o denken er in
over
UIT MIJN KLAS
Off ons tliiiis
Jhe geH6.>-<§Ufk
twee stRijöeRs
ONDERWIJS OPVOEDING CULTUUR
lll-
wam
Toekomstmuziek of toekomsttragedie?
Nu het er voor vandaag weer opzit,
moet ik ineens weer denken aan gis
termiddag. Ik reikte toen even een
blaadje sommen aan bij Adri's moeder,
omdat de jonge man vergeten was, dit
zelve mee te nemen. Adri „werkt"
thuis ook nog wat, om hem na zijn
ziekte weer bij te krijgen, zodat hij
naar klas twee bevorderd kan worden.
We doen dit werkelijk mei vereende
krachten, maar het schijnt moeder
Geerse heel wat te kosten, want ze zei
zo uit de grond van haar hart: „Mens,
mens, wat ben ik toch blie, dat ik geen
schooljuffer hoef te weze, zo ieleke
dag hetzelfde. Ik zou d'r wat van krie-
ge. Je het dan maar een moelijk baen-
tjeIk heb de goedmoedige moe
der Geerse maar eens toegeknikt en
gezegd, dat die eentonigheid alles mee
viel. Eigenlijk moest ik weer eens naar
haar toe gaan en vertellen, dat we
vandaag een „opoedag" hebben gehad.
Nog nooit gebeurd in mijn hele schooi-
jufferbestaan. En dan spreken ze nog
van eentonigheid. Het mooist is nog
dat het zo maar geschiedt. Het begon
met opa. We hadden lezen. Een harten-
veroverende les, waarin opa een hel
denrol speelde. Die oude baas kwam
precies op tijd om het dikke varken,
dat finaal uitgebroken was en nu de
wijde wereld in wilde, beet te pakken
en weer tot orde te roepen. Het ver
haal was met gloed en verve geschre
ven. Natuurlijk wordt zo'n lesje en
kele malen gelezen in zo'n grote klas
als ik heb. Er blijft dit keer zoveel
aandacht, dat ik niemand tot orde moet
roepen. Na de leesles schakelen we
ongemerkt over op „taal". Vergeet niet,
dat we al groot zijn, zo tegen April.
Doch het leesboek heeft onze „taalstof"
gegeven. Het boek moet echter dicht.
Opa's heldendaad moet worden naver
teld. Ik geef Rinus een beurt, anders
een nogal eenzelvig manneke, waaruit
je meestal niet veel woorden krijgt.
Laat me nou die Rinus zonder' aarze
len een boeiende speech leveren. We
zijn er allemaal voldaan over. Ik piek
met mijn vinger de klas in om die en
gene nog, naar in het boek vermelde
bijzonderheden te vragen. Alles lukt.
Maar hoe het zo opeens gekomen is,
ik weet het werkelijk niet meer, maar
we zitten midden in een conversatie
over opoe's. Opa wijkt helemaal naar
de achtergrond. Er zitten echter eigen
aardige moeilijkheden aan opoe vast.
We komen tot de ontdekking dat er
opoe's en oma's zijn en dat het toch
hetzelfde is. Lineke heeft een opoe,
maar Jannie een oma. De meningen
raken verdeeld, wat beter is. Omdat
ik net zo hard voor de opoe's als voor
de oma's ben, wordt de zaak in der
minne geschikt. Wij aanvaarden bei
den, met evenveel liefde. Er zijn ge
lukkigen, die wel twee opoe's of oma's
hebben, met nog de opa's er bij. De
getallen worden uitgewisseld met vele
ervaringen er bij. Opoe's of oma's zijn
kostelijke mensen. Dat zijn haast altijd
leveranciersters van allerlei heerlijk
heden. Chocolade, snoepjes, peper
muntjes enz. Hiermede is de deugden-
lijst niet aan het eind. Opoe's oma's
zijn meestal meesteres op het wapen
der breinaald. Ik heb er meer dan tien
in mijn klas, die lekkere warme wan
ten hebben, door een opoe-oma ge
breid. O en er is nog veel-en-veel
meer goeds, dat ik van die oude schat
ten vertellen kan. Alleen bij Leen is
opoe in discrediet. Hij stort zijn hart
uit en zegt, dat hij altijd zo stil mot
weze als-tie bij zijn opoe komt, want
die is al zooooo oud, en die wordt ziek
als er leven gemaakt wordt. Leefi pau-
seert enkele seconden en zegt dan nog
eens zoooo oud, wel duizend jaar. Nu
goed, er zijn zoveel nullen in het le
ven, dat wij niet kwaad worden als
Leen er zo gul mee is. Je moet nooit
kleinzielig zijn. In ieder gevalzijn
opoe is oud. Dirk, die anders zo zwijg
zaam niet is, doet geen mond open. Als
hij merkt, dat ik zijn kant uitkijk,
voelt hij, dat hij daarvoor toch een re
den moet opgeven, daarom zegt hij
kleintjes: „Ik heb niks". Hier kan ik
geen hulp bieden, daarom wil ik de
aandacht afleiden, we moeten toch
weer aan het werk ook, maar Marjan-
neke móét ons toch nog wat meedelen.
