vennlien de oude opdracht
De> kleine Sitae
pinJkiieMJH 1956
Jonge Chinese kerken
in Midden Java
IS NOG BANG VOOR
HET ZIEKENHUIS
Geen nieuwe
besprekingen over
Singapore
I.C.L-conferentie
te Noordwijk
Zo vlak voor Pinksteren
Phia van den Berg
Zaterdag 19 mei 1956
ZEEUWSCH DAGBI.AD
pagina 8
De grote God wil ons kleine men
sen dit jaar weer een Pinkster
feest schenken. Zullen wij het werke
lijk vieren, of menen wij te kunnen
volstaan met de herinnering aan het
machtig gebeuren in Jeruzalem, toen
de Heilige Geest werd uitgestort? Als
de Pinksterdag voor ons slechts een
traditionele herinnering aan heerlijke
dingen uit het verleden is, kan er
moeilijk sprake zijn van een feest. Dan
zou nu van ons variërend christendom
het armoedige getuigenis moeten wor
den gegeven: „De Geest is er niet
meer". Dan zou het jaarlijks Pinkster
feest een dag van beschaming en
droefheid zijn.
Pinksteren wil echter de dag van
grote blijdschap en heilig enthousias
me zijn. Ook dit jaar, want wanneer
iemand zijn hart tot een werkplaats
van de Heilige Geest laat maken, zal
hij het beleven dat hijzelf tot «en ge
zegend werktuig van deze Geest mag
worden. Dat is volgens de gezondê
leer der Schrift de blijdschap van het
Pinksterfeest.
Pinksteren betekent ook geestelijke
bewapening en soms herbewapening
voor de goede strijd van het geloof.
Onderhandelen de grote naties tegen
woordig over vermindering van de
bewapening, de christelijke kerken
staan samen voor de opdracht zich
meer te bewapenen. Daartoe wil de
Heer der Kerk ons een Pinksterfeest
geven, want wie na efen Pinksterdag
niet met meer toewijding in de actie
ve dienst van Jezus Christus staat,
heeft niet gevierd het feest van de
Heilige Geest.
Pinksteren betekent dat Jezus
Christus, de Middelaar Gods en der
mensen, voor ons een levende werke
lijkheid mag worden opdat ons geloof
een levende verhouding tot de in heer
lijkheid verhoogde Christus zal zijn.
Wanneer wij Christenen met veel zelf
voldaanheid menen ,dat wij rustig met
ons kerkelijk apparaat kunnen door
werken, zoals wij tot nu toe hebben
gedaan, dan staat de werkelijkheid
van Pinksteren buiten ons leven en
buiten onze kerkmuren. Dan hebben
wij onze kerkelijke „onderonsjes'
waarbij wij niet gestoord wensen te
worden door de Heilige Geest, omdat
wij in feite bang geworden zijn voor
de autoriteit en het gezaghebbend
spreken van de Heilige Geest.
Pinksteren betekent het einde van
elke godsdienstige isolering. Het de
monstreert op een verheven wijze de
eenheid van het volk van het Nieuwe
Verbond, de eenheid die alleen in Je
zus Christus mogelijk is. Dan mag
iedereen Zijn Evangelie wel horen in
eigen taal, maar allen die er gehoor
zaam aan worden, gaan samen God
verheerlijken in de nieuwe taal van
het geloof, geleerd in dë school van
de H. Geest.
Helaas zitten velen vaak in grote
verlegenheid om iets te zeggen over
de H. Geest, omdat zij zo weinig we
ten te begnnen met de H. Geest en
dat doorgaans omdat zij de H. Geest
niet toestaan iets te beginnen met
hen. Dan is het Pinksterfeest, ondanks
zijn jaarlijkse terugkeer volgens onze
kalender, geworden tot een verwaar
loosd feest, omdat wij bang zijn voor
Pinksterkracht en Pinksterleven. De
strategie van Pinksteren gaat veel ver
der dan de verdediging van ons eigen
godsdienstig erf. Zij heeft een grote
expansiedrang, niet allereerst om vrije
gebieden te bezetten, maar om bezet
te gebieden te bevrijden. Wat is het
leven van de zondaar anders dan een
door een vreemde macht bezet gebied?
