KEUKEN
verse vruchten
«sap cn
ZEEUWSCH WEEKEND
IN ALLE DORPEN EN STEDEN
Morgen zie ik je weer'
een goede preek
Nederland presenteeri
zich te Stockholm
Onder
SCHAPEN
Modieuse breimodellen, aangepast aan laatste
mode, op show in Ede
EN JONGE GROENTEN
IN FRANKRIJK
VERHAAL VOOR DE
JEUGD
pagina 8
EEN IDEAAL
Wie neemt er
plaatselijk
het initiatief
4 I I e zijn in ons hoekje een paar weken met elkaar op stap
\/\/sgeweest om eens te kijken hoe het elders toe gaat, maar
nu wordt het toch tijd, dat we weer voet op vaderlandse
grond zetten en vooral ook, dat we eens rondzien op ons eigen
vrouwelijk terrein. Dat moet ook wel, want de post bracht ma
teriaal, dat we samen eens moeten bepraten. Ik waarschuw ech
ter tevoren, dat wat de post in mijn schrijfboekje deponeerde
een wonderlijk allegaartje te zien geeft. Het voornaamste van
deze week is wel een noodkreet van een moeder, wonend op één
van onze Zuidbevelandse dorpen.
Het woord vakantie is in deze tijd van het jaar niet van de
lucht en het lijkt, of welhaast ieder er een poosje op uit kan
trekken. Maar wie eens rondspeurt, weet te goed, dat er ook tal
van gezinnen zijn, waar het eenvoudig onmogelijk is om ook
maar voor enkele dagen weg te trékken.
Geld speelt wel vaak de hoofdrol, maar
ook kan het zijn, dat een moeder met een
gezin van nog heel jonge kinderen zegt
(al zou ze dan de kosten van een eenvou
dig zomerhuisje kunnen financieren):
„Ik blijf liever met dat kleine grut thuis
dan me na een. vermoeiende reis een week
of langer in een zomerhuisje te gaan be
helpen". Daar is veel voor te zeggen,
maar dat brengt mee, dat zo'n moeder
wekenlang met haar spruiten moet op
trekken en maar moet zien dat zij de
dagen doorkomt. Dat is inderdaad een
hele opdracht!
Er komt bij, dat men de kinderen,
die wel groot genoeg zijn om een
poosje alleen buiten te spelen, toch
onwillekeurig in de gaten houdt, om
dat ook op de dorpen het verkeer ge
noeg gevaren oplevert voor de jeugd,
die, verdiept in het spel, er niet steeds
aan denkt op te letten, waar ze loopt
en draajt.
Noodkreet
Ik denk dat van een moeder met zo'n
gezin de noodkreet kwam, of er in de
krant niet eens over geschreven kan wor
den, dat er op elk dorp en in de steden
veilige speelplaatsen komen, waar men
met een gerust hart de kinderen een
poosje kwyt kan.
Dat het voor vele moeders een uit
komst zou betekenen is zeker, maar of
het zo gemakkelijk te hereiken is, geloof
ik niet, want zo'n speelplaats kost nogal
wat geld. Onze briefschrijfster stelt voor:
„Misschien zou met geld ophalen wat be
reikt kunnen worden".
Men zou moeten beginnen met een
groepje te vormen, dat aan het gemeen
tebestuur vraagt, of dat grond wil be
schikbaar stellen. Dan zou men al een
eind op weg zijn, als dit lukte, want moet
men grond kopen, dan zijn er kapitalen
mee gemoeid en wie zou die financieren?
Er is meer nodig
Doch al is men met de grond al een
«-id op weg, men is er dan nog niet, want
zo'n speelplaats moet werkelijk heel aan
trekkelijk zijn voor het grut, anders ver
kiezen de kleintjes nog op eigen geko
zen plaatsen hun spelletjes te spelen en
dan hebben de moeders nog geen rust,
als ze buiten het gezicht zijn.
