DE HEER VAN GREYLANDS
Importrice van ertsen voor
Duitsland vraagt
rechtsherstel.
KEIZER VAN ETHIOPIË
BEZOCHT WERKSPOOR
arm
EN TOCH RIJK i
Het leven gaat door in Hanoi.
en
FEUILLETON se
Henri Matisse f
Washington protesteerde.
„Lang zal hij leven”, zongen de
Amsterdamse kinderen
Andrey Hepburn hielp
oorlogsslachtoffers.
Herdenking
prof, dr H. Bavinck,
HOUTHAK
Zij waarschuwde voor de Duitse inval
werkte voor de Geallieerde zaak
DUEL.
De wereldtentoon
stelling te Brussel*
En men past zich aan.
Vrije bewerking van een
Engels verhaal van Mrs Henry Wood,
ZEEUWSCH DAGBLAD
Himmlers lijfarts getuigde.
V
53
PIANO'S
ORGELS
Het werk ging gewoon door
Cycloïde
Alleen bij SIMPLEX
pagina j
M. J. A. v. B. I
-
pfHiBL
f
-
6 November 1954
Zaterdag
Ingezonden Mededeling (Adv.)
dat
willen
HOOFDSTUK XXIV
V
(Wordt vervolgd).
>rnmn»n® i
uit.
een
Prot.
Nu
Ronse
zelfde
telkens
tegelijk
hunner
’’Weldood'
De Cycloïde-frapas
naven geven 70% wrijving-
besparing I
’s-GRAVENHAGE, 5 Nov. Klaterend
applaus steeg op in het Haagse Scala,
toen de voorzitter van de Nederlandse
Bond van Militaire Oorlogsslachtoffers,
mr dr W. K. van Ommen Kloeke mede
deelde, dat de tournee van de film-
actrice Audrey Hepburn voldoende heeft
opgebracht om 17 ha in Doorn te kopen
voor het toekomstige wooncentrum voor
ernstige invaliden. De heer Van Ommen
Kloeke zeide zeer verheugd te zijn dat
dit resultaat bereikt is, en dankte Au
drey Hepburn hartelijk voor haar me-
j waartoe zij vier werkdagen
afstond. Uit erkentelijkheid is zij tot
ere-lid van de Bond benoemd. Zij is het
derde ere-lid. Zij ontving het gouden
kruis van verdienste van de Bond.
lezer van ons
de begrippen
’s-GRAVENHAGE, 5 Nov. 15 Nov.
a.s. zal het honderd j aar geleden zijn dat
de bekende Nederlandse theoloog prof,
dr. Herman Bavinck, die zowel hoog
leraar aan de theologische hogeschool te
Kampen als aan de Vrije Universiteit
geweest is en die ook deel heeft uitge
maakt van de Eerste Kamer der Staten-
Generaal, geboren werd. In verband
daarmee zal ook de theologische hoge
school der Geref. Kerken te Kampen
haar oud-hoogleraar herdenken. In een
op die dag te houden bijeenkomst zullen
spreken prof. dr. A. D. R. Polman over
„Bavinck als dogmaticus”, prof. dr. K.
Dijk over „Bavinck als hoogleraar” en
prof. dr. G. B. Wurth over „Bavinck als
cultureel mens”.
mensen babbelen, laat ze babbelen”.
„Dat doen ze juist”, merkte de
rechtsgeleerde mistroostig op.
„Wat mij betreft, kunnen ze naar
ik ben verbaasd
over je, Knivett. Ik dacht, dat je mij
Ingezonden Mededeling (adv.)
Singel 114-116
SCHIEDAM
Sedert jaren vertrouwd adres
PARIJS, 5 Nov. Twee Franse ad
vocaten, van wie er één vroeger
schermkampioen is geweest, hebben
elkaar tot een duel uitgedaagd nadat
zij vandaag in het gebouw van de cen
trale rechtbank te Parijs slaags waren
geraakt.
Het zijn Pierre de Perpezac, de ver
tegenwoordiger van André Baranes,
kroongetuige in de zaak der defensie-
geheimen, en Jean-Baptiste Biaggi, die
één der beklaagden, Roger Labrusse,
vertegenwoordigt.
