Middelburg was in de loop der eeuwen
schuilplaats voor velen
J
zenöinqsqenootschAPPen
weRken samen
Maandag 16 juli 1956.
ZEEUWSCH DAGBLAD
Het begon al in de tijd der Noormannen
Zeeuwse Wandelingen j
n het jaar 1944 - de
irtundatie - voor het laatst
ÏÏLo-o-ie- ió
niet atieó
Adenauer en Schaffe
goede maatjes
UIT DE KERKEN
UtfiWiAnd-
tutheAó geAJpJidk
Ua&anll&-o4cumenie
Van het wereldwijde front der
PReöikdntenopLeiöinq
in thdiUnö
inöiA en qoösöienst-
VRijheiö
ceyLon en öe
Boeööhisten
£le Radio-
faiengt o-ni
lUCm Kan en
de- do-mine&ó
temiööen van heiöenen en mosLims
Dd
Tunesië praal niet
meer mei Frankrijk
PUZZLE
VANDAAG EENS
KRUISWOORDRAADSEL
Pagina 5
Ingezonden Mededeling (adv.)
De meeste lezers van onze
krant, die uit Walcheren toch
zeker, zullen zich de oktober
maand 1944 nog wel herinneren.
In een week tijds werden op vier
laatsen de dijken kapot gebom-
ardeerd, zodat Walcheren een
binnenzee werd.
Walcheren, de tuin van Zeeland,
waarvan de dichter Jan Campert,
die jaren lang op Westkapelle
heeft gewoond, eens zong:
„Daar is geen land, dat zo verliefd
door 't water wordt omrand
Mis tussen Westerschelde en Sloe
van Walcheren het strand.
Men reize waarheen men ook wil,
de verste kaap voorbij,
Maar nimmer treft men zulk een
[land
als Walch'ren in de mei
Daar is geen land als dit, mijn land,
Besloten tussen zee en strand:
O, pal(le)m van Gods hand."
In die dagen zocht men zijn toe
vlucht in Middelburg, dat binnen de
begrenzing van zijn oude bolwerken
droog bleef. Volgepropt was het met
paensen van Walcheren en van het ge
bied buiten de vesten, dat eveneens
onder water stond. Het aantal inwo
ners was toen niet ver van de 40.000
af, dat is dus bijna tweemaal zoveel
als normaal.
Het was toen niet de eerste keer,
dat Zeelands hoofdstad in oorlogstijd
een toevluchtsoord was voor bedreig
de plattelanders.
Bij de invallen der
Noormannen
Vele eeuwen terug, in de tijd dat
de Noormannen hier kwamen plun
deren, zocht men reeds bescherming
in de „Middelburcht". Behalve deze
had Walcheren toen nog twee vlucht-
burgen voor tijden van gevaar: Dom
burg en Zuidburg is Souburg), maar
van deze drie was Middelburg de
sterkste.
In 837 of 838 landde hier een
troep op buit beluste Denen en
Noormannen onder bevel van Ha-
raid. Ze moesten tegengehouden
worden door graaf Eggehard, de
aanvoerder der Frankische troepen
en door Hemming, eveneens een
Noorman. Deze was enkele jaren
terug wegens onenigheid in zijn
land gevlucht en genoot nu hier de
bescherming van de vorst der Fran
ken.
Het gelukte helaas niet de rovers
te verdrijven, zodat Eggehard ei
H-..nming met hun troepen de toe
vlucht zochten in de sterkte Middel
burg. Ook de landbewoners (Walche
ren was toen nog zeer dun bevolkt)
vluchtten hierheen.
Later kwam de Frankische aan
voerder van Zuid-Beveland, Lippold
van Borsselen, te hulp en wist Harald
en zijn Noren te verslaan.