Nu heeft men wel eens geprobeerd
om de ouders, wier kinderen van de
speelplaats gebruik maken, daarvoor
een kleinigheid te laten betalen, maar
naar ik hoor levert dat niet veel op,
want dan zegt men al gauw: „Laten
ze dan maar in een beetje rustiger
straat hun vertier zoeken."
Het deel, dat in elk geval zo'n veilige
speelplaats zou willen hebben, kan niet
voor anderen meebetalen. Dan wordt de
som te groot. Er zijn dus svel moeilijk
heden te overwinnen.
Een andere mogelijkheid
Onmogelijk is dot toch ook toeer
n'et. De meeste plaatsen hebben ou
derverenigingen voor het schoolon
derwijs of voor het kleuteronderwijs.
Als diezelfde mensert nu ook eens, dan
niet als schoolvereniging, hun schou
ders zetten onder het werk om te ko
men tot een gezellig speelterrein,
waar vooral de jongeren hun vrije
uurtjes kunnen doorbrengen, niet be
laagd door auto's en motors, dan is dat
toch ook wetoot moeite waard. Als
er maar een paar mee beginnen.
Het zou voor veel moeders, die zelf al
•en kort poosje echte vakantie moeten
ontberen, een grote verlichting zijn, als ze
wisten: „Ik kan een paar uurtjes aan het
zo nodige huiswerk blijven, want mijn
kroost is op een goed plaatsje, waar 't
zich best kan amuseren!"
Moeders komen te kort
Er wordt tegenwoordig gezorgd, dat
Ieder, die een baan heeft, behoorlijk vrij
af krijgt, maar moeders met gezinnen
komen hierbij nogal eens te kort. Zij
mogen dan zorgen, dat de groteren, die er
al »/el op uit kunnen, met pak en zak
klaar zijn voor de tocht. Sn als er dan
niet genoeg geld beschikbaar is om met
de rest van het gezin ook weg te trek
ken, dan heeft moeder de taak om met
die jongeren de weken van „vrijheid" op
cjn beetje plezierige manier door te ko
men. Verder moet natuurlijk ook het
huishoudelijk leven wel het gewone gan
getje gaan, dat wil zeggen; eten en drin
ken op tijd klaar, en zorgen, dat de teil
met wasgoed niet te veel overloopt en
nog duizend andere werkjes meer.
Daarom kan Ik me Indenken dat vele
moeders, die de noodkreet „horen", op
eens zeggen: „Ja, dat heb Ik nou eigen
lijk ook al eens gedacht."
Als al die moeders nu eens de „hoof
den bijeenstaken," dan zou er toch plaat
selijk wel wat te bereiken zijn.
Nu beginnen!
Al is het dan voor dit jaar te laat om
er nog profijt van te hebben, laat men
dan nu beginnen, dan kan men voor een
ander jaar wat bereikt hebben.
Ik ben altijd bereid berichten door te
geven, opdat zo de moeders elkaar mogen
vinden om te komen tot samenwerking.
Maar mannenkrachten en mannen-
wijsheid zou men er ook best bij kun
nen gebruiken. Voor deze éne keer zeg
ik: „Jammer, dat mannen niet neuzen
in een vrouwenhoekje van de krant.
Daarom geef ik voor een keertje verlof
om dit vrouwenpraatje eens onder de
neus van de mannen te houden!"
voor Pluimvee en Eieren te De Bilt, ln
samenwerking met het Voorlichtingsbu
reau van de Voedingsraad te Den Haag.
Op een onbewaakt ogenblik kreeg
mijn eigen heer en meester het boekje
in handen en nu zit ik eraan vast,
want ik beloofuer gebruik van te
zullen maken. Nu, het is toch wel wat
waard, want het spreekwoord over
jiart en mannenmagen" weten we al
lemaal wel.
