TorrtïreJieVllê
VOOR DE JEUGD.
Bill
Een „gezelligen" aevend
SnJrulslicn van een teurasft
Kindeken 9#-dt
Vrijdag 23 Januari 1953
T ZEEUWSCH WEEKEND
Pagina 2
JDe bezoekerdoor Ed. Hoor-
nik. Uitgave van D. A. Daamen's
Uitgeversmij. N.V. te 's-Graven-
hage.
Dit toneelspel in drie bedrijven, is,
onder leiding van JohSn de Meester,
door de Nederlandse Comedie opgeno
men in haar repertoire voor het win
terseizoen 1952/1953.
Dit spel is het drama van het men
selijk geweten, dat zich niet tot zwij
gen laat brengen. Het treedt in dit
werk onder beklemmende spannin
gen alles overheersend naar voren.
Wanneer de dramatis personae elkan
der volledig onthuld hebben wat de
allerdiepste drijfveren zijn geweest,
waardoor zij elkander leed berokkend
hebben met het doen van overspel, van
moord, van leugen en intrige, opent
zich de weg, die naar een betere toe
komst leiden kan.
Ed. Hoornik beheerst literair volko
men zijn stof, daar hebben we geen
critiek op. Maar de vraag blijft voor
onze lezerskring over: hebben we
hier met christelijke kunst te maken?
En dan moet helaas het antwoord ont
kennend zijn.
Nergens in dit stuk valt ook maar
iets te ontdekken van de grondwaar
heid, dat er aan de tweede tafel der
wet een eerste vooraf gaat. Die eerste
helft, welke door Christus is samenge
vat in de hoofdsom: Gij zult God lief
hebben boven alles. In dit toneelstuk
wordt op diep ernstige en aangrijpen
de wijze het karakter getoond van de
zonde, die wij als mensen tegen elkan
der kannen bedrijven.Huiveringwek-
kend is de verwoesting welke daar
door ook in eigen bestaan kan worden
aangericht. Maar toch blijft dit drama
sléchts aan de oppervlakte van het
werkelijke conflict. Dat de mens van
nature een wolf is die de naaste ver
slindt, weten we wel, maar dat die
wolf, krachtens de ellende in eigen
„geweten" een „katharsis" een levens
reiniging kan ondergaan is nu juist
wat we niet aanvaarden kunnen. De
mens blijft, wellicht ondanks zichzelf
en ondanks eigen consciëntie, de naaste
verslinden. En dat blijft hij doen om
dat hij het eigenlijke wezen van de
zonde niet ziet. Immers die zonde is
allereerst een zonde tegen God. Hij
aanvaardt niet, dat God over zijn le
ven Souvereine rechten heeft en hem
de norm mag stellen. En daarom zal
zijn geplaagde geweten hem ook nooit
kunnen redden.
Dat is dan ook de zeer zwakke plek
in dit drama. Ed. Hoornik heeft niet
aannemelijk kunnen maken dat hier
inderdaad een innerlijke reiniging
heeft plaats gehad. De personen bie
den geen enkele waarborg, dat zij la
Dien aevend zou Ko Melis op versite
gae bie den ouwen Arjaon en Wanne.
A jaeren was dat zó de geweunte. As
den oegst goed en wel binne was, dan
vroeg Arjaon: en Ko, wanneer zien
we je noe weer is? En dan was stee
vast het antwoord: Noe, 'k zou zeg
ge, laete me 't dan maer op de kom-
mende weke ouwe.
Noe was het dan zö vérre, en mee
z'n goeie pak an stapte Ko nae 't durp.
Ie aa d'r moed op, wan vee gezellig
heid ad 'n ook nie, ie weunde mae al-
lêenig in een klein uusje diep in d'n
oek.
Kort bie 't durp was 't uusje van Ar
jaon, ie zag de gouseblommen onder de
raemen a van varre. Ko liep deu 't
ekkentje nae de achterdeure, en viel
bie 't binnengaen naebie over de katte
die de kans waernam om gliek nae
binne te glippen. Z'n klompen liet 'en
op de plevuuzen stae.
Kom mae verder oor! riep Wanne
vanuut d'n uuzen. J'ei gliek da je
vroeg gekomme bin, een aevend is
gauw verbie.
ter in gelijke omstandigheden en on
der gelijke verzoekingen gebracht,
niet weer tot dezelfde euveldaden ko
men zullen. Dit is het grote tekort in
dit spel.
