De kleine man heeft niet veel in de melk te brokken.
Puistjes;
„ZON EN SCHILD" en „ZONNEGLOREN"
vieren zilveren jubileum.
„Ik was immers ook maar ondergeschikt aan
de partijzegt de fabrieksdirecteur.
r
D.D.D.
Weerzien met Duitsland. (II)
Onrustig, gejaagd?
7 wee getuigenissen van levend geloof.
riet barmhartigheidswerk wacht nog een
grote taak.
Haeadelvereniging uit de kerk
te Naardea gezet.
De N. C. R.V. is ontstemd.
Zaterdag 7 Juni 1952
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pagina
TODTNAU (imSchw.) Mei 1952. Herr Steinsieck was directeur
op de fabriek, waar de Hollanders te werk waren gesteld. Het is
een zenuwachtige kleine man, met een voorliefde voor plusfours, die
tijdens de oorlog op z'n dood was voor de partij en derhalve mee»
huppelde. Als ik hem ontmoet, herinnert hij me aan de eerste dag op
de fabriek. „Weet U nog", zegt hij, weet U nog, hoe ik de Hollan
ders toen heb toegesproken?"
Als ik zeg het niet meer te weten, betrekt zijn gelaat een weinig.
„Och ja, U moet het toch nog weten. Ik heb toen gezegd: „hoofd
zaak is, dat we allemaal weer gezond en wel huiswaarts keren!"
Hij kijkt me verwachtingsvol aan.
„Dat was toch erg diplomatiek gezegd nietwaar?"
Als ik, want ik herinner me er niets meer van, bedachtzaam knik,
klaart zijn gezicht op en hij strijkt zich voldaan door het dunne
haar. „Ach ja, klar, het was te voorzien, dat we de oorlog zouden
verliezen".
Hij is nu geen directeur meer. Het
fabriekje, waar onderdelen voor ne
velgranaten werden vervaardigd, is in
geschakeld voor vredesdoeleinden en
men maakt er nu auto-onderdelen.
„Ik ben nu inkoper voor een fabriek
in Freiburg" zegt hij vertrouwelijk
„maar gelooft U me, het bevalt me
niets".
Hij heeft eigenlijk nergens zin in.
De politiek laat hem koud.
„Ik hoor liever een goede mop"
zegt hij schaterend. „Ha, ha, weet U
nog, hoe U op één nacht vierhonderd
stuks „Ausschusz'' maakte?"
Hij slaat zich schaterend op de
knie. „Tjonge, jonge, jullie hebben
me daar de productie soms lelijk in
de war geschopt"!
Als ik hem'er aan herinner, dat hij,
toen ik door de bedrijfsleider, een
volbloed partij-man, met einsper-
renwerd bedreigd, zich achter deze
bullebak verschool, zwijgt hij ver
bluft. Hij maakt een verontschuldi
gend gebaar en zegt: „Nu ja, ik was
immers ook maar ondergeschikt aan
de partij. Ze hebben mij ook twee
maal in Freiburg voor het gerecht
laten komen, onder verdenking van
„Rüstungssabotage". Wat voor sabo
tage hij dan wel pleegde vertelt hij
echter niet!
De arrestatie
Over de bedrijfsleider hoor ik meer.
Op 18 Mei 1945 is hij, samen met nog
enkele „kopstukken" gearresteerd.
Dorpelingen, 's avonds rond de stam
tafel gezeten, in het eenvoudige hotel
waar ik mijn intrek heb genomen,
vertellen me de historie.
De capitulatie is heel snel gegaan.
Op 24 April kwamen de spitfires en
de Franse jachtbommenwerpers over
de bergen neergedoken en wierpen
enige bommen neer. Een dag daarna
trok nog een colonne S.S.-ers door het
dal in de richting Feldberg en Kon-
stanz. Een hoge officier liet aankon
digen, dat jong en oud, het dal tot
de laatste man moest helpen verde
digen. Maar de „Volkssturm" was
reeds eerder teruggekeerd, gebroken,
en wat benen had repte zich in de
bergen toen opnieuw geallieerde jacht
bommenwerpers boven het dal ver
schenen. Er dreigde een nieuw bom
bardement, maar plotseling zwenkten
de vliegtuigen af.
Een colonne Franse pantserwagens,
die een omtrekkende beweging had
moeten maken door een ander dal,
was door onverklaarbare oorzaak ver
keerd gereden en stond pardoes in
het stadje.
