Indrukken van een tentoonstelling.
EEN GEKLEED MEISJESJURKJE.
Een Nederlands meisje op bezoek
achter het ijzeren gordijn.
D
Er blijkt vraag naar
Over rode overalls, het vakmanschap van
de boerenstand, een kousenbreimachine en
een gesprek bij een springconcours.
DOODT VLIEGEN EN MUGGEN MET OM YL
MENU'S
voor een week in Juli.
JUleJitei
ojj M yeJbied
Wrt was het vorige week druk
in Goes. Nee, ik ben er niet
aldoor op uitgetrokken, dan
zou het niet goed gaan met de huis
houdelijke gang van zaken, maar
Vrijdagmiddag heb ik het er van
genomen om de Tentoonstelling van
de Z.L.M. eens te gaan bekijken.
Daar viel wat te zien. Ik had er over
horen vertellen en wel begrepen, dat
er ook voor ons vrouwen, heel wat
was, dat op ons eigen terrein valt.
Ja, en dan wil ik er bij zijn. Maar
toen ik er eenmaal was, heb ik na
tuurlijk de meer vrouwelijke gebie
den niet overgeslagen, maar zomaar
aan het begin van mijn rondgang
was ik gegrepen door wat een mijn
heer stond te vertellen over die
ellendige parasieten, die de gezond
heid en het leven van onze paarden
bedreigen. Nooit geweten, dat er
zoveel aanslagen worden gepleegd
op het leven van deze moo.ie en no
bele viervoeters. Die mijnheer sprak
zomaar losjesweg over honderddui
zenden eieren, die deze kwaadaardi
ge parasieten per dag produceren.
Het gaat je kriebelen als je zo iets
hoort.
Bij de verdere rondgang door al die
tenten trof het me telkens- weer, hoe
veel er gedaan moet worden om al die
vijandelijke machten en krachten in
de natuur, waardoor ons voedsel in
gevaar dreigt te komen, te beteugelen.
Als je met een boer spreekt, heeft
die nog wel eens de gewoonte om te
zeggen: „Ik ben maar een boer!" Maar
mensen, ik neem er mijn pet voor af.
Wil een ".oer werkelijk zorgen, dat zijn
bedrijf voor hèm rendabel is en voor
ons voedsel opbrengt, dan moet hij een
knap „vakman" zijn, dat heb ik ten
minste wel begrepen. Natuurlijk is er
heel veel hulp, geleerden op elk terrein
bieden bijstand, maar je moet als boer
dan toch maar zorgen, dat je weet wat
er dreigt en wat je er tegen kunt
doen.
Ja, ik was al wandelend en lerend
zo helemaal buiten (niet mijn boekje)
maar dan toch wel buiten ons vrou
welijk gebied getreden. Maar toen ik
weer in een tent was, waar heel veel
handwerken te bezichtigen vielen,
kreeg ik tocli het gevoel weer thuis
te zijn. Wat waren daar veel mooie en
ook practische dingen te zien. Dat dit
practische overheerst als je bij een
stand komt "an de „Huishoudelijke
Voorlichtingsdienst ten Plattelande"
baart natuurlijk geen ver- ondering.
Het lijkt me voor vrouwen en meisjes
in de boerderijbedrijven toch wel pret
tig, als ze zo eens zien, dat ze er toch
niet als een vogelverschrikker behoeven
uit te zien in hun werk. Die verschil
lende soorten o1 eralls in een warme
rode kleur kunnen werkelijk nog flat
teus zijn, denk ik. Als i': moest melken
droeg ik vast zo'n aardig ding, met
een blousje er onder. Voor die koe
beesten toch ook veel gezelliger!
Toen ik even stond te kijken bij een
matras, die men zelf zou kunnen ma
ken, vertelde een vlotte juffrouw bij
die stand, dat men door dit zelf te
doen, wel een vijftig gulden kan be
sparen op een bed. Best de moeite
waard, vind ik. Even later, toen ik
net wilde wegwandelen van de stand,
waar ik een heel poosje de mooie en
practische handwerken bewonderd
had, liep ik zo maar pardoes onze an
dere medewerker van ons Weekend,
Flip Bra-i tegen het lijf. Die had het
naar zijn zin, dat kun je begrijpen.
