Ha
onze
een
AKKERT11
I I
L
u.J
1
moeilijke begintijd wachten
emigranten in Canada geweldige successen
1
175
THREE LIONS
7
1
Nederlands ereveld in
Lübeck ingewijd
Het ijdel hart verbrijzeld
door FOKA VAN LOON
r--
Geëmigreerd
Nederlander werd
Kinderrechters vragen
grotere bevoegdheid
radio-omroeper
Ministeriële bood
schap tot de jeugd.
Opvallend lekker....
van
Nieuwe commissie
voorbereiding
leraren M*
Metselwedstrijd te
Rotterdam
Pijn, die U overvalt
en de rest van de dag nutteloos dreigt
te maken, kunt U terstond stillen.
Toestand te Hanoi
rustig genoemd
Er rusten 130
landgenoten
A«K»U* gaat nieuwe
vezel vervaardigen
„Net of je alleen in een donker bos woonde"
ZEEUWSCH DAGBLAD
BANDEN
FEUILLETON
Kilometers
Beter
Veel belangstelling voor
A.N.W.B.-fotowedstrijd.
door Mr J. G. Rietkerk,
Adjunct-Directeur van de
Chr. Emigratie Centrale.
Maar emigratie betekent een volledige afrekening
met het oude en de opbouw
iets volkomen nieuws.
pagina A
Woensdag 21 Juli 1954
Ingezonden Mededeling (Adv.).
Ingezonden Mededeling (Adv.).
C4
Bi
zicht dient te blijven.
de kop in te
47
de
(Wordt vervolgd).
Te Arnhem is op 88-jarige leeftijd over
leden prof, ir G. H. de Vries-Broekman,
oud-hoogleraar aan de Technische Hoge
school te Delft en ridder in de Orde van
de Nederlandse Leeuw. Gedurende zes-
en-dertig jaar diende prof, ir de Vries-
Broekman het Technisch Hoger Onder
wijs.
kozing echter niet gediend. Zij vangt
het groezelig knuistje in haar hand
en beduidt Roelie, dat haar een gron-
...’des Mededeling iArtv>
7 Is altijd makkelijk
bij U te hebben,
die helpen direct!
HANOI, 20 Juli. Twee eskadrons tanks
hebben Maandagavond na de betoging
van Vietnamese nationalisten in de stra
ten van Hanoi gepatrouilleerd. Er deden
zich geen incidenten voor.
Franse autoriteiten te Hanoi hebben
verklaard, dat in geval van een over
dracht van Noord-Vietnam aan de Viet-
minh alle Vietnamezen die zulks wensen,
zullen worden geëvacueerd. De vervoers
dienst van het opperbevel van Noord-
Vietnam heeft reeds een plan klaar voor
de evacuatie van 6000 Franse burgers.
Men was te Hanoi van oordeel, dat
men minstens een maand moet krijgen
voor de ontruiming van Hanoi, waarbij
de weg Hanoi-Haiphong onder Frans toe-
„Maar gisteravond kreeg hij geen
schrobbering”, veronderstelt Gees on
deugend. „Dan mag hij wel een dikke
pakkerd hebben, want aan zijn slor
digheid heb je dan toch maar te dan
ken, dat je eindelijk in de armen van
zijn vader belandde!”
„Je kon er wel bij geweest zijn!”
zegt Diena lachend, ,,’t Is een wonder
hoe ’n heldere voorstelling je hebt
van de gang van zaken!”
derlanders, vooral in ’t begin nogal
eens rauw op *t lijf, maar al spoedig
leert men, dat het grotere risico, dat
men in vele opzichten loopt, zijn be
loning vindt in veel hogere verdiens
ten dan men in Nederland ooit zou
kunnen maken, waardoor men in staat
is zélf een zekere reserve aan te kwe
ken voor eventuele tegenslagen. En
meestal vindt men weer spoedig een
andere job.
De fieldman van de Christian Refor
med Church en de Reformed Church
bewijzen de emigranten zowel bij eer
ste aankomst als later in dit opzicht
onschatbare hulp. Men zal evenwel af
moeten stappen van alles wat men in
Nederland aan functies en posities
HOE KOM IK AAN EEN
BAAN?