Geen wonder, want het is een raar
geval. Zij heeft n.b. één opoe en één
oma. Zoek dat nou maar eens uit! Wij
wagen ons daar niet aan, maar aan
vaarden 't feit, zo maar eenvoudigjes
weg. Doch Marjanneke vindt, dat na
zo'n mededeling zij toch ook recht heeft
om eens iets aan de weet te komen.
Of de juffrouw ook een opoe heeft.
„Ja hoor", zeg ik blijmoedig. „In wel
ke straat woont die dan?" wil ze ver
der weten. Daarop vertel ik, dat die
opoe niet in ons dorp woont, maar heel
ver weg. Dat ik lang in de trein moet
zitten, als ik naar haar toe wil. Ineens
zie ik, dat Dirk's aandacht heel ge
spannen is. Hij gaat er voor verzitten.
Direct, als ik uitgesproken ben, zegt
hij: „Ooooo, mijn opoe is in de hemel".
Hij knikt nog eens vol overtuiging
en zegt dan weer: „Dat zegt moeder
altijd". Hij dacht zeker, „als juffrouws
opoe zover weg woont en je rekent
die er nog bij, welnuZijn con
clusie is juist-gelukkig. Helaas, de
plicht gebiedt me de opoe-oma-con
versatie te sluiten en ik pik er hier en
daar een uit, die een moeilijk woord
uit de opa-les op het bord mag schrij
ven, zonder eerst in het boekje te heb
ben gekeken. Alles loopt weer zo
prachtig, dat ik zielstevreden ben met
mijn span vanmiddag. Geer. wonder,
want zelfs Miesje, anders geen studie
hoofd, schrijft zonder fouten een kei
van een woord op het bord. Ik ben zo
vergenoegd, dat ik mijn span beloon,
door de volgende tekenles tot een feest
te maken. Ze mogen tekenen wat ze
willen op een blanco blaadje en de
mooiste prent zal ik op het bord pin
nen tot de hele volgende dag toe. De in
spiratie is er. Ze werpen zich eenvou
dig op het blanke blad. Had ik nog
plaatsruimte, ik gaf u een lange lijst
van de diverse onderwerpen, die in
beeld zijn gebracht. Voor éen maak ik
een uitzondering. Als ik d; blaadjes
weer ophaal, vertrouwt Marjanneke
me toe, dat-dat nou opoe is en dat „de
juffrouw het plaatje helemaal zelf mag
houwe, omdat d'r opoe zo ver weg
woont". Zo vindt onze opoe-oma-mid
dag een artistiek einde in een prachtig
conterfeitsel, wat niet sprekend gelijkt,
doch niettemin met blijdschap wordt
aanvaard.
Dit is echter, zoals ik in het begin
zei, de eerste middag in mijn school-
juffersbestaan, dat we een middag
hadden aan opoe-oma gewijd. Ter af
wisseling aardig. Van eentonigheid
geen sprake nog in mijn baantje. Wie
weet wat de dag van morgen brengt.
Aardige ooms maken veel kans.
LIEFDE
Ze is gelijk aan kostbaar zilverkwik:
Warmte drijft haar omhoog; ze is: ge-
Ismolten IK.
Ze hadden dikwijls kif, en voerden beiden strijd.
Ze hadden al zo vaak het onderspit gedolven.
Ze waren tuk op buit, tot handelen bereid.
Ze jaagden om wat Eer, als hongerige wolven.
Toen sprak de een: „Hoe komt het dat wij lijden
als 't kleed der Eere van de schouders valt.
Hoe komt het dat w'elkander gaan bestrijden
dat om een kleinigheid de vuisten zijn gebald."
