o denken wy er in
UIT MIJN KLAS
Hoe yeneeglijk
eeii hei leven...
Uvob cuii/t yueJhexi
ONDERWIJS OPVOEDING CULTUUR,
C
Landbouw en Propaganda.
Richard Wagner
en het getal 13.
Vorige weke beloofde'n ik m'n vrind op te 'ouwen. Ons ekonomies en maet-
uut Zoutelande 'n antwoord op z'n schappelijk leven is in onze tied inge-
lange brief. Ik moe' zeggen, dat-ie in wikkeld. Alles griept in mekaer en an
7*n OpViriorrort 'oa! «f»»+ -1- T-1":aaJ~~' L - i1 -1
We hebben al weer aardig de
gang er in, en zijn op weg een gewoon
Worden,
stelletje schoolkinderen
z'n schrieven 'eel wat zeit, waerdat ik
't roerend mee seens bin.
As ik z'n schrieven goed begriepe,
dan komt z'n vraag in 't kort 'ierop
neer, dat-ie nie' in de eerste plekke wil
deur opengaat. Chiel staat in de deur
opening, beide handen vol mals gras. -
„Juffrouw, voor m'n knientjes, dat wete 'oe dat Flip Bramse dienkt over
zoals we dat elk jaar'gewend zijn. Dit heb-ik geplukt daer bie de sloot. Mag de vele Over'eidsbemoeiieng nae de
nieuwe span houdt zich nu al reeds 't in me kassie?" Ernstig vragend kij- tweede waereldoorloge, mae 'oe of dat
keurieies aan dn wntinn »n ken Chiel's klare kijkers me aan. M'n ik dienke over de plekke, die de boe-
hart is goed genoeg om ja te zeggen,
keurigjes aan de wetten en regelen van
ons kleine koninkrijkje. Je kunt al zo
echt zien, dat ze al „ervaring" hebben,
want als de leesboekjes zijn uitgedeeld
zoeken ze „het" lesje op, maar pro
beren ook stiekum een bladzijde of
wat verder eens door te neuzen. Ze
weten ook al dat op schrijven stevig
gezwoegd moet worden en het vak re
kenen is al min of meer bekend. Eer
lijkheidshalve moet ik wel bekennen,
dat ik meen, dat de meest geliefkoosde
vakken voor hen nog wel zijn de Bij
belse vertelling en het Zaakonderwijs.
Jammer genoeg voor mij, dip "ernstig
lijdt onder dit gebrek aan wetenschaps
waardering, is wel, dat Chiel de school
je reinste tijdverlies schijnt te vinden,
weshalve hij naarstig heeft geprobeerd
zulk een uitweg te vinden, waardoor
de school kort en goed (of liever
kwaad, ter zijde wordt geschoven.
Krijg door deze inleiding evenwel geen
slechte indruk van onze Chiel, want
hij is ronduit gezegd, zo'n best joch.
Maar ja,-hij neeft ook- wel heel wat
anders aan zijn hoofd, dan dat dooie
getuur in die boekjes. Chiel komt van
een fikse stee in de polder. Niet zo
heel ver van de school, net ver genoeg
dat de jonge man de tocht vier maal
daags op zijn fiets kan doen. Denk niet
te licht over hem, want hij bezit al een
eigen veestapel. Te weten een hok met
knientjes, een eigen kip. De enige
witte kip op de stee. Verder nog een
hond en een lammetje, terwijl hij ook
een oogje in het zeil houdt over de
bezittingen in vee van de jongere
broer, die bestaan uit twee katten.
Chiel heeft bovendien nog eën eigen
tuin te verzorgen, waarbij hij ook nog
vaak de schuur moet opruimen. Dit
alles omvat een volledige dagtaak. De
jongere broer Hans is gDed en wel,
maar die werkt slechts in opdracht en
onder toezicht van Chiel-, Wat moet
daar nou van terecht komen, als de
leiding de hele dag afwezig is. Nou
vraag ik je.
