IIELTAPLAN
u
Ook op Nederland rust
In Nederlands politieke vijver
INDONESIË
bracht geen opwekkend nieuws
Zó was hei volop in hei jaar 1955
Laten wij de tevredenheid en de dankbaarheid niet vergeten
Zaterdag 31 December 1955
ZEEUWSCH DAGBLAD
probleem nummer één
Is er in Nederland één probleem,
dat ons volk meer benauwt dan
de ontstellende woningnood? Er
Is al zoveel over geschreven en ge
zegd, dat het welhaast moed ver
eist om er opnieuw over te be
ginnen, Maar wie het jaar 1955
voor wat het eigen land betreft wil
karakteriseren, die komt onmiddel
lijk bij de woningnood terecht,
Want dit vraagstuk is werkelijk
benauwend. Niet voor hen, die het
geluk hebben villa's of grote huizen
te bewonen en er nog nooit bij
hebben stilgestaan, dat mensen in
hun naaste omgeving toch zo graag
(voor veel geld) twee of drie ka
mertjes op zolder zouden willen
betrekken. Of voor hen, die zelf
het grootste deel van het jaar el
ders doorbrengen en hun kast van
een huis angstig gesloten houden.
Natuurlijkt het is hun eigendom en
Wie dat aantast, tast één der waar
HOOGCONJUNCTUUR
1/ et is hoogconjunctuur in Nederland! ledereen, die werken wil, kan
jlQL werk vinden. In alle delen van het bedrijfsleven is er een schreeu
wend gebrek aan arbeidskrachten. Er wordt goed verdiend en de
spanning tussen lonen en prijzen is niet meer zo groot, als enkele jaren
geleden. Of wij door dat alles gelukkiger zijn geworden, is een vraag
van geheel andere orde. Alleen diti het geluk, de levensvreugde van de
mens hangt niet af van zijn verdiensten, maar tochwat is het prettig
van die kleine genoegens te kunnen bezitten, omdat men er de
middelen voor heeft! Hoogconjunctuur over de gehele linie: laten wij
op deze Oudejaarsdag niet spreken over de problemen van de betalings
balans of over de vraag wie niet aan zijn trekken is gekomen. Wat
dat laatste betreft zouden velen onmiddellijk de vinger opsteken
Daar dus niet van. Maar die hoogconjunctuur blijkt uit de kleine dingen:
een net costuum, een extra jurk, een belegde boterham! Hebben wij daar
geen recht op? Och, wilt u even denken aan de donkere jaren van
bezetting en van een nijpende na-oorlogse schaarste? U had misschien
geld genoeg, maar de winkels waren leeg en met veel moeite was er op
de zwarte markt voor grof geld wat te kopen. Hebben wij nu niet heel
dikwijls maar al te veel vergeten wat tevredenheid is? En dankbaarheid?
1 Ij spraken zojuist over de bezetting. In het afgelopen jaar hebben
lA/j>wij op feestelijke wijze in alle steden en dorpen, gehuchten en
vlekken van ons land herdacht hoe tien jaar geleden, op 5 Mei 1945,
Nederland was bevrijd van de druk. Wij hebben in onze kerken God
gedankt voor de verlossingen en teruggezien op de tien jaren, die sinds
dien zijn vertreken. Wij hebben op andere wijze dan meestal ons Wil
helmus gezonge'n, nadat wij onze doden gevallen in de strijd tegen
de bruut uit het Oosten hadden herdacht. En wij hebben daarna
tegen elkaar gezegd, dat er toch wel veel ten goede is veranderd. Honger
kennen wij niet meer, vrees voor arrestatie bestaat niet meer. Wij kunnen
weer kibbelen over kleinigheden en ons druk maken over futiliteiten
MINISTER WITTE:
....strijd om, meer woningen.
devolste beginselen van onze sa
menleving aan. Maar toch er
wringt iets. Sociale rechtvaardig
held en liefde voor de naaste zijn
begrippen van een andere inhoud
en orde. Woningnood; zij is dit jaar
geen stap dichter tot een oplossing
gekomen en dat is een donkere
Schaduw over deze Oudejaarsdag.
