MET TWEE MILLIOEN AMERIKANEN
EEN KLEIN STUKJE STRAND
OP
V. U.-JUBILEUM ZETTE IN MET
PLECHTIGE DANKSTOND
Afschuwelijke taferelen en
kinderlijk plezier
Vereniging van Nederlandse Gemeenten
richt zich tot Tweede Kamer
Zo leeft Amerika (III)
Vraag om volledige compensatie der gevolgen
van de laatste belastingverlagingen
Bijeenkomsten in drie kerken waren nodig
Dr H. J. Langman, Herv. predikant:
„Een nationale instelling
bij uitnemendheid"
Donderdag 20 October 1955
ZEEUW^H DAGBLAD
pagina 9
(Van onze §-redacteur.)
Het kan ons weinig interesseren hoe de directeur van de Union Bank zich in de dure, Flori-
dase zon laat bruinbranden. Ook nu- Kelly en zijn gezin genieten op alledaagse manier van de
landelijke rust in hun kampeerhuisje. Maar het loont zeer zeker de moeite om John Smith te
volgen naar Coney Island, waar de honderdduizenden bezitters van smalle beurzen in New York
trachten tegen een minimum aan kosten een maximum aan plezier te verwerven. Zij behoeven hun
reis niet van tevoren te bespreken. Zij gooien maar een dubbeltje in de gleuf op het tourniquet in
één van de stations van de B.M.T.-Subway en pairken de eerste de beste trein, die maar stoppen
wil. Hangend aan de lus, heen en weer geslingerd in de vele scherpe bochten, geduwd en ge
perst tussen honderden lotgenoten rijden ze dan drie kwartier of een uur lang in de immense hitte
door donkere tunnels om eindelijk met een zucht van verlichting naar buiten te dringen in Still-
well Avenue, de toegangspoort tot de „kermis der ijdelheid".
De dichte drommen die hier de
beach bevolken zijn de vertegenwoor
digers van hen, die het ook in Ame
rika niet verder dan de onderste
sport van de ladder gebracht hebben.
Hier lppen de krantenjongens, die la
ter krantenman werden in plaats van
millionnair en de bedelknapen voor
wie het beroep van petroleumventer
en niet dat van petroleumkoning het
uiterst bereikbare bleek.
Een breedgeschouderde dokwerker
schrijdt voort aan het hoofd van een
op monsterachtige grote lollies zui
gende kinderstoet. Een dikke neger-
moeder met een uitpuilende bood
schappentas vol broodjes bekijft met
schelle stem haar kroesharig kroost,
dat pogingen in het werk stelt om tot
de gevonden voorwerpen te gaan be
horen. Een melancholieke man met
een druipsnor duwt een aftandse kin
derwagen voort onder het wakend oog
van zijn krijgshaftig uitziende echt
vriendin.
Aan weerszijden van de hobbelige
straat lokken de schiettenten en de
koppen van Jut tot het nemen van een
voorproefje op de lol, die wacht In
Steeplechase Park daar in de verte.
Maar de grootste aantrekkingskracht
heeft toch het wassenbeeldenspel. Velen
worden aangelokt door een baby-met
twee-hoofden en een negenjarige moe
der met haar pasgeborene In de etalage.
Met graagte offeren z(j hun eerste
kwartje om de feesteiyke dag met grie
zelingen in te zetten.
Wat ze zien
Binnen, in het schemerduister, wer
pen ze slechts een haastige blik op de
martiale figuur van generaal Mac Ar
thur met z'n kijker en op de presi
denten Roosevelt en Truman, die van
hun vitrine uit glazige blikken wer
pen op het langsstromende kiezers
volk. Dit is slechts de hors d'oeuvre,
daar om de hoek wacht het hoofdge
recht.
Daar drommen ze samen voor het
grote raam, waarachter een slecht
verlichte badkamer te zien is. De bad
kuip is besmeurd met geronnen bloed
en op de grond staat een geopende
koffer, waarin op een laken enkele
bloederige ledematen liggen. De
hoofdfiguur, geknield op de vloer, is
bezig met een grote zak een vrou
wenromp van het hoofd te ontdoen.