Geen wonder, dat Chiel zorgen heeft
en dat wat hem betreft de school ge
stolen kan worden. Dat zijn bedrijf
hem geen ogenblik uit de gedachte is,
blijkt me vanmorgen terdege. Ik teken
voor schooltijd een allersmakelijkste
rij appels en peren op bord, welke
heerlijkheden door mijn kroost geteld
moeten worden en eventueel ook op
geteld. Om alles aanlokkelijk te ma
ken voor mijn groentjes doe ik mijn
beat, maar toch hoor ik wel, dat de
maar vrezende voor netelige conse
quenties, zoek ik naar een andere uit
weg. Die is vlug gevonden en zo of
freer ik Chiel een groot stuk papier,
waarop hij z'n malse oogst mag uit
leggen om die om twaalf uur netjes
ingepakt te kunnen meenemen. Chiel
geeft kwiek consent en verdwijnt weer
naar de gang. Als ik echter de lees
boekjes ronddeel, vraagt Chiel m'n
aandacht voor zijn bezit. „Juffrouw",
zegt hij met een hoofdgebaar in de
richting van het gras, dat op de grond
achter het bord ligt, „da's van mien".
Nu ja, dat staat vast en ik verspil er
niet veel woorden aan. Als we net een
lesje treffen, waarbij een pracht van
een plaat hoort, waarop een ideaal van
een oom staat midden in een malse
wei, dan kan het toch geen mens ver
wonderen, dat Chiel weer bij zijn be-
drijfszorgen wordt bepaald. Hij schijnt
nu wel eens te willen weten, waaraan
hij toe is, daarom de vraag: „Juffrouw
motte we nou élke dag naer school
komme, net zo lang totte we dat boe-
kie uit hebbe?" Hoe erg het me spijt
voor Chiel, maar ik kan hem slechts
schrale troost geven. Voor mijn gevoel
neemt ons gesprek opeens wel een
verrassende wending met Chiel's me
dedeling, dat hij een spaarpot heeft.
Doch er is volkomen logica in Chiél's
gedachtengang. Hij deelt eerst nog
mee, dat er een heleboel inzit. (Zo'n
joch is toch wel onvoorzichtig. Moeten
ze van de belasting eens lezen). Nu
dan, daartoe in staat gesteld door zijn
bezit vraagt Chiel me of hij dat boekie
kopen kan, dan zal hij het thuis wel
eens eventjes gauw uitlezen en hij
meent dan verder van de school af te
zijn. Ik jaag mijn arme jongen de
schrik op het lijf door de kast open te
doen en hem de andere deeltjes te la
ten zien, die ook allemaal eerst nog
gelezen moeten worden. En dan is er
ook nog een meester in de andere klas,
die dan met smart op hem zal wach
ten. Ter vertroosting vertel ik, dat die
andere boekjes nog mooier zijn en dat
er zulke zulke verhalen in staan, die
het schoolgaan tot een voortdurend
feest zullen maken. Chiel laat me pra
ten. Die boekjes kunnen dan voor zijn
part opvliegen, geloof ik wel. Hij heeft
blijkbaar helemaal niet naar me ge
luisterd. Met iets peinzends in zijn
blik zegt hij dan berustenJ: „Dan koop
ik lekker maar een mooi sn.entje uut
ren in 'teele stelsel van bemoeiiengen
'ekregen 'ebben. Als ik m'n vrind goed
begriepe, is-ie van mening, dat de
landbouw toch weer is kommen te zit
ten in d'n 'ode, waerdat de slaegen
vallen. 'Ie noemt daer ok voorbeelden
één perbleem zitten tientallen andere
vast. In dit alles zorgt God voor een
zeker evenwicht, dat weliswaer door
de zonde dikkels wordt verstoord, mae'
'oe meer de mens daerin gaet ingriepen
om het zelf is goed te regelen in eigen
kracht, 'oe verder da' alles in de warre
gaet lopen. Ik dienke, dat het daermee
net is as met het sproeien tegen alle
meugelijke insekten in de landbouw.
M'n vrind begriept wel, wat ik bedoele.
Noe d'r mee begonnen is, kan men nie'
meer op'ouwe. Je moet zelfs steeds
meer gaen spuiten, 't Ene schaedelijke
beestje 'ebben we onder d'n duurr. 'e-
van. Zeivers 'eit-ie een bedrief van 9 kregen en d'r kommen twee andere
ha. 'Ie is dus gewend om 'ard aan te voo' in de plekke. As boer ziende we-
pakken, mae' as-t-ie 'ulpe nodig 'eit,
dan blieken ze de oorlog vergeten te
zien en laete ze de boeren ploeteren.