U kunt uit dit boekje leren, hoe U in
derdaad hartenveroverende schotels kunt
maken van kip, gans, konijn, kalkoen,
haas en nog meer. En niet te vergeten
de kippensoepen! De poelier, waar U ge
woon zijt uw boutje te bestellen, kan
zorgen, dat U zo'n boekje in uw bezit
krijgt. Volgende week hoop ik U een
paar recepten te geven, die Ik zomaar uit
dat boekje mag overnemen.
Met dit warderlijke mengsel van een
speelplaats en een mals boutje moet U
deze keer uw maal doen, want ik moet
stoppen, uit vrees anders hutspot te ma
ken in onze Weekendhu^houding van
wege mijn onbescheiden hap uit de
Ander chapiter
En nu wat anders: ik waarschuwde al,
dat er een rare combinatie te wachten
was voor dit hoekje. Niet mijn schuld,
maar van de post, die dit mengsel voor
mijn neus legde en ja, als mannen
dit hoekje lazen, had ik op slag hun sym
pathie gewonnen, want ik ga u vertellen,
dat ik zo'n alleraardigst boekje ontving
met 33 verrukkelijke recepten. Dit boek
je is een uitgave van het Bedrijfschap
H:t is zo langzamerhand wel een cli
ché-uitdrukking geworden om van
een hoek of van een film te zeggen, da
het effect groter is dan dat van tien
preken. Dan zullen het tien slechte
preken zijn. Die z ij n er, even
als er slechte boeken en slechte
films bestaan. Als wij beweren, dat de
Amerikaanse cinemascope kleuren
film „A man called Peter", ln het Ne
derlands: „Morgen zie ik je weer", het
levensverhaal van Peter Marshall, op
ons evenveel indruk heeft gemaakt als
een goede preek, dan hebben wij daar
mee tegelijk gezegd, dat de film een
goede film is. En wij zijn, als wij alle
indrukken samenvatten, geneigd te
zeggen, dat deze film vele mensen, die
van de kerk en het christelijk geloof
vervreemd zijn, meer zal doen dan een
preek.
Maar laten wfl niet verder gaan met
het vergelijken. O.i. is het merkwaardi
ge van „Morgen zie ik je weer", dat
tenslotte het gesproken woord het doet
er wordt voor minstens de helft van
de tijd in gepreekt! Misschien voor Ne
derlandse oren, die dogmatische en exe
getisch tot in de puntjes verzorgde pre
ken gewend zijn, wat te Amerikaans,
maar toch met de Blijde Boodschap als
enige Inhoud. In al zijn eenvoud zegt
de prediker het steeds maar opnieuw:
bekeert u tot God en laat Hem uw le
ven regeren; gelooft in Christus en
weest blij in dat geloof.
O.i. is dit het voornaamste, dat de
toeschouwers boeit en aangrijpt. Ook
de mens, die, bewust of onbewust, zijn
eigen gang' gaat. Hoe zou het anders
mogelijk zijn, dat b.v. in een Haags
theater deze film zes weken lang draai
de? Want het verhaal zelf is simpel.
De Intrige alleen zou de aandacht niet
van begin tot einde geboeid houden!
Evenmin uitsluitend het spel, hoe voor
treffelijk dit ook is.
Wij zullen geen beschrijving van de
inhoud van de film geven. Onlangs de
den wij dit reeds. Maar mede naar aan
leiding van „A man called Peter", die
de C.F.A. in Middelburg drie avonden
vertoonde, mogen wij vaststellen, dat
het Woord ln zijn directheid ook nu nog
de moderne mens aanspreekt in zijn
schamelheid en zijn diepste eenzaam
heid. T.
plaatsruimte-schaal.
Maja.
's-GRAVENHAGE, 24 augustus.
