„BETHESDA"
Moeder.
Ja, die wist 't wel!
n. ijs.
in. Babbelkous.
ni. Groen kom ik hier in deze lan
den.
Vrijdag 8 Mei 1953
T ZEEUWSCH WEEKEND
Pagina 2
Het voorjaar is nu eenmaal een druk
ke tijd voor ons vrouwen. De schoon
maak - en als je daarmee klaar bent,
is het weer hoog tijd. dat je de kasten,
net opgeruimd met de schoonmaak, weer
eens leeghaalt om te zien, wat er weer
gedokterd moet worden om te zorgen,
dat ze allemaal weer „heel en schoon",
zoals de ouderwetse moeders zeiden, de
zomer door komen. Zijn er eens een
paar zonnige dagen, dan jagen je sprui
ten je wel op, want nietwaar, „ze stik
ken haast" in die dikke jurken of jum
pers. En allicht heb je er dan eens een
bij, die vlak voor een examen zit, dan,
ja dan, wordt het je bij een huiselijke
tegenslag, die je program voor een dag,
of voor een paar uur in de war schopt,
wel eens te gortig en dan zeg jenou
ja, zand er over, want het overkomt
ons allemaal wel eens. Tot er eens iets
gebeurt, of je van uit het leven van
anderen eens iets hoort, dat je opeens
doet beseffen, hoe goed wij het hier nog
hebben in ons land, of dat je hoort dat
er bij anderen onherstelbare dingen ge
beurd zijn. Wel dan heb je het gevoel
of je heel je hebben en houden en na
tuurlijk vooral je „levende have" met
pak en zak aan je hart zou willen druk
ken en je denkt, dat je met plezier je
leven lang wel wil draven, als je alles
maar mag behouden, zoals je het nu
hebt. Pas voelden we dat zo, toen een
vreselijke ramp ons land trof. Maar ge
lukkig, er was een geest van helpen,
waar men kon. Men trachtte te redden,
waar het mogelijk was. Wat met geld
vergoed kan worden, heeft kans dat het
vergoed wordt. Doch er zijn ledige
plaatsen gekomen. En daar worden we
elke keer weer stil van als we er aan
denken. Doch is het niet zo, dat we
door de ontzettende ramp die ons volk
trof, even vergeten zijn, wat leed er
elders nog steeds blijft pijnen.
Een paar maal in de loop der jaren
was er in onze pers een kort berichtje,
dat er zoveel duizenden kinderen uit
Griekenland naar Rusland zijn ontvoerd.
Och je leest het enna een poosje
hebben de beslommeringen in je eigen
leven je weer zo beet, dat je vergeet.
Maar toen ik gisteren weer even de
pers doorneusde, zag ik weer een be
richt over die Griekse kinderen.
Nog steeds niet terug. Als je daar
aan denkt, dan worden huiselijke vertel
sels, als een vader eens vol trots zegt,
dat „ze zulke goede rapporten hebben",
of als moeder in een knus praatje onder
ons zegt, dat ze nog heel wat te naaien
heeft maar dat het toch gelukken zal,
met dit zó te vermaken en dat zó te
prutsen, om zonder al te grote kosten,
door de seizoenveranderingen heen te
komen, dan Worden deze dingen 'n bron
van vreugd, want je kunt nog blij zijn
ze 'ebben deur alles 'een der eigen trouw
gehouwen an Nederland en Oranje en
de Nederlanders, die der in die tied een
ellendig bestaen adden, vo zover as ze
niet in de concentrasiekampen zatten,
ebben ze, zo ver as 't mae meugentlik
was, biegestaen en ze 'ebben onder
gronds gevochten vo de Nederlandse
zaek en derek nae de bevrieding 'ebben
ze mee geholpen om de Jappen onscha-
delik te maeken, want 't bin vechters
bazen eerste klas, as 't er op an komt,
julder motte mae is nalezen wat dat
Colijn an 'ulp ander gehad eit, toen ie
vrede en recht in Indië most te werk-
stellen, 't waeren z'n beste soldaten,
die ie had, en toen de stakkers dochten:
noe kennen we weer vrie onder Neder
landse vlag verder leven, toen wieren
ze verraederlik uutgeleverd an de re-
volutionnaire regiering van Indonesië,
die met de Jappen adden saemenge-
heuld. D'r mooie eiland waeren ze
kwiet en ze konden as ballingen over de
aerde rondzwerven. En tot van daag
an de dag vinden ze nog geen gehoor
bie de Nederlandse regiering, en bie
aere instanties, die der eigen met Indië
zou wen kennen bemoeien. As je dat al-
legaer zo is leest, gaet je bloed ter van
koken en zeg je bie je zeivers: wat bin
we teugesworig toch een slap en ellen
dig troepie volk in Nederland. Is ter
dan geen enkele kaerel meer, die is met
z'n vuust op taefel ken slaen en is wat
aeres ken doeë dan kruperig vo 't bu-
tenland mae ja en aemen knikken op
alles wat ter wordt voor gekauwd?
