AVOND OP DE CHAMPS-ELYSÉES
Fransen en Duitsers, Engelsen en
Amerikanen - wat begrijpen ze van
elkaar en hoevelen verlangen naar
de levensstijl van de ander
STEEDS MEER TOURISTEN
BEZOEKEN ONS LAND
Mislukte ontvoering in Wenen...
Groot Europa
weer bijeen
Is er een basis voor wereldeenheid (I)
Mensen bij Pam Pam
Mannen van „Maarten
Luther" in de Wartburg
Vrouwenmoordenaar
staat terecht
Afscheid van Carney
Ontploffing op Engels schip
Dinsdag 23 Juni 1953
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pagina 4
PARIJS, Juni Dit is een verhaal van mensen. Van mensen zoals
men ze alleen maar in een wereldstad als Parijs kan aantreffen en
dan eigenlijk alleen nog maar in het „internationale deel" van Parijs:
de avenue des Champs Elysées. Want daar, op die brede rijbanen,
waar auto's in nooit eindigende stroom af- en aanrijden, op die door
dure winkels bezoomde trottoirs zo nu en dan onderbroken door be
roemde terrasjes van beroemde café's, waar iedereen bij tijd en wijle
zit om te zien en om gezien te worden in dat deel van Parijs treft
men mensen aan uit de gehele wereld. En omdat de meesten maar
voor een paar dagen of een paar weken de lichtstad bezoeken en zich
in dit Parijs uiten zoals ze dat thuis waarschijnlijk nooit zullen doen
want niets pakt de vreemdeling zo snel als die sfeer van „ieder
een gedraagt zich maar zoals hij het zelf wil? niets is te zot" daar
om krijgt men hier zo'n verrassende kijk op de geaardheid van de
verschillende volkeren. Wat is het toch dat de Duitsers en de Fran
sen zo verdeeld houdt? En de Engelsen, waarom houden zij zich zo
afzijdig? En hoe beziet nu een rasechte Amerikaan dit hele Europese
gedoe?
Wie zijn ogen en oren open heeft, die kan in Parijs, daar aan de
Champs Elysées, veel leren. Hij krijgt begrip voor andere volkeren en
andere gewoonten. En is dat niet het mooiste doel van iedere eis?
zijn bijna klaar met eten, doen zich
nog tegoed aan aardbeien met room.
Zo kent welhaast niemand de
Avenue des Champs Elysées,
want 's ochtends en 's middags,
's avonds en in de voornacht rij
den de auto's hier af en aan in
nooit eindigende stroom, terwijl
men op de trottoirs niet alleen de
Parijzenaars maar burgers uit alle
delen van de wereld kan zien
flaneren.
1 J>
bord voor zich met een heel wat han
delbaarder biefstuk.
Ze is een vrouw van achter in de
vijftig, goed gekleed maar zonder de
Franse élégance. Ze ziet er moe uit,
als iemand die veel zorgen heeft. „Ik
ben een Amerikaanse", vertrouwt ze
me toe. „Geboren en getogen in New
York. Ik moet hard werken want ik
heb een verantwoordelijke baan.
Maar eens in het jaar ga ik er
een week of vier uit. Altijd naar
Europa en ik begin en eindig mijn
trip altijd in Parijs".
En dan begint ze te vertellen van
haar reizen: Frankrijk, Italië, Oosten
rijk, Spanje, de Azoren. In Engeland
is ze nog nooit geweest: „No, thanks!
Ik houd niet van dat volk. Ze zijn zo
zotypisch Engels!"
j Ook Holland heeft ze nooit bezocht,
maar ze is vol medelijden over de ramp.
Ik vertel haar het een en ander en
haar commentaar is: „O, jullie klaren
dat wel. Hollanders zijn zo vreselijk
energiek''.
