AVOND OP DE CHAMPS-ELYSÉES Fransen en Duitsers, Engelsen en Amerikanen - wat begrijpen ze van elkaar en hoevelen verlangen naar de levensstijl van de ander STEEDS MEER TOURISTEN BEZOEKEN ONS LAND Mislukte ontvoering in Wenen... Groot Europa weer bijeen Is er een basis voor wereldeenheid (I) Mensen bij Pam Pam Mannen van „Maarten Luther" in de Wartburg Vrouwenmoordenaar staat terecht Afscheid van Carney Ontploffing op Engels schip Dinsdag 23 Juni 1953 ZEEUWSCH DAGBLAD Pagina 4 PARIJS, Juni Dit is een verhaal van mensen. Van mensen zoals men ze alleen maar in een wereldstad als Parijs kan aantreffen en dan eigenlijk alleen nog maar in het „internationale deel" van Parijs: de avenue des Champs Elysées. Want daar, op die brede rijbanen, waar auto's in nooit eindigende stroom af- en aanrijden, op die door dure winkels bezoomde trottoirs zo nu en dan onderbroken door be roemde terrasjes van beroemde café's, waar iedereen bij tijd en wijle zit om te zien en om gezien te worden in dat deel van Parijs treft men mensen aan uit de gehele wereld. En omdat de meesten maar voor een paar dagen of een paar weken de lichtstad bezoeken en zich in dit Parijs uiten zoals ze dat thuis waarschijnlijk nooit zullen doen want niets pakt de vreemdeling zo snel als die sfeer van „ieder een gedraagt zich maar zoals hij het zelf wil? niets is te zot" daar om krijgt men hier zo'n verrassende kijk op de geaardheid van de verschillende volkeren. Wat is het toch dat de Duitsers en de Fran sen zo verdeeld houdt? En de Engelsen, waarom houden zij zich zo afzijdig? En hoe beziet nu een rasechte Amerikaan dit hele Europese gedoe? Wie zijn ogen en oren open heeft, die kan in Parijs, daar aan de Champs Elysées, veel leren. Hij krijgt begrip voor andere volkeren en andere gewoonten. En is dat niet het mooiste doel van iedere eis? zijn bijna klaar met eten, doen zich nog tegoed aan aardbeien met room. Zo kent welhaast niemand de Avenue des Champs Elysées, want 's ochtends en 's middags, 's avonds en in de voornacht rij den de auto's hier af en aan in nooit eindigende stroom, terwijl men op de trottoirs niet alleen de Parijzenaars maar burgers uit alle delen van de wereld kan zien flaneren. 1 J> bord voor zich met een heel wat han delbaarder biefstuk. Ze is een vrouw van achter in de vijftig, goed gekleed maar zonder de Franse élégance. Ze ziet er moe uit, als iemand die veel zorgen heeft. „Ik ben een Amerikaanse", vertrouwt ze me toe. „Geboren en getogen in New York. Ik moet hard werken want ik heb een verantwoordelijke baan. Maar eens in het jaar ga ik er een week of vier uit. Altijd naar Europa en ik begin en eindig mijn trip altijd in Parijs". En dan begint ze te vertellen van haar reizen: Frankrijk, Italië, Oosten rijk, Spanje, de Azoren. In Engeland is ze nog nooit geweest: „No, thanks! Ik houd niet van dat volk. Ze zijn zo zotypisch Engels!" j Ook Holland heeft ze nooit bezocht, maar ze is vol medelijden over de ramp. Ik vertel haar het een en ander en haar commentaar is: „O, jullie klaren dat wel. Hollanders zijn zo vreselijk energiek''. Waarom ze alleen Zuid-Europa be zoekt? Ja waarom? Misschien omdat ik er behoefte aan heb mensen niks te zien doen als ik een jaar hard heb ge werkt. Want weet je en ze buigt zich naar me toe als wil ze me een geheim verklappen die Italianen, die Spanjaarden en ja, eigenlijk ook de Fransen, zijn lui. Daaruit verklaar ik die hele belachelijke regeringscrisis hier. Wij hebben wel wat anders te doen dan dit eindeloze gepraat. Dat kan alleen in deze landen.... Pam Pam is een door en door Frans restaurant, ook al serveert men dan „ham and eggs" en wordt het menu versierd door fraai ge kleurde afbeeldingen van rose ham en goudgeel gebakken eieren, zodat het water iedere Engelsman in de mond loopt. Maar behalve de gé rant spreekt niemand zijn moeder taal. En de biefstukken zijn er zo taai als