De Hollanders hebben dit niet meer
meegemaakt want de partij had hen
een week tevoren over de grens, naar
Zwitserland laten zetten. Dat was vei
liger begrijpt ge. Dan konden ze niet
vertellen wie hen' het leven
lastig had gemaakt. En ook degenen
niet beschermen, die hen de hand bo
ven het hoofd hadden gehouden
Maar het heeft de bedrijfsleider niets
geholpen. De 18e Mei was zjjn datum
HU heeft nooit willen geloven, dat het
Derde RUk eens zou capituleren. Toen
de feiten hem overstelpten, liet hg het
fabriekspersoneel bijeenroepen en hield
een gloedvolle rede. „Als de Franzosen
komen'' heeft hij toen uitgeroepen, „ga
ik naar huis, neem mjjn geweer en
schiet liever mgn vrouw en m'n kinde
ren dood, dan dat ik me overgeef''.
De mannen rond de stamtafel spre
ken er met koele minachting over.
Toen hij gehaald werd, opi naar
Freiburg gebracht te worden, was hij
zó klein", zegt er een.
„Eén jaar heeft ie gekregen...."
zegt een tweede, „en nu heeft ie wéér
een even grote mond!" -
„En weet U, waar ie nou zit?"
vraagt een derde schamper. „Op de
zelfde fabriek meneer. En wéér als
bedrijfsleider."
„En weet je nog, hoe hij op de Hol
landers schold, als ze Zondags naar
de kerk wilden gaan?''
„Hij spoog op de kerk, maar nu
heeft ie z'n jasje omgedraaid...."
„Op de eerste rij zit ie hoor. Tja,
als een mens berouw krijgt van zijn
daden
Ze drinken allen verbitterd hun glas
leeg, maar dan moet ik over Holland
vertellen. Hoe het ons vergaan is en
hoe de andere jongens het maken. Ik
kan er hun niet genoeg over vertellen.
„Sauberes land..,." zegt er een
waarderend. „Sogar sehr sauber". „Hij
is er een blauwe Maandag geweest,
als soldaat, „len Sjeveningen". „Ik
zou er best nog eens heen willen" zegt
hfj dan. „Best"....
„Als jullie dan maar weer niet al
lemaal tegelijk komen"....
Het ontvalt me eigenlijk, maar ik
heb ze meteen waar ik ze hebben wil.
„Hoe denkt men in Holland eigen
lijk over ons?" vraagt er een.
Als ik hem vertel, dat velen de ver
schrikkingen, die het Derde Rijk over
ons land en de andere landen heeft
gebracht, moeilijk of helemaal niet
kunnen vergeten en dat men weinig
lust voelt het Duitse volk te beklagen,
vérsomberen de gezichten.
„Ik kan me voorstellen, dat jullie
vinden, dat wij ons verdiende loon
hebben gekregen", zegt er een. „Ik
wou maar dat jullie beseften, dat wij
hier in het Zuiden, en hij maakt
een gebaar naar de anderen, die na
drukkelijk knikken heus niet in
de meerderheid achter Hitier stonden.
Ook niet en hij tikte nadrukkelijk
met zijn glas op de tafel ook niet,
toen zijn avontuurlijke ondernemingen
met succes bekroond schenen te wor
den". Maar wat kunnen wij nu uit
richten?
Tja, wat kan de kleine man uitrich
ten?
Kleine man had geluk.
Vader Braun is ook zo'n kleine man.
Toen zijn dochtertjes, veertien en vijf
tien jaar waren geworden, kregen ze
het bevel lid te worden van de Bund
Deutscher Madel.
„Niets daarvan" besliste vader B.
„Moeder en ik zullen jullie opvoeden
en niet de partij".
En hij hield die mening vol, óók toen
de „partij" zelf, in het hatelijk bruin
gele S.A.-uniform binnendrong, zijn
vrouw ruw opzij schoof om hem over
deze „brutaliteit" te onderhouden. Een
nacht later, namelijk van Zaterdag
op Zondag, kwamen ze hem halen.
Hij is heelhuids teruggekeerd deze
vader. Maar er zijn andere vaders
voor hun overtuiging gevallen of ver
minkt.