Perpezac beschuldigde Biaggi in een
der gangen van het gerechtsgebouw
van het verspreiden van valse geruch
ten over hem. Een kort handgemeen
volgde. Toen zij scheidden, deelde
Biaggi mede dat hij secondanten zou
zenden om een regeling te treffen voor
een duel met Perpezac, een goed scher
mer.
Duelleren is verboden in Frankrijk
en gewoonlijk arriveert de politie te
gelijk met de duellisten op „het veld
van eer".
Von Ribbentrop, die een oude relatie
was van L. en zij kreeg gelegenheid
hem te polsen over zijn oordeel over
een vredesactie. Kersten had haar daar
toe de opdracht gegeven en zij ging
naar Stockholm om hem over het on
derhoud met Von Ribbentrop verslag
uit te brengen.
De appellante zeide verder, midden
April 1940 na overleg met Kersten de
Nederlandse gezant, jhr mr H, M. van
Haersma de With op de hoogte te heb
ben gesteld van het voornemen van Hit
ler Nederland binnen te vallen. Zjj had
dat vernomen van Hövell. De contact
man tussen Himmler en Von Ribben»
trop. In 1948 had zij aan Kersten be®
richt gezonden van Himmlers plan all#
Nederlandse kunstschatten naar Polen
over te brengen. Kersten slaagde erin
het bevel te doen intrekken.
Zij was verontwaardigd over de be»
handeling van het beheersinstituut.
Dr Felix Kersten, „Medizlnalrat”,
wonende te Stockholm en thans Zweeds
onderdaan, bevestigde de mededelingen
van mevrouw van D. Hij voegde er nog
een aantal bijzonderheden aan toe en
verklaarde, dat appellante hem zeef
waardevolle inlichtingen heeft gegeven*
In verscheidene gevallen heeft zij, dan#
zij de tussenkomst van Kersten, rot
vrijlating van gevangenen bijgedragen*
De zakelijke aspecten van de reizen
naar Skandinavië waren de dekmantel
voor het overbrengen van boodschap
pen. Het ferromaterlaal, dat zij in Zwe
den voor de Duitse oorlogvoering be
stelde, zou langs andere weg toch in
Duitsland zijn gekomen.
In December 1943 had appellante
haar Intrek genomen op de Hoge Ve-
luwe, waar zjj na de evacuatie een rol
speelde btf de verpleging van de patiën
ten in de St. Hubertushoeve, waarheen
de Arnhemse ziekenhuizen waren ge
ëvacueerd. De arts J. H. van der Does
zeide als getuige, dat mevr, van D. voor
de medische staf een grote steun was
geweest. Zjj nam de huishoudelijke zorg
voor de verpleegsters op zich, die wa
ren gehuisvest in het museum Krotter-
Muller en zjj waarschuwde als er raz
zia’s op komst waren. Het was haar
bekend, dat er Joodse onderduikers in
het museum waren, o.a. de Joodse art»
dr Behrendt.
Mevr, van D. zei, politiek geen aan»
leiding te hebben gehad, Duits te voe
len. Zij was Amerikaanse van geboorte
en door haar vriendschap met van D.f
met wie zij Immers na de oorlog huwoe,
dacht zij al Nederlands. Zij ging vaï|
het standpunt uit, dat het Naziereglein
te gronde moest worden gericht en dat
alleen kon, als Duitsland de oorlog ver
loor.
Mr van der Grinten wilde het be
heersinstituut in de gelegenheid stelle#
tot een contra-enquête op 1 Decembef
en stelde de volgende zitting vast op
die datum.
Een recente foto van de op 84-jarige
leeftijd overleden beroemde Franse
kunstschilder Henry Matisse.
