Een worsteling om vrede langs de rand van een afgrond
1273
pZoom
Balans van het jaar dat voorbij ging
De Westerse democratieën streven naar groter eenheid, terwijl de Russen
koortsachtig werken aan de vervolmaking van hun atoombom
HET ONTSLAG VAN MACARTHUR WAS
MISSCHIEN DE BELANGRIJKSTE BESLISSING
Ik...
en de rest
wereld!
van de
BRT!
I ouderdom van bij-
Korea»
Atlantis of turopa?
Ontwaken der Arabi
sche landen»
Maandag 31 Dec. 1951
ZEEUWSCH DAGBLAD
olenaar
iondorser
loondorser
Echtgen., tabak
SSFXE.
gt, comm.
[burg
nier, „De Wael"
Echtg., melkh.
i Echtg., melkh.
Zn, timmerm.
en Echtgenote
Echtg., slager
_aas, smederij
i Echtg., melkh.
;n en Echtgen.
;n Echtgenote
Echtg.,winkel,
■n Echtge., bode
i Echtgenote
ter, fruithandel
Markt
a Echtg., landb.
oud-kassier
■n Echtgenote
8
zacht en kalm
fan, Vader, Be-
Jn Overgrootvader
JBLOED Sr.
IBLOED—JOBSE
Jecember 1951
•2.
tal plaats hebben
Januari 1952 des
2 uur vanaf het
Lid geven wij ken-
jrlijden van onze
nede-oprichter en
heer
pBLOED Sr.
van bijna 82 jaar.
[ie firma
ed Zonen
GOEDBLOED
—JOEDBLOED Jr.
(GOEDBLOED
December 1951
hl plaats hebben
panuari 1952, des
uur vanaf het
I Singel 22.
lij kennis van het
pze geachte oud-
LOED Sr.
kei der Firma
tOED ZONEN
fek en Houthandel
kcember 1951,
SVAX. is onze
zaak
JAKI 1953 om
LOED ZONEN
|n Houthandel
ngel 28.
EEN MENS staat 's ochtends op na
een nacht van slapen. Die slaap
heeft hem goed gedaan. Moe is hij gis
teren in bed gerold na een dag van
hard werken. Nu kan hij er weer te
gen: de nieuwe dag lacht hem toe en
vol goede moed begint hij. Hij ont
bijt en dankt God voor dit dagelijks
brood, hij doet zijn werk, eet en drinkt
en als het avond is doet hij wat zijn
aard hem ingeeft: de een leest een
boek of speelt een spelletje met zijn
vrouw en kinderen, de ander gaat
naar een vergadering en een derde
studeert omdat hij vooruit wil komen
in de wereld.
Zo gaat het vandaag, zo gaat het
morgen, zo gaat het overmorgen. De
ene dag is er voorspoed, een andere
dag tegenslag, extra zorg soms en soms
fel verdriet. Maar het leven gaat ver
der, altijd maar verder. Tijd om stil
te staan is er nauwelijks.
Dan komt er een oudejaarsdag, een
oudejaarsavond en een nieuwjaarsdag.
Vreemde uren zijn dat, want je denkt
meer dan anders aan jezelf, aan je
leven in het afgelopen jaar en aan je
toekomstverwachtingen voor het ko
mende jaar. De een heeft die speciale
wens en de ander een andere. De
zieke hoopt in het komende jaar op
beterschap, de werkloze op werk, de
woningzoekende op een woning, op
dat hij eindelijk eens kan trouwen na
een te lange verloving.
En dan begint op die tweede Januari
weer de maalstroom van de tijd te
draaien: de dokter komt de zieke be
zoeken, de werkloze schrijft zijn zo
veelste sollicitatiebrief, de woningzoe
kende gaat nog maar eens met de
huisvestingsambtenaar praten. En de
tijd gaat voort; vliegt voort in een
niet te keren vaart: Januari.... Fe
bruari. Maart.de zomer.de
herfst.de winter.en het is weer
31 December. Weer is het jaar voorbij
en weer staart men een ogenblik te-
rug-
Weet men nog wat men die eerste
Januari gewenst heeft? Of is die wens
al lang vervuld en koestert men weer
een nieuwe? Is de zieke genezen en
zoekt hij nu werk? Zoekt de werkloze
al weer een andere, een betere baan?
