GRAMMOFOONPLAAT
€sso
Zeeuws rennerskorps een feit
I
Het verwisselde testament
PUZZLE
ZEEUWSCH DAGBLAD
ZO ONTSTAAT EEN
Hier spiegelen zich „vader",
moeder" en „zoon" aan elkaar
Onherstelbare
afgrond
Plaat van
spiegelend zilver
Enorme wafelkraam
Acht kilometer
Matthaus Passion
Fout in choraal-
passage
Geen concurrentie
ESSO EXTRA
MOTOR OIL
Met Esso
bent U beter uit
Dertigduizend gulden
voor K.A.J. verduisterd
PJ.T. bezorgde kaart
na 15 jaar
Balans van het afgelopen wielerseizoen
Matadorcn
Nieuwelingen
KRUISWOORDRAADSEL
Oplossing vorige puzzle
Zaterdag 13 oktober 1956
pagina 13
Bezoek aan een
Nederlandse platenfabriek
ff
(Van een bijzondere medewerker)
<J roeger was de luisteraar bij een draaiende grammofoon bij wijze
[A van spreken niets meer dan een „paard met oogkleppen", maar
tegenwoordig neemt men met modern materiaal het hele geluids
veld met alle fijne kleurnuances waar. Terwijl men eertijds makke
lijk een bas met een trombone kon verwisselen of een klarinet met
een viool, komt thans ieder timbreverschil glaszuiver door, daar
de substielste trillingen van slechts een paar duizendste millimeter
lengte met de allerfijnste franjes worden gecopieerd.
We zijn eens bij de N.V. Philips Phonografische industrie te Baarn
(waar men ook de Decca-negatieven uit Londen „afdrukt" en in
circulatie brengt) een kijkje gaan nemen, teneinde het ontstaan van
een grammofoonplaat op de voet te volgen. Hier worden tienduizen
den platen per week geproduceerd, waarmede men „spelenderwijs"
niet slechts in ons land, doch in vele uithoeken der aarde de markt
verovert.
Wist U overigens, dat de plastic-langspeelplaat (33Vs toeren), die
naast de „ouderwetse" en nog steeds geproduceerde schellakplaat
(78 toeren) in de laatste jaren enorm terrein gwonnen heeft, de be
langstelling van het grote publiek voor het klassieke repertoire sterk
verschoven heeft, waardoor de omzet naar schatting van 5 tot 45 °lo
steeg?
Het is een moeilijke opgave voor
de verbeelding zich het 40.000ste deel
van een milimeter voor te stellen,
maar nog moeilijker schijnt het ons
om in een dergelijk minimaal gleuf
je (de groeve van een langspeelplaat)
met een scherp beiteltje een oneffen
heid weg te steken. De controleur
graveur van een grammofoonplaten-
fabriek, die de matrijs oftewel het
negatief (waarvan evenals bij de
fotografie een oneindig aantal af
drukken kan worden gemaakt) op
onzuiverheden inspecteert, moet daar
om een zekere hand hebben, want er
ontstaat zeer makkelijk een onherstel
bare „afgrond" in een choraal van
Bach of de smeltende stem van Vera
Lynn.
Maar laten we eens de verschil
lende fases van het wordingsproces
in de juiste volgorde bekijken. Via
de n.agnetofoonband, die uit de stu
dio te Hilversum komt en na de
i dige correctie „produktieband"
heet, wordt de opname in een lak-
plaat gesneden.
Dit geschiedt met een vrij ingewik
kelde en volkomen trillingsvrij opge
stelde apparatuur. In het opname
laboratorium komt ook de „machine
met hersenen" in actie, die de kunst
verstaat de groeven van een lang
speelplaat variabel te maken, waar
door een speelduur, die anders niet
verder zou reiken dan 20 minuten,
op een half uur gebracht kan worden.
De installatie doorbreekt namelijk het
Êrincipe van de zuiver concentrisch
ggende groeven op een plaat en
duwt deze thans al naar gelang
de uiteenlopende moduaties meer of
minder ruimte bieden elastisch
van en naar elkaar. De groeven door
lopen dus niet meer een ronde baan,
doch maken allerlei slingerbewegin
gen; gaan eerbiedig voor hevige ge
luidsuitbarstingen opzij en komen el
ders weer broederlijk bij elkaar
Dit technisch raffinement zon na
tuurlijk geen bestaansrecht hebben
indien de oude megafoon van onge
veer 100 gram gewicht (een massa, die
zich als een piepende tram zwaar door
een bocht wrong) nog gebruikt werd;
het geheel is berekend op een plastic
weergevertje van luttele grammen,
voorzien van een saffier.