In ielik geval ken ons, as de ge-
weune man, kennis nemen van wat dat
ter gaende is. En dat is al 't minste
wat dat we doeë kennen. En as julder
dan weer is zo'n van 'uus en 'of verjaeg-
de Ambonees teugen komt, dink dan is
bie jezelvers, daer 'eb ik vo mien por-
sie ook schuld an, dat die stakker mien
met verwietende oagen ken ankieken.
Want ik behoor ook tot dat verslapte
Nederlandse volk, dat z'n eigen deur dé
vule 'oagere polletiek mae laet ringel
oren. In dat boekie, dat dat jonk me
brocht, heeft een zekere Piet Bakker,
waervan ik me 'eb laeten zeggen asdat
ie een krantenschriever is an een van
onze grooste weekbladen, een voorwoord
geschreven en daer schrieft ie in: „Het
schijnt haast wel, of wij de ogen sluiten,
wanneer onze eigen regering daden be
gaat of duldt welke indruisen
tegen eenvoudig fatsoen, goede trouw,
barmhartigheid. Ambon is door Neder
land, waarvoor het de heetste kastan
jes uit het vuur sleepte, behandeld op
een manier, die in de gewone menselijke
omgang nauwelijks te kwalificeren is,
en zelfs in de politiek opvalt door ge
brek aan ridderlijkheid. Een eiland, dat
in kinderlijk vertrouwen steeds tegen
ons opzag, is als een waardeloze pion
geofferd, en dat nog wel in een ver
loren zaak".
ONS KORT VERHAAL.
't Geluid van haastig de trap oplo
pende jonge zusters, doet in kamer 17
een boek dichtklappen, 't Is een steeds
weer terugkerende ergenis voor zuster
Toos, als de ziekenhuisstilte 's avonds
om 10 uur verbroken wordt door de
leerlingen van de „kippenren". Wie die
naam uitgevonden heeft, weet zij niet,
maar ze is het roerend met de beteke
nis daarvan eens. Dat holt maar raak,
dacht ze wrevel, ernstige patiënten of
niet, net kippen die elkaar verdringen
voor een graankorreltje, en dat moe
ten zusters worden in de toekomst.
Met een geeuw staat ze op uit haar
gemakkelijke stoel, en haalt haar muts
en manchetten uit 't kastje. Critiscn
bekijkt ze haar gezicht in de spiegel,
terwijl ze met vaardige hand haar muts
vastspeldt. „Je wordt oud Toos", mom
pelt ze tegen haar spiegelbeeld, en dat
voor een vrouw van 29 jaar. De gong
slag in de hal beneden, het sein van
aanvang voor de nachtzusters, ver
scherpt de diepe lijn rond haar mond.
Gauw strijkt ze haar donker krullend
haar onder de muts, en terwijl ze de
knoppen van het licht reeds in haar
vingers voelt, keert ze zich gewoonte
getrouw naar de foto op het kastje.
Dat schrieft een kaerel die 't weten
ken. En we kennen 't ons allemael vo
gezeid ouwen. Dat jonk, dat wel is bie
mien an de deure komt, zeit nooit veul,
mae in z'n groate verbaesde oagen,
kieken Ambon mien an en dan zou ik
'm willen zeggen: kaerel, gaet zo maer
deur, en kiek de mensen mae is an en
laet ze lezen over :yat er in Ambon
gebeurd is en asse Ze je dan van öe
deure willen wiezen, dan bluuf je ze
mae ankieken met die oagen van jie,
waerdat Ambon deurheen gluurt en dan
zal je wel is gewaer worden of ze op
de duur durven bluven zeggen: Ambon
gaet mien geen klap an! Wie dat nog
zeit as Nederlander wezende is de naem
van Nederlanders nie waerd. Want Ne
derland is deur recht en vrieheid tot
stand gekommen en in stand gehouwen
en ons as Zeeuwen wezende 'ebben daer
nie het minste andeel in gehad.