En is de woningzoekende niet tevre
den met zijn woning en wil hij nu
een andere?
DUIZENDEN, millioenen mensen
leven zo leven we eigenlijk niet
allemaal zo? Is het bij ieder mens niet:
Ik.en de rest van de wereld? O ja,
we weten natuurlijk, dat in dat afge
lopen jaar daar in Amerika een ze-
k .re generaal MacArthur is afgezet,
omdat de leidende politici het niet
eens waren met zijn doelstellingen
maar wat heeft het ons eigenlijk ge
ïnteresseerd? Even hebben we mis
schien beseft, dat hier een besluit ge
nomen werd, waarmee vrede en oor
log mogelijk gemoeid was maar er
is geen oorlog gekomen en dus hebben
we ons er niet verder in verdiept. Met
een soort sportieve belangstelling heb
ben we de verkiezingen in Engeland
gevolgd: de een is blij geweest met de
terugkeer van Churchill en de an
der had het liever anders gezien
maar over de consequenties van die
verkiezing hebben we eigenlijk niet
nagedacht. Het zou wel komen zoals
het komen moest!
We hebben gehoord, dat er daar er
gens rond de Middellandse Zee een
koning vermoord is, dat er staatsgre
pen zijn gepleegd; misschien hebben
we met een heimelijk gevoel van vol
doening gevolgd hoe de zieke Mossa
deq de Engelsen uit zijn land heeft
gejaagd en mogelijk voelen we nu ook
voldoening, nu blijkt, dat die man
Mossadeq zelf met de brokken zit!
En we weten, dat het daar in Egypte
en in de Soedan, in Marokko en in
Syrië helemaal niet botert. Maar dat
dat dodelijke schot een derde wereld
brand had kunnen veroorzaken en dat
die slimmigheidjes van een Mossadeq
en een Faroek de Russen in de kaart
spelen en aldus een Russische aanval
misschien een stap dichter bij brengen
och, waarom zouden we over dat
alles gaan piekeren! Wij kunnen er
toch niets aan veranderen! Als wij nu
maar voor onszelf zorgen en voor hen
die aan onze zorgen zijn toevertrouwd,
dan hebben wij wel onze plicht ge
daan. Tja, wat er verder in de wereld
gebeurt, dat is de zaak van de daar
voor verantwoordelijke lieden. En van
God, Die de wereld bestuurt. Waarbij
we het eigenlijk zo'n beetje als Gods
plicht zien, dat Hij bij dat besturen
ons een beetje in de kaart speelt!
T S ER tegen dit alles iets in te
1 brengen? Hadden wij dan iets
aan de gang van zaken in dit afgelopen
jaar 1951 kunnen veranderen? Neen,
wij niet. Maar God wel! Deze wereld
worstelt om het behoud van de vrede,
maar steeds dichter nadert zij de drem
pel. waarachter een zee van ellende
verborgen ligt; een derde wereldoor
log. Is die worsteling om de vrede ook
uw worsteling? Allereerst een gebeds
worsteling: God is de machtige, die
die vrede kan schenken, maar.God
iwil gebeden zijn. Ook door U, juist
|door U omdat U een Christen bent!
En daarnaast door Uw meeleven.
[>traks moet U naar de stembus, moet
Uw afgevaardigden kiezen voor vier
Jeuwe jaren. In die periode vallen
pogelijk beslissingen over Europa's
jfemvording, over een Atlantische
Bple> over federalisatie en liberalisa-
tWeet U niet wat dit alles bete-
it? Hoe kunt U dan op verantwoor-
wijze Uw stem uitbrengen? Die
die misschien beslissend kan zijn
vo r een bezetting van een plaats in
de Kamer door Uw afgevaardigde of
docr een ander. En de stem van Uw
jWevaardigde kan misschien beslis-
se| 1 zijn voor het al dan niet tot stand
korien van een Atlantische Unie. En
aal dan niet tot stand komen kan
ssen over vrede of oorlog. Is dit
[l een theoretisch geval? Inderdaad,
dient ook slechts om U te be wij-
dat Uw medeleven met het we-
ebeuren een eis is. Het „Ik
een hele tijd niets.en dan de
van de wereld" is funest. Besef
n ga in dat besef het nieuwe
WACHTER, WAT IS ER VAN DE NACHT?" „Zie, de dageraad komt maar het is nog nacht!"