En de Over'eid regelt mae en regelt
mae. De errebeiers kriegen bie werk-
loos'eid een goeie uutkering of worden
aan het werk gezet op Over'eidswer-
ken, waerdat minder 'ard en minder
lang moet worden gewerkt as bie de
boer en waerdat toch nie' minder ver
diend wordt. We moete toch aollemael
van de boer ete en ze laete ons mae
sjouwe. Kan da' noe nie' anders?
Noe, da' perbleem is nie' zo eenvou
ten wulder mae al te goed, dat God ok
in de natuur een zeker evenwicht 'eit
geleit. Ok daer wordt het evenwicht
wel is verstoord en dan moet de mens
ingriepen, mae as de mens daerbie nie'
beseft, dat-ie van Gods grote schepping
nog maer 'n klein bitje afweet, dan ge-
beuren er ongelukken. Millioenen
schaedelijke insekten doodspuiten be
tekent dan wel is, dat millioenen an
dere misschiens nog schaedelijker
beestjes niet langer meer worden kort
gehouwen door de vernietigde en een
nieuwe plaege veroorzaeken, die nog
dig. Mae ik wil mien menienge toch erger is dan de eeste. Ên zo isJiet krek
wel is zegge. M'n briefschriever uut
Zoutelande, die zeivers zeit, dat-ie ie
dere weke m'n brief in de krante leest,
weet wel 'oe ik, in het algemene dan,
over het ingriepen van onze Over'eid
in de leste jaeren dienke. Daerover
'ebbe ik wel is meer 'eschreve. Voo'
een Christen is 't wel dudelijk, asdat
onze Over'eid zich meer en meer gaet
inlaete mee zaeken, die zeker niet tot
d'r taek behoren. 'Eel vee' mensen zien
dat nog nie' in. Mae zo langzaemer'and
wordt de Staat almachtig.
M'n vrind uut Zoutelande weet ok
wel, dat achter dit alles eigentlijk de
mens staet, die vergeten is, asdat-ie in
alles afhankelijk is van God. En die
mens za' noe in onze tied is laete zieë
wat-ie kan en zal alles is regelen en
ordenen.
met het ingriepen van onze Over'eid.
Het leven is' zo ingewikkeld, dat ieder
ingriepen gevolgen 'eit. En die gevol
gen binne soms erger as de kwael, die
bestreden wier.
Ik voo' mien geloove, dat dit ok de
achterstand is van de moeilijkheden
voo' den boer, waerdat m'n vrind over
schrieft.
Onze Over'eid gaet er zelf steeds
meer en meer voo' zurgen, dat ieder
het stoffelijk goed kriegt. De errebei
ers worden tegen alles verzekerd van
de wiege toe an d'r graf. De onder
nemers, in welk bedrief dan ok, krie
gen een zo juust mogelijke winst toe
gemeten, die de geleerde 'eeren bere
kenen aan d'and van staetistieken en
men is er van overtuugd, dat as de
mens het stoffelijk mae goed 'eit, een
Mae' dat ordenen en regelen bliekt betere waereld zal kunnen worden op-
toch nie' zo mee te valle. As-je een- gebouwd.
mael begonnen bin met te regelen,
bliekt het me* meer meugelijk te weze
me spaarpot". De toon waarop dit ge
zegd wordt maakt me duidelijk, dat
een knientje toch maar „je dat" is.
Nee, de wetenschap is nog niet erg
in tel bij mijn Chieltje, dat toch zo'n
buitengewoon pienter kereltje is. Ik
hoop, dat er niet veel bij zijn dit jaar,
die er zo over denken, anders ga ik
het donker inzien voor m'n baantje,
want aan pensioen ben ik voorlopig
nog niet toe. En op wachtgeld komen
is niet zo'n leuke gewaarwording.
Het Zonnescherm.
De tijd dat zonneschermen
weer dienst moeten gaan doen,
breekt weer aan, merken wij.
Een lezer huurde 17 jaar ge-
leden een huis incl. zonne
schermen. Dat linnen is nu
versleten (na 17 jaar) maar
de eigenares wil niet vernieu
wen. Dat is rekening huurder,
zegt ze. Maar de schermen
blijven na reparatie-rekening-
hum-der, toch haar eigendom.
De opvatting van de eigena
res is niet juist. Deze scher
men zijn begrepen in de huur.