't Oranjehuus zou daer meer van
kennen vertellen.
Julder Flip Bramse
Een lachende jongeman in het uniform
van luitenant-vlieger, staat in een met
kostbaar zilver afgezette lijst. Iedere
keer als zuster Toos de kamer inkomt
of die verlaat, is haar eerste blik naar
de foto van Tom; nu al 2 jaar lang.
De knop omdraaiend, verlaat ze haar
kamer, en haar vingers gaan automa
tisch naar 'het dunne halskettinkje,
waaraan 2 gouden trouwringen hangen,
die door een klein schakeltje als in-
eengstrengeld op haar hart rusten.
De trap afdalend, op weg naar de
kamer van de directrice, ondergaat ze
weer het intense verlangen naar Tom,
zoals zij dat kende in haar verlovings
tijd als hij met verlof naar huis kwam.
De scherpe stem van de directrice, die
haar tegemoet komt, onderbreekt haar
mijmering. „U is vijf minuten te laat,
zuster Hoving, wilt U in het vervolg
rekening met de tijd houden, v$j staan
hier op onze tijd, ook tegenover
oudere zusters". Haar onsympathieke
stem beklemtoont het woord hier, en
zuster Toos weet dat dit bedoeld is Op
het vorige ziekenhuis, waar de dienst
veel slapper was, waar ze in een pret
tige sfeer haast spelenderwijs haar
„kruusje" heeft gehaald voor ze met
Ingezonden Mededeling (adv.)
Maar zij had 't nog met door - tot,
opeens,zij't bemerkte: MAÏZENA!
ddt was het geheim van moeders
kookkunst. Maar... moeder zei bjj
het kopen van MAÏZENA steevast
DURYEA en daarbij keek moeder
wel uit, dat zij geen andere kreeg.
Vandaar haar kooksuccessen. Nu
is ook zy zelf ervan doordrongen,
dat het heus wel de moeite loont op
die naam DURYEA te letten. In
derdaad - er is geen beter bind
middel voor groenten, soepen en
sausen dan MAÏZENA DURYEA.
Tom trouwde.
De directrice wacht geen weerwoord
af, en overhandigt haar de lijst van de
afdeling voor die nacht. Met één oog
opslag heeft ze gezien, dat ze wéér de
kinderafdeling heeft, en een warm ge
voel doorstroomt haar.
Met een „welterusten zuster" verlaat
ze de directrice en spoed zich naar het
kinderzaaltje in de rechtervleugel van
't gebouw. „Wonderlijk, denkt ze, dat ik
toch weer die „peuters" krijg, na die
lang niet malse uitbrander gister
avond".
Woest was ze geweest, over het
speurhondensysteem van de directrice,
die gisteravond al een tijdje in de af
deling stond te luisteren terwijl zij
kleine Wimpie toedekte en met het
grappige ventje een poosje had zitten
praten.
Ze had hem geknuffeld en eindelijk
gezegd, „nu moet je gaan slapen, lekker
dier van me, anders wordt de zandman
boos". Ze had de snelle stap achter zich
meer intuitief gevoeld dan gehoord en
de gulle lach op het jongensgezichtje
was plotseling verstard, toen de scher
pe stem zei: „Zuster Hoving". Van
geen kwaad bewust had ze zich omge
keerd, maar de ongevoelige blik in de
koude ogen had haar doen beseffen, dat
er iets niet in orde was.
Als ze er over denkt kriebelt de
kwaadheid weer in haar keel. „Zuster
Hoving, in dit ziekenhuis worden
geen lekkere dieren verpleegd, alleen
maar mensen, ook kinderen worden
hier onder mensen gerekend, zeer zeker
op de le klasse afdelingen, Uw termi
nologie is niet bepaald reclame voor
met goede rapporten van je eigen kin
deren en je kunt zelf nog voor ze zor
gen, dat ze er weer leuk uit zien van
de zomer. Dan zijn we nog heel geluk
kig in ons land, dat dit alles nog moge
lijk is. Hier in ons land, waar men via
de radio nog zorgen wil, dat een moe
derloos veulentje verzorging krijgt, die
het diertje nodig heeft; wat moesten
we toch eigenlijk elke dag nog weer blij
zijn, met de voorrechten, die we nog
bezitten. Hoe lang we die nog zullen
hebben, weet geen mens, maar laten we
nu toch maar weten, wat we nog heb
ben. Het besef van ons bezit moet
vreugde geven.