alleen Franse biefstukken kunnen zijnl waarmee niets ten nadele van de roemrijke Franse keu ken is gezegd Ik zit met mijn rug tegen de muur, dat wil zeggen: tegen de spiegelwand: en kijk dus via het volle zaaltje in de spiegelwand tegenover me. Want wat zou Frankrijk zijn zonder spiegels! Aan het tafetje naast me zit een oude heer. Een markante kop, volle baard, felle ogen. Hij is door de gé rant met veel égards naar zijn plaats gebracht: waarschijnlijk een dikwijls komende en graag geziene gast. Terwijl hij eet leest hij met een zekere verbetenheid „France Soir", de krant van Parijs, die on danks haar schreeuwerige koppen, met grote nauwkeurigheid weer geeft wat er in de wereld en in Frankrijk zelf gebeurt. Vooral de redevoering van Mon sieur Mendès-France, de man die juist op die avond-solliciteert naar de twij felachtige functie- van minister-pre sident van Frankrijk en 'S middags voor de Kamer van Afgevaardigden met een verzoek om volmachten is verschenen, heeft zijn belangstelling. Af en toe gromt hij, maar ik weet niet of dat is uit verstoordheid of om zijn instemming te betuigen. Dat wordt me duidelijk als hij zich plot seling tot mij wendt. ...let zou verschrikkelijk zijn!" zegt .^Pardon?" antwoord ik, want ik vat hei niet zo vlug. Maar hij luistert niet eens naar me. In rad Frans en heftig gesticulerend vertelt hij me, wat hij van de gang van zaken denkt. Dat Frankrijk zich voor de ogen van de hele wereld be lachelijk maakt met deze regerings crisis. Dat Frankrijk bankroet gaat als die oorlog in Indo-China niet eens eindelijk beëindigd wordt. En nu er een kans is, nu Frankrijk zijn belan gen op de komende Bermuda-confe rentie kan bepleiten, nu is er weer geen regering! Het is belachelijk, mon sieur! En dan zonder enige overgang: „Ik kom uit de provincie, meneer!" „Net als monsieur Pinay", waag ik en dan lacht hij even. „Oui Monsieur. Dat is mijn man!" En dan plots weer geagiteerd: „Maar Mendès-France is ook goed!" En even plotseling als hij het gesprek begonnen is, breekt hij het af, grijpt zijn krant, groet en gaat heen. Wat verbluft kijk ik hem na. Dat is de ware Fransman, denk ik. De man uit de provincie, die wil wer ken, wil bonwen aan de toekomst van zijn geliefde Frankrijk. En die met al het temperament dat hem meegegeven is, tekeer gaat tegen dat ellendige par tijenstelsel, dat Frankrijk onregeerbaar maakt, ja, het land langzaam maar ze ker tot een mogendheid degradeert, waarmee de groten geen rekening meer kunnen en willen houden. Terwijl het toch zo anders zou kunnen De Duitsers Aan de andere kant van me zitten drie mensen, een echtpaar met een oude moeder en ze spreken Duits. Ze Een fles wijn van een goed merk staat op him tafeltje en ze praten geani meerd, met luide stemmen zoals mensen doen die menen dat zij toch niet verstaan worden. Maar deze men sen vergissen zich Ik heb echter niet naar hun ge sprek geluisterd tot er afgerekend moet worden. „Monsieur!" roept hij naar de kellner en dan herinnert hij zich blijkbaar ineens dat een Franse kellner atijd als „gargon" (jongen) wordt aangesproken, ook al is het een man van 60 jaar. En snel herstelt hij zijn fout. Als de kellner de rekening heeft op gemaakt en die dichtgevouwen op een schoteltje gebracht heeft, wordt die aandachtig bestudeerd. Er blijkt een fout in te zitten, „gargon" wordt ter verantwoording geroepen. Deze, een man van een jaar of dertig, met wat nerveuze manieren, maakt excuses, neemt het briefje mee, rekent het bij het buffet nog eens na en komt dan opnieuw met het schoteltje. Er wordt betaald maar als de kellner weg is, wordt de rekening nog eens be studeerd. En zowaar, er is weer een fout in, ditmaal iri de optelling. En omdat de kellner zichzelf tekort heeft gedaan, wordt hij opnieuw geroepen. Ditmaal kleurt hij, herstelt zijn fout en gaat haastig weg. Mevrouw heeft hem zitten op nemen met dezelfde