Maar goed, we hebben de opname
een positief dus.
Thans wordt de lakplaat met che
mische vloeistoffen gegalvaniseerd,
zodat zjj een spiegelend zilveren
oppervlak krijgt. Deze hardende laag
is dunner dan dun en doet de muziek-
schatten van de schijf geen enkel ge
weld aan. Van dit oorspronkelijk cli
ché wordt nu een afdruk gemaakt en
men verkrijgt dus een negatief (waar
de groeven bovenop liggen), dat met
de vakterm „vader" wordt aangeduid.
Deze matrijs is voor de produktie
bruikbaar en men zou nu met be
hulp van plastic aan het persen kun
nen gaan om een serie platen te pro
duceren. Dit doet men echter niet,
want men houdt er rekening mee,
dat b.v. een klein stukje ijzer bij het
inleidend zuiveren van de plastic
korrel, aan de controle zou kunnen
ontsnappen en straks bij de pers
machines het cliché onherstelbaar zou
kunnen beschadigen.
Daarom maakt men van de „vader"
een dubbelganger; men drukt dus
eerst weer een positief hiervan af
(de „moeder") en vervolgens weer
een negatief (de „zoon"). De hele fa
milie tooit zich overigens in prach
tig spiegelend gewaad, al wachten
Slechts de „zonen" het zware werk.
Er is weinig fantasie voor nodig om
zich bij de hydraulische persen in
een enorme wafelkraam te wanen,
waar de bakkers eigenaardig riekend
(door zwartingsmiddelen gekleurd)
deeg op hete platen zacht maken en
met een enkele handgreep omtoveren
tot een grote zwarte schijf met een
braam. Als een blikvanger wordt na
elke afdruk bij het openen van één
der persmachines even de spiegelen
de negatiefschijf zichtbaar. De enor
me installaties, in lange rijen naast
elkaar opgesteld, maken een oorver
dovend lawaai, zodat men zich in deze
afdeling niet meer verstaanbaar kan
maken. Naast de plastic wordt hier
ook een andere grondstof (in de vorm
van vierkante, op maat gesneden
plaatjes drop) gebruikt: de met har
sen en leisteen vermengde schellak;
een afscheidingsprodukt van de schel-
lakluis uit de oerwouden van Paki
stan.
Na het persen van 25 platen wor
den er bij elke machine steekproe
ven genomen: er gaat een schijf
naar één der vele glazen huisjes,
waar de „correctors" van deze enor
me „drukkerjj" zitten. Hun taak is
het om de hele dag onafgebroken
plaatjes te draaien deze mensen
ontwikkelden een bepaa'd zintuig
voor het horen van fouten, maar
nemen geen muziek meer waar.
We zullen het magazijn, van waar
uit naar alle delen der aarde ver
zonden wordt en dat een waar platen-
oerwoud vormt, maar overslaan; even
als de experimenten in de phoneti-
sche en chemische laboratoria, want
anders-zouden we verdwalen in zeer
gecompliceerde akoestische proble
men, slijtproeven en wat dies meer zjj.
Interessant is het echter wel om
nog even terug te gaan tot de reeds
genoemde technische perfectie. In
1939 nam men eens voor de „aardig
heid" een uitzending van de befaamde
„Matthauspassion van Bach op; het
geheel werd uitgevoerd door het Am
sterdamse Concertgebouworkest on
der leiding van Willem Mengelberg.
Men gebruikte hiervoor het thans ver
ouderde Philips-Miller-band-systeem;
m.a.w, geluidsfilmband. Niemand
dacht destijds aan een weergave op
De correctorshoren geen
muziek meer
grammofoonplatenstel je voor!
Slechts een dwaas zou zich een der
gelijke uitvoering, versnipperd over
30 platen, aanschaffen.
Deze 8 km lange band heeft men
echter enkele jaren geleden te Baarn
weer te voorschijn gehaald en onder
een loupe bügegraveerd. De betrok
ken programmaleider moest het vuile
en beschadigde lint centimeter voor
centimeter corrigeren; een nauwkeu
rig en bijna angstaanjagend staaltje
van geduldwerk.
Dit „o verdoeken" van een oude
meester werd echter een onverdeeld
succes en leidde tot de uitgave van 4
fraaie minigroove-platen met een ge
zamenlijke speelduur van 3Vz uur.