Eigenares zal dus moeten zor
gen dat de schermen bruik
baar zijn. Indien ze haar ver
plichting in deze niet nakomt,
kan huurder proberen om via
de kantonrechter haar daar
toe te dwingen. Ook kan hij
(via de huuradviescommissie)
eisen dat de huur verlaagd
wordt wegens vermindering
van diensten.
Het zegel.
Indien de werkvrouw een
rentekaart heeft, is u verplicht
haar een dagzegel te geven.
Heeft ze echter geen rente-
kaart en kan ze die wegens
haar leeftijd ook niet meer
krijgen (zoals in uw geval)
dan behoeft u haar geen geld
te geven in plaats van het ze
gel, zoals ze beweert.
Hoe lang?
Hoe lang er een uitkering
zal worden verleend krachtens
de W.W.-wet? Dat kan ten
hoogste zijn 126 dagen per
jaar. Deze uitkering kan even
tueel over verschillende peri
oden worden verdeeld.
Mae mien Biebel leert me wel an
ders. 't Waere geluk en de zegen des
Heren bin daer nie'. van afhankelijk.
Alles wordt teugeswoordig becieferd
en alles wordt uutgedrukt in guldens
en kwartjes en dubbeltjes, mae de
menselijke verantwoordelijkheid en
het gebod om de naeste lief te hebben,
is in dat alles nie' te verrekenen. En
daerom is al dat rekenen zo gevaerlijk.
Noe zie ik het zo, dat de landbouw
altied moeilijk za' blieven om daer al
les voo' uut te rekenen. De priezen van
onze producten mogen dan vastzitten
an de waereldmarkt, onze opbriengsten
bin afhankelijk van zoveel diengen, die
de mens nie' in 'anden 'eit, dat het per
bleem groter is dan in de meeste an
dere bedriefstakken.
Zo is het ok met het tekort an erre
beiers in de drukke tied. Het drukke
seizoen vraegt noe eenmael tiedelijk
meer mensen en die binnen dan vaek
nie' te kriege, terwiel de Over'eid- op
dat gebied toch ok genoeg tracht te
regelen. Ik geloove nie, dat de boeren
minder behandeld worde as de Overige
bedriefstakken. Ik bedoele: nie' opzet
telijk. Mae d'r is al zovee' geregeld, dat
men mee bepaelde diengen geen raed
meer weet. Het is ok nie' meer een
voudig. De andere bedriefstakken, die
vaek meer gewild zien bie de errebei
ers, stellen ok d'r eisen. En ik dienke
dan ok, dat die bedrieven, waerdat zo
vee' diengen een rolle spelen, die de
mens nie' vooraf kan berekenen, dik
kels grote zurgen zullen geven.
Ik wil 'open, dat m'n vrind uut Zou
telande het mee mien seens kan weze.
Julder FLIP BRAMSE
Mm ook, mam
komt ook de definitieve breuk,
neer Maud vertelt dat ze gaat trou
wen. En dan ls hij plotaeUag rijk met
eigen vrouw en kind.
Ons bezwaar tegen deze roman Is,
dat Rlsseeuw hier afglijdt naar de dool
paden der psychologie, waarin naar on
ze mening ook Dr Popma met zijn ro
man: „De zonde van Jan der Klndere"
is afgegleden. Het treft dat in deze
beide romans eigenlijk dezelfde pro
bleemstelling aan de orde is, maar ook,
dat belde auteurs de oplossing meer in
de psychologie dan in het Woord van
God zoeken. Ofschoon zij wel genoemd
worden in de roman van Risseeuw, spe
len de kerk, de kerkgemeenschap, de
kracht van de Woorddienst en bovenal
de zonde zoals de Schrift ons die te-
toch niet bevredigen.
We zullen in onze christelijke roman
litteratuur, wil deze aanspraak blijven
maken op dit zwaar geladen adjectief,
de zonde moeten blijven zien en teke
nen, zoals de Schrift ons deze tekent.
Doen we dat niet dan kan ook de ge
nade en de schuldvergeving nooit de
plaats krijgen, die zij in ons leven heb
ben moeten en wat boven alles door
slaggevend is: kan ook God nooit de
plaats in de romanlitteratuur krijgen
welke Hem toekomt. Het zwaartepunt
komt, wanneer we in de psychologische
structuur ons gaan verdiepen, altijd bij
de mensen liggen.