ogen waarmee een schooljuffrouw een hopeloos dom kind kan aankijken. „So etwas!" zegt ze en in haar stem klinkt afkeer. De man lacht. De oude moeder heeft echter medelijden en neemt het voor de kellner op, die het zo druk heeft en die er, wie weet om welke redenen, niet met zijn ge dachten bij is. „Aber Mutti" zegt dan haar dochter, „ein Ober soil doch rechnen kön- nen!" In haar stem ligt al het afgrjjzen dat een volk kan gevoelen voor mensen, die niet „tuchtig" zjjn, die niet alles met dezelfde grondigheid doen, waarmee het in het eigen land gedaan wordt. Een kellner, die niet kan rekenen is in Duitsland iets onbestaanbaars. Zulke mensen dienen onmiddellijk uit hun baantje geschopt te worden. So etwas Na zich overtuigd te hebben, dat de fles „alle" is, gaat het gezelschap weg. De kellner ruimt het tafeltje af. Even kijkt h\j me aan en als ik glimlach mompelt hjj: „lis ne sont que des bo- ches het zijn maar moffen!" Ik doe maar of ik niets hoor, want bij Pam Pam mag een kellner zoiets toch niet zeggen! Engelse touristen Het tafeltje van de Duitsers wordt vrijwel onmiddellijk weer bezet, nu door Engelsen. De snelle wisseling van nationaliteiten is typerend voor deze zaak. Het is weer een groepje van drie, jongelui ditmaal, een meisje en twee jongens, kennelijk voor de eerste qf misschien tweede dag in Parijs.. Zij draagt een heel mooie blouse van taf- zijde, maar.... met een veelkleurige, heel wijde rok, wat al bewijst dat ze geen Frangaise is. Trouwens, men hoeft maar naar de twee jongelieden te kijken om te weten, dat men met Engelse touristen te doen heeft! De een draagt een ruig tweed pak met daaronder een wollen vest. En een blond snorretje siert zijn bovenlip. Zo moet de gevierde minister Eden er ook uitgezien hebben als hij in zijn Jonge jaren op reis ging. De andere is Engels-lelijk ik kan het niet anders zeggen: een lange spitse neus, spitse kin, peenhaar. Hij draagt onder zijn donkerblauw kam- garen jasje een fluwelen jockeyvest met glimmende knopen. Kennelijk spreekt geen van drieën ook maar één woord Frans waarom zou een Engelsman eigenlijk Frans spreken! Van het menu begrijpen ze niets maar de kleurige plaatjes bewijzen nu goede dienst: ze wijzen op de ham en eieren en de kellner weet wat hem te doen staat. Uit eigen beweging brengt hij ook maar een karaf rode wijn en ze drinken die voordat ze beginnen te eten, als was het sher ry! Eerst worden de geldzaken geregeld, want ze blijken over een gemeen schappelijke kas te beschikken. Het meisje is kashoudster en ieder van de jongens krijgt wat zakgeld. En een krijgt 2000 francs om straks te be talen. Want het staat te gek als een meisje dat doet! Na een poosje komt het gesprek op de liefde: ze blijken alle drie deze voorstelling van Frankrijk te hebben, dat ieder meisje daar maar zonder be denken gaat samenleven met de man die ze aardig vindt. Dat deze voor stelling van zaken (die men trouwens ook in Nederland nogal eens hoort!) op zijn zachtst gezegd overdreven is, komt niet bij hen op. De twee jongens hebben grote bezwaren tegen deze vrijheid, maar het meisje bekejqt, licht blozend, dat ze er toch wel iets in ziet, het althans wel begrijpen kan. Voor dit meisje is Parijs een gevaar lijke stad Ze betalen zonder zelfs maar één blik op de rekening te slaan. En bij het opstaan schuiven de jongens keu rig het tafeltje opzij voor het meisje, Zoals gentlemen betaamt Geboren en getogen in New York „Who is my waiter in charge wel ke kellner heb ik?" vraagt me dan iemand. Ze zit aan het tafeltje van de Fransman, aan mijn rechterhand en probeert haar mes door een biefstuk heen te zagen. Ik wijs hem haar aan en in het Frans doet ze haar beklag de biefstuk is te taai. De kellner glim lacht slechts, neemt haar bord weg en twee minuten later heeft ze een ander Nederland is in trek De Amerikanen blijven het kortst, maar geven het meeste