Vanavond, als ieder het eigen home
opzoekt om na de jacht van dit jaar de
laatste uren in de gezellige kring van
net gezin of de vrienden door te bren-
pen, zullen er tienduizenden in ons
goede vaderland zijn, die nog altijd in
Onderkomens vertoeven, welke de
naam van huis niet waard zijn. Ande
ren verblijven in woningen van men
sen, die (en gelukkig zijn zij er toch
ook!) een deel van hun eigen ruimte
afstaan voor hen, die er nog erger aan
toe zijn. Zeker; in de kampen der
Vluchtelingen bivakkeren honderd
duizenden, die al vele jaren niet meer
weten wat een huis is. Wij in Neder
land hebben dan nog altijd een dak
boven ons hoofd. Maar.... gaat het
aan om een naar verhouding kleinere
nood te laten voortduren, omdat er nog
zovele grotere noden zijn?
Het jaar, dat voorbijging, is vol ge
weest van verwijten over en weer, om
dat er te weinig huizen zijn gebouwd.
Verwijten aan het adres van de rege
ring, die onmachtig was zodanige maat
regelen te treffen, dat op het huizen
tekort kon worden ingelopen. Verwij
ten aan de bouwvakarbeiders, die het
voor een groot deel vertikten over te
werken om de achterstand tengevolge
van de vorst in te halen. Verwijten aan
de aannemers, die onvoldoende bestu
deerden of er geen andere, meer doel
treffende bouwmethoden waren. Ver-
Wijten aan de ambtenaren, die terwil-
le van hun eigen prestige en grootheid
krampachtig de belemmerende en on
nodige voorschriften tot in het absur
de toepasten.
Genoeg hierover. Laten wij vaststel
len, dat er in dit alles zeker wel een
brok waarheid schuilt, maar dat wij
als Nederlandse volk op dit terrein van
de woningbouw een grote nederlaag
nebben geleden en dat wij het pro
bleem niet tijdig hebben onderkend.
Dat is wel een erg schrale troost voor
al die gezinnen, die hokken in krotten,
Waar ouders en kinderen in één ver
trek moeten slapen, voor die tiendui
zenden jongens en meisjes, die al ja
renlang trouwplannen hebben, maar
Pok deze Oudejaarsavond nog niet in
ten eigen home kunnen doorbrengen
$n, hoewel zij reeds lang volwassen
fijn nog altijd maar de benen onder
moeders tafel moeten steken.
Wie spreekt hier het verlossende
verantwoordelijkheid voor welvaart der wereld
Wij hebben de E 55 in Rotterdam bekeken en met trots ontdekt, dat
wij er weer zijn mogen. Wij hebben door nieuwe dorpen, hersteld na
oorlog en watersnood, gewandeld en daarom kon onze conclusie zijn:
Nederland is weer bovenop!
De angst voor werkloosheid is verdwenen, het lied van de arbeid
klinkt overal. De positie van de arbeider is sterker dan ooit. C.A.O.'s
beschermen hem en de sociale voorzieningen zijn dan wel niet volmaakt,
maar toch zeer redelijk. Wij gaan een recordjaar afsluiten en de
economen zeggen, dat het mogelijk is de conjunctuur te beheersen en dat
wij de eerste jaren nog kunnen rekenen op een voortzetting van deze
goede tijd, die zich ook in andere landen manifesteert.
et „wonder van Holland" is geen kreet, maar een werkelijkheid.
Door eigen inspanning hebben wij dat voor een groot deel bereikt
Het geld rolt weer! De treinen rijden op tijd. Het Nederlandse volk
spaart voor de dag van tegenslagen! Behalve dan misschien de „vergeten
groepen", de kleine zelfstandigen, de rentetrekkers, die nauwelijks het
hoofd boven water kunnen houden en voor wie ook 1955 geen oplossing
brachtMaar verder: hoogconjunctuur! Ook al blijkend uit de
veel geringere animo om te emigreren. Wie gaat er weg, als hij het
goed heeft? Alleen hij, die nog iets van de pionier in zich heeft! Maar
vergissen wij ons nietonze bevolking neemt enorm toe Nederland
heeft het laagste sterftecijfer! en wij mogen ons niet blind staren op
de feiten van de dag, daarbij de verdere toekomst vergetend. Ons land
is vol en de emigratie zal moeten doorgaan. Al zal het in deze tijd velen
wat dwaas in de oren klinken.
