TUSSEN HET PUIN BLOEIEN PAARDEBLOEMEN,
maar in de bergen is 't voorjaar.
„President Roberts" lag in de haven van Agadir in Marokko.
Van een bakkertje, dat niet bang
was, mensen van goeden wille en
politieke domkoppen...
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pagina S
Weerzien met Duitsland. (I)
Zeeuws toerisme schept
nieuwe functies.
Dolend over de zeeën
Opvarenden zouden er genoeg
van krijgen.
Stemming aan boord van notaris Quadvliegts
jacht laat wel iets te wensen over»
Donderdag 5 Juni 1952
TODTNAU IM SCHWARZWALD, Mei 1952. - Frau Wehrle,
de ronde gezellige bakkersvrouw, herkent me onmiddellijk. Ze slaat
verbaasd de handen ineen. Haar winkeltje ligt vlak naast de kerk en
ik heb, als ik na de autorit van drie dagen met stijve knieën uitstap,
de verleiding niet kunnen weerstaan om meteen het hardstenen stoepje
te betreden en het belletje te laten rinkelen.
Voor ik binnenging keek ik onbewust m'n kleding langs. Ge moet
namelijk weten, dat, als wij destijds onze schamele broodbonnetjes bij
haar gingen wisselen met de zekerheid, dat we een kilo méér kregen
dan waar we recht op hadden en ze bemerkte dat er iemand een
gat in zijn broek had of met een versleten sok rondliep, ze hem mee
nam naar de achterkamer, waar het gat werd gestopt. Haar waslijnen
hingen meestal vol met HoUands wasgoed, want we waren hier met
een kleine veertig man. „Het is al erg genoeg", zei ze dan, „dat jullie
hier voor „Die Lumpe" moeten werken
Vrouw Wehrle was, zoals ge begre
pen zult hebben, nu niet bepaald be
zaaid met nationaal-socialistische
moedervlekken en hoe arroganter en
heerszuchtiger de party en de Orts-
gruppenleiter met zyn ene arm, tegen
over ons en tegenover haar optrad,
hoe gezelliger ze werd. En haar kleine
Joseph hy ls twee jaar geleden
gestorven stond haar dapper bij.
Hij zag er uit als een pantoffelheld,
maar hield ons regelmatig op de hoog
te van het laatste Engelse nieuws
Nee, hij was niet bang, de kleine bak
ker. Bestond hij het zelfs niet, om, te
midden van de partijleden, een goede
pro-Amerikaanse mop te vertellen? Ik
herinner me dat nog goed. We zaten
met een groepje Hollanders in een
Qastwirtschaft. Aan hun „stamtafel"
in een andere hoek zaten de partij
bonzen van het stadje, die nors naar
ons keken en opletten of de waard
ons geen wyn zou geven. Die was na
melijk niet voor „Auslander" bestemd,
moet ge weten.
We waren net van plan ons geluk
elders te beproeven, toen de kleine
Joseph binnentrad. „Grüsz-di" zei hij
achteloos. De waard knikte schuw, de
partij gromde.
We schoven al een eindje opzij, maar
de bakker draaide zich om, met een
knipoogje, en keerde zich naar de
stamtafel.
Hebben jullie het gehoord?" zei hij
en sloeg met een vuist in zijn open
hand. „Daar komt me vannacht toch
zo'n Amerikaanse bommenwerper over
Zwitserland hierheen vliegen. De
Zwitserse luchtafweer seint naar bo
ven: „Hé, je vliegt over Zwitsers.
grondgebied". De Amerikaan seint te
rug: Dat weet ik!''.
De partij gromde, en de kleine bak
ker vervolgde: „De Zwitser seint: Als
je niet vlug weggaat, schiet ik!"
Die Amerikaan, seint terug„Dat
weet ik!"
„Nou daar begint me de Zwitserse
luchtafweer te schieten, maar allemaal
mis hé?"
Seint die Amerikaan terug: „Hé, je
schiet veel te laag!"