Laat ik voorop stellen dat ik, op een
heel enkele uitzondering na, al onze
Nederlandse emigranten aan ’t werk
heb aangetroffen. Maar, dat houdt nog
niet in dat dit voor ieder even gemak
kelijk is gegaan. Bovendien kan het
voorkomen, dat men Vrijdagsavonds
de mededeling krijgt dat men de vol
gende dag zal worden „afgelegd”, zo
als onze emigranten zeggen. Dit heeft
niets te maken met een of andere vorm
van overlijden, maar is een letterlijke
vertaling van het Engelse „laid off”,
wat „ontslagen” betekent. Dit valt on
ze, aan meer zekerheid gewende Ne-
overlijden. Ook staat op het ereveld
een herdenkingsmonument. Daarin zijn
de namen gegrift van 80 Nederlanders,
die in de trieste oorlogsdagen waren
begraven in massagraven en wier stof
felijk omhulsel niet is teruggevonden
of van wie men niet weet, waar zij be- 1
graven liggen. De toegang tot het ere
veld was afgesloten met een paars lint,
dat door zijn kleur ook sprak van de
droeve ereplicht, die hier wordt ver
vuld door de oorlogsgravenstichting. I
lint door en hiermede werd dit derde
ereveld, dat tot nu toe in Duitsland is
aangelegd, geopend. Er werden kran-
<r__i a ut:
Consul-Generaal der Nederlanden
’s-GRAVENHAGE, 20 Juli. De staats
secretaris van O., K. en W .heeft inge
steld een Commissie paedagogische en di
dactische voorbereiding leraren MO. De
ze commissie heeft tot taak voorstellen
te doen voor een nieuwe regeling voor
de paedagogische en didactische voor
bereiding van de aanstaande leraren bij
het Voorbereidend Hoger en Middelbaar
Onderwijs, voor zovel’ zij hun onderwijs
bevoegdheid ontlenen aan het bezit van
middelbare akten en daarbij voor zoveel
nodig en mogelijk aansluiting te zoeken
bij de regeling, vervat in het K.B. van 28
Augustus 1952, tot wijziging van het aca
demisch statuut, betreffende de opleiding
van de academisch gevormde leraren. De
commissie dient voorts advies uit te bren
gen omtrent al hetgeen verder voor de
paedagogische en didactische voorberei
ding van de aanstaande leraren bij het
voorbereidend hoger en middelbaar on
derwijs, voor zover zij hun onderwijsbe
voegdheid ontlenen aan het bezit van
middelbare akten, van belang kan wor
den geacht.
Voorzitter van deze commissie is prof,
dr M. J. Langeveld te Utrecht.
Aan de commissie zijn toegevoegd als
secretarissen mr L. Meertens en H. Steen
te ’s-Gravenhage.
toestand niet inziet,
drukken.
Ze was blij, dat 2e deze drukkende
sfeer eens even kon ontvluchten. Ei
genlijk is ze hierheen gefietst met het
vooropgezet doel, Gees tot deelgenoot
te maken van de hindernissen, die
men haar thuis in de weg tracht te
leggen, maar Gees heeft wél genoeg
aan haar eigen pakje, Diena zal er
dat van haar maar niet bij opladen.
BRUSSEL, 20 Juli. Aan het slot van
het internationale congres van kinder
rechters, dat onder voorzitterschap van
de Amsterdamse rechter mr W. P. C.
Knuttel te Brussel is gehouden, is een
resolutie aangenomen, waarin het con
gres aandringt op grotere bevoegdheden
voor de kinderrechters. Zij zouden be
voegd moeten zijn voor alle zaken be
treffende de status van het kind en voor
alle gevallen, waarin de toestand van het
kind in zijn milieu gerechtelijke tussen
komst eist.
Een tweede resolutie zegt, dat de tus
senkomst van de rechter in gezinsverhou
dingen een opbouwend karakter moet
hebben, opdat de gezinnen de belang
rijke opvoedingstaak gemakkelijker kun
nen vervullen.