En 't antwoord was: „Gij beiden moet eens leren,
in 't kleed der ootmoed biddend om gena
te dienen tot verheerlijking des Heeren.
En wat U winst toeleek, dat wordt dan enkel scha."
,JVu wil de een de ander graag bevechten.
Je wilt bestrijden wat je zelf bezit.
Dezelfde vijand moet je saam bevechten
Dat is het punt waar heel de oorzaak zit."
A. DE VECHTER
^&«b!E>^©«s=5><&s=ë><a5=6><fe5ë><a#&<3s:e><&2©'<ass®'<as=e><&ss><fc?e><a£5><ass&«s5ê><2s56>
Der komt nog al is 'n ouwe kaerel
bie me buurten van ons op 't durp,
waerdat ik somtieds wel is een aerig
gesprek mee ken kriegen. 't Is al 'n
oudje 'oor en ie eit nog al een paer
centen uutstaen. Vroeger was ie land
bouwer, mae noe zit z'n zeun op de
steê en ie weunt in 't durp en kujert
zo is wat rond en mag graeg met die
en gene is een praetje maeken. Zo
komt ie ook nog al is bie mien op de
wurft en in de winter en zo om deuze
tied van 't jaer ei je dan wel is d'n
tied om een praetje te maeken. Noe
was ie verleje weke ook weer is bie
mien en omdat 't net de tied was om
een bakkie koffie te doeë, vroog mien
vrouwe an z'n of ie geen trek 'ad om
mee nae binnen te gaen om een bak
kie leut. Noe dat sloog ie nie af en zo
raekende ons an de praet en kwam 't
van 't een op 't aere. Endelinge kwam
't ook over de leeftied te praeten en
toen zuchtte ie is diep en zee: ik bin
al in m'n zes en zeuventigste, dus 't
gaet al aerig op 't einde an. Noe wist
ik dat ie mae zelden in de kerke kwam
en vroger in z'n leven bekant niks an
de godsdienst gedaen 'ad. Zo eit ie ook
z'n zeun groot gebrocht, die ook op
Zundag liever met z'n auto nae Bergen
of nae Antwerpen riedt dan dat ie in
de kerke komt. Noe ik docht toen, ik
mot toch is 'n bietje dieper met 'm
zien deur te praeten en toen ie zee: 't
gaet aerig op 't einde an, zee ik zo
teugen z'n: jie ken ook zeggen dat 't
aerig op 't begin an gaet. Want bie
de eeuwigheid vergeleken is die zeu-
ventig jaere van joe zo goed as niks.
Noe toen keek ie me is an en haelde
z'n pupe uut z'n mond en zee weer:
krek lieken jie dat zeit en as 't dan
mae een goed begin mocht komme te
wezen. Ik zee toen weer: dat zal 'ier
een uutgemaekte zaek motte weze,
buur. Zo de boom valt zal die bluve
leggen, zeit de Schrift. Bin jie zo zeker
van joe zaek? vroeg ie toen an mien?
Ik zee toen weer: ik bin nie zeker van
mien zaek, want dan zag 't slecht met
mien uut, mae ik bin zeker van de
zaek van Christus en wat dat Hie vo'
mien gedaen eit en dat bluuft tot mien
leste snik mien pleitgrond en ik ge-
love asdat 't dan vo' eeuwig 'wel zal
wezen. Toen schodde ie z'n 'oot en zee:
jonge, maekt ter geen valse grond van.
Zundag las ik nog in d'n biebel dat
zelfs Mozes, die man Gods, Kanaan
nie kon binnen kommen vanwege z'n
zonde en wat zal ons dan? Ik keek em
verbaesd an en vroog em: lees jie in
d'n biebel? Ieleke Zundag zee ie. Noe,
ik gong daer mae nie verder on in, al
vond ik dat weinig genocht, in ielik
geval viel 't mien nog mee dat d'n
biebel bie z'n op taefel kwam. Mae
om 't gesprek gaende te houwe, zee ik:
Jie heit 't mis, Mozes eit wel in Ka
naan ewist. Toen schodde ie z'n oöt
en zee: dan ken jie je biebel nie, buur,
want 't staet ter dudelik, dat ie van
wege z'n slaen op de rots in plekke
van der teuge te spreke, in de woes
tijn zou sterven en dat is gebeurd ook.
Kiek 't mae is nae. Noe toen zee ik
weer: toch 'ou ik vol asdat Mozes wél
in Kanaan ewèst heit. Hoe wou jie
dat noe vo mekaere bringen? zee ie.