En weet je, wat die Zwitsers toen
deden? Ze seinden terug: „Dat weten
we!"
Ge had de gezichten van de partij
moeten zien, mensen! Ach, snappen
deden ze de mop niet. „Brutaliteit",
gromde de kleine bakker en dronk z'n
„viertele" aan de tapkast, waar de
waard, nerveus, de glazen begon te
spoelen.
Ge kunt kiezen.
Als ge ooit nog eens met een auto
het buitenland intrekt, wendt U dan
met een gerust hart tot de A.N.W.B.
of de K.N.A.C. Ze stippelen een mooie
route voor U uit. Wilt ge snel op de
plaats van bestemming zijn, welnu
dan kan dat. Wilt ge onderweg nog
wat van natuurschoon genieten, even
min een bezwaar. Ik koos, voor de
heenreis het laatste.
Ge moet er, in dat geval, wel op
bedacht zijn, dat ge vele haardspeld-
bochten moet „nemen" en af en toe
duchtig moet klimmen, hetgeen op
zichzelf ook weer verrassingen ople
ver,
Bij Locht, achter Heerlen, dreef de
Duitse douane, in de vorm van een
stoppelig kereltje, dat op kromme
pikkeltjes daar de wacht stond te
houden en dat in een mooi groen uni
form, met de onvermijdelijke Duitse
pet met lange klep op, rondliep, met
geweld een stempel in ons paspoort.
H:j neusde eens onverschillig in mijn
koffer, vroeg of er geen „Bonenkaffee"
werd meegevoerd, liet me de bande
rolles van mijn sigaretten voorraadje
verbreken en rook eens begerig aan
'■et blikje Engelse sigaretten dat ik
me voor deze tocht had veroorloofd.
Hij salueerde beleefd, toen hij de tol
boom ophaalde. Het was zo te zien,
wel een geschikt mannetje.
^an Locht naar Aken is 't maar een
mapje en ge kunt niet verdwalen want
met zijn gewone „Gründlichtkeit" heeft
de Duitser zowat op iedere straathoek
de ook hier destijds bekende geel met
zwarte bordjes geplaatst.
Daar in Aken zagen v,e de eerste
puinhopen weer terug. Ze hebben het
gewoon laten liggen en zyn buiten de
stad maar weer aan bet bouwen ge
slagen. Maar de trams rijden weer tjin-
gelend dwars door aïie hoeken en het
Duitse volk, ziet geloof ik, niet meer,
hoe op de bergen puin' tussen de naakte
muren paardebloemen zijn gaan groeien.
De vrouwen lopen, netjes gekleed te
winkelen en voor de restaurants, die
nel zijn opgebouwd, staan dure auto's.
1 ocnt vol verrassingen.
Ge behoeft overigens heus geen luxe
es te bezitten om een genoeglijke va-
cantietocht te maken. Tenminste onze
Kleine Morris 8 hield zich bést. Ook
oen, na Aken, de klim pas recht be
gon.
Door het Eifelgebergte ging het op
o„ ??Z toe; een tocht vo1 verrassin-
lifu'a ®erst? was Monschau, een lief-
UK dorpje, diep in een dal verscholen.
Je ziet het ineens liggen. Zo maar, als
een plaatje uit een sprookjesboek ligt
het in de diepte neergevlijd. Een trotse
hoge en welhaast onneembare burcht
beheerst boven op een steile helling
het beeld. Als ge met een.auto door
de smalle straatjes rijdt, waar de ge
veltjes met de bekende „holzfacher"
elkaar soms dreigen te raken, verwacht
ge ieder moment een oude diligence
te ontmoeten, en ge zult m'n verbazing
kunnen begrijpen, toen ik werkelijk
het drietonig signaal van een wald
hoorn hoorde weerklinken. Het was
de diligence, maar nu in de vorm van
een gele autobus van de Deutsche
Bundesbahn, met op de zijkant een
posthoorntje geschilderd. Hij snorde
langs me heen met een vaart van in
de zeventig een steile helling op. Die
moderne diligence's beschikken name
lijk over heel wat gebundelde paarde-
krachten.