Op de preventieve zorg voor lichamen-
lijke, geestelijke en morele gezondheid
van het kind legt de derde resolutie de
nadruk. Bij de bestrijding der jeugdmis
dadigheid is de organisatie van de vrije
tijdsbesteding der kinderen van groot be
lang. Kinderen en jongemensen moeten
beschermd worden tegen de gevaren van
bioscoop, pers, radio en televisie.
DEN HAAG, 20 Juli. Voor de vacantie-
fotowedstrijd, die de A.N.W.B. van Juni
tot en met September in samenwerking
met de Stichting „Film en Foto” en de
Bond van Ned. Fotodetailhandelaren or
ganiseert en waaraan door alle amateur-
fotografen kan worden deelgenomen, be
staat een zeer grote belangstelling.
De jury heeft thans beslist over de
meer dan duizend foto’s, die in de maand
Juni zijn ingezonden. De Juni-prijs voor
de beste kampeerfoto werd toegekend
aan de heer E. Mijnarends te Amsterdam,
die voor de watersportfoto aan de heer
G. J. Schuurmans te Nijmegen, terwijl
de prijzen voor de drie beste foto’s „alge
meen toerisme” gingen naar de heren
Th. G. Kuiper te Bilthoven, J. Zuurbier
te Amsterdam en C. W. J. Alsemgeest te
Hengelo.
(Van een speciale A.N.P. verslag
gever.)
LUBECK, 20 Juli. Op de begraaf
plaats „Park Friedhof Vorwerk” even
buiten de Duitse havenstad Lübeck,
wapperde vanmorgen de Nederlandse
vlag halfstok. Daar beleefde een groep
van bijna 50 Nederlanders op deze
grauwe morgen opnieuw in gedachten
de sombere dagen van de bezetting,
toen een van hen, die hun dierbaar
was, in den vreemde het leven verloor.
Het was een sobere plechtigheid op een
van het overige deel van de doden
akker afgescheiden stukje grond, waar
130 doden nu samen op een Nederlands
ereveld voor altijd rusten.
Bittere herinneringen bestormden de
nabestaanden, toen zij zwijgend en stil
na de inwijding het graf zochten van
de hun ontvallenen, de rustplaats van
hun man, vader of zoon. Op de graven
staat een eenvoudige steen, waarin de
Nassause leeuw is gebeiteld, de naam,
de geboortedatum en de datum van
„Och ja, ik ben zelf ook getrouwd,
hè? Ik spreek dus uit ervaring”.
De ogen van Gees concurreren in
glans met de gloed van haar rode
haren. De scheidende herfstzon weeft
er zoveel van haar goüd door, dat het
lijkt alsof iedere haar van levend
vuur was. De schoonheid hiervan treft
de kunstzinnige ziel van haar doch
tertje, dat haar, zelf zo vuil als een
plaat, van een afstandje vol kinder
lijke aanbidding aanschouwt. Dan
komt ze langzaam nader, om met haar
kleverige vingertjes het rossig vlam
mende hoofd van haar moeder aan
een nader onderzoek te onderwerpen.
trum te Rotterdam is opgetrokken. Het
vorig jaar namen aan deze wedstrijd 23
jongens deel. De jongelui hebben gisteren
en vandaag tezamen ongeveer twaalf uur
om hun werkstuk gereed te krijgen. Er
wordt in drie groepen gewerkt, n.l. een
A-groep, die bestaat uit jongens, die bij
het verlaten van hun school de eerste
z.g. schoolprijs hebben gewonnen, een B-
groep van jongelui die de tweede school
prijs hebben gewonnen en een C-groep
met deelnemers aan het leerlingenstelsel
metselen van de Stichting Vakopleiding
Bouwbedrijf.
Naast een persoonlijke prijs is er een
wisselprijs, een zilveren troffel, die zal
worden uitgereikt aan de school, waar
van de deelnemende leerlingen tijdens
de wedstrijd de beste prestaties leverden.
De minister van Wederopbouw en
Volkshuisvesting, ir H. B. T. Witte, zal
hedenmiddag behalve de prijzen ook aan
iedere deelnemer een diploma uitreiken.
