Studenten uit alle werelddelen ontmoeten
elkaar in Hayrhofen.
Indrukken uit H.-Guinea
Vacantiecursus schept mogelijkheden tot beter
begrip van eikaars moeilijkheden.
H. ALGRA,
Bij de „Zillachtola Unwersatöt'
Ontvoerde Marja GAykens
keerde uit Spanje terug*
Werd Beria door zijn
vrouw verraden?
door
lid van de Eerste Kamer der
Staten-Generaal.
Ik stuur 'Wij sturen»
De Marine verbindt»
Bergbruggen en
Bossen»
Dinsdag 8 September 1953
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pagina 4
MAYRHOFEN (Tirol). - Zou
den jonge mensen uit verschillende
landen elkaar beter begrijpen als ze
allen een taal spreken, die zij vaak
moeten aanvullen met gebaren? Het
lijkt wel zo. In Mayrhofen, vrien
delijk dorp van nauwelijks twee
duizend inwoners, liggend in het
prachtige Zillertal, temidden van de
overweldigende schoonheid van het
Zuid-Oostenrijkse Alpenland, heeft
de Universiteit te Insbrück haar
studenten-vacantiecursus georgani
seerd. Voor het gemeentehuis wap
pert de Europese vlag temidden van
vele andere nationale vlaggen.
Voor de hotels Büchl en Neue Post
staan groepjes jongemensen die
Frans of Italiaans, Deens of Engels
spreken.
Ik ben hier welhaast bij toeval te
rechtgekomen, vol verlangen om eens
het Alpenland en zijn bewoners te le
ren kennen. En ik ben niet teleurge
steld: al heerst dan in het dorp een
„vreemdelingen-industrie", men kan
buiten tenvolle de roerloze eenzaam
heid van het bergland ondergaan, uren
lopen zonder ook maar een sterveling
te ontmoeten.
Hier in Mayrhofen vindt ge Uw
landgenoten, die U, net als de bewo
ners, vriendelijk groeten met het al
oude „Grüsz Gott", niet wetend, of zij
met een Belg, een Fransman, een Ita
liaan of een Brit te doen hebben. Het
is dan uitermate grappig later te be
merken, dat men dezelfde taal spreekt.
En voor sommige „nieiuokomers" is
het ook vaak een lesje. Zij, die by wij
ze van spreken in Scheveningen in een
restaurant het niet in hun hoofd zou
den kragen om met luider stemme cri-
tiek op de omstanders te spuien, doen
het hier vaak wel. Men hoort dan:
„Moet je zien zeg, wat die dame daar
een gekke jurk aan heeft, écht Frans
hè
De dame in kwestie, Frans spre
kend met een wellicht ook Franse
disgenote, reageerde niet. Maar toen
ze opstond en langs het bewuste tafel
tje kwam, zei ze liefjes: „Het is toch
een echt Hollands jurkje hóór!
Rode hoofden. Voor de rest zweeg
men aan dat tafeltje verward.
Een ruimere horizon.
Dat was in het kort even over de
touristen. Maar laat ik U nu iets ver
tellen over de studenten en over de
cursus.
Het mag haast wel karakteristiek
voor onze tijd worden genoemd, dat
gezelschapsreizen steeds meer in
zwang komen. Dat is niet alleen
voordelig voor de portemonnaie, maar
komt ook, vooral bij jonge mensen,
de ontwikkeling ten goede. Voor wei
nig geld Ik spreek hier alleen over
de werkelijk bonafide reisverenigin-
gen en -ondernemingen wordt hier
voor jonge mensen de weg naar een
wat ruimere horizon ontsloten.
Dit heeft de Insbrücker universiteit
ook ingezien en hierop haar „Interna
tionale vacantiecursus" gegrondvest.
Reeds vóór de tweede wereldoorlog
werd hiermede begonnen doch in
1938 door de Nazi's verboden en in
1947 werd het werk weer opgevat en
stap na stap opgebouwd.
S00 studenten.
Deze afgelopen zomer (de laatste
drieweekse cursus is nu nog aan de
gang) bezochten achthonderd studen
ten uit zeventien verschillende landen
telkenmale gedurende drie weken het
Zillertal, leerden Duits of vermeer
derden hun kennis en kregen boven
dien inzicht in de cultuur van het
vroegere en tegenwoordige Oosten
rijk.