Op de grootste jaarbeurs van Scandi
navië, de St Eriks Massan, die dit
jaar van 1 tot 16 september wordt ge
houden, zal Nederland voor de elfde
maal met een paviljoen vertegen
woordigd zijn. Verwacht wordt, dat
de deelneming van de stichting „Am
sterdam Fashion Week" vanwege de
dagelijks te houden modeshow, waar
een keur van damesconfectie zal wor
den getoond, een grote aantrekkings
kracht zal hebben.
Een interessante expositie van dia
mant en precisiegereedschap, alsmede
een representatiestand van de Neder
landse zuivel, een toeristische stand
van de stad Amsterdam geven teza
men met produkten als vleesconser-
ven, bier, jenever, likeuren, chocolade,
beschuit, zeep, eau de cologne, schoe
nen, plastic meetapparatuur, dames-
onderkleding, damesavondkleding, si
garen, sigaretten, elektrische reklame-
klokken, elektrische naaimachines,
vuurwerk, planten in speciale verpak
king een reeks van produkten waar
van een groot deel op genoemde jaar
beurs niet eerder werd tentoongesteld,
zodat een grote belangstelling hier
voor wordt verwacht.
De Nederlandse expositie wordt als
geheel gebracht onder het motto
„Land beneden de zeespiegel" en wil
een indruk geven van de resultaten
van de eeuwenlange strijd tegen het
water.
»an Tant» iruus
Zaeuwsch W.ekert
Goes
Mijn beste nichtjes en neven,
Vorige keer vertelde ik jullie al, dat
ik in mijn vakantie nog al eens dacht,
ik wilde wel, dat heel mijn raadsel
familie eens even bü me was om eens
goed rond te kijken hier. Nu ga ik
jullie weer eens van zo'n ogenblikje
vertellen, dat ik wel wilde, dat jullie
allemaal rondom me heen stonden.
Wat ik toen zag? Dat vertel ik nog
niet dadelijk, maar eerst ga ik een ra
re vraag stellen. Zeg gaan jullie 's
morgens weieens naar school met de
gedachte, wat fijn toch, dat ik naar
zo'n mooie school mag gaan, waar al
les zo lekker licht en fris is?
Nee natuurlijk daar denk je eenvou
dig niet aan. Laat ik maar gauw zeg
gen, dat ook ik vroeger nooit met zul
ke brave gedachten naar school stapte,
anders zouden jullie nog mopperend
zeggen, met zulk een tante valt niet
te praten.
Maar als jullie nu eens allemaal met
me op stap geweest waren in een heel
oud klein Frans plaatsje en je had, net
als ik eens een poosje stil gestaan in
die wonderlijke smalle oude straatjes
met al even oude huizen en gebouwen,
dan had je misschien, net als ik gezegd,
nou dat is allemaal wel fijn als je het
eens gezien hebt, maar om hier te wo
nen, brrr. Grauwe huizen met muren
van haast een halve meter dik en dan
van die kleine raampjes er in, waar-
toonden
geen
belangstelling
voor
Motto voor het seizoen: „Even vrij? BREII"
wollen jumpers
(Van een onzer verslaggeefsters)
Dinsdag stond Ede in het teken van „Het Schaap". Ter gelegen
heid van de jaarlijkse schapendag werd er een schapenmarkt ge
houden. In Veluwse kledij gestoken vrouwtjes demonstreerden
de spinkunst en meisjes en vrouwen bekampten elkaar in een span
nende breiwedstrijd. De modeshow, die 's middags in het openlucht
theater werd gegeven, bleef eveneens helemaal in schapenstijl: aan
de talloze bezoekers die het amphitheater bevolkten werden namelijk
door de Nederlandse breiwolindustrie en het Internationaal Wol
secretariaat de nieuwste breimodellen gepresenteerd.
Een schaapskooi diende als kleedka- de minste belangstelling, hoewel ze nu
mer voor de mannequins, terwijl de
Edese schaapskudde voor een stijlvol
decorum zorgde.
