MET TWEE MILLIOEN AMERIKANEN EEN KLEIN STUKJE STRAND OP V. U.-JUBILEUM ZETTE IN MET PLECHTIGE DANKSTOND Afschuwelijke taferelen en kinderlijk plezier Vereniging van Nederlandse Gemeenten richt zich tot Tweede Kamer Zo leeft Amerika (III) Vraag om volledige compensatie der gevolgen van de laatste belastingverlagingen Bijeenkomsten in drie kerken waren nodig Dr H. J. Langman, Herv. predikant: „Een nationale instelling bij uitnemendheid" Donderdag 20 October 1955 ZEEUW^H DAGBLAD pagina 9 (Van onze §-redacteur.) Het kan ons weinig interesseren hoe de directeur van de Union Bank zich in de dure, Flori- dase zon laat bruinbranden. Ook nu- Kelly en zijn gezin genieten op alledaagse manier van de landelijke rust in hun kampeerhuisje. Maar het loont zeer zeker de moeite om John Smith te volgen naar Coney Island, waar de honderdduizenden bezitters van smalle beurzen in New York trachten tegen een minimum aan kosten een maximum aan plezier te verwerven. Zij behoeven hun reis niet van tevoren te bespreken. Zij gooien maar een dubbeltje in de gleuf op het tourniquet in één van de stations van de B.M.T.-Subway en pairken de eerste de beste trein, die maar stoppen wil. Hangend aan de lus, heen en weer geslingerd in de vele scherpe bochten, geduwd en ge perst tussen honderden lotgenoten rijden ze dan drie kwartier of een uur lang in de immense hitte door donkere tunnels om eindelijk met een zucht van verlichting naar buiten te dringen in Still- well Avenue, de toegangspoort tot de „kermis der ijdelheid". De dichte drommen die hier de beach bevolken zijn de vertegenwoor digers van hen, die het ook in Ame rika niet verder dan de onderste sport van de ladder gebracht hebben. Hier lppen de krantenjongens, die la ter krantenman werden in plaats van millionnair en de bedelknapen voor wie het beroep van petroleumventer en niet dat van petroleumkoning het uiterst bereikbare bleek. Een breedgeschouderde dokwerker schrijdt voort aan het hoofd van een op monsterachtige grote lollies zui gende kinderstoet. Een dikke neger- moeder met een uitpuilende bood schappentas vol broodjes bekijft met schelle stem haar kroesharig kroost, dat pogingen in het werk stelt om tot de gevonden voorwerpen te gaan be horen. Een melancholieke man met een druipsnor duwt een aftandse kin derwagen voort onder het wakend oog van zijn krijgshaftig uitziende echt vriendin. Aan weerszijden van de hobbelige straat lokken de schiettenten en de koppen van Jut tot het nemen van een voorproefje op de lol, die wacht In Steeplechase Park daar in de verte. Maar de grootste aantrekkingskracht heeft toch het wassenbeeldenspel. Velen worden aangelokt door een baby-met twee-hoofden en een negenjarige moe der met haar pasgeborene In de etalage. Met graagte offeren z(j hun eerste kwartje om de feesteiyke dag met grie zelingen in te zetten. Wat ze zien Binnen, in het schemerduister, wer pen ze slechts een haastige blik op de martiale figuur van generaal Mac Ar thur met z'n kijker en op de presi denten Roosevelt en Truman, die van hun vitrine uit glazige blikken wer pen op het langsstromende kiezers volk. Dit is slechts de hors d'oeuvre, daar om de hoek wacht het hoofdge recht. Daar drommen ze samen voor het grote raam, waarachter een slecht verlichte badkamer te zien is. De bad kuip is besmeurd met geronnen bloed en op de grond staat een geopende koffer, waarin op een laken enkele bloederige ledematen liggen. De hoofdfiguur, geknield op de vloer, is bezig met een grote zak een vrou wenromp van het