Het is maar niet in een enkel huis
in Griekenland, waar men treurt om
eigen kinderen. Er zijn er 28.000 weg
gevoerd. Nu, op 't ogenblik, uiterlijk er
althans enige tekenen zijn van 'n veran
derde gesteldheid bij de Sovjet, heeft
ene dr Mazarkis in Parijs, weer eens de
moed gegrepen om bij de nieuwe presi
dent Malenkov in 'n aangrijpend schrij
ven 'n beroep op z'n hart te doen, opdat
die duizenden kinderen terug mogen
gaan. Griekenland heeft ook fel gele
den van de oorlog, en daarna weer door
inwendige verdeeldheid en burgerkrijg.
Nu schijnt men langzamerhand weer
iets aan de opbouw te kunnen doen.
Een jonge, energieke koningin doet al
les wat zij kan, om nood te lenigen, in
welke vorm die zich ook voordoet.
Maar tegen dit grote verdriet, dat
voortvreet in het hart van duizenden
ouders, staat zij machteloos. Nu moest
ook eigenlijk ieder, die tot de groten
der aarde behoort, de stem laten ho
ren, tegen dit schreeuwend onrecht. En
wie tot de kleinen behoort, die moet
het dan maar via een organisatie doen.
Alle vrouwenorganisaties in de wereld
moesten gezamenlijk protesteren. Als
men dan in Rusland er opeens zo prijs
op stelt om te laten weten, dat men
toch zo goed gezind is en dat men heus
de vrede wel wil, dan moest men maar
eens een begin maken met aan de 28000
kinderen het ouderlijk huis terug te
geven. Elke dag, dat de kinderen lan
ger wegblijven vergroot immers de
marteling, want menige moeder zal
wel met zorg denken, hoe krijg ik mijn
kind terug. Zal het mij gelukken, de
verkeerde leer, waarin ze zo lang zijn
opgevoed, uit het hart te verdringen?
Het bericht, dat ik over dit Griekse
drama las, zegt in het slot, dat het
schrijven naar Rusland al drie weken
geleden verzonden werd, maarnog
geen antwoord. Als je daar eens over
denkt, dan krijg je immers wel het ge
voel of je met plezier alle dagen wel
draven wilt, als je al je schatten, na
tuurlijk je „levende schatten" maar
dicht bij je mag houden. Dan is ons
voorjaarsstormpje in de huiselijke be
sognes immers niets. Eigenlijk iets om
nog heel dankbaar voor te mogen zijn.
ons ziekenhuis", had ze gezegd.
Even koud als haar stem had ge
klonken, was ze teruggegaan, net een
wandelende ijsberg.
Verbouwereerd, niet in staat iets te
zeggen, was zuster Toos aan haar tafel
tje gaan zitten, en ze had haar on
macht, haar verdriet en gekrenkte trots
neergeschreven in een lange brief naar
huis.
Eerst had ze „de leeuw in zijn hol"
willen opzoeken, maar de lange nacht
had die driftopwelling doen bedaren,
alhoewel ze zich vast voorgenomen had,
zoiets niet voor de tweede keer te ac
cepteren. 't Is stil in het zaaltje, en de
kapjes van een paar wandlampjes ver
spreiden een zacht, zij het zeer getem
perd licht.
Uit de bedjes klinkt een zacht ge
luid, 't geluid van ademhalende kinde
ren, afgewisseld door een trappend
voetje. Zuster Toos glimlacht stil voor
zich uit. Het geoefende verpleegstersoor
bemerkt direct of alles rustig is, iedere
geluidsverandering kan het einde van
een onrustige slaap zijn, iedere diepe
zucht, een onbewust hunkeren naar
moeder thuis.
Ze heeft verstand van kinderen, en
de peuters van haar. Ze moet zich
soms goed houden, om het niet uit te
proesten, als de kleinen haar vastzetten
met hun onschuldige vragen, en zeggen
tegen haar: „Zuster waarom moet U
altijd zo lang wachten met een ant
woord"? Je zou er heel wat voor over
hebben, om te weten wat er in die kin
derzieltjes omgaat, zegt ze dikwijls te
gen andere zusters.
Een zacht „Zuster Toos" doet haar
(NAAR AANLEIDING VAN DE 5e MEI)
door KEES VAN VLISSINGEN.