Theus Minnen, de scheper, die op z'n
Veluws, een blauw kiel, een zwarte
broek, witte klompen en een zwart
zijden petje droeg, had de grootste
moeite om zijn schaapjes op het rechte
pad te houden. Tot grote hilariteit van
de modeshow-bezoekers sjokten de
wollige viervoeters n.l. telkens onder
veel geblaat naar de kooi, waar ze hun
nieuwsgierige koppen naar binnen sta
ken om eens te kijken wat al die men
sen in hun domein deden. Voor de leu
ke jumpertjes toonden ze echter niet
Een gezellige juniper in schuin streep
motief, dus een model dat zeer goed
afkleedt. De aardige pas geeft aan het
geheel een apart cachet.
Zorg voor
Nu er zoveel verschillende soor
ten verse vruchten en jonge
groenten te krijgen zijn, wil
len we die graag een plaatsje op
't weekmenu inruimen. Vers fruit
en verse groente zijn niet alleen
een ware traktatie, maar bevorde
ren bovendien door hun hoog ge-
UIT DE
halte aan vitamines de gezondheid.
Dat ieder hieraan na de betrekke
lijk zonloze lente en zomer grote
behoefte heeft is vanzelfsprekend
en het is daarom van 't grootste
belang deze behoefte nu zoveel
mogelijk te bevredigen.
Zondag: Toast met schelvislever;
kalfsfricandeau met princessebonen en
aardappelen; sinaasappelbakjes.
Maandag: Ragoütbroodjes met pad
destoelen, sla, aardappelen; muesli.
Dinsdag: Snijbonen met aardappel
puree en kaassaus; pruimenomelet.
Woensdag: Stamppot van rauwe an
dijvie met spekblokjes; meloen.
Donderdag: Eieren met kerrysaus in
rijstrand, bloemkoolsla; vanillevla met
gebakken appelschijven.
Vrijdag: Visgehakt, gemengde sla,
aardappelen; rijst met bessensap.
Zaterdag: Tomatensoep; pannekoek
jes met perenmoes.
Recept: Sinaasappelbakjes:
2 sinaasappelen, 1 banaan, 1/8 liter
slagroom, basterdsuiker.
De sinaasappelen halveren, het
vruchtvlees er voorzichtig uithalen en
in kleine stukjes snijden. De sinaas
appelen goed schoonmaken, zoveel mo
gelijk alle vliezen verwijderen. De ran
den met een schaar inknippen zodat er
puntjes ontstaan. Het vruchtvlees van
de sinaasappelen mengen met de aan
schijfjes gesneden banaan en suiker
naar smaak, hiermee de helften vullen
en de bakjes garneren met de stijfge-
slagen room.
Recept: Visgehakt:
250 gr. ontgrate, gekookte vis, 1 klei
ne ui, X ei, 1 eetlepel fijngehakte pe
terselie, peper, zout, sap van J4 citroen
2 eetlepels bloem, paneermeel, boter.
De vis fjjnhakken, mengen met de
gesnipperde ui en de andere bestand
delen en op smaak afmaken met zout
en peper. Er niet te grote koekjes van
vormen, deze door paneermeel halen
en in de koekepan gaar en mooi bruin
bakken.
toch eens de gelegenheid hadden om te
zien wat de mensen met hun vacht
uitvoeren. Bij wijze van troost gingen
de uit hun woning verdreven dieren
zich toen maar te goed doen aan de
rozen die het openluchttheater van Ede
sieren, maar ook dit lekker hapje werd
hun door Theus Minnen niet gegund.
Vlot
De modellen die de vrouwelijke, de
mannelijke en de kinder-mannequins
toonden, werden door de toeschouwers
met een hartelijk en welgemeend ap
plaus ontvangen. De kindertrüitjes en
-pakjes, de damesjumpers en de he
rentruien ware'., vlot en aangepast aan
de laatste mode. De kleurencombina
ties waren smaakvol, de pasvorm was
uitstekend en de ontwerpers van de
modellen hadden kennelijk geen ge
brek aan fantasie.
