DE
ZEEUWSE DRACHT
SCHOONHEID
MELK IS GOED VOOR ELK.
V
'T GLAS.
EEN JAPON, die af kleedt
't centrum van de belangstelling.
opnieuw in
H
Wijze van bestellen.
5
MJLehlei
ojo M gebied
Nieuwsgierigheid is niet bepaald
een deugd, om het nu maar
eens zacht te zeggen. Meestal
geven we deze ondeugd een mooi
pakje en spreken van belangstelling.
Doch ik ben heus geen waarheid
lievend mens, dus moet ik wel op
biechten, dat ik echt nieuwsgierig
ben geworden. Misschien vergeeft
men deze ondeugd aan een kranten
mens een beetje -gauwer dan aan
een ander.
Waarnaar ik dan zo „belangstellend"
ben? Wel laat ik bij het begin begin
nen. Kort geleden werd ik pardoes
voor de vraag geplaatst: „Wat denkt
u van een modern Zeeuws streek-
costume?" En zo zat ik weer opeens
iet letterlijk) in het Zeeuws costu
me. De vraag was gesteld, maar 'n ant
woord had ik niet direct klaar, zodat ik
werkelijk even sprakeloos was, (iets
wat me .nders, volgens het hoofd des
gezms niet gauw overkomt. Niet ver
der vertellen). Toen het spraakloze
moment, voorbij was, kwamen mijn
vragen los, en.... bij voorbaat al te
genwerpingen. Die mooie costumes,
zoals we die kennen van Walcheren en
Beveland, om nu maar dicht bij huis
te blijven, vervangen door een moder
ner pakje, dat wat regionaal aandoet?
Immers, glad onmogelijk.
Doch nee, dat was zeker de bedoe
ling niet. Zou dwaasheid zijn, want
wie deze dracht op Walcheren en op
B- veland nog droeg, zou dit oude,
vertrouwde harmonieuse costume ze
ker niet verwisselen voor een wat
luchtiger en simpeler pakje. Neen, er
moest wei een eenvoudiger pakje ko
men, niet zo kostbaar en toch mooi,
dat vooral voor de joligere generatie
zeer aantrekkelijk zou zijn. Of men
dan dacht, dat die weer permanent in
de dracht zou gaan lopen? Al weer
„neen" kreeg ik ten antwoord. Men
begreep te goed, dat dit niet gebeu
ren zou.
Maar wat dan wel??? Ik was zelf
één groot vraagteken. Ik wilde er van
alles van weten, want al draag ik zelf
de dracht niet, ik blijï het Zeeuwse
costume buitengewoon mooi vinden
enflatterend voor de draagsters.
Men dacht: als verenigingen eens in
verenigingsverband naar buiten onze
provincie gingen, dat het dan verba
zend aardig zou zijn als al wat vrou
welijk was, zich tooide in een char
mant eostuumpje, dat hoewel veran
derd, toch deed denken aan het aloude
Zeeuwse costume. Voor jonge meisjes
op bepaalde feestavondjes, waarvoor
men zich nu uitdost in grandios< lange
kledij, zou het eenvoudiger zijn, zich
daarvoor een vlot regionaal eostuumpje
aan te schaffen, dat jarenlang gedra
gen kan worden, steeds aardig staat,
en toch steeds vernieuwing vraagt. Op
nationale feestdagen zou zo'n costume
het ook heel goed doen.
Ja, daar was wel wat voor te zeg
gen, vond ik, maar toen was mijn
nieuwsgierigheid °erst recht gaande
gemaakt. Ik wilde weten, hoe men
zich dat nieuwe costume we] dacht.
Ja.er zouden verschillende model
len komen, zich aanpassend aan het
Walchers en aan het Bevelands costu
me. Er was nog niets klaar, maar er
kwam een pla-.tje te voorschijn. Zó
werd het, maar toch nog weer wat
anders, en dan zus en nog een beetje
zo
Maar - dra de modellen klaar wa
ren, ma„ ik ze zien. En zo zit ik nu al
maar nieuwsgierig te zijn. Lastig is
dat. Maar er is nog meer, waarnaar
ik nieuwsgierig ben, en wel: hoe zul
len daar nu onze vrouwen en meisjes
enmannen over denken.
Ja, de mannen ook, want al is er,
voor zover ik weet, geen sprake van 'n
vlotter pak voor onze mannen, zij doen
wél een duit in het zakje als het gaat
over de kledij van vrouw en dochter.