Nu ja, op dat ogenblik niet zo bijzon
der nog, hoor. Hij keek een beetje on
wennig na r al die handwerken. Maar
hij verklaarde, dat, nu hij eenmaal op
de tentoonstelling was, hij ook alles
wilde zien. Ik kon niet anders doen
dan hem schoon gelijk geven, omdat
ik hetzelfde van plan was. Maar later
op de middag, toen ik hem weer eens
zag bij het springconcours, toen kon
je zomaar zien, dat Flip het maar 'opper
best naar zijn zin had. Hij had niet
veel tijd voor conversatie maar tussen
twee sprongen in het parcours door,
wist hij me te vertellen, dat er heel
wat te zien was, en dat hij ook nog
wel wat geleer had.
Ik ben echter maar weer op mijn
eentje vmder gaan kijken. Ze hadden
me gezegd: „Och bij al die machines,
dat is niks voor vrouwen". Maar ik doe
altijd graag wat tegen de vleug in, dus
regelrecht na .r die machines. Ik vind
er iets fascinerends in. Stalen gevaar
ten, kleinere en heel grote, van de
meest wonderlijke constructie, leven
loze dingen eigenlijk, maar die toch
zoveel wc kunnen verzetten voor
ons. Nu ja, direct gesproken voor de
boer, maar indirect toch ook voor ons,
want de stad moet van het land gevoed
worden. In een van de eerste tenten
had ik al een hele poos staan kijken
naar een machine, die eieren sorteert.
Je begrijpt het niet. Als we zelf die
breekbare dingen moeten hanteren,
ben je zo voorzichtig als je maar kunt,
maar meestal krijgt een van die witte
dingen toch een deuk. Maar in zo'n
machine, gaat alles zomaar als vanzelf
en kneuzenniet één toen ik er bij
stond. Wat kunnen ze met machines
tcch een massa doen, overpeinsde ik
daar bij die eiersorteerder, maar op
eens name., mijn gedachten ee 1 won
derlijke en natuurlijk weer zo'n echt
vrouwelijke sprong. Ik dacht: „Nu
kunnen ze 't met al die machines haast
laten toveren maar het schijnt toch
onmogelijk te z!jn om eens een ma
chine te ontwerpen, waarop men voor
ons kousen maakt, die dün en tóch
sterk zijn en die niét en werkelijk
'it ladderen. Waar een mens al niet
aan denkt bij landbouwmachines. Na al
die machines kwam ik weer terecht
bij de stand van l.et Voorlichtings
bureau van de Voedingsraad. Ziezo,
dacht ik, nu neem ik het er even van,
want ik wil vooral vertellen, hoeveel
goede raad, dat bureau ons biedt. Er
lag een grote tafel vol met dunne
boekjes en vouwbladen, over alle on
derwerpen die voor ons van belang
zijn. Ge kunt voor enkele centen raad
krijgen over ons voedsel en de berei
ding. Een boekje met kaasrecepten,
een ander boekje, dat vooral voor jon
ge moeders van belang is. De groenten,
die zoveel goeds voor ons bevatten,
hebben ook een apart boekje, waarmee
we het leven aan kunnen als we die
raad maar opvolgen. O, er is zoveel,
waarmee dat Voorlichtingsbureau ons
ten dienste staat, dat ik er wel een
heel Vrouwenhoekje alleen mee zou
kunnen vullen. Het adres van het
Voorlichtingsbureau, waar ieder die
wil, de vouwbladen en brochures be-
lr
Hoewel dit werk, dat U deze drie
meisjes hier ziet doen nu niet be
paald lijkt, wat men doorgaans
onder vrouwenarbeid verstaat,
doen zij het met enthousiasme.
Zij werken namelijk mee aan de
wederopbouw van het tijdens de
stormramp zo zwaar getroffen
Schouwen en Duiveland.
Men zou kunnen zeggen, dat zij
vele steentjes bijdragen tot de
„wedergeboorte" van het eens zo
vruchtbare en welvarende eiland.
Zij hebben nog heel wat stenen
voor de boeg, maar zij houden de
moed erin.
Van links naar rechtsYvonne
Haaksma (Den Haag); Fetje de
Boer (IJmuiden) en Dorothy
Legge (Nieuw Zeeland) aan de
bikkerij nabij Zierikzee. Zij zijn
lid van de Amerikaanse doops
gezinde vrijwillige hulpdienst.
«teUtsi kan, is: HtmtBg&MBMM 42,
's-Gravenhage.
