Amateurs hangen
geheime agent
gevreesde
uit
Het verwisselde testament
Spionage in de middaguren voor een
paar tientjes per maand
Hongaarse communistenpartij
geeft politieke verklaring
Van de 26.000 Duitse wetten
moet driekwart verdwijnen
Maandag 29 oktober 1956
ZEEUWSCH DAGBT-AD
Pagina 4
Uit het land van Nasser (XI)
„In Boedapest woedt
een broederstrijd"
Grote schoonmaak in de
Bondsrepubliek
Ploegwedstrijd C.J.B.T.B.
Van Dorp, Rozenburg
weer ploegkampioen
„En heeft u al veel-eh.staats
vijanden kunnen arresteren?"
„Niet zo veel nog" antwoordde de
man, zonder zich ook maar een mo
ment te schamen, „maar er zitten er
toch wel een paar In de gevan
genis
BOEDAPEST, 27 okt. „Ons
moederland heeft dagen doorge
maakt, zo tragisch, als er sinds de
beide wereldoorlogen niet meer
zijn geweest. In onze hoofdstad
woedt een broederstrijd", aldus de
jongste verklaring van het centra
le comité van de Hongaarse (com-
CAIRO, oktober.
(Van onze reiscorrespondent Link van Bruggen).
Ik heb een geheime agent achter me aan gehad, een Egyptenaar,
die twee weken lang de opdracht had mijn gangen nauwkeurig na te
gaan. Het was een jongeman van een jaar of twintig, die, zolang hij
niet probeerde belangrijk te kijken, wel met een aardig gezicht was
uitgerust. Zodra hij echter het hoofd wat naar voren liet hangen en
de ogen glurend heen en weer bewoog, begon hij op een misdadiger
te lijken. Hij deed dit nog wel eens, vooral als ik hem plotseling
scherp opnam, of hem, bij het verlaten van mijn hotel, vriendelijk
groette
Veel hersens had de jongeling niet en ik betwijfel, of hij ooit
eerder mensen had geschaduwd. Ik kon hem, door een warenhuis
binnen te stappen en me daar achter een of ander obstakel te ver
bergen ,al op een dwaalspoor brengen, terwijl me ook spoedig bleek,
dat zijstraatjes en nissen hem diep ongelukkig konden maken. Al
tijd zag ik hem echter weer terug. Hij was in ieder geval zo slim te
weten, dat ik op een goed uur van de dag naar m'n hotel moest te
rugkeren en hij stond me daar dan steeds even geduldig op te
wachten.
De geheime agent wat een woord voor een amateurtje maak
te fout op fout. Het eerste uur, dat hij mij volgde, had ik hem al in
de gaten, omdat hij veel te dicht op m'n hielen zat en er in feite een
keer op trapteHij ging ook altijd precies hetzelfde gekleed
misschien bezat hij niets anders dan die lichtblauwe pantalon en dat
witte overhemd en had voorts de gewoonte zicli precies naast de
ingang van het hotel op te stellen.
Ik had weinig zin mijn opname
apparaat naar het Censuurbureau te
brengen en de hele morgen met het
afluisteren van lege bandjes te ver
knoeien.
„Maar meneer", zei ik dan ook, „die
zekerheid hebt U alU gelooft
toch niet, dat men mij volle bandjes
toestuurt, met andere woorden: mate
riaal, dat ik niet kan gebruiken
De man leek even diep na te
denken. „Ik heb een idee", klonk
het toen uit zijn mond. „U tekent
een verklaring, dat er niets ten
nadele van Egypte op de bandjes
staat en ik geef ze U zo mee
Ik was allang blij er zo vlot af te
komen, stelde een verklaring op en
tekende haar. Op dat moment kwam
Hoewel ik me over 't algemeen best
met „mijn schaduw" kon vermaken,
kon hij me ook wel eens reusachtig
irriteren. Ik ben dan ook blij het
jongmens een kool te hebben kunnen
stoven, die hem zonder twijfel een
blijvende herinnering aan mij heeft
bezorgd. Toen hij me op een morgen
weer eens dicht op de hielen zat,
sprak ik onverwacht een agent van
politie aan en verzocht hem mijn
achtervolger aan de tand te voelen.
„Die knaap loopt nu al dagen achter
me aan", zei ik tegen de verbaasde
agent, en ik ben bang met deze
of gene misdadiger te doen te heb
ben...."