hoofd te ontdoen. De hele scène is akelig realistisch en de maniak daar op de grond krijgt heel wat te horen van de toeschou wers, dezelfden die in de bioscoop soms rotte appelen werpen naar de schurk op het doek. Naast het venster hangen inge lijste krantenknipsels, die de kijkers inlichten over de juiste toedracht van de wandaad in kwestie en de veroordeling van de moordenaar. Een paar passen verder is een an dere onverlaat met een voor het Amerikaanse publiek, dank zij de dagbladkolommen, zeer bekende naam bezig een van zijn jeugdige slachtoffers te verbranden in de kachel van de centrale verwarming. Ook dit souterrain vol rommel en spinrag met het gloeiende peer lampje aan de zoldering is weer een juiste omlijsting voor het afschu welijke tafereel. Een volgend raam geeft een kijkje op da electrische stoel. Een bekende kindermoordenaar is op dit apparaat vastgebonden en terwijl de dokter en de procureur-generaal nauwlettend toezien, schakelt de beul in zijn apar te kamertje net de dodelijke electri sche stroom in. Wat ze doen Zo schuift de stroom voort, van het éne griezelige tafereel naar het andere. Deze vrouwen zijn door de gretig ver slonden sensatiereportages en de even sensationele foto's in sommige dag- cn weekbladen wel wat gewend en er vait dan ook niemand flauw. Zagen we juist dezer dagen nog niet in verschillende dagbladen een foto van een man die on der een zware vrachtwagen was geraakt en die zonder kraanwagen niet kon wor den bevrijd? Tcrwyl hy daar langzaam lag te sterven was de fotograaf blijkbaar voor hem neergeknield om deze afschu welijke scène op de gevoelige plaat vast te leggen. „De man stierf drie minuten later", zo vermeldt het onderschrift. Toch is het voor velen blijkbaar een opluchting, als het eind van de don kere gang in zicht komt en het dag licht weer wenkt. Dan storten ze zich met des te meer animo in het gewoel van kramen en gigantische appara ten. Een negerfamilie zoekt een plaatsje in één der kabines van het 50 meter hoge reuzenrad. Even later zet het rad zich in beweging en de met feest gangers gevulde kamertjes rijden heen en weer, duikelen en maken de won derlijkste capriolen. Een echtpaar van middelbare leeftijd neemt plaats in een trein van wagentjes, die even la ter met een duizelingwekkende snel heid voortsuist over een baan van een kilometer lang met steile hellin gen en diepe dalen en met bochten, waarin het rammelende vervoermid del een hoek van 60 graden maakt met de veilige begane grond. De glorie van de beach is de 70 me ter hoge stellage, waarlangs grote para chutes naar boven gehesen worden. Tal lozen verdringen zich om zo'n twee-per- soons stoeltje te bemachtigen als aan elke parachute hangt. Als de stoeltjes bezet zyn, gaan de gesloten parachutes langzaam omhoog. Bovenaan gekomen schieten ze los, het linnen ontplooit zich, en onder 't opgewonden-angstige gekrijs van het vrouwelijk deel van de bemanning daalt de parachute snel naar beneden, waar het stoeltje wordt opgevangen door krachtige veren, die het nog eens een eind in de hoogte gooien voor het veilig landt. Zelfs een vrouw met een kindje van ongeveer twee jaar op schoot komt op deze manier uit de lucht vallen. 