Ik vond het een welbestede middag,
die ik op de tentoonstelling had door
gebracht. Op eigen terrein wat geleerd
en vooral ook gezien wat er in deze
tjjd aan te pas komt, wil er van de
boerderijen gezond en veel voedsel op
onze tafels ko. ien. Ik weet niet of een
dergelijke tentoonstelling al eens in de
buurt van onze grote steden gehouden
is, zo niet, dan moest dat maar eens
gebeuren en dan moest men de stede
lingen er heen jagen. Zo kan alleen
maar waardering groeien voor al wat
het plattela .d voor de stedelingen doet.
Tot slot ben ik nog even terug ge
wandeld, want nu ik toch op het ter
rein was, wilde ik van het springcon
cours ook nog wel wat zien. Maar toen
i' daar eenmaal naar stond te kijken,
wel toen was ik er niet weg te slaan
vóór het laatste paard zijn sprong ge
daan had. En nou zeggen ze vaak, dat
er zoveel verschil is, tussen een boerin
en een vrouw buiten het boerenbedrijf,
maar daaraan ga ik sinds dat spring
concours twijfelen. Ik stond er naast
een welgedane boerin met een prach
tige kap. Bij elke goedgelukte sprong
zeiden we beiden even verrukt: „Die
is goed". En we hebben allebei net zo
lang gewacht tot de laatste sprong ge
daan was, waarm we ook allebei von
den, dat het rachtig was geweest.
Wat ik nu maar zeggen wil is dit, dat
je op zo'n tentoonstelling dus nog ver
rassende ontdekkingen kunt doen.
PxvUcwn u-ari de. uu-eefc.
Uit de vele bestellingen is ons
gebleken hoeveel vraag er is
naar een aardig meisjesjurkje.
Vele moeders, die ertegen opzien
om voor zichzelf een japon te ver
vaardigen, blijken graag bereid om
voor hun dochters eens achter de
naaimachine te gaan zitten. Begrij
pelijk want voor een paar gulden
kan men de aardigste jurkjes ma
ken.
Dit jurkje is versierd met kleine,
witte motiefjes en (wat we al eens
eerder gedaan hebben) ook ditmaal
krijgt U de motiefjes erbij geleverd.
Maak dit jurkje van effen zijde of
van linnc Lijfje zowel als rokje zijn
ruim genomen: geen strak zittende
kleding voor jonge meisjes! De hals is
afgewerkt me' een klein boordje, dat
uit'oopt in een revertje.
Het patroon is verkrijgbaar in de
maten 708090 en 38. De prijs be
draagt 90 ets.
Wijze van bestellen-
Plak aan de adreszijde van een
b 'efkaart, nar en buiten het fran
keerzegel, het verschuldigde bedrag
aan geldige postzegels en zend deze
aan de Redactie van het Zeeuwsch
Dagblad, afd. Knippatronen, Lange
Vorststraat 90 te Goes. Vermeld aan
de andere zijde duidelijk Uw naam,
adres en woonplaats en maat en num-
me- (C 809) van het gewenste model.
Plak nooit meer dan 1,aan post
zegels extra op een briefkaart want wat
meer geplekt wordt is waardeloos. Be
stellingen onder rembours worden niet
uitgevoerd, patronen worden niet ge
ruild. De redactie heeft geen patronen
in voorraad het persoonlijk aan ons
kantoor komen afhalen heeft dus geen
zin.
e dochter van onze Nederland
se schaakberoemdheid, mej.
Euwe is op bezoek achter het
ijzeren gordijn. Zij vertegenwoor
digt in Moskou haar vader bij een
gebeurtenis op schaakgebied natuur
lijk. Kostelijk weet mejuffrouw Euwe
van haar belevenissen te vertellen
in Elseviers Weekblad. Zij heeft
wel de gave veel op te merken en
kan dat in pittige stijl weergeven.
Belangrijk is ook, dat ze schouwt
naar de achtergronden van wat zij
ziet. Ik geloof wel, dat wij alle
maal al heel dankbaar zijn, dat wij
aan deze kant van het ijzeren gordijn
een woonplaats hebben, maar als je
deze artikelen gelezen hebt verdiept
je dankbaarheid zich nog te meer.
Mejuffrouw Euwe bekijkt alles echt
als een nuchter Nederlands meisje dat
kan doen. O, ze ziet geen verschrikke
lijkheden. Integendeel, zover ik nu haar
artikelen gelezen heb, wedervaart haar
niets dan vriendelijkheid, maar ze ziet,
doorvoelt zelve genoeg van de armoe,
geestelijk en stoffelijk, van het Russi
sche leven.