Tijdens de oorloc
met Spanje
Nadat op de bekende le april 1572
Alva zijn Bril verloren had (Den
Briel), volgde op april zes de Fles
(Vlissingen). Een maand later koos
Veere de zijde van de Prins van Oran
je, het platteland van Walcheren
moest ook niets hebben van de Spaan
se overheersing, evenmin als Arne-
muiden, de oude voorhaven van Mid
delburg. De enige plaats op Walche
ren, die zich nog in Spaanse handen
bevond, was Middelburg. We zouden
het kunnen noemen een burcht van
het Katholicisme. Daar zochten nu de
Rooms-Katholieken, die pro-Spaans
en anti-Oranje waren, him toevlucht.
Hier zetelde ook in de Abdij de eerste
bisschop van Middelburg Nicolaas de
Castro; hier was dus een stimulans
om de eenheid van het R.K. geloof
te bewaren.
Wel waren ook in Middelburg vele
aanhangers van de „nieuwe leer". Zes
jaar geleden had hier de beeldenstorm
gewoed en waren er geheime predik
diensten gehouden. Wel was ook hier
martelaarsbloed gevloeid en hadden
velen de stad moeten verlaten om
hun leven te redden, o.a. de bekende
baljuw Pieter Haeck.
Maar de meerderheid, vooral in het
stadsbestuur had nog geen neiging
om zich voor de Prins te verklaren
en de Spanjaarden te verdrijven.
Daarvoor zou eerst nog een beleg
van bijna twee jaar nodig zijn.
Spaanse pogingen
In mei 1572 willen de Spanjaarden
proberen het verloren Walcheren te
rug te veroveren. Daartoe komt een
vloot uit Bergen op Zoom, die bij
De predikantsplaatsen der
Herv. Kerk en Geref. Kerken
's-GRAVENHAGE, 11 juli De Ned.
Herv. Kerk telt thans 1296 gemeen
ten met totaal 2040 predikantsplaat
sen. Daarvan worden er 1397 geacht
te behoren tot de middenorthodoxie,
306 tot de modaliteit van de Geref.
Bond en 337 tot de vrijzinnige modali
teit. Het aantal vakante predikants
plaatsen bedraagt 210, nl. 69 midden-
orthodoxe, 61 Geref. Bond en 80 vrij
zinnige modaliteit. Het aantal onver
vulbare vakaturen bedraagt 75, nl. 26
van de midden-orthodoxie, 19 van de
Geref. Bond en 30 van vrijzinnige mo
daliteit. De Geref. Kerken tellen to
taal 823 gemeenten met 971 predi
kantsplaatsen. Daarvan zijn er 139 va-
kant tegen 177 in juli 1955. Naar het
zich laat aanzien zullen de Geref. Ker
ken binnen enkele jaren het tekort
aan predikanten geheel hebben inge
haald.
Vrouwenpolder 1200 man huurtroepen
(Walen) aan land zet. Ze hebben nog
succes ook: ze heroveren Arnemuiden
en weten de Geuzentroepen onder be
vel van Treslong, die gereed staan
om hen tegen te houden, terug te
drijven binnen Veere en Vlissingen.
Een meesterlijke, zet haalt Jacob
Simonsz. de Rijk nu uit (deze had bij
Den Briel „de poort gerameid", zoals
in het bekende lied staat). Met een
troep Geuzen weet hij het strand van
Vrouwenpolder te bereiken, waar hij
de Spaanse schepen in brand steekt.
De vreemde troepen zien zich nu de
terugweg afgesloten. Waar nu heen?
Naar Middelburg, de veilige burcht.
Bestookt door de Geuzen bereikt
ongeveer de helft dit toevluchts
oord, want volgens de Nederl. His
toriën van de geschiedschrijver
Hooft sneuvelen er onderweg 600
700 man.
Gedurende de Franse
overheersing
Ook in de Franse tijd is onze Zeeuw
se hoofdstad eens een schuilplaats ge
worden voor wie zich bedreigd voel
den. Dat was in 1809, toen de Engel
sen een landing in Zeeland deden om
te trachten de Fransen te verdrijven.