„Da stem van de dichter". Een
bloemlezing voor voordracht
door A. Sivirsky. Uitgaue van
J. B. Wolters, Groningen.
In de „verantwoording" op deze
bloemlezing, schrijft de samensteller
van dit werk: „De Maatschappij tot
bevordering van Woordkunst organi
seert sedert 25 jaar jeugdwedstrijden
in voordrachtkunst en welsprekend
heid; in 1951 werd voor het eerst zulk
een wedstrijd voor volwassenen uitge
schreven. Bij de jeugdwedstrijden
maakt men een splitsing in twee groe
pen, die men zou kunnen aanduiden
als beginners en gevorderden; bij de
volwassenen wordt geen onderscheid
gemaakt. Bij de indeling van deze bun
del is gedacht aan bovengenoemde
drie categoriën. Het eerste deel van de
eerste bundel is een verzenbundel voor
de lagere klassen van het voortgezet
onderwijs; het tweede deel is een
Dat er een vereniging „Nederlands
Fabrikaat" is, weten we natuurlijk al
lang, en ook, dat wij vrouwen in de
kring van die vereniging nogal eens
het voorwerp van belangstelling zijn,
dat weten we eveneens. Ik heb u daar
al eens meer van verteld. En in dit nog
nieuwe jaar is in het Maandblad van
die vereniging al in het verslag van
de Algemene vergadering aangekon
digd, dat wij Vrouwen (met een hoofd
letter geschreven) onze medewerking
zullen moeten verlenen. Dat ziet er dus
gewichtig uit. Moeten wij nog vragen
waaraan? Wie het nog niet weet, komt
er al achter als men het Maandblad
maar in handen neemt, want op de
buitenkant staat deze slagzin: „Een
nieuwjaar - een goed gebaar; - steunt
elkaar, koopt Nederlandse waar".
Daar gaat het dus om en het is dus
niet te verwonderen, als het bestuur
dier vereniging het werkplan 1953 be
spreekt, dat men eens aan ons, vrou
wen, denkt, want er gaan heel wat
millioenen per jaar door onze „zwak
ke" vrouwenhanden heen. Eigenlijk is
het vreemd, dat men actie moet voe-
Wanne ao d'r slag van om 't gezellig
te meake. De be'aegelikeid sloeg zó
mae tegen j'op as je d'n uuze binnen
kwam.
Ko lei z'n pette onder de krikstoel
die a voo z'n gerêed stoeng en stak z'n
puup op. Wanne zurgde voor een kom
metje thee, en ter eere van de versite
mee lekkere koekjes d'r bie. 't Duurde
nie lange of de twêe mannen waeren
druk an 't praeten over d'n' ouwe tied.
Dae krege ze nie gauw genoeg van.
Ze vertelden Wanne van De Plae, die
in vroeger tied vêears geweest was op
't durp. Arjaon en Ko aoden um nog
goed gekend, mae Wanne nie, want die
kwam van een ander durp.
't Was een kaerel oor! zei Arjaon;
as 'n 't op je voorzien ao kon ie je d'n
êelen nacht laete löope, of je wou of
nie. 'k Ebbe wè boeren gekend die dat
meer dan êens ondervonden ebbe.
Jae, zei Ko, ik was t'er aoltied
een bitje schoef van; as je 't mien
vraegt, 't bin duuvelse konsten!
Wanne lachte maer is stilletjes. Die
venters bin eigelijk nog net guus as 't
bloemlezing uit de Nederlandse let
terkunde voor hogere klassen".
Daar vele gebruikers van deze bun
del zonder deskundige leiding wer
ken, heeft de samensteller een korte
algemene inleiding gegeven naast en
kele aanwijzingen bij de stukken zelf.
Deze laatste zijn waarschuwingen voor
fouten, die hij in de loop der jaren
vaak hoorde maken.
Die „korte algemene inleiding" die
wordt geboden onder het motto:
„Voordragen is een sociale daad", heb
ben we met groot genoegen en instem
ming gelezen. Het komt kortweg ge
zegd hierop neer: de beste voordrager
is hij, die de verbinding tussen maker
en toehoorder het volmaakst tot stand
brengt.
En daarbij trede de voordrager zelf
zoveel mogelijk op de achtergrond.
We hebben respect voor de selectie
welke bij deze verzamelbundel is toe
gepast. Grote verscheidenheid en van
alle tijden en van alle soorten dich
ters. Te kust en te keur!