Vrijdag 8 Mei 1953
T ZEEUWSCH WEEKEND
Pagina 3
Die kleine kinderen, wat zijn ze toch
aardig en argeloos't Jaaaa
dat zijn ze, maar niet allemaal. Ik ver
zeker U dat er in dat jonge grut al
steekt, wat er later uit zal groeien. En
aangezien er ook in de leden van het
vrouwelijk geslacht tegenwoordig
blijkbaar heel wat zakentalent schuilt,
behoeft het toch eigenlijk niet te ver
wonderen, dat je daar in de „prille
jeugdjaren", waarin ik zo'n beetje
voogdes ben, wel eens wat van gewaar
wordt. Of eigenlijk werd ik daar van
daag niet een beetje, maar héél wat
van gewaar bij Ineke. En dat nog wel
heel onverwachts en ook ongemerkt
na schooltijd. De bel heeft al even ge
leden de namiddagse vrijheid ingeluid,
maar ik ben nog bezig om al flora's
kinderen, die een plekje op de lange
vensterbank hebben gevonden, nog
van een laatste dronk te voorzien. De
ramen staan isgjd open, maar zelf
schijn ik wat verscholen te blijven
achter de grote geraniumplanten. Het
plein is al bijna weer schoongeveegd.
De groteren zoeken na schooltijd lie
ver overal elders hun kwartier dan zo
dicht te blijven in de buurt van de
school, die t->ch altijd enigszins naar
gevangenschap riekt. Doch juist van
mijn leerlingetjes zijn er een paar ach
tergebleven. Gilles, die zoals ge weet
een eindje buiten het dorp woont en
die daarom een fiets als zijn eigendom
mag noemen, staat klaar voor het ver
trek. Ineke en Hannie draven als los
gebroken veulentjes wat rond. Opeens
staat Ineke stil. „We gaan knikkeren",
zegt ze tegen Hannie. Het klinkt een
beetje als een bevel. Hannie is er voor
te vinden en beiden peuteren uit de
zak van hun manteltjes een zakje
knikkers te voorschijn. „Gilles we
gane knikkeren", roept Ineke de jon
geman toe, die steeds zich klaar houdt
om te vertrekken. „As ik win, krijg
jij de knikkers", voltooit Ineke haar
mededeling. Een beetje verbouwereerd
kijkt Gilles naar de meisjes, die in
middels al een geschikt kuiltje heb
ben ontdekt. In een oogwenk liggen
een paar knikkers te rollen. Hannie is
vol ernst bij het spel. Ik blijf van-
ach' r mijn geraniums eens kijken,
want ik kan me de milddadigheid van
Ineke maar niet verklaren. Hannie
heeft haar beurt gehad en Ineke moet
proberen de buit in de pot te krijgen.
Met een vliegensvlugge gris heeft zij
de knikkers naar het kuiltje geduwd
en dan juicht ze: „Ik heb 't gewonne
en nou mag jij de knikkers Gilles en
nou mag ik effe op je fiets fietse
Voor Gilles beseft wat er gebeurt, is
de fiets hem al afhandig gemaakt en
draaft Ineke het plein af, want op het
plein mag niemand fietsen. Even vlie
gensvlug zit ze op het mooie glanzen
de vehikeltje en peddelt ze heen, een
eindje de landweg op. Onthutst blijft
Gilles haar na staan kijken. Hij maakt
geen misbaar, doch het is duidelijk dat
hij met de situatie geen raad weet.
Ineke is echter al weer op de terug
weg. Ik zie Gilles herademen. Helaas
te vroeg, want Ineke trapt op maxi
mum snelheid het plein voorbij en
gilt: „Ik ken hard fietse....!" Dat
wordt de jongeman te machtig. Er
komt beweging in hem en hij draaft
naar de weg toe. Ook hij beschikt over
een behoorlijk geluidsvolume, daarom
krijst het even later door de lucht: „Ik
mot me fiets 'ebbe, 'ier." Ineke is ge
lukkig alweer op de terugweg, maar.,
raast het plein voorbij. Ze roept weer
iets, wat helaas onverstaanbaar voor
me is. Is het wonder dat Gilles' ge
duld op raakt. Ik zie hem terugkeren,
het plein op en ik verwacht hem bij
mij om zijn nood te klagen. Halver
wege het plein schiet hem echter in
eens Ineke op zij, en dat nog wel op
de fiets. Nonchalant gooit ze Gilles zijn
eigendom toe en zegt genadig: „Nou
mag jij hem weer 'oor." Het schijnt
dat Gilles wat ontevreden is. Wat hij
pruttelt, kan ik niet verstaan, maar
Inekes schelle stemmetje zegt vol
'ertuiging: „O maar jij 'eb al me
knikkers gehad, die 'k gewonne 'eb."