2.000.000 Op het middaguur bereiken de hitte en de volte hun hoogtepunt. Twee millioen mensen zoeken hier vandaag verkoeling op een strook strand van zeven kilometer lang en ruim 1000 meter breed. De stank van de hon derdduizenden slecht gewassen en transpirerende lichamen ligt als een bijna tastbaar waas over het schier eiland. Uit de talloze hot-dogkramen golft de vette geur van de geliefkoosde lek kernij, de warme worstjes. Deze worst jes van Coney Island hebben kenne lijk ook in een vorige incarnatie nooit iets met een zwijn of een rund van doen gehad; iedere normale maag komt op pijnlijke wijze in opstand bij de eerste hap. Voor de, donkere opening van een houten gebouw is een plankier opge steld, en daarop dansen een blank en een zwart meisje, slechts geldleed in enkele vierkante centimeters zwarte franje. Ze zyn kennelyk een bezwy- ming nabij en staren versuft voor zich uit, terwijl ze automatisch de dans passen maken. De man met de hang snor blyft aarzelend staan, maar na een waarschuwende duw van zijn ega tegen de kinderwagen sloft hij haastig weer verder. De bootwerker biyft ge ïnteresseerd toekijken en de negerfa milie gaat er zelfs voor op de stoep rand zitten. Maar ondanks zijn aanmoedigend geschreeuw kan de eigenaar van het établissement niemand bewegen te gen betaling van 35 cent zijn warm en donker hol binnen te gaan om het gehele programma te zien. Dus zet hij maar weer een nieuwe plaat op en de meisjes dansen verder in de ver zengende hitte. Eivol Op het eigenlijke strand is het in middels zó vol geworden, dat nieuw aangekomenen zich slechts met de grootste omzichtigheid kunnen voort bewegen zonder op armen en benen, babies of boodschappentassen te trap pen. Slechts met moeite gelukt het hier of daar een vrije vierkante meter te vinden, waar twee personen zich kunnen neervlijen. Zo ver het oog reikt, ziet men op het strand het gewemel van gebruin de ruggen en kleurige badpakken met hier en daar een streepje geel zand. Natuurlijk heeft het wel iets van Scheveningen, maar dan met meer mensen en minder strand, meer bruin en minder bakpak. Op het blau we water drijven de badmutsen als bonte bloemen. Tot laat in de avond blijven de mensen hier zitten, etend en drinkend op het strand of in één van de vele goedkope eetgelegenhe- den. Om elf uur is er immers vuurwerk en dat willen ze voor geen geld missen. Dan waaieren de gele, rode en groene pyien de lucht in, dan davert het vèr in het rond van de enorme knallen, want ook het vuurwerk moet Amerikaans zyn, kleuriger en luider dan waar ook ter wereld. Het slotstuk, 'n apotheose van oorverdovend leven en oogverblindend licht, betekent dan meteen het slot van de dag. Thuisreis Dan begint de run van de honderd duizenden op bussen en subway. De éne trein na de andere rijdt tot de nok toe volgeladen weg en de stu wende mensenstroom bij de als dol draaiende tourniquets schijnt niet te verminderen. Maar na een uurtje be gint het toch al wat stiller te worden en om een uur of één is ook de laat ste familie op weg naar huis. In de eivolle treinen hangen de mannen moe en zwijgend aan de lus, Kinderen jengelen met ogen die dik zijn van de slaap om de restjes van de snoeperij. De man met de hang snor zit met de baby op schoot en stelt onbeholpen pogingen in het werk om het geschrei van het wicht te doen bedaren door het een res tant lollie in de mond te stoppen. Zo trekt de schare huistoe, ver moeid maar voldaan. Allen zullen een gat in de Zondagmorgen slapen. Sommigen zullen daarna misschien weer naar de beach trekken. Maar vrijwel géén van hen zal te vinden zijn in één van de honderden kerken en kerkjes, die morgenochtend hun deuren weer openen. De 560 verschil lende kerkgenootschappen in New York tellen maar zeer weinig leden onder deze laag van de bevolking. Zy hebben haar greep