Zodra de H. Geest vrije baan krijgt om
Jezus Christus te verheerlijken in
onze kerken en in onze levens, wordt
in het volle licht van Gods Woord de
zonde weer zonde genoemd, maar ook
de genade weer genade genoemd. Zon
de, geen ontdekte drukfout in ons zelf
samengesteld levensbericht, dat wij
zelf corrigeren, maar schuld tegenover
God, vervreemding van God en ver
wijdering van elkander. Genade, geen
goedkoop middeltje om zelf onze
kwaaltjes te behandelen, maar neder-
daling van God in ons leven om het
te verlossen, te reinigen en te ver
nieuwen. Dat is Pinksteren. Het heilig
bewustzijn van de Geest van de leven
de God onder ons.
Het gaat om de Geest, die God ge
zonden heeft en niet om de tijdgeest,
die de mensen zelf hebben gemaakt.
Op Pinksteren moet ook de verering
van de „grote geesten" achterwege
blijven, want het gaat enkel en alleen
om het geloof in de Heilige Geest. Zo
alleen kunnen wij ervaren dat God
niet meer ver is en dat het heil van
Jezus Christus onder ons bereik is.
Dan komt de andere Trooster aan het
woord. Hij leert ons bidden, getuigen,
dienen. Toont op het komende Pink
sterfeest dat U naar die Trooster luis
teren wilt, Hem gehoorzamen wilt,
dan schenkt God Zelf u de blijdschap
van het feest van Zijn GeestI
J. K.
Geslaagd voor het scheepswertuigkun-
dig diploma A, de heer S E. A. Haaze,
leerling van de „De Ruyterschool" te
Vlissingen.
Pinksterfeest - Zendingsfeest
Gemeenteleden zien de verkondiging als hun
persoonlijke taak
(Van onze §-redacteur)
ZEIST mei 1956. „Over mijn werk onder de Chinezen op Mid-
den-Java valt niet veel te vertellen", zegt Ds. J. M. Vlijm, als we
tegenover hem zitten in het huis bij de Zeister bossen, waarin hij zijn
verlofperiode doorbrengt. „Ik ben de enige missionaire predikant van
de Chinese Christelijke Kerk van Midden-Java. Mijn taak is advi
seren over en stimuleren van het zendingswerk, dat deze kerk zelf
met vreugde bedrijft. En niet eens in de eerste plaats via de eigen
zendingscommissie en andere kerkelijke organen. Nee, in deze kerk
ziet het individuele gemeentelid de Evangelieverkondiging gelukkig
nog als zijn eigen, persoonlijke taak. Dat is één van de mooiste din
gen, die ik bij mijn werk ondervind. Over het leven in deze kerk wil
ik graag iets vertellen".
groeien, die deze taal verstaat. Alleen In
Semarang ls een Chinese christelijke kerk
waar ln het Chinees wordt gepreekt. Bij
deze kerk sluiten de Chinezen zich aah,
die ln de laatste tijd naar Indonesië ge
komen zijn.
„Toch werken wij al samen met dr Ja
vaanse christelijke Kerk", zegt Ds. Vlijm.
„We hebben ln Djokja n.l. samen met de
ze kerk een Javaans-Chinese predikan
tenopleiding. Ook aan de Theologische
school in Djakarta worden enkele jonge
Chinezen tot predikant van onze kerken
opgeleid en dan studeren er momenteel
drie aan de Vrije Universiteit in Amster
dam. Eén van hen is al geroepen als der
de predikant in Semarang".