Het thema dezer cursus luidt: „Oos
tenrijk en Europa". Maar dat thema
wordt dan ook uit en te na doorgeno
men. Het doel der cursus is het leren
van de Duitse taal, het krijgen van
een inzicht in de cultuurgeschiedenis
van Oostenrijk in de ruimste zin des
woords, Oostenrijk leren kennen door
het maken van reizen, wandelingen,
Insbruck en Salzburg worden bezocht
en aan het eind van iedere- cursus volgt
een vijf laagse reis naar Wenen. Niet
alleen wordt geschiedenis, kunst en
wetenschap behandeld, muziek en ge
In een wijde vlakke dalketel ligt het dorp Mayrhofen in. Zillertal. Het is
het uitgangspunt naar vier zijdalen en naar de ten hemel reikende bergreu
zen. Hier heeft de Insbrücker universiteit een vacantiecursus voor studenten
uit alle vrije landen georganiseerd. Op de achtergrond de bijna 2900 meter
hoge Grünberg met zijn altijd witte top.
zang, maar de studenten krijgen ook
les in bergklimmen en klauteren, zo
wel in de rots als in het ijs der glet-
schers.
„Taalonderwijs dagelijks van 9 tot
11 uur in de school en conversatieles
van 16 tot 17 uur in de school of tij
dens gemeenschappelijke wandelin
gen al naar gelang van het weer.
Lezingen: 11 uur prof. Lachmann
over de Weense dichter Raimund.
Om li uur volksdansen.
Een zwart schoolbord en daarop bo
venstaand programma. Het hangt voor
de ingang van hotel Biichl. Komen de
studentes en studenten de vrouwen
waren tijdens mijn verblijf hier in de
meerderheid des morgens hun ont
bijt nemen, dan kunnen zij tijdens het
koffiedrinken en broodjes smeren kie
zen of de dag aan de natuur of aan de
wetenschap zal worden gewijd. Als het
regent is men dankbaar met iedere le
zing, maar als de zon haar stralen over
de met dauw bedekte velden giet, de
besneeuwde bergtoppen lokken en het
woud aanlokkelijk ruist, dan wordt de
keus vaak moeilijk.
Vandaag werd het de wetenschap.
De lucht was bewolkt en bovendien
waren mijn spieren stijf van een ver
moeiende klim van de vorige dag en
derhalve nam ik gaarne een uitnodi
ging aap van de leider dezer cursus
prof. Thurnherr. Laat ik volstaan met
te zeggen, dat hetgeen geboden werd
uiterst interessant was. Frau Berger
liet het secretariaat even in de steek
en zorgde voor vrolijkheid met volks
dansen. Een andere professor kwam
daarna ernstig aandragen met „oude
Duitse meesters", een les in kunstge
schiedenis.
Een behoorlijk programma dus en
men zal kunnen begrijpen, dat de
deelnemers vaak met verlangen uit
zien naar prof. Kanetscheider. Een
merkwaardig man, deze professor.
Een wat gerimpeld gezicht met heel
jonge ogen. Hij geeft zangles en doet
dat op een waarlijk onbeschrijflijk
prettige manier. Die zanglessen zijn
de hoogtepunten van de cursus. Hij
leert het jonge volkje niet alleen
zingen Tirolerliederen en Weense
liederen - maar geeft er ook de uitleg
bij en de mimiek. Zichzelf begelei
dend op zijn gitaar krijgt hij de
stugste Noor aan het zingen.
De minister van Onderwjjs, (Ir Kolb,
die hier een bezoek bracht, stond er
verbaasd over hoe snel de nog maar
twee dagen aanwezige cursisten zich
hadden Weten aan te passen en het „O
mein Tiroler Land" meezongen. Bjj prof.
Kanetscheider leeft Oostenrijk op de
notenbalk.