op deze mensen lang verloren, zoals zij nu bezig zijn Ernsiige verontrusting 's-GRAVENHAGE, 18 October. De Vereniging van Nederlandse gemeen ten heeft aan de Tweede Kamer een adres gezonden over het wetsontwerp tot wijziging van de financiële verhouding tussen het rijk en de gemeenten en het rijk en de provinciën. Dit ontwerp heeft in gemeentelijke kring tot ernstige ongerustheid geleid, aldus het adres. Het feit, dat, en de wijze waarop de regering de inkomsten van het ge meentefonds meent te moeten beknotten, heeft de vereniging ten zeerste verontrust. De door de regering voorgestelde gedragslijn wordt bepaald door het uitdrukkelijk streven om het uitgaven- peil zowel van de individuele gemeen ten als van hun totaliteit te bevriezen op het peil dat zal zijn bereikt na de toekenning van de subjectieve verho ging van de algemene uitkeringen over 1955 (tot een uitkeringspercentage van 138). Deze bevriezing gaat echter nog verder: ook de verdergaande reserve ring in het gemeentefonds zal worden stopgezet. De strekking van het wets ontwerp is naar de mening der ver eniging alleen te voorkomen, dat de uitkeringen uit het fonds in het jaar 1956 beneden het niveau van 1955 zou den dalen. Naar de mening der vereniging staat of valt het regeringsvoorstel met de beantwoording van de vraag, of een verhinderen van het accres der ge meentelijke uitgaven met ingang van 1 Januari 1956 redelijkerwijze te aan vaarden is. In de afgelopen jaren is een dergelijke accres hoofdzakelijk mo gelijk geweest door hantering van de subjectieve verhoging van de algemene uitkeringen. Thans staan wij voor de situatie, dat zowel de subjectieve als de objectieve verhoging van de algemene uitkering nagenoeg zal worden stopgezet. TWEE ASPECTEN Voor de beoordeling van de redelijk heid van dit voornemen zijn twee as pecten van grote betekenis. Deze as pecten zijn: de concrete situatie waar in de gemeenten zich bevinden en de concrete situatie waarin zich de Ne derlandse economie en de staatsfinan ciën bevinden. Na een uitvoerige analyse van deze aspecten, concludeert de vereniging, dat de inpliciet in het wetsontwerp tot uiting komende gedachtengang tot het bevriezen van de gemeentelijke inkom sten uit het gemeentefonds op het peil van 1955 niet mogelijk en onrechtvaar dig zou zijn en daardoor redelijkerwij ze niet te verwerkelijken. Ook is het naar haar mening niet re delijk, dat het aandeelpercentage van de opbrengst der rijksbelastingen, be stemd voor de belastinguitkeringen, volgens het wetsontwerp niet wordt verhoogd. De Vereniging van Nederlandse ge meenten zal het op prijs stellen, indien bij de verdere behandeling van het wetsontwerp de aandeelpercentages van het gemeentefonds zodanig worden verhoogd, dat een volledige compensa tie van de gevolgen van de laatste be lastingverlagingen wordt verkregen. Deze verlagingen zullen de opbrengst van de belastingen, waarin het ge meentefonds deelt, volgens de destijds verstrekte cijfers verlagen met rond f 450.millioen. Als gevolg hiervan verminderen de inkomsten van het ge meentefonds met f 69,5 millioen. De kerk in een Wereldstad. St. Patrick's Cathedral in New York op Paasmorgen. hun greep op de geschoolde arbeiders te verliezen. Als deze mensen zich morgen weer scharen onder de feesthoudende me nigte, dan is dit niet die menigte, waarvan de Psalmist spreekt en het geklank dat zij kennen is slechts het geklank van de draaimolens op Coney Island. Zij komen uit de donkere trap penhuizen van de subway en sjou wen naar