De eerste dag kwam ik met mijn
acht paarden niet verder dan Adenau,
een mooi dorpje vlak bij de Nürburg-
ring, de bekende autorenbaan van de
Eifel. De avond hing al tussen de berg-
oefent veel invloed uit op jong Ade
nau. In een klein zijsteegje, waar tien
tallen zware motoren voor een werk
plaats stonden opgesteld, stond een
jonge vrouw verbeten te sissen tegen
zo'n jonge motormaniak, „dat ie zich
niet op z'n kop moest laten zitten
Maar ie trekt zo slecht!" verontschul
digde hy zich.
„Dan repareer je dat ding maar",
kefte zc. „Als je de prijs maar wint.
Ben jij een kerel!"
Die Nürburgring is overigens geen
kleinigheid. Op weg naar Koblenz
ben ik er een keer overheen ge
snord. Er zijn bochten in waar grote
kerels zelfs koud van worden.
Langs de Rijn.
Méér nog heb ik echter genoten van
het natuurschoon, want het was volop
lente in de bergen. Voor iemand, die
gewoon is aan het vlakke Hollandse
landschap biedt het berglandschap
voortdurend afwisseling. Heuvels met
malse groene weiden, waarop trage
koeien heel in de hoogte grazen, weg
schietende beekjes en daartussen de
kronkelende wegen, die klimmen en
dalen, nu eens een wijds uitzicht bie
dend, dan weer zich slingerend tussen
twee nauwe wanden doorboren.
Van Koblenz tot Bingen voert de
tocht langs de Rijn. Met aan de rech
terkant de steil oprijzende bergen,
waarop tot ver in de hoogte de ontel
bare stokken van de wijngaarden en
aan de linkerzijde, vlak naast de weg,
de snel stromende rivier was dit wel
haast het mooiste gedeelte van de rit.
De oude kastelen, de plompe burch
ten die daar in de hoogte -oprijzen,
scheppen een onvergetelijke sfeer, een
sfeer van sagen over woeste roofrid
ders, die de reizigers overvielen, die
met hun schepen de rivieren afzak
ten. Het is een sfeer, die niet ver
stoord wordt door de honderden aken
en de vele plezierboten, die deze
machtige stroom bevaren.
Zelfs de lange colonnes militaire
voertuigen, bemand met nonchalant
rokende Yankees, die in woeste vaart
de weg langs racen, kunnen deze sfeer
niet verstoren. Achter de blauw om-
TOEN WE met wei- Weinig meer dan een terugkeerde heb ik be
nig meer dan een oude overallmaar het merktdat velen maar
overall aan en op hou- lager werd iedere Zater- weinig veranderd zijn.
ten klompschoenen door dag gepoetst! Maar heb ik ook erva-
de straten van het klei- ren, dat naast de poli-
ne Zuidwestduitse stad- tieke domkoppen, velen
je Todtnau klosten op chen die ons toen sarde van goede wille wonen,
weg naar de fabriek, ,dat ze toch lekker nog Het verblijf in het Zuid
waar we als „Hilfsar- een geheim wapen had- westen van Duitsland,
beiter" de bevrijding den". Nu na zeven jaar tussen de lenteheuvels
verbeidden, droomden die droom in vervulling van het Zwarte Woud
we, dat we nog eens is gegaan en ik zij het leverde genoeg stof
met een luxe slee terug niet met een slee, doch voor een luchtige reis-
zouden keren. Zo maar, met een heel klein, reportage, waarmee we
om iedereen uit te la- maar bést vierpittertje, heden een begin maken.
Kronkelende wegen, die klimmen en dalen.
toppen toen ik er arriveerde en in de I waasde toppen van Hunsrück en Tau-
haast een goed onderkomen te vinden, I nus leeft een bevolking, die zichzelf
•1 17 -r 7 A— in -/-LI (M UIOV nnVl fllo 1-VAC11,Q77_
stopte ik natuurlijk bij een véél te
luxe hotel. De wijze woorden van m'n
baas om het maar zuinig aan te doen,
was ik, bij de aanblik van de picolo,
die naar buiten snelde, totaal verge
ten.