Da': hebben we wel gemerkt aan de
brief n onze Walcherse lezer on
langs, die ich ook klaar uitsprak, toen
we het met elkaar hadden over de
Zeeuwse dracht.
Nu hebben de lezeressen me onlangs
overladen met brieven, zowel vóór als
té en de Zeeuwse dracht, nu hoop ik
maar, dat men weer voor 'n flink pak
p&st zal zorgen, zodat ik althans niet te
lang nieuwsgierig behoef te blijven hoe
de mening van „ons vrouwvolk" over
deze kwestie wel is. En verder zou ik
het ook wel prettig vinden, als „ik nu
maar gauw eens kon zien, hoe het
nieuwe pakje wel worden zal. Volgens
de voorlopige beschrijving zou het
werkelijk aardig worden, heel aardig
zelfs met een coquet kapje, dat elk
kopje wel flatteren moet. Zo stilletjes
"oor me zei", pieker ik dan ook, zou ik
heus nog in de verleiding komen om
zc'n vlot kje eens aan te schaffen?
Maar de prijs....? Weet ik nog niets
van. Dus alweer iets om nieuwsgierig
naar te blijven. Enfin, il- kan nu en
kel maar beloven, dat, als ik er wat
meer van weet, ik de nieuwtjes direct
zal doorgeven. Tot zolang allemaal
maar wachten, ook op de gelegenheid
om ai.emaal naar de voorgestelde mo
delletjes te ga- n kijken, want die ge
legenheid kómt :r óók. Dat is zeker.
I '.ussen. hoop ik van velen wat te
horen over dit geval.
MAJA.
et is natuurlijk aardig om b.v. op
een modeshow allerlei sierlijke
japonnetjes te zien, gedragen
door mannequins met slanke middel
tjes en alle andere maten daarmee in
overeenstemming - maar wat heb je
er aan als je die jurkjes zelf toch niet
kunt dragen! Dan zou je er haast ja
loers van worden!
Plak aan de adreszijde Van een
briefkaart, naast en buiten het fran
keerzegel, het verschuldigde bedrag
aan geldige postzegels en zend deze
aan de Redactie van het Zeeuwsch
Dagblad, afd. Knippatronen, Lange
Vorststraat 90 te Goes. Vermeld aan
de andere zijde duidelijk Uw naam,
adres en woonplaats alsmede maat en
nummer van het gewenste model
(C 802). Plak nooit meer dan voor f 1.-
postzegels extra op een briefkaart,
want wat meer geplakt wordt is waar
deloos. Patronen worden niet geruild,
bestellingen onder rembours worden
niet uitgevoerd. De redactie heeft geen
patronen in voorraad; ze persoonlijk
te komen afhalen heeft dus geen zin.
Wat is „mooi"? En waarom is
iets „mooi"? Dat zijn van
die simpele vraagjes waar
over je uren lang kunt nadenken en
uren lang kunt praten. Dikke boe
ken zijn er over geschreven vol van
psychologische wijsheden, waarin
men de beginselen van de aesthetica
heeft trachten te doorgronden. En
het antwoord? Ik stap een huiskamer
binnen en mijn oog wordt getrokken
door een vaas, een vaas van simpele
vormen, gevuld met simpele bloe
men... en ineens weet ik dat ik dat
mooi vind. Een andere benaming
weet ik er niet voor dan „mooi". En
al had ik al die boeken ernstig be
studeerd, dan nog zou ik niet weten
waarom ik het mooi vind. En waar
om ik me plotseling blij voel. En
waarom ik de mensen die iedere dag
in die huiskamer wonen, ineens sym
pathiek vind.
De vaas die hierbij staat afgebeeld
is een „Leerdam-product". Dat zegt
ons allemaal iets, want de naam „Leer
dam" is op dit gebied wereldberoemd.
Hoe komt dat? Misschien is het de
moeite waard hierover iets te vertellen.
De N.V. Koninklijke Nederlandsche
Glasfabriek „Leerdam" is al oud: de
geschiedenis gaat terug tot 1765. Toen
beschikte men uiteraard nog niet over
de geperfectionneerde instrumenten,
die de hedendaagse techniek ook aan
het oude glasblazersberoep ter be
schikking heeft gesteld. Maar.... ook
toen was het glasblazen een kunst en
de prachtigste producten werden ver
vaardigd. Zoals het meubelvak b.v.
toen een kunst was: was het niet de
eer van de meubelmaker zijn werk
stuk, letterlijk het werk zijner handen,
zo af te leveren dat net een eigen ca
chet had?