ARNHEM, 5 Nov. Onder presidium van mr J. H. M. van de Grinten
heeft de raad voor het Rechtsherstel te Arnhem de behandeling ter hand ge
nomen van het verzoek om ontvjjanding van mevrouw M. van D.-B. Deze
dame heeft bezwaar gemaakt tegen de maatregelen, die het beheersinstituut
tegen haar heeft genomen met het oog op haar houding jegens de Staat der
Nederlanden. Het beheersinstituut heeft een deel van haar vermogen in beslag
genomen voor een bedrag van circa vijftienduizend gulden. Doch van D.
plaatste zich op het standpunt, dat haar gedragingen ten opzichte van de
Geallieerden in het algemeen en in het bijzonder jegens Nederland geen vijan
delijk karakter hebben gehad en dat zjj bovendien aan de Geallieerde en de
Nederlandse zaak zeer belangrijke dienst heeft bewezen. Ter staving van haar
argumenten ten dienste van de ontvjjanding had zjj onder anderen als getuige
doen oproepen dr Felix Kersten, de vroegere lijfarts van Himmler, van wie
vaststaat, dat dank zij zjjn bemiddeling duizenden gevangenen in vrjjheid zijn
gesteld.
Mevrouw van D. is Amerikaanse van
geboorte. Haar moeder is van Zweedse
afkomst. Zij is in Duitsland opgevoed.
Van 1929 tot 1945 was zij gehuwd met
de Duitser L., importeur in ertsen. Na
haar scheiding trad zij in 1946 in het
huwelijk met de heer S. van D.
De voornaamste grieven van het
beheersinstituut tegen appellante be
rustten op de omstandigheid, dat zij
de leiding van het bedrijf gedu
rende de oorlogsjaren was blijven
voeren. Haar toenmalige echtgenoot
L. was in 1935 ernstig ziek gewor
den. Hij had toen de leiding van zjjn
zaak overgelaten aan zijn vrouw, die
daarna tot 1943 optrad als procuratie-
houdster.
In de oorlogsjaren had ze verschei
dene zakenreizen per vliegtuig naar
Skandinavië gemaakt. Op de vraag van
de president of deze reizen niet in het
belang waren van de Duitse oorlogvoe
ring, antwoordde zij, dat de eigenlijke
opzet was berichten over te brengen als
onderdeel van haar samenw'erking met
dr Kersten. In 1944 had zij een rol ge
speeld in het contact, dat de Zweedse
regering met Von Ribbentrop wilde op
nemen over een vredesactie. Zij kende
Benei,
doen?
een
d' 16e
BRUSSEL, 5 Nov. De expositie
ruimte van de wereldtentoonstelling die
in 1958 te Brussel wordt gehouden,
zal twee keer zo groot zjjn als die van
1935 en 200.000 m2 bedragen. Meer dan
50 landen zullen aan de tentoonstelling
van 1958 deelnemen tegenover 26 in 1935.
Canada zal met een bijzonder grote in
zending vertegenwoordigd zijn en heeft
verzocht over niet minder dan 25.000 m2
expositieruimte te mogen beschikken.
Het aantal Belgische deelnemers zal
10.000 bedragen, hetgeen het dubbele is
van 1935. De inzendingen van de Bel
gische Congo zullen evenveel ruimte in
nemen als die van het moederland. Naar
de commissaris-generaal van de wereld
tentoonstelling, Baron Moens de Fernig,
na zijn terugkeer uit de Verenigde Sta
ten verklaarde, wordt verwacht dat twee
millioen Amerikanen de tentoonstelling dewerking
zullen bezoeken. Men houdt er rekening TT
mee, dat de expositie door in totaal 25
millioen buitenlanders zal worden be
zocht.
Het werd juffrouw Hallet te gortig.
Het was nu vrijwel avond aan avond,
dat Jane tegen het schemeren de aardi
ge woning op de klip verliet, om laat
terug te keren. En het hielp niet, dat
zij er aanmerkingen op maakte. Jane
werd haar volslagen de baas. En zij
kon haar niet als een kind opsluiten.
Daar was zij te oud voor. Wat dat kind
er nu aan had, naar en over het dorp
en het strand te slenteren of bezoeken
af te leggen. Het was niet dan babbel
zucht. Als die jonge meisjes bij elkaar
komen hebben ze altijd iets om over te
kakelen. Jane beweerde wel, dat zij
vaak bij moeder Dance zat, maar haar
tante beliefde dat niet te geloven: ja,
zij zal zich daar vermaken bij zo’n oude
vrouw, een kleine dertig jaar ouder
nog dan haar tante! Larie natuurlijk.