De hele scène is akelig realistisch en
de maniak daar op de grond krijgt
heel wat te horen van de toeschou
wers, dezelfden die in de bioscoop
soms rotte appelen werpen naar de
schurk op het doek.
Naast het venster hangen inge
lijste krantenknipsels, die de kijkers
inlichten over de juiste toedracht
van de wandaad in kwestie en de
veroordeling van de moordenaar.
Een paar passen verder is een an
dere onverlaat met een voor het
Amerikaanse publiek, dank zij de
dagbladkolommen, zeer bekende
naam bezig een van zijn jeugdige
slachtoffers te verbranden in de
kachel van de centrale verwarming.
Ook dit souterrain vol rommel en
spinrag met het gloeiende peer
lampje aan de zoldering is weer een
juiste omlijsting voor het afschu
welijke tafereel.
Een volgend raam geeft een kijkje
op da electrische stoel. Een bekende
kindermoordenaar is op dit apparaat
vastgebonden en terwijl de dokter en
de procureur-generaal nauwlettend
toezien, schakelt de beul in zijn apar
te kamertje net de dodelijke electri
sche stroom in.
Wat ze doen
Zo schuift de stroom voort, van het
éne griezelige tafereel naar het andere.
Deze vrouwen zijn door de gretig ver
slonden sensatiereportages en de even
sensationele foto's in sommige dag- cn
weekbladen wel wat gewend en er vait
dan ook niemand flauw. Zagen we juist
dezer dagen nog niet in verschillende
dagbladen een foto van een man die on
der een zware vrachtwagen was geraakt
en die zonder kraanwagen niet kon wor
den bevrijd? Tcrwyl hy daar langzaam
lag te sterven was de fotograaf blijkbaar
voor hem neergeknield om deze afschu
welijke scène op de gevoelige plaat vast
te leggen. „De man stierf drie minuten
later", zo vermeldt het onderschrift.
Toch is het voor velen blijkbaar een
opluchting, als het eind van de don
kere gang in zicht komt en het dag
licht weer wenkt. Dan storten ze zich
met des te meer animo in het gewoel
van kramen en gigantische appara
ten.
Een negerfamilie zoekt een plaatsje
in één der kabines van het 50 meter
hoge reuzenrad. Even later zet het
rad zich in beweging en de met feest
gangers gevulde kamertjes rijden heen
en weer, duikelen en maken de won
derlijkste capriolen. Een echtpaar van
middelbare leeftijd neemt plaats in
een trein van wagentjes, die even la
ter met een duizelingwekkende snel
heid voortsuist over een baan van
een kilometer lang met steile hellin
gen en diepe dalen en met bochten,
waarin het rammelende vervoermid
del een hoek van 60 graden maakt
met de veilige begane grond.
De glorie van de beach is de 70 me
ter hoge stellage, waarlangs grote para
chutes naar boven gehesen worden. Tal
lozen verdringen zich om zo'n twee-per-
soons stoeltje te bemachtigen als aan
elke parachute hangt. Als de stoeltjes
bezet zyn, gaan de gesloten parachutes
langzaam omhoog.
Bovenaan gekomen schieten ze los,
het linnen ontplooit zich, en onder 't
opgewonden-angstige gekrijs van het
vrouwelijk deel van de bemanning
daalt de parachute snel naar beneden,
waar het stoeltje wordt opgevangen
door krachtige veren, die het nog
eens een eind in de hoogte gooien
voor het veilig landt. Zelfs een vrouw
met een kindje van ongeveer twee
jaar op schoot komt op deze manier
uit de lucht vallen.
2.000.000
Op het middaguur bereiken de hitte
en de volte hun hoogtepunt. Twee
millioen mensen zoeken hier vandaag
verkoeling op een strook strand van
zeven kilometer lang en ruim 1000
meter breed. De stank van de hon
derdduizenden slecht gewassen en
transpirerende lichamen ligt als een
bijna tastbaar waas over het schier
eiland.