geld uit Duitsland? Nee, ze houdt niet van de Duitsers. Ze werken hard. daar niet van, maar ze missen de geest, de es prit van de Fransen. Daarom kom ik altijd naar Parijs, weet U. Want on danks alles houd ik van dit land! Maar ik doe niet aan politiek", zegt ze. „Ik neem dan ook de tijd om landen en volken te leren kennen en dat doet onze minister van Buiten landse Zaken niet. Die doet de wereld in 14 dagen en dan lijkt het alsof hij alles weeten ze lacht hartelijk. „We zijn een vreemd volk", vervolgt ze dan, „en we kunnen van Europa, speciaal van Frankrijk, nog heel wat leren. Maar wat niet met dollars te kopen -is, schijnt voor mijn landgeno ten niet de moeite waard te zijn. En zijn wij nu gelukkiger dan de Fran sen, de Italianen, de Spanjaarden Brengt al dat gejaag en gejakker van ons geluk Als ik naar mijn hotel terugloop over de helverlichte Champs Elysées denk ik over haar laatste woorden na. Voor het „Lido", een der meest be roemde cabarets, staat een dichte haag van mensen zich te vergapen aan de eregasten, die de voorstelling ko men bijwonen. Ex-koning Faroek trekt de meeste belangstelling.' Waarin schuilt het geluk van men sen, van volkeren? Is de Fransman gelukkiger in zijn gemakkelijke le vensopvatting. En de Duitser in zijn Grundlichkeit"? En de Engelsman in zijn onaandoenlijkheid? Of zijn er vele mensen, als deze Amerikaanse, die zich toch eigenlijk meer tot de geest van een ander volk voelen aan getrokken? Op deze avond, in die speciale sfeer van de Champs Elysées, geloof ik het laatste maar de volgende ochtend kom ik toch weer tot andere gedachten als ik lees, dat monsieur Mendès France 13 stemmen tekort is gekomen en dat Bidault het nu gaat proberen. Neen, ik ben niet jaloers op de Fransen'. Maar hoe denken dan de mensen, die èn Frans èn Duits bloed in de aderen hebben en die beide levens wijzen kennen? In het grensgebied tussen die twee landen? Of in het Saarland? Ik besluit morgen naar Saarbrücken te gaan. Tr, HEN HAAG, 22 Juni. Nederland blijkt als toeristenland steeds meer in trek te komen. Het aantal buitenlanders dat ons land bezoekt wordt steeds gro ter. Over 1952 was het liefst 22 pet. meer dan in 1951. Vergeleken met voor de oorlog kwamen wij van 784.000 op ruim 1.3 millioen. Deze toename is voor al te danken aan het leit, dat Neder land voor de buitenlandse toerist een goedkoop land is. Door het beschikbaar komen van meer reisdeviezen in een aantal landen verwacht men voor dit jaar nog m.eer bezoek dan in 1952. De gemiddelde verblijfsduur van de gasten is 3 a 4 dagen. De Engelse blij ven meestal het langst en de Amerika nen het kortst. Dit neemt niet weg, dat de Amerikanen per dag het meeste geld in ons land uitgeven. Hierna komen de Belgen, Engelsen en Fransen. Uiteraard kunnen deze cijfers slechts een schat ting van het A.N.V.V. zijn. Al die bui tenianders, die zoveel belangstelling voor ons landje hebben, zorgen voor een belangrijke aanwinst van onze deviezen pot, Vergeleken met vóór de oorlog is het verkregen bedrag aan deviezen ca. 24 maal zo hoog geworden. Geven de Amerikanen het meeste uit in ons land, zij bezoeken ook het meest ons land. Na de Amerikanen komen de Engelsen, Belgen, Scandinaviërs, Duit sers en Fransen. Opmerkelijk is het feit, dat bijna de helft van alle toeristen in Amsterdam blijft te logeren. Na onze hoofdstad komen Den Haag en Botterdam. On ze drie grote steden herbergen zo on geveer 80 pet. van hét aantal buiten landse toeristen. De drukste maanden voor het toeris me zijn Juli en Augustus. De meest ge liefkoosde centra vöor de toeristen zijn Amsterdam, Den Haag en Rotterdam. Voor het houden van excursies zijn po- OVERNACHTINGEN V BUITENLANDSE TOERISTEN 1938 DOOR HET TOERISME ONTVANGEN DEVIEZEN 19381 6milhoen gulden 1947 I 194827.Srr.HI 1949 BBHiiBTA.Smill 1950 58 mill 1951 I 19531 WAT 0E TOERIST PER DAG UITGEEFT Amprih Belgen Cngelsen Fransen 10 gulden pulair Volendam, Marken, de Bollen streek en de bloemenveilingen in Aals meer, Delft en Alkmaar. De A.N.V.V. beraadt zich over spref- dingsmogelijkheden om de bestaande hotelcapaciteit beter te gebruiken. Voor dit jaar wordt met een toeneming van 300 bedden rekening gehouden. Afdeling Vlissingen krijgt 25. WINSCHOTEN. 