Jie wil toch nie wiesder wezen as d'n
biebel? Toen zee ik: neent, mae mien
biebel zeit 't ommers zeivers. Kiek mae
is in 't nieuwe testament, dae vind je
't verhael van de verheerlijking van
d'n Heiland op de berg en daer: ont
moette de Heiland Mozes en Elia. Was
dat in Kanaan, of nie? Noe, toen was
ie 'n tiedje stil en bleef mien ankie-
ken met z'n pupe tussen z'n bevende
vingers geklemd. Endelinge zee ik: ik
mot je geliek geve, buur, Mozes eit in
Kanaan ewèst, al is 't dan op een aere
meniere asdat ie zeivers wel gedocht
zal 'ebbe. Toen zee ik: mae daeruut
bliekt dus dat die redenering van joe
nie opgaet. Mozes was noe zó'n god
zalig man en ie kwam zelfs niet in
Kanaan, zee je der net. Dat is een
valse redenering, die niet deur de Hei
lige Geest mae deur de duvel je wordt
ingegeven. As jie bezig wil wezen met
wat van 't hoagste belang is, dan mot
je trouwens nie naer Mozes en nae
geen ander sterveling kieken mae al-
lenig nae het kruus van Christus en
wat deze Zoon van God vo' ons gedaen
eit. En dat mot genocht wezen. As dat
je op je knieën bringt, dan is ook nog
'ope vo' joe, buur. Mae dan zal je is
motte beginnen met de biebel nie al-
lenig vo' de Zundag te 'ouwè, ihae die
is ieleke dag gaen lezen en goed lezen
en dan mot je ook is wat meer nae
de kerke komme.
Hie slobberde z'n koffie uut en knip
perde met z'n ogen. Toen zee ie: kwa,
we zalle is op motte stappe, 't wordt
al weer is tied. Bedankt vrouwe, vo'
je bakkie. Ik liep met z'n mee de wurft
af en bie de dam gaf ie mien de hand
en zee: as ie oud wordt, dan zou ie
toch wel wille asdat je veul dinge
aeres gedaen 'adde in 't leven. As je
een keer oud bin, dan valt 't bekant
onmeugelik om nog verandering te
bringen in je leven. Begriep je mien
buur?
Ik knikte. Ik begreep em best. Ie
gong met een 'zucht de dam over en
ik gong an 't werk.
FLIP BRAMSE.
Wat zoudt U zeggen van een tarwe-
ras dat 8000 kg of meer per ha op
bracht? U schudt het hoofd en acht
zulks zeer onwaarschijnlijk.
Toch geeft Dr Ir W. Feekes in zijn
artikel: „Kunnen granen hoger op
brengsten geven?" in de Plattelands
Post van 4 Febr. j.l. als zijn mening
weer, dat dergelijke hoge opbrengsten
voor tarwe binnen het bereik der kwe
kers liggen, al zullen zich hierbij vele
moeilijkheden voordoen en nog vele
vragen moeten worden beantwoord.
Dr Ir Feekes illustreert zijn ver
wachting met de volgende berekening:
„Aannemende, dat er per m2 tarwe-
gewas 300 halmen groeien, dat per aar
40 korrels voorkomen en dat 1000 van
deze korrels 50 gram wegen, dan komt
men tot een opbrengst van 6000 kg
per ha.
Een gewas met 303 halmen per m'-
en 41 korrels per aar, welke 51 gram
wegen, brengt 5 of wel 300 kg meer
op per ha." Terecht merkt Dr Ir Fee
kes hierbij op, dat een dergelijk kleine
meeropbrengst absoluut niet aan het
gewas te zien is, noch te schatten. „Moei
lijk is het daarom in te zien", aldus
de schrijver, „waarom een gewas met
330 halmen per m2, 44 korrels per aar
en 55 gram als 1000 korrelgewicht, dan
iets wonderbaarlijks zou zijn. Laatst
genoemd gewas vertegenwoordigt
reeds een opbrengst van 7800 kg per
ha".
Dr Feekes is een zeer bekend tarwe-
specialist en begiftigd met het befaam
de „kwekersoog", een man van wie
we een voldoend nuchtere kijk op de
dingen mogen verwachten, om zich
niet aan fantasieën te buiten te gaan.