De mens, staande op de drempel, die het voorbij gegane jaar scheidt van het nieuwe, dat voor hem
ligt, is als die wachter. Achter hem ligt de nacht, een nacht van twee wereldoorlogen. In die tijd is het
hem geweest, alsof er geen maan en geen sterren meer bestonden, alsof de wereld was ondergegaan in een
nooit meer eindigende duisternis. Die oorlogen zijn voorbij gegaan: de dikke duisternis ging wijken voor de
komende dageraad. En nu staat daar die wachter op de trans van zijn stad, de wereld, en met koortsachtige
ogen zoekt hij de horizon af: daar, in het Oosten, moeten toch eens de eerste lichtstralen zichtbaar wor
den, moet toch eens de zon als met zachtgetint palet de hemel kleuren! De mensheid wacht op de zon van
de vrede. Zij staart en. staartzonder te weten of die eerste lichtglans, die zij voor de dageraad hield,
geen bedrog is geweest, niet een even door de wolken breken van het maanlichtzonder te weten of
het niet straks opnieuw nacht zal worden, zwarter, donkerder, verwoestender dan te voren!
A LS EEN DOEM ligt over de mensheid de angst voor een derde wereldkrijg
en zoals een mens in zyn angst tot grote inspanningen in staat is, zo
worstelt ook de mensheid om de vrede; niet het behoud van de vrede, want
vrede is er niet. Het verkrijgen van die vrede is het doel. En het beangstigende
is, dat die worsteling gevoerd wordt aan de rand van de afgrond. Eén misstap
en de wereld zal vallen in de bodemloze diepte, die atoomoorlog heet en waar
van niemand kan voorspellen, hoe de afloop zal zyn en of er zelfs wel een
afloop zal zijn, want onwaarschijnlijk is het niet dat d.e mensheid in die oorlog
haar eigen graf graaft, waaruit opstaan noch voor overwonnene noch vooi
overwinnaar mogelijk is.
Worsteling om de vrede maar laten we ons toch één ding heei duidelijk
voor ogen stellen: wat wy nastreven is geen echte, eerlijke vrede. We weten
maar al te goed dat die buiten ons bereik ligt. Wat wij zoeken is een surrogaat,
een wapenstilstand, een mogelijkheid om zonder oorlog verder te kunnen leven.
Echte vrede, die gebaseerd is op begrip en waardering voor elkaar ach,
we weten, dat die er op deze aarde nooit zal zijn, omdat die vrede moet voort
komen uit het mensenhart, door Gods genade. En we kennen het Bijbelwoord,
dat spreekt van oorlogen en geruchten van oorlogen, van hongersnoden en
aardbevingen en pestilentiën. En we kennen de tekst die volgt: „Doch al die
dingen zyn maar een beginsel der smarten!"
Is dat een reden om pessimistisch te zijn Om niet te werken voor het ideaal,
zelfs als dat ideaal onbereikbaar is, zelfs als men weet dat die vrede maar
een surrogaatvrede kan zijn? Dat mag nooit! Voor het goede te werken is
altijd plicht. En als men zo het achter ons liggende jaar beziet, dan mag men
constateren, dat er hard, heel hard aan het goede gewerkt is. En dan mag
men hopen, dat men in het komende jaar op die ingeslagen weg zal voortgaan.
y WEE WINSTPUNTEN heeft het
afgelopen jaar gebracht. Het eerste
is louter negatief: dat er geen oorlog
is gekomen. Het tweede echter is meer
positief: dat in de Westerse wereld de
wil tot eenheid steeds sterker wordt
en dat er een groeiend besef is, dat
alleen gezamenlijke krachtsinspanning
tot succes kan leiden.