Zelfstandig
De zelfstandigheid van de Chinese
Chr. Kerk op Midden-Java komt ook
op financieel terrein tot uiting, hoe-
toet het een kerk van „kleine luyden"
is. Rijke Chinezen zijn meestal geen
christen. De kerk omvat veelal mid
denstanders en bovendien veel vrou
wen. Toch kunnen deze jonge gemeen
ten bijna zichzelf bedruipen op finan
cieel gebied. Voor de kerkbouw wordt
b.v. nooit steun gevraagd. In Sema
rang kwam pas weer een kerkgebouw
met 1000 zitplaatsen gereed, dat 500.000
rupiah kostte. Het werd aoor de ge
meente betaald. Hetzelfde geldt voor
het eigen zendingswerk en grotendeels
ook voor de opleiding. De offervaar
digheid is dan ook groot.
„Kunt U nog lets over de organisatie
van het zendingswerk vertellen?", zo
vragen wo aan Ds. Vlijm.
„Dat werk is sterk gedecentraliseerd.
Elke gemeente heeft eigenlijk haar eigen
zendingsterrein en elk gemeentelid is ac
tief op dit gebied. Zo kunnen allerlei na
tuurlijke contacten worden benut Boven
dien leven de gemeenteledon nu sterk
mee in het zendingswerk, daar dit ln hun
eigen omgeving gebeurt en zij er zelf on
middellijk bij betrokken zijn".
Rustig gebied
„Hoe is de houding van de Indonesische
regering tegenover deze kerken?"
„Midden-Java is een rustig gebied.
We hebben nooit enige tegenwerking
van de autoriteiten ondervonden. Toen
ik in 1951 als missionair predikant be
vestigd werd, was de resident als hoog
ste plaatselijke gezagsdrager zelfs aan
wezig bij deze plechtigheid. Een nog
sprekender voorbeeld: ook de Chinese
kerk in Djakarta is bij de kerken op
Midden-Java aangesloten en onze dienst
in de Kwitangkerk wordt elke veertien
dagen door Radio Indonesia uitgezon
den. Nee, van enige tegenwerking heb
venals in vorige jaren wijden
we ook dit jaar met Pinkste
ren weer een artikel aan een
bepaald aspect van het zendings
werk. Onze 8-redacteur had daar
om een gesprek met ds. J. M,
Vlijm, die in nevenstaand artikel
iets vertelt over de jonge Chinese
Christelijke Kerk van Midden-
Java. Ds. Vlijm werd in 1917 ge
boren. In 1940 werd hij hulp
prediker en in 1943 predikant van
de Geref. Kerk te Ameide. De
kerk van Utrecht beriep ds. Vlijm
in 1945 voor de missionaire dienst
te Purworedjo. Hij was toen tij
delijk werkzaam bij de Hollandse
Gereformeerde Kerk te Djakar
ta en vertrok in 1948 naar Se
marang, waar hij contact kreeg
met de Chinese Christelijke Kerk.
In 1951 werd ds. Vlijm door de
Geref. Kerk van Rotterdam uit
gezonden voor de missionaire ar
beid onder de Chinezen op Mid
den-Java en sedert die tijd is hij
officieel aan de Chinese Chr.
Kerk van Midden-Java verbon
den als enige missionaire predi
kant. Hij vertoeft thans met ver
lof in Nederland en hoopt hier te
promoveren voor hi) in novem
ber weer naar zijn arbeidsveld
vertrekt.
„Een iegelijk in zijn eigen taal...."
De kerk voor Chinees-sprekenden te
Semarang.
Dan vertelt Ds. Vlijm het verhaal van
die Chinees uit Foerworedjo-Klampok,
die zelf christen was geworden tijdens
zijn verblijf ln een andere plaats. Onmid
dellijk kocht deze man in zijn eigen
woonplaats een huis, wat als vergader
zaal werd ingericht en begon hij met de
zending onder zijn landgenoten. Zo ont
stond daar weer een plaatselijke kerk
buiten alle officiële bemoeiing van de
zendingsinstanties om.
„Is deze Chinese christelijke kerk op
Midden-Java geheel uit de zendingsar-
beid van de Gereformeerde kerken voort
gekomen?", zo vragen we aan onze gast
heer.