Waarom ze alleen Zuid-Europa be
zoekt? Ja waarom? Misschien omdat
ik er behoefte aan heb mensen niks te
zien doen als ik een jaar hard heb ge
werkt. Want weet je en ze buigt
zich naar me toe als wil ze me een
geheim verklappen die Italianen,
die Spanjaarden en ja, eigenlijk ook
de Fransen, zijn lui. Daaruit verklaar
ik die hele belachelijke regeringscrisis
hier. Wij hebben wel wat anders te
doen dan dit eindeloze gepraat. Dat
kan alleen in deze landen....
Pam Pam is een door en door
Frans restaurant, ook al serveert
men dan „ham and eggs" en wordt
het menu versierd door fraai ge
kleurde afbeeldingen van rose ham
en goudgeel gebakken eieren, zodat
het water iedere Engelsman in de
mond loopt. Maar behalve de gé
rant spreekt niemand zijn moeder
taal. En de biefstukken zijn er zo
taai als alleen Franse biefstukken
kunnen zijnl waarmee niets ten
nadele van de roemrijke Franse keu
ken is gezegd
Ik zit met mijn rug tegen de muur,
dat wil zeggen: tegen de spiegelwand:
en kijk dus via het volle zaaltje in de
spiegelwand tegenover me. Want wat
zou Frankrijk zijn zonder spiegels!
Aan het tafetje naast me zit een
oude heer. Een markante kop, volle
baard, felle ogen. Hij is door de gé
rant met veel égards naar zijn
plaats gebracht: waarschijnlijk een
dikwijls komende en graag geziene
gast. Terwijl hij eet leest hij met
een zekere verbetenheid „France
Soir", de krant van Parijs, die on
danks haar schreeuwerige koppen,
met grote nauwkeurigheid weer
geeft wat er in de wereld en in
Frankrijk zelf gebeurt.
Vooral de redevoering van Mon
sieur Mendès-France, de man die juist
op die avond-solliciteert naar de twij
felachtige functie- van minister-pre
sident van Frankrijk en 'S middags
voor de Kamer van Afgevaardigden
met een verzoek om volmachten is
verschenen, heeft zijn belangstelling.
Af en toe gromt hij, maar ik weet
niet of dat is uit verstoordheid of om
zijn instemming te betuigen. Dat
wordt me duidelijk als hij zich plot
seling tot mij wendt.
...let zou verschrikkelijk zijn!" zegt
.^Pardon?" antwoord ik, want ik vat
hei niet zo vlug.
Maar hij luistert niet eens naar me.
In rad Frans en heftig gesticulerend
vertelt hij me, wat hij van de gang
van zaken denkt. Dat Frankrijk zich
voor de ogen van de hele wereld be
lachelijk maakt met deze regerings
crisis. Dat Frankrijk bankroet gaat
als die oorlog in Indo-China niet eens
eindelijk beëindigd wordt. En nu er
een kans is, nu Frankrijk zijn belan
gen op de komende Bermuda-confe
rentie kan bepleiten, nu is er weer
geen regering! Het is belachelijk, mon
sieur! En dan zonder enige overgang:
„Ik kom uit de provincie, meneer!"
„Net als monsieur Pinay", waag ik
en dan lacht hij even. „Oui Monsieur.
Dat is mijn man!" En dan plots weer
geagiteerd: „Maar Mendès-France is
ook goed!" En even plotseling als hij
het gesprek begonnen is, breekt hij
het af, grijpt zijn krant, groet en gaat
heen. Wat verbluft kijk ik hem na.
Dat is de ware Fransman, denk ik.
De man uit de provincie, die wil wer
ken, wil bonwen aan de toekomst van
zijn geliefde Frankrijk. En die met al
het temperament dat hem meegegeven
is, tekeer gaat tegen dat ellendige par
tijenstelsel, dat Frankrijk onregeerbaar
maakt, ja, het land langzaam maar ze
ker tot een mogendheid degradeert,
waarmee de groten geen rekening meer
kunnen en willen houden. Terwijl het
toch zo anders zou kunnen
De Duitsers
Aan de andere kant van me zitten
drie mensen, een echtpaar met een
oude moeder en ze spreken Duits. Ze
Een fles wijn van een goed merk staat
op him tafeltje en ze praten geani
meerd, met luide stemmen zoals
mensen doen die menen dat zij toch
niet verstaan worden. Maar deze men
sen vergissen zich
Ik heb echter niet naar hun ge
sprek geluisterd tot er afgerekend
moet worden. „Monsieur!" roept hij
naar de kellner en dan herinnert hij
zich blijkbaar ineens dat een Franse
kellner atijd als „gargon" (jongen)
wordt aangesproken, ook al is het een
man van 60 jaar. En snel herstelt hij
zijn fout.