Van die stoffelijke armoe, weer niet
zo schril als wij dat denken, tenminste
niet in Moskou, geeft ze een beeld als
ze vertelt van een bezoek aan 'n groot
warenhuis in Moskou. Het kopen daar
in een zaak lijkt me een ingewikkelde
bezigheid. Ze vertelt:
„De winkels missen alle sierlijkheid,
elegantie, goed opgemaakte juprou-
wen, zij missen de genoegelijkheid, die
een goede verkoopster in een winkel
kan scheppen. De sfeer is er hard; het
is de stilzwijgende uitdrukking van een
betrekkelijk tekort. Er is nu eenmaal
een verschil tussen behoorlijk gevoed
en gekleed te zijn en gezellig gevoed en
gekleed. Dat laatste ontbreekt hier. De
kleren zijn hard. Doch met hoeveel
aandoenlijke bewogenheid kijken de
Russische vrouwen naar de kleren, die
'in de étalages staan. Zij zijn er ten
hoogste mee ingenomen. Gaarne beta
len zij een soort entrée-prijs om de
draaibare modepoppen van dichtbij te
zien. Wie naar binnen wil, moet naar
een kassa gaan. Aan zulk een kassa
zag ik het ingewikkelde betalings
systeem. Men betaalt er zonder bon een
op een voorwerp aangegeven prijs.
Daarvoor krijgt men een bon. Op die
bon kan men van alles verkrijgen, wat
voor die aangegeven prijs te koop is.
Men doet dezelfde handelingen, die el
ders een winkelmeisje verricht".
Toen Mejuffrouw Euwe binnenkwam
moest ze een vrouw passeren, die de
toegangskaartjes knipte. De stakker
zelf zag er uiterst sober uit, maar toen
ze aan de kleren van mejuffrouw Euwe
zag, dat die een buitenlandse was, gaf
ze haar werk over aan een ander en
begon vol trots de gast rond te leiden
in het magazijn. Trots op alles wat het
magazijn te zien gaf, wat ze zag als
een overwinning van het nieuwe ge
loof. Mejuffrouw Euwe zegt heel kort,
dat een arbeider in het Sovjetparadijs
circa f 600 per maand verdient, maar
dat je voor een simpel jurkje, waar
voor we hier naar schatting f 30 beta
len, daar f 400 moet uitleggen. Dan
weten we wel zo ten naaste bij, dat
een gewoon mens in die Sovjetheer
lijkheid niet al te dikwijls aan wat
nieuws toekomt.
GEESTELIJKE NOOD.
Dóch dit gaat alles over de materiële
soberheid zullen we maar zeggen om
geen sterker woord te bezigen. Erger
nog is het, dat de mensen daar geeste
lijk zo worden gevormd, dat ze niet
eens meer beseffen, dat ze allemaal
geen individuele mens meer zijn, maar
een kuddedier zijn geworden. Een
beetje netter noemen ze dat daar ge
meenschapsmens. In een heel vriende
lijk gesprek overigens probeert mejuf
frouw Euwe haar Russische gastheren
uit te leggen, dat wij het bij ons pret
tig vinden om eens met elkaar over
verschillende onderwerpen van ge
dachten te wisselen om eikaars stand
punt eens te toetsen. Je reinste dwaas
heid vond men dat daar. Er is maar
één standpunt en hoe kun je daarover
van gedachten gaan wisselen. Zoals wij
met bezorgdheid spreken over deze
geestelijke gedwongen eenvormigheid,
die men daar nu al als iets gewoons
aanvaardt, zo vinden de Russen ons
eigenlijk belachelijk met al onze ver
schillende meningen en opvattingen.
En dat zij achter een ijzeren gordijn
zouden wonen voor die gedachte
hebben ze alleen maar een spottend
lachje over!
Als mejuffrouw Euwe verteld heeft
hoe heel het Russische leven in groeps
verbanden is samengesnoerd, besluit ze
echt vrouwelijk, dat ze al speurend in
de goede maand van Mei toch één
groepsverband miste en wel speciaal in
de Moskouse parken, n.l. het „groeps
verband" van jonge paartjes. Die zag
ze trouwens nergens. Maar ze miste ze
wel terdege. Uit bescheidenheid durft
ze over deze „zaak" niet vragen, maar
onnatuurlijk leek het haar wel, dat je,
in Mei, geen dusdanige „groepsver
banden" in de parken aantrof. Dus ook
dat al niet. Neen, de artikelen van me
juffrouw Euwe hebben bij mij nog
geen heimwee wakker gemaakt naar al
de zo hoog geloofde Sovjetheerlijkhe
den, waarvan men elders zo gewaagt.