De politieman stapte op de geheime
agent af, die een meter of vijf achter
me aan de rand van de stoep was gaan
stan en voordeed alsof hij naar het
verkeer stond te kijken. Hij ontkende
natuurlijk dat hij me geschaduwd had,
doch om één of andere reden vertrouw
de de agent hem niet helemaal. Hij
eiste de papieren van de ondervraag
de op en toen deze zo dom was hem
in mijn bijzijn het legitimatiebewijs
van de Egyptische contra-spionage
dienst onder de neus te duwen, ont
stond er een nogal pijnlijke situatie.
„Het is OK", zei de agent tegen me.
„Wat is OK?" vroeg ik verontwaar
digd. „Wie is die man?Als ik geen
genoegdoening krijg, laat ik het er
niet bij zittenIk neem niet lan
ger, dat die knaap me volgt
De politieman keek even wanhopig
naar de geheime agent. Hij pakte me
toen bij de arm en fluisterde me toe,
dat ik met een lid van de contra-
spionnagedienst had te doen. „Ik kan
het ook niet helpen", gesticuleerde
hij. En opgewekt liet hij er op vol
gen, dat ik in ieder geval niet bang
hoefde te zijn met een misdadiger te
maken te hebben.
„Dank U voor Uw hulp", zei ik
tegen mijn informant. Ik glimlach
te vriendelijk tegen de woedende
geheime agent en vervolgde mijn
weg. Toen ik even later omkeek,
zag ik beide Egyptenaren in een
heftig debat gewikkeld, maar ik
weet niet hoe de ruzie, die onge
twijfeld was ontstaan, afgelopen is.
Wat ik wel weet, is, dat ik de knaap
nooit meer heb teruggezien. En ook,
dat ik 's avonds, bij terugkeer in mijn
hotel, merkte, dat mijn kamer gron
dig was doorzocht. Mijn papieren
lagen helemaal door elkaar, mijn ont
wikkelde films stonden twee meter
van de plaats af, waar ik ze had neer
gezet, terwijl zich op het celluloid
tientallen vingerafdrukken bevonden.
Ik miste echter niets en achtte me
daarom gelukkiger dan een in Cairo
verblijvende Franse collega, die na 'n
soortgelijke huiszoeking tot de con
clusie moest komen, dat hij geen foto
meer over had.
Amateurs op elk gebied
Egypte wemelt van amateurs, eigen
lijk op elk gebied. De grootste ama
teur, die ik ooit heb ontmoet, was
een man, die op de afdeling Gespro
ken Woord van het Censuurbureau in
Caj'ro werkte. Hij, een censor, die
dagelijks met commentaren van bui
tenlanders omsprong, bleek niet te
weten, dat het Engels alleen de voer
taal van de Angelsaksische landen
was. Hij dacht, dat men in het groot
ste deel van Europa Engels sprak en
verbaasde zich er dagelijks over, dat
er nog zoveel andere taalgebieden
bestonden!
Hoewel de man was aangesteld om
grammofoonplaten en magnetofoon-
bandjes af te luisteren, teneinde te
constateren of er zinssneden op voor
kwamen, welke krenkend voor Egypte
konden zijn, bleek hij niet het flauw
ste benul van dit materiaal te hebben.
Toen ik mijn eigen radiobandjes bij
hem kwam halen, lege bandjes nota
bene, die me voor gebruik in Egyp
te waren toegestuurd en die automa
tisch op zijn bureau waren terecht
gekomen, ontspon zich het volgende
gesprek. „U kunt de bandjes pas krij
gen", verklaarde de censor gewich
tig, „als ik zekerheid heb, dat er niets
op staatIk draag er de verant
woordelijkheid voor en ik ben niet
van plan me in de vingers te snijden."
echter een collega van de censor bin-
Toen de collega van de censor de
deur was uitgegaan en ik zelf ook op
het punt stond te vertrekken, wilde
ik nog wat aardigs tegen de man
zeggen.
„Hoe lang werkt U hier eigenlijk?"
vroeg ik.
,Van negen tot een", zei de censor.
.,Dat is ook niet langHet moet
heerlijk zijn de hele middag en avond
vrij te hebben
„Ja, maar ik werk 's middags wel",
glimlachte de Egyptenaar, „maar niet
op dit kantoor...."
„Wat doet U dan?"
„Ik ben een geheime agent", fluis
terde de man achter zijn hand, ter
wijl hij een vluchtige blik op de ge
opende deur wierp.