Maar vader Braun heeft heel veel
geluk gehad. HU kwam want ze
maakten een soldaat van hem en de
wereld Is maar klein op Walcheren
terecht. Daar heeft hU over de West-
kapelse zeedUk gelopen en zich verwon
derd over de schoonheid van het Zeeuw
se landschap en de uitgestrektheid van
de zee. HU heeft maar weinig contact
met de mensen gehad, want hU is een
stille man, die naar huis verlangde en
naar zgn bergen. Ach, hg heeft er maar
weinig van begrepen. HU kreeg zUn eten
en drinken op tijd en reed op een fiets
af en toe naar Middelburg, waar hij
hoofdschuddend de ruïnes bekeek. Toen
men hem aan het verstand bracht, dat
het niet de Engelsen, maar zijn land
genoten waren geweest, die deze mooie
stad hadden geschonden, is hij ge
schrokken. En hij werd nog stiller.
Toen hij, nadat de Duitsers Walche
ren hadden moeten ontruimen met zijn
makkers haast-je rep-je naar het
Noord Oosten van Duitsland werd
vervoerd om daar tegen de Russen te
vechten en het hem eindelijk duidelijk
werd, wat voor rol zijn land heeft
gespeeld, is het schaamrood hem naar
de wangen gestegen.
Deze eenvoudige mens is een van
de velen. Ze hebben hem dom ge
houden maar nu zijn z'n ogen geopend.
Hij wil alles doen om het weer goed
te maken, maar is maar zo'n hele klei
ne burger.
Zijn vrouw heeft er meer van be
grepen. Vooral, nadat ze de Hollanders
had leren kennen. Ook zij heeft de
jongens goed ontvangen, hoewel ze
wist, dat het voor haar gezin heus
niet zonder risico was, wat ze deed.
Het gezin B. stond op de „zwarte lijst"
Ze begréép en toen, na „Der Üm-
sturz", de capitulatie ook voor hen
een hongerwinter kwam, is ze er zon
der te morren opuit getrokken. Heeft
ze ook dagenlang, wekenlang gesjouwd
om voor haar kinderen eten bijeen te
krijgen.
De burgemeester.
Burgemeester Dietsche van Todt-
nau is lid van de C.D.U. Hij zegt blij
te zijn dat de Bondsrepubliek een kans
Overweldigend is de schoon
heid van de Zuidduitse meren.
Dit is Schluchsee, een meer in
de buurt van Tcrdtnau. Het ligt
op 950 m. hoogte. Tijdens de
oorlog vormden de Schluchsee-
werke, de stuwdammen, een
voortdurend object voor de
geallieerde vliegers. De stuw
dammen waren toen geheel
overspannen met camouflage-
netten.
(T~-
Een bedrijfsleider draaide
zijn jasje omen een
vader werd soldaat, om
dat hij zélf zijn kinderen
wenste op te voeden.
J
zal krijgen in West-Europa. „Want als
West-Europa ons aan ons lot over
laat en het zich er voornamelijk op
zou toeleggen ons hulpeloos en mach
teloos te houden, als het ons voor het
overige zoveel mogelijk tot econo
mische offers zou verplichten, dan ligt
het toch voor de hand, dat men ons
daarmee alle positieve toekomst-ver
wachtingen ontneemt, nietwaar?"
vraagt hij.
„U zult me toch toegeven, dat wij
een belangrijke industriële potentie
bezitten. Nogmaals ik ben blij, dat de
Bondsrepubliek een economisch hulp
orgaan voor Europa kan worden. Mis
schien kan door een op die manier
tot stand komende belangenverstren
geling een eind gemaakt worden aan
de tegenstellingen binnen Europa".
„Maar de Russen?" zeg ik.
„Er heerst hier in deze streek een
ontzaglijke angst voor de Russische
beer. U zult het wel bemerkt hebben",
zegt de burgemeester.
,In ieder gesprek", bevestig ik hem.
„Geen wonder", zegt hg zuchtend.
Er zijn vele vluchtelingen hier uit het
Oosten. Ze brengen allen hun verhalen
mee. En dan is er nog altijd die el
lendige nawerking van Goebbels pro
paganda".