ROTTERDAM, 21 Juli. Evenals het vo
rige jaar, wordt er ook dit jaar te Rot
terdam een landelijke metselwedstrijd
gehouden, die georganiseerd wordt door
de vereniging „De Nederlandse baksteen
industrie” en het „Bouwcentrum” te Rot
terdam.
Sinds gisterochtend acht uur zijn 50
jongens van 23 nijverheidsscholen uit het
gehele land, begonnen aan hun werkstuk
ken in een tent, die naast het bouwcen- 1
$6
ARNHEM, 20 Juli. Zoals bekend, heeft
de Algemene Kunstzijde Unie N.V. met
Imperial Chemical Industries een licen-
tiecontract gesloten voor de fabricage en
verkoop in Benelux van polyster vezels
en garens, in Engeland bekend onder het
ICC-merk Terylene, en in Amerika on-
der het dupont de nemours-merk Dacron. I
Terwijl de AKU voor polymide garens en I
vezels (van het nylon type) het merk En- i
kalon heeft gekozen, wordt aan deze
nieuwe vezels en garens van het poly- I
ster de type naam Enkalene gegeven. De
hoofdgrondstof voor deze synthetische
vezels en garens is afkomstig uit de aard-
olieindustrie.
Van de eigenschappen, zo deelt de AKU
mede, moge in de eerste plaats genoemd
worden de bijzonder grote breukbesten
digheid, die vooral in de dames- en he
renkleding van zeer veel belang is. Kle
dingstukken, geheel vervaardigd van En
kalene vezels of gemaakt uit menggarens
enkelene vezel met wol of andere ve- I
zeis behoeven niet of nauwelijks ge I
streken te worden. Voorts zijn er nog I
andere waarde volle eigenschappen, zoals
hoge slijtage-sterkte, prettige, warm®
greep, weerstand tegen talloze chemiw
liën, bestendigheid tegen inwerking van I
zonlicht, enz. Behalve voor de kleding'
industrie en de meubelbekleding zulle9
deze vezels en garens op grond van hu»
bijzondere eigenschappen ook voor tech-
nische doeleinden een belangrijke plaat»
gaan innemen, aldus de AKU.
Bij de Australische radio bestaat even
als bij de Amerikaanse radio het systeem
der commerciële uitzendingen. Er zijn
bepaalde radiostations, die zich daarin
specialiseren, zoals b.v. het station, naar
zijn roepletters bekend als 2 KM dat ge
vestigd is te Green Hills in New South
Wales. Elke Donderdagavond verzorgt dit
station een programma van Europese mu
ziek met een gesproken toelichting over-
het leven in Europa in het algemeen en
over de ervaringen van Europeanen, die
naar Australië zijn geëmigreerd. Dit pro
gramma wordt verzorgd door onze land
genoot Flip van Swyk, die als omroeper
in dienst is van 2 KM.
Hij kon deze betrekking krijgen daar
hij behoorlijk Engels sprak en daar de
leiding van 2 KM van mening was dat
de assimilatie van de emigranten in het
Australische leven ermee gediend zou
zijn, indien zo nu en dan ook eens de
stem van een immigrant voor de micro
foon zou klinken.
Zoals te verwachten was aldus de
directeur van 2 KM de heer L. B. Harte
vroegen de Australische luisteraars
zich al spoedig af wie toch die spreker
was, wienst accent even wat Amerikaans
aandeeu (Flip van Swyk was in dienst
bij de AmeriKaanse troepen in Frankrijk)
en die soms uitdrukkingen gebruikte,
welke in Australische oren zacht ge
zegd wel eens origineel klonken. Deze
nieuwsgierigheid van het publiek droeg
er uiteraard weer toe bij de belangstel
ling voor de uitzending van 2 KM te
doen toenemen.