Uit de talloze hot-dogkramen golft
de vette geur van de geliefkoosde lek
kernij, de warme worstjes. Deze worst
jes van Coney Island hebben kenne
lijk ook in een vorige incarnatie nooit
iets met een zwijn of een rund van
doen gehad; iedere normale maag
komt op pijnlijke wijze in opstand bij
de eerste hap.
Voor de, donkere opening van een
houten gebouw is een plankier opge
steld, en daarop dansen een blank en
een zwart meisje, slechts geldleed in
enkele vierkante centimeters zwarte
franje. Ze zyn kennelyk een bezwy-
ming nabij en staren versuft voor zich
uit, terwijl ze automatisch de dans
passen maken. De man met de hang
snor blyft aarzelend staan, maar na
een waarschuwende duw van zijn ega
tegen de kinderwagen sloft hij haastig
weer verder. De bootwerker biyft ge
ïnteresseerd toekijken en de negerfa
milie gaat er zelfs voor op de stoep
rand zitten.
Maar ondanks zijn aanmoedigend
geschreeuw kan de eigenaar van het
établissement niemand bewegen te
gen betaling van 35 cent zijn warm
en donker hol binnen te gaan om het
gehele programma te zien. Dus zet
hij maar weer een nieuwe plaat op en
de meisjes dansen verder in de ver
zengende hitte.
Eivol
Op het eigenlijke strand is het in
middels zó vol geworden, dat nieuw
aangekomenen zich slechts met de
grootste omzichtigheid kunnen voort
bewegen zonder op armen en benen,
babies of boodschappentassen te trap
pen. Slechts met moeite gelukt het
hier of daar een vrije vierkante meter
te vinden, waar twee personen zich
kunnen neervlijen.
Zo ver het oog reikt, ziet men op
het strand het gewemel van gebruin
de ruggen en kleurige badpakken
met hier en daar een streepje geel
zand. Natuurlijk heeft het wel iets
van Scheveningen, maar dan met
meer mensen en minder strand, meer
bruin en minder bakpak. Op het blau
we water drijven de badmutsen als
bonte bloemen. Tot laat in de avond
blijven de mensen hier zitten, etend
en drinkend op het strand of in één
van de vele goedkope eetgelegenhe-
den.
Om elf uur is er immers vuurwerk
en dat willen ze voor geen geld missen.
Dan waaieren de gele, rode en groene
pyien de lucht in, dan davert het vèr in
het rond van de enorme knallen, want
ook het vuurwerk moet Amerikaans zyn,
kleuriger en luider dan waar ook ter
wereld. Het slotstuk, 'n apotheose van
oorverdovend leven en oogverblindend
licht, betekent dan meteen het slot van
de dag.
Thuisreis
Dan begint de run van de honderd
duizenden op bussen en subway. De
éne trein na de andere rijdt tot de
nok toe volgeladen weg en de stu
wende mensenstroom bij de als dol
draaiende tourniquets schijnt niet te
verminderen. Maar na een uurtje be
gint het toch al wat stiller te worden
en om een uur of één is ook de laat
ste familie op weg naar huis.
In de eivolle treinen hangen de
mannen moe en zwijgend aan de lus,
Kinderen jengelen met ogen die dik
zijn van de slaap om de restjes van
de snoeperij. De man met de hang
snor zit met de baby op schoot en
stelt onbeholpen pogingen in het
werk om het geschrei van het wicht
te doen bedaren door het een res
tant lollie in de mond te stoppen.
Zo trekt de schare huistoe, ver
moeid maar voldaan. Allen zullen een
gat in de Zondagmorgen slapen.
Sommigen zullen daarna misschien
weer naar de beach trekken. Maar
vrijwel géén van hen zal te vinden
zijn in één van de honderden kerken
en kerkjes, die morgenochtend hun
deuren weer openen. De 560 verschil
lende kerkgenootschappen in New
York tellen maar zeer weinig leden
onder deze laag van de bevolking. Zy
hebben haar greep op deze mensen
lang verloren, zoals zij nu bezig zijn
Ernsiige verontrusting
's-GRAVENHAGE, 18 October. De Vereniging van Nederlandse gemeen
ten heeft aan de Tweede Kamer een adres gezonden over het wetsontwerp
tot wijziging van de financiële verhouding tussen het rijk en de gemeenten
en het rijk en de provinciën. Dit ontwerp heeft in gemeentelijke kring tot
ernstige ongerustheid geleid, aldus het adres.