„Nee, dat is slechts het geval in het
Zuidelijke deel van dit gebied, met
Djokja en Solo als middelpunten"ver
telt ds. Vlijm. „De gemeenten in het
noorden zijn vrucht van de Duitse Sa
latiga-zending. Tijdens de oorlog zijn
beidé groepen tot één kerk samen
gesmolten en dat heeft nooit tot enige
moeilijkheid aanleiding gegeven".
Meer leden
„Is het ledental van deze kerken onder
Japanse bezetting teruggelopen?"
„Integendeel. In 1942 telden deze ker
ken nog maar 1500 zielen, doch nu 7000.
Er zijn op Midden-Java 16 zelfstandige
gemeenten, verdeeld over drie classes en
dan nog 30 z.g. kringen. Dat zijn zendings-
posten waar regelmatig wordt gewerkt
en waar we op de duur tot instituering
van zelfstandige gemeenten willen ko
men. Er zijn 16 Chinese predikanten en
16 evangelisten, de z.g. goeroes indjil".
„Hoe is de verhouding tot de Chinese
kerken in West- en.Oost-Java?"
„De drie Chinese kerkengroepen wer
ken samen in de Raad van Chinese
Kerken in Indonesië. Ze zenden verte
genwoordigers naar eikaars synodes en
hebben samen één kerkelijk blad. Het
kerkelijk gesprek is op gang en kan
wellicht in de toekomst tot eenwording
van deze Chinese kerken leiden
T aalmoeilijkheden
De samenwerking tussen de Chinese en
de Javaanse kerken op Midden-Java stuit
op meer moeilijkheden, zoals onze gast
heer duidelijk maakt. Naast het rmlieu-
versehil is het taalverschil een groot
struikelblok. De Chinezen op Midden-Ja
va zijn n.l. al geslachten lang in Indonesië
gevestigd en spreken hun eigen iaal niet
meer. De voertaal in de kerk is dan ook
laag-maleis. Een taal met een kleine
woordenschat, waarin haast geen woor
den te vinden zijn voor geestelijke be
grippen. In de prediking moet dan ook
veel met omschrijvingen en verduidelij
kende verhaaltjes worden gewerkt".
„De Javaanse kerken daarentegen heb
ben natuurlijk het Javaans als voertaal.
Wellicht is in de toekomst een nauwere
samenwerking mogelijk, als in heide ker
ken gepreekt zou kunnen worden in de
officiële Indonesische taal. Maar dan
moet er eerst een jonge generatie op-
ik nooit iets kunnen bespeuren".
Ds. Vlijm vertelt nog. dat üe kerken,
waaraan hij verbonden is, enthousiast
meewerken in de Raad van Chr. Kerken
in Indonesië, waarin vrijwel alle prote
stantse kerken elkaar ontmoeten. Ook in
de christelijke politieke partij Parkindo
werken de Chinese christenen ijverig
mee.
Dan krijgen we' onze gastheer nog even
aan de praat over zijn eigen werk ais
missionair predikant.
Een werk, dat bestaat uit het in op
dracht van zendingsdeputaten der Chine
se kerk bezoeken van de gemeenten om
daar zendingsvragen te bespreken met de
kerkeraden en de plaatselijke zendings
commissie. Ook preekt Ds. Vlijm regel
matig in de reeds genoemde kringen,
waar de gemeente-opbouw in volle gang
is Dit alles vraagt natuurlijk uren- en
urenlange autoritten door het prachtige
tropische landschap. Er valt echter ook
op de studeerkamer werk genoeg te doen,
want Ds. Vhjm is redacteur van het kerk
blad en van het Evangelisatieblad en bo
vendien nog van het enige theologische
tijdschrift in Indonesië, dat door predi
kanten in de gehele archipel gelezen
wordt.