Op 't laatste van juli landde een
grote Engelse vloot .op het Breezand
bij Vrouwenpolder.
De Franse generaal Osten moet ze
tegenhouden, maar het gelukt hem
niet, zijn macht is te klein, bovendien
lopen twee compagnieën Pruisen naar
de Engelsen over. Hij moet zich te
rugtrekken en kiest Abeele (tussen
Middelburg en Vlissingen) uit, om
daar de komende gebeurtenissen af
te wachten.
De Engelsen dringen inmiddels
vooruit en hebben weldra het derde
deel van Walcheren in bezit. Hun ver
overingen zullen nog groter worden,
Nu heeft er weer een grote intocht
in Middelburg plaats. Voorname bur.
gers, die in de zomer op hun buiten
plaatsen buiten de stad wonen, voe
len zich daar nu niet veilig en zoeken
haastig hun woningen in Middelburg
weer op. Ook de boeren uit de om
geving menen, dat ze in de stad be
ter zitten: met volgeladen wagens
trekken ze door de poorten de stad
binnen.
Toch was Middelburg in die tijd
niet zo veilig als het scheen. Dë ver
dedigingswerken waren niet sterk,
zeker niet sterk genoeg om een lang
durige belegering en beschieting met
de wapenen uit die tijd te kunnen
weerstaan. Dat blijkt wel uit het ver
volg.
Op 1 augustus trekken de Engelsen
er binnen, de Fransen hebben zelfs
geen poging gedaan om de stad te
verdedigen. Ze zijn teruggetrokken
op Vlissingen, dat kort daarna hevig
gebombardeerd is en zich heeft moe
ten overgeven.
L. v.
BONN, 13 juli (Reuter). De kan
selier van West-Duitsland, dr. Aden
auer, heeft vandaag in het openbaar
een einde gemaakt aan zijn onenig
heid met de minister van financiën, F.
Schaffer. Blijkens een officiële be
kendmaking heeft de bondskanselier
minister Schaffer medegedeeld, dat hij
zijn volle vertrouwen genoot, zowel in
zijn hoedanigheid van minister als per
soonlijk.
Men is van oordeel dat deze verkla
ring een einde maakt aan het geschil,
dat openbaar werd toen Adenauer in
het publiek kritiek oefende op de re
cente verhoging van het bankdisconto,
die zoals bekend is, de instemming van
minister Schaffer had.
Het volgende citaat is ontleend aan
„Credo", orgaan van het r.-k. bisdom
Roermond. Maar het kon evengoed in
elke protestantse kerkbode geschreven
worden:
Men hoort algemeen zeggen, dat Lim
burg mooie kerken heeft gebouwd en nog
bouwt.
Mooie kerken zijn een rijk bezit. Er
leeft iets in van geloof en van christelijke
cultuur. Da kerk kan desnoods overtrof
fen worden door de grootte van andere
gebouwen, maar ze mag niet overtroffen
worden in schoonheid en geestelijke
grootheid. Zij is het huis van Godl
Toch zullén we met mooie kerken al
léén het geloof niet redden. Hoe hoog men
ook dat rijke bezit van mooie kerken aan
slaat (men kan het bijna niet te hoog
schatten), toch gaat het tenslotte om de
„tempels die uit levende en uitverkoren
stenen" worden opgetrokken, om de zie
len, dus om de mensen. Alles komt erop
aan, hoe de mensen zich verhouden tot
God en dus ook tot Zijn huis, de kerk.
Onze mensen houden zonder enige, twijfel
van hun kerk. Het is zelfs bewonderens
waardig hoe echt en diep zij daarvan
houden. Zü zijn blij als kinderen als hun
nieuwe kerk klaar is, ze willen hun toren
terug krijgen, ze moeten de jubel van hun
klokken kunnen horen, ze offeren voor
beeldig om dit alles mogelijk te maken,
ze denken er niet aan kritiek uit te oe
fenen als alwéér een nieuwe parochie
wordt gesticht en dus ook weer een
nieuwe kerk nodig wordt. Dat is een
magnifieke houding, maar ook dat is niet
genoeg!