Duits leren met humor,
„Ja maar", zo zal men zich nu afvra
gen, „als de studenten hier komen om
Neen, dit zijn géén studenten, die Ivier zo vrolijk hun volksdansen tonen,
'aar rasechte Zillertalers, leden van de Schuhplattle'r-verenigingte
layrhofen in de klederdracht vatt het dal. Geloof gerust, dat dit een vrolijk
tafereeltje was. Want op deze foto mist U de vrolijke helle kleuren van
hun kledij, het groen der weidehet bruin der bossen en het azuurblauw
van de wijde, wijde hemel.
Duits te leren, hoe kunnen zü dan de
referaten volgen?
Ja, dat is een eigenaardige zaak en
ik heb me er ook over verwonderd.
Maar de taallessen zijn n.l. verdeeld
in drie klassen: beginnelingen, gevor
derden en laat ik zeggen de vloeiend
Duits sprekende deelnemers. Geloof
me, dat het moeilijk is voor een taal
leraar van een beginnelingenklas de
deelnemers Duits bij te brengen zon
der regelmatig terug te moeten vallen
op minstens zes a zeven talen. Het
klinkt wellicht wat vreemd, maar het
middel is de humor. De Oostenrijkse
humor. De veelvuldig voorkomende
lachsalvo's bewezen, dat dit lesmid
del goed voorhanden is.
Dat de lessen vrucht afwerpen werd
trouwens óók bewezen. In hetzelfde
kleine pension waar ik woonde, ver
bleven drie Franse studentes, die iet
wat schuchter door de gang slopen en
stijfjes knikten. Ze kenden letterlijk
geen syllabe Duits en tekenden des
avonds een klok op een papiertje
toaaruan de wijzers op zes uur ston
de», ten teken, dat ze op die tijd ge
wekt wilden worden. De zwijgzaamste
der zusteren, een jongedame uit
Marokko, naar later bleek, bracht het
naar beneden. Na een week was ze al
beter thuis in het Duitse woordenboek
en enkele dagen nadien kwam ze de
boodschap, zij het nog hakkelend
mondeling overdragen.
De inwoners hier mogen de „Zill
achtola Universitöt", zoals het in het
volmondige dialect heet, wel en spre
ken zelfs van „Insri Studentlen" (onze
studentjes). Burgemeester Kröll werd
een heftig voorstander en geen won
der. Niet alleen wordt ieder jaar in
ongeveer veertig landen de naam
Mayrhofen verspreid, maar ook vloeit
jaarlijks zo'n slordige twee millioen
Schilling (f 280.000,het dal binnen
waarvan de hoteliers de helft in pen-
siongelden ontvangen.
Toch is de cursus niet duur, althans
voor de Hollanders niet. Voor de Ja
panner, die speciaal voor deze cursus
even" uit Tokio kwam vliegen en
voor de diverse Amerikanen is ze
wellicht wat kostbaarder. Ik sprak één
Hollandse student, n.l. de heer B. A.
van Ketel uit Amsterdam. Hij bleek
uiterst tevreden en had voor de drie
weken verblijf, cursus en alles, zelfs
de reis inbegrepen, driehonderd gul
den betaald. Toch komen er nog wei
nig Hollanders, vertelde mij prof.
Thurnherr. De universiteit maakt ech
ter geen reclame. Wel heeft ze in di
verse landen contactpunten. De stu
denten moeten zelf propagandist zijn.
De grote trots van de Insbrücker uni
versiteit is echter, dat dit alles ge
organiseerd kan worden, zonder rege
ringssubsidie.
En zo vertoeven hier de studenten,
vlot of ook wel minder vlot pratend,
in een taal die de hunne niet is en die
vaak aangevuld wordt met gebaren.
Daar zag je ze dan zitten: een sym
pathieke „Wiener" die het gesprek
leidde met twee Finse dames. De
een heette Asta en rookte niets anders
dan „Asta", de ander deed niets liever
dan over Schubert praten. Er kwamen
een paar Amerikanen bij zitten vol
ijverig aantekeningen makend een
Schotse taailerares, die zeer boos werd,
toen ik haar voor een Engelse aanzag
en twee Italiaanse philosophen uit Flo-
renz. Want dat vergat ik nog te zeg
gen: de cursus staat ook open voor af
gestudeerden. Verschillende volkeren,
discussiërend in het Duits met een
Fins-Duits-Engels-Italiaanse tongval.