De meeste modellen waren eenvou
dig en gemakkelijk te breien. De tri-
cotsteek en de gerstekorrel zijn nog
steeds niet uit de mode en ook nu de
den zij het weer goed. Zowel sportieve
ais meer geklede truien en jumpers
werden in rijke variatie getoond. Vele
modellen hadden een schouderpas,
rond of in V-vorm, al dan niet in een
contrasterende kleur. De twinsets had
den praktisch allemaal moderne los
hangende jasjes en jumpertjes met
korte aangebreide mouwtjes.
De jongste mannequins, Anne-Marie,
Loesje en Eiko, showden een beet
je verlegen glimlachend leuke rok
jes en pakjes en lekker warme winter
truien.
Even vrij? Brei!
De Nederlandse breidwolindustrie
heeft op deze show heslist een goed
figuur geslagen. De modieuse en
smaakvolle modellen zullen dan ook
ongetwijfeld vele dames doen be
sluiten om zelf de naalden (weer)
eens ter hand te nemen. De Neder
landse vrouw breit trouwens al meer
dan haar zusters in België, Frank
rijk en' Engeland. Ondanks de vele
machinaal gebreide kledingstukken
die in de winkels worden aangebo
den, stijgt de afzet van handbreiwol
in ons land nog steeds. In 1938 be
droeg het verbruik b.v. 267 gram per
hoofd van de bevolking en in 1955
bijna 300.
Ook de produktie van handbreiwol
in Nederland neemt steeds toe. Tegen
over de 2.400.000 kg wol die in 1938
de fabrieken verliet, stond in 1955 een
produktie van 4.331.000 kg. De lengte
van het geproduceerde breigaren was
dat jaar ongeveer 14 miljoen km. Dit
„draadje" zou men 350 maal om de
aarde kunnen wikkelen!
Export
De breiwolomzet bedroeg in 1955 in
ons land rond 60 miljoen gulden, ter
wijl voor 25 miljoen gulden naar 40
verschillende landen werd geëxpor
teerd. Het betreft hier dus alleen
handbreiwol, wol die met de hand
wordt verwerkt.
De grote opgang die het breien on
der de Nederlandse vrouwen maakt,
wordt o.a. veroorzaakt door de ver
houdingsgewijs lage prijzen van de
wol. Terwijl de lonen en fabricagekos-
ten sinds 1950 zoals bekend belangrijk
gestegen zijn, liggen de prijzen voor
de handbreiwol nu in 1956 gelijk met
of zelfs nog Iets lager dan die in het
begin van 1950. De campagne die de
Nederlandse breiwolfabrikanten samen
met het I.W.S. in het komende breisei-
zoen zal gaan voeren, heeft dan ook als
motto: Even vrij? Brei!
Een bijzonder flatteus manteicostuum
van een mooie dunne wol gemaakt.
Een model dat V met veel variaties
kunt dragen, zowel voor middag als
avond.
door je alleen maar kon zien, dat het
van binnen, midden op de dag nog
schemerdonker was, nee dan zou ja
wel vanzelf gaan zeggen, wat is dat
bij ons helemaal anders enveel
fijner. Midden in zo'n smal oud straat
je zag ik een bijzonder huis staan. Ja,
wel de moeite waard om eens naar te
kijken, maar ook heel oud en grauw.
Doordat de ramen wijd open stonden
kon ik vrij uit naar binnen kijken en
daar zag ik heel wat kinderen aan een
gedekte tafel zitten. Het was een leuke
en vrolijke groep, die plezier genoeg
hadden, ondanks dat donkere gebouw
hoor. Maar je moet denken, ze weten
niet beter, en naar ik vermoed, was
het een soort vakantiehuis, dus dan
heb je vanzelf wel pret. Al kijkend
daar, dacht ik ineens weer aan jullie
allemaal. Jullie hadden vast een raar
gezicht getrokken bij de gedachte, dat
je in zo'n somber geval je vakantie zou
moeten doorbrengen. Met de gewone
woonhuizen is het vaak al net zo. Al
leen in de huizen, die pas in de laatste
jaren gebouwd zijn, is het anders, maar
jullie hegrijpen wel, dat de meeste
huizen in zo'n groot land veel ouder
zijn. Als ik dan jongens en meisjes, net
als jullie uit zulke donkere gangen of
portalen naar buiten zag stappen
maakte ik steeds vergelijkingen met
de leuke en frisse huizen in ons land.