Daar staan twee verliespunten te
genover. De groeiende militaire kracht
van de Sowjet-Unie en zijn satellieten
is het meest dreigende. Een- en
andermaal heeft Truman de wereld
doen weten, dat er in de Sowjet-Uniè
atoomontploffingen zijn geconstateerd,
wat er op wijst, dat men in dat land
koortsachtige pogingen doet om de
achterstand in te halen. De door spion
nen verkregen inlichtingen zullen
hiertoe ongetwijfeld het hunne hebben
bijgedragen. En een ander bewijs van
de groeiende kracht zijn de Mig-straal
jagers die de roden op het ogenblik in
Korea gebruiken en waarop de Ame
rikanen nog geen antwoord hebben
gevonden.
En het tweede verliespunt is de op
stand der Arabische landen. In fana
tiek nationalisme komen zij in verzet
tegen al dan niet vermeende onder
drukking en uitbuiting door „koloniale
imperialisten" en zij ontzien zich niet
een chantage-politiek te voeren door
te coquetterer, met het Kremlin. Dit
is misschien een minder direct gevaar
maar men kan er van overtuigd
zijn, dat de uitermate bekwame Rus
sische diplomaten en volksmenners al
les op alles zullen zetten om er het
maximale voordeel uit te puren!
HOEVELE MALEN is Korea in dit
afgelopen jaar niet voorpagina
nieuws geweest voor alle kranten? Het
was al direct zo in het begin van dit
jaar: MacArthur had in December 1950
alles op alles gezet om de eindover
winning te behalen en hij had zijn
troepen al de belofte gedaan dat zij
voor Kerstmis naar huis zouden kun
nen terugkeren. Hoe bedrogen kwam
hij uit, toen de Chinese „vrijwilligers"
zich als een lawine in de strijd wier
pen en de verbonden legers terugjoe
gen, Noord-Korea door, de 38ste breed
tegraad over, nog ten Zuiden van
Seoel, de reeds zo zwaar geteisterde
hoofdstad van Zuid-Korea! Het leek
nu op een vluchtmaar even on
verwacht als dit rode offensief was
begonnen, even onverwacht kwam het
tot staan. En langzaam maar zeker
drongen de troepen der Verenigde Na
ties weer naar het Noorden, weer de
breedtegraad over, in een gevecht met
steeds wisselende kansen.
Politieke beslissingen nodig.
Het was echter duidelijk, dat het
hele Korea-conflict in een nieuw sta-
MACARTHUR
hij ging
dium was gekomen, een stadium dat
nieuwe, politieke beslissingen vereiste.
Wekenlang dokterde men aan 't vraag
stuk hoe men het China van Mao tse
Toeng voor zijn interventie zou kunnen
straffen zonder in een oorlog met Rus
land te geraken. Op 20 Januari diende
de Verenigde Staten een resolutie in,
waarin China als agressor werd ge
brandmerkt en. waarin suggesties wer
den gedaan voor repressailles. Op 7 Fe
bruari eindelijk werd deze resolutie met
44 stemmen voor, 7 tegen en 9 onthou
dingen, goedgekeurd doch niet nadat
zij was verzacht met een Libanees
amendement, waarin werd voorgesteld
pas met sancties te beginnen, als de
reeds ingestelde commissie van goede
diensten geen vorderingen zou maken.
Met al zulk politiek gepraat echter,
is 'n generaal niet gediend. MacArthur
zag een vijand tegenover zich, die hij,
als een goed generaal, diende te ver
slaan. Maar hij oordeelde dat verslaan
een Amerikaan een ontvangst ten deel
gevallen in New York als deze grijze
oorlogsveteraan. En zelden ook is er
voor het Congres in Washington een re
de van zo overtuigende kracht gehou
den als die welke MacArthur na zijn
terugkeer ten best gal.