De heer Harte vertelde lachend dat de
scholing van Flip van Swyk tot omroeper
hem de eerste tijd wel eens hoofdpijn had
bezorgd, maar dat onze landgenoot het
„mondwerk” dat bij dit beroep behoort,
nu volkomen beheerst en dat hij thans
zeker op één lijn gesteld kan worden met
andere Australische omroepers.
maanden nogal eens moeilijl even
vlug een geschikte baan te vinden als
men zou wensen. Maar als men let op
de geweldige industriële ontwikkeling
van Canada, als men ziet hoe langs de
Queen Elisabeth Highway van Toron
to naar Hamilton en in de omgeving
van steden als Montreal en Winnipeg
de nieuwe fabriekscomplexen als
paddestoelen uit de grond rijzen, als
men leest van het St.. Laurence
Seaway project van zestig millioen
dollar, dat duizenden arbeiders jaren
lang werk zal gaan verschaffen, dan
geloof ik vol vertrouwen te mogen
besluiten met de reeds meermalen ge-
uite spreuk: „Canada is een land in
opkomst en onze emigranten groeien
mee’’.
Zo heb in in de maanden Mei en
Juni dwars door Canada gereisd, van
kust tot kust, om bij ieder van de vele
tientallen emigranten die ik bezocht
heb, in welke omstandigheden zij ook
verkeerden, tot deze conclusie te ko
men. Ei- zijn nogal wat Nederlanders
in Canada. In de eerste week van mijn
verblijf mocht ik de huldiging mee
maken ter gelegenheid van de binnen
komst van onze 100.000ste emigrant
sinds de laatste wereldoorlog.
Naast deze 100.000 zijn er natuurlijk
sinds 1946 door geboorte in Canada
zelf nog heel wat Nederlandertjes bij
gekomen, maar omdat deze kinderen
óók direct de Canadese nationaliteit
verkrijgen, zullen we die, om geen ru
zie met Canada te krijgen, er verder
maar buiten houden.
NIET OP IEDERE
STRAATHOEK.
Nu moet men zich ook weer niet
voorstellen dat men op elke hoek van
de straat een Nederlander tegen ’t lijf
loopt, maar wél is het zo dat men, in
welke plaats ook, maar even bij het
postkantoor behoeft te informeren om
naar een reeks van landgenoten ver
wezen te worden.
Dat zegt wat in een land als Canada.
Geografisch kan het eigenlijk geen
land meer genoemd worden, maar is
het beter van een werelddeel te spre
ken.
Een van de eerste dingen waarmede
de Nederlandse emigrant dan ook zal
moeten afrekenen is zijn Hollands be
grip van land en afstanden.
Het zou nu te ver voeren om een
uitvoerige beschrijving te geven van
Canada’s verschillende landstreken,
maar als men let op de geweldige ver
schillen tussen het zachtglooiende rijk
geaccidenteerde heuvellandschap van
Zuid-Ontario, de woeste, onherbergza
me sparrenbossen in het Noordelijk
deel van het land, de wijde eindeloze
vlakten van de prairieprovincies,
één van ’s werelds rijkste gr aangebie
den de ruige, imposante pracht van
de Rocky Mountains en de vruchtbare
fruitvalleien van British Columbia,
welke gebieden, iedei' voor zich, dagen
en dagen reizen vergen, dan realiseert
men zich spoedig dat van „Canada”
zonder meer eigenlijk niet gesproken
kan worden.
Nu gaat het afrekenen met deze
Hollandse begrippen vrij snel.
Men wordt zo volkomen opgenomen
in al dat nieuwe, dat de overschake
ling plaats vindt zonder dat men het
zelf merkt.
Er zijn echter veel andere onderwer
pen, die de emigrant meer moeite kos
ten. Een van de belangrijkste vragen
voor hem bij aankomst in het nieuwe
land is': „Hoe en waar kom ik aan een
baan?”
’s-GRAVENHAGE, 20 Juli.
De minister van O., K. en W.
heeft zich tot de jeugd gericht
met het verzoek om, als zij met
vacantie gaan, op hun tochten en
in hun kampen de natuur te ont
zien.
„Wees voorzichtig met vuur
dit voorjaar zijn helaas weer
honderden hectaren los en heide
verloren gegaan spaar plant
en boom en laat de plaatsen waar
je geweest bent achter, zoals je
ze zelf graag hantreft. Denk er
aan, dat hij, die de natuur ont
siert en vernielt, blijk geeft van
gebrek aan beschaving’’, aldus de
minister die besluit met de woor
den: „Ik wens jullie een prettige
en verkwikkende vacantie”.