Zij wist niet, hoe Jane aan te pak
ken. Met hardheid durfde ze niet. Dat
had zij gedaan met Jane’s broer, Geor
ge, die naar zee wilde, wat zij niet
wenste. Hij had het wel gedaan, en
was op het dorp bij iemand in de kost
gegaan. Op zo’n manier wilde zij Jane
niet verliezen. Want in de grond van
haar hart was zij een lief meisje, aan
hankelijk ook.
De trots van de Heer van Grey-
lands was weer opgewekt. Hij sprak
op een koude, fiere, toornige toon.
„Dat ik die raad gaf, geschiedde al
leen uit vriendschap”, zeide de ad
vocaat.
„Natuurlijk. Ik geloof dat. Maar ’t
was een vergissing. We zullen er niet
meer aan denken of er over spreken,
Knivett”.
Weer 30 km verder naar het Wes
ten de Gaspard-de-Colignyschool in
Gent. Een „gevestigde” school met 3
man personeel in de lagere school en
één in de kleuterschool. De school
staat zo goed aangeschreven, dat zelfs
professoren van de Gentse Universi
teit hun kinderen er aan toevertrou
wen, zelfs al delen zij niet de begin
selen, waaruit de school leeft. Met
genoegen luister ik naar het keurig
Nederlands, maar soms ook naar het
smeuig Vlaams, waarin meester Van-
derhaegen zijn lessen geeft en zijn
vermaningen uitdeelt. Maar ook hier:
grote financiële zorgen.
En diezelfde middag bereik ik langs
bijna onbegaanbare wegen het in de
Vlaams Ardennen verscholen dorpje
Marla-Hoorebeke. Hier werkt de on
vervalste Vlaming Meester De Jonge
al meer dan 30 jaar in zijn éénmans-
En dan Denderleeuw, 25 km ten
Westen van Brussel. Dat is een won
der op zichzelf. Een puur Roomse om
geving, waar een gewezen Roomse
pastoor, een tot het Protestantisme
bekeerde „biervoerder”, een Neder
lands fabrikant en nog enkele pio
niers een school bouwen, die straks
klinken zal als een klok. Er zijn al
dertigtal kinderen voor lagere
school en kleuterschool samen, maar
de perspectieven zijn heel hoopvol, er
zit groei in dit centrum! De Belgische
regering betaalt voorlopig echter geen
cent, want het minimum aantal leer
lingen is nog niet bereikt. En toch
zitten we ’s avonds gebogen over de
tekeningen van de prachtige hal-
school-in-aanbouw, die straks een sie
raad zal worden van het dorp. Roeke
loos torenbouwen zonder kosten-
bereken’ng? Neen, het vervullen van
een opdracht! Zullen we deze bou
wers alleen laten ploeteren?
AMSTERDAM, 5 November. Op de derde dag van zyn verblijf in ons
land heeft Keizer Haile Selassie een drietal grote Nederlandse bedrijven be
zocht. Het eerste bezoek in de morgen gold de fabriek van Werkspoor N.V.
in de hoofdstad. Het was de eerste maai sedert het bestaan van deze in
dustrie dat een Keizer het bedrijf bezichtigde. Voor de hoofdingang stond
vanmorgen een talrijk publiek, waarbij vooral de jeugd van de eilanden rijk
vertegenwoordigd was. Toen de hofauto’s met de Keizer, zjjn zoon, de Ne
derlandse minister van Economische Zaken, prof, dr J. Zijlstra, voorreden,
zetten de kinderen spontaan „lang zal hij leven’’ in, een typische uiting van
Amsterdamse spontaneïteit.
Een muzikaal welkom werd het
hoge gezelschap in de hal gebracht
door het jongenskoor van de voor
bereidende bedrijfsschool „Paul van
Vlissingenschool”. De jongelui, in
hun blauwe overalls, stonden op de
trap opgesteld en zongen de Keizer
het bekende liedje „Een scheepje in
de haven lag....” toe. Luid weer
klonk uit de jongenskelen het re
frein „O jo, o jo”. Een glimlach
gleed over het gelaat van de Keizer,
die de jongelui met applaus dankte.