Werk op de achtergrond, maar
prachtig werk in een jonge kerk
die zelf haar verantwoordelijkheid
heeft aanvaard en die zelf
vrucht van het zendingswerk nu
met gelovig enthousiasme de op
dracht van de Heer der Kerk ver
vult en op haar beurt de Bood
schap doorgeeft.
Doopdienst in Tegal. Ds. Vlijm temid
den van volwassen dopelingen en ge
meenteleden voor het gebouw van dt
Chinese Chr. Kerk.
als de avond valt in
Nieuw-Guinea
Een dagje In de school van Seroei
LONDEN, 18 mei (AFP) De bespre
kingen over onafhankelijkheid voor d«
Britse kolonie Singapore, die dinsdag af
gebroken werden, zullen niet worden her
vat, zo heeft de leider van de delegatie
van Singapore, Marshall, bekendgemaakt
Hij had nog een laatste poging gedaan
om de standpunten nader tot elkaar t»
brengen, maar een compromisplan, dat
hij bij een laatste onderhoud met de Brit
se minister van koloniën, Lennox Boyd,
had willen indienen, heeft deze ongezien
teruggegeven, omdat het niet door de ge
hele delegatie van Singapore gesteund
werd.
De besprekingen zijn vastgelopen, om
dat de Britten het recht willen houden
om in geval van nood in te grijpen om
de binnenlandse orde in Singapore, een
belangrijke basis voor het Britse gemene
best, te handhaven. Marshall had als com
promis hiermee willen instemmen, mit»
Britse inmenging pas zou kunnen ge
schieden na goedkeuring door het Brits*
parlement.
's-GRAVENHAGE, 18 mei Van 23-27
mei zal de International Christian Lea
dership voor de derde keer haar jaarlijk
se conferentie houden in Noordwijk aan
Zee. Leidinggevende figuren op het ter»
rein van de politiek, wetenschap, handqj
en industrie, zullen in hotel „Huis tef
Duin" samenkomen om zich te bezinnen
op hun verantwoordelijkheid als christen
in onze hedendaagse samenleving.
Deelnemers worden verwacht uit Ame
rika, Engeland, Frankrijk, Duitsland, Ne
derland, de Scandinavische landen en uit
het Midden en Verre Oosten. Prinses Wil-
helmina, ere-voorzitster van het council,
woonde ook de beide vorige conferentie»
bij.
Op deze conferentie zal speciaal aan
dacht worden besteed aan de ernstig»
problemen, die de snelle technische onfy
wikkelingen in de westere wereld mét
zich meebrengen.
De onderwerpen zullen worden ingeleid
door personen van internationale bekend
heid, onder wie de Amerikaanse minis»
ter Harold Stassen, de Franse oud-minis
ter Pfimlin, prof. Tsiritanes uit Athene,
Mr. Abraham Vereide, oprichter efl
thans secretaris-generaal van de I.C.L.,
heeft tot devies van de I.C.L. gemaakt,
dat de voornaamste taak van een chris
ten in onze samenleving is Christus tot
uitdrukking brengen in zijn dagelijks le
ven en werken.
Maar in school zingt hij dapper mee - en
rekent met zijn tenen I
Phia van den Berg uit Axel
heeft ons haar tweede verhaal
gezonden. Zij is als onderwijzeres
nu weer al een paar maanden aan
het werk op Nieuw-Guinea en
heeft al veel gezien en meege
maakt in deze primitieve samen
leving, tegenover welke Neder
land en niet in de laatste plaats
de Nederlandse christenheid zo'n
grote taak heeft. Het verhaal, dat
zij schreef, is juist vlak voor het
feest van Pinksteren zo treffend.
