uiteraard
nodig, dat de wol geheel
wordt ontvet. Men moet hier
voor een materiaalverlies van
ongeveer 20 slikken, maar
daar staat tegenover, dat de
wol daardoor mooi en zacht
is.
lonnetje hebben opgeblazen, en de col
lega, die vóór me de bof had, was het
meest met me begaan, die liet het niet
bij een kléin balonnetje. Enfin, ik had
wel wat verdiend aan hem. De baas acht
te zich zelfs geroepen zijn vrouw te ver
dedigen door met nadruk vast te stellen,
dat zij in geen geval zulke onrustbarend#
berichten had doorgegeven. Het is aan
mijn goedmoedigheid te danken geweest,
dat we nog in pais en vree uit elkander
gingen.
Terug
Ik denk als ik weer tussen mijn eigen
kroost ben, zal ik wel rust krijgen. Meen
niet dat ze me juichend begroeten, om
dat ik weer terug ben. Welnee, zo'n paar
dagen wat kalmpjes aan en veel vertel
len, dat wil er wel in. Ze zijn zoet gehou
den; meer kun je ook redelijkerwijze niet
verwachten van je collega, die opeens een
verdubbeld getal lastpakken heeft gehad.
Maar je krijgt toch wel wat te horen
over je terugkomst en afwezigheid. „De
juffrouw is ziek geweest," deelt Nelleke
me mee, alsof de zieke juffrouw en ik
twee verschillennde individuen zijn. Ik
kan niet anders doen, dan dit bericht be
amen, waarna ik wil gaan zeggen, dat we
nou weer fijn aan het werk gaan, want
bij mij wegen opeens die vier „vrije" da
gen een beetje zwaar, omdat april nu vlak
voor de deur is en ik móét persé nog
wat sommetjes er in hameren. Er is ech
ter geen kans om aan het woord te ko
men, want het blijkt, dat Wim iets op zijn
hart heeft, dat er ogenblikkelijk af moet
„Juffrouw, me vader het uwes gezien
voor het raam, toen uwes ziek was
en ie zeit asdat uwes zo'n dik gezicht
'ad," en Wim gebaart alsof ik aan mijn
arme wang tijdelijk een forse koolraap
tot aanhangsel hadEn dan te weten,
dat ik me niet voor het raam vertoond
heb, gedurende die vier dagen. Wim
heeft zijn vader tot op de letter geloofd,
dat is merkbaar, want hij heeft nog mede
lijden met me, wat duidelijk blijkt uit
zijn bezorgd gezicht, waarmee hij zijn
mededeling deed. De knaap informeert
nog hartelijk of ik errege pijn heb gehad.
Hij zelf heeft nog geen ervaring op dit
gebied. Ik wimpel alle medelijden af, door
te zeggen, dat ik geen sikkepitje pijn heb
gehad, dit, omdat ik nog enkelen heb, die
nog niet „geboft" hebben. Ik wil ze niet
nodeloos verontrusten. Maar als ik Wim's
vader ontmoet, dan zal hij boeten voor
zijn melding, want ten eerste heeft hij
me niet gezien en ten tweede had ik niet
eens een bof van formaat.
Zo gaat het als je zo'n „hooggeplaatst
personage" ben als een dorpsschooljuf
fer, dan weet ieder alles van je, zelfs nog
meer dan je zelf weet. Doch nu sta i5
weer fris en vrolijk voor de klas op ge
wóón formaat!
Ingezonden mededeling (adv.)
horen Witte Kruispoeders.
Hoofd- en kiespijn, zenuw-
of rheumatische pijnen wor
den er direct mee bedwon
gen.
Ook in tablet
cachet-vorm
20 minuten gaar laten worden. De aard
appelen zo nodig afgieten. De melk aan
de kook brengen. De aardappelen stam
pen, vermengen met boter of margarin»
en de melk.
De raapstelen schoonmaken, wassen,
klein snijden en door de aardappelen
mengen. De stamppot door en door warm
maken, maar niet meer laten koken.
I N EEN GESPREK MET een aantal mijn-
I werkers, vertelde een oude heilsofficier
van de grote genade die God ons om niet
schonk in Jezus Christus.
Dat was een van de mijnwerkers t#
machtig.
„Hou toch op", onderbrak hij. „Dat is
me te goedkoop. Dat is al te simpel!"
De heilsofficier liet zich niet in de war
brengen. Hij wendde zich tot de ander
en vroeg:
„Hoe is u vanmorgen in de schacht af
gedaald?"
„Met de lift," was het antwoord.
„Maar hoe kwam die lift in beweging?"
„Nou, ik drukte op een knop en toen
kwam de lift vanzelf naar boven. Ik stap
te in, drukte weer op een knop en toen
zakte de lift."
„Dat is nogal erg simpel," meende de
officier, „om niet te zeggen goedkoop."
„Goedkoop! Man, het heeft de mijn
honderdduizenden gekost om die lift te
laten bouwen," zei de mijnwerker.
„Niettemin, alles wat u had te doen
om naar beneden te gaan was op een
knop te drukken, nietwaar?"
„Inderdaad!"
„Mijn waarde vriend," zei de officier
ernstig, „uw heil heeft grote kosten ver
oorzaakt: het kostte de Zoon van God het
leven. Maar alles wat u te doen hebt is
het aan te nemen!"
(„De Strijdkreet")