Het feit, dat, en de wijze waarop de regering de inkomsten van het ge
meentefonds meent te moeten beknotten, heeft de vereniging ten zeerste
verontrust.
De door de regering voorgestelde
gedragslijn wordt bepaald door het
uitdrukkelijk streven om het uitgaven-
peil zowel van de individuele gemeen
ten als van hun totaliteit te bevriezen
op het peil dat zal zijn bereikt na de
toekenning van de subjectieve verho
ging van de algemene uitkeringen over
1955 (tot een uitkeringspercentage van
138). Deze bevriezing gaat echter nog
verder: ook de verdergaande reserve
ring in het gemeentefonds zal worden
stopgezet. De strekking van het wets
ontwerp is naar de mening der ver
eniging alleen te voorkomen, dat de
uitkeringen uit het fonds in het jaar
1956 beneden het niveau van 1955 zou
den dalen.
Naar de mening der vereniging staat
of valt het regeringsvoorstel met de
beantwoording van de vraag, of een
verhinderen van het accres der ge
meentelijke uitgaven met ingang van 1
Januari 1956 redelijkerwijze te aan
vaarden is. In de afgelopen jaren is
een dergelijke accres hoofdzakelijk mo
gelijk geweest door hantering van de
subjectieve verhoging van de algemene
uitkeringen.
Thans staan wij voor de situatie, dat
zowel de subjectieve als de objectieve
verhoging van de algemene uitkering
nagenoeg zal worden stopgezet.
TWEE ASPECTEN
Voor de beoordeling van de redelijk
heid van dit voornemen zijn twee as
pecten van grote betekenis. Deze as
pecten zijn: de concrete situatie waar
in de gemeenten zich bevinden en de
concrete situatie waarin zich de Ne
derlandse economie en de staatsfinan
ciën bevinden.
Na een uitvoerige analyse van deze
aspecten, concludeert de vereniging,
dat de inpliciet in het wetsontwerp tot
uiting komende gedachtengang tot het
bevriezen van de gemeentelijke inkom
sten uit het gemeentefonds op het peil
van 1955 niet mogelijk en onrechtvaar
dig zou zijn en daardoor redelijkerwij
ze niet te verwerkelijken.
Ook is het naar haar mening niet re
delijk, dat het aandeelpercentage van
de opbrengst der rijksbelastingen, be
stemd voor de belastinguitkeringen,
volgens het wetsontwerp niet wordt
verhoogd.
De Vereniging van Nederlandse ge
meenten zal het op prijs stellen, indien
bij de verdere behandeling van het
wetsontwerp de aandeelpercentages
van het gemeentefonds zodanig worden
verhoogd, dat een volledige compensa
tie van de gevolgen van de laatste be
lastingverlagingen wordt verkregen.
Deze verlagingen zullen de opbrengst
van de belastingen, waarin het ge
meentefonds deelt, volgens de destijds
verstrekte cijfers verlagen met rond
f 450.millioen. Als gevolg hiervan
verminderen de inkomsten van het ge
meentefonds met f 69,5 millioen.
De kerk in een Wereldstad. St.
Patrick's Cathedral in New York
op Paasmorgen.
hun greep op de geschoolde arbeiders
te verliezen.
Als deze mensen zich morgen weer
scharen onder de feesthoudende me
nigte, dan is dit niet die menigte,
waarvan de Psalmist spreekt en het
geklank dat zij kennen is slechts het
geklank van de draaimolens op Coney
Island.
Zij komen uit de donkere trap
penhuizen van de subway en sjou
wen naar huis. Ze lopen langs de
fel-verlichte borden, geplaatst door
een Christelijk genootschap: „Want
wat baat het een mens als hij de
gehele wereld wint en schade lijdt
aan zijn ziel", staat daarop te lezen.
Maar zij gaan er ongeïnteresseerd
aan voorbij. Zij zullen nooit de ge
hele wereld winnen, ten hoogste
een stuk brood, en wat geld voor
een dagje uit. En de meesten we
ten niet eens dat zij een ziel bezit
ten, die schade lijden kan.