De kerk van Jezus Christus, die
Hij wil planten onder alle vol
keren en die 'Hij door Zijn Geest
wil leiden en onderhouden, wordt
ook daar in Nieuw-Guinea ge
bouwd. Het christelijk onderwijs,
het bekend maken aan de kinde
ren van de heerlijke naam van
Jezus, heeft het allerminst ge
makkelijk. Dat zal u wel duide
lijk blijken onder het lezen van
dit artikel. Mogen wij haar vrien
delijk verzoek om steun dik on
derstrepen? Toon ute blijdschap
met het Pinksterfeest nu eens
daarin/
Wel nou nog mooierl Heb je nu nóg geen pleister op die wond
Dus je bent wéér niet naar het ziekenhuis geweest!" Een
verlegen, zwart, kroesharig jongetje in een ongélojelijk vies
en gescheurd hemd staat bedremmeld naar de grond te kijken. Op
z'n ene magere been zit een tropenzweer, gezwollen en groot als een
kindervuist. Drie dikke vliegen zitten erop en vijf andere zoemen
eromheen, 's Is weer het gewone liedje: Silas durft niet naar het
ziekenhuis. Het enige dat erop zit is hem er zelf heen te brengen. De
klas zit rustig te rekenen en de kinderen peinzen er niet over herrie
te schoppen, zelfs als de juffrouw hen alleen laat. Dus pak ik Silas
bij z'n baadje en breng hem naar de polikliniek, waar de dokter een
grapje tegen hem maakt, wat hij niet eens hoort. Angstig kijkt hij
naar de instrumentenkast en als de dokter hem vastpakt, kijken twee
Papoease verplegers, of hij niet gaat sch-reeutoen.
leren. En wat heb je straks in de
kampong aan al dat gereken en ge-
sohrijf? Haar lot ls: hard werken, veel
sjouwen en bitter weinig genoegens.
De vrouwen moeten wel harder wer
ken dan de mannen en als ze dertig
zijn, zien ze eruit als oude, afgesloof
de mensjes met gebogen ruggen en
een sarong om haar magere lichaam,
Maar het gaat goed, hij houdt zich
flink, en ik ga weer terug naar m'n
„school". Die school bestaat uit één
klas, de rest is omgewaaid en de ove
rige klassen hulzen in de kerk en in
een lokaaltje van de meisjesschool aan
de overkant van de weg. In de klas is
het doodstil en ook als ik een poosje
achter het wankele gevalletje van
hout en droge sagoblaren atap
dat aan alle kanten gestut wordt door
lange dunne boomstammetjes, sta te
luisteren, hoor Ik alleen maar wat ge
schuifel, het gewone leven in een klas,
die aan het werk is.
Sommen klaar!
Ais ik binnenkom, kijkt niemand op.
Alleen Frans, het pientere goeroe-
zoontje met z'n grote zwarte knikker-
ogen, steekt stralend zijn lei in de
hoogte en zegt: „Nona masuk, Frans
heeft sommen klaar!" Dat is voor de
andere jongens een seintje om nog
harder door te werken.
De meisjes zijn minder vlot. Een
enkele vooruitstrevende doet haar best
de jongens bij te houden, maar de
meesten zitten moeizaam aan de moei
lijke vèrmenigvuldigsommen te prut
sen. Je moet als meisje wel erg pien
ter zijnj wil- je straks verder mogen
door
Maar op de handwerkles doen de
meisjes extra haar best. Er kan geen
ogenblik af voor een kletspraatje,
er wordt ln tempo doorgewerkt en
het feit, dat ze zo weinig presteren,
ligt alleen aan het gebrek aan ma
teriaal, dat we zelf moeten aan
schaffen.
Lek als een mandje
De school begint om half acht, maar
om zeven uur lopen de kinderen al
voor de deur te springen. In de muur
van gaba-gaba, allemaal latjes naast
elkaar, gemaakt van de nerven van
de sagobladeren, zit een groot gat. Het
„dienstdoende" ploegje kinderen-
kruipt daardoor en gaat met een hand
vol dunne takjes de grond schoonve
gen, die als het geregend heeft vol
plassen ligt, omdat het dak lekt als
een mandje, zoals trouwens bij de
meeste huizen hier op Seroei.