In het meubelvak deed de machine
zijn intrede. De machine die nooit die
persoonlijke noot kan geven, die de
ambachtsman in oude tijden in zijn
werkstuk wist te leggen. We kregen
het meubilair „aan de lopende band",
helaas vaak met de verfoeilijke imita
ties van de oude stijlen.
Dat gevaar heeft ook de glasindus
trie bedreigd: men kon „lopende-band-
werk" vervaardigen en men deed dat
ook. Tot.in 1915 de toenmalige di
rectie van „Leerdam" het verheugen
de besluit nam te pogen de oude glas
kunst nieuw leven in te blazen. Men
wendde zich tot enkele vooraanstaande
kunstenaars: Dr H. P. Berlage, K. P.
C. de Bazel en de Amerikaan Frank
Lloyd Wright, alle drie beroemde ar
chitecten, tot de kunstnijvere C. de
Lorn en tot de pottenbakker C. J. La-
nooy. Deze mensen hebben de omwen
teling tot stand gebracht. De smake
loze, drukke voortbrengselen van hun
tijd verwierpen ze geheel en al en hun
eerste ontwerpen waren dan ook ui
terst eenvoudig, zonder versiering en
haast wiskundig van vormgeving.
Thans is de heer A. D. Copier aes-
thetisch leider van „Leerdam" en te
vens directeur van de beroemde Leer-
damse glasschool. Immers, het was niet
voldoende om over kunstzinnige ont
werpers te beschikken, men moest ook
het personeel hebben dat die ontwer
pen kon uitvoeren. Daarvoor dient de
glasschool, waar leerlingen gedurende
drie tot vijf jaren de nodige technische
en aesthetische opleiding ontvangen
om mee te kunnen werken aan het
handhaven van de internationale roem
van de Leerdamse Glasfabriek. Andere
kunstenaars die in Leerdam meewer
ken zijn Floris Meydam, Willem Hee-
sen, Iep Valkema, Lucienne Bloch en
Stef Uiterwaal, een beeldhouwer en
de ontwerper van de beroemde Leer
dam Madonna.
Het geheim.
Wat is nu het geheim van Leerdam?
Hoe spelen ze het toch klaar om steeds
maar weer allerlei glazen voorwerpen
Tlatïo-on u-ati de, uyeeJk.
Omdat dit knippatronenhoekje nu
eenmaal bedoeld is voor de practijk en
omdat er in de practijk nu eenmaal
meer dames zijn die niet zo uit een
modeboek weggelopen schijnen te zijn,
geven wij van tijd tot tijd een model
voor grote maten. Waarbij we er na
tuurlijk op letten, dat de japon ons
figuur ten goede komt. Zo ook dit
model. Zoals U ziet is in het lijfje aan
één kant ruimte verwerkt, de mouw is
ingezet en de manchet met een knoop
gegarneerd; deze versiering vindt U
ook terug op het voorpand. De rok is
geheel klokkend. Uit de hals is een
bies verwerkt van witte zijde of piqué.
Zo iets geeft een japon altijd iets
aparts.
Het patroon is verkrijgbaar in de
maten 42, 44, 46, 48, 50 en 52. De prijs
bedraagt 85 cent.
'Éi l* i i 'wé*1 I li V^r-*ui*r.i-'ti
an de week kreeg ik zo maar,
enkel als inwoonster van Goes,
een uitnodiging tot bijwoning
van een voorlichtingsmiddag, die gege
ven werd door het Nederlandsch Zui-
velbureau en de Zeeuwse Melkfedera-
tie. Ik er heen, want we zouden daar
raad krijgen voor een vraagstuk, waar
mee we als huisvrouw allemaal zitten,
n.l.: „Hoe voed ik mijn gezin goed en
goedkoop?". Nu, ik denk, dat er in
Goes heel wat huismoeders, die na
tuurlijk ook met dit vraagstuk zitten,
naar de Prins van Oranje zijn gegaan,
want de zaal was goed bezet. Als dat
alle keren zo geweest is, weten wij
Goese huisvrouwen het bijna allemaal,
hoe we ons gezin, goed en goedkoop
kunnen voeden. Doch ik denk, dat op
nog niet alle plaatsen in ons gewest
zulke voorlichtingsmiddagen en -avon
den zijn gegeven, daarom ga ik er maar
wat van vertellen.