Er zwerven hier duizenden ont
heemden in het Westen rond. Ze ko
men uit de Oostelijke zóne, uit Hon
garije, uit Roemenië. In dit kleine
stadje van nauwelijks 2900 inwoners,
vormen ze een-zesde deel van de be
volking. „Politiek vormen zij geen ge
vaar", is de mening van de burge
meester. Als ik hem echter aan de de
monstratie van de Bund Vertriebener
Deutscher in Bonn herinner, waar
tienduizenden Duitse ontheemden hun
eisen betreffende de gelijkschakeling
van de belastinggelden hebben uiteen
gezet, dreigend geen medewerking te
zullen verlenen aan de West-Duitse
bijdrage voor een Europees leger,
knikt hij nadenkend. „Zij wel" geeft
hg toe, „maar dat zijn dan ook de
Duitse ontheemden".
„Wij doen niet mee".
„Als ze ons maar met rust laten".
Tegenover me zitten twee jonge ke
rels, van resp. 22 en 23 jaar. Ze komen
uit Ober-Silezië en zijn in acht jgar
niet thuis geweest.
Ze werken hier, de een op een bor-
stelfabriek, de ander in een machine
fabriekje.
Toen ze veertien en vijftien jaar wa
ren, werden ze verplicht tot het zgn.
„Landesjahr", een door Hitier en zijn
bentgenoten ingestelde „zegening"
voor de jeugd, oorspronkelijk bedoeld
om de kinderen, na hun schooltijd een
jaar bij de boeren te laten werken.
Acht jaar geleden zat Hitier echter
hard verlegen om soldaten. Wat be
lette hem om deze kinderen in enkele
weken voor dat doel op te leiden?
Met pantservuisten moesten deze
jongens de Russische tanks te lijf gaan.
Kan men het zich voorstellen, dat zij
hun „wapen" hebben weggeworpen en
huilend, vertwijfeld zijn weggerend,
De een slaat bg de herinnering een
hand voor het gelaat als hg vertelt
hoe honderden jongens, roepend om
hun moeder in de modder zijn neer-
gesmakt.
Deze twee zijn heelhuids uit dit in
ferno gekomen, maar hun moeder
hebben zij in acht jaar niet meer ge
zien. Terug naar huis? Ze kunnen het
en willen het ook niet. „Dat betekent
dienst bij de volkspolitie" zegt de een.
„Of erger" zegt de ander stil.
Dit is een deel van de Duitse
jeugd. Een deel, dat met rust gelaten
wil worden. Dat zo vlug mogelijk
een eigen bestaan wil opbouwen
om niet langer als „lastig" voor de
omgeving te worden aangezien.
Zij vrezen eens uitgeleverd te
zullen worden en daarom werken
zij hard. Harder dan de meeste
jongelui van hun leeftijd hier in
Holland. Ad,
Voor dit kleine 12-jarige Schwarz-
w'dlder boerenmeiske heeft de „Bund
Deutscher Mddel" afgedaan.
De partij heeft nu geen zeggenschap
meer over de kinderen. Gelukkig
maar!
Ingezonden Mededeling (adv.).
Mijnhardt's Zenuwtabletten
sterken en kalmeren Uw zenuwen.
Oneerlijke dienstbode.
De politie te 's-Gravenhage heeft
de 17-jarige dienstbode H. M. F. en
haar vader, de 64-jarige schoenma
ker, H. F. aangehoudeft De dienst
bode was in een pension werkzaam.
Een daar verblijvende oude dame
had haar geld in een linnenkast ge
borgen. Van dit geld heeft de dienst
bode in de afgelopen twee maanden
telkens bedragen van een f300 weg
genomen, in totaal tot een bedrag
van f3125. Zij gaf dit geld aan haar
vader, die er goede sier van maakte.
Een bedrag van f 1100 kon nog in be
slag worden genomen. Het tweetal is
voor de officier van justitie voorge
leid.
Brochure over bescherming
bevolking.
De stichting „Bevordering bescher
ming bevolking" heeft een tweetal
uitgaven het licht doen zien. Het zijn
een „vraagbaak bescherming bevol
king" en een brochure „bescherming
bevolking en U", bedoeld om de be
langstelling voor de bescherming be
volking te stimuleren. De „vraag
baak" wil een zakelijk naslagwerkje
zijn voor iedereen, die zich voor be
scherming bevolking interesseert of
er mede te maken heeft, de brochure
draagt een propagandistisch karakter
De nieuwe Franse staatslening. De
inschrijvingen op de nieuwe Franse
staatslening, die door goud wordt ge
dekt, zijn zo groot, dat de staatsdruk
kerijen nauwelijks kunnen voorzien in
de behoefte aan obligaties van 50.000
en 100.000 francs, zo werd gisteren be
kend gemaakt. Van de zijde van de
effectenbeurs wordt vernomen, dat de
obligaties op grote schaal door het bui
tenland worden gekocht.