Dankbaarheid voor hetgeen het jaar 1-955 ons in materieel opzicht
bood. Zijn wij ook geestelijk rijker geworden? Gevoelen wij nog wel
als voor tien jaar zo sterk afhankelijkheid en ervaren wij onze voorspoed
als een niet verdiende zegen? Nee, dat is heus niet een stichtelijke vraag
voor de Oudejaarsavond alleen, maar voor elke dag, die wij mogen
beleven!
was geen rusi
„De welvaart der wereld als ge
meenschappelijke verantwoorde
lijkheid". Dat was niet alleen de
titel van de grootse rede, die Ko
ningin Juliana op 18 Juni 1955
ln de Leidse Pieterskerk voor
1200 jonge Nederlanders uitsprak
maar met dit motto mag Neder
lands gehele optreden in de rij
der naties in het afgelopen jaar
worden gekenschetst. Gemeen
schappelijke verantwoordelijk
heid: u en ik zorgen voor de an
der, die het minder goed heeft of
die in moeilijkheden is geraakt.
Koningin Juliana spitste haar re
de toe op de hulp aan de minder
ontwikkelde gebieden en deed 'n
dringend beroep op de jongeren
daarvoor oog te hebben en zich
in te zetten óók tot verrijking
van het eigen leven!
Nederland toonde ook zijn mede
gevoel met de vluchtelingen en
bracht veel geld bijeen. Het of
ferde voor honderd en één „goe
de doelen" in binnen- en buiten
land. En in de kring der Ver
enigde Naties was en is ons be
leid gericht op de opheffing van
de volken, met wie wij samen
deze aarde bewonen. Wij zijn
maar een klein land en hebben
geen beslissende stem. Niet bij
machte een doorslaggevende in
vloed uit te oefenen op de ont
wikkeling ten goede der tegen
stellingen tussen Oost en West
wordt niettemin naar ons geluis
terd. Onze deskundigen op wel
haast elk gebied zwermen uit
naar alle windstreken om him
woord? Er zijn al zoveel woorden over
gesproken, maar de daden blijven uit.
De vraagstukken zijn al uit den treure
gesteld, maar de remedie is nog altijd
niet gegeven. Laten wij ook vooral
niet rekenen op een „woningwonder
Wij zullen het probleem alleen maar
de baas kunnen worden, als ieder in
het bouwbedrijf en daarbuiten bereid
is het zijne bij te dragen. De eigenaar
van een groot huis om jonge mensen
in te nemen, de aannemer om zo ratio
neel mogelijk te bouwen, de arbeider
om als het moet een paar uur per dag
over te werken, de overheid om elk
initiatief te steunen en belemmerin
gen op te heffen. Als dat gebeurt, ja,
dan kan het óók gebeuren, dat op
Oudejaarsavond 1956 duizenden men
sen met vreugde in het hart het nieu
we jaar afwachten, in een huis, dat zij
hun eigen domein mogen noemen,
waar de vreugden van het leven kun
nen worden ondergaan en zij samen
het verdriet de baas kunnen worden!
krachten te geven voor de ont
wikkeling en de ontplooiing van
de mensen daar.
In dit jaar viel ook het konink
lijk bezoek aan onze Rijksdelen
in de West. Het was een gebeur
tenis van de eerste orde en een
grandioos succes, een bevestiging
van de eenheid tussen het moe
derland en de kinderen! Er mag
ook in worden gezien de bereid
heid van regering en volk om èn
onze landgenoten aldaar èn de in
heemse bevolking met raad en
daad terzijde te staan. In het
eigen land brachten Vorstin en
Prins bezoeken aan tal van plaat
sen en gebieden. Zij spraken er
woorden van hart tot hart bij
droeve gebeurtenissen en bij blij- .1
de plechtigheden. Zij stelden zich
op de hoogte niet omdat dit er nu
eenmaal bij behoorde, maar om
dat zij medeleefden met lief en
leed van hun volk.
Zoals Prinses Wilhelmina, die
75 jaar werd, enkele malen blijk
gaf bewogen te zijn door de ont
stellende toeneming van het aan
tal doden tengevolge van ver
keersongevallen. Het is naast de
woningnood het verschrikkelijk
ste probleem, waarvoor ons land
staat. En de zwarte vlek breidt
zich nog dagelijks uit... Ondanks
veilig verkeersacties, ondanks het
strenge optreden van politie en
justitie, ondanks de uitbreidingen
en verbeteringen (helaas nog veel
te weinig) van onze wegen.