Tijdens de lessen is zo'n regenbuitje
de kinderen best welkom. In een mi
nimum van tijd zijn dan de banken
onder de lekken vandaag geschoven
en de kinderen spoelen hun leien
schoon onder de binnendruipende re
gen. In de pauze mogen ze dan bin
nenblijven en op de lei tekenen.
De meest wonderlijke apparaten wor
den dan diepzinnig uitgemeten en neer
gezet, kruiwagens met een wiel of zes,
vreemdsoortige vliegtuigen en vooral
ook mensen, liefst met schoenen aan
en een hoed op. Zelf hebben ze geen
schoenen, hetgeen vooral bfl de reken
les ln de eerste klas buitengewoon han
dig is. Je kunt immers zo fijn tot twin
tig tellen met je vingers en je tenen.
Op de onbeholpen ruwe houten ban
ken met de veel te grote tafels erom
zitten de kindertjes altijd ijverig vin
gers en tenen te tellen, als zü reke
nen moeten.
Ademloos luisteren
Hun liefste lessen zijn Bijbelvertel
len en zingen. Ademloos zitten ze dan
te luisteren naar de prachtige verha
len uit de Bijbel en weten ze nadien
bijna woordelijk te herhalen. De Pa
poea is uitgesproken muzikaal, hoe
wel hij moeite heeft met het zingen
van de halve noten. Maar ze presteren
het om zó van het blad een stuk, dat
ze helemaal niet kennen en dat bo-
vendien nog met ettelijke kruisen en
mollen voor aan de regel staat, na het
even te hebben doorgekeken meteen
vierstemmig te zingen.
Nog maar kort ben ik hier in dit
land. Het is er erg primitief voor ons,
verwende Nederlanders. Maar er is zó
ontzaggelijk veel voor ons te doen, ook
voor u, die dit leest, al of niet mei
Interesse. Er wordt immers zoveel ge
leden, over de gehele wereld, en df
eigen beslommeringen vragen al uw
aandacht in deze moeilijke tijd.
Toch wil ik u met deze korte im
pressie uit dit land, dat nog aan onze
zorgen is toevertrouwd, vragen een
ogenblik stil te staan bij alles, dat u
zelf bezit, zo oneindig veel vergeleken
bij dit doodarme volk, dat met zijn
onvruchtbare grond en moeilijk te
ontginnen gebieden zijn vaak onder
voede mensen in leven zien te houden.
Honger en wonden
Mijn schoolkindertjes zijn er het
beste aan toe: als die onder de les
flauw vallen van de honger, kunneii
wij hen meenemen en voor hen zor
gen. En als ze met vreselijke wondei}
rondlopen, dan kunnen wij hen naaf
het ziekenhuis brengen.
Maar er zijn nog zoveel plaatsen,
waar helemaal geen scholen zijn en
er zo af en toe maar eens een dok
ter, verpleegster of zendeling op
toernee langskomt, die dan ook de
erbarmelijke toestanden meemaakt.
En dan zou ik u willen vragen uw
aandacht te schenken aan alles wat
voor Nieuw-Guinea gedaan wordt.
Misschien zoudt u ook uw
kunnen bijdragen om dit land vooruit
te helpen, hetzij ln de vorm van geld,
hetzij In de vorm van goederen, die u
sturen kunt naar het Zendingsbureau
te Oegstgeest of regelrecht naar hier,
naar Seroei.
Men bezit hier niets en wij bezitten
zoveel! Laten wij het gebod van Chris
tus: hebt elkander lief, ook tegenover
onze bruine broeders en zusters pro
beren in de praktijk te brengen en
hun onze geestelijke en materiële
hulp niet onthouden.
Al is de zending een instelling
van goddelijke oorsprong, maar
door onze onvolmaaktheid vol fou
ten en gebreken geslopen, toch iq
zij een krachtig middel in Gods
hand om ook voor Zijn kinderen
daar ginds te zorgen en hen niet
hulpeloos te laten verkommeren ln
de ellende en de angst, waarin ve-
J len van hen nu nog leven.