Temeer omdat de jongen zulke vrien
delijke pogingen deed om Hollands te
praten en hij in de garage meteen ijve
rig begon de wagen van stof te ont
doen. Zodoende betaalde ik 13 Mark
voor een nachtje slapen en een ontbijt.
Achteraf beschouwd, was dat wel wat
te duur, want het was nog maar vóór
seizoen. Voorts vermaakte jong Ade
nau zich, naast mijn slaapvertrek, tot
diep in de avond met een Amerikaanse
cowboyfilm, het geen nog te verdragen
zou zijn geweest, als het .apparaat, dat
dit cultuurproduct op het witte doek
wierp, maar niet zo'n ellendig reute
lend geluid had gemaakt. Het bed was
overigens prima.
Voor ik slapen ging, heb ik Adenau
nog bekeken. Het is één lange straat.
Alleen de huizen zijn wat groter.
Vier keer ben ik bijna overreden
door jonge motor-enthousiastelingen,
want de Nürburgring, waar deze
maand grote races plaats vonden,
is gebleven in haar schamele boeren
woningen.
Overigens moet ge, als automobilist,
voortdurend op Uw hoede zijn, want
de spoorlijn kruist de weg ontelbare
malen.
De avond van de tweede dag be
reikte ik Rastatt, een stad even ten
Zuiden van Karlsruhe, met veel, heel
veel puin. Maar de protserige bios
coop draait weer en de Fransen heb-
men er een duur casino laten inrich
ten. Pas op, dat ge het trottoir voor
het casino niet betreedt. Toen ik op
een avondwandeling, niets vermoedend
deze luxe gelegenheid voorbijliep,
werd ik er door een Franse wacht
post bars weggejaagd.
Over Offenburg en Freiburg be
reikte ik in een halve dag het eind
doel Todtnau.
Achter Freiburg heb ik dat wil
ik eerlijk bekennen nog wel even
in m'n rats gezeten. Freiburg ligt na
melijk pal aan de rand van het Hoch-
Schwarzwald en om in Todtnau te
komen, dat verscholen ligt ;ussen de
uitlopers van de 1500 m. hoge Feld-
berg, moet men geducht klimmen.
Dat de weg zo steil, zou zijn en er
zoveel scherp klimmende bochten in
zouden zitten, had ik me waarlijk
niet voor kunnen stellen. Als een
berggeit nam de kleine Morris de
eerste hellingen, doch later nam het
tempo zichtbaar af, zelfs zó veel, dat
we als een slak naar boven kropen.
Toen ik tenslotte met een zucht van
verlichting boven stond, bleek, dat een
draad van een bougie aarde had ge
maakt en de wagenop drie cylin
der de achthonderd meter had ge
klommen.
De Hollanders, die destijds in Todt
nau terecht zijn gekomen, hebben, en
ze komen daar eerlijk voor uit, ge
boft. Natuurlijk, het was lang geen
pretje om in Duitsland te werk te
worden gesteld, doch wie in een grote
stad heeft gezeten, in Leipzig, Stutt
gart, Mannheim, Keulen of Hamburg,
heeft honderdmaal meer gevaar gelo
pen dan de veertig man, die hier hun
werk moesten verrichten. Luchtalarm
kende men niet en, wat voornamer
was, zestig procent van de bevolking
was hen goed gezind. Want Todtnau
is een plaatsje, dat voor de oorlog
practisch uitsluitend heeft geleefd van
het vreemdelingenverkeer en de Hol
landers waren er altijd geziene gas
ten.
En toen de Hollanders er later als
arbeiders door de straten sjokten heb
ben zij geleerd, dat er naast de nazi's
ook nog anderen in Duitsland waren.
Anderen, zoals Frau W. en haar man.