Het scheelde weinig of ik was in
een luid gelach uitgebarsten, maar ik
kon me gelukkig nog net beheersen.
„Hoe interessant", zei ik toen. „Wat
doet U dan zo?"
Met graagte vertelde de censor mij
zijn verhaal. Omdat hij, behalve Ara
bisch, ook Frans, Engels en Turks
sprak, had de contra-spionagedienst
hem aangezocht 's middags de café
terrassen van Cairo te bezoeken en
daar zo dicht mogelijk bij buitenlan
ders te gaan zitten. Hij verborg zijn
hoofd dan achter een krant en pro
beerde de gesprekken af te luisteren.
Als hij dan een schadelijke opmerking
over Egypte hoorde, knipte hij met de
vingers de mimiek van de man was
schitterend hetgeen betekende, dat
de „rechercheurs" die aan een tafel
tje naast hem zaten, de mensen moes
ten volgen. Men ging dan zoveel mo
gelijk gegevens over hen verzamelen,
want het kon best gebeuren, „dat ze
in een spionage-complot zaten".
„Wat verdient u daar zo mee?"
vroeg ik, stomverbaasd over al die
vrijwillig gegeven mededelingen.
„Zes pond per maand", zei de luis
tervink trots (zesenzestig gulden)
„en al mijn verteringen vrijAls
ik een goede slag sla, krijg ik ook nog
een bonus, maar dat gebeurt je na
tuurlijk niet elke dag...."
r.enlopen. Hij begon een gesprek in
het Arabisch en al spoedig merkte ik,
dat hij het over mijn bandjes had.
En even later kreeg ik te horen, dat
zo'n verklaring toch ook niet alles
was, omdat niemand van de censuur
er verantwoordelijk voor kon worden
gesteld.
„Het spijt me wel, meneer", zei de
censor en er leek droefheid in zijn
stem te klinken. „Ik moet ze toch af
luisteren Instructies zijn instruc
ties, nietwaar....?"
Ik zag me al de hele morgen in
het bedompte hokje zitten en in wan
hoop probeerde ik mijn (laatste troef.
Ik rolde een van de bandjes een hal
ve meter af, hield het stuk tegen het
licht en riep uit: „Luister nou eens,
meneer!.... Waarom Uw tijd en de
mijne verknoeien..? Kijk zelf eens!.,
een klein kind kan zien, dat er niets
op staat.
„De les van de
Luisterende Vis"
Een van de plaatsen in Cairo,
waar tijdens de Suezkanaalcrisié
de activiteiten der geheime
agenten zich bijna dag en nacht
op concentreerden, was het grote
Metropolitan Hotel. Ze deden
dat niet voor niets, want de
meeste westerse journalisten
hadden er een onderdak gevon
den, terwijl de bar een gereno-
meerd rendez-vous voor alle
persmensen was geworden.
Je kon daar niet op een kruk
gaan zitten, of je kreeg een
Egyptenaar naast je, die dan
probeerde een gespjrek over de
politiek atm te knopen. Natuur
lijk was de man altijd pro-
Engels, anti-Nasser en wat al
niet. Hij hield er soms meer
geprononceerde denkbeelden in
zake het Suezkanaal op na dan
menige Brit en deed zich 't liefst
als een verdrukte van het nieu
we regiem voor.
Je kon met deze lieden echter
niet voorzichtig genoeg zijn en
het was vaak beter je plaats
te verlaten dan op hun gesprek
ken in te gaan. De borrels, die
ze weggaven, betaalde de Egyp
tische staat, het verhaal, dat ze
je wilden laten geloven, was
hen door de contra-spionage
dienst ingegeven en de rappor
ten, die ze over je schreven,
kwamen op het ministerie van
Voorlichting terecht.
Drie westerse journalisten zijn
als gevolg van ongelukkige op
merkingen in deze bar binnen 24
uur het land uit gezet. De ene
zou Nasser beledigd hebben, de
tweede zou boze dingen over
Egypte hebben gezegd en de der
de zou hebben laten blijken, dat
hij achter een militair geheim
gekomen was.
De bar van het Metropolitan
Hotel werd door de westerse pers
dan ook spottend „de bar van de
luisterende vis" genoemd. Deze
naam was ontleend aan de ge
prepareerde kop van een vis, die
boven het flessenrek hing en
vooral aan de op een microfoon
lijkende verhoging in de onder
kaak, die in de geopende bek
zichtbaar was.