Gees komt gelukkig ook niet op het
idee, dat de oude vrouw Stapelkamp
de toekomst zo donker inziet. Nee, de
romantiek van „hoe het begon” heeft
meer haar interesse.
„Was ’t al lang in de maak?” vraagt
ze.
Diena lacht: „Nee, het is een nog
kersvers nieuwtje, pas van gister
avond. En ik geloof, dat hij mij nog
niet gevraagd zou hebben, als ik niet
over de klompen van Hendrik Jan
was komen te vallen. Die schopt zijn
klompen altijd zomaar uit, vlak voor
de deur. Ik had hem al zo vaak ge
zegd: JOggie, doe dat toch niet, ik ecu uaucr uuueixucn ie unucxweijjcn.
breek er mijn benen of mijn nek nog Gees is van deze onhygiënische lief-
eens over. Maar niet luisteren van-
zelf en ik had ’m toch ook al es flink
stijf bij zijn arm gepakt!”
sen gelegd bij het monument door de
Consul-Generaal der Nederlanden te
Hamburg, door de president van de
Oorlogsgravenstichting en namens liet a
gemeentebestuur van Lübeck.
Aalmoezenier P. G. M. Schoonebeek I
zegende de graven van de R.K. slacht- I
offers en de legerpredikant, ds P. Swa-
german sprak een gebed uit. Vooi- de
opening van het ereveld werd in de
rouwkapel een korte plechtige bijeen
komst gehouden.
„Dank je”, zegt Diena geroerd. Na
de harde noten, die ze gisteravond
thuis te kraken kreeg, doet haar deze
adhesiebetuiging dubbel.
Haar vader en moeder waren niet
zo in de wolken toen ze hun haar be
sluit om met Hendrik in het bootje te
stappen, meedeelde. Ze zagen een
donker zwerk drijven en tekenden
haar dit in de somberste kleuren af.
Haar moeder vooral betoonde zich
een ware artiste in het schilderen van
zwarte toekomstbeelden. Binnen het
jaar, zo voorspelde ze, zou ze er bij
komen te liggen. Ze is thuis altijd in
de watten gelegd en daarom gewor
den, wat ze is en nu zal ze haar met
kunst en vliegwerk beschermd broos
gestel in de wervelstorm van een
groot gezin storten? Diena zal wel
wijzer wezen, hoopte ze. De boerderij
eist zijn deel ja zeker, al is er een
meid voor het zwaardere werk, dan
nog. Diena heeft daar zo geen weet
van, omdat haar moeder altijd ieder
strootje voor haar wegruimde, maar
de practijk zal het haar straks wel
leren, mocht ze al in haar onzalig
voornemen blijven volharden. Met de
spruiten zal ze de handen méér dan
vol hebben. En als er dan ook nog
eens gezinsvermeerdering mocht ko
men, zal dat de deur dicht doen en
Diena aan de rand van het graf bren
gen of er in. Diena’s opgewektheid
kende daardoor haar grenzen wel,
toen ze gisteravond naar bed ging en
ook vanmorgen was haar moeder er
weer als kippen bij, om ieder spoor
van vrolijkheid als ongepast en een
bewijs, dat Diena de ernst van de
dige wasbeurt te wachten staat. Het
kind knikt vol vreugdige instemming
en gebaart: „In de grote teil?”
Ze beschrijft een groot ovaal in de
lucht. Ja, dat mag. Roelie maakt een
sprongetje van verrukking en tracht
haar moeder uit de stoel te hijsen. Ze
is voorstandster van de daad bij het
woord.
„Nou, toe dan maar!”, zegt Gees,
„dan is het maar gebeurd voor dat je
vader er is!”
Zich schommelend aan de armen
van haar moeder en tante, laat Roelie
zich vervoeren.
„Wat wordt ze al groot, hé?” zegt
Diena, die het ineens opvalt, dat het
kind zulke lange benen heeft.