Voor haar is de zaak afgedaan, want
ze gaat kalmpjes het plein af, dus rest
er voor Gilles niet veel anders, dan
hetzelfde te doen. Buiten het plein
stapt hij op zijn mooie karretje naar
de boerderij.
Ik overpeins, nog steeds achter de
geraniums, als Ineke eens wat ouder
was en ik een jaar of wat jonger, dan
associeerde ik me met haar in een be
drijf. Het zou vast floreren. En na lut
tele jaren hadden we onze schaapjes
op het droge en kon ik gaan rente
nieren. Wat zou dat een vooruitzicht
zijn. Helaas, het mag niet zijn, dus
voorlopig kunt ge uw kroost nog aan
me toevertrouwen.
Maar de moeder, die in de toekomst
een zaken carrière voor haar zoon
droomt, die moet dat Ineke in de gaten
houden. Voor moeders (die koppelen
immers graag) is het een klein kunstje
contact te blijven houden. En met zo'n
zakenvrouwtje is succes verzekerd.
Misschien kan zo'n vrouwtje het alleen
nog wel af en dan mag manlief al
vroeg rentenieren. Wat een toekomst,
wat een perspectief.
Mijn beste nichtjes en neven,
De laatste weken heb ik weer heel
wat rapportcijfers in de brieven te
lezen gekregen. Nou, die waren wel zo,
dat ik eigenlijk een beetje trots op mijn
krantenfamilie ben, want daar zijn dan
maar heel wat prachtige cijfers bij.
Fijn hoor! En nou n.aar allemaal kor
daat aangepakt, zodat er voor de grote
vacantie weer heel wat goede cijfers
overgebriefd kunnen worden naar
Goes. Ik ben daar altijd echt nieuws
gierig naar. Maar nu moet ik nog even
vertellen, dat ik de prijzen ga ver
sturen naar Robbedoes in Scherpenisse
en naar Sneeuwklokje in Wolfaarts-
dijk. Dan hebben die gelukkige weer
wat te lezen, als het eens een regen
achtige dag is. Maar nu verder alle
maal massa's groeten van jullie
Tante TRUUS.
Zeeuwinnetje te Serooskerke. Wat is
dat jammer, dat je even teleurgesteld
werd door die rare onbedrukte blad
zijden in het boek. Stuur het maar
zo gauw mogelijk terug onder het ge
wone adres van de briefjes. Ik krijg
het dan wel weer in handen en zal
zorgen, dat het geruild wordt. Moe
der hartelijk dank, dat zij dat voor je
in orde maakte. Girl te Goes. Het is
voor kleine zus nu een fijne tijd, want
als het mooi weer is, ga je zeker elke
dag wel even met haar wandelen. Vind
je dat leuke kindertaaltje ook zo aardig
om naar te luisteren? Als zus zo dik
wijls mee naar buiten gaat, zal ze van
zelf wel meer gaan eten, want de bui
tenlucht is best voor die peuters. Hoe
gaat het met die poesjes? Ik hoop, dat
je heel geen last zult hebben van dat
inenten. Wanneer is het gebeurd, of
heb je nog geen beurt gehad. Roosje
te Middelburg. Je rapport was prach
tig. Voor jou fijn, maar voor vader en
moeder natuurlijk ook. Groot gelijk,
dat je niet elke dag op je nieuwe fiets
naar school gaat. Dan zou het nieuwe
er al te gauw af zijn. Maar nou be
grijp ik, hoe het komt dat ik elke
morgen nog zo'n vervaarlijk gepiep en
gekras hoorde. Dat ben jij dan, als je
naar school gaat. Kan ik mooi contro
leren of je op tijd bent. De jarige,
waar je op visite was, was zeker wel
blij niet al die cadeaux. Ik ben niet
weg geweest met de Paasdagen. Thuis
is het ook heerlijk. Sneeuwklokje te
Wolfaartsdijk. Ik ben blij, dat het even
een goede verrassing voor je was. Dat
was de bedoeling ook na al het ver
drietige, wat jullie hebben meege
maakt. Wat maken jullie een leuke
dingen op school. Ik koos ook vast en
zeker een lapje katoen met poppetjes
er op, omdat het voor zo'n kleine peu
ter bestemd is. Die vinden dat altijd
prachtig. Mag je zelf het patroontje
kiezen? Jouw letters zijn heus niet ge
makkelijk om er een monogram van te
maken. Ik heb er een paar getekend,
maarer was niets naar mijn zin
bij. Wat je tekende was nog het beste.