Nu ik hier ben teruggekeerd heb
ik met die anderen vele gesprekken
gevoerd. Zij wilden niets liever,
dan de hele erfenis van de oorlog
liquideren en de ellende, die het
Derde Rijk heeft aangericht, weer
goed maken.
Ik heb echter ook Duitsers ont
moet, die nog restanten aan heers
zuchtige tradities met zich meedra
gen. Die nog een tekort aan schuld
gevoelens tonen en die niet willen
toegeven, dat ze politieke domkop
pen zijn. Ze hokken samen en doen
door hun uitingen van nationaal
zelfbeklag en verongelijktheid alles
wat in hun vermogen ligt om te ver
hinderen, dat hun land als volwaar
dig lid van een Europese gemeen
schap woi dt geaccepteerd. Ad.
Het jaarlijks toenemende toeristen
bezoek aan Zeeland heeft een nieuwe
functie gecreëerd, n.l. die van gids.
Dagelijks kan men ze bezig zien,
vooral bij de provinciale boot op
de lijn VlissingenBreskens. Actief
in hun optreden en rad van tong in
diverse talen bewijzen ze hun dien
sten aan de vreemdeling, die zonder
deze gedienstige mannen argeloos
langs plaatsen zouden rijden of lo
pen, waar kortgeleden nog 60 m
diepte gaapte inplaats van een zware
massieve dijk.
Nuttige mensen zijn het voor onze
streek. Dagelijks worden contracten ge
legd voor grote gezelschappen en in het
buitenland hangen hun propaganda-
biljetten of liggen hun folders op
V.V.V.-bureaux. Onmisbare schakels
zijn ze geworden voor hotel-restau
rant en cafébedrijf.
We troffen een dezer dagen zo'n
bekend geworden figuur aan. Guide
de Walcheren, G, A. de Wilde. Met
in haast gecharterde collega's di
rigeerde hij een vijftal bussen met
Belgische toeristen naar het veer om
Walcheren te gaan bezichtigen. In
rad Frans vertelde hij reeds een en
ander uit de omgeving. Een keurig
verzorgde folder met gegevens van
Walcheren ging rond en enkele restau
rants op Walcheren troffen reeds de
voorbereidingen om de vele gasten
god te onthalen voor kostbare de
viezen.
Vele dagen zyn reeds volgeboekt
voor deze actieve gids. Vooral de ko
mende feestdagen zullen de gehele
persoon van hem eisen. Op dergelijke
dagen komt alles tegelijk. Voorzover
mogelijk schakelt hij weer zijn col
lega's in en de toeristenmotor draait
op volle toeren. Het Zeeuwse zaken
leven kan gerust zyn. Keurig op tijd
voor zakenman en toerist zal hij d«
gezelschappen straks weer afleveren
en de deviezen zullen rollen. Jaarlijki
zal hy een grotere rol gaan spelen in
het toeristenleven. In het belang van
Zeeland en natuurlijk van zichzelf.
Zuidkoreaanse Nationale
Vergadering geboycot.
De aanhangers van de Zuidkoreaan
se president Syngman Rhee hebben
gisteren verklaard, dat zij niet meet
aan vergaderingen van het Parlement
zullen deelnemen. De Nationale Ver
gadering wordt door dit besluit z«
goed als machteloos. Zij zal nu ooi
geen president kunnen kiezen.
Een congres van Jehova's getuigen zon
Zondagmiddag worden besloten met eer
openbare bijeenkomst in een tent op he!
terrein der gemeente Venlo. De Katho
lieke inwoners van Venlo waren zeer ge
kant tegen deze vergadering. Toen dl
openbare vergadering zou beginnen, ver.
zamelden zich ongeveer 200 personen
veelal leden van „Katholiek Venlo" met
de bedoeling de vergadering met stink
bommen enz. te verstoren. De politi»
heeft dit onder leiding van de burge
meester van Venlo verijdeld, maar het re.
sultaat was niettemin, dat de vergaderin]
een besloten karakter droeg.