We zullen er niet aan beginnen een
opsomming te geven van de inhoud.
We volstaan met het welgemeend ad
vies: koop deze bundel (slechts f3,90)
en haal een stukje heerlijke poëzie in
uw huis. Ge zult er van genieten.
Ook aan de scholen is bij de sa
menstelling gedacht.
Van harte sluiten we ons aan bij de
wens van Sivirsky, dat deze bundel er
toe zal bijdragen de liefde voor de
kunst van het voordragen te besten
digen en aan te wakkeren.
ill
ren om ons daarvoor te interesseren,
want het zou altijd vanzelfsprekend
moeten zijn, dat we „van huis" uit be
ginnen. Er is immers onder ons zo'n
genoeglijk oud spreekwoord dat zegt:
„het hemd is nader dan de rok", welnu
dan begin je met de spullen van je
eigen „vaderlandse familie" te kopen.
Dat men het vroeger, daar zo nauw
niet mee nam, nou jahet was niet
goed te praten, maar het was toen een
weelde tijd en het kon wat lijden,
doch nu, nu is de nood aan de man.
Eerst al, onze Nederlandse bedrijven
moeten geholpen worden, en dan, al
wat wij aan buitenlandse producten
kopen, vraagt deviezen en dat is een
précair geval, dat weten we zo lang
zamerhand wel. (zo heel onder ons, wil
ik toch wel de verzuchting slaken ten
bate van onze vaderlandse bedrijven
en industrieën, dat ik hoop dat de bui
tenlandse vrouw er anders over denkt
dan wij, anders zou het met de voor
ons land zo broodnodige export wel
eens verkeerd gaan).
In het Maandblad van de vereniging
komen nogal eens vrouwen aan 't woord
er op an komt, docht ze bie d'r eigen.
Die De Plae zou mien nie neme. Ze
zweeg, en liet ze mae klesse; onderwiel
schoenk ze nog is in.
De mannen genoten en griezelden
van hun eigen ver'aelen. De rook uut
ulder puupen, en de damp uut de ke
tel rees als een waezige kolom boven
de plattebuuskachel.
Kwa, zei Arjaon toen de ouwer-
wesse angklokke tiene geslogen ad,
noe moete me toch ook is een slokje
drienke. Ie kwam moeilijk overend uut
z'n krikstoel, en liep een bitje krom
nae de spinde.
Je bin weer aordig stief geloof ik,
zei Ko.
Jae, zei Arjaon mee een pienlijk
gezicht, 't liekent wè of ik 't lende
schot wee za kriege, maer daer. is een
slokje ook goed voo, zum me mae
dienke. Ie schoenk voor ieder een
glaesje in. Wanne deed er een bitje
waeter en suuker bie, want ze vond 't
vee te straffen spul.
Toen kwaeme d'r nog vee méér ver-
aelen en erinneriengen boven, da's te
begriepe! Maer 't wier zö langzamer-
and tied voor Ko om op te stappe.
Za'k nóg een glaesje voo je
schienke? vroeg Arjaon; je moet nog
een êel énde gae voo je tuus bin.
Nie te vee oor, ik bin gêen joenge
Elke keer is er een „gewone vrouw",
die vaak heel pittig de zaken weet te
zeggen, maar dit keer is er behalve die
„gewone vrouw", nog een andere
vrouw aan het woord, die eigenlijk fik
se klappen uitdeelt. Maar ze slaat naar
alle richtingen. Winkeliers, fabrikan
ten krijgen er van langs. Over de oor
vijg aan de winkeliers zwijg ik in ons
hoekje, want ik heb echt niet die
kwade ervaring, dat mijn kruidenier
eigenlijk gegeneerd is als hij van een
bepaald artikel enkel maar het Neder
landse product voorradig heeft, maar
die klap aan het andere adres geef ik
met een beetje leedvermaak door.
Mevrouw V. schrijft:
Het bezwaar van buitenlandse namen.