Te Parijs wordt vernomen, dat
Frankrijk in de maand Mei een tekort
van slechts 500.000 a 1 millioen dollar
in de Europese betalings unie had.
(Ingez. mededeling, adv
.Zuiver en ontsmet
uw huid met de hel-
der vloeibare D.D.D.
De Jeuk bedaart, de
ziektekiemen worden gedood en de huid
geneest.
GENEESMIDDEL TEGEN
HUIDAANDOENINGEN
i
BRAND IN KERK TE MEPPEL.
Te Meppel heeft Donderdag een
brand gewoed in de nieuwe Remon
strantse kerk. De concierge ontdekte
een enorme rookontwikkeling en alar
meerde onmiddellijk de brandweer.
Het bleek dat de houten bekleding
rond de schoorsteen in brand stond,
terwijl ook het plafond reeds had
vlam gevat. I.v.m. reparatiewerkzaam
heden werd de kachel van de kerk
gestookt. Toen de brandweer een paar
stralen op de vuurhaard stortte, kwam
veel water in de fel brandende kachel,
waardoor een grote gasontwikkeling
optrad. Hierdoor geraakte een der
brandweerlieden bewusteloos. Even
slaagde men er in het vuur te locali-
seren. De oorzaak van de brand moet
gezocht worden in het springen van
de uit gresbuis bestaande schoorsteen.
Minister Mansholt opent Instituut
Rationele Suikerproductie.
Woensdagmiddag zal door ministej
Mansholt het nieuwe Instituut voor Ra
tionele Suikerproductie te Bergen op
Zoom officieel worden geopend.
Communisten hebben weer klachten
over schending neutrale zone.
Op de bijeenkomst van de bestands
onderhandelaars te Pan Moen Dj on
hebben de communisten Vrijdag ver
klaard, dat Donderdag langs de grens
van de neutrale zóne drie burgers zijn
gewond door scherven van door de
geallieerden afgeschoten granaten. V.
N.-wachtposten te Pan Moen Djon
verklaarden, dat de geallieerde artil
lerie een salvo had gelost op commu
nistische soldaten, toen deze op onge
veer 1 km buiten de neutrale zóne
hun loopgraven verlieten om te kijken
naar een aanval van V.N.-vliegtuigen
in de buurt.
In de oude raadzaal van het stadhuis
te Harderwijk werd Donderdagmiddag
het „Veluw museum van oudheden",
gevestigd in het oude parlciershuls van
de fam. D. Kok Jzn, officieel geopend
door Mr M. C. Bloemers, waarn. hoofd
van de afd. oudheidkunde en natuur
bescherming van het ministerie van O.,
K. en W.
(Van één onzer redacteuren).
Het is na de oorlog gewoonte geworden om van de Hervormde Kerk te zeggen
dat zg ontwaakte uit een slaap van bUna anderhalve eeuw. Dit kan alleen maar in
zoverre juist zgn, dat de kerk als organisatie een vernieuwing heeft ondergaan,
welke er inderdaad op wUst dat de dommel van vele decennia ten einde is.
Maar dat het in de Hervormde Kerk „een dooie boel" was vóór de oorlog, kan
niemand volhouden, die een beetje op de hoogte is met de geschiedenis. Er waren
zo omstreeks het jaar 1925 tal van Hervormden, die warm liepen voor de cbriste-
lgke barmhartigheid.
De bewgzen daarvan zien we in deze dagen, nu twee bekende Hervormde instel
lingen haar zilveren jubileum vieren. Het zgn „Zon en Schild" de Stichting voor
zenuw- en geesteszieken te Amersfoort en „Zonnegloren", het bekende sanatorium
voor t.b.c.-patiënten te Soest.
„Zon en Schild" heeft dezer dagen met een plechtige bgeenkomst in de kapel
der inrichting te Amersfoort waar prof. dr Th. L. Haitjema en dr Joh. van der
Spek spraken haar 25-jarig bestaan gevierd. „Zonnegloren" gaat dit midden in
de maand Juli doen.
DE OPRICHTERS. Quarles van Ufford, tegenwoordig com
missaris der Koningin in Gelderland.
Bij „Zonnegloren" allereerst prof. dr.