Een klein beetje maar, want de be
doeling is, dat de lezeressen denken: „Nu
wil ik er ook alles van weten en ga er
zelf op uit". Het was een interessante
middag, waarin veel te leren viel. De
causerie' over de voedingswaarde van on
ze verschillende levensmiddelen was ten
minste iets,' waarvan we allemaal wel wat
konden opsteken. Het is maar niet het
zelfde waarmee we onze magen en die van
onze huisgenoten vullen. Het is te ver-
wac1 ten, dat op een voorlichtingsmiddag,
uitgaande van het Ned. Zuivelbureau en
de Zeeuwse Melkfederatie, men u al da
delijk gaat vertellen, dat natuurlijk de
Zuivelproducten de beste en meest vol
waardige voedingsmiddelen zijn. Zou je
wat willen tegenpruttelen en zegden, ja
maar dat en dat.... het helpt je niets,
want die m.jr" ere en die mevrouw heb
ben de wetenschappelijke bewijzen im
mers voorhanden. Nu heb je toch altijd
nog mensen, die tóch nog wat beters we
ten, doch met dit ene argument, wat op
ons vrouwen direct vat heeft, wordt je
i" ierdaad het zw gen opgelegd, n.l. dat
onze zuigelingen alleen op melk de eerste
ti.'niet alleen kunnen leven, maar zelfs
van die enkele plasjes melk per dag, ook
nog gaan groeien. En in de dierenwereld,
bij de zoogdieren, zien we al hetzelfde.
Dus melk drinken, ter afwisseling karne
melk, yoghurt eten en dan een boterham
met kaas niet erbij vergeten.
Nu moet men niet denken, dat die he
ren en die mevrouw ons nu willen ver
tellen, dat we het daarmee kunnen stel
len. Neen, ze waren royaal genoeg om
ons een les te geven omtrent de voedings
waarde van heel veel andere eetwaren,
en er ook bij vertellend, dat we moeten
zorgen, door variatie in ons menu, dat we
juist die vc .-schillende voedingsstoffen
binnen krijgen die nodig zijn voor de op
bouw van ons lichaam en wat we moeten
gebruiken oi de slijtage, die ons lichaam
ondervindt weer ongedaan te maken en
ook wat we moeten consumeren om onze
„lichaamsmotor" in staat te stellen de
krachten te leveren voor ons werken. Al
die functies in ons lichaam eisen ver
schillend voedsel. Krijgen we dat niet
binnen, dan vermindert onze gezondheid
en onze energie. We kregen 'dus kostelijke
irl;chtingen voor onze vraag: „Hoe voe
den we ons gezin goed?"
Voor we wat zouden horen over dat
goedkoop, werden we fijn verfrist met
een glas karnemelk, waarin limonade
was verwerkt. Het feit, dat deze frisse
dronk zo spoedig was verwerkt, leverde
v het bewijs, dat het lekker was.
Om weer even uit te rusten voor we
aan de nieuwe „les" toekwamen konden
we genieten "an een alleraardigste film
over melk en ai wat met melk samen
hangt. We kwamen weer zeer veel we
tenswaardigs weten. Dat die goede,
brave koeien ons hele volk van zulk koste
lijk voedsel voorz'en, nu ja, we wisten
het wel, maar toch hebben we natuurlijk
nooit beseft, dat het bij elkaar zulke
enorme hoeveelheden waren, die deze
viervoeters produceren. Eerst de millioe-
nen liters melk, waarvan we weer de
fijne boter, karnemelk, yoghurt en kaas
krijgen. Maar, denk eens in, die stille
bescheiden beesten bezorgen ons land no
ta bene ook nog tien procent van heel
onze zo dierbare deviezen. Dat een koe
nog zo bescheiden blijft. Ik bezie haar
voortaan met andere ogen, dat verzeker
ik u. En dan nog te zwijgen, over de
koe als bron van werkverschaffing! Was
ik een dichteres,* er kwam een lofdicht
enkel op de koe. Maar we zaten in de
zaal toch eigenlijk, al kijkend nog
te wachten op de onthulling hoe we nu
zo goedkoop ons gezin kunnen voeden.
Gelukkig kwam daarvoor een dame op
het podium. Dan voel je jezelf zo echt
onder ons. Doch laat nu die dame be
ginnen met te vertellen, dat melk goed
koop is. Ik zuchtte toen even, en ik geloof
velen met mij.
Elke dag, voor elke liter een dierbaar
kwartje! Het eerste ogenblik wil je het
eenvoudig niet geloventot je even
hebt nagedacht.. Natuurlijk een kwartje
is een kwartje, maar wat krijgen we er
voor. Volwaardig voedsel! U weet wel, dat
onze ouderwetse en degelijke moeders al
tijd zeiden, als ze eens textiel gingen-
kopen en dan vast niet het goedkoopste
uitz ten: „Kind, goedkoop is duurkoop!"