Zij leven verder, van week-end tot
week-end, onbereikbaar voor het of
ficiële Christendom. Bereikbaar alleen
voor Hem, die met innerlijke ontfer
ming bewogen werd toen hij de scha
re zag, omdat zij waren als schapen,
die geen herder hebben.
(Van onze speciale verslaggever)
AMSTERDAM, 19 Oct. Was het 75 jaar geleden maar een vrft kleine groep,
die zich naar de Nieuwe Kerk spoedde om getuige te zijn van de plechtige opening
der Vrije Universiteit, vandaag driekwart eeuw later was Nederlands hoofdstad
geheel gesteld in het teken van het jubileum dezer calvinistische universiteit. Vele
duizenden uit het gehele land en ook daarbuiten hadden de reis ondernomen om
God te danken voor de grote en wonderlijke zegeningen van de afgelopen 75 jaren.
Deze dankbare en feestelijke herdenking begon met een dankstond, die vanwege
de grote belangstelling in drie kerkgebouwen moest worden gehouden. Het plan
om slechts de Westerkerk daarvoor te gebruiken moest juist door deze bijzondere
grote belangstelling al spoedig worden prijsgegeven. In de Westerkerk leidde prof.
dr G. C. Berkouwer de plechtige dankdie nst, in de Raamkerk deed prof. dr H. N.
Ridderbos van Kampen dit en in de Oude Lutherse kerk trad prof. dr K. Dijk op
als leider der bijeenkomst.
Prof. Dijk accentueerde in zijn rede,
dat de viering van dit jubileum moest
inzetten met aanbidding, verwondering
en een lofzang in stilheid. Het is de jubel
dag van een universiteit, die van meetaf
in al haar arbeid de eer en de roem van
God als hoogste doel heeft gesteld en in
Zijn licht slechts het licht wilde en wil
zien. Het werk van mensen mag niet wor
den vergeten, maar zij waren Gods in
strumenten.
HERNIEUWDE BEZINNING
Ds D. Biesma, Chr. Geref. predikant te
Utrecht, was de eerste spreker in de Wes
terkerk. Hij zei o.m., dat de dank aan
God moet resulteren in een hernieuwde
bezinning op wat de V.U. moet zijn en
steeds meer moet worden. Niet slechts
opleidingsinstituut moet zij zijn, maar ook
wapensmidse om te komen tot die gees
telijke weerbaarheid, welke stand houdt,
als alle uitwendige organisatie wegvalt,
Ds Biesma waarschuwde tegen het drei
gende gevaar van distanciering tussen
geloof en wetenschap. Als Hogeschool
met de Bijbel moet de V.U. de plaats zijn
van de gelovige universele wetenschaps
beoefening, die vanuit de Bijbel opereert.
Dan zit achter ons werken en offeren
voor de V.U. niet de drang van een op
timistische cultuurfilosofie noch een zelf
genoegzaam monopoliseren van christe
lijke beginselen, maar de drang van het
heilig vuur des geloofs, dat in afhanke-
ljjkheid van en gebondenheid en gehoor-
DEZE KINDEREN
39)
Eline had echter behoefte aan het
gezelschap van een mens, wiens kalme
stem haar geruststelde. Ze vroeg: „Zou
het niet wat minder worden?"
Maar een donderslag zo hevig, dat
het scheen of het huis instortte, maak
te een antwoord overbodig. Angstig
kromp ze ineen. Door de gordijnkie-
rën zag ze de tuin zonder tussenpoos
in een zee van wit, groen of blauw
licht. De donderslagen ratelden en
knetterden, terwijl de stormwind door
de bomen joeg en de regen in stro
men neerdruiste.
Ze rukte - haar zware stoel ineens
dicht naast de zijne. Slapende Jetje
hing als een jammerlijk hoopje in
haar arm. „O, Godl" schreide Eline
half, „wees ons genadig!"
Een plotselinge doodse stilte scheen
een verhoring. Rick zag op, zei: „Het
is nogal meegevallen, he?"
Eline keek hem stomverbaasd aan.