En waarom Nederlandse artikelen
met buitenlandse namen bestempe
len? „Safety matches", Tea-Balls",
„Knacks", „Sausages", .Pick-me-ups"
„Mixed nuts", „Chicken Soup", „Toilet
Paper", „String Beans", enfin, u zult
zelf nog wel honderden kunnen noe
men
Hoe kan het anders, dat een huis
vrouw slordiger wordt bij het uitzoe
ken van haar boodschappen. Welke
huisvrouw heeft zoveel geestelijke
moed, om een volle winkel met wach
tende vrouwen te trotseren, om elk
artikel rond te draaien en het Neder
lands-fabrikaat-bewijs op te sporen,
ondanks de Engelse naam nog hoop
hebbende tóch een Nederlands product
in de hand te houden?
Van Houten en St Nicolaas.
Waarom kan „Van Houten's" cacao
in Nederland het in de handel doen
met een Nederlandse verpakking en
met een vreemdtalige verpakking voor
't buitenland en waarom kunnen zo
veel andere firma's dat niet?
En die advertenties alleen al. „House-
Coat" (komt uit Drente of Over-
ijsel), „Ankiets" (uit Tilburg). Zö
brengt men het volk geen Nederlands
fabrikaat-gevoel bij.
Sint Nicolaas is een Spanjaard, maar
een Nederlands eindproduct (om 't zo
maar eens te zeggen) en er is hier geen
kind die hem in 't Engels of Frans gaat
bezingen, wel?, of zegt: „Ik zal van
avond mijn schoen klaar zetten, want
dan komt Sankt Nikolaus".
En dan die cigaretten-merken!Ze
worden hier gemaakt en ingepakt maar
komen onder de meest „fancy"-achtige
namen in de winkels.
Een cursusje 'voor fabrikanten!
Wanneer u met 'n grootse propagan
da voor het Nederlands fabrikaat wilt
beginnen, dan moet u beslist eerst de
heren fabrikanten èn heren winkeliers
bewerken! Een vlugschrift of een cur
susje is dan al heel nuttig. Deze heren
zijn in dagelijks contact met de huis
vrouwen! Geeft u een premie (bijv.
een gratis reis naar een Nederlandse
fabriek met bezichtiging) aan diegenen,
welke de meeste N.F.-artikelen ver
koopt binnen een bepaalde tijd, en
daarna voor de huisvrouw, met 1000
N.F.-emblemen van de verpakking een
theelepeltje met N.F.-embleem of zo
iets. Na een jaar heeft iedereen wel
kaerel meer; vroeger kon 'k er beter
tege as noe, zei Ko verzichtig.
Toe oor, 't is maer is êens in een
jaer, overreedde Arjaon.
Noe, alia dan, mae dan gae ik ook
gliek opstappe, 'k mot nog naebie een
uure gaen.
't Was a over alf elve op de klokke
toen Ko z'n pette opzette en afscheid
nam. Arjaon en Wanne goengen mee
tot an 't ekkentje.
As ên noe mae goed tuuskomt, zei
Wanne bezurgd; z'n oogen bin nie aol
te best meer.
't Za wè gaen oor, ie kent de pad
wè mee z'n oogen toe, zei Arjaon.
Ko moest eerst even an de doenker
wenne. 't Was wè een bitje lichte
maene, mae de lucht was bewolkt, en
dan ao 't ie er nie vee an.
Toen ie een endje gevorderd was
kon ie tocl%- a duudelijker de omtrek
ken van de bosjes langs de wegt on-
derscheië. Verbie d'eule sloeg ie 't
padje in deu de weiën. Een bitje beve
rig en onzeker goeng ên over 't plankje
dat over de dulve lag, want ie aod een
zwaer gevoel in z'n bêenen, en in z'n
ood draoide 't ook een bitje.
'k Ebbe toch wè een bitje vee
van 't goeie g'aod vanaevend, zei ên
ardop tegen z'n eigen. Dat leste glaesje
ONS KORT VERHAAL
Vrijdag 23 Januari 1953
'T ZEEUWSCH WEEKEND
Pagina 3
door, dat N.F.-artikelen goed en goed
koop zijn (zeker goedkoper dan de
buitenlandse spullen) en dan kunt u 't
premiestelsel rustig laten vallen.
Het is ons dus aan het begin van
dit jaar weer eens goed gezegd, dat
we dicht bij huis moeten beginnen. La
ten we er aan denken. Het moet toch
ook niet moeilijk vallen, want als het
de Nederlandse bedrijven goed gaat,
ervaren we er zelf in het land de goe
de resultaten van. En mochten we het
in de loop van het jaar eens een
beetje gaan vergeten, dan wordt het
ons wel weer eens in herinnering ge
bracht, door aanschouwelijk onderwijs,
want ik las,, alweer in het jaarverslag,
dat in 1953 Zeeland aan de beurt is
voor 'n Tentoonstelling van deze Ver
eniging. Als ik aan de weet kom, wan
neer en waar dat zal zijn, hoop ik u
in te lichten. Maar we beginnen nu in
ieder geval met: „Koopt Nederlandse
waar, dan helpen we elkaar".