Oorspronkelijk meende men van dez<
vrij kostbare set niet meer dan een
paar honderd te zullen verkopen, maai
de aanvraag overtrof al spoedig all
verwachtingenl
Bij de tijdrovende „restauratie
van dit werk stuitte men op een fou
in de choraalpassage: „Wenn ich ein
mal soil scheiden", waarbij 't „wenn'
tekort werd aangehouden en „wen-
nich" ontstond. Geen nood! Op do
band werd een langgerekte „n" ver
vaardigd en deze werd er gewoon
tussen geplakt letterlijk en figuur
lijk tegelijk. En zelfs het scherpste
gehoor is thans niet in staat om iets
van dit operatief ingrijpen te merken
Dit plak-procedé redde ook eens de
opname van een beroemd pianist, die
in een bepaalde passage l/16e noot
missloeg. Hij bemerkte zijn fout, doch
moest tot zijn spijt dringend op reis
beloofde evenwel, spoedig voor hei
maken van een nieuwe opname terug
te komen.
Men wachtte hier echter niet op ei
liet door een juffro.uw een paar maa
het juiste nootje aanslaan, waarna me
schaar en lijm de rest gedaan werd
De pianist was uitermate verbaasd tc
vernemen, dat de verre reis hem be
spaard bleef, daar men het foutje zelf
even in orde gemaakt had
Tot slot nog dit: in Baarn ziet men
de geluidsband-apparaten, die in steeds
meer uitvoeringen in de handel ko
men, allerminst als concurrenten van
de grammofoonplaten. Dit blijkt ook
wel uit de enorme opslagcijfers, die
met de zwarte schijven behaald wor
den. Ten eerste zijn de genoemde toe
stellen nogal kostbaar en ten tweede
kan men met een eigen platencollectie
sneller een keuze bepalen of een pro
gramma samenstellen.
Men verwacht daarom ook in
Baarn niet, dat de platenproduktie
ook in een verre toekomst niet
zal dalen. Nog steeds duiken er
„be diers" op, al weet men in
Baarn evenmin als in de uitgevers
wereld, welke geheimzinnige wet
ten een plotseling massale publie
ke belangstelling veroorzaken
Ingezonden Mededeling (Adv.)
met de nieuwe
verdubbelt U
de levensduur
van Uw motor
UTRECHT, 12 okt. De politie te
Utrecht heeft de 31-jarige hoofdboek
houder H. de K. te Houten gearres
teerd, verdacht van verduistering
van f30.000.
K. was werkzaam bij de Nationale
Katholieke Arbeiders Jeugdorganisa
tie te Utrecht. Hij heeft inmiddels een
volledige bekentenis afgelegd en zal
voor de officier van justitie worden
geleid.
De verduistering werd het vorig jaar
tijdens afwezigheid van de penning
meester van de K.A.J. gepleegd.
Een Oostenrijkse moeder zond
in 1904 uit Wenen een prentbrief
kaart aan haar toen achtjarig
zoontje te Graz. De thans zestig
jarige zoon zijn moeder over
leed in 1916ontving dezer dagen
de kaart.
De P.T.T. te Graz kon geen
verklaring geven voor de 52 jaar
vertraging in de bestelling, noch
voor de plotselinge uitvoering.
Tijdens het „overspelen" van de mag-
netofoonband op de lakplaat wordt de
gesneden groef voortdurend door een
technicus via een microscoop gecon
troleerd.
yt V HET wielerseizoen op de dige wijze worden voorgelicht en
p weg tot het verleden behoort gesteund, in de beoefening van
en speciaal voor de Zeeuwse
renners de balans wordt opge
maakt mag men zeker niet onte
vreden zijn wat hun geleverde
prestaties betreft, terwijl nieuwe
perspectieven zich hebben ge
opend.
Het is nog maar enkele jaren ge
leden dat een Zeeuws wielrenner
op de nationale markt totaal geen
waarde had en feitelijk niet mee
telde. Natuurlijk waren er over
een dertigtal jaren gerekend en
kele uitzonderingen op dat punt,
want Cesar Boogaert, Leon Strob-
be, Charles van de Voorde en The-
ofiel Middelkamp allen renners
uit Zeeuwsch-Vlaanderen heb
ben in „hun tijd" zeker hun man
netje gestaan. Het waren echter
over een vrij langdurig tijdsbestek
maar enkelingen die de Zeeuwse
éer hoog hielden; van een Zeeuws
rennerskorps was geen sprake.