Niemand zal kunnen volhouden, dat
het ln het afgelopen jaar rustig is ge
weest in Neêrlands politieke vijver. Of
het ons volk als geheel erg heeft be
roerd mag met recht worden betwij
feld. Maar spannende momenten in het
politieke bedrijf zijn er dit jaar genoeg
geweest, in en buiten het parlement.
Er is gekift en er is geprobeerd elkaar
vliegen af te vangen, maar er is ook
ingegaan op de principiële vragen, die
het politieke leven nog altijd beheer
sen en zeker in Nederland zulJen blij
ven beheersen. Er was een scheiding
van de geesten, een duidelijke steliing-
name ten opzichte van de vraag naar
de partijvorming en naar de diepste
motieven, die hieraan ten grondslag
liggen. Het zal in het straks beginnen
de 1956 bij de verkiezingen voor de
Tweede Kamer voor een belangrijk ge
deelte juist om die beheersende vraag
gaan.
Het Mandement der bisschoppen,
daterend uit 1954, heeft in 1955 een
grote nasleep gehad. De verhoudingen
in het parlement werden er scherper
door en de vertegenwoordigers van de
twee grootste regeringspartijen ston
den vaak zó scherp tegenover elkaar,
dat sommigen zich wel eens hebben af
gevraagd, of de bom niet zou barsten.
Op een congres van de Partij van de
Arbeid werd medegedeeld, dat de ka
tholieke werkgemeenschap in deze
partij zou blijven, waarmee dus de
duidelijke aanwijzingen van de bis
schoppen in de wind werden geslagen,
Prompt hierop liet professor Romme
weten, dat het nu geen zin meer had
....E 55. De actieve Maasstad heeft dit jaar een paar millioen bezoekers
getrolclcen naar de grootste manifestatie, die ons land ooit heeft meege
maakt: de E 55. Een kijkje in één van de tientallen hallen, de Énergiehal.
ndonesië is in het afge-
1 lopen jaar bijna dage
lijks „in het nieuws" ge
weest. En bijna geen en
kele maal waren de be
richten uit dit land erg
opwekkend. Moeilijkhe
den in het leger en de
luchtmacht, corruptie,
zelfs onder de ministers
overvallen op dessa's,
plantages en treinen, ru
zies tussen een premier
en president Soekarno,
processen tegen Neder
landers, die een aanflui
ting waren van objectie
ve rechtspraak; ziedaar
een lijstje van onderwer
pen, die dit jaar het som
bere nieuws uit Indone
sië vormden. Waaraan
ook wel mag worden toe
gevoegd de conferentie te
te Bandoeng, waar voor
het eerst in de geschie
denis 29 landen uit Azië
en Afrika vertegenwoor
digd waren. Zij vonden
elkaar primair in hun af
keer van het Westen
Graag hadden we in dit
overzicht de resultaten
willen verwerken van de
ministersconferentie tus
sen Nederland en Indo
nesië, die begin deze
maand in Den Haag be
gon en in Genève werd
voortgezet, een conferen
tie, welke door de Indo
nesische regering werd
aangevraagd om niet al
leen de financiële en eco
nomische verhoudingen
tussen beide landen te
bespreken (nog altijd is
er 5 milliard Nederlands
kapitaal in Indonesië ge-
investeerd), maar ook de
definitieve relaties onder
de loupe te nemen.
Nieuw-Guinea kwam op
de agenda, maar met de
duidelijke mededeling,
dat beid« partijen op hun
standpunt blijven staan.
Helaas; er kan nog niets
worden medegedeeld en
het ziet er naar uit, dat
het nog wel even zal du
ren.
De Algemene Vergade
ring der Ver. Naties aan
vaardde een resolutie,
waarin het vertrouwen
/werd uitgesproken, dat
de onderhandelingen tot
een goed einde zullen
worden gebracht, een re
solutie, waarmee ook de
Nederlandse regering
kon instemmen.
Maar het geschreeuw
van Soekarno om West-
Irian bleef even schril in
de oren klinken en niet
minder was dat het ge
val met zijn sensationele
verklaringen over „docu
menten", die plannen tot
omverwerping van 't ge
zag zouden bevatten.