Als de kellner de rekening heeft op
gemaakt en die dichtgevouwen op een
schoteltje gebracht heeft, wordt die
aandachtig bestudeerd. Er blijkt een
fout in te zitten, „gargon" wordt ter
verantwoording geroepen. Deze, een
man van een jaar of dertig, met wat
nerveuze manieren, maakt excuses,
neemt het briefje mee, rekent het bij
het buffet nog eens na en komt dan
opnieuw met het schoteltje. Er wordt
betaald maar als de kellner weg
is, wordt de rekening nog eens be
studeerd. En zowaar, er is weer een
fout in, ditmaal iri de optelling. En
omdat de kellner zichzelf tekort heeft
gedaan, wordt hij opnieuw geroepen.
Ditmaal kleurt hij, herstelt zijn fout
en gaat haastig weg.
Mevrouw heeft hem zitten op
nemen met dezelfde ogen waarmee
een schooljuffrouw een hopeloos
dom kind kan aankijken.
„So etwas!" zegt ze en in haar
stem klinkt afkeer.
De man lacht. De oude moeder
heeft echter medelijden en neemt
het voor de kellner op, die het zo
druk heeft en die er, wie weet om
welke redenen, niet met zijn ge
dachten bij is.
„Aber Mutti" zegt dan haar dochter,
„ein Ober soil doch rechnen kön-
nen!"
In haar stem ligt al het afgrjjzen dat
een volk kan gevoelen voor mensen, die
niet „tuchtig" zjjn, die niet alles met
dezelfde grondigheid doen, waarmee het
in het eigen land gedaan wordt. Een
kellner, die niet kan rekenen is in
Duitsland iets onbestaanbaars. Zulke
mensen dienen onmiddellijk uit hun
baantje geschopt te worden. So etwas
Na zich overtuigd te hebben, dat de
fles „alle" is, gaat het gezelschap weg.
De kellner ruimt het tafeltje af. Even
kijkt h\j me aan en als ik glimlach
mompelt hjj: „lis ne sont que des bo-
ches het zijn maar moffen!" Ik doe
maar of ik niets hoor, want bij Pam
Pam mag een kellner zoiets toch niet
zeggen!
Engelse touristen
Het tafeltje van de Duitsers wordt
vrijwel onmiddellijk weer bezet, nu
door Engelsen. De snelle wisseling van
nationaliteiten is typerend voor deze
zaak.
Het is weer een groepje van drie,
jongelui ditmaal, een meisje en twee
jongens, kennelijk voor de eerste qf
misschien tweede dag in Parijs.. Zij
draagt een heel mooie blouse van taf-
zijde, maar.... met een veelkleurige,
heel wijde rok, wat al bewijst dat ze
geen Frangaise is. Trouwens, men
hoeft maar naar de twee jongelieden
te kijken om te weten, dat men met
Engelse touristen te doen heeft! De
een draagt een ruig tweed pak met
daaronder een wollen vest. En een
blond snorretje siert zijn bovenlip. Zo
moet de gevierde minister Eden er
ook uitgezien hebben als hij in zijn
Jonge jaren op reis ging.
De andere is Engels-lelijk ik kan
het niet anders zeggen: een lange
spitse neus, spitse kin, peenhaar. Hij
draagt onder zijn donkerblauw kam-
garen jasje een fluwelen jockeyvest
met glimmende knopen.
