Het leven in Nieuw-Guinea is hard,
schenkt toch voldoening.
maar
CKrfarinc .4
DEZE
WERELD
vói n öóiQ tot
De eerste indruk is nooit zo best»
Nederlandse soldaten werken er met
optimisme, want het land heeft ons
toch veel te bieden.
ÖAQ
Een laatste
poging
V
De bevrijding van
Zeeland*
Vierdoen méér dan één!
Communistisch plan
voor revolutie in de
V.S.
H
Ledental K.V. P.
gedaald van 430.000
tot 280.000.
Britse atoomkracht
centrale in Schotland?
Woensdag 26 October 1953
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pagina i
In deze tijd gaan onze gedachten
vanzelf terug, naar de najaars
dagen van 1944, toen een groot deel
van Zeeland van vijanden werd ge-
«uiverd.
Wat lange tijd niet mogelijk scheen
was een feit geworden. Aan de druk
waaronder wij bijkans vijf jaren had
den geleefd, was een einde gekomen.
Op 11 October verschenen de eer
ste voorposten van de Canadezen in
Biervliet, welke plaats op 17 October
werd bevrijd. Daarna volgde, na vaak
zware gevechten, de bevrijding van
geheel Zeeland, met uitzondering van
Schouwen.
Het is, althans voor hen die bewust
moeleefden, niet nodig te herinneren
aan wat in de voorafgaande afschu
welijke oorlogsjaren gebeurde. En het
is ook niet mogelijk in woorden uit
te drukken hoe verschrikkelijk de
gevolgen van de ons opgedrongen
oorlog zijn geweest.
Daar waren in de eerste plaats de
duizenden doden en de voor hun leven
verminkten behorende tot de zee-,
land- en luchtmacht, en ook niet te
vergeten de Koopvaardij, die meer
dan 1000 slachtoffers had te be
treuren.
Maar ook onder de burgerij werd
een ware slachting aangericht. Het
aantal bij executie en standrecht ge
vallenen wordt op meer dan 25000 ge
schat. Nog veel groter was het aantal
politieke gevangenen, dat dank zij de
samenwerking van de Duitse Gestapo
en de al dan niet geüniformde Neder
landse landverraders in gevangenissen
en concentratiekampen om het leven
kwam. En daarbij komt dan nog
het verschrikkelijke feit, dat in totaal
meer dan 104.000 Nederlandse Joden
op de meest afschuwelijke wijze wer
den vermoord.
Vreselijke cijfers zijn dat. Maar
toch is met het noemen van die cijfers
nog zo weinig gezegd. Er was nog zo
onnoemelijk veel leed, dat niet in
cijfers kan worden uitgedrukt.
Loodzwaar drukte de voet van de
Duitse bezetters en hun Nederlandse
aanhangers op ons volk. Van vrijheid
van spreken en handelen was geen
sprake meer. Kerken en scholen
stonden onder zware druk. Politieke
en maatschappelijke organisaties wer
den ontbonden en hun bezittingen ge
stolen. Kranten, die zich niet in dienst
/an de bezetters wilden stellen, wer
den verboden. Wie waagde zijn af
keuring te uiten over dit goddeloze
bedrijf, werd van zijn vrijheid be
roofd. Zelfs het plaatsen van een
Oranje-bloempje voor het raam, op de
verjaardag van H. M. de Koningin,
gaf de N.S.B.-burgemeester van Gobs
aanleiding, proces-verbaal van zo
snood bedrijf te doen opmaken.
Natuurlijk geeft wat hier gezegd is,
nog geen volledig beeld van het ge
beurde. Om volledig te zijn, zou ik
moeten wijzen op het ontstellend aan
tal doden en gewonden tengevolge
van oorlogshandelingen; op het schier
niet te tellen aantal slachtoffers van
honger en gebrek en spanningen van
velerlei aard.
Een zee van ellende is over ons
hoofd gegaan. „Had God het niet ver
hoed, dan had een stroom die nie
mand tegenhield, ons gans ver
smoord."