Na de laatste wereldoorlog was
er op dit punt enige opleving te
bespeuren en vielen de prestaties
van Oosthoek, Huizen e.a. in het
oog bij de categorie der nieuwelin
gen, maar het bleef ontbreken aan
coureurs die zoden aan de Zeeuw
se wielerdijken zetten. Dit schijnt
nu echter wel aanstaande; ook het
korps beoefenaars van de wieler
sport is sterk gegroeid. De wieler
club „Scheldemond" uit Vlissingen
en de Ren- en Tourclub „Theo
Middelkamp" hebben daar zeker
het hunne toe bijgedragen. Vooral
deze laatstgenoemde vereniging
heeft in de korte tijd van zijn be
staan baanbrekend werk voor de
wielersport in Zeeland verricht en
een goed stel renners om zich
heen geformeerd, die op deskun-
OUD ENGELS
VERHAAL
76)
Philip Cunliffe kwam zaterdagavond
thuis en zodra hij gehoord had, wat
er gebeurd was, snelde hij naar zijn
vriend. En hij verzekerde hem, dat hij
gaarne zijn tent zou afbreken, en
heengaan zonder dat hjj wist waar,
maar in vertrouwen op de leiding van
God, die hem hier in Herforc. ook had
gebracht. Justin deed hem opmerken,
dat hij vrouw en kinderen had. Maar
hij vertelde, dat zijn vrouw er precies
zo over dacht als hij, en zijn kinderen,
wel, die zouden als alle kinderen blij
zijn met een verandering en dachten
nog niet aan rijkdom of armoede. „En
waarom zou een christen bang zijn
voor armoede?" vroeg hij. Had ook de
Meester niet gewerkt en gesproken:
„Mijn Vader werkt tot nu toe en ik
werk ook?" En moest de dienstknecht
dan meer zijn dan zijn Meester, de
discipel meer dan zijn Here? Maar
Justin maakte hem duidelijk, dat hij
zelf onmogelijk te Herford kon blijven
na al wat er gebeurd was; wanneer
Philip dus zijn ambt neerlegde, zou er
een andere predikant komen, meer
naar Richards hart. En toen pas be
loofde Philip, met tranen in de ogen,
dat hij zou blijven in de vriendelijke
pastorie.
„We zullen toch tenminste honderd
pond minder ontvangen", zei hij luch
tig, bijna of hij er blij mee was; „wan
neer je broer mij die extra honderd
blijft geven, dan wil je die wel van
mij aannemen, niet Justin? Beloof je
me dat?"
„Dat kan ik je gemakkelijk belo
ven", zei Justin en hij glimlachte om
de onbekendheid van zijn vriend met
de natuur van de mens en van Ri
chard in het bijzonder. Doch dat kon
Philip Cunliffe niet helpen; hij had
weinig gelegenheid gehad, Richard te
leren kennen, en hij had in een een
voudigheid van zijn hart, groot ver
trouwen in zijn medemensen.
In deze dagen gingen Justin en Ri
chard dikwijls samen de velden door,
schijnbaar als goede vrienden, en
dan legde Justin de nieuwe eigenaar
alles uit, wat hij in het verleden had
gedaan, en alle plannen, die hij had
gemaakt voor de toekomst. Richard
was anders nog al onverschillig, maar
hü luisterde naar die plannen met
aandacht, en verwonderde zich, hoe
zijn broer zoveel belang in de dingen
kon stellen, daar ze hem niet meer
aangingen. Voor hem waren de vel
den zoveel bunders weide of bouw
land. Voor Justin waren ze, ieder op
zich zelf, levende delen van zijn le
ven, hem dierbaar als de verloren hof
van Eden aan Adam. Hij mocht er
niet aan denken, dat ze verwaarloosd
zouden worden en overgroeid met dis
tels en doornen. Het land had hem
in zijn macht gehad, meer dan hij
het land.
„Hoeveel denk je, dat het land
waard is?" vroeg Richard op een
morgen, toen ze op een hoog punt
stonden, vanwaar zij het voor een
groot deel konden overzien.
„In geld vijf duizend pond", ant
woordde Justin; „mij is het meer
waard dan enige som, die je zou kun
nen noemen."
„Maar dan begrijp ik toch niet",
riep Richard, „waarom je het afstaat;
niet uit liefde tot mij, dat weet ik
wel. Kijk eens hier, Justin, ik wil er
niet van weten, dat er een verplich
ting op het landgoed komt ten be
hoeve van jou of van moeder. Maar
voor haar zal ik zorgen, en als jij eens
een honderd pond of wat nodig hebt,
ik bedoel niet eens of tweemaal, maar
zo vaak als je wilt, dan kom je maar
en dan krijg je het. Dat beloof ik op
mijn eer".