Datzelfde geldt van onze voedingsmidde
len eigenlijk ook. Je kunt de maag wel
volkrijgen, met lekkere hapjes ook, maar
het gaat hierom: krijgt nu heel ons li
chaam alles Wit het nódig heeft om sterk
en gezond te blijven, sterk genoeg om ons
het dagelijks werk te laten verrichten?
En daar gaat het om. Als we daarop let-
len, dan zijn le zuivelproducten wel duur
en óók goedkoop, want we krijgen waar
voor ons geld. Die mevrouw gaf vele
goede raadgevingen, hoe ons dagelijks
menu te verzorger en hoe we ook nog
wel wat konden uitsparen. Om dat alles
aan de weet te komen, moet men zelf
n.aar ga "w een kaart aanvragen voor
zulk een voorlichtingsmiddag of -avond
als deze in de plaats der inwoning wordt
gegeven. Ge hebt een leerzame middag
of avond an.. ge krijgt een heerlijk
hapje geserveerd, allemaal zuivel. Dat is
te begr.'.'pen als ge naar een Zuivelmid-
dag gaat. En nu lieve mensen vergeef het
me maar, dat ik als huisvrouw een kaart
kreeg en als Maja er van vertellen ging.
MAJA.
te produceren, die zo mooi zijn dat je
er stil van wordt? Want zo is het toch
in feite. In verschillende plaatsen van
ons land zijn al tentoonstellingen ge
houden onder auspiciën van de Leer
damse Glasfabriek, die „De schoonheid
van het Glas" heet. Op het ogenblik
nog is deze expositie in Rotterdam te
bewonderen. Er wordt ook een film
gedraaid die het hele productieproces
van a tot z in beeld brengt. Dat is na
tuurlijk heel interessant voor wie be
langstelling heeft voor de techniek
maar tienmaal langer kan ik kijken
naar één zo'n werkstuk, zo'n heel sim
pel drinkglas, zo'n vaas, zo'n drijf-
schaal met een klein takje bloemen.
Want niet in die haast volmaakte
techniek ligt voor mij het geheim
het ligt in de geest van de man, die dit-
mooie het eerst voor zijn geestesoog
zag, lang voordat het door vaardige
handen in glas gevormd werd. Deze
mensen, deze kunstenaars weten het
antwoord op die twee simpele vragen
van het begin: „Wat is „mooi?" en
„Waarom is iets mooi?" Misschien
kunnen ze het ook wel nauwkeurig
vertellen, waarom ze die lijn juist iets
gebogen hebben gehouden of waarom
ze de ronding van dit bloemenvausje
net niet precies rond maar licht-ovaal
hebben gemaakt. Misschien kunnen ze
nauwkeurig omschrijven wat de reac
tie is van het menselijk oog op be
paalde vormen en kleuren. Och, als ze
dat allemaal tegen U of mij verteld
hebben en U en ik dat alles nauw
keurig in ons hebben opgenomen
is er dan enige garantie dat in onze
geest ook een dergelijk kunstwerk ge
boren zou worden?
Er zijn zo heel veel echt mooie din
gen. „A thifig of beauty is a joy for
ever", zegt de Engelsman, vrij ver
taald: „Ieder uur van de dag kunt U
opnieuw vreugde beleven aan iets dat
mooi is!" Uw kamer hoeft niet „duur"
gemeubileerd te zijn om U iedere keer
dat U er binnenkomt vreugde te ver
schaffen: als iets moois als dit simpele
vaasje met bloemen ergens in Uw ka
mer staat, dan kunt U blij worden tel
kens als U tijd neemt ernaar te kijken.
Maar dat is het: ook de schoonheid van
het glas gaat voor ons verloren als we
niet eens de tijd nemen om van die
schoonheid te genieten. Wat moeten
we toch oppassen dat we in ons jach-
terige leven niet steeds armer worden
armer.zelfs als dat jachten on
ze bankrekening doet toenemen!
Goede raad, die ik doorgeef.
Een lezeres, die me raad vroeg, die
ik haar maar in een persoonlijke brief
deed toekomen, gaf zeker als tegen
prestatie, een paar heel goede huis
houdelijke wenken om die, als er eens
een plaatsje voor was, in ons hoekje
te zetten.