De dood van een Engelsman.
Veel heb ik gereisd en veel heb ik
gezien, maar één gebeurtenis is er, die
toch de meeste indruk op me heeft ge
maakt. We hadden een zieke Engels
man aan boord. Misschien was hij ziek
aan boord gekomen, misschien was hij
onderweg ziek geworden, dat weet ik
niet, maar in elk geval, zijn toestand
was niet erg hoopvol. En op een avond
hoorde ik, dat hij overleden was en de
volgende morgen in alle vroegte zou
worden begraven....
Om 6 uur 's morgens werd de vaart
uit het schip gehaald en een tijdje
later lagen we stil.
De zon was al opgegaan en een
blauwe morgenhemel welfde over een
rimpelloze zee. Op het laagste dek
stond de donkerbruin geverfde kist op
een stellage van enige balken.De kapi
tein, de eerste stuurman en enige le
den van de bemanning waren reeds
aanwezig. Enige ogenblikken later
kwam de dominee in gezelschap van
'n tenger, treurend vrouwtje.
Wat was ze nog klein!
Enige passagiers stonden op be
scheiden afstand bij de kist en be
waarden een eerbiedig stilzwijgen.
Een nauw merkbaar briesje streek
langs het dek. De koele ochtend was
als die van een mooie Julimorgen op
het boerenland, als je zo buiten staat
onder een wijde hemel. Maar hier was
niet de blijheid om zoveel schoons en
goeds; hier heerste droefheid om een
groot verlies. De kapitein was intus
sen dichterbij getreden en met enige
sobere woorden herdacht hij de over
ledene en wenste de achtergebleven
echtgenote, de sterkte toe om dit
zware verlies te kunnen dragen. Veel
indruk hebben zijn woorden inet op mij
gemaakt, maar het is hem niet kwa
lijk te nemen, want uiteindelijk is het
ock zijn werk niet.
De dominee las uit de Bijbel een
toepasselijk gedeelte en sprak daarna
een kort woord van hart tot hart. Ik
keek hem eens aan een al wat
oudere man met grijs haar, eenvoudig
en goed van hart. Hij sprak op zach
te, rustige toon en zijn woorden gre
pen je en hielden je vast Deze man
moet een groot leed hebben gedragen
?-• zijn leven om zo te kunnen spre„-
ken. Het waren maar weinig woor
den, maar ze waren diep gevoeld. Do
minee eindigde met het eeuwenoude
en steeds even schone: „Onze Vader".
Ieder van ons ging zwijgend naar de
kist en legde er de hand op. Het was
een laatste groet en ons afscheid. Toen
gaf de kapitein zacht een paar be
velen en langzaam gleed de kist over
de railing en verdween in zee. Het
kleine vrouwtje kreunde. Enige leden
van de bemanning waren ongemerkt
een pas naar voren gekomen en ston
den nu vlak achter de snikkende we
duwe. Dit was een wijze voorzorgs
maatregel, want het is eens gebeurd,
dat een man in wanhoop in zee ge
sprongen is, toen zijn v ouw ook zo
moest worden begraven. Met een brok
in mijn keel ben ik weg gegaan en heb
een tijdlang bij de railing gestaan. Ik
heb me niet voor mijn tranen ge
schaamd.