Hij drukte sterk de hand van zijn
broer, om nog meer nadruk aan zijn
woorden te geven. En Justin begreep
uit die handdruk, dat hij van dit
ogenblik af toch invloed had op zijn
halfbroer.
HOOFDSTUK XXXIII.
Verplant.
Justin wenste niet in Herford te
blijven, nadat hij zijn broer in het
bezit had gesteld, 't Was beter maar
dadelijk doi r de zure appel heen te
bijten en niet uit te stellen wat toch
gebeuren moest. Heel bezorgd maak
te hij zich over de toekomst niet, zich
veilig wetend onder de hoede des He
ren. Hij was nog in de volle kracht
van zijn leven een paar jaar over
de veertig en tengevolge van zijn
gezonde levenswijze was hij jong voor
zijn jaren. Met enige zelfvoldoening
herinnerde hij zich, welk een goede
indruk hij dit voorjaar te Londen had
gemaakt, En daarom besloot hij, naar
Londen te gaan. Daar zou hij zijn
brood wel kunnen verdienen.
Pansy moest hij vooreerst achterla
ten en voor het eerst in haar leven
gevoelde zij zich alleen. Het was nog
maar een paar weken geleden, dat zij
de brief had ontvangen, die haar zo
veel hoop had gegeven, maar die
hoop werd bij de dag zwakker. Zij
had aan Robert Fortescue geschreven,
maar er was nog geen antwoord ge
komen. Haar vader had met de baron
gecorrespondeerd, maar hij had haar
daarvan niet verteld.
(Wordt vervolgd)
hun sport op elk punt.
Tevens heeft „Theo Middelkamp"
door het organiseren van belangrijke
wielerevenementen in onze provincie
in combinatie met plaatselijke comi-
té's de aandacht ook ver buiten de
provincie op zich gevestigd. Deze
vereniging is thans met haar ca. 150
leden alom in den lande bekend. En
als U dan weet dat daarbij zo'n vijf
tig licentiehouders zijn, dus actieve
beoefenaars aan de wielersport, dan
mag daaruit wel geconcludeerd wor-
ren dat we thans terecht kunnen
spreken van een Zeeuws renners
korps.
Om bij het uitgangspunt terug te
komen: het opmaken van de prestatie
balans is een goede bezigheid!
Van de Zeeuwse renners die dit
seizoen bij de hoogste categorie, de
prof, van start gingen, heeft Piet
van der Lijke uit Groede de beste
prestaties geleverd. Zonder over
winningen heeft deze jeugdige ren
ner hoofdzakelijk in buitenlandse
wedstrijden toch vaak op uitsteken
de wijze de pedalen rondgedraaid,
wat hem dan ook een plaats op
leverde in de nationale ploeg voor
als beide voorgaande renners bezit
hij klasse.
Jo de Roo heeft door een lang
durige schorsing een grote handicap
moeten verwerken, maar hjj komt wel
„terug".
De verrassing bij de amateurs was
dit seizoen Jan de Poorter uit Hoek,
die als nieuweling maar weinig be
tekende, maar nu in de rijen der
amateurs zeker geen sukkelaar is.
Met een drietal overwinningen en di
verse ere-plaatsen is deze sympathieke
renner uit Zeeuwsch-Vlaanderen best
tevreden. Ook Miel Verstrate uit Ede
is halfweg het seizoen overgewipt
naar de amateurs en heeft bewezen,
dat hij ook ais zodanig zijn weg wel
zal vinden.
De piepjonge zoon van oud-wereld
kampioen Fiel Midelkamp, Hektor, is
ook niet direct een mislukking ge
weest bij de amateurs. Jammer dat
men hem zo weinig in wedstrijden op
de Zeeuwse wegen aan het werk ziet.
Voor zo ver wij zijn uitslagen in Bel
gië hebben kunnen achterhalen mo
gen we echter wel concluderen dat hij
straks een „grote" wordt. Hij drukt nu
reeds de voetsporen van zijn vader,
is een tacticus bij uitnemendheid en
heeft sprint in de benen. De nationale
kampioenschappen in Zandvoort dit
jaar, waar hij in de eindsprint tweede
de wereldkampioenschappen waarin
hij jammer genoeg geen best figuur
sloeg, wat niet wegneemt, dat hij
in het afgelopen seizoen een ruim
voldoende haalde.