We hebben te veel respect voor een
schrijver als Rlsseeuw, dan dat we dit
hier verzwijgen mochten.
Hattrick.
Er zijn kwalen, die niet
met één pil verdwijnen.
Eén zo'n kwaal is het
misverstand betreffende
een „goede school". Op
doktersadvies moesten we
al pillen klaar maken te
gen twee verschijnselen
van deze ziekte; de twij
fel aan het nut van de
Chr. School en de me
ning, dat een stadsschool
meestal beter is.
Naar ik hoor, zijn er
bij ons op het dorp met
I April een paar Chris
tenvaders geweest, die
hun eerste spruiten op de
Openbare School hebben
gedaan, omdat de boven
meester daar nog piep
jong en wat voortvaren
der is dan mijn buurman.
Volgens mijn apothecaire
collega's gebeurt dat ook
in de stad nogal eens en
wegen de positieve voor
standers van de Chr.
School de kwaliteit van
de ene bijzondere school
tegen die van de andere
even nauwkeurig af als
wij de poeders.
Het kiezen van de O.S.
alleen om de kwaliteit
vind ik dun.' Natuurlijk
moeten de Christenonder
wijzers in de voorste rij
staan om het onderwijs
op steeds hoger plan te
brengen. Maar hun talen
ten kunnen even goed ge
ringer als groter in aan
tal zfjn dan die van hun
openbare collega's. En
dan de leeftijd, de om
standigheden. Mijn buur
man kan met zijn bedle
gerige vrouw geen recla
me maken met een week
schoolkamp in de grote
vacantie.
Maar nu het kiezen tus
sen 2 of meer Chr. Scho
len?! Mijn voeten waren
bijkans uitgegleden. Ik
wou Kees ook naar de
stad.Je zoekt het bes
te voor je eer of beter:
kind.
Buurman is een fox
tefrier-type. Vasthoudend
tot en met. Subiet kreeg
ik 's avonds na de kous
op de kop een onderwijs
blad in mijn bus gestopt
met een kruisje bij het
artikel „Wat is een goede
school?" En nu ben ik
wel gedwongen te doen
wat de voetballer noemt
„de hattrick verrichten"
oftewel de 3e doeltreffen
de pil te fabriceren. Al
leen wordt ie niet mooi
rond; ik streep maar aan:
„Niet door een leek te
beoordelen. Het publiek
wil bedrogen worden.
Die het meeste recla
me maakt?
Die de kinderen z.g. het
verste brengt? Franse,
Engelse les; algebra in de
6e klas. Zijn er geen an
dere vakken dan Rekenen
en Taal? Hoeveel kinde
ren kunnen dit tempo
volgen? Hoeveel zitten-
blijvers?! Niet het veie is
goed, maar...,
Die de meeste leerlin
gen levert aan de Middel
bare School? Zijn alleen
de 4 vakken van het toe
latingsexamen goed ver
zorgd? Hoeveel van deze
kinderen zullen het veel
eisende onderwijs op de
M.S." kunnen volgen?
Die het meeste huis
werk geeft? Een Zeeuws
boertje zei, dat hij geen
zin had 's avonds het
werk te doen, waarvoor
de meester overdag be
taald werd. En hij had
nog. gelijk ook. Hoe meer
huiswerk hoe slechter
school, is niet zo heel ver
van een houdbare stelling
af.
Ook een ideaal georga
niseerde school kan nog
onvoldoende zijn. Wat is
een pientere jongen
waard, die zijn gaven
niet of verkeerd ge
bruikt? Goed onderwijs
moet „ingelijfd" zijn in
een goede opvoeding. Hoe
vele ouderen getuigen
niet dankbaar, dat die
oude meester daar vroe
ger op het klompen
schooltje naar moderne
maatstaven gerekend wel
veel te kort kwam, maar
dat hij door zijn voor
beeld en bezieling mén
sen mocht helpen vormen,
mensen Gods?"
Zouden we dan niet al
lereerst zoeken naar de
juf en de meester, die
toegewijde liefde voor
hun werk en het kind
heb? Moeten we ook
hier niet eerst het Ko
ninkrijk Gods en Zijn ge
rechtigheid zoeken? De
rest wordt dan ook nü wel
in onze schoot geworpen.
Er moet wat voor God
overblijven om te bestu
ren.