Ze moeten ook houden van het „leven"
dier kerk. Ze moeten inderdaad mee
leven met dat leven der kerk. Ze moeten
graag naar de kerk komen, ze moeten er
zich één voelen met dé kerk, met de grote
heilige kerk van God. Ze moeten er de
heilige gemeenschap beleven die er be
staat tussen allen die in Christus verbon
den zijn. Ze moeten er bidden en offeren,
zingen en danken, smeken en treuren,
kortom: ze moeten er de heilige plaats in
zien, waar God op hen wacht en waar zij
God moeten zoeken.
andere zin een mooie kerk. Dan wordt ze
vertrouwd, dan gaat ze leven, dan krijgt
ze iets van de hemel op aarde.
Nog lang zullen er stemmen gehoord
worden over de Hervormd-Lutherse over
eenkomst inzake het avondmaal. Een on
partijdige stem vonden wij in het week
blad „In de Waagschaal", waar de Doops
gezinde predikant dr. W. F. Goltermaii
schreef:
Is het nog nodig erop te wijzen, dat het
aanvaarden van de consensus niet een
opgaan van de kleine Lutherse in de
grote Hervormde Kerk medebrengt? Dit
ware allerminst een oecumenische daad.
Waarlijk oecumenisch is de kerk eerst,
wanneer men is samengekomen in een
nieuw lichaam, dat, ongehinderd door
reeds bestaande confessies of kerkorde,
bereid is een eigen belijdenis en kerkorde
op te stellen.
Wij kunnen juist grote waardering heb
ben voor het feit, dat de Hervormde Kerk
niet vanuit een geest van neerbuigende
vriendelijkheid jegens haar kleine zuster
heeft gesproken, maar van kerk tot kerk
met eerbiediging van de overtuiging der
andere kerk.
Het gesprek tussen Hervormden en Lu
theranen in ons land staat trouwens niet
op zichzelf. Ook in Frankrijk en Duits
land wordt het gevoerd, terwijl door de
wereldraad van kerken samen met de
Lutherse Wereldfederatie een commissie
is Ingesteld om op Europees niveau over
de onderlinge verhoudingen van Luthe
ranen en Calvinisten te spreken.
„De Strijdende Kerk", een in de Geref.
Kerken verschijnend orgaan, bevatte een
artikel van de studenten-predikant dr. J.
Dan wordt de kerk nog in een heel M. van Minnen te Utrecht, waarin hij
In het juni-augustus nummer van het
nieuwe zendingsblad ,,L' Actualité
Missionaire" wordt aangekondigd, dat
vijf zendingsgenootschappen een commis
sie van samenwerking gevormd hebben,
die leiding zal geven aan hun zendings-
arbeid. Dit blad is hun gemeenschappelijk
orgaan.
Deze zendingsgenootschappen zijn:
1. La Mission Morave, sinds 14 augustus
1732 geïnstitueerd als de Zending der
Moravische broeders (Hernnhutter
Zending. Arbeid wordt verricht op
drie continenten: Labrador, Alaska,
Californië, Jamaica, de Kleine Antil
len, Nicaragua, Honduras, Engels-
Guyana, Suriname, Zuid-West-Afrika,
Cafrerië, Tanganyika-Zuid, Ounyam-
wesi, Himalaya.
2. La Mission de Bale (Bazelse Zending)
gesticht in 1815, van internationaal en
inter-confessioneel karakter. Haar
zendingsarbeiders werken op de Goud
kust, Kameroen, India (Malabar, Ca-
nara, Zuid-Mahratta), Indonesië (Java
Kalimantan en Noord-Borneo) en
Hongkong. Uit China trokken de zen-
dingsarbelders zich terug.