Enige minuten later rinkelde de
scheepstelegraaf, de schroeven begon
nen opnieuw te wentelen en het schip
vervolgde zijn reis. De tijd staat niet
stil en het leven gaat voort. Maar er
gens in een hut zat een eenzame
vrouw en schreide om haar verloren
geluk,
Mijn beste nichtjes en neven,
Nu kijken jullie natuurlijk heel
verlangend naar het Weekend, omdat
ik beloofde deze keer te zullen ver
tellen, wie met de wedstrijden, op
gegeven in het Kestnummer, een prijs
hebben gewonnen. Het heeft me moei
te gekost hoor om zo eerlijk moge
lijk een prijs toe te kennen. Geen
wonder, dat het me moeite kostte,
want ik wilde wel, dat jullie eens om
een hoekje konden kijken in mijn
kamer. Ik heb een blad van de grote
tafel uitgetrokken en op het hele
grote vlak liggen nu al de kleurige
en fleurige inzendingen voor onze
kleur wedstrijd. De gedichten liggen
op een stapeltje op een hoek van de
tafel. Het is eigenlijk een echt feeste
lijk gezicht nu de lamp de hele uit
stalling helder verlicht. Maar na kij
ken, nog eens kijken, van een beetje
uit de verte en van dichtbij, geloof
ik, dat ik het nu wel weet. Er waren
minder gedichten ingezonden dan te
keningen. Daarom zijn er twee prijzen
voor de gedichtenwedstrijd en wel
voor
hoesje L. te CoUjnsplaat en voor
Edelweis ook al te Colijnsplaat.
Omdat er voor de tekenwedstrijd
ad ik beter kunne laete stae.
Afijn, 't za wè bétere noe 'k buute
bin.
't Padje was ier en daer naebie nie
te zien, 't lange gos kriengelde tegen
z'n broekspuupen.
't Volgende plankje was vlakbie een
dam'ekken. Ie bleef er even stae om
uut te blaezen, ie kreeg êt er werm
van.
Boven de duimen was een rossige
plekke in de wolken van de maene die
langsaem ondergieng.
Kwa, mompelden ie, 'k mot gauw
zien thuus te raeken, anders is 't êele-
gaere stikdoenker. Ie gêeuwde van de
slaep, en ie soenkelde toen ie verder
gieng. Joenge, Ko, verzichtig bie die
dulve!
Zachtjes schuufelden ie op z'n klom
pen naer de overkant, 't Lukte!
Noe was ên in de weië die êelegaere
in de rondte mee meiën begroeid was.
't Padje was ier glad nie meer te zien,
maer Ko liep recht toe recht an naer
d'aere kant, want dae was wee een
plankje, wist ie. En jae oor, dae zag ie
a flauwtjes dien oogen bos, dae vlak
bie moest 't weze. Ie voelden is mee z'n
and, want zien dee ên niks, 't was stik
doenker onder dien bos. Gêen planke!
Wè krauwden een scherpe doorntak
over z'n kaeke, en ineens glee z'n êene
bêen in de dulve. Op 't zelfde oogenblak
zat ên midden tussen de brandnetels,
z'n anden gloeiden er van.
Oeie.oeie.zuchtte Ko, en
op z'n stramme knieën kroop ie trug.
Zoekend liep ên langs de dulve en
ielke keer docht ie: ier moet et weze.
Maer, mis oor, gêen planke te beken
nen. 't Ende raed gieng ie even in 't
gos zitte, en veegde mee z'n blauwe
neusdoek 't zwêet van z'n vooróod.
'k Begriepe d'r glad niks meer van,
zuchtten ie; duuzend keer bin ik ier
langs gegae, en da 'k et hoe toch nie
vinde kan ee! Maer ik moet toch tuus
zien te raeken. En weer begon ie te
zoeke.
De planke was en blééf wég.
Alia oor, d'r moet toch wat van
komme, zei Ko, en ie droeng in een
bos tot bie de dulve, en sproeng op
goed geluk nae d'aere kant. Vee wae
ter was t'r nie in, mae toch siepelde
de modder in z'n klompen. Ie krabbel
de de kant op. Een uul vloog raeke-
liengs langs z'n pette, en toen ên een
paer stappen gedaen aa, rees as uut de
grond een gröote koei vlak voo z'n op.
't Bêest loeide kwaedaerdig, en Ko
maekte dat ên uut de voeten kwam.
Ie rilde, vanwege z'n natte voeten,
en 't padje was ie noe êelegaere kwiet.
De maene was ondergegae, en zachtjes
veel meer inzendingen waren, zal ik
daarvoor drie prijzen geven. De ge
lukkigen hiervoor zijn:
Jo S. te Nieuwdorp, Rozeknop te
Serooskerke en Adrie de G. te St.-
Maartensdijk.
Allemaal gefeliciteerd met je prijs.
De boeken zijn al onderweg naar jul
lie toe. Je kunt dus al gauw beginnen
met lezen. Als de boeken uit zijn,
hoor ik zeker weieens wat van jullie?
Nu gegroet allemaal. Nu volgt nog
het antwoord op een rijtje brieven,
die ik in de Kerstvacantie ontving.