huis. Ze lopen langs de fel-verlichte borden, geplaatst door een Christelijk genootschap: „Want wat baat het een mens als hij de gehele wereld wint en schade lijdt aan zijn ziel", staat daarop te lezen. Maar zij gaan er ongeïnteresseerd aan voorbij. Zij zullen nooit de ge hele wereld winnen, ten hoogste een stuk brood, en wat geld voor een dagje uit. En de meesten we ten niet eens dat zij een ziel bezit ten, die schade lijden kan. Zij leven verder, van week-end tot week-end, onbereikbaar voor het of ficiële Christendom. Bereikbaar alleen voor Hem, die met innerlijke ontfer ming bewogen werd toen hij de scha re zag, omdat zij waren als schapen, die geen herder hebben. (Van onze speciale verslaggever) AMSTERDAM, 19 Oct. Was het 75 jaar geleden maar een vrft kleine groep, die zich naar de Nieuwe Kerk spoedde om getuige te zijn van de plechtige opening der Vrije Universiteit, vandaag driekwart eeuw later was Nederlands hoofdstad geheel gesteld in het teken van het jubileum dezer calvinistische universiteit. Vele duizenden uit het gehele land en ook daarbuiten hadden de reis ondernomen om God te danken voor de grote en wonderlijke zegeningen van de afgelopen 75 jaren. Deze dankbare en feestelijke herdenking begon met een dankstond, die vanwege de grote belangstelling in drie kerkgebouwen moest worden gehouden. Het plan om slechts de Westerkerk daarvoor te gebruiken moest juist door deze bijzondere grote belangstelling al spoedig worden prijsgegeven. In de Westerkerk leidde prof. dr G. C. Berkouwer de plechtige dankdie nst, in de Raamkerk deed prof. dr H. N. Ridderbos van Kampen dit en in de Oude Lutherse kerk trad prof. dr K. Dijk op als leider der bijeenkomst. Prof. Dijk accentueerde in zijn rede, dat de viering van dit jubileum moest inzetten met aanbidding, verwondering en een lofzang in stilheid. Het is de jubel dag van een universiteit, die van meetaf in al haar arbeid de eer en de roem van God als hoogste doel heeft gesteld en in Zijn licht slechts het licht wilde en wil zien. Het werk van mensen mag niet wor den vergeten, maar zij waren Gods in strumenten. HERNIEUWDE BEZINNING Ds D. Biesma, Chr. Geref. predikant te Utrecht, was de eerste spreker in de Wes terkerk. Hij zei o.m., dat de dank aan God moet resulteren in een hernieuwde bezinning op wat de V.U. moet zijn en steeds meer moet worden. Niet slechts opleidingsinstituut moet zij zijn, maar ook wapensmidse om te komen tot die gees telijke weerbaarheid, welke stand houdt, als alle uitwendige organisatie wegvalt, Ds Biesma waarschuwde tegen het drei gende gevaar van distanciering tussen geloof en wetenschap. Als Hogeschool met de Bijbel moet de V.U. de plaats zijn van de gelovige universele wetenschaps beoefening, die vanuit de Bijbel opereert. Dan zit achter ons werken en offeren voor de V.U. niet de drang van een op timistische cultuurfilosofie noch een zelf genoegzaam monopoliseren van christe lijke beginselen, maar de drang van het heilig vuur des geloofs, dat in afhanke- ljjkheid van en gebondenheid en gehoor- DEZE KINDEREN 39) Eline had echter behoefte aan het gezelschap van een mens, wiens kalme stem haar geruststelde. Ze vroeg: „Zou het niet wat minder worden?" Maar een donderslag zo hevig, dat het scheen of het huis instortte, maak te een antwoord overbodig. Angstig kromp ze ineen. Door de gordijnkie- rën zag ze de tuin zonder tussenpoos in een zee van wit, groen of blauw licht. De donderslagen ratelden en knetterden, terwijl de stormwind door de bomen joeg en