Een week of zeven geleden hebben ze
dat in de haven van Agadir gedaan: het
In opkomst zijnde sardine- en groenten-
centrum aan de Zuidkust, waar de Haag
se maatschappij Zanen en Verstoep al
anderhalf jaar bezig is met de uitbrei
ding van de haven.
De laatste dagen heb ik de opvarenden
van de „President Roberts" regelmatig in
Todtnau, nü weer vacantie-oord, waar destijds 40 Hollanders moesten werken, ligt beschut tussen de uit
lopers van de 1500 m. hoge Feldberg.
(Van onze correspondent Alfred van Sprang.)
AGADIR (Fransch-Marokko), Mei 1952. Temidden van de
vissersschepen en kustvaarders in de kleine haven ligt een wit jacht
met de vlag van Lyberia van de achtersteven en op de boeg de naam
„President Roberts": het geruchtmakende schip, waarmee de Neder
landse notaris Quadvliegt en drie-en-twintig reisgenoten ruim een
jaar geleden het zeegat gekozen hebben en waarover de binnen- en
buitenlandse pers sindsdien zoveel geschreven heeft.
De feiten zijn in het kort: een viertal Nederlandse families heeft
haar hele hebben en houwen te gelde gemaakt. Met geld, goud en
een enorme hoeveelheid levensmiddelen hebben zij zich ingescheept
op het vroegere jacht van de Britse koning en zijn met een Poolse
kapitein op de brug in een waas van geheimzinnigheid vertrokken.
Min of meer doelloos zijn ze langs de kusten van Spanje, Noord-
Afrika en Portugal gaan zwerven om hier of daar een haven binnen
te lopen en er voor korte of lange tijd het anker te laten vallen.
de stad kunnen gadeslaan. Een enkele
keer heb ik ook (toevallig in de buurt
gezeten) naar hun gesprekken kunnen
luisteren. Tevens heb ik met verscheide
ne personen gesproken, die in min of
meer direct contact met het schip en zijn
opvarenden staan. Met buitensluiting van
alle geheimzinnigheid en sensatie is deze
hele romantisch-aandoende onderneming
eigenlijk met twee nuchtere woorden te
karakteriseren: zielige dwaling.
Voor de buitenwereld trachten de op
varenden van de „President Roberts'
krampachtig een air van gewichtigheid
te scheppen. Men spreekt met vreemden
over het bestaan van een kapitaalkrach
tige maatschappij met kantoren in ver
schillende delen van de wereld en grote
interesse. Men heeft het over het stich
ten van belangen in Zuid-Afrika en
Zuid-Amerika. En over meer van derge
lijke luchtkastelen. Er is echter geen
enkel bewijs van het bestaan van een
maatschappij en evenmin van transacties.
Men leeft van de fondsen waarmee men
vertrokken is. Door de grote kosten, die
het houden van een jacht met een be
manning van veertien koppen en vier-en
twintig passagiers met zich meebrengen
verminderen de fondsen uiteraard sneL
Er is weliswaar nog geen sprake van
geldnood, maar de bodem van de schat
kist begint toch zichtbaar te worden,
en daarmee is ook de stemming aan
boord aan het verminderen.
Het is niet meer dan natuurlijk, dat
er moeilijkheden ontstaan als vier fa
milies een jaar lang onder zulke onge
wone omstandigheden met elkaar moeten
leven. En vooral als alles niet naar
wens verloopt. De zoon van de Haagse
kleermaker Lomberts heeft zo'n beetje
de leiding tot zich getrokken. Velen
twijfelen aan zijn verstandelijke ver
mogens. In ieder geval heeft hij de rest
van het schip zo in zijn macht, dat allen
inclusief notabene zijn eigen familie
leden hem met president aanspre
ken. Verscheidenen van hen schijnen
echter meer dan genoeg te hebben van
de geschiedenis en niets liever te willen
dan naar Nederland terug te keren en
weer een normaal leven te leiden. Aan
de andere kant zijn ze echter zodanig
geschrokken van het rumoer dat er om
lun daad ontstaan is (vooral ook door de
artikelen in de kranten) dat ze eraan
twijfelen of het nog wel mogelijk zal
zijn in hun eigen omgeving terug te
keren.