Ik herinner aan dit alles niet om
wonden open te rijten en de haat
weer te doen opvlammen. Dat niet!
Maar wel om opnieuw het besef wak
ker te roepen van de zware druk en
de grote nood, en om in verband
daarmee op te wekken tot het betonen
van oprechte dankbaarheid voor de
herkregen vrijheid.
Toen alles hopeloos scheen, heeft
God uitkomst geschonken.
De strik, waarin ons volk gevan
gen zat hoe sterk ook is gebro
ken en wij zijn ontkomen.
Wij leven zo snel. Onze aandacht
wordt naar alle kanten gespannen,
En het gevaar bestaat, dat de bange
oorlogsjaren en de daarop gevolgde
uitredding in onze herinnering op de
achtergrond geraken.
En toch, dit zijn zaken die we niet
mogen vergeten en die we ook aan
onzo kinderen ook op de scholen
zullen moeten vertellen.
Daarom, wij zullen van deze din
gen spreken, telkens weer; „wij zul
len het niet verbergen voor de kin
deren, voor het volgende geslacht,
vertellende de loffelijkheden des
Heren en zijne sterkheid en de won
deren die Hij gedaan heeft", ook in
de bevrijding van onze Provincie.
Z. G.
(Door le luit. J. van Bunge.)
EEN RODE WOLK STOF waait achter de jeep op, die pijlsnel
om de hoek verdwijnt. We proberen de sporen van ons uniform
te slaan, maar dat heeft weinig resultaat: we zijn vuil en we blijven
vuil. Onze schoenen lijken drie dagen geen smeertje gehad te hebben
en onze sokken vertonen niet veel meer van de voorgeschreven khaki-
kleur. „Is dat hier altijd zo?"
„Ja, zo lang we in de droge tijd zitten, is het hopeloos: stof, stof
en nog eens stof. En als de regens komen: modder, modder en nog
eens modder."
De soldaat die ons Merauke Iaat zien, haalt onverschillig zijn schouders
op: „Maar wat geeft het eigenlijk? Het is overal wat: In Fakfak klagen ze
steen en been over die ellendige „tjotten", op Biak is het de „karang" waar
ze over kankeren en ergens anders is het misschien het gloeiende asphalt
dat aan je schoenen blijft kleven. Geef mij Merauke maar een beste
„tampat".
Die soldaat is een chauvinist, zoals alle soldaten dat zijn. Als hij straks
in zijn barak zit, zal hij tegen zijn maat zijn gal uitspuwen over die zware
dienst, maar laat er geen knaap uit Kaimana of waar ook bij komen, want
dan krijgt ie 'm van voren.
Overal vind je soldaten die him
eigen buitenpost waardeloos vinden
en hun eigen peloton „een snèrt pe
loton". Maar plaats ze eens over? Ze
zitten nog niet op hun nieuwe be
stemming, of ze prij.zen het detache
ment waarvan ze afscheid genomen
hebben, hemelhoog. Niets is zo goed
als hun manokwari of hün ifar en
geen dienstvak dat het van het hun
ne winnen kan.
Rimboe, géén sprookje.
Nieuw-Guinea is voor het grootste
deel bergachtig en mocht men 'ooit
gemeend hebben dat de rimboe bij
voorbeeld alleen maar bestaat in de
fantasie van schrijvers of sterke-
verhalen-vertellers, dan is Nieuw-
Guinea het land bij uitstek waar men
zonder veel moeite tot de ontdekking
kan komen dat de rimboe geen
sprookje, maar harde realiteit is.
Nee, men vindt er geen leeuwen of
tijgers, maar de man die voor het
eerst met een patrouille door de
jungle trekt, zal zich ongetwijfeld de
eerste nacht niet „senang" voelen in
zijn zelfgebouwde bivak. Die eerste
dag „tjot", door kali's en lianen-
versperringen, over omgevallen bo
men en rotspartijen, zal zwaar zijn.