Kennelijk spreekt geen van
drieën ook maar één woord Frans
waarom zou een Engelsman
eigenlijk Frans spreken! Van het
menu begrijpen ze niets maar de
kleurige plaatjes bewijzen nu goede
dienst: ze wijzen op de ham en
eieren en de kellner weet wat hem
te doen staat. Uit eigen beweging
brengt hij ook maar een karaf rode
wijn en ze drinken die voordat ze
beginnen te eten, als was het sher
ry!
Eerst worden de geldzaken geregeld,
want ze blijken over een gemeen
schappelijke kas te beschikken. Het
meisje is kashoudster en ieder van de
jongens krijgt wat zakgeld. En een
krijgt 2000 francs om straks te be
talen. Want het staat te gek als een
meisje dat doet!
Na een poosje komt het gesprek op
de liefde: ze blijken alle drie deze
voorstelling van Frankrijk te hebben,
dat ieder meisje daar maar zonder be
denken gaat samenleven met de man
die ze aardig vindt. Dat deze voor
stelling van zaken (die men trouwens
ook in Nederland nogal eens hoort!)
op zijn zachtst gezegd overdreven is,
komt niet bij hen op. De twee jongens
hebben grote bezwaren tegen deze
vrijheid, maar het meisje bekejqt,
licht blozend, dat ze er toch wel iets
in ziet, het althans wel begrijpen kan.
Voor dit meisje is Parijs een gevaar
lijke stad
Ze betalen zonder zelfs maar één
blik op de rekening te slaan. En bij
het opstaan schuiven de jongens keu
rig het tafeltje opzij voor het meisje,
Zoals gentlemen betaamt
Geboren en getogen in
New York
„Who is my waiter in charge wel
ke kellner heb ik?" vraagt me dan
iemand. Ze zit aan het tafeltje van de
Fransman, aan mijn rechterhand en
probeert haar mes door een biefstuk
heen te zagen. Ik wijs hem haar aan
en in het Frans doet ze haar beklag
de biefstuk is te taai. De kellner glim
lacht slechts, neemt haar bord weg en
twee minuten later heeft ze een ander
Nederland is in trek
De Amerikanen blijven het kortst, maar geven het
meeste geld uit
Duitsland? Nee, ze houdt niet van
de Duitsers. Ze werken hard. daar niet
van, maar ze missen de geest, de es
prit van de Fransen. Daarom kom ik
altijd naar Parijs, weet U. Want on
danks alles houd ik van dit land!
Maar ik doe niet aan politiek",
zegt ze. „Ik neem dan ook de tijd om
landen en volken te leren kennen en
dat doet onze minister van Buiten
landse Zaken niet. Die doet de wereld
in 14 dagen en dan lijkt het alsof hij
alles weeten ze lacht hartelijk.
„We zijn een vreemd volk", vervolgt
ze dan, „en we kunnen van Europa,
speciaal van Frankrijk, nog heel wat
leren. Maar wat niet met dollars te
kopen -is, schijnt voor mijn landgeno
ten niet de moeite waard te zijn. En
zijn wij nu gelukkiger dan de Fran
sen, de Italianen, de Spanjaarden
Brengt al dat gejaag en gejakker van
ons geluk
Als ik naar mijn hotel terugloop
over de helverlichte Champs Elysées
denk ik over haar laatste woorden na.
Voor het „Lido", een der meest be
roemde cabarets, staat een dichte
haag van mensen zich te vergapen aan
de eregasten, die de voorstelling ko
men bijwonen. Ex-koning Faroek trekt
de meeste belangstelling.'
Waarin schuilt het geluk van men
sen, van volkeren? Is de Fransman
gelukkiger in zijn gemakkelijke le
vensopvatting. En de Duitser in zijn
Grundlichkeit"? En de Engelsman
in zijn onaandoenlijkheid? Of zijn er
vele mensen, als deze Amerikaanse,
die zich toch eigenlijk meer tot de
geest van een ander volk voelen aan
getrokken?
Op deze avond, in die speciale
sfeer van de Champs Elysées, geloof
ik het laatste maar de volgende
ochtend kom ik toch weer tot andere
gedachten als ik lees, dat monsieur
Mendès France 13 stemmen tekort is
gekomen en dat Bidault het nu gaat
proberen. Neen, ik ben niet jaloers op
de Fransen'.