Hoe kon hij dèt zeggen na zo'n ver
schrikkelijke bui. Maar hij lette niet
eens op haar. Hij keek naar Hannie,
en ineens zag Eline hoe ongemakke
lijk hij zat, hoe bewegingloos om haar
niet te storen. Zyn machtige handen
omsloten het tengere kinderlijfje zo
voorzichtig, alsof hij bang was het te
beschadigen., En in zijn ogen lag een
tederheid, die Eline er nog nooit in
had gezien. Hield hy zo veel van Han
nie? Of vergoedde zy hem een gemis?
Hij hief het hoofd op. „We kunnen
weer rustig gaan slapen", zei hij.
,Ja", antwoordde zij. „Wek haar
maar."
En opnieuw verwonderde Eline zich
om dat merkwaardig milde in zyn
stem, toen hij het kind in het oor
fluisterde: „Hannie!"
Hannie bewoog zich niet eens. „U
doet ook niet echt moeite om haar
wakker te krijgen", zei Eline. Maar
meteen wist zy, dat hy dit ook niet
wilde. Hij kon geen afscheid nemen
van dit ogenblik, dat hem om de een
of andere reden lief was.
Ze stond op. Een koud gevoel aan
haar voeten herinnerde haar plots
aan haar onvolkomen kleding. Een
haastige poging om haar teruggegle
den mantel voor haar hals te trek
ken deed hem opzien. Hij glimlachte
trots. „Wat slaapt ze lekker, hè?"
„Als u haar eens in haar bedje
brachtZe zweeg geschrokken.
Dit had ze niet mogen zeggen. Zoiets
behoorde niet. Maar zyn verheugd
lachje deed haar niets herroepen.
HOOFDSTUK 13.
De lucht stond naar regen, toen
Rick zijn fiets de pastorietuin uit-
loodste en in een opgewekte stem
ming regelrecht naar de banketbak
ker van het dorp wandelde. De gang
naar Canossa was hem stukken mee
gevallen; en deswege wilde hij mor
gen tracteren. Een reuze bestelling
voor de bakkerin, nu vanmiddag de
logeergasten werden verwacht. Maar
de zaak was het geld waard, vond
Rick. Wat had hij opgezien tegen 'n
hernieuwde ontmoeting met dominé
Doeben en hoe vlot was alles verlo
pen. De dominé was een bovenste-
beste man. Hij had zelfs van geen
verontschuldiging willen horen en was
onmiddellyk bereid geweest een spe
ciaal uurtje af te zonderen toen bleek,
do or
Care/ van der Hoek
dat de gewone catechisatie-uren o
gelegen kwamen.
Rick stapte op de fiets en reed het
dorp uit. Jammer, dat het weer na de
onweersbui van verleden week zo
was omgeslagen. De logeergasten trof
fen het niet. En dat zou jammer zijn.
Ook voor de moeite, die hij zichzelf
had getroost om alles voor de ont
vangst gereed te maken door de zorg
voor de slaapplaatsen op zich te ne
men. Wel, wel, als hij nóg dacht aan
dat gesleep met bossen stro naar de
zolder, waar de jongens zouden bi
vakkeren, het hele huis lag er mee
bezaaid. Enfin, alles was toch onder
dak verschaft. Geen kleinigheid ove
rigens: veertien logeerders de eerste
week en vijftien de volgende. Hoe
was het mogelijk geweest, dat ze alle
maal tegelijk vacantie hadden kunnen
losbranden! Maar daar zou moeder
Cosier wel achter gezeten hebben.
In volle vaart passeerde de bus, en
Ricks vermoeden, dat het hele Cos-
lerleger nu door de laan marcheer
de, werd bewaarheid. Achtereenvol
gens haalde hij de in kleine groepjes
voortwandelende schare in en maak
te snel kennis. Bij Janny en Geert
was hy het meest welkom. Zij was
het verjongde evenbeeld van haar
moeder, vond Rick, zodra hij haar
rond figuurtje ontwaarde. En die ge
lijkenis paste volkomen bij haar kor
te bevel: „Geen juffrouw, alsjeblieft",
waarna zy hem onbeschroomd begon
te overstelpen met een onregelmatige
reeks vertellingen over de geneugten
en de lasten van de reis.