Het gezelschap begaf zich vervol
gens naar de zgn. pronkkamer in het
ontvangstcenUuni, in het gebouw van
de voormalige admiraliteit gevestigd.
De rondgang begon met een bezoek
aan het Werkspoor museum en aan
offer worden. Als U het bedrag stort
op giro 20529 ten name van onder
getekende, hoop ik te zijner tijd in
dit blad een flinke verantwoording te
kunnen publiceren. Zullen we nueens
niet afwachten wat anderen doen,
maar de volgende week zelf aanpak
ken? Als op iedere school één college
het initiatief neemt, is U verzekerd
van de dank van het Protestants
België en van
het niet mogelijk, dat wij hen een
helpende hand toesteken?
Graag geef ik het volgende voor
stel in overweging. Laten al onze
Prot. Chr. scholen één week de op
brengst van het Zendingsbusje zo
mogelijk door Bestuur en personeel
naar boven afgerond afstaan voor
de Prot. scholen in België. Als allen
meedoen, kan dit een prachtig dank-
Al- TT U-+ o+zïtO
53)
Even later verliet het meisje de
muur en sloeg de weg naar haar wo
ning op de klip in.
Enerzijds herademde madame Gui
se, omdat niemand haar had opge
merkt, maar aan de andere kant was
er verbazing over het wonderlijk, niet
te begrijpen toneeltje, dat zij aan
schouwd had. Zij ken niet nalaten, te
denken, dat er toch een romantisch
en geheimzinnig waas lag over alles
wat betrekking had op de Monniks-
toren.
Na even gewacht te hebben, sloop
ook zij weg, onwillekeurig een blik
werpend op de beide vensters, waar
achter de Grijze Monnik gewoon was
te verschijnen. Maar alles was don
ker en stil.
Nauwelijks had zij tien stappen ge
daan, of zij hoorde mannenstemmen.
Eén van hen was Mr Castlemaine, de
ander kende zij niet. Zij liepen naar
de Hut van de overste Teague. Hun
stemmen zwierven vzeg. Toen was de
kunst voor Charlotte Guise vrij, om
met spoed, door de kerkdreef, naar
Greylands terug te keren.
Het was inderdaad Mr Castlemaine
geweest, die vergezeld was van de ad
vocaat Knivett, de adviseur en zaak
waarnemer van de familie Castlemaine
bij wie ook Anthony bot had gevan
gen.
Het drietal andere heren was nog
in „De dolfijn” nagenietend van het
diner, vermoedelijk een flink glas
drinkend, maar Knivett had Castle
maine uitgenodigd, een eindje langs
het strand te wandelen, zeggend, dat
hij in Stilborough nooit zo’n verge
zicht kon bewonderen. Overigens was
de avond te donker, om iets te kunnen
bewonderen. In werkelijkheid wilde
hij Castlemaine iets zeggen, maar wil
de niet met de deur in huis vallen.
Hij wees op het lichtje in de verte.
„Dat moet toch een vermoeiend en
eentonig werk zijn, om daar s nachts
te vissen”, merkte hij op.
„Och, die lui zijn er aan gewoon,
Knivett”.
„Dat zal wel. Gewoonte wordt een
de permanente foto-tentoonstelling.
Daar was o.m. een foto aanwezig met
de Keizer tijdens een van zijn be
zoeken aan de suikerfabriek te Wonji.
Ir. Damme bood hier de Keizer een
model van een werkspoor suikerriet-
molen aan.
Om half elf begon de rondgang door
diverse machinehallen en zgn. stel-
plaatsen op deze tocht begeleidde „Het
lied van de Arbeid” de Vorst: de di
rectie had het personeel verzocht aan
de arbeid te blijven. Toch groepten
overal achter de ramen en de ma
chines de arbeiders tezamen om het
hoge gezelschap voorbij te zien wan
delen. Alles was in vol bedrijf, vooral
in de ketelmakerij was het lawaai
oorverdovend.