Vriendschappelijk bijeen. Op zulke
ogenblikken gelooft men, dat het ge
makkelijk is een eensgezinde vriend
schappelijke wereld te scheppen. AD
Einde van een tragedie.
Vader bracht haar onder in r.-k. kindertehuis
in Barcelona.
AMSTERDAM, 6 Sept. Met een vliegtuig uit Spanje is vanmorgen op
Schiphol aangekomen het vijfjarige meisje Marja G. Aykens, dat in Juni '52,
vlak voordat het in een hangende echtscheidingsprocedure aan de moeder zou
worden toevertrouwd, door de vader mee naar het buitenland was geno
men. Deze bleek het te hebben ondergebracht in een rooms katholiek kin
dertehuis te Barcelona, dat geruime tjjd weigerachtig was het kind aan de
moeder in Nederland af te geven. De Nederlandse r.k.-geestelijkheid zond
een pater naar Spanje, die tot taak had het kind los te krijgen en naar
Nederland te brengen. Onder geleide van deze pater heeft het meisje de
reis van Spanje naar Schiphol gemaakt.
Van het echtpaar Aykens was de
man R.K., de vrouw Joods. Het huwe
lijk, dat niet kerkelijk was bevestigd,
werd op 31 Juli 1952 door echtschei
ding ontbonden. Op 13 October 1952
werd Marja, het enige kind uit dit
huwelijk, dat de vader buiten de moe
der om R.K. had laten dopen, aan de
moeder toevertrouwd, die tot voogdes
werd benoemd. Inmiddels was de va
der op 8 October 1952 uit de ouderlij
ke macht ontzet, waarbij afgifte van
het kind aan de moeder werd bevolen.
UITVOERIG ONDERZOEK.
Van 25 Juni 1952 af werd door de
justitie een uitvoerig onderzoek inge
steld in België, Frankrijk en Spanje.
De man had vroeger al eens te kennen
gegeven, dat hij van plan was naar
Spanje te gaan. Begin Augustus werd
BERLIJN, 5 Sept. Volgens de
Stockholmse correspondent van het
Westberlijnse blad „Der Abend" is
mevrouw Beria degene geweest, die
haar man, de vroegere minister van
Veiligheid van de Sowjet-llnie,
heeft verraden. Zij zou Malenkof
voldoende bewijsstukken hebben ge
leverd om de arrestatie van Beria
te rechtvaardigen.
Het blad verklaart, dat diplomatieke
vertegenwoordigers van de Sowjet-
Russische satellietstaten te Moskou dit
hebben onthuld. Kroeglof, de nieuwe
minister van de geheime politie, die
een neef is van mevr. Beria, zou de
rol van tussenpersoon hebben gespeeld.
„Der Abend" tekent hierbij aan, dat
mevr. Beria, in tegenstelling tot de
Sowjet-gewoonte, niet is gearresteerd.
Een Scandinavisch diplomaat zou haar
vjjf dagen na het officiële bericht over
het afzetten van haar echtgenoot nog
hebben gesproken in Vologda, dat on
geveer 500 kilometer van Moskou ligt.
Oudere Russische lichtingen
zwaaien af.
LONDEN, 7 September De Sowjet-
mnister van defensie, maarschalk Boel-
ganin, heeft Zaterdag, aldus radio-Mos
kou, een order uitgevaardigd, waarbij de
19-jarigen voor militaire dienst worden
opgeroepen en niet-officieren, die de wet
telijk vastgestelde tijd in dienst zijn ge
weest, uit de actieve dienst worden ont
slagen en in de reserve geplaatst.
Na de oorlog maakte de Russische re
gering het oproepen en de demobilisatie
van lichtingen op geregelde tijdstippen
bekend.
Twee jaar na het einde van de oorlog
was men met de publicatie opgehouden.
van de Spaanse politie bericht ontvan
gen, dat de man de Spaanse grens niet
a-as overgekomen.
Achteraf bleek, dat hij zich toch in
Spanje bevond en wel, toen hij zich
bij het Nederlandse consulaat in Bar
celona vervoegde om zijn pas te laten
verlengen. Het consulaat heeft toen
onmiddellijk het ministerie van Bui
tenlandse Zaken gewaarschuwd.