Ik houd het, net als u waarschijnlijk,
nog maar bij ons goede Hollandse
spreekwoord: „Vrijheid, blijheid", en
dan nog als vrouw, want dat vrouwe
lijke verloochent zich bij ons niet zo
gauw: je wil toch ook wel eens kans
hebben om gezellig te winkelen en zo
maar wat charmants te kopen, zonder
voor jaren geruïneerd te zijn.
Maar wat zou een Sovjetmijnheer
medelijdend op mij neerblikken over
zoveel dwaasheid. Het is bij hen im
mers zo goed. Alles één van zin, en
kleren wat geef je daar nu om!
Maar toch. een kans om eens een
kijkje achter dat door de Russen ge
loochende ijzeren gordijn te nemen,
wel dat zou me wel aanstaan. Doch
met een retour op zak!
MAJA.
/WteAlei
o-p eik gebied
Ia een mooie zomer staat het hoofd
van de huisvrouw er niet naar om
veel te koken. Maar er zijn in dit
jaargetijde zoveel fijne groenten, die
slechts korte tijd beschikbaar zijn, dat
we er goed aan doen ze toch maar op
tafel te zetten. Daar zijn de asperges,
gevolgd door tuinbonen, peulen, dop
erwten en capucijners en de aard
appelen die maar eens in het jaar
nieuw zijn. Maak het niet alle dagen
kropsla, want hoe gemakkelijk en lek
ker deze groente ook is, een beetje
vervelend wordt het wel op den duur.
Bovendien, voor een goede voeding is
variatie vereist
1.
MENU'S.
2.
Koude asperges met mayonnaise; ge
hakt of slavinken, aardappelen, stoof-
sla; fruit.
Aardappelen, worteltjes, andijviesla,
jus; rijstebrij.
3. Kaasragout, postelein-stamppot
4. Kalfs- of varkenslapjes, aardappelen,
bloemkool, jus; rabarbermoes.
5. Aardappelen, sr'nazie, jus; havermout-
koekjes.
6. Groentesoep; haring, aardappelen,
bieten, botersaus.
7. Aardappelen, andijvie, jus; griesmeel
pudding.
1. Asperges kunnen behalve als warme
groente dienst doen als een koud voor
gerechtje. Hiervoor hoeven we geen
dikke exemplaren te nemen: zij worden
toch bedekt met een sausje. Plakjes
hard gekookt ei maken dit gerecht nog
smakelijker.
3. Geloof het of niet: er zijn mensen die
niet van postelein houden, wanneer
deze in een sausje wordt opgedaan.
Stamppot van postelein aanvaarden
zij vaak we., maar dan moet de groen
te goed uitgelekt zijn en melk in plaat»
van groentenat in de stamppot worden
gebruikt.
4. Wordt de bl emkool in weinig water
gekookt, dan kan het kooknat mooi
gebruikt worden voor het maken van
een saus.
5. Havermoutkoekjes kunnen bereid wor
den van zeer dikke, koude havermout
pap, waardoor wat bloem is geroerd,
of van rauwe geweekte havermout en
bloem.
Zowel warm als koud zijn de koekjes
zeer smakelijk.
6. Voor de groentesoep koken we de
groenten ditmaal niet gaar. We hak
ken een paar worteltjes, een stuk
bloemkool, een sjalot en wat peterselie
zeer fijn en voegen deze vlak "óór het
opdienen bij de bouillon. In een der
gelijke soep kan uitstekend een rest
groer.tenat of een rest tomatenpurée
verwerkt worden. Voor een liter soep
zijn twee lepels rijst en een ons groen
te voldoende.
Recept voor 4 personen-
Asperges met ham en mayonnaise.
250 gram asperges, 50 gram (schouder)
ham, 2 a 3 lepels mayonnaise, 4 Sneetjes
oud brood, een paar mooie slabladeren,
zout.
De asperges schillen en de houtige on
dereinden afsnijden. De asperges in ruim
water met zout gaar koken in a 1 uur.
D- groente laten afkoelen en in stukken
snijden van ongeveer 3 cm lengte. De
ham zeer fijn snijden en vermengen met
mayonnaise.
De sla wassen en uitslaan. De sneden
brood doormidden snijden en roosteren.
Op iedere snede een blad sla leggen. Daar
op de asperges leggen en deze bedekken
met mayonnaise.