Zó zwaar, dat hij tijdens de eerste
rust vergeet een strootje op te
steken
Merauke onderscheidt zich dele van
de andere detachementen op Nieuw-
Guinea, want in het patrouille-gebied
rond Merauke is geen heuvel te be
kennen en van oerbossen is nauwe
lijks sprake. Maar ft zijn andere hin
dernissen, die alles van de man vra
gen. Uitgestrekte sawahs bijvoor
beeld en in de droge tijd een nijpend
gebrek aan drinkwater.
Het kampement.
In de armoedig aandoende „stad"
springt aan de Zuidkust de „Tangsi'
van de landmacht naar voren. Het is
een fris geheel, waar een levendige
bedrijvigheid heerst. De genie heeft
er haar beste beentje voor gezet. Er
is een nieuwe keuken gebouwd
een onderofficiersmess en ook een eet
zaal voor de manschappen, waar eens
in de week een film vertoond wordt.
Ja, Merauke werkt hard, de bevol
king, de missie en de zending en ook
de K.L. is dag en nacht in de weer
om er iets goeds van te maken.
Om half twee is de dienst afge
lopen en kun je, als soldaat, als je
tenminste niet op het wachtrooster
prijkt, zonder gewetensbezwaar ach
ter je muskietennetje de knapen in
een Hollandse kazerne beklagen, die
misschien op het ogenblik voor een
velddienstje op de hei worden ge
pord.
Je kunt natuurlijk ookgaan
werken, want na de dienst valt er
eigenlijk nog heel wat te doen. Maar
je hoeft niets.
„Man kom toch van je bed af. Je
kunt de hele nacht nog pitten".
„Lame met rust". „Doe niet zo slap
kerel. Help even". De kerel sputtert
nog een beetje tegen, mompelt iets wat
hij tegen zijn sergeant nooit zeggen
zou, maar volgt dan zijn maats naar
de overkant. Naar de overkant, want
daar, tegenover de „tangsi" moet bin
nen een paar maanden een R.K. mili
tair tehuis verrijzen. En een eindje
verder op is men bezig met een soort
gelijk tehuis voor Protestantse mili
tairen.
Het is geen overdreven luxe, zo'n
militair tehuis, want vooral in Nieuw
Guinea is de vrije tijdsbesteding van
de soldaat een probleem dat comman
danten, ouders en geestelijke verzor
gers, dikwijls hoofdpijn bezorgt. De
nederzettingen waar een detachement
van de landmacht is gelegerd, wor
den over het algemeen omsloten door
een dicht, haast ondoordringbaar oer
woud en van een levendig contact
met de burgerbevolking kan in veel
gevallen geen sprake zijn. Op de
meeste plaatsen wordt de burgerij
namelijk voor het grootste deel ge
vormd door de oorspronkelijke be
volking. De ontspanningsmogelijk
heden zijn dan ook ver te zoeken. Bij
de cantine en het sportveld houden
zij meestal al op. Een gezonde ont
spanning is nu juist wat de militai
ren, vooral op de eenzame posten,
zo broodnodig hebben.
Besar" wijst een papoea me een klein
gebouwtje.
In de voorgalerij staat een troepje
soldaten, blijkbaar kersvers uit Hol
land aangekomen. Men bewondert 'n
portret van een bruine reus, die ge
tooid met een tulband kennelijk
een legerhanddoek tegen de wand
hangt te hangen.
Een Orang Arabier", meent er een.
het niet om medelijden mee te
krijgen
Zo zo, heb jij medelijden met mij?
Zorg maar dat ik het niet op korte
termijn met jou krijg: doe mijn kamer
even, poets mijn schoenen ze staan
in de kast, een paar of vier maar
en schrob de mandiekamer schoon. Als
je geen bezem kunt vinden gebruik je
je tandenborstel maar....."
In de deuropening staat de Majoor
Besar. Hij vertoont een treffende ge
lijkenis met de orang arabier aan de
muur. En hij grijnst. De soldaat druipt
af en ziet er uit alsof hij liever op
Schiphol was achtergebleven.