MISREKENING.
De oorspronkelijke opzet, zich op deze
manier aan de dreigende greep van de
Russen te onttrekken (wat wel als de
basis van het geheel aan te nemen is),
is volkomen mislukt door het uitblijven
van die gevreesde oorlog. De beoogde
winst is daardoor vanzelf in verlies
veranderd. Men heeft de schepen in
Nederland achter zich verbrand. Men
heeft lijdelijk moeten toezien hoe men
op alle mogelijke manieren gecompro
mitteerd is. Men heeft door eigen vreemd
gedrag de hele situatie nog verder ver
troebeld. En nu zit men met de scher
ven: een ontevreden groep mensen, die
uitzichtloos over de wereld doolt en in
haar hart terug wil n'e sninenleving
waar ze thuis hoow
TAXICHAUFFEUR.
Toe., ik up een avond kapitein Kazi-
mierz No wak in een café tegen het lijf
liep en hem naar de toestand aan boord
van de „President Roberts" vroeg hief nij
afwerend zijn armen op en zei: „Luister,
monsieurtaxichauffeurs vervoeren
hun passagiers naar de plaats waar ze
heen willen en ze verdiepen zich niet in
de problemen van die mensen. Welnu
Ik ben de taxichauffeur van de „President
Roberts" en doe hetzelfde".
Er is een buitengewoon spannende
roman te schrijven over het jacht „Pre
sident Roberts" met de wonderlijke kleer
makerszoon, met de pater en de ver
pleegsters, de volwassenen en de kinde
ren en de internationale bemanning. Het
is niet moeilijk deze mensen nog belach-
lijker te maken dan ze zichzelf al ge
maakt hebben. Maar ik geloof, dat er ook
een andere zijde aan deze geschiedenis
zit: de tragische kant van mensen, die
zich bitter vergist hebben en daardoor in
zulke moeilijke omstandigheden gekomen
zijn, dat zij geen uitkomst meer weten en
derhalve dit spel tot een of ander onver
kwikkelijk einde moeten spelen. Tenzy
voor hen een weg gebaand wordt om op
hun dwaling terug te keren. Uiteraard
met een redelijke boetedoening.
(Nadruk verboden).
Vrije Universiteitsdagen te
Leeuwarden.
De jaarlijkse Vrye Universiteitsda
gen zullen 9 en 10 Juli a.s. te Leeu
warden worden gehouden. Op 9 Juli
vinden zowel de wetenschappelijke sa
menkomst als de bijeenkomst van
Vrouwen V.U.-hulp plaats. Eerstge
noemde bijeenkomst wordt dit jaar
voorgezeten door prpf. dr A. M. Don-
ner, terwijl als referenten optreden
prof. dr G. Kuiper van Amsterdam en
dr W. F. v. Gunsteren van Wassenaar.
Vrouwen V.U.-hulp dat dit jaar door
mevr. G. den Houting-v. Haselen van
Leeuwarden gepresideerd wordt heeft
thans als sprekers mevr. W. P. de
Moor-Ringnalda van Enschede en dr
J. Lever van Amsterdam. 9 Juli vindt
in de Koepelkerk de jaarlijkse bid
stond plaats waarin zal voorgaan ds B.
Nederlof, Chr. Geref. predikant te
Dokkum. Daarna heeft een ontmoe
tingssamenkomst plaats waarin het
koor „Fryske Stimmen" uit Minnerts-
ga zal optreden.
De jaarvergadering van de Ver. voor
Hoger Onderwijs op Geref. grondslag
wordt 10 Juli gehouden en zal worden
gepresideerd door mr J. Verdam van
Amsterdam. Referenten zullen zijn de
heren prof. dr H. N. Ridderhos van
Kampen, prof. dr J. F. Koksma van
Amsterdam en ds F. Guillaume, Geref.
predikant te Amsterdam-West. Alle
bijeenkomsten worden in de Harmonie
gehouden.