de regen in stro men neerdruiste. Ze rukte - haar zware stoel ineens dicht naast de zijne. Slapende Jetje hing als een jammerlijk hoopje in haar arm. „O, Godl" schreide Eline half, „wees ons genadig!" Een plotselinge doodse stilte scheen een verhoring. Rick zag op, zei: „Het is nogal meegevallen, he?" Eline keek hem stomverbaasd aan. Hoe kon hij dèt zeggen na zo'n ver schrikkelijke bui. Maar hij lette niet eens op haar. Hij keek naar Hannie, en ineens zag Eline hoe ongemakke lijk hij zat, hoe bewegingloos om haar niet te storen. Zyn machtige handen omsloten het tengere kinderlijfje zo voorzichtig, alsof hij bang was het te beschadigen., En in zijn ogen lag een tederheid, die Eline er nog nooit in had gezien. Hield hy zo veel van Han nie? Of vergoedde zy hem een gemis? Hij hief het hoofd op. „We kunnen weer rustig gaan slapen", zei hij. ,Ja", antwoordde zij. „Wek haar maar." En opnieuw verwonderde Eline zich om dat merkwaardig milde in zyn stem, toen hij het kind in het oor fluisterde: „Hannie!" Hannie bewoog zich niet eens. „U doet ook niet echt moeite om haar wakker te krijgen", zei Eline. Maar meteen wist zy, dat hy dit ook niet wilde. Hij kon geen afscheid nemen van dit ogenblik, dat hem om de een of andere reden lief was. Ze stond op. Een koud gevoel aan haar voeten herinnerde haar plots aan haar onvolkomen kleding. Een haastige poging om haar teruggegle den mantel voor haar hals te trek ken deed hem opzien. Hij glimlachte trots. „Wat slaapt ze lekker, hè?" „Als u haar eens in haar bedje brachtZe zweeg geschrokken. Dit had ze niet mogen zeggen. Zoiets behoorde niet. Maar zyn verheugd lachje deed haar niets herroepen. HOOFDSTUK 13. De lucht stond naar regen, toen Rick zijn fiets de pastorietuin uit- loodste en in een opgewekte stem ming regelrecht naar de banketbak ker van het dorp wandelde. De gang naar Canossa was hem stukken mee gevallen; en deswege wilde hij mor gen tracteren. Een reuze bestelling voor de bakkerin, nu vanmiddag de logeergasten werden verwacht. Maar de zaak was het geld waard, vond Rick. Wat had hij opgezien tegen 'n hernieuwde ontmoeting met dominé Doeben en hoe vlot was alles verlo pen. De dominé was een bovenste- beste man. Hij had zelfs van geen verontschuldiging willen horen en was onmiddellyk bereid geweest een spe ciaal uurtje af te zonderen toen bleek, do or Care/ van der Hoek dat de gewone catechisatie-uren o gelegen kwamen. Rick stapte op de fiets en reed het dorp uit. Jammer, dat het weer na de onweersbui van verleden week zo was omgeslagen. De logeergasten trof fen het niet. En dat zou jammer zijn. Ook voor de moeite, die hij zichzelf had getroost om alles voor de ont vangst gereed te maken door de zorg voor de slaapplaatsen op zich te ne men. Wel, wel, als hij nóg dacht aan dat gesleep met bossen stro naar de zolder, waar de jongens zouden bi vakkeren, het hele huis lag er mee bezaaid. Enfin, alles was toch onder dak verschaft. Geen kleinigheid ove rigens: veertien logeerders de eerste week en vijftien de volgende. Hoe was het mogelijk geweest, dat ze alle maal tegelijk vacantie hadden kunnen losbranden! Maar daar zou moeder Cosier wel achter gezeten hebben. In volle vaart passeerde de bus, en Ricks vermoeden, dat het hele Cos- lerleger nu door de laan marcheer de, werd bewaarheid. Achtereenvol gens haalde hij de in kleine groepjes voortwandelende schare in en maak te snel kennis. Bij Janny en Geert was hy het meest welkom. Zij was het verjongde evenbeeld van haar moeder, vond Rick, zodra hij