De eerste indruk die „Jan Soldaat"
van Nieuw Guinea krijgt is niet de
beste. Als hij met de „conny" op Biak
aankomt is zijn eerste gedachte: „Wat
ben ik begonnen" of: „Had ik maar
naar mijn maat geluisterd. Die zei
ook dat het er allemaal niks was. Het
vliegveld lijkt in ieder geval wel een
kookplaat. Als je in zo'n zinken hut
moet wonen, waar de douane de scep
ter zwaait, kun je nog beter op een
zolderkamertje in Amsterdam je
„Tampat" opslaan".
Maar voordat hij vijf minuten in
de luxe K.L.M.-bus zit, die hem naar
zijn voorlopige bestemming brengt,
krijgt hü al optimistische gedachten.
En eenmaal in het kamp gearriveerd,
maakt hij kennis met wat Nieuw
Guinea aan schoonheid heeft te
bieden.
In de eetzaal van het opvang
centrum bijvoorbeeld, hangen allerlei
foto's uit het binnenland papoea's in
krjjgstooi, een mangrove-moeras en 'n
sago-bos, oorlogsdansers, compleet met
schild en speer en een opgezette
paradijsvogel, die nog altijd geldt als
het souvenir van dit land.
Daarom zijn ze zelf begonnen en
als alles naar wens verloopt, welnu
dan zal de bouw van beide huizen
voor Kerstmis voltooid zijn. De thuis
fronten hebben intussen voor de in
richting gezorgd.
Niet alleen de aalmoezenier, de
veldprediker en „Wimpie Welfare"
maken zich druk over de vrije tijds
besteding van de troep, ook de com-
piescommandant, de kapitein J. Broek
huizen, doet dat. Hij is erin geslaagd
een stelletje jongens warm te maken
voor zijn eigen hobbies, n.l. fotogra
feren en rddio. Welnu Merauke heeft
een, men mag het wel zeggen „bloei
ende fotoclub" en wat de radio be
treft, er is altijd wel een toestelletje
te vinden waar wat aan schort.
Op Biak staat een huis.
Op Biak, zo dacht ik, toen ik er
voor het eerst weer naar zes maan
den kwam, is niet veel veranderd.
Maar ik vergiste me. Want wat zes
maanden geleden nog losse accoorden
waren van toekomst-muziek, is nu
geworden tot de melodie van werke
lijkheid. Men kan bijna nergens ko
men op Biak of men hoort het stoten
en brommen van een bulldozer, het
snorren van een zaag of het 'dreunen
van een hamer. De Marine bouwt, de
K.L. bouwt en de K.L.M. bouwt.
Waar een half jaar geleden nog
„bush-bush" stond, ziet men nu de
stalen skeletten van barakken, in
aanbouw, ja zelfs van een compleet
dorp.
Op een vraag naar de „Majoor
„Ik wil wel blijven".
„Dat trekt me wel", zegt
en hij wijst naar een brok
er een
>oetan"
Ingezonden Mededeling (Adv.)
De werking van 4 geneesmiddelen in
één tablet verenigd is krachtiger en
weldadiger dan van elk middel af
zonderlijk. Chefarine „4" helpt ook
bij hevige pijn en griep, wanneer
andere middelen falen.
finaere micaaeien wien, m
TEGEN PIJNEN EN GRIEP 20 TABLETTEN F 0.75
loper nog „u" zou zeggen, „Gelijk heb
je" meent de „Majoor Besar", „maar
als je tien minuten in die blubber
hebt lopen persen, verlang je naar
een Turks bad".
„Nieuw-Guinea is een land in
opbouw en je hoort over zoveel
plannen, dat de neiging je altijd be
kruipt om vergelijkingen te maken
met het recente verleden. Nog niet
zo heel lang geleden hoorde je uit
een soldatenmond op Biak alleen
maar: „Als ik hier maar vast van
daan ben. Niets kan meer tegen
vallen". Maar nu komt er geen
doortrekkend groepje militairen
meer in het kamp of de majoor
is lastig gevallen met de vraag
„Kunnen we hier niet blijven?" En
zo is het in de andere kampen
eveneens.