Dat alles zo dik en zwaar en somber
lijkt, komt omdat men daar heel an
dere stenen gebruikt. Vaak van die
zware dikke brokken steen, die men
zomaar uit de bergen gehakt heeft.
Zulke kluiten steen passen niet zo pre
cies op elkaar als die mooie rode ge
bakken stenen, die allemaal eender
zijn, waardoor het bouwwerk altijd een
rommelig aanzien krijgt.
Zo zie je, dat het nog al wat ver
schil uitmaakt in welk land je woont.
Nu zijn de mensen daar ook echt aar
dig en vriendelijk hoor en het is leuk
er eens wat rond te trekken, maar al»
je dan weer terug bent in eigen land,
dan kun je wel zeggen, ons land is dan
wel klein, maar het is er ook alles zo
fijn.
En daar kun je echt wel trots op
zijn. Zo merk je, dat je door een be
zoek bij de „buren", ineens kunt leren,
dat we zelf in eigen land nog zo heel
veel moois en goeds hebben, waarvoor
we dankbaar kunnen zijn.
Als jullie groot zijn, dan ga je er ook
eens een kijkje nemen. Er valt altijd
nog heel wat te leren, al doe je dat op
zo'n manier weer eens wat makkelij
ker dan thuis met je neus in de boeken.
Maar nu stop ik, om nog gauw een
paar brieven een beurt te kunnen ge
ven. Dag hoor. Jullie tante Truus.
Puzzeltje te Bruinisse. Dank zij jouw
leuke beschrijving heb ik genoten van
jullie vaartocht. Ik vind jullie hebben
getoond echte flinke zeeuwse meiske»
te zijn, die zich niet door regenbuitjes
van hun vakantie pleizier laten bero
ven. Zo hoort het ook. Overal waar
jullie geweest zijn, ben ik oók al eens
geweest, waardoor ik me alles duide
lijk kon voorstellen. Maar ik heb dia
tocht nooit al varend gedaan, en dat
lijkt me juist zo verrukkelijk, want ik
ben dol op varen. Je idee voor één va-
eantie-puzzelis niet slecht,
maar dan moet er een ander geportret
teerd worden, wan de gedachte dat ik
mezelf in de krant zou doen zetten,
doet me blozen. Zullen we jouw por
tret nemen? De mooiste inzending zou
ik je dan toesturen. Je tekeningen wa
ren prachtig.
Zilvervos te Veere. Als je zoveel lo
gees hebt, dan kun je zelf ook niet uit
gaan, denk ik. Maar met elkaar heb ja
dan ook zeker wel pret genoeg ge
maakt. Ik kan me goed begrijpen, dat
je familie eens graag een keertje naar
het mooie Veere komt, want ik neem
daar telkens weer ook graag een kijk
je. Of ik vroeger poppen had? O ja en
een compleet poppenhuis er bij. Leuk
was dat. Toch had ik er niet zoveel als
jij. Natuurlijk is je vriendin welkom
in onze raadselkring. Hoe meer zielen
hoe meer vreugd.
3
Jaap kruipt ln volle tevredenheid wat minder mooi uit, dan die bij ons,
achterin bij vader, terwijl hij zijn broer
nog gauw even vraagt, of die straks
hen nog wel zal kunnen verstaan ln
hun moedertaaltje. Bert geeft geen ant
woord en dat zegt wat voor hem. een
verder lijkt het wel, of hij een beetje
ongewoon rood ziet op de vroege mor
gen.