Zelfs van regeringszijde
werd gesuggereerd, dat
deze „documenten" al
leen in de verbeelding
van de president beston
den
Nieuw Kabinet
Ondanks het feit, dat
halverwege het jaar het
Kabinet van Ali Sastroa-
midjojo dat zeer sterk
onder communistische in
vloed stond door 't in
grijpen van het leger
werd vervangen door het
Kabinet Harahap, dat te
genover Nederland een
veel positiever houding
aannam en aan de cor
ruptie een einde maakte,
bleven Nederlanders als
Jungschlaeger en ook
Schmidt in de gevange
nissen. De processen
sleepten zich voort. De
verdediger, mr Bouman,
moest, om het vege lijf te
redden, naar Nederland
vluchten, visa werden
geweigerd aan Britse en
Amerikaanse juristen en
mevrouw Bouman kwam
alleen te staan tegenover
een Officier van Justitie,
die haar het leven en het
werk alleen maar moei
lijk maakten. Een eresa
luut aan deze dappere
vrouw!
De Nederlandse politie
agent Van Krieken, die
reeds eind 1954 werd ont
voerd van Nieuw Guinea
door Indonesische infil
tranten en wiens ver
blijfplaats nimmer be
kend werd gemaakt,
werd nog vrij onver
wacht in vrijheid gesteld.
Dat was het enige licht
punt van heel deze
uiterst sombere geschie
denis.
Ter stembus
Het Indonesische volk
ging dit jaar ter stembus.
De corruptie bij de voor
bereidingen kon niet ge
heel meer ongedaan wor
den gemaakt door pre
mier Harahap, maar veel
kon toch nog worden ge
red. De uitslag is hekend:
de Masjoemi, de Moham
medaanse partij, die de
verhouding tot Neder
land op een reëele grond
slag wil vestigen, kreeg
meer stemmen dan velen
verwachtten, maar de fel
nationalistische P.N.I.
ontving er nog meer.
Een nieuw Kabinet is
nog niet gevormd. Het
zal een combinatie moe
ten worden en in span
ning wordt afgewacht, of
constructieve figuren als
Harahap en Moh. Roem
straks voldoende invloed
zullen krijgen. Het jaar,
dat voor de deur, staat,
zal het ons leren.
het aan de gang zijnde „eenheids-
gesprek met de Katholieke Volkspartij
voort te zetten.
Die voortzetting vond wél plaats met
de Katholieke Nationale Partij van de
heer Welter. En met succes. De „ver
loren zoon" is teruggekeerd en al is al
les in het land nog niet koek en ei: een
roomse splinterpartij zal wel geen ver
tegenwoordiger in de Kamer kunnen
krijgen. Maar de heer Weiter zal straks
voor de K.V.P. in onze volksvertegen
woordiging weer het woord voeren.
In dit verhaal mag ook niet vergeten
worden te herinneren aan de reorga
nisatie der Anti-revolutionaire Partij
en evenmin aan het zich niet voor de
nieuwe parlementaire periode beschik
baar stellen van de heren Schouten,
Van de Heuvel en Stapelkamp. Ten
slotte: enige deining heeft ook veroor
zaakt het Herderlijk Schrijven der
Ned. Hervormde Synode, een druk be
sproken document, dat ook inging op
de politieke partijvorming maar waar
van tot op dit moment niet is geble
ken, dat het in de praktijk van het po
litieke leven consequenties heeft naar
de éne dan wel de andere kant.
fascinerend perspectief
Terecht zou het ons zeer kwa
lijk worden genomen, wan
neer in dit Oudejaarsnummer
niet apart aandacht zou worden
besteed aan het gigantische plan,
dat de gedachten van het volk in
het Zuidwestelijk Deltagebied van
s land beheerst: het Deltaplan.
Er moet heslist piet over geschre
ven worden in dit nummer van
wege de volledigheid, maar omdat
het Deltaplan in het afgelopen jaar
voor ons volk een veel concreter
karakter heeft aangenomen door de
adviezen van de Deltacommissie en
de indiening van het lang verwach
te wetsontwerp. De voorbereidin
gen voor de strijd tegen de zee, die
onze kusten dag en nacht belaagt,
zijn daarmee in een vergevorderd
stadium gekomen, het offensief te
gen het water Nederlands groot
ste vriend èn vijand - is ingezet
gen n.l. niet vergeten, dat nog altijd
volstrekt waar is, dat de mens wikt,
maar dat God beschikt! Dat de zegen
van de Allerhoogste een absolute voor
waarde is voor het slagen van een pro
ject, dat ons land een volstrekt ander
aanzien zal geven. Eén stormvloed als
die wij op 1 Februari 1953 hebben
meegemaakt kan het werk van vele ja
ren ongedaan maken. Laten wij in on
ze vreugde niet vermetel worden en
vergeten, dat menselijke krachten
hoe groot en sterk ook het moeten
afleggen, wanneer God het niet wenst!