De oplossingen zijn:
I. Delden-Emmen-Diever-Steenwijk-
Ommen.
Nieuwe raadsels:
I. Welke regen heeft een mooi*
kleur?
H. Een jongen werd ziek,
En hoe werd hij genezen?
Wel met een flink pak slaag.
Wat kon die ziekte wezen?
Vervoerd van afgelegen stran
den,
Om boven 't vuur door mensen
handen
Gewenteld hier mij zwart te
branden.
De oplossingen kunnen tot Zaterdag
15 Mei, met vermelding van naam,
voornaam (ook schuilnaam als je die
hebt) leeftijd en adres worden opge
zonden aan Tante Truus, Redactie
Zeeuwsch Weekend te Goes.
Gelijk een vis niet uit de fuik kan
komen
Maar daarin reddeloos verloren is
Hij voelt het levend water langs zich
stromen
terwijl hij dood, want zonder vrijheid
is,
Zo kan ik aan de zonde niet ontkomen.
Maar Hij, die Pachter aller wa'tren is,
Licht Satans netten uit Zijns Vaders
stromen!
Koos van Doorne.
actief worden. „Verdraaid", denkt ze
„als dat Wimpie Kareis weer niet is".
Dat jochie ligt nu al 7 avonden lang
de slaap uit zijn oogjes te vechten, tot
dat zij komt. Eerst een zachte verma
ning, daarna een quasie boos dreige
ment over niet slapen, lang ziek blij
ven, maar het jochie blijft met een bui
tengewone wilskracht wakker.
Het fluisterende „Zuster Toos, moet
U eens luisteren", verdringt de harde
vermaning op haar lippen.
Als ze bij het ledikantje staat, blik
ken haar twee gitzwarte ogen tegen,
net twee kooltjes op een wit kussen,
denkt ze, en gaat het handje zoekend
onder het kussen heen en weer, totdat
het een pakje vindt. Met een gezichtje
van, wat zegt U daar wel van, trekt
hij langzaam een platte doos te voor
schijn, keurig ingepakt met een rode
strik er om heen.
Ze weet, terwijl ze 't leest, dat een
mannenhand: „Voor zuster Toos" erop
geschreven heeft, „maar niet begrij
pend, fluistert ze zacht: „Van wie is
dat Wimpie?"
„Van mijn pappie", is het triomfante
lijke antwoord. „Pappie zegt, dat U een
lieve zuster bent, omdat U gisteravond
zoveel van Wimpie hield" en dan met
enige heftigheid,f„maar U moet er niets
van aan de stoute zuster geven hoor!"
Als haar vingers het langzaam ope
nen, voelt ze het rood naar haar gezicht
stijgen.
Het duurt lang, voor zij weer naar
Wimpie kijkt, de doos met kersenbon
bons tegen zich aangedrukt. Het smalle
gezichtje ligt vol verwachting naar
haar opgeheven, en een stille angst
doorglinstert het kinderoog, als zuster
Toos nog altijd zwijgt. „Vindt U 't toch
mooi, zuster Toos", klinkt eindelijk
zijn benepen jongensstemmetje, en oe
teleurstelling over haar stilzwijgen uit
zich in een laatste poging om dat te
verbreken. „Pappie is er vanmiddag
speciaal voor teruggekomen, en ik
mocht het U zelf geven, omdat U over
dag slaapt".
Met een schok keert zuster Toos tot
de werkelijkheid terug, en spontaan
buigt ze zich over het ledikantje, en
een lange kus is haar antwoord. „Mijn
lieve jongen", zegt ze, „wat ben ik
daar blij mee, zoiets moois heb ik nog
nooit gehad, ik zal je pappie zelf be
danken, maar nu moet je gaan slapen,
anders komt de grote zuster weer".