Maar hoe denken dan de mensen,
die èn Frans èn Duits bloed in de
aderen hebben en die beide levens
wijzen kennen? In het grensgebied
tussen die twee landen? Of in het
Saarland? Ik besluit morgen naar
Saarbrücken te gaan. Tr,
HEN HAAG, 22 Juni. Nederland
blijkt als toeristenland steeds meer in
trek te komen. Het aantal buitenlanders
dat ons land bezoekt wordt steeds gro
ter. Over 1952 was het liefst 22 pet.
meer dan in 1951. Vergeleken met voor
de oorlog kwamen wij van 784.000 op
ruim 1.3 millioen. Deze toename is voor
al te danken aan het leit, dat Neder
land voor de buitenlandse toerist een
goedkoop land is. Door het beschikbaar
komen van meer reisdeviezen in een
aantal landen verwacht men voor dit
jaar nog m.eer bezoek dan in 1952.
De gemiddelde verblijfsduur van de
gasten is 3 a 4 dagen. De Engelse blij
ven meestal het langst en de Amerika
nen het kortst. Dit neemt niet weg, dat
de Amerikanen per dag het meeste geld
in ons land uitgeven. Hierna komen de
Belgen, Engelsen en Fransen. Uiteraard
kunnen deze cijfers slechts een schat
ting van het A.N.V.V. zijn. Al die bui
tenianders, die zoveel belangstelling
voor ons landje hebben, zorgen voor een
belangrijke aanwinst van onze deviezen
pot, Vergeleken met vóór de oorlog is
het verkregen bedrag aan deviezen ca.
24 maal zo hoog geworden.
Geven de Amerikanen het meeste uit
in ons land, zij bezoeken ook het meest
ons land. Na de Amerikanen komen de
Engelsen, Belgen, Scandinaviërs, Duit
sers en Fransen.
Opmerkelijk is het feit, dat bijna de
helft van alle toeristen in Amsterdam
blijft te logeren. Na onze hoofdstad
komen Den Haag en Botterdam. On
ze drie grote steden herbergen zo on
geveer 80 pet. van hét aantal buiten
landse toeristen.
De drukste maanden voor het toeris
me zijn Juli en Augustus. De meest ge
liefkoosde centra vöor de toeristen zijn
Amsterdam, Den Haag en Rotterdam.
Voor het houden van excursies zijn po-
OVERNACHTINGEN V BUITENLANDSE TOERISTEN
1938
DOOR HET TOERISME ONTVANGEN DEVIEZEN
19381 6milhoen gulden
1947 I
194827.Srr.HI
1949 BBHiiBTA.Smill
1950 58 mill
1951 I
19531
WAT 0E TOERIST PER DAG UITGEEFT
Amprih
Belgen
Cngelsen
Fransen
10 gulden
pulair Volendam, Marken, de Bollen
streek en de bloemenveilingen in Aals
meer, Delft en Alkmaar.
De A.N.V.V. beraadt zich over spref-
dingsmogelijkheden om de bestaande
hotelcapaciteit beter te gebruiken. Voor
dit jaar wordt met een toeneming van
300 bedden rekening gehouden.
Afdeling Vlissingen krijgt 25.
WINSCHOTEN. 22 Juni. Uit het gehele
land waren Vrijdag en Zaterdag leden
van de Nederlandse Bond „Maarten Lu
ther" naar Oude-Pekela gekomen om hun
vergadering te houden in het gebouw
de „Wartburg". Omdat de Lutherse ge
meente van Pekela tweehonderd jaar
heeft bestaan werd de afdeling van deze
veenkolonie-plaats de eer gegund de al
gemene vergadering in haar streek te
houden.
De Bondsvoorzitter de heer M. Ruppert
te Utrecht sneed in zijn openingswoord
drie punten aan. Allereerst gaf hij een
korte beschouwing over de samenkomst
in Hannover. Hij meende daar tendenzen
te hebben waargenomen die wezen op
verval in de situatie van het Lutheri-
aans belijden. Het correspondeerde niet
meer op de werkelijkheid van de wereld.