„Mijn soldaten vroegen mij zo
zei hij waarom wij de reeds be
reikte militaire voordelen moesten
prijsgeven. En hierop moest ik het
antwoord schuldig blijven. Sommi
gen zullen zeggen dat zulks nood
zakelijk was om uitbreiding van het
conflict te voorkomen, anderen om
te voorkomen, dat de Sowjet-Unie
zich in de strijd zou mengen. Zij
hebben het evenwel beide bij het
verkeerde eind, want China heeft
reeds alle beschikbare strijdkrach
ten in de strijd geworpen, terwijl
het zeer twijfelachtig is of de Rus
sen thans inderdaad zullen ingrij
pen. Evenals een cobra zal iedere
nieuwe vijand er waarschijnlijk de
voorkeur aan geven eerst dan toe
te slaan, wanneer hij van mening is,
dat de militaire balans overal ter
wereld in zijn voordeel is omgesla
gen!"
Zo sprak een, groot kenner van
de Aziatische problemen. Of hij dan
wel de politici het gelijk aan hun
kant hadden, zal de toekomst moe
ten leren. Maar zeker is het een
kwaad ding, dat een man van der
gelijke capaciteiten thans uit het
openbare leven is verdwenen. De
wereld mist hem node!
Op zoek naar een wapenstilstand.
De commissie van goede diensten van
de Verenigde Naties heeft niet veel be
reikt. Vredesbesprekingen kwamen pas
op gang na het initiatief van Jacob Ma-
lik, de Russische gedelegeerde in de
Veiligheidsraad. Nu zouden we U kun
nen meenemen op de lange weg naar
een wapenstilstand, die leidt via Kae-
song en Pan Moen Djon, een weg die
nog altijd niet tot het einde is afgelegd.
Maar U kent die weg van hoop en vrees
zo goed als wij. En U weet ook, dat het
niet om al die kleinigheden gaat, waar
over lang en breed wordt geconfereerd.
Het gaat er om of de Russen er voor
deel in zien, dat de strijd op Korea
wordt beëindigd. Zo lang ze daarvan
niet overtuigd zijn zullen ze de onder
handelingen rekken. En zo lang zal het
bloed vergoten worden van jonge man
nen, vechtend voor hun land en voor
hun ideaal. In een tijdperk, dat een
vredestijdperk genoemd wordt
LAAT ONS tegenover het kwade van
Korea iets goeds stellen: de groei
ende eenwording van Europa en het
sterker worden van de landen in At
lantisch verband. We weten het allen,
dat angst voor deze eenheid de basis
vormt en we weten ook, dat de gehoor-
te van een verenigd Europa en de ge
boorte van een Atlantische Unie ge-
een onmogelijkheid, als hem niet werd tl
toegestaan de bases, van welke uit de
Chinese communisten opereerden, met
bommen te bestoken. Daarmee was
ieder het wel eensmaar men ont
hield de generaal de toestemming hier
toe, bang als men was voor de gevol
gen. Vooral het Labour-regiem in En
geland voelde weinig voor deze metho
den, daar het onder druk van zijn lin
kervleugel nog altijd wel met de Sow-
jets wilde praten. En had Engeland niet
het rode bewind in China erkend?
Zo werd het conflict geboren tussen
de generaal en de politici, dat eindigde
in een terugroepen van MacArthur
naar Amerika, de meest opzienbarende
daad van het afgelopen jaar. Nooit is
Mossadeq trok naar de Ver. Staten, zo ziek als hij was. In het ziekenhuis
kreeg hij bezoek van de secretaris-generaal der Ver. Naties, Trygve Lie,
(midden) en de Iraanse vertegenwoordiger bij de v. N., Entezam (rechts).
boorte. Maar er worden vorderingen
gemaakt en dat is het voornaamste
U een overzicht te geven van de tien
tallen conferenties, besprekingen in
kleiner en in groter verband, is onmo
gelijk. Laten we slechts de toestand
oezien zoals die nu is en beginnen we
met Europa.
In dit oude werelddeel bestaat een
Raad van Ministers van Buitenlandse
Zaken, die tezamen als het ware een
ministerraad vormen van een nog niet
bestaand federatief Europa. Naast die
ministerraad staat de Assemblee van
Straatsburg, een lichaam, waarin de
parlementaire afgevaardigden van de
samenwerkende landen zitting hebben
en dat adviserende bevoegdheid heeft.