J. R. Slotemaker de Bruine en N. Janssen
te Utrecht, mr. dr. J. van Bruggen, toen
te Goes, dr. S. C. Meyering te Leiden.
Er is echter één naam, die in beide
gedenkboekjes voorkomt, en wel de naam
van de heer G. J. A. Buys te Utrecht,
destijds secretaris van de Federatie van
Diaconiën in de Ned. Herv. Kerk. Deze
heeft zowel de hand gehad in de op
richting van „Zon en Schild" als in de
stichting van „Zonnegloren".
Beter kan men het niet wensen: dat
een man uit de dienst der barmhartigheid
de spil was bg deze nieuwe takken van
barmhartigheidswerk! Dr. E. Emmen,
secretaris-generaal van de Generale Sy
node der Ned. Herv. Kerk heeft in het
gedenkschrift van „Zon en Schild" ge
schreven, dat deze inrichtingen een ge
tuigenis van levend geloof zgn.
NOG WERK GENOEG.
Beide stichtingen hebben haar geschie
denis te boek gesteld. Zon en Schild gaf
een gedenkschrift uit, dat in alle een
voudigheid het werk van de Vereniging
„Ned. Herv. Stichtingen voor Zenuw- en
Geesteszieken" vermeldt. Want eigenlijk
is het deze Vereniging, die jubileert.
„Zon en Schild" was echter de eerste
inrichting welke verrees. Later werden
„Hebron" te Amersfoort, „Licht en
Kracht" en „Port Natal" te Assen en
„Hulp en Heil" te Leidschendam in ge
bruik genomen.
„Zonnegloren" gaf een fraai gedenk
boek uit, dat onder de naam „De Zon
klimt hoger" bij J. N. Voorhoeve te den
Haag verscheen. Het werd geschreven
door de heer J. B. Th. Spaan, die hier
voor medewerking kreeg van verschillen
de insiders in het Zonneglorenwerk.
Wie het geschrift uit Amersfoort en
het gedenkboek uit Soest leest, wordt
direct geboeid bij de beschrijving van de
wordingsgeschiedenis der stichtingen. Er
waren toch nog voldoende mensen wak
ker in de vooroorlogse Hervormde Kerk!
Verscheidene namen lezen wij. Bij Zon
en Schild o.a. J. R. Snoeck Henkemans
en ds A. B. te Winkel uit Den Haag, oud
minister H. van Boeijen te Voorburg, dr
Joh. van der Spek, later directeur van
Maasoord te Foortugaal, jhr. mr. C. G. C.
Wij hadden het voorrecht in Amers
foort dr. C. W. du Boeuff, geneesheer
directeur van „Zon en Schild" te spreken
en in Soest dr J. A. W. Berghauser Pont,
bij wie de leiding van „Zonnegloren" be
rust.
Beide geneesheren, die een totaal ver
schillende sector op medisch terrein be
strijken, hebben ons aangetoond hoe no
dig het was dat 25 jaar geleden hun in
richting tot stand kwam. Maar zij hebben
er tegelijkertijd op gewezen van hoeveel
belang net is, dat de stichtingen haar
arbeid kunnen voortzetten.
Zowel in de verpleging van zenuw- en
geesteszieken als in ae behandeling van
t.b.c.-patiënten zijn grote veranderingen
gekomen. Ten aanzien van de psychiatrie,
aldus dr. du Boeuff, moet genoemd wor
den de gewijzigde waardering van wat
men onder het milieu pleegt te verstaan.
Men hecht nu hogere waarde aan het op
voedkundig milieu naast het medische
milieu.
Dat is even heel gemakkelijk gezegd,
maar wie deze begrippen verstaat, weet
dat de nieuwe opvattingen geleid hebben
tot een gans andere behandeling van hen
die in „Zon en Schild" worden verpleegd.
Niet anders is het in „Zonnegloren".
Hier, vertelde dr. Berghauser Pont, zijn
de methoden van onderzoek en behande
ling radicaal gewijzigd. Gebleven zijn
alleen rust en goede voeding; men kan
zelfs zeggen dat die geneesmiddelen nog
intensiever worden toegepast dan voor
heen. Doch overigens deed het moderne
geneesmiddel zijn intrede, terwijl bij vele
patiënten het mes alleen redding geeft,
maar het wordt dan anders gehanteerd
dan een kwart eeuw geleden.