Bijzondere belangstelling van de
Keizer hadden de jeugdige arbeiders,
telkens bleef hij staan en vroeg dé
jongelui wat zij deden.
Tot slot van de uitgebreide rond-
gang werd een grote montagehal bei-
zichtigd waar enorme dieselmotoren
en turbines worden gebouwd. Deze
hal bood een imposante aanblik. Op
het fabriekse-iplacement stonden dé
hofauto’s reeds te wachten. Na af
scheid te hebben genomen van de di
rectie vertrok de Keizer naar het pa
leis terug.
Om twee minuten voor twaalf ver
trok de Keizer per vliegtuig van Schip
hol voor een bezoek aan de Philips en
de D.A.F.-fabrleken te Eindhoven.
0DKegr'jpt dat de gedachte bij mij
- Watn: wat kunnen wij voor deze
ux-partners in geloofsverband
ïh vele opzichten hebben wij
ereschuld tegenover België. In
Prek e2yw kwamen de eerste hage-
l ers u'* het Zuilen en de meesten
hebben hun geloof met de
--1 bezegeld. Nu is het Bel-
Hanoi past zich aan.... aan de terug
gekeerde „vrede”, aan de periode van
opbouw, die zo langzamerhand gaat in
treden en aan de bezetting door Viet-
minh-troepen.De bewoners doen hun
best om Vietminh-minded te worden en
de stad zelf, wel, daar is in feite nog
heel weinig veranderd.... Weliswaar
staan nu op de belangrijke punten in de
stad Vietminh-soldaten, inplaats van
Fransen of Vietnamezen, maar uitein
delijk is het verschil tussen de nieuwe
militaire gezaghebbers en de oude maar
heel klein.
Dat dit inderdaad zo is, toont deze foto
van een Vietminh wachtpost bij de Dou-
mer-brug. Zelfs de vrachtwagen van het
type Molotova op de brug toont merk
waardig veel gelijkenis met vrachtwa
gens van de Westelijke geallieerden,...
schooltje van thans 24 discipelen. En
hoe! Kunt U zich bij benadering voor-
stellen welk een energie, maar ook
Welk een geloofsmoed er nodig is om
tientallen jaren lang zonder één ge-
Ükgezinde collega in een straal van
weer dan 20 km te werken aan het
geestelijk en stoffelijk heil van deze
eenvoudige dorpskindertjes? En als ik
eens een kwartiertje zijn taak over-
neem en ga peilen naar de kennis
Van de Bijb. Gesch., sta ik versteld
°’er de resultaten van dit in alle
eenvoud gegeven onderwijs.
spreek ik niet over Genek en
en Boechout: het is overal het-
beeld. Materiële zorgen, die
weer naar de keel grijpen en
een blijmoedigheid, die be-
aamt. Die ook óns beschaamt,
ant vergeleken bij onze Belgische
r>enden zijn wij rijk met onze wel-
v°orziene scholen.
tweede natuur, A propos, mijnheer
Castlemaine - daar schiet me juist wat
te binnen - ik zou u graag een goede
raad geven, als ik er zeker van was,
dat u mij die niet euvel zou duiden”, hartelust kletsen.
„Wat is er? Spreek op, Knivett”. over je, IGdveii.
„Zou het u niet mogelijk zijn” te goed kende om me zoiets voor te
de stem van de advocaat daalde stellen”.
„de acte te vertonen, waarbij Grey
lands u toegewezen is?”
„Natuurlijk zou ik dat kunnen, als
ik er lust in had”.
„Dan zou ik u raden, het te doen.
Ik heb het al enige tijd geleden wil
len zeggen maar ik aarzelde, omdat
ik niet wist, hoe u het zoudt opne
men”.
„Waarom heb je mij
zeggen?”
„Wel ronduit gezegd, er wordt
over u gebabbeld. Het is kletspraat
van uilskuikens, maar goed, het ge
beurt, u weet het even goed als ik.