3. La Mission de Paris (Parüse Zending),
in 1822 gesticht, evenals de Bazelse
Zending internationaal en interconfes
sioneel. In 1829 werd zendingsarbeid
begonnen in Zuid-Afrika. Tegenwoor
dig wordt gearbeid in Lessoeto, Zam-
bezië, Gabon, Kameroen, Togo, Sene
gal, Madagascar, Tahiti en Nieuw Ca-
ledonië.
4. La Mission Suisse dans l'Afrique du
Sud (Zwitserse Zending in Zuid-
Afrika), arbeidt in Noord-, Oost- en
Centra al-Afrika en in Zuid- en Cen-
traal-Mozambique. Zij heeft een inter-
missionaire zendingspost in Oranje-
Vrij-Staat te Welkom opgericht.
5. L'Action Chrétienne en Orient (Chris
telijke Zendingsactie in het Oosten).
Zjj ontstond, toen een Duits Zendings
genootschap zich in 1918 de deuren in
Syrië gesloten vond. In 1922 hervatten
een predikant en twee vrouwelijke
zendelingen uit de Elzas deze arbeid,
waarbij zich ook een Nederlandse
groep voegde. Sinds 1936 vormde zich
ook een Zwitsers Comité voor deze ar
beid.
Onder auspiciën van de Wereldraad
van Kerken en de Internationale
Zendingsraad kwamen 150 vertegenwoor
digers van 17 landen in Z.O. Azië te Bang
kok bijeen om het vraagstuk van de pre
dikantenopleiding onder het oog te zien.
Een resolutie werd aangenomen, waarin
gevraagd werd om de oprichting van een
interkerkelijke theologische faculteit,
hetzij aan de Christelijke Internationale
Universiteit van Japan, dichtbij Tokio,
hetzij te Bangalore in India.
De Nationale Christen-Raad van India
heeft korte tijd geleden een nieuwe
secretaris aangesteld: de heer M. Ranjit
M. Chetsingh. Het zal zijn taak zijn aan
dacht te besteden aan de rechten der
godsdienstvrijheid. Hij zal aan de rege
ring voorstellen kunnen doen, als uit
christelijk oogpunt gezien deze vrijheid
te wensen overlaat. Omgekeerd zal hij,
indien de situatie dit eist, het standpunt
van de Indiase regering tegenover bin
nen- en buitenlandse christenen vertol
ken.
O inds geruime tijd doet de Kerk van
Ceylo'n pogingen om met Boeddhis
ten in contact te komen. Zo overweegt
zij bijzondere aandacht te besteden aan
de studie van het Boeddhisme aan het
Christelijk Instituut dat zij heeft opge
richt in nauw verband met de Nationale
Raden van andere Boeddhistische landen,
zoals Thailand en Birma.
erop wijst, dat christenen, die in het bui
tenland andere christenen ontmoeten,
dikwijls de gedachte hebben de oecumene
te beleven, terwijl ze In het eigen land
die oecumene nooit zoeken. De schrijver
zegt:
Binnen enkele weken begint de stroom
verhalen weer van bruingebrande ouder
lingen, die zo „genoten" hebben in Duit
se, Oostenrijkse, Zwitserse kerkjés en
die dan thuis vóór de zonnebrand genezen
is weer zitten „op de leer", de avond
maalstafels sluiten en niets moeten
hebben van al dat oecumenisch-gedoe-
van-tegenwoordig.
Wat is dit?
Dit is allereerst onbedoelde onwaarach
tigheid. Het gevaar van deze onbedoelde
onwaarachtigheid dreigt ook steeds op
zgn. „oecumenische" bijeenkomsten
en conferenties. Zeker in de eerste tijd,
toen de oecumenische gedachte nog jong
was en de wereldraad van kerken nog
niet bestond, is hier vaak gezondigd.
Gezondigd of naar de kant van de
eenheid, zodat men ontroering, gevoels
beweging, sympathie of het van goeden
wille zijn versleet voor eenheid in Chris
tus.