Gezien het zeer aannemelijk opge
zette rekensommetje, durven we der
gelijke hoge tarwe opbrengsten voor
o
mogelijk houden en we hebben een on
beperkt vertrouwen in het kwekers-
enthousiasme, maar toch
8000 kg tarwe per ha is veel, zeer
veel. En als dit bij tarwe opgaat, dan
ook bij haver en gerst, rogge en mais,
erwten en bonen, enz. en niet alleen
in Nederland, maar ook in België,
Frankrijk, Canada, Amerika enz. Maar
nu reeds vrezen we voor de
enorme tarwevoorraden in de U.S.A.,
kan de Nederlandse mais niet concur
reren tegen de buitenlandse. Nu is de
export door de grote concurrentie van
onze nabuurlanden, al moeilijk. Hoe
zal dit alles worden als de productie
der landbouwgewassen zo ongekend
hoog zal worden opgevoerd?
Een goede tarwe-oogst haalt ten
minste 85 kg stikstof, 45 kg fosforzuur,
75 kg kali en 15 kg kalk uit de grond.
Al deze stoffen kunnen we in de
vorm van stalmest of kunstmest toe
dienen en ook nog wel meer dan we
nu gewend zijn. De plant vraagt ech
ter meer, zij heeft ook nodig natrium,
magnesium, ijzer, silicium, koper,
mangaan, zink mi borium en nog vele
andere elementen. Is „moeder aarde"
in staat dit alles in nog grotere mate
te geven? Forceren we niet een totale
bodemuitputting, als we bovengenoem
de ideaalrassen zullen uitzaaien? We
kunnen er toch geen volkomen tech
nische aangelegenheid van maken. De
laatste berichten uit Rusland wijzen
ook reeds in deze richting. Er is daar
namelijk een proeffabriek gaan draai
en, met als fabricaat een bacterie
meststof, welke beoogt, na toediening
aan de grond, de scheikundige omzet
tingen te versnellen. Zeker, een uit
komst voor gronden met een over
maat aan onoplosbare, en een tekort
aan beschikbare elementen. Dergelijke
meststof kan dus eveneens een uit
komst zijn als onze toekomstrassen
meer vragen dan de natuur hun kan
geven. Maar wat zal dan het einde
zijn?
Het kwekersideaal is nog geen wer
kelijkheid geworden, maar er wordt
hard gewerkt aan het bereiken er van.
Moet het ons verheugen, of niet? Is
het toekomstmuziek, wat door de kwe
kers wordt gecomponeerd, ofis 't
een begin van een tragedie?
W. J. L.
HERSENS.
Een dezer dagen verschenen artikel
van de correspondent uit Washington
voor het grote Engelse blad „Manches
ter Guardian" begon aldus: „De sena
tor McCarthy, wiens hersens een van
de grootste onontwikkelde gebieden
van de Verenigde Staten vormen....".
BUITENWERK.
Uit de nota van een schilder die een
huis, bewoond door een medicus, heeft
opgeknapt:
Buitenwerk van de weledelgeleerde
Heer Dr afbranden, gronden,
stoppen en plamuren.
„Hoe krijg jij
dat nou in je her
sens om ons vlot
doormidden te za-
„Die kerel stoort
me met z'n ge
snork veel te veel
in m'n nachtrust."
poetsers binnen komen, die onze schoe
nen willen poetsen. Onze ober staat
glimlachend toe te kijken, blijkbaar is
hij gewend aan dergelijke invasies.
Maar als we hem er vriendelijk op
wijzen, dat we hier gekomen zijn om
te eten, drijft hij de talrijke kooplui
en schoenpoetsers de deur uit.
Merkbaar opgelucht beginnen we
te eten, maar zodra onze ober even
verdwenen is, herhaalt ziöh het spel
letje. Ze drommen weer naar binnen,
beginnen hun artikelen weer uit te
stallen, tot onze ober er weer een
eind aan maakt door ze naar buiten
te jagen.
We vragen hem dan enkele bijzon
derheden over Nazareth. Hij vertelt
ons dat Nazareth een Arabische stad
is, met ruim 20.000 inwoners. De in
woners zijn voor het grootste gedeel
te christenen (75 pet), dat wil zeggen:
Rooms-Katholiek, afgezien van enkele
uitzonderingen. Terwijl we zo wat
spreken over de stad en haar bewo
ners, heeft zich buiten een legertje
verzameld van kooplui, schoenpoetsers
en gidsen, de laatsten dragen indruk
wekkende petten, waarop met grote
letters staat „Gids". Onze ober raadt
ons aan een gids te nemen en belooft
ons de beste gids van de hele stad te
zullen bezorgen. We stemmen maar
toe, en hopen dat we met onze gids
zonder gevolg door de stad kunnen
wandelen.