Het leven van Richard Wagner wordt op
merkwaardige wijze beheerst door het getal
13. Wagner werd geboren in 1813 en stierf
op de 13e Februari. Zijn „Festspielhaus" in
Bayreuth werd de 13e Augustus geopend.
Hij schreef (zijn jeugdwerken inbegrepen)
13 dramatische opera's. Zijn naam bestaat
uit 113 letters: de cijfers van Zijn geboorte
jaar bij elkaar opgeteld 1+8+1 3 is
weer 13. De eerste stoot om het beroep van
musicus te kiezen gaf hem de opvoering van
de Fseiacbütz op 13 October. Tannhauser
eindigde de 13 de Maart 1861 te Parijs met
het bekende fiasco en werd de 13 de Mei
1895 daar ook weer in ere hersteld. Het
theater in Riga waar Wagner als kapel
meester begon, werd de 13 3e September
1837 geopend; Tannhauser de 13de April
1844 voltooid. Wagner werd 13 jaar uit
het vaderland verbannen. De laatste dag.
die hij in Bayreuth doorbracht, viel op de
13de September.
Liszt bezocht hem voor het' laatst in
Venetië op 13 Januari 1883 en het jaar.
waarin Wagner stierf, was het 13e jaar
van de Duitse Rijksbond.
.ik.
De Nederlandse boer ls over het al
gemeen genomen zaaizaad-producent en
heeft als zodanig, dank zjj een grondige
vaikkennis, een goede naam.
Het gevolg hiervan is echter, dat
jaarlijks een groot overschot aan zaai
zaad beschikbaar komt, dat in eigen
land geen bestemming kan vinden en
dus óf in de consumptie- en voersector,
óf naar het buitenland gespuid moet
worden. De eerste weg is de eenvou
digste, maar ook de onvoordeligste. In
dien mogelijk zal dus steeds moeten
worden gezocht naar een buitenlandse
afnemer.
Dat deze afzet naar het buitenland
niet onbelangrijk is, weten wij. Bekend
is ook, dat de kwaliteit van het geïm
porteerde zaad in de meeste gevallen
grote waardering ondervindt.
Waaraan hebben wij deze afzetmoge
lijkheden te danken? Was alleen België
onze afnemer, dan was het antwoord
gauw gegeven. Wij exporteren echter
ook naar Frankrijk, Engeland, Finland,
Duitsland, Yoegoslavië, Griekenland,
Spanje, Israël, enz. De meeste van deze
landen liggen niet direct naast de deur
en de Inwoners ervan komen nooit eens
een kijkje bij ons nemen. En hoeveel
landbouwers zochten en hadden contact
met hun agrarische collega's daar?
En toch kent men in al die landen
onze rassen en waardeert men ons zaai-
zaad.
Hoe kan dat dan? "Hférvöör ïs ken
nelijk propaganda gevoerd en, de veel
geringere ontwikkeling van de meeste
der genoemde landen in aanmerking
genomen, een zeer Intensieve, want an
ders was het effect uitgebleven. Maar
door wie
Niet door de boer, die er toch zeer
mee gediend is. Reclame maken en za
kenreizen doen behbort niet tot zijn
bezigheden. i
Niet direct door de handel, die bij de
afzet van het geschoonde product veel
belang heeft. Een doeltreffende enef
fectieve persoonlijke propaganda zou
voor deze groep een te grote belasting
van het bedrijfskapitaal betekenen.
Nee, er wórdt geen persoonlijke pro
paganda gevoerd voor het Nederlandse
zaaizaad, doch een strikt onpersoonlijke.
Onpersoonlijk, omdat de propaganda
niet één bepaalde leverancier geldt of
één bepaald kweekproduct. Het ls een
propaganda voor Nederlands zaalzaad
en pootgoed.
Deze onpersoonlijke propaganda wordt
gevoerd door samenwerking van vele
Instanties, die zich met landbouwzaal-
zaden bezig houden, Deze instanties
hebben gezamenlijk de Stichting voor
Landbouwzaaizaad-propaganda in het
Buitenland in het leyen geroepen. Het
bestuur der Stichting bestaat dan ook
uit afgevaardigden van het bedrijfsleven
en afgevaardigden van I.V.P., I.V.R.O.
en N.A.K. (dus overheidsinstanties, bij
het zaaizaadonderzoek betrokken),
waaraan tenslotte nog enkele advise
rende leden uit ministerie en rijksdien
sten zijn toegevoegd.