„Ja! En dat zoiets dan niet naar
school gaat, enkel en alleen omdat
haar vader het in zijn eigenwijze
hoofd heeft gezet, dat ze ja, wat
verwacht hij eigenlijk? dat ze op
een goeie dag zomaar zal gaan pra
ten?”
De heldere ogen van Gees ver
troebelen van spijtige boosheid. Diena
stemt met haar in. Die mannen. Je
zou ze soms! Zelfs die van haar doet
af en toe dingen dat je je afvraagt:
heb je ze nou nog allemaal of niet?
Dan krijgt hij b.v. ineens een vlaag
van overbezorgdheid voor de kinde
ren en doemt uit de veelheid van zijn
herinneringen op, dat zijn vrouw erg
voor iets wolligs onderaan was. Na
tuurlijk heugt hem zoiets op de warm
ste dag van het jaar, als de mussen
flauw van het dak vallen en een kind
het ongeluk heeft even te kuchen.
heeft bereikt. Ik heb boekhouders en
bedrijfsleiders aangetroffen als sjou-
wersknechten en bordenwassers. Een
ervaren loodgieter ontving een werk
vergunning als „leerling-loodgieter”
met de simpele aantekening: veertien
jaar „experience”. Maar wanneer deze
mensen eerst in de practijk getoond
hebben wat zij waard zijn, dan ligt na
korte tijd de weg tot betere posities
voor hen open. Mits men zijn vak maar
verstaat en Engels kent.
Welke Nederlandse ondernemer zou
een werkkracht aannemen, die niet
eens kan vertellen wat hij kan om op
alle vragen met een stom schouderop
halen moet antwoorden? De beste vak
man ontneemt zich hierdoor de helft
van de voor hem beschikbare moge
lijkheden, en plaatst zich daarbij op
één lijn met de ongeschoolde. En die
mogelijkheden zijn vele, mits men niet
vergeet, dat de eerste jaren voor ieder
een moeilijk zullen zijn. In een stadje
in Zuid-Ontario bezochten wij een fa
milie met 7 kinderen uit Limburg. De
vader werkte als metselaar op een
bouwbedrijf, waar hij 1.25 per uur
verdiende, terwijl de oudste zoon een
baantje op een fabriek had en een
dochter als leerling-verpleegster in ’n
ziekenhuis werkte. Helemaal geen bij
zonder geval dus. Toch wist de moe
der ons te vertellen dat zij kans had
gezien in de twee jaar dat zij nu in
Canada waren meer dan 2000,over
te sparen, ondanks haar grote gezin.
„Dit hadden we in Nederland nooit
kunnen bereiken”, verklaarde zij ons,
„en daarom zou ik nooit meer terug
willen. Maar als ik aan de eerste tijd
denk, die was heel erg, omdat ik geen
Engels kende. Het was net alsof je he
lemaal alleen in ëen groot donker bos
woonde.”
Ik zou vele gevallen kunnen noemen
van geweldige successen die onze emi
granten in korte tijd hebben weten te
behalen. Vooral onder de agrariërs zijn
er honderden die in enkele jaren tijds
kans hebben gezien zich zelfstandig te
vestigen, terwijl men hier en daar ook
nogal eens een Nederlandse bakker of
slager in zijn eigen bèroep terug kan
vinden.
De tijd ontbreekt me helaas om hier
verder op in te gaan. Alleen dit: zon
der moeite is niemand er gekomen en
die moeilijkheden waren en zijn nog
steeds niet gering. De tijdelijke werk
loosheid maakte het in de afgelopen
Wanneer men zich in Nederland tot een of andere emigratie-instantie
wendt om inlichtingen te ontvangen over emigratie naar een bepaald
land, dan zal men bij de vele raadgevingen en waarschuwingen ook
altijd te horen krijgen dat emigreren is een volledig alrekenen met het
oude en een opbouw van iets volkomen nieuws.
Pas wanneer men zelf in de gelegenheid is geweest onze Neder
landse emigranten in het buitenland te bezoeken, ervaart men ten diep
ste de waarheid en de waarde van deze woorden.
I
l
I