22 Juni. Uit het gehele land waren Vrijdag en Zaterdag leden van de Nederlandse Bond „Maarten Lu ther" naar Oude-Pekela gekomen om hun vergadering te houden in het gebouw de „Wartburg". Omdat de Lutherse ge meente van Pekela tweehonderd jaar heeft bestaan werd de afdeling van deze veenkolonie-plaats de eer gegund de al gemene vergadering in haar streek te houden. De Bondsvoorzitter de heer M. Ruppert te Utrecht sneed in zijn openingswoord drie punten aan. Allereerst gaf hij een korte beschouwing over de samenkomst in Hannover. Hij meende daar tendenzen te hebben waargenomen die wezen op verval in de situatie van het Lutheri- aans belijden. Het correspondeerde niet meer op de werkelijkheid van de wereld. De bezinning op de Christelijke taak van vandaag dreigt tussen wal en schip te geraken. „Wij zijn geroepen er naar te streven dat ook op internationaal ni veau de doelstelling van onze bond wordt toegepast", aldus de heer Ruppert. Over de nieuwe Kerkorde liet de voor zitter enige critische klanken horen. Hij drong er op aan de eenvoudige gemeente leden in deze materie te betrekken. Ten slotte wekte hij op in de afdelingen liefde voor de Lutherse confessie te sti muleren. In het bondsbestuur werd gekozen de heer J. W. A. den Besten te Middelburg, De afdeling Vlissingen zal 1 25.ont vangen voor de bouw van een nieuw lo kaliteit; het oude lokaal heeft geleden onder de stormvloed. Het studiefonds groot ruim driehonderd gulden zal worden bestemd voor een eenvoudig boekwerk over de Lutherse belijdenis. Uitvoerig werd stilgestaan bij de relatie tussen mannenvereniging en kerkeraad. LONDEN, 22 JuniIn de Old Baily, het centrale Gerechtshof te Londen, is vandaag het proces geopend tegen de 55-jarige Londense klerk John Halliday Reginald Christie, die er van wordt be schuldigd vlep vrouwen te hebben ver moord. Thans wordt hem alleen de moord op zijn vrouw Ethel ten laste gelegd, wieï stoffelijke resten onder de vloér van Christies' woning op Rillington Place nummer 10 in Nottinghill. een Noorde lijke voorstad van Londen, werden ge vonden, kort nadat men in een kast in het souterrain de lijken van drie jonge vrouwen had ontdekt. Men verwacht, dat het proces vier da gen zal duren. Indien Christie van de moord op zijn echtgenote wordt vrijge sproken, kan hij nog berecht worden wegens de dood van de drie andere vrouwen. De verdachte verklaarde onschuldig te zijn aan het ten laste gelegde. De procureur-generaal, sir Lionel Heald, verzocht de twaalf leden van de jury, onder wie drie vrouwen, zich ge heel los te maken van hetgeen reeds over deze zaak ls gezegd en geschreven en zich te bepalen tot de moord, die Christie thans ten laste wordt gelegd. Sir Lionel was van oordeel, dat de jury op grond van de feiten niet anders kan doen dan Christie schuldig verklaren aan moord met voorbedachte rade. NAPELS, 22 Juni. De Ameri kaanse admiraal Carney, aftredend N.A.V.O.-bevelhebber in Zuid-Euro pa, heeft vandaag te Napels in een af scheidsrede verklaard, dat de geest van samenwerking onder de Westeuro- pese landen een veel doelmatiger af schrikking voor agressie zal zijn dan een enkele ontplooiing van bajonetten. Carney, dis is aangewezen als chef van de Amerikaanse marine-operaties, prees de gedaantewisseling, die in twee jaren tijds in Zuid-Europa had plaats gegrepen. De Italiaanse strijdkrachten hadden reusachtige vorderingen gemaakt en Griekenland en Turkije hadden de N. A. V. O. niet slechts geographisch en strategisch versterkt, doch ook ge oefend en moedige strijders