Jullie tante TRUUS.
Hulstbesje te Oudelande. Nee, ik
was jou heus niet vergeten, maar ik
dacht, dat jij mij vergeten was. Je
schreef, dat je vergeefs naar een ant
woord op een brief van jou hebt uit
gezien. Dat is vervelend. Ik heb er
mijn lijst eens op nagezien en daar
zag ik, dat de enige brief, die ik van
jou ontving, in September bij mij
binnen kwam en die heb ik beant
woord in het Weekend van 19 Sep
tember. Verder heb ik niets van je
gezien. Dan moet er dus een brief
zijn zoekgeraakt. Jammer hoor, want
nou heb ik al die tijd maar gedacht,
dat mijn nichtje me vergat. Fijn, dat
je zo'n goed rapport had. Eigenlijk
jammer, dat er alleen maar op Oude
jaarsdag zulke lekkere oliebollen wor
den gebakken. Ik vind dat ze in een
andere maand ook best lekker zouden
smaken. Je brief was met die teke
ningen mooi versierd. Rozeknop te
Serooskerke. Raar hoor, dat het cho
coladebeestje zomaar weggehuppeld
was. Maar ik denk, net als jij, dat het
in de maag van die kleine rakker is
gesprongen. Dat vond je toch zeker
niet zo erg is het wel? Knap, dat jij
al een kleedje gehaakt hebt, want je
bent nog maar een jong nichtje in
onze familie. Dat versje moet je niet
zelf in je album schrijven. Dat moet je
je vriendinnetjes laten doen. Ik zal je
er wel eens een sturen, dan kan een
vriendinnetje, dat er zelf geen heeft,
het er in zetten. Is dat goed? Geel-
borstje te Nieuw- en St. Joosland. In
de vacantie was er mooi de tijd om
je boek te lezen. Is het al uit? Heb
je die tekst opgehangen in de kamer?
Wat stond er op? Leeuwerikje te
Nieuw- en St. Joosland. Ik denk dat
jullie eikaars boeken wel gelezen zul
len hebben. Dat is nog eens boffen
hé, als je allebei een prijs hebt ge
wonnen. Nu had je in de vacantie wat
te doen. Je leest, geloof ik wel graag.
Nou ik ook hoor. Marie J. te Brui-
nisse. Wat kranig dat jij dat zwem
diploma al hebt gehaald. Zover heb
ik het nog niet gebracht. Maar het zal
nog wel een paar maandjes duren
voor je weer kunt onderduiken. Brrrr
moet er nu niet aan denken. Leuk, dat
jij en Nellie een eigen tuintje heb
ben. Toen ik las, dat er bij jullie al
een paar dappere bollen hun spitsje
naar buiten stuurden, heb ik bij mij
in de tuin ook eens gekeken, maar
nog niets te zien. Welke bollen wa
ren het? Mijn verjaardagja
dat zal ik je wel eens vertellen als
begon het te regenen.
Ko sopte verder, zó as ie docht dat
ie d'r wè komme zou, maer van de
richtieng die d'n gaen most aad ia glad
gêen benul meer, en evenmin van de
tied. Voo z'n besef was ên a uuren
onderwege.
Afein, afein, noe ebbe me 't nog a
zö ge'aad over De Plae, 't liekent wé
of ie mien ook te pakken eit, bedocht
Ko een bitje bange. As 'k Arjaon nie
zö goed kende zou ik dienke dat ie
ook van die konsten d'r op na ieuw.
Vlak voo z'n was weer een dam'ek
ken. Mee moeite klom ie d'r over, en
ontdekten ie dat ên in een wegelienk
belonden was.
Noe moe 'k is even dienke wat
voo wegelienk dat kan weze, docht ie
ardop. Mae, dat dienke gieng nie zö
makkelijk, z'n óod leek wè een lege
busse. Eindelienge ao d'n dan toch be
docht dat 't nie anders kon weze as de
wegelienk nae Krommenoeke.
Dan moe 'k lienks of, en is 't nog
een alf uure gaen, rekende ie uut.
't Regende noe nie meer, maer van
de duunkant kwam de wind opzette.
Ko stapte flienk deur, want ie begon
vrêed vee kouwe te kregen. Bie een
draai in de wegt zag ên in een lichtflits
van de Weskappelse vuurtoren inêens
z'n uusje in de verte leië. Mee nieuwe
De bloempjes pinken uit het gras
En komen op 't tapeet,
De dochterkens der milde Mei,
In luchtig bont gekleed.