Als u het nu zo eens kon aanleggen,
dat iemand de acte eens zag, die u ’t
bezit van het landgoed verzekert
men behoeft niet te merken, dat u ze
opzettelijk laat zien dan zou men
er overtuigd van zijn, dat u geen re
den had, om uw neef Anthony naar
de maan te wensen, en u zoudt de
praatjesmakers de mond stoppen. Doe
dat, mijnheer Castlemaine”.
„Ik meende uit uw woorden te
moeten opmaken, dat men zegt, dat
ik Anthony uit de weg heb geruimd?”
„Iets van die aard tenminste. Na
tuurlijk is het geklets. Er is niets van
waar, maar als u doet, wat ik u raad,
dan zult u eens zien, dat het praatje
onmiddellijk de wereld uit is. Laat de
acte zien, hoe eerder, hoe liever, aan
een of ander achtenswaardig persoon,
op wiens woord men staat maakt”.
„En dat zou een eind maken aan
de praatjes, denk je?”
„Zonder twijfel. Het zou het beste
bewijs zijn, dat u geen enkele reden
kondt hebben, Anthony ver van hier
te wensen”.
„Luister dan eens goed naar mijn
antwoord, Knivett. Ik zeg neen. Voor
dat doel zal ik de acte nooit of te
nimmer vertonen, nooit. Willen de
Gaat U maar eens mee! In Meche
len, bolwerk van het R. Katholicisme,
staat de Gustaaf Adolfschool, een uit-
valspunt via het Protestantisme aan
de rand van - -
ten en de Republikeinen aan de voor
avond van de grote algemene verkie
zingen broederlijk verenigd een mars
naar het Witte Huis gemaakt om op
die wijze en met spandoeken en borden
te protesteren tegen het feit, dat het
hun nog steeds niet wordt toegestaan
aan de verkiezingen deel te nemen. Op
een dertig voet groot platform voer
den de demonstranten een model mee
van het Washington Monument en een
vrouw, gekleed volgens de mode van
150 jaar geleden, die men „Mevrouw
Stemloos Washington” had gedoopt.
Dit alles om nadruk te leggen op de
mening van de burgers van Washing
ton, dat de wet, die hun op de dag van
heden nog het recht tot stemmen be
neemt, volkomen „antiek” is. En ter
wijl de rest van de Amerikanen ter
stembus toog, kon het zo gebeuren, dat
de Washlngtonners protesteerden om te
mogen stemmeneen volgende
keer
j r lezer van ons blad weet.jgisch Protestantisme een verdwij-
dat de begrippen „arm” enjnend kleine minderheid geworden. Is
1 rijk” geen tegenstelling behoe-
n’ te vromen. Men kan bitter
'L zijn naar aardse maatstaf en
toch onnoemelijk rijk door het bezit
van schatten, die met geen dollars
zijn te betalen.
Vandaag wil ik met de armoede
en rijkdom echter een andere kant
Want dezer dagen maakte ik
tournee langs verschillende
Chr. scholen in België. En bij
het ordenen van mijn notities dringt
zich te’kens weer de gedachte aan
rijke” armen of „arme” rijken
naar voren.
de stad. Rasechte Vla
mingen geven er les aan 67 Vlaamse
en Nederlandse kinderen en kleuters.
Hun salarissen worden door de Bel
gische regering betaald. Maar dat is
Gan ook alles. Meester Bohets, die
iedere dag van Waterloo naar Meche
len komt, leeft wat zijn leermidde
len betreft, van giften en gaven uit
Holland. Gekregen schoolplaten en
Bijbels en losgescheurde present
exemplaren van uitgevers vormen een
groot deel van zijn werkmateriaal. En
j0Ch met welk een blijmoedigheid
doet deze gulle Vlaming geassisteerd
door zijn twee onderwijzeressen, zijn
d- lijks werk! Het Bestuur heeft
zelfs de moed een nieuwe „Kinder
tuin” kleuterschool) te bouwen,
hoewel nog slechts van de bouw
som bijeen is! Wat een rijkdom aan
geloofsoptimisme en vertrouwen! Men
waant zich hier terug in de eerste
dagen van onze schoolstrijd toen
de kleine luyden met vreugde hun
penningen offerden voor de School
met de Bijbel.
en