Tijdens rioleringswerkzaamheden
bij Maastricht haalde 'n graafmachine
niet alleen zand, doch ook telefoon
leidingen en kabels van het elektrici
teitsnet naar boven. De elektrische
treinen op het baanvak Maastricht-
Heerlen ondervonden daardoor grote
vertraging. Heel wat telefoonbezitters
zaten gisteren bij hun toestel te foete-
munistische) arbeiderspartij, waar
in melding wordt gemaakt van de
te Boedapest gevallen slachtoffers,
..Aan dit bloedvergieten moet
onverwijld een einde komen".
Om dit doel te bereiken, heeft het
centrale comité de volgende beslissin
gen genomen:
1. Het centrale comité der Hon
gaarse arbeiderspartij stelt het presi
dium van de nationale raad van het
nationale volksfront voor voorstellen
te doen, welke voorzien in het verkie
zen van een nieuwe, nationale rege
ring. Deze regering zal tot taak hebben
zonder uitstel de fouten en misdadige
handelingen van het verleden teniet te
doen.
Deze nieuwe regering zal bespre
kingen met de Sowjetrussische autori
teiten openen, om de betrekkingen tus
sen beide landen te vestigen op basis
van volkomen gelijkheid en niet-in-
menging in elkanders binnenlandse
aangelegenheden.
Het terugtrekken der Russische
troepen op hun bases, nadat de orde
is hersteld, zal de eerste stap in deze
richting zijn.
S. Het centrale comité hecht zijn
goedkeuring aan de verkiezing, met
medewerking van de vakbonden, van
arbeidersraden in de fabrieken.
Het zal, ter inwilliging van de wet
tige materiële eisen van de werkende
klasse, noodzakelijk zijn de lonen, en
vooral de laagste, te verhogen. Hierift
moeten wij tot de grens onzer moge
lijkheden gaan.
4. De regering verleent amnestie
aan allen, die gewapenderhand aan dé
opstand hebben deelgenomen, evenwei
op voorwaarde dat de betrokkenen de
wapens onmiddellijk neerleggen.
5. Het centrale comité en de Hon
gaarse regering zullen geen twijfel la»
ten bestaan aan hun toegewijdheid aan
de zaak der socialistische democratie.
6. Nadat orde en rust zullen züh
hersteld, zullen de noodzakelijke vetf»
anderingen onverwijld worden uitge
voerd.
Grote schoonmaak
(Van onze Westduitse correspondent)
BONN, okt. Staten zijn als
huishoudingen. Wanneer zij op ze
kere dag gaan verhuizen, stellen
zij verbaasd vast, dat er in de loop
der jaren heel wat dingen werden
bewaard, waarmee niets meer is
te beginnen of waarvan men zich
niet meer herinnert waarom zij
eigenlijk werden bewaard. De
Duitsers zijn in hun staat verschil
lende malen verhuisd: van keizer
rijk naar republiek van Weimar,
daama Hitler. En in 1945 bestond
West-Duitsland eerst uit drie zo
nes met drie verschillende mili
taire regeringen, soms met geheel
verschillende opvattingen, die dan
tot uitdrukking kwamen in wetten
en verordeningen.
Zo werden sinds in 1867 de staten,
verenigd in de Noordduitse Bond, tot
een algemene wetgeving besloten,
zo'n 50.000 wetten en verordeningen
afgekondigd. Het juiste aantal is niet
eens bekend. In ieder geval vullen al
die wetten hele bibliotheken. Al jaren
zijn deskundigen van het Westduitse
ministerie van justitie bezig al die
Rechercheur
cafeierras
op
De man bestudeerde de „tape", die
een doffe en een glimmende kant
heeft en waaraan, vol of leeg, nooit
iets anders te zien isEn nadat
hij en zijn collega de elf overige
bandjes op dezelfde manier bekeken
hadden, kwamen ze tot de conclusie,
dat er inderdaad niets op stond en
geheel voldaan gaven ze me de
bandjes.
UTRECHT, 26 okt. Namens het
gemeentebestuur van Marcinelle heeft
de heer F. Manaay vanavond het Ne
derlandse volk dank gebracht voor de
ondervonden morele en financiële steun
tijdens de jongste mijnramp in Mar
cinelle. Hij deed dit ter gelegenheid
van een souper dat vanavond werd
aangeboden aan de deelnemers-van de
derde tweejaarlijkse Benelux-gemeen-
teconferentie, die ditmaal in Utrecht
wordt gehouden.