Of gezondigd naar de kant van de ge
brokenheid, omdat men van de waarach
tige eenheid, die men onderkend had in
de ontmoetingen met anderen de con
sequenties niet wilde trekken „thuis".
Dan staan de formules streng en strak
tussen ons in. Men zegt dan in de ver
eniging: „We kunnen toch zo goed met
elkaar overweg en we voelen ons zo één!"
Maar men zegt in de kerk: „geen ver
flauwing der grenzen", zonder telkens
kritisch te vragen of onze grenzen de van
God gewilde grenzen zijn. Men behoeft de
eenheid als een vakantie-genoegen, doch
de gebrokenheid als de noodzaak van de
gewone dagen. Men werkt samen aan de
opbouw van Gods koninkrijk, doch wei
gert samen dit rijk te verbeelden aan het
avondmaal; zo verschraalt men de een
heid en accepteert men de breuk.
s. E. Saloh, voorzitter van de synode
der Evangelische Kerk van Kalimantan
(Borneo) schrijft het volgende: De Kerk
van Kalimantan bevindt zich zowel te
midden van heidenen als Moslims. Dik
wijls verontrust het ons, dat na 125 jaar
zendingsarbeid onze kerk slechts 30.000
leden telt, terwijl de Batakkerk op Su
matra na een eeuw bijna 500.000 leden
heeft. Als gehaaste en oppervlakkige be
zoekers soms de indruk krijgen, dat het
heidendom hier nogal goedaardig is, dan
moet niet vergeten worden, dat het een
zeer moeilijke zaak is het zover te bren
gen, dat een heiden zich bekeert. Zestien
jaar geleden bracht ik een bezoek aan
het dorp Magara. Toen ik de vrouw van
het dorpshoofd wilde groeten, weigerde
zij mij een hand te geven, verklarende
dat zij vreesde met het Christendom be
smet te worden. Het is dan ook een groot
wonder, dat dit vroeger zo vijandige dorp
nü bijna geheel onderworpen is aan de
heerschappij van de Heer Jezus Christus.
Inderdaad zijn deel van zijn inwoners
nü Christenen.
Öe arbeid onder de Moslims, die 90
van de bevolking uitmaken, is buitenge
meen moeilijk. Soms willen dezen het
Evangelie wèl horen prediken, maar wei
geren tot het Christendom over te gaan.
Een muur heeft zich voor de Kerk opge
richt, waarvan zij, menselijk gezien, geen
hoop hééft deze te kunnen omverwerken.
Maar ook daar nog is de Heer Jezus
Christus de Sterkste. Tot onze grote blijd
schap hebben wij dit mogen ondervinden
in het gebied Tubalong Utara, waar te
midden van 1 miljoen Moslims slechts
8000 Dajaks wonen. Tot het jaar 1951 was
er in deze streek slechts één gemeente,
die in totaal slechts een 50-tal leden telde.
Maar sindsdien is er werking van de
Geest van God en zijn er tekenen van
een opwekking. Talrijke niet-Christenen
vroegen om dooponderricht en meer dan
600 mensen werden reeds gedoopt. Op dit
moment hebben zich reeds 8 kringen ge
vormd, temidden waarvan onze Kerk een
jonge predikant geplaatst heeft. Zo is in
dit land waar men tot nog toe slechts
heidenen en Moslims ontmoette, nu een
nieuwe gemeenschap ontstaan, die „het
nieuwe lied" tot eer van haar Heer zingt.
Voor de televisie heeft Wim Kan met
een paar dominees over de manier van
preken gesproken. Ds. M. Groenenberg
haakt daarop in. Wij lezen van hem in
„Hervormd Amsterdam":
Ik ben er niet helemaal achter, wat
Wim Kan voor de televisie gezegd heeft.
Ik heb wel begrepen, dat we in de kerk
lachen mogen. Zo ver waren we al in
Amsterdam. Er vaart nogal eens een lach
door de Amsterdamse kerkgebouwen.