De bezinning op de Christelijke taak van
vandaag dreigt tussen wal en schip te
geraken. „Wij zijn geroepen er naar te
streven dat ook op internationaal ni
veau de doelstelling van onze bond
wordt toegepast", aldus de heer Ruppert.
Over de nieuwe Kerkorde liet de voor
zitter enige critische klanken horen. Hij
drong er op aan de eenvoudige gemeente
leden in deze materie te betrekken. Ten
slotte wekte hij op in de afdelingen
liefde voor de Lutherse confessie te sti
muleren.
In het bondsbestuur werd gekozen de
heer J. W. A. den Besten te Middelburg,
De afdeling Vlissingen zal 1 25.ont
vangen voor de bouw van een nieuw lo
kaliteit; het oude lokaal heeft geleden
onder de stormvloed.
Het studiefonds groot ruim driehonderd
gulden zal worden bestemd voor een
eenvoudig boekwerk over de Lutherse
belijdenis. Uitvoerig werd stilgestaan bij
de relatie tussen mannenvereniging en
kerkeraad.
LONDEN, 22 JuniIn de Old Baily,
het centrale Gerechtshof te Londen, is
vandaag het proces geopend tegen de
55-jarige Londense klerk John Halliday
Reginald Christie, die er van wordt be
schuldigd vlep vrouwen te hebben ver
moord.
Thans wordt hem alleen de moord op
zijn vrouw Ethel ten laste gelegd, wieï
stoffelijke resten onder de vloér van
Christies' woning op Rillington Place
nummer 10 in Nottinghill. een Noorde
lijke voorstad van Londen, werden ge
vonden, kort nadat men in een kast in
het souterrain de lijken van drie jonge
vrouwen had ontdekt.
Men verwacht, dat het proces vier da
gen zal duren. Indien Christie van de
moord op zijn echtgenote wordt vrijge
sproken, kan hij nog berecht worden
wegens de dood van de drie andere
vrouwen.
De verdachte verklaarde onschuldig
te zijn aan het ten laste gelegde.
De procureur-generaal, sir Lionel
Heald, verzocht de twaalf leden van de
jury, onder wie drie vrouwen, zich ge
heel los te maken van hetgeen reeds
over deze zaak ls gezegd en geschreven
en zich te bepalen tot de moord, die
Christie thans ten laste wordt gelegd.
Sir Lionel was van oordeel, dat de jury
op grond van de feiten niet anders kan
doen dan Christie schuldig verklaren
aan moord met voorbedachte rade.
NAPELS, 22 Juni. De Ameri
kaanse admiraal Carney, aftredend
N.A.V.O.-bevelhebber in Zuid-Euro
pa, heeft vandaag te Napels in een af
scheidsrede verklaard, dat de geest
van samenwerking onder de Westeuro-
pese landen een veel doelmatiger af
schrikking voor agressie zal zijn dan
een enkele ontplooiing van bajonetten.
Carney, dis is aangewezen als chef
van de Amerikaanse marine-operaties,
prees de gedaantewisseling, die in
twee jaren tijds in Zuid-Europa had
plaats gegrepen.
De Italiaanse strijdkrachten hadden
reusachtige vorderingen gemaakt en
Griekenland en Turkije hadden de N.
A. V. O. niet slechts geographisch en
strategisch versterkt, doch ook ge
oefend en moedige strijders geleverd,
die hun vastberadenheid om commu
nistische agressie tot staan te brengen
in eigen land en Korea hebben bewe
zen.
Dezer dagen hebben drie in burger verschillende mogendheden de situatie
AMSTERDAM, 22 Juni. Vanmor
gen om kwart over negen zijn negen
personen van het Engelse motorschip
„Sivift", liggend aan de Handelskade te
Amsterdam, door een hevige ontplof
fing aan boord ernstig verwond. Do
ontploffing is veroorzaakt door een
electrisch apparaat in de machineka-
kaïner, dat uit elkaar is gesprongen.