Dit kan ook gezegd worden van
Rien Verhelst uit Axel, die het even
eens hoofdzakelijk in het buitenland
zocht en op de Belgische wegen be
hoorlijk voor de dag kwam. Van
Karei Inghels uit Sas van Gent en
Eddy de Waal uit Kloosterzande heeft
men dit seizoen weinig gehoord en
het zou ons niet verwonderen als
men van hen in de toekomst niets
meer hoorde omdat voor hen de
perspectieven om een goed renner
te worden, niet groot zijn.
Jan Westdorp uit 's Heerenhoek, de
butant bij de profs dit jaar, heeft
een moeilijk en geen bijster succes
vol seizoen achter de rug, hoewel hij
eenmaal met de bloemen naar huis
kwam. Jan heeft als amateur een
glorieuze periode gekend, maar heeft
aan de lijve ondervonden dat het
„overstapje" naar de grote broers nog
niet meevalt. Nu moet hieraan wor
den toegevoegd dat het pechduiveltje
dikwijls zijn plannen doorkruiste.
Het best zijn wij te spreken over
onze amateurs met Jaap Huissoon en
Theo van Wychen als de matadoren,
die diverse zegepralen in de wacht
wisten te slepen en huri visitekaartje
niet voor niets afgaven in verschil
lende „klassiekers". Van Wychen is
inmiddels overgegaan naar de onaf-
hankelijken.
Piet Rentmeester, die als nieuweling
grote successen behaalde, heeft het
dit seizoen bij de amateurs gepro
beerd. Hoewel hjj zijn triomfen sterk
moest beperken, mag men toch zeker
van geen mislukking spreken. Even-
Uitgave
Stichting Zeeuwsch Dagblad
Goes.
Medewerkers: J. A. van Benne-
kom, Middelburg; Ds. W. C. van
Burgeier, Kruiningen; A. I. Cats-
man, Aardenburg; J. S. Hoek,
Middelburg; J. Hommes, Nieuw-
dorp; J. Huijssen, Terneuzen;
Ds. J. Karelse, Goes. Ds. M. v.
d. Klis, Zierikzee; Ds. J. Kwast,
Vlissingen; Ds. C. J. P. Lam,
Poortvliet; J. Laport, Goes; J.
Lodder, Vlissingen; J. Moll, Vlis
singen, K. C. v. Spronsen, Goes;
Dr. C. Stam, Goes; A. H. S. Ste-
merding, Souburg; R. Zuidema,
Goes.
werd achter Frans Mahn bewezen dit
trouwens.
Hiermede hebben we dan de
voornaamste amateurs onder de
loep genomen. Bij de nieuwelingen
zijn Van Doeselaar, Vernooy en de
coming-man Piet Verschuure wel
de grootste figuren geweest. Voor
al deze laatste bezit capaciteiten
om als wielrenner te slagen. Bij
een heel stel anderen in deze ca
tegorie zal het hard vechten wor
den om een doorbraak te forceren.
Maar hiervoor heeft men dan ook
de wielersport gekozen.
VANDAAG EENS
17
HORIZONTAAL: 1 Vrouw, kind, 3 ne
vel, 6 heldendicht, 8 traliewerk boven een
voederbak, 9 onderwijs, 10 zeelt, 12 vis
soort, 13 dagelijkse brieven, 14 larve van
een insect, 15 wilde haver, 17 drank, 18
rijksmunt, 19 niet vloeibaar, 21 beschaaf
de vrouw, 22 pit, 23 sport van een ladder.
VERTICAAL: 1 Prikkelen, 2 manl. dier,
3 mat, 4 spil, 5 invloedrijke bescherming,
7 kippenziekte, 8 voedsel, 9 wisselend ge
bruik in kleding, 11 vermoeid, 12 schil
16 vruchtengelei, 19 ton, 20 sportterm, 21
zangnoot.
HORIZONTAAL: 1 Alm, 5 PTT, 8 koe
doe, 9 Aa, 10 vla, 11 arsenaal, 14 uitloper,
\£?Drr2™'N" 21 genoe®> 23 ets, 24 sla.
VERTICAAL: 1 Aks, 2 L.O., 3 meer,
4 pose, 6 talaar, 7 taal, 10 va, 11 amiant,
12 sol, 13 nop, 14 urne, 15 t.t., 16 over
7 Eros, 19 ega, 22 el.