Teruggekeerde krijgsgevangene
verklaart:
TOKIO, 27 October. Een Amerikaan-
s korporaal heeft Maandag te Tokio
verklaard, dat de Chinese communisten
de Amerikaanse krijgsgevangenen, die
niet naar huis willen terugkeren, hebben
meegedeeld, dat de Amerikaanse commu
nistische partij het plan heeft binnen vijf
jaar een revolutie in de Verenigde Sta
ten te ontketenen.
De korporaal, Dickenson, die aanvan
kelijk tot de „weigerachtige" Amerikanen
behoorde, maar enige dagen geleden be
sloot toch naar zijn land terug te keren,
zei, dat de communisten de geallieerde
krijgsgevangenen hadden verteld, dat zij
in China zouden worden opgeleid, om
na de revolutie een leidende regerings
functie in Amerika te bekleden.
Hij verklaarde te zijn achtergebleven,
om zich op de communisten te kunnen
wreken. „Ik wilde precies weten, wat
zij voor beloften zouden doen, om hen
later te kunnen ontmaskeren", aldus
Dickenson.
Voordat met het uitwisselen van de
krijgsgevangenen was begonnen, tracht
ten de Chinezen de gevangenen te be
wegen niet naar hun land terug te ke
ren, door hun vrouwen goed betaalde be
trekkingen, studiebeurzen en de gelegen
heid om een reis door China en Rusland
te maken te beloven. Op een vraag of
de Amerikaanse krijgsgevangenen, die
nog onder -toezicht van de Indische be
wakingstroepen staan, waarde hechten
aan de Chinese beloften, antwoordde
Dickenson: „Sommige wel, andere niet".
De Sowjet-autoriteiten in Oost-Ber-
lijn hebben Zondag aan Noorse verte
genwoordigers zeven Noren overgege
ven, die tot dusverre in de Sowjet-Unie
werden gevangen gehouden. Van de be
trokkenen waren er vijf krijgsgevange
nen, oud-SB.ers. De andere twee, een
man en een vrouw, zijn burgers.
É3K
-v t-:.:
Na ast de jongens uan de K.L. verrichten thans vele landgenoten in Nieuw
Guinea exploratiewerk om het gebied tot ontwikkeling te brengen. Een der
steunpunten voor de exploratie is de Kampong Demta. Men maakt van deze
kampong een natuurlijke afvoerhaven van het achterland. Een kijkje in de
kampong.
OE ZAL HET WESTEN
reageren op de nieuwe koers,
die Washington overweegt
om haar defensie geheel op A
wapens te baseren? Gisteren stip
ten we reeds aan, dat deze stap
vérstrekkende gevolgen kan heb
ben en ook, dat onmiddellijk de
vraag rijst of Amerika's bondgeno
ten in de Ver. Naties (of de Ver,
Naties zelf) het gebruik van atoom
wapens zullen accepteren. Men zal
zich herinneren, hoe bijvoorbeeld
Groot-Brittannië werd gealarmeerd
toen indertijd president Truman
alleen nog maar het denkbeeld op
perde de A-bom te gebruiken tegen
de Noord-Koreanen. De toenmalige
Britse premier, Attlee, begaf zich
in vliegende haast naar Washing
ton, waar hij echter van Truman
de verzekering kreeg, dat de Brit
ten zouden worden geraadpleegd
alvorens de Amerikanen hun toe
vlucht tot de A-wapens zouden
nemen, en in- iets gewijzigde vorm
werd deze belofte door de regering-
Eisenhower herhaald.
Men zal zich ook herinneren, hoe de
wereld eveneens werd opgeschrikt
door de Russische mededeling, dat er
een A-bom tot ontploffing was ge
bracht. Dit nieuws werd door Moskou
met veel fanfares bekend gemaakt. De
laatste mededeling op dit gebied da
teert van 8 Augustus j.l. toen premier
Malenkov de juichende leden van de
Opperste Sowjet bekend maakte, dat
Rusland thans ook in het bezit is van
de waterstofbom.