De boer en zijn vrouw staan allebei
toe te zien, tot alles klaar is. Vader
bedankt nog eens heel hartelijk voor
al het goede, wat ze ondervonden heb
ben, waarop madame zegt, dat ze wel
eens een taske koffie weerom komt ha
len In Goes, en dan start de grote
vrachtauto.
Met zo'n vaartje duurt het helemaal
niet lang meer, of ze zijn bij de grens
tussen België en Frankrijk. De chauf
feur heeft het Bert tot nu toe niet moei
lijk gemaakt met een gesprek. Het is
hem zeker nog te vroeg. Bij de grens
stapt hij met een hele bundel gewich
tige papleren een kantoorgebouw bin
nen, nadat hij tegen vader heel wat
gebaren heeft gemaakt. Deze begrijpt
het wel zonder woorden, want ook hij
neemt zijn pakje papieren mee naar
binnen, achter de chauffeur aan.
Weer voelt Jaap zich beklemd. Als
het eens met in orde was. Dan zouden
ze hier mooi staan. Het ls zo vroeg in
de morgen nog niet druk in het douane
kantoor, zodat de chauffeur weer gauw
te voorschijn komt, met vader vlak op
de hielen. Jaap's angst heeft dus niet
lang geduurd.
Achterin de vrachtauto is het ge
sprek heel wat levendiger dan in de
cabine voorin. Je kunt nu en dan toch
wel zien, dat je in een ander land bent
vindt Jaap. Die boerderijen zien er heel
zegt hij. Vader weet aardig wat te ver
tellen over Frankrijk. Jaap luistert
verbaasd toe en hij krijgt van binnen
zo'n warm gevoel en blij gevoel, want
zo'n vader als zij hebben zijn er toch
niet veel. Eindelijk vraagt hij: „Ho®
weet u dat toch allemaal zo van Frank
rijk?" Vader zegt, dat hij immers
's avonds graag leest en dan in een
goed boek. Vader houdt het meest van
reisbeschrijvingen en vertellingen over
vreemde landen. In zijn hart denkt
Jaap, dat vader het eigenlijk alles veel
leuker vertelt dan de meester op school.
Voor in de auto gaat het nog niet zo
vlot. De chauffeur is na de grens ze
ker pas goed wakker geworden, want hij
begint te praten tegen Bert. Die ver
staat er geen biet van. En toch zou ht)
zo graag iets willen verstaan. Anders
zou je straks Jaap eens horen. Die zal
natuurlijk vragen, of ze de hele tijd
stommetje hebben zitten spelen. Net als
gister aan de zoon van de boer vraagt
hij, of de man langzaam wil praten. Die
lacht eens een beetje en werkelijk, dan
gaat hij heel langzaam wat zeggen. En
ook heel duidelijk. Dat helpt een heel
stuk. Bert hoort een paar bekende
woorden en begrijpt, dat het over de
weg gaat. Hij zegt nu keurig in het
Frans „Oui", ten teken dat hij het be
grepen heeft. Dan gaat de chauffeur
verder met zijn mededelingen. Nu let
Bert op, zoals hij op school nog op geen
enkele les heeft opgelet, want nou zal
het er op aan komen. Na veel vragend
kijken en herhalingen van zijn nieuwe
meester begrijpt hij eindelijk, dat ze tot
St. Quentin mee kunnen rijden. Je hoeft
hem nu niet meer te vertellen, waar
dat ligt, want de kaart van Noord-
Frankrijk zit in zijn hoofd, zodat hij
morgen daarover wel examen zou kun
nen doen. Jongen, dat scheelt een heel
stuk trappen. Vader zal wei blij zijn.
Nou, dan kunnen ze vast de tijd er wel
eens af nemen om St. Quentin te gaan
bekijken. (wordt vervolgd)