(Wordt vervolgd)
zaamheid aan de Heilige Schrift en aan
Jezus eerst het hart en vandaaruit het
huis en heel het leven wil openstellen
voor en onderwerpen aan de Koning.
CHRISTELIJK-NATIONAAL
Dr H. J. Langman, Ned. Herv. predi
kant te Amsterdam, die in de Raamkerk
sprak over „Christelijk nationaal", her
innerde aan de wijdingsrede van wijlen
dr P. J. Hoedemaker bij de opening van
de V.U. De geest der eeuw gedoogde in
die dagen geen mannen met zo'n uitge
sproken besliste keuze voor het Evan
gelie als leermeesters op de katheder.
Wetenschapsbeoefening en neutraliteit
behoorden bij elkaar, zo meende de eeuw,
der verlichting en dat, terwijl het begin
sel der Reformatie Nederland eenmaal
had groot gemaakt. De V.U. is in wezen
en oorsprong een nationale instelling bij
uitnemendheid. Zij heeft het gehele volk
op het oog: geen eng isolement, maar een
groot nationaal bedoelen heeft haar stich
ters bezield. Nationaal ook naar haar we
zen, omdat ons volk zijn bestaan als vrije
natie dankt aan de kracht van het begin
sel, dat het van Calvyn heeft „ingedron
ken" en zijn geschiedenis opbouwde. De
V.U. heeft by alle gebrek haar roeping
met ere vervuld.
ZWARE TAAK.
In de nieuwe periode, die aanbreekt,
is de taak, die op .de V.U. rust, zwaar.
Uitwendig heeft zy een kans als nooit
tevoren, maar het komt erop aan dat zij
haar christelyk-nationaal karakter ten
volle handhaaft. Zy moet ervoor zorgen,
dat haar leerlingen niet slechts uit de
Geref. Kerken, maar uit heel ons volk
worden getrokken. Reeds voltrekt zich een
kentering. Daarnaast zal de V.U. haar
christelyk-nationaal karakter moeten be
waren door een onverzwakte strijd der
beginselen, daarby aansluitend aan de
beste tradities van ons volk.
Dat bewaart ook voor dreigend secta-
risme en doet haar steeds weer het oor
te luisteren leggen bij Hem, Die in het
Evangelie tot ons spreekt, Die ook de
Heer is van alle wetenschapsbeoefening.
NOG MEER SPREKERS.
In de Westerkerk hebben nog het woord
gevoerd dr H. Jonker, Ned. Herv. predi
kant te Amsterdam, en de heer J. C.
Schouten, rector van het studentencorps.
Het zangkoor uit dit corps onder leiding
van Simon C. Jansen, die ook als organist
fungeerde, luisterde de dienst op.
In de Raamkerk spraken prof. dr B. J.
Oosterhoff, hoogleraar aan de Theol.
School der Chr. Geref. Kerken te Apel
doorn, en de heer Schouten. Organist was
Marc. E. Bouwmeester, terwijl mevr.
Dora van Doorn-Lindeman, sopraan, en
kele liederen zong.
In de Oude Lutherse kerk traden ds
Biesma en dr Langman op, terwijl hier
ook werd gesproken door de heer J.
Kuiper, ab-aetis van het studentencorps.
Cor Kee was organist en het Vocaal En
semble der N.C.R.V. onder leiding van
Marinus Voorberg verleende medewer
king.
Broodoorlog te Breda
ten einde
BREDA, 19 Oct. Tijdens een
Dinsdagavond te Breda gehouden ver
gadering, welke tot na het midder
nachtelijk uur heeft geduurd, is het
de staatssecretaris van economische
zaken, dr G. Veldkamp gelukt de par
tijen in dit geschil tot elkaar te bren
gen. Nu gelden de volgende brood
prijzen in Breda: volksbrood bezorgd
37 cent, afgehaald 34 cent, witbrood
bezorgd 40 cent, afgehaald' 37 cent,
melkbrood bezorgd 50 cent, afgehaald
47 cent.