Even later komt de directeur van
het officiële gidsenbureau binnen, en
stelt zich als zodanig aan ons voor.
Hij belooft ons alles in het werk te
zullen stellen om ons een goede ge
leide te geven, en vertrekt niet eerder,
voor hij ons op het hart heeft gedrukt
zijn zaak bij onze vrienden in Europa
aan te bevelen.
Onze gids staat ons buiten op te
wachten, en weet op een handige ma
nier ons te bevrijden van ons gevolg,
waarvoor we hem nog het meest van
alles dankbaar zijn. We zullen nu de
heilige plaatsen van Nazareth gaan
zien, en wel het allereerst de „Kerk
van de Aankondiging".
„Heilige" plaatsen?
Onze gids brengt ons naar een grote
Rooms-Katholieke kerk, die we binnen
gaan. We gaan enkele gangen door en
dalen even later enkele treden, en be
vinden ons dan in een grot, waar vol
gens een overlevering de engel Gabriël
tot Maria zou gezegd hebben: „Wees
gegroet, gij begenadigde, de Here is
met u".
Vanaf deze plaats kunnen we een
andere grot zien, die met de eerste
door een gang verbonden is en waar
volgens de overlevering de keuken is
■geweest van Maria. We gaan de trap
pen weer op, en dan brengt de gids
ons naar een ander gedeelte van de
kerk. We komen nu in de huiskamer
van de heilige familie, die eveneens
een grot is. Halverwege de trap zien
we een zeer oude cisterne (dat is een
regenbak). De kerk van St Jozef, die
ongeveer 200 meter verwijderd is van
de kerk van de Aankondiging, biedt ons
de laatste attractie. Onder in de kerk
wordt ons de timmerwerkplaats van
Jozef getoond. Enkele grote schilde
rijen, die aan de muur hangen, dienen
om de verbeelding toe te spreken.
Volgens deze voorstellingen zouden
Jozef en Maria holbewoners geweest
zijn, en dit is op zichzelf gezien niet
uitgesloten. Want toen we de volgende
morgen even buiten Nazareth met de
bus naar Haifa reden, zagen we inder
daad grotten, die door zeer arme men
sen worden bewoond. Dat Jozef en
Maria arm geweest zijn is buiten alle
twijfel, als we het Evangelie van Lucas
lezen.
Maar dat we in deze kerken inder
daad de keuken en de huiskamer van
Maria en de werkplaats van Jozef voor
ons hebben, is twijfelachtig. Op de
plaats van de kerk van de Aankondi
ging heeft keizerin Helena in de vierde
eeuw na Christus een kerk laten bou
wen, waaruit dus in ieder geval wel
blijkt dat deze overlevering oud is.
Maar zekerheid heeft men in geen ge
val dat men hier werkelijk heilige
plaatsen voor zich heeft
Salizian-School, één van de vele R.K. inrichtingen in
Nazareth,
Wij kunnen niet in het minst on
der de indruk komen van de heiligheid
van deze plaatsen, waar Rome z'n
protserige en massale kerken en kloos
ters gebouwd heeft.
Op het katholieke ge
moed, dat er naar
jaagt het heilige tast
baar te maken, maakt
dit alles een gewel
dige indruk, en het
valt dan ook niet te
verwonderen, dat Na
zareth jaarlijks hon
derden pelgrims trekt,
die uit alle delen van
de wereld komen.
Dat deze naïeve
verering van het
„heilige" op de bui
tenwereld en vooral
op de inwoners van
Israël een slechte in
druk maakt, werd ons
onlangs duidelijk ge
maakt door een arti
kel, dat verscheen in
een Israëlisch week
blad.
Maar in ieder geval
profiteert de bevol
king van het stadje
Nazareth hiervan, en
men kan bijna zeggen
dat de stad leeft van
z'n vele kerken en
kloosters.
De synagoge,
„En Jezus kwam te
Nazareth, waar Hij
opgevoed was, en Hij
ging volgens zijn ge
woonte op de Sabbat
dag naar de synago
ge", zo vertelt ons
Lucas in zijn Evange
lie (hoofdstuk 414
—30).
(Wordt vervolgd.)