Geen mens, die dat een dominee kwalijk
neemt. Op dit punt zijn we dus „bij". En
dat is niet het voorrecht van één moda
liteit, maar alle modaliteiten zijn één in
de lach. Ook de broeder, die een zware
preek prefereert en bezwaar heeft tegen
gezangen, kan een geestigheid best waar
deren.
Of we de kerken zullen vol-lachen? Dat
lijkt met twijfelachtig. Misschien lachen
we ze de voordeur In en de achterdeur
uit. U moet bedenken: niet alle dominees
zijn geestig, zelfs zij niet, die het denken
te zijn.
Dat is helemaal geen bezwaar. Tenslotte
is er ook maar één Wim Kan in heel
Nederland. Een eindje achter hem aan
komen er nog zo'n twee of drie anderen
en dan ben je uitverkocht. Alle andere
conferencièrs lachen hun Zalen ook niet
vol. Integendeel, ze zijn er nog naarder
aan toe dan een middelmatige dominee,
die nooit een mopje lanceert. Daarom
leek het me, eerlijk gezegd, zo'n onnozele
■vraag van de dominees voor de televisie,
hoe het kwam, dat Wim Kan zulke volle
zalen had en de mensen hun kerken maar
matig vulden. Tenminste, men heeft me
verteld, dat ze dit hebben gevraagd. Wat
Kan kan kan Kan alleen.
Of het wel helemaal waar is, dat de
lach het doet? Ik laat de mensen ook wel
lachen in de kerk, daar niet van. Maar
of het nu zo belangrijk is? Okke Jager,
u weet wel: de dichter-dominee, heeft
een boekje geschreven over de humor in
de bijbel. Maar het komt me voor, dat
het toch een beetje geforceerd boekje is
geworden. De humor-volle kant is in de
bijbel niet de sterkste. Van Jezus is ons
van alles overgeleverd, maar geen gees
tigheid, geen mop. Nergens staat: en de
scharen hebben toen toch gelachen!
PARIJS, 13 juli (AFP/Reuter).
Tunesië heeft vrijdag zijn onderhan
delingen met Frankrijk over een ver
drag van bondgenootschap afgebroken.
De Tunesische delegatie, die sinds 25
juni te Parijs vertoeft, is van mening,
dat er tengevolge van de „onvriende-
DINSDAG 17 JULI.
HILVERSUM I (402 m.). AVRO: 7.00
Nws. 7.10 Gym. 7.20 Gram. VPRO: 7.50
Dagopening. AVRO: 8.00 Nws. 8.15 Gram.
9.00 Gym. v. d. vrouw. 9.10 V. d. vrouw.
9.15 Gram. 9.35 Waterst. 9.40 Morgenwij
ding. 10.00 Gram. 10.50 Voor de kleuters.
11.00 R.V.U.: Dr A. H. Hymans van den
Berg: Beeldromans en criminologie. 11.30
Sopr. en piano. 11.50 Gram. 12.00 Milit.
Kapel. 12.30 Land- en tuinb.meded. 12.35
Orgelspel. 13.00 Nws. 13.15 Meded. of gr.
13.20 Gram. 13.55 Koersen. 14.00 Anita,
muzieksprookje. Daarna: The Bird's
Opera, vogelopera. 15.00 Hobby-progr.
15.45 Gram. 16.30 V. d. jeugd. 17.20 Da
Dierenwereld en wij, caus. 17.30 Dansmuz.
18.00 Nws. 18.15 Pianospel. 18.30 R.V.U.t
Dr H. Feriz: Oude kunst in Middel-Afri-
ka. 19.00 Paris vous parle. 19.05 Gram.
19.45 Toneelbeschouwing. 20.00 Nieuws.
20.05 Gram. 21.00 Klaver Vier, hoorspeL
21.35 Lichte muz. 22.05 Cabaret. 22.35 Pi
anorecital. 23.00 Nws. 23.15 Koersen en
New York Calling. 23.20 Act. of gram.