haar rond figuurtje ontwaarde. En die ge lijkenis paste volkomen bij haar kor te bevel: „Geen juffrouw, alsjeblieft", waarna zy hem onbeschroomd begon te overstelpen met een onregelmatige reeks vertellingen over de geneugten en de lasten van de reis. (Wordt vervolgd) zaamheid aan de Heilige Schrift en aan Jezus eerst het hart en vandaaruit het huis en heel het leven wil openstellen voor en onderwerpen aan de Koning. CHRISTELIJK-NATIONAAL Dr H. J. Langman, Ned. Herv. predi kant te Amsterdam, die in de Raamkerk sprak over „Christelijk nationaal", her innerde aan de wijdingsrede van wijlen dr P. J. Hoedemaker bij de opening van de V.U. De geest der eeuw gedoogde in die dagen geen mannen met zo'n uitge sproken besliste keuze voor het Evan gelie als leermeesters op de katheder. Wetenschapsbeoefening en neutraliteit behoorden bij elkaar, zo meende de eeuw, der verlichting en dat, terwijl het begin sel der Reformatie Nederland eenmaal had groot gemaakt. De V.U. is in wezen en oorsprong een nationale instelling bij uitnemendheid. Zij heeft het gehele volk op het oog: geen eng isolement, maar een groot nationaal bedoelen heeft haar stich ters bezield. Nationaal ook naar haar we zen, omdat ons volk zijn bestaan als vrije natie dankt aan de kracht van het begin sel, dat het van Calvyn heeft „ingedron ken" en zijn geschiedenis opbouwde. De V.U. heeft by alle gebrek haar roeping met ere vervuld. ZWARE TAAK. In de nieuwe periode, die aanbreekt, is de taak, die op .de V.U. rust, zwaar. Uitwendig heeft zy een kans als nooit tevoren, maar het komt erop aan dat zij haar christelyk-nationaal karakter ten volle handhaaft. Zy moet ervoor zorgen, dat haar leerlingen niet slechts uit de Geref. Kerken, maar uit heel ons volk worden getrokken. Reeds voltrekt zich een kentering. Daarnaast zal de V.U. haar christelyk-nationaal karakter moeten be waren door een onverzwakte strijd der beginselen, daarby aansluitend aan de beste tradities van ons volk. Dat bewaart ook voor dreigend secta- risme en doet haar steeds weer het oor te luisteren leggen bij Hem, Die in het Evangelie tot ons spreekt, Die ook de Heer is van alle wetenschapsbeoefening. NOG MEER SPREKERS. In de Westerkerk hebben nog het woord gevoerd dr H. Jonker, Ned. Herv. predi kant te Amsterdam, en de heer J. C. Schouten, rector van het studentencorps. Het zangkoor uit dit corps onder leiding van Simon C. Jansen, die ook als organist fungeerde, luisterde de dienst op. In de Raamkerk spraken prof. dr B. J. Oosterhoff, hoogleraar aan de Theol. School der Chr. Geref. Kerken te Apel doorn, en de heer Schouten. Organist was Marc. E. Bouwmeester, terwijl mevr. Dora van Doorn-Lindeman, sopraan, en kele liederen zong. In de Oude Lutherse kerk traden ds Biesma en dr Langman op, terwijl hier ook werd gesproken door de heer J. Kuiper, ab-aetis van het studentencorps. Cor Kee was organist en het Vocaal En semble der N.C.R.V. onder leiding van Marinus Voorberg verleende medewer king. Broodoorlog te Breda ten einde BREDA, 19 Oct. Tijdens een Dinsdagavond te Breda gehouden ver gadering, welke tot na het midder nachtelijk uur heeft geduurd, is het de staatssecretaris van economische zaken, dr G. Veldkamp gelukt de par tijen in dit geschil tot elkaar te bren gen. Nu gelden de volgende brood prijzen in Breda: volksbrood bezorgd 37 cent, afgehaald 34 cent, witbrood bezorgd 40 cent, afgehaald' 37 cent, melkbrood bezorgd 50 cent, afgehaald 47 cent.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1955 | | pagina 9