OUD ENGELS
VERHAAL
87)
„Als u met mij trouwde", opperde
de zonderlinge, wel bewust, dat zij
met die woorden alles waagde.
„Ja, ik denk aan mijn dochter", zei
hij aarzelend. „Als zij er niet was, dan
trouwde ik spoedig met je."
„O, om freule Di behoeft u het niet
te laten", antwoordde zij met aan
drang; ik houd veel van haar, en alles
zou immers hetzelfde blijven. Als u
met mij trouwt, dan blijf ik u verzor
gen, nog beter dan tot dusver, maar
anders moet ik weg. Nu moet u maar
kiezen", sprak de verdwaasde.
„Jij moet blijven, Lea. Meer zeg ik
niet", zei hij.
Maar Lea was toch niet voldaan
voor ze, een paar weken later, van
Lowborough met hem terug kwam rij
den als mevrouw Lynn van Rillage.
Niemand wist er nog van behalve de
predikant van de kleine kerk, die hen
naar Engelse gewoonte getrouwd had.
Ze stopte haar oude man in zijn sjaal
en hield de beide portieren van het
rijtuig dicht, hoe zeer ze zelf naar
frisse lucht snakte. Maar ze leunde
achterover in het rijtuig in een kwij
nende houding, zoals ze dames in het
rijtuig had zien zitten, en 'door half
gesloten oogleden keek ze naar de
smalle vallei, waar zij nu voortaan de
meesteres was. Het kon Lea heel wei
nig schelen of de hekken gebroken
waren en de poort scheef in de heng
sels hing, en dat alles het stempel
van verwaarlozing en achteruitgang
droeg. Het vervallen oude huis leek
haar een heerlijkheid. Zij was nu im
mers de meesteres van Rillage-Hof, en
dat deed haar eerzuchtig hart klop
pen van blijde voldoening.
Ze legde haar grove hand, die be
kleed was met wit glacé als bruids
tooi, op de arm van jonker Lynn.
„John", zei ze, en de oude man
schrikte op, alsof hij gestoken werd,
„John, ik hoop, dat je nog lang zult
leven".
„Ik wens te leven, zolang als ik
maar kan", antwoordde hij onver
schillig. Hij was in zjjn gedachten be
zig geweest met de oude tijd van zijn
eerste huwelijk, met Diana's moeder,
de zuster van de vorige baron Forte
scue, in haar tijd een beroemde schoon
heid. Het ergerde hem, dat Lea hem
zo maar bij zijn naam noemde. Dat
had zij echter gedaan, alsof het de
gewoonste zaak ter wereld was. Ze
was zijn vrouw en ze was van plan
een goede vrouw voor hem t e zijn,
maar ze had niet bedoeld mevrouw
Lynn van Rillage te zijn en voort te
leven alsof ze niets was dan Lea Dart.
Maar toen ze thuis kwamen, was ze
heel lief voor hem, en ze verzorgde
hem en hielp hem in alles, totdat hij
begreep, dat hij toch niet zo heel
dwaas had gedaan met zulk een hoge
prijs te betalen voor haar zorgen.
Toen hij na de maaltijd op de sofa
ging liggen om een middagdutje te
doen, schikte ze nog eens vriendelijk
zijn kussens terecht. „John", zei ze,
(ik ga het freule Di vertellen".
Jonker Lynn voelde een beetje het
verdriet, dat Diana zou hebben, maar
hij had het nu te goed naar zijn zin
om zich er veel van aan te trekken.
Alles zou immers blijven zoals het
was; het enige verschil was, dat hij
Lea nu voorgoed had. Ze moesten het
maar samen uitmaken, vond hij,- en
hij legde zijn gemakkelijk neer om te
slapen.
Intussen trok zijn nieuwe vrouw
haar witte glacé's aan, zette haar hoed
op en ging met langzame en aarzelen
de schreden en een kloppend hart
naar Diana's kamer.
„Freule Di, ik heb ik iets te vertel
len", begon ze eerbiedig, en ze bleef
in de deur staan.
„Je gaat ons toch niet verlaten, hoop
ik?" vroeg Diana. Ze had opgemerkt,
dat Lea de laatste tijd wat onrustig
en gejaagd was geweest, en daarom
keek ze haar aan met een ernstige
blik. Maar ze moest toch even lachen,
toen haar oog viel op Lea's witte hand
schoenen en zwierige hoed.
Lea bleef een ogenblik zwijgen en
vouwde verlegen de handen.