geleverd, die hun vastberadenheid om commu nistische agressie tot staan te brengen in eigen land en Korea hebben bewe zen. Dezer dagen hebben drie in burger verschillende mogendheden de situatie AMSTERDAM, 22 Juni. Vanmor gen om kwart over negen zijn negen personen van het Engelse motorschip „Sivift", liggend aan de Handelskade te Amsterdam, door een hevige ontplof fing aan boord ernstig verwond. Do ontploffing is veroorzaakt door een electrisch apparaat in de machineka- kaïner, dat uit elkaar is gesprongen. De luchtdruk tengevolge van de ont ploffing was zeer hevig en plantte zich buiten de machinekamer voort naar de verblijfsruimten van de bemanning. Hier vielen de meeste gewonden. De weglopende olie in de machinekamer vatte hierop vlam en twee leden van de bemanning liepen hier brandwonden op. De Amsterdamse brandweer slaagde er In de brand te blussen. De gewonden zijn in het Onze Lieve Vrouwengasthuis te Amsterdam opge nomen. gestoken Russen getracht een Tsjechi sche vluchteling, Jaraslov Lukas, uit zijn flat in de Amerikaanse sector van Wenen te ontvoeren. De Tsjech liet dit echter zo maar niet toe: hij vocht voor zijn vrijheid en bracht één der aanvallers 'n messteek toe. Toen er twee auto's van de vier- mogendheden-patrouille aankwamen, trachtten de Russen met één der wa gens te ontvluchten, maar een toeschie tende Amerikaanse M.P. stak zijn hand door het zijraampje en stuurde zo de auto op de tweede patrouillewagen in. De drie Russen werden daarop gearres teerd en naar het internationale pa trouillestation overgebracht, waar zij aan de Russische autoriteiten werden uitgeleverd. Daar de overval plaats had in één van de drukste straten van Wenen, de Lerchenfelderstrasse, was er nogal wat belangstelling toen de M.P.'s van de ter plaatse in ogenschouw kwamen ne men. Beschuldigende redevoeringen aan het graf van de Rosenbergs. NEW YORK, 22 Juni. De stoffelij ke resten van Julius en Ethel Rosen berg, het echtpaar, dat Vrijdag werd te rechtgesteld op beschuldiging van spl- onnage ten behoeve van de Sowjetunle, zjjn gisteren op de begraafplaats van Wellwood (Long Island) bijgezet. In de redevoeringen, die bij de rouw- pleohtigheden werden uitgesproken, werden aanvallen gedaan op president Elsenhower en het ministerie van Justi tie. Emanuel Bloch, de voornaamste verdediger der Rosenbergs, verklaarde de president, minister van Justitie Brownell en het hoofd van de F.B.I., Edgar Hoover, schuldig aan da moord op zijn cliënten. POGING OM DE BRITTEN TE IMPONEREN. STRAATSBURG, 22 Juni. Maan dagochtend doet het grote Europa weer zijn Intrede ln Straatsburg. Afgevaar digden van buiten do eerste Europese Gemeenschap staande landen, Engelsen, Ieren, Scandinaviërs, IJsIanders, Grie ken en Turken zullen do lego banken ln de zaal op komen vullen. Zij vormen te zamen met do afgevaardigden van het Parlement der Gemeenschap voor Ko len en Staal een gemengde vergadering van 171 leden, die haar oordeel zal moe ten uitspreken over het beleid van het Luxemburgse Gezagsorgaan. Het Instituut der gemengde vergade ring ls ingesteld, om de banden tussen de Gemeenschap en de overige Europese landen zo nauw mogelijk te houden. Hier zullen de voornaamste wisselwer kingen worden besproken, die de maat regelen van het Gezagsorgaan hebben voor de voortzetting der samenwerking tussen alle 15 landen van de Raad van Europa. De president van het Gezagsorgaan, de heer Monnet, heeft ln de voorgaan de dagen in Straatsburg nog eens zijn concept van deze samenwerking gege ven: De nieuwe gemeenschap moet zo snel mogelijk trachten tot resultaten te komen, want slechts daardoor zullen de Britten en hun volgelingen voldoende worden geïmponeerd, om tot de ge meenschap toe te treden, dan wel een coördinatie met haar op nauwkeurig omschreven basis aan te gaan.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1953 | | pagina 4