Door deze grootse samenwerking
heeft men grotere financiële mogelijk
heden, absoluut noodzakelijk Voor het
hereiken van het gestelde doel. Want
proefveldaanleg is de meestsprekende
vorm van propaganda, maar is voor
een particulier practisch niet uitvoer
baar. Een ander, minstens even kost
baar propaganda-middel is de film. Al
vorens men tot het voeren van propa
ganda overgaat, dient te worden onder
zocht of een gekozen afzetgebied posi
tieve mogelijkheden biedt. Marktonder
zoek is daarom een gebiedende eis.
Wij zien dus dat het openen van ex
portmogelijkheden heel wat kennis, ar
beid en geld vraagt. De tot dusver ver
kregen resultaten zijn alleszins bevre
digend, waarom de Stichting dan ook
doorgaat met zijn mooie en vruchtbare
werk. Is de grondslag eenmaal gelegd,
dan is het de taak van de handel de
exportmogelijkheden te benutten en te
behouden, door het onderhouden van
contacten en het leveren van gezond
zaaizaad van prima kwaliteit.
En niet alleen de handel, ook de Ne
derlandse landbouwer heeft hierbij zijn
aandeel te vervullen. Hij kan dit doen
door met zorg zijn gewassen te kweken
en dient daarbij vooral aan het oogsten,
dorsen en bewaren de meeste aandacht
te besteden. W. J. L.
Vorige week kwam ik in een gezin,
waar een der kleinste kinderen ziek
was.
Nogal erg ziek zelfs; hoge ijlkoort
sen en veel pijn. Bij ons gesprek heeft
de vader een zin gezegd, die me is bij
gebleven. Hij zei n.l.: ,,'t Is verdrietig
een kind zó te zien lijden, met de we
tenschap dat je d'r zelf niets aan kunt
doen. Ik had het veel liever zelf".
Graag had hij die ziekte van zijn
kind overgenomen om daarmede het
kind vrij te stellen, maar het was niet
mogelijk.
Toen rees voor mijn geest het kruis
van Christus op met de lijdende Hei
land.
Hij kon het wél. Hij was bij machte
om de ziekten weg te nemen en plaats
vervangend de straf te dragen die wij
hadden moeten ondergaan.
Hij was niet alleen bij machte, ook
de gewilligheid was aanwezig om het
lijden te ondergaan.
Nu zijn in onze gedachten deze lij
densweken weer bijna ten einde en het
Paasfeest nadert. De glorierijke over
winning van de Overwinnaar.
Beste zieken, ook Jezus droeg het
lijden veel liever zelf. Hjj helpt nog
mee-dragen. Onze schuld, onze krank
heden, ons lijden.
Eén vraag heb ik wel eens gemist
in de catechismus. Misschien jullie ook
wel eens, n.l. deze: Zo dan Christus
voof ons geleden heeft, waarom moe
ten wij dan ook nog lijden?
Totdat ik de geschiedenis van David
herlas. God nam wel zijq zonden weg,
maar de gevolgen der zonde waren
voor David, omdat hij de vijanden
Gods had doen lasteren.
Zij zouden zo licht kunnen zeggen:
„God laat alles maar over Zijn kant
gaan". Daarom straft God, maar in
vergevende Liefde. En Liefde vraagt
tucht.
Nu moeten jullie hieruit niet con
cluderen dat elke ziekte straf betekent,
elk geval staat op zichzelf en meestal
kunnen Wij geen directe oorzaak voor
het lijden van Gods kinderen opgeven.
God houdt veel verborgen.
Maar wel indirect, n.LTuchtiging
met Liefde of Liefde met tucht. Heilig
making door afbraak.
En daarin is altijd de triumferende
Christus van de Paasmorgen aan onze
zijde.
Zelfs als het ziektepad leidt naar
het graf. Afsterving der zónde. Hoe
zullen wij anders de Christus zien,
dan door de ziekte en dood heen? Hebt
u daar wel eens over gedacht? Onze
weg is aan die van Christus gelijk.
Door lijden en dood toegang tot de
feestzaal.
Maar dan ook triumfators. Door Hem
die ons is voorgegaan. Zo wordt het
opstandingsfeest volmaakt.
Prettige feestdagen gewenst van je
ALBERT.