Amerika heeft op deze Russische be
kendmaking een veelbetekenend ant
woord gegeven. Het was een ant
woord, dat de wereld duidelijk maak
te, dat zelfs in dit tijdsbestek, waarin
we ons ten behoeve van de vrede be-
wapenen, Amerika zich steeds de
vreedzame toekomst voor ogen houdt.
De Amerikaanse commissie voor
atoomenergie maakte n.l. bekend, dat
met de bouw begonnen wordt van een
atoomreactor, waarmede electrische
energie zal worden opgewekt. Men mag
deze mededeling toch zeker wel be
stempelen als een „stap naar het ge
bruik van atoom-energie voor vreed
zame doeleinden". Niet voor massa
vernietiging doch voor een vervan
ging van de oude krachtbronnen; ko
len, aardolie, gas en witte steenkool,
zal het atoom gebruikt worden!
De reactor, die de commissie bin
nen drie of vier jaar gereed hoopt te
hebben, zal minstens 60.000 kiloWatt
of meer energie kunnen opwekken; 'n
hoeveelheid voldoende voor een stad
van 50.000 inwoners. In het elfde jaar
van dit tijdperk, dat men nu reeds
als het „Atoomtijdperk" pleegt te be
titelen, vormt deze mededeling slechts
een gunstig teken.
Indien niet het gevaar bestond, dat
de Sowjet-Unie er voor militaire
doeleinden gebruik van zou maken,
dan zouden de Ver. Staten onmiddel
lijk kunnen overgaan tot publicatie
van de gegevens, die op deze installa
tie betrekking hebben. Dan zouden al
le landen, die belangstelling koesteren,
proefnemingen in die richting kunnen
doen.
Maar de Sowjet-Unie heeft dit reeds
bij voorbaat onmogelijk gemaakt. Het
Kremlin heeft steeds de pogingen van
de Ver. Staten en de Ver. Naties om
tot een redelijke internationale con
trole op atoomenergie te komen, ge
dwarsboomd. Het Kremlin zal nim
mer accoord willen gaan met dit ene
allerbelangrijkste punt: onpartijdige
internationale inspectie als middel om
een dergelijke controle te kunnen uit
oefenen.
Een bewijs heeft immers kortgele
den Radio Moskou nog geleverd toen
ze het voorstel, om deze inspectie
door een Uno-commissie te laten uit
voeren „belachelijk" noemde.
Welke geheimen wil de Sowjet-Unie
verborgen houden? Waarom is het
Kremlin niet bereid zich aan dezelfde
inspectie te onderwerpen als de V.S
en de andere landen, tot behoud van
de vrede? Alleen als het om een
machtsmiddel, om een bom gaat, dan
komen de fanfares. Over vredesdoel
einden zwijgt Moskou....
Daarom blijft deze conclusie over:
Amerika wil vrede. Er zijn tientallen
pogingen gedaan om tot een algemene
ontwapeningsovereenkomst te gera
ken met de Russen. In dit licht bezien
kan men de nieuwe koers, die de V.S.
van plan zijn in te slaan, slechts zien
als een laatste poging.....
Niets bekend over de bank
biljetten van 25 gulden.
AMSTERDAM, 27 October. Naar
het A.N.P. te bevoegder plaatse ver
neemt, is van een voornemen tot intrek
king der nieuwe bankbiljetten van 25
gulden van de serie uitgegeven op 1 Juli
1949 niets bekend.
Deze biljetten zijn, naar men weef,
plotseling in de belangstelling komen te
staan nadat ds Zandt in de Tweede Ka
mer om intrekking van de biljetten had
verzocht.
650 millioen gevraagd voor B.B. in
de V.S.