VRIJ IN DE OPVOEDING,
De moeder heeft zich toen gewend
tot de opperrabjjn Tal, die zich op zijn
beurt wendde tot de R.K. geeteljjkheid,
Na uitvoerige besprekingen, waarbij de
moeder verklaarde volkomen vrij te
Willen zijn in haar keuze van opvoeding
van het kind, heeft een R.K. geestelijk
heid een afgevaardigde naar Spanje ge
zonden. Deze is met hulp van de Ne
derlandse consul te Barcelona zeer
voortvarend aan liet werk getogen.
De kinderrechter aldaar werd be
wogen zich bereid te verklaren de
voogdijbeschikking van de Amster
damse rechtbank ook in Spanje ten
uitvoer te laten leggen, indien de
rechtbank het verzoek daartoe zou
doen. De Amsterdamse rechtbank heeft
zulk een verzoek op zeer korte ter
mijn en wel op 4 Augustus j.l.
gedaan. Na ontvangst van de desbe
treffende stukken heeft de kinderrech
ter te Barcelona toen afgifte van het
kind bevolen.
OP DE OFFICIËLE RECEPTIE,
die ten huize van dr Van Baal
werd gehouden, en waar de
parlementaire missie allerlei mensen
ontmoette, was ook een wat stille, een
voudige man. Ik schatte hem op der
tig, maar hij bleek veertig te zijn. Het
was dr Vic. de Bruin. Over hem zijn
drie boeken geschreven door Anthony
van Kampen. Voor 90 pet. fantasie.
Maar er is ook een Engels boek, ge
schreven door een Australiër, en in
dit boek wordt Vic. de Bruin genoemd
the Jungle-Pimpernel. Toen de Jap
pen op Nieuw-Guinea kwamen, is hij
bij de Papoea's gebleven in de bergen.
Hij heeft met hen rond gezworven, ge
kleed als één hunner. Hij heeft zich
met klei ingesmeerd en een draagnet
over z'n hoofd gehangen, zoals zij. En
de Jappen hebben hem niet gevonden.
Hij heeft als het ware in de „laatste
vallei" stand gehouden. En zijn dag
boek is een verhaal van volharding en
verwachting, teleurstelling en tranen.
Hij noemt in het gesprek Heit en
Mem. Dat blijken de ouders te zijn
van zijn vrouw. Want na de oorlog is
dr de Bruin getrouwd met zuster Bot-
ma, die in Anjum nog wel bekend zal
zijn, al woont „Heit" nu in Opperdoes.
Mevróuw de Bruin is vroeger on
derwijzeres geweest en zij staat nu
elke morgen weer voor de klas. Wij
hebben haar een bezoek gebracht en
zij heeft mij bij de kleine Papoea's
geïntroduceerd als iemand van de
zelfde bangsa als zij. De voertaal is
Nederlands en de kleine Papoea's
houden zich bezig met de regel: op
het einde van de lettergreep schrijf
je één „u". Het paradigma is: ik stuur
wij sturen.
En als ze dat in koor zeggen, dan
zitten ze allemaal prachtig in de rij,
en werken met beide handen alsof ze
een auto besturen.
Het gehele onderwijs zit vol actie. In
een andere klas maken ze sommen,
echte, practijksommen, over inkopen,
prijzen, enz.
Het is allemaal zo gewoon, en toch
zo wonderlijk. In Seroei logeerde ik
bij de heer en mevrouw Bothoff, die
de leiding hebben van een school met
internaat, waar Papoea's worden op
geleid tot goeroe's. Het is om te
schrikken, als men hoort hoe weinig de
rechtspositie van deze mensen is ver
zekerd; hoe er b.v. geen weduwen- en
wezenpensioen aan is verbonden. Maar
ze doen hun werk. Met zeldzame over
gave. Zij léven ervoor, met heel hun
ziel.
Het is ontroerend, wanneer wij deze
mensen zien, waarvan ik een paar met
name heb genoemd, maar velen heb
ontmoet, die wat doen, en het zó doen,
dat hun hele leven er door in beslag
genomen wordt.