Tevreden glimlachend laat Wimpie
Kareis zich toestoppen, en de diepe
zucht van voldoening, bewijst dat de
slaap, die hij teruggedrongen heeft,
spoedig zich van hem meester zal ma
ken. Nog even gaat het handje over
het voorhoofd, als om iets kriebeligs
weg te vegen, maar hij is te vermoeid
om te beseffen, dat het nat en warm is.
Zuster Toos huilt, en als ze naar het
tafeltje terugloopt, voelt ze zich op van
de zenuwen. Met de handen onder het
hoofd zit ze gebogen over de doos ker
senbonbons, de tweede in haar leven.
Op haar kamer staat een andere doos,
een doos met een brief erin, de brief
van Tom.
In de voorbijgegane jaren heeft ze de
brief zo vaak gelezen, dat ze hem van
buiten kent.
Op haar 22e verjaardag had ze hem
gehad, tezamen met de doos bonbons.
„Lieve Toos", stond erin. „Die leraar
op de H.B.S. zei altijd: „Zeg het met
bloemen, als je wat te zeggen hebt",
maar ik heb een eigen mening over
zulke dingen, je weet wel, dat ik in de
laatste klas altijd een ander standpunt
innam over de theorieën van mijnheer
Barkels dan de rest, en dat ik vaak je
steun voelde als je me een bemoedi
gend knikje gaf, welnu, ik stuur je op
je verjaardag geen bloemen, maar een
doos kersenbonbons, ik heb er niets bij
te zeggen, wel wat te vragen, nl. wan
neer gaan wij eens samen wandelen?
Krijg ik een berichtje van je, en wees
niet boos over de aanhef van die brief,
'want ik meen het". Je toegenegen Tom.
Ze had niet lang behoeven te pieke
ren over het antwoord, want ze had
zijn rijzige krullekop uit de hoogste
klas altijd sympathiek gevonden.
Toen ze na enige maanden thuis ver
teld had, dat ze verkering had met
Tom Visser, die voor vliegenier leerde,
was de mededeling koeltjes ontvangen.
„Vliegenier", had haar vader gezegd,
„vliegenier, hm, dat is een baan voor
vrijgezellen, die kunnen beter geen
vrouw zoeken, er vallen mij te veel van
die dingen neer".
Toch was de weerstand die ze ver
wacht had, meegevallen na de eer
ste kennismaking, was de donkere wolk
van tegenwerking weggevaagd.
Haar verlovingstijd was een droom
geweest, en ze had zich het gelukkigste
meisje ter wereld gevoeld, gelukkig en
trots tegelijk als ze stijf gearmd naast
hem had gelopen, hij gekleed in de
mooiste uniform ter wereld, zoals hij
het noemde, de vliegeniersuniform. Al
hoewel ze nooit spijt van haar besluit
had gehad, kneep toch de angst haar
hart soms samen, vooral toen de oor
logsdreiging over Europa trok.
Maar Tom had haar steeds weer op
gemonterd en gezegd. „Doe niet zo raar
kind, ze zullen als het vuurwerk wordt,
ons wel met rust laten" en liet er dan
een beetje cynisch op volgen, „met die
vliegtuigen die wij hebben, maken ze
ons niets, 't zijn de nieuwste".
Pas veel later had ze begrepen,
dat Tom er zelf niet gerust op was ge
weest.
Kort voor de oorlog in al zijn ver
schrikkelijkheid was losgebarsten wa
ren ze getrouwd. Zij in burgerkleding,
Tom in uniform. Zijn verzoek om in
verpleegstersuniform te trouwen, had
ze beslist van de hand gewezen, en haar
vader, die ze saampjes wel eens de
„pessimist" noemden, had gezegd: „Eén
in uniform is al erg genoeg" In diepe
zielssmart beleeft zuster Toos weer de
herinnering aan die hoogtijdag, de dag
van haar huwelijk.
Door een erehaag van vliegeniers
waren ze het stadhuis binnengegaan en
na het plaatsen van haar naam had ze
Tom lang en diep aangekeken. Het
overtrouwen in de kerk was de bekro
ning op haar diepste gevoelens geweest.
En tochde tekst die de jonge pre
dikant gekozen had en het orgelspel
bij het verlaten der kerk, had haar be
wust benauwd. Tegenover Tom had ze
het nooit laten merken, maar het: „De
liefde is sterk als de dood, de ijver is
hard als het graf" uit het Hooglied, had
ze geen echte huwelijkspreek gevonden,
al had de dominee „de liefde" sterk ge-