23.3024.00 Gram.
HILVERSUM H (298 m.). KRO: 7.00
Nws. 7.10 Gram. 7.45 Morgengebed en lit.
kal. 8.00 Nws. en weerber. 8.15 Gram. 9.00
V. d. huisvr. 9.40 Lichtbaken. 10.00 V. d.
kleuters. 10.15 Gram. 10.30 en 10.55 Idem.
11.00 V. d. vrouw. 11.30 Gram. 11.50 A14
de ziele luistert, caus. 12.00 Angelus. 12.03
Gram. 12.30 Land- en tuinb.meded. 12.33
Instr. octet. 12.55 Zonnewijzer. 13.00 Nws.
en kath. nws. 13.20 Lichte muziek. 13.50
Gram. 14.00 Chansons. 14.30 Gram. (Tus
sen 15.00 en 18.00 Rep. v. d. Ronde van
Frankrijk). 15.00 Viool en piano. 15.30
Viool en piano. 15.30 Musette-ork. en sol.
15.50 Gram. 16.00 V. d. zieken. 16.30 Zie-
kenlof. 17.00 V. d. jeugd. 17.30 Gram. 17.40
Beursber. 17.45 Regeringsuitz.: Rijksdelen
Overzee: Mevr. L. de VriesHamburger:
Sierkunst in Suriname. 18.00 Dit,is leven,
caus. 18.15 Ronde van Frankrijk. 18.30
Metropole ork. 19.00 Nws. 19.10 Gram.
19.15 Uit het Boek der boeken. 19.30 Gr.
20.10 Ronde van Frankrijk. 20.20 Act.
20.35 De gewone man. 20.40 Solisten, koor
en ork. 22.45 Avondgebed en lit. kal. 23.00
Nws. 23.15—24.00 Gram.
TELEVISIEPROGRAMMA.
NTS: 20.30 Journ. en weerber. 20.45
Filmprogr. 22.1522.30 Eurovisie: Fiim-
overz. van de Ronde van Frankrijk.
BRUSSEL (324 m.). 12.15 Pianospel.
12.30 Weerber. 12.34 Pianospel. 12.50 Koer
sen. 13.00 Nws. 13.15 Gram. 14.00 Vlaamse
muz. 14.30 Gram. 15.00 Ork.concert. 16.00
Koersen. 16.02 Elektr. orgelspel. 16.30 Gr.
17.00 Nws. 17.10 Gram. 17.30 Idem. 17.45
Boekbespr. 18.00 V. d. jeugd. 18.30 V. d.
sold. 19.00 Nws. 19.40 Gram. 19.50 Caus.
20.00 Interv. 20.30 Viool en piano. 21.00
Gram. 21.15 Omr.ork. en solist. 22.00 Nws.
22.15 Gram. 22.5523.00 Nws.
Horizontaal: 1 Onbebouwde ruimte om
een woning; 6 drank; 7 Leenheer; 8 maan
stand; 10 weefsel; 13 overschot; 17 maan
stand; 18 nog niet in gebruik genomen;
19 honingdrank; 20 kleur.
Verticaal: 1 Zoogdier; 2 ieder; 3 zang-
noot; 4 onvriendelijk; 5 oosters rechter;
9 Chin, maat; 10 naakt; 11 oogholtë; 12
metaal; 14 vereniging; 15 losbol; 16 klein
persoon; 17 watering; 19 pers. voornaam
woord.
Oplossing vorige puzzle
1 Schaihper, 2 grafzerk, 3 verteren, 4
vederbos, 5 vierkant, 6 vermogen, 7 er
barmen.
lijke houding" van de Franse regering
een sfeer is ontstaan, waarin verder
overleg geen zin heeft.
De onderhandelingen hadden ten
doel te komen tot samenwerking op
militair en ander gebied, nadat Tune
sië in het begin van dit jaar na 75 jaar
Frans bewind onafhankelijk was ge
worden.