Voor de toekomst zullen zowel „Zon en
Schild" als „Zonnegloren" werk genoeg
houden. De vereniging waarvan „Zon en
Schild" uitgaat, bereidt de bouw voor
van een inrichting voor zwakzinnige kin
deren te Assen, terwijl men de bestaande
stichtingen wil uitbreiden en te zijner
tijd een paviljoen in Katwijk aan Zee
hoopt te laten verrijzen.
„Zonnegloren" wil in de komende 25
jaar op volle toeren draaien om de nieu
we patiënten op te vangen, die tengevol
ge van verbeterd onderzoek in ons volk
worden ontdekt. Ai daalt het aantal ge
vallen jaarlijks, er sterven niettemin
tweeduizend mensen per jaar aan de tu
berculose. In 1951 werden 15.000 nieuwe
gevallen opgespoord. De gevreesde ziekte
blijft een volksvijand.
„Zon en Schild" en „Zonnegloren" Er
zit iets zonnigs in deze namen. Er zit ook
iets in van de getuigenissen van levend
geloof waarover dr. Emmen sprak. Met
bestuursleden, directie, verplegend per
soneel, patiënten en oud-patiënten van
beide inrichtingen verheugt zich de Her»
vormde Kerk bij deze jubilea, die het
verleden in beter licht zetten en die moed
geven voor de toekomst.
Dure sigaretjes.
Tussen de kerkvoogdij der Ned. Herv.
Kerk te Naarden en de Nederlandse
Haendelvereniging zijn moeilijkheden ge
reizen, die vooral voor laatstgenoemde
onprettige gevolgen hebben, omdat de
N.C.R.V. erbij betrokken is.
De N.C.R.V. had de kerk te Naarden
gehuurd om opnamen te maken van
psalmen van Haendel en men had de
Haendelvereniging uitgenodigd deze psal
men te zingen met begeleiding van een
kamerorkest en met een solist, die spe
ciaal hiervoor uit Engeland was overge
komen.
Nu mag in deze kerk niet gerookt wor
den, eea- verbod waaraan de leden van
de Haendelvereniging zich niet geheel
hielden. Toen dan ook op een dag de
koster voor de zoveelste maal een over
treding constateerde en zijn verzoek om
dat na te laten in de wind werd geslagen,
belde hij de burgemeester van Naarden
op, die tevens president-kerkvoogd is en
deze nam terstond krasse maatregelen:
hij liet de heren de kerk uitzetten. En
later op de avond bekrachtigden de ove
rige kerkvoogden dit besluit!
Het bestuur van de Haendelvereniging
zit nu met de brokken, want uiteraard
is de N.C.R.V. er slecht over te spreken,
dat men de solist onverrichterzake naar
Engeland moest laten terugkeren. De ere
voorzitter van de vereniging, burgemees
ter Haspels van Bussum, zal nu een be
middelingspoging wagen. Maar het siga
retje zal de heren toch wel wat duur
te staan komen!
Ernstig auto-ongeluk in de
hoofdstad.
Gistermorgen omstreeks kwart voor
vier is op de kruising Linnaeusstraat-
Wijttenbachstraat te Amsterdam een
volkswagen met een snelheid van on
geveer 80 km. tegen de aanhangwa
gen van een vrachtauto van Van Gend
en Loos gereden.
De inzittenden van de volkswagen
moesten naar het ziekenhuis worden
overgebracht. De 22-jarige bestuurder,
die de volkswagen had gehuurd, werd
bij de botsing, waarbij de auto geheel
onder de aanhangwagen schoof, uit de
wagen geslingerd. Zijn toestand is
zorgwekkend. De passagiere kreeg een
rechterdijbeenfractuur en enige snij-
wonden.
Door de Rgksopperkeurmeester is gis
teren de haring uitgekeurd welke ten
paleize Soestdijk aan H.M. de Koningin
is aangeboden. De traditie getrouw was
deze haring verpakt in een oranje ge
verfd vaatje.
President Truman heeft bevel gegeven
met ingang van 5 Juli a.s. alle bevoor
deling van Hongarije op economisch en
handelsgebied, ingevolge het enige jaren
geleden tussen Amerika en Hongarije
gesloten vriendschaps- en handelsverdrag
te schorsen. In Januari j.l. zijn dergelijke
maatregelen genomen ten opzichte van de
Sowjet-Unie en Polen.