De eerste is: ais ge een fles karne
melk of yoghurt moet leegmaken kost
het altijd wel even geduld, om de laat
ste druppel er uit te krijgen, want die
laatste druppel willen we er ook persé
uit hebben. De lezeres laat de karne-
melkfles leeglopen, zolang dit nog met
een straaltje gaat. Dan legt ze eenvou
dig de fles languit op de aanrecht en
gaat intussen wat ander werk doen.
Komt ze weer in de buurt van de aan
recht, dan is, al wat er nog in de fles
was, naar één kant gedropen. Ze keert
dan fluks de fles onderstboven en met
een enkele tel is alles, tot het laatste
drupje toe in de kan of schaal verdwe
nen. Er gaat dus niets verloren en wij
sparen tijd. Met de yoghurtfles gaat
het ook zo, alleen doet de lezeres, als
al wat er zo uit de yoghurtfles kan
worden uitgeschud al verdwenen is, er
een lepeltje melk of karnemelk in.
Schudt dat beetje nog even fiks door
de fles en legt die dan ook languit
ter ruste op de aanrecht. Resultaat:
evenals bij de karnemelkfles, we krij
gen het onderste uit de kan, zonder
evenwel een deksel te duchten te heb
ben.
Verder vertelt onze lezeres, dat ze
een heel eind van de bewoonde wereld
afwoont, dat'wil zeggen, midden in de
polder, waar geen gas of electriciteit
is. Ze doet alles met butagas of petro
leum. Maar met de beste zorg over
komt het haar (net als ons allemaal)
wel eens dat die pitten van de olie
stellen wat te hoog optrekken met als
gevolg.(we zwijgen er maar over).
Zij weet echter zo'n voorkomende
narigheid in een tel ongedaan te ma
ken met natte kranten. Er is een hoek
je in de kast vlak bij de hand, waar
altijd oude kranten liggen. Is er wat
zwart, een krant op de aanrecht, het
zwarte geval er op en dat even be
werken met een natte krant. Het kost
maar een paar tellen en alles is weer
schoon, zonder dat er smerige vaat
doeken weer om een beurt schreeu
wen.
De goede raad is doorgegeven. We
zijn onze medezuster in de huishou
ding dankbaar voor de goede raad. Op
een beetje tijd- en werkbesparing zijn
we allemaal verzot. Wie nog meer
goede raad voor ons weet, stuurt die
maar naar mij. Ik kan die in elk geval
gebruiken, enneeen massa anderen
in ons gilde eveneens, denk ik.
Uio-uia-.
Abraham woond' in het verre (onbekend) belofteland.
Daarbij was zijn knecht der knechten Eliëzer rechterhand.
Na verloop van vele dagenvan geloof: en strijd, en rouw
Sprak Abraham tot Eliëzer „Ga, zoek voor mijn zoon een vrouw".
Alles wat de meester diende, was in deze hand besteld.
Maar bij deze meester opdracht stond de knechtenziel versteld.
Zoeken naar een echtgenote in het land van zijn geboort',
Scheen een al te zware opdrachten dan zweren bij elk woord!
Maar de stem van doude meester, stelt het knechtenhart gerust.
„God zal Eng'len voor U zenden naar de vaderlandse kust
Mocht de vrouw niet willen volgen, kom dan zonder vrouw weerom,
maar mijn zoon blijft in die tent daar, want dit land wordt eigendom
Abraham wist wie hij stuurde naar zijn maagschap en zijn land.
Tien kamelen zond hij mee en veel geschenken in zijn hand.
In 't geboorteland gekomen, schonk Eliëzer alles rust.
En was van Gods trouw en liefde op zijn bidden welbewust.
Want 't gebed nog op de lippen, smekende tot Abrams Heer.
Zag hij reeds een jonge dochter, en ze liet haar kruik terneer.
Drink mijn heer, en zal ik zorgen voor uw schepen der woestijn?"
Haastig putte zij wat water, en het hart des knechts werd klein.
Stil, ontzet staat hij te kijken, in bewondering en dank.
Vragend waar zij is geboren, heeft zijn stem een warme klank.
Bij de kamelen gaat hij bidden, in het brandend hete stof.
En zijn hart spreekt dankbre woorden van weldadigheid en lof.
Zo had hij de vrouw gevonden, biddend bij de waterbron
En zij trekt met Eliëzer in de brandend hete zon.
Zij die huwen in den Here; zelden is hun keuze fout.
En als zij Uw dorst wit lessen, sier haar vinger dan met goud.
Een zoeker)
die vond