„Ziet u, freule Di', stamelde zij ten
slotte, „we zijn vanmorgen getrouwd,
maar voor u blijft alles hetzelfde en
ik zal voor u bijna een dienstbode
wezen. Ik heb nooit gediend, en ik
heb mij altijd apart gehouden, al
lachten de mensen mij uit, dat ik een
dame wilde wezen. Maar ik weet wel,
hoe ik met grote lui moet omgaan."
„Met wie ben je getrouwd, Lea?"
vroeg Diana met een glimlach. „Je
krijgt toch zeker een goede man?"
„Met hem, met uw vader, jonker
Lynn. Vanmorgen", stamelde Lea.
„Mijn vader!" riep Diana. Ze liet
het hoofd op de hand zinken, en ze
zweeg, stom van smart en van verba
zing. Dat was dus het eind van al
haar zelfopoffering. Ze moest er wel
aan denken hoe ze geweigerd had,
Justins vrouw te worden, en hoe ze
al haar jonge jaren had besteed om
over haar vader te waken, en nu had
deze zulk een onbetekenende en alle
daagse vrouw tot hoofd van zijn huis
gemaakt. Zo moest dus Lea Dart de.
vrouw van zijn oude dag zijn.
wetten op kaart te brengen. Of deze
karthotheek ooit compleet zal zijn, zal
niemand ooit kunnen nagaan.
Bij al die verhuizingen werd nau
welijks iets opgeruimd, zodat eigen
lijk het leven van de Duitse staats
burger in ieder opzicht gereglemen
teerd was. Het komt herhaaldelijk
voor, dat een staatsburger, die om
welke redenen dan ook met de over
heid procedeert, zijn proces verliest,
omdat de overheid zich kan beroepen
op een wetsbepaling, die tientallen
jaren geleden werd aangenomen en
formeel nog steeds van kracht is. In
alle landen bestaan dergelijke allang
verouderde wetten. In Duitsland wil
men hieraan een eind gaan maken
en dit wetten-oerwoud eens flink gaan
kappen.
Het ministerie van justitie heeft
vastgesteld, dat van de ongeveer
50.000 wetten er nog 26.000 van
kracht zijn. De deskundigen zijn
van mening, dat van die 26.000
nauwelijks een kwart tegen een na
der onderzoek bestand zal zijn. Dn
Bondsdag zal dus grote hoeveel
heden wetten buiten werking moe
ten stellen. Dan zal een serie wet
boeken worden uitgegeven van de
wetten, die dit onderzoek hebben
doorstaan en dus ook vandaag nog
gelden.
Het goede voorbeeld verouderde
wetten op te ruimen werd door Zwit
serland gegeven. Een paar jaar ge
leden werden daar alle wetten en
verordeningen van 1848 tot 1947 aan
een nader onderzoek onderworpen.
Van de in die periode aangenomen
16.000 wetten bleven er maar 8000
over!
Het is ongetwijfeld een goed teken,
wanneer de Duitse staatsburger be
vrijd wordt uit het harnas van ver
ouderde en overbodige wetten en
voorschriften.
NIEUW VENNEP, 27 okt. Wim van
Dorp uit Rozenburg is er voor de tweede
maal in geslaagd de nationale ploegwed
strijd van de C.J.B.T.B., die deze maal
te Nienw Vennep werd gehouden, te
onen. Negentien ploegers de win
naars van de diverse provinciale wed
strijden namen aan deze wedstrijd,
waarvoor grote belangstelling bestond,
deel.
Van de deelnemers, die in de hun toe
gemeten drie uren klaar moesten komen,
werd het uiterste gevergd: de grond was
taai en stug, terwijl tegen het einde van
de wedstrijd de werkzaamheden nog
werden bemoeilijkt door enkele flinke
hagelbuien en veel regen.
De burgemeester van de Haarlemmer
meer reikte de prijzen als volgt uit:
1 W. van Dorp, Rozenburg 366 punten;
2 K. Eelman, Texel 334V5 p.; 3 Sj. van
't Zet, Marknesse 32615 p.; 4 F. R. Meijer,
Baflo 323 p.; 5 Th. Groeneveld, Aalsmeer
321 p.
De best geplaatsten komen in aanmer
king voor deelname aan de evt. selectie
wedstrijden voor uitzending naar de
wedstrijd om het wereldkampioenschap
ploegen, die in 1957 in Amerika (Ohio)
zal worden gehouden.