Werken, doen, offeren.
Er zfjn doctoren, die onder hoogst
ongunstige omstandigheden werken, er
zijn verpleegsters, die als heldinnen
ons worden beschreven. Er is veel, dat
eritiek verdient, er is veel, dat op
gebouwd en verbeterd moet worden,
maar deze mensen zeggen: ik stuur,
wij sturen. Zij werken en geven lei
ding. Want velen van hen leven in de
sterke overtuiging, aat zij gestuurd
worden, dat zij uitgezonden zijn.
er heen met een vliegboot van de
Marine, die landde op het meer. Die
tocht is alleen mogelijk, als de man van
de radioverbindingen aan het meer
heeft gemeld, dat de pas vrij is en het
zicht op het meer goed. Wanneer we
van het meer opstijgen, is er een bij
zonder lange start nodig, en de mo
toren worden tot het hoogst mogelijke
toerental opgevoerd, want het meer
ligt op 1700 m. hoogte. Dat betekent
ijle lucht, en daarom is er veel moto
rische kracht nodig om los te komen.
Maar als we los zijn, dan zijn de moei
lijkheden nóg niet overwonnen. We
moeten klimmen, al maar klimmen.
Want ten Noorden van het meer liggen
bergketens met toppen van 4.000 m.
Maar er zijn passen. In een zigzaglijn
gaan we van keten tot keten, van pas
tot pas. En het gaat prachtig. Mits er
voldoende zich is. Daar draait alles
om. Want uit het Zuid-Westen schijnen
soms als een stortvloed grijze wolken
te komen, die alles in korte tijd over
stromen. Dan zijn er geen passen meer
te zien. Dan zit er niets anders op, dan
nog maar hoger te klimmen, totdat de
hoogtemeter een cijfer wijst, hoger dan
de hoogste top. En het kan, als de
motoren niet gaan haperen. Verlies je
hoogte, dan loop je de kans in de
nevel te pletter te vliegen. Het is dan
ook altijd weer een opluchting, als de
laatste pas gepasseerd is en de Geel-
vinckbaai in zich komt.
Op Biak zag ik de „bestelling" voor
één vlucht van een Catalina. Spijkers,
meel, rijst, touw. enz. Een wondere
verscheidenheid. En dar brengt de
„Cat" ok wat mee, dat niet op het
verlanglijstje staat, omdat het vanzelf
spreekt: de post. Voor de bestuurs
ambtenaren, de verpleegsters, de zen
delingen, de aters, de politiemannen,
kortom allen, die aan de Wisselmeren
werken. Elke week dat vliegtuig van de
Marine, het is dé schakel met de rest
van de wereld. Het is een van de vele
voorbeelden van het werk van de Ko
ninklijke Marine, die hier overal zo
veel mogelijk helpt met haar ervaren
bemanningen, haar technici en haar
materieel.
Als de Papoea's aan de Wisselmeren
opgewonden beginnen te lopen en ten
slotte een soort dans uitvoeren, onder
het geroep van oeroeroe, oeroeroe, dan
is het vliegtuig gekomen. De naam, die
ze aan het vliegtuig bobben gegeven is
niets dan een nabootsing van het ge
brom, dat ze in de lucht horen, als de
„plane" nadert.
De Marine zorgt voor de verbindin
gen. Maar over de mensen, die er wer
ken dient meer gezegd te worden.
Ambachtsschool voor Papoea's.
NIEUW-GUINEA is een mens
vijandige wereld genoemd. In
verschillende opzichten is dit
onjuist. Het is een land met machtig
natuurschoon, en tegelijk een land van
verschrikkelijke moerassen en dreigen
de, donkere bergketens. De verhalen
over het slechte klimaat zijn overdre
ven. Biak is heet, maar niet erger dan
Soerabaya. Bovendien zitten de mees
te mensen daar aan zee, op de koraal
riffen. De avonden zijn er tamelijk
koel.
Maar het centrale bergland is wel
indrukwekkend en staat daar als een
ondoordringbare muur. De middelste
keten is hoger dan de Alpen; ver
schillende punten rijzen boven de
5.000 m. en er zijn gletchers. Dicht bij
het Centrale gebergte, in een vallei,
liggen de Wisselmeren. Het grootste
heeft een lengte en breedte groter
dan de afstand LeeuwardenSneek.