Oudejaarsavond 1955. In de gebor
genheid van onze gezellige huiskamers
lijkt de dreiging van de zee ver gewe
ken. In de huizen onder aan de dij
ken, in de polders van ons lage land,
denken de bewoners terug aan de da
gen van nood en verschrikking, aan
het uur van de redding. De mensen in
de steden, waar het geruis en het
gebulder van de zee niet meer kan
doorklinken, hebben andere gedach
ten en overpeinzingen. Het persoon
lijke leed is hun voorbijgegaan, maar
daar onder aan die dijk kent ieder de
beproeving en kan die niet vergeten.
Er zijn lege plaatsen, die niet meer
zullen worden ingenomen. Men zegt,
dat de tijd alle wonden heelt. Maar
dat is een leugen. Hoogstens doet de
tijd het leed slijten. Maar op dagen
als deze schrijnen de wonden. En juist
dan zullen de anderen, aan wie de
verschrikkingen van het water zijn
voorbij gegaan, door hun gebed en
hun medeleven kunnen steunen hen,
die zijn geslagen!
MINISTER ALGERA:
.voor Nederlands toekomst.
en wanneer in het komende jaar
onze volksvertegenwoordiging met
de plannen instemt, dan zal de aan
val in volle hevigheid ontbrandenl
Kan men bij dit Deltaplan wel in
andere termen spreken dan in die
van oorlog en strijd? Is onze hele
geschiedenis niet een gevecht op
leven en dood geweest met de gol
ven? In de volle zin van het woord
brachten zij ons volk dood èn leven!
Als vandaag een waterstaatsinge-
nieur, met een grote stok op een enor
me kaart wijzend, zegt: „En dan gaan
wij daar een dam leggen, zover moge
lijk zeewaarts", dan vinden wij dat
eigenlijk al gewoon. Wij weten, dat die
man niet staat op te scheppen en geen
onzin staat te praten, maar dat het kan.
Dat vertrouwen hebben wij niet alleen,
maar ook die wetenschap, die geba
seerd is op wat wij als ooggetuigen
hebben meegemaakt of uit de kranten
hebben vernomen. Wij hebben over da
Afsluitdijk van de Zuiderzee gereden
en wij hebben de dijken bij Ouwerkerk
en Schelphoek zien groeien. Wij heb
ben de draglines en de sleepboten met
Se caissons in actie gezien en wij heb
ben over de radio dij kdichtingen mee
gemaakt. Wij nemen op gezag van des
kundigen onmiddellijk aan, dat die
dijkdichtingen maar kinderspel waren
in vergelijking met wat ons staat te
wachten. Maar toch.wij hebben dat
vaste vertrouwen, dat het lukken zal
en als wij nog niet oud zijn, dan ho
pen wij vurig het zelf mee te maken,
nog eens te rijden over de brede dam
men dwars door de zee, met de onein
digheid van het water links of rechts
van ons.
Deltaplan: een fascinerend perspec
tief. Is het geen voorrecht in Neder
land te mogen leven in deze jaren?
Zeker: het is naar verhouding maar
een klein aantal mensen, dat metter
daad straks bij de uitvoering van het
plan zal zijn betrokken, maar voelen
wij het niet als een zaak van onszelf?
Ook al, omdat wij hier in Zuidwest
Nederland weten al kunnen wij het
nog lang niet overzien dat het
Deltaplan veranderingen zal geven in
ons leven? Nee, laten wij onszelf niet
op de borst slaan of van onze water
staatsmensen afgoden maken! Wij mo-
.Nederland hielp de vluchtelingen. In totaal kunnen 250 vluchtelingen
gezinnen uit de kampen naar ons land komen. Dat betekent weer zon en
perspectief in vele kapotgeslagen levens. Hier arriveren de eerste gezinnen
op Nederlandse bodem....