De luchtdruk tengevolge van de ont
ploffing was zeer hevig en plantte zich
buiten de machinekamer voort naar de
verblijfsruimten van de bemanning.
Hier vielen de meeste gewonden. De
weglopende olie in de machinekamer
vatte hierop vlam en twee leden van de
bemanning liepen hier brandwonden op.
De Amsterdamse brandweer slaagde er
In de brand te blussen.
De gewonden zijn in het Onze Lieve
Vrouwengasthuis te Amsterdam opge
nomen.
gestoken Russen getracht een Tsjechi
sche vluchteling, Jaraslov Lukas, uit
zijn flat in de Amerikaanse sector van
Wenen te ontvoeren.
De Tsjech liet dit echter zo maar niet
toe: hij vocht voor zijn vrijheid en
bracht één der aanvallers 'n messteek
toe. Toen er twee auto's van de vier-
mogendheden-patrouille aankwamen,
trachtten de Russen met één der wa
gens te ontvluchten, maar een toeschie
tende Amerikaanse M.P. stak zijn hand
door het zijraampje en stuurde zo de
auto op de tweede patrouillewagen in.
De drie Russen werden daarop gearres
teerd en naar het internationale pa
trouillestation overgebracht, waar zij
aan de Russische autoriteiten werden
uitgeleverd.
Daar de overval plaats had in één
van de drukste straten van Wenen, de
Lerchenfelderstrasse, was er nogal wat
belangstelling toen de M.P.'s van de
ter plaatse in ogenschouw kwamen ne
men.
Beschuldigende redevoeringen aan
het graf van de Rosenbergs.
NEW YORK, 22 Juni. De stoffelij
ke resten van Julius en Ethel Rosen
berg, het echtpaar, dat Vrijdag werd te
rechtgesteld op beschuldiging van spl-
onnage ten behoeve van de Sowjetunle,
zjjn gisteren op de begraafplaats van
Wellwood (Long Island) bijgezet.
In de redevoeringen, die bij de rouw-
pleohtigheden werden uitgesproken,
werden aanvallen gedaan op president
Elsenhower en het ministerie van Justi
tie. Emanuel Bloch, de voornaamste
verdediger der Rosenbergs, verklaarde
de president, minister van Justitie
Brownell en het hoofd van de F.B.I.,
Edgar Hoover, schuldig aan da moord
op zijn cliënten.
POGING OM DE BRITTEN TE
IMPONEREN.
STRAATSBURG, 22 Juni. Maan
dagochtend doet het grote Europa weer
zijn Intrede ln Straatsburg. Afgevaar
digden van buiten do eerste Europese
Gemeenschap staande landen, Engelsen,
Ieren, Scandinaviërs, IJsIanders, Grie
ken en Turken zullen do lego banken ln
de zaal op komen vullen. Zij vormen te
zamen met do afgevaardigden van het
Parlement der Gemeenschap voor Ko
len en Staal een gemengde vergadering
van 171 leden, die haar oordeel zal moe
ten uitspreken over het beleid van het
Luxemburgse Gezagsorgaan.
Het Instituut der gemengde vergade
ring ls ingesteld, om de banden tussen
de Gemeenschap en de overige Europese
landen zo nauw mogelijk te houden.
Hier zullen de voornaamste wisselwer
kingen worden besproken, die de maat
regelen van het Gezagsorgaan hebben
voor de voortzetting der samenwerking
tussen alle 15 landen van de Raad van
Europa.
De president van het Gezagsorgaan,
de heer Monnet, heeft ln de voorgaan
de dagen in Straatsburg nog eens zijn
concept van deze samenwerking gege
ven: De nieuwe gemeenschap moet zo
snel mogelijk trachten tot resultaten te
komen, want slechts daardoor zullen de
Britten en hun volgelingen voldoende
worden geïmponeerd, om tot de ge
meenschap toe te treden, dan wel een
coördinatie met haar op nauwkeurig
omschreven basis aan te gaan.