En, als wij 's avonds opwaarts zien,
Doemt daar een and're wei;
Daar pronken and're pinkertjes
In Go des eeuw'ge Mei.
O mens, wat wonder! aan uw voet
Dat bloemvergaar gespreid
En bonen u gehoepeld een
Bebloemd' onmeetlijkheid!
Ziet gij, ge zijt een koningskind,
Dus midden in 't gebloemt',
Van 't welke iedereentje u
De naam des Vaders noemt.'
En zou van zulk een Koning ooit
Een kind verderven? Neen!
Maar schoon zal 't zijn, als z' in hun
pracht
Te noorschijn zullen treên,
Wanneer zij in een nieuw gewaad
Gaan huppelen ten rei,
Oók bloemen, deze kind'ren Gods,
In d'eeuw'ge nieuwe Mei.
STEKETEE.
het zover is, hoor. Boerinnetje te St.
Laurens. Wat al feestelijkheden wa
ren er in je vacantie. Eigenlijk was
het bij jullie geloof ik elke dag feest,
want dat noem ik ook echt feestelijk
als je 's avonds zo echt gezellig met
elkaar spelletjes doet. Ik ben het met
je eens, het geeft niets al verlies je,
het gaat maar om de pret. Die arme
oom zeg. Het beste was maar, dat hij
zijn winst aan de verliezer gaf, dan
kon die de olienootjes oppeuzelen. Al
leen Janneman had het dus niet naar
zijn zin. Sneeuwklokje te Grijpskerke.
Ja zeker, je mag zomaar een nichtje
van mij worden. Graag zelfs, want ik
houd van een grote familie. Alleen
wilde ik liever dat je een andere
schuilnaam nam, want ik heb al zo'n
bloempje in onze familie en met twee
eendere raak ik misschien in de war.
Jouw spaarpot heeft goede dagen ge
had in de vacantie. Die kleine broer
weet al goed, dat hij het geld moet
vasthouden. Ik heb ook heel veel
Nieuwjaarskaarten ontvangen. Die
bewaar ik allemaal. Jij ook? Roosje
te Middelburg. Een leuk vooruitzicht
voor van de zomer als je met een
schoolreisje mee mag. Ik vind het ook
altijd leuk, prettige dingen lang van
te voren te weten, dan kun je je er
lang op verheugen. Jij treft het, dat
je. oma zo dicht bij je woont, want
nu kun je er zo dikwijls als je maar
wilt, eens binnenwippen. Geleek het
popje van zusje op het plaatje boven
aan de brief? Dan was het wel heel
mooi. Adrie de G. te St. Maartensdijk.
Jij bent wel de jongste neef in onze
krantenfamilie. Maar je hebt toch al
heel duidelijk met die drukletters een
brief geschreven. Ik vind het heel
knap. Hoor ik nog eens meer van je?
Klaverbladje te St. Laurens, Goud
fazant te Vrouwenpolder en D. K. te
N. Heel hartelijk dank voor de mooie
kaart met vele goede wensen. Ik ben
er blij mee.
moed, en gröote stappen goeng ie d'r
op af. 't Duurde noe nie lange meer of
z'n klompen klosten op 't straetje voo
z'n deure. Z'n ondje dat ie in 't geite
kot opgesloten aa, begon fel te blaf
fen.
Koest maer oor, riep Ko, de baes
is wee boven waeter!
Ie dee 't deurtje open, en 't ondje
sproeng blie tegen êm op.
Jae, 't is goed zö oor, gae maer
mee!
Saemen goenge ze nae binne. Ko stak
de petrolielampe an, en keek eerst is
naer z'n goeie pak. Ellèllèèèle't
is vrêed! riep ie uut.
M'n goeie goed êelegaere onder de
slik en mpdder, en twêe knoppen van
m'n rok!
't Is vee vi;êed oor, mompelden
ie, da'k op m'n' ouwen dag nog zö ies
mee mot maeke!
Ie keek is op de klokke, oe laete 't
noe a wè was. Ko schrok, vier uren was
't a! Gauw nae bédde, 't is bekant tied
om d'r uut te komme!
Toen ie eindelienge in de bèdstéé
stapte, beseften ie dat ie nog nooit van
z'n leven zö moei geweest was
J.C.K.