We hebben op een kleine motorboot
een rondvaart gemaakt, terwijl over
de donkere bergketens al maar nieuwe
regensluiers uitwapperden over het
water.
Wisselmeren -de naam houdt de
herinnering levendig aan de Neder
landse officier, Wissel, de eerste Wes
terling, die deze meren heeft gezien,,
nog maar enkele jaren geleden. Een
patrouille geharde rimboe-lopers zou
er in geen acht dagen kunnen komen
langs de bergpassen. Maar wij gingen
NIEUW-GUINEA is het land van
de boerenkool. Dat wil zeggen,
we kunnen uren lang vliegen
over land, zonder dat we ooit iets an
ders zien dan bossen, die de indruk
maken van te dicht begroeide velden
met boerenkool. De kruinen der bo
men lijken zo gekroesd, en hebben
precies de kleur, die de gelijkenis vol
komen maakt. Soms zien we, als we
slechts op een paar honderd meter
vliegen, het water tussen de boeren
kool blinken. Dan hebben we te maken
met vloedbossen, waarbij de bomen
in het water of in het moeras groeien.
Maar soms is het bergland, steile kam
men, diepe kloven, alles met diezelfde
„boerenkoo1" begroeid. Vanmorgen
vlogen we in de buurt van Andimajoe,
over een gebied zó ontoegankelijk door
de scherpe ruggen, dat het deed den
ken aan een muur, waar gebroken fles
sen op de bovenrand in de kalk zijn
vastgezet.
Boven Manokwari verrijst het Arfak-
gebergte, meer dan 2.000 m. hoog. Drie
ketens liggen achter elkaar en daar
achter is een plateau, een uitgebreide,
vruchtbare vlakte, met lang gras be
groeid. Hier en daar een kampong.
Tuinen, waar veel vruchten worden
gekweekt.
Drie bergketens er voor.
En toch niet onbereikbaar.
Door het oerwoud zijn een man en
een vrouw gegaan. Een blanke man en
een blanke vrouw. Met hen gaan enke
le Papoea's als dragers. Elke dag ne
men zij één bergkam. Op de derde dag
de laatste en zwaarste. Onder het af
dalen regent het aan één stuk door.
Het is, alsof het druipende bos grijs
is geworden. Het paadje, dat nauwe
lijks een paadje is, wordt hoe langer
hoe meer glibberig. De vrouw draagt
gymnastiekschoenen, omdat zij dan
veiliger loopt over de gladde stenen.
Als 'zij beneden komen is het nacht
geworden. Zij stuiten op een rivier,
die hevig bandjirt. Het is gevaarlijk,
nu over te steken. Zij wachten tot de
morgen, terwijl de regen maar niet
ophoudt. En als het licht wordt, ste
ken zij de rivier over en bereiken de
eerste kampong.
Nu begint het werk. Bespreking met
de goeroe, zorg voor zieken. Het is
de zending, die deze mensen zendt. Het
is de zending, die in dit ontoegankelijke
gebied mensen doet rondgaan, om de
gemeenten te bouwen.
De zending op Nieuw-Guinea heeft
met grote moeilijkheden te kampen.
De voorziening is, wat werkers en
materialen betreft, onvoldoende. En
het dreigt nog slechter te worden.
Wanneer er geen speciale voorzienin
gen worden getroffen, dan zal het zen
dingswerk afbrokkelen.
Maar de mensen, die hier aan het
werk zijn, doen hun best. Zij sparen
zich niet. Mannen en vrouwen trekken
de bergen in, de wouden door. De man,
die met zijn vrouw over.de bergkam
men trekt, is een zendeling, ds Ewoldt.
Zijn vrouw is verpleegster geweest, en
helpt haar man ook wat do zorg voor
zieken en gewonden betreft. Zij komt
uit Leeuwarden en haar ouderlijk huis,
dat van de familie Hoekstra, is aan de
Tjerk Hiddesstraat. Zij weten van de
moeilijkheden vag de zending, maar zij
blijven geloven en dus werken zij.