WASHINGTON, 26 Oct. Het
hoofd van de organisatie voor de bur
gerlijke verdediging in de V.S., Pe
tersen, heeft in een vraaggesprek voor
de radio meegedeeld, dat het congres
zal worden gevraagd, voor het ko
mende jaar voor de burgerbescher
ming 650 millioen dollar, een veertien
maal zo hoog bedrag als voor dit
jaar, toe te wijzen. Dit geld zou wor
den gebruikt voor het aankopen van
brandspuiten, electrische generatoren
e.d., alsmede voor het aanleggen van
een voorraad medische instrumenten
en geneesmiddelen.
Petersen vroeg dit jaar het congres
een bedrag van 125 millioen dollar
toe te wijzen. Hij kreeg echter slechts
46.5 millioen.
DE OVERDRACHT VAN
ZONE A VAN TRIEST.
LONDEN 26 October.
Te Londen is vandaag het hoofd van
de Westeuropese afdeling van het Stat»
Department, Homer Byington Jr., aan
gekomen voor besprekingen met het
Britse ministerie van Buitenlandse Zaken
overzie kwestie-Triëst.
Volgens welingelichte kringen zal met
name van gedachten worden gewisseld
over de wijze, waarop het bestuur van
de zóne aan Italië zal worden overge
dragen, en over de tekst van de uitno
diging, die de Westelijke grote drie 'aan
Zuidslavië en Italië met het oog op een
vijf-mogendhedenconferentie willen doen
toekomen.
Chinese guerillastrijders in Birma.
LONDEN, 26 October. De nationa-
listisch-Chinese guerillastrijders in Bir
ma zijn in het gebied van de „doden-
spoorweg" aangelegd door geallieerde
krijgsgevangenen in Japanse handen
versterkt met een grote groep uit het
Noorden komende Chinese nationalisten,
aldus deelde de Birmaanse inlichtingen
dienst Maandag mede.
Dit zijn de eerste versterkingen di»
de Chinese nationalisten in de afgelopen
zes maanden hebben gekregen. Verder
wordt medegedeeld, dat Chinese natio
nalisten en opstandige Karens opereren
in het gebied van Tenasserim in het
Zuid-Oosten van Birma. In dit gebied
bevinden zich rubberplantages en tin
mijnen.
Het ledental van de Katholieke Volks
partij is gedaald van 430.000 tot 280.000,
Alleen al in bet zuiden van ons land
heeft de K.V.F. 117.000 leden verloren.
Van de ruim 80.000 leden van de K.V.P,
in Limburg in 1946 waren er in April
1952 nog rond 48.000 over. Nu, In de
herfst van 1953, bedraagt het ledental in
deze kring nog slechts 30.000.
De kring Limburg verkeert in een zeer
moeilijke financiële toestand als gevolg
van dit enorme ledenverlies.
Deze gegevens zijn bekend geworden
op de jaarvergadering van de kring, di»
in Roermond werd gehouden, zo meldt
het „Vrije Volk".
Het jaar 1953 werd gekenschetst als
het partij-organisatorisch slechtste jaar
sinds de bevrijding. „In brede kring
heerst apathie en inertie', zo verklaard»
voorzitter Joosten. „Tal van afdelingen
hebben dit jaar nog geen teken van le
ven gegeven en liefst 90 hebben nog niet
afgerekend, waardoor een begrotings
tekort van rond negen duizend gulden
is ontstaan".
LONDEN, 28 October. De Britse re
gering onderhandelt op het ogenblik
over de aankoop van een terrein in het
Noorden van Schotland met het oog op
het bouwen van een door atoomkracht
gedreven electrische centrale voor com
mercieel gebruik, aldus is in Londen
vernomen.
De Britse minister van bevoorrading,
Sandys, wilde in het Lagerhuis nog geen
verklaring hierover afleggen. Naar ver
luidt zou de centrale ergens bij de zee
moeten worden gebouwd in een gebied,
waar voldoende arbeidskrachten en over
vloedig vers water beschikbaar zijn. Bij
Calder Hall in Noord-West-Engeland
wordt op het ogenblik een experimen
tele atoomcentrale gebouwd.
Adenauer heeft het bestuur van de
K.V.P. medegedeeld, het partijcongres te
Utrecht op 7 en 8 November te zullen
bijwonen.