Een echt parlement is het nog niet, ook
,al gaat het er dikwijls heftig toe ge
tuige het aftreden van Spaak in de af
gelopen maand! De voornaamste te be
handelen problemen in het afgelopen
jaar zijn geweest het plan-Schuman ('n
kolen, en staal-pool) en het plan-Ple
ven (een Europees leger). Met 't plan-
Schuman is men al ver gevorderd: het
is al in tal van parlementen in behan
deling geweest. Nederland was het eer
ste land, dat het ontwerp goedkeurde
en in West-Duitsland wordt op het
ogenblik een heftige strijd gestreden
tussen Adenauer en zijn aanhangers en
de socialisten, die alleen maar aan een
verenigd Europa willen meewerken, als
aan Duitsland volkomen onafhankelijk
heid gegeven wordt.
Het plan-Pleven heeft heel wat meer
voeten in de aarde. Daar is allereerst
de FransDuitse tegenstelling en het
Franse wantrouwen, dat een herbewa
pening van Duitsland een gevaar voor
de vrede zal opleveren. En daar is ook
,de houding van Engeland, die hier
.waarder telt dan by het plan-Schu-
I nan.
Engeland.
Engeland heeft een veelbewogen jaar
achter de rug. Het begon met een re
bellie van de linkse socialist Bevan in
de gelederen van Labour. Bevan zag
geen heil in die enorme bewapenings-
Een demonstratie van Westerse eens
gezindheid was het sluiten van een
vredesverdrag met Japan. In het
opera-gebouw te San Francisco open
de Truman de conferentie.
inspanning: hij verkoos boter (in dit
geval sociale voorzieningen, zijn eigen
schepping) boven kanonnen. Hij trad af
als minister en werd een onberekenbaar
element in de Engelse socialistische
politiek, daar hij over een grote aan
hang beschikte.
Een tweede schok was het overlijden
van Ernest Bevin, de minister van Bui
tenlandse Zaken en lange tijd de afgod
van het Engelse publiek. Zijn ster was
al dalende, daar de gevolgen van zijn
toegeeflijke politiek reeds zichtbaar
werden, maar desalniettemin verwekte
zijn verscheiden grote ontroering. Her-
bert Morrison werd zijn opvolger
totdat Labour bij de algemene verkie
zingen werd verslagen en Anthony
Eden zijn plaats ging innemen.
Wie echter verwacht had, dat de
overwinning van Churchill een keer zou
betekenen in de Engelse buitenlandse
politiek, speciaal die ten aanzien van
de samenwerking met de andere Euro
pese landen, is bedrogen uitgekomen.
CHURCHILL
hij kwam
Churchill wil een actief deelnemer in
de Atlantische Unie zyn, maar bij een
Europese federatie is hij slechts toe
schouwer. Engeland is in de eerste
plaats lid van het Gemenebest en als
zodanig vormt het een eigen „wereld
deel"!
Zo is het plan-Pleven nog steeds in
een papieren stadium voor het wel
zijn van Europa mag men hopen dat
spoedig de letters door soldaten ver
vangen zullen zyn. Want nog altijd
geldt: „Als men vrede wil, bereide men
zich voor op oorlog!"
Atlantis.
Samen met Amerika en Canada vor
men de Europese landen de Atlantische
Unie. Ook die Atlantische Unie heeft
een leger, dat van generaal Eisenhower,
maar veel meer dan een papieren leger
is ook dat nog niet. Financiële moeilijk
heden zyn ernstige oorzaken van ver
traging. Daaruit is het verlangen gebo
ren verder t« gaan dan een alleen maar
militaire organisatie, 'n N.A.T.O. Diep
gaande besprekingen zijn gevoerd om
ook op ander gebied tot samenwerking
te komen met als uiteindelijk ideaal
een Atlantische Unie. Een moeizaam te
bereiken ideaal als men bedenkt, dat
dit een gezinsverband wordt tussen een
zeer rijke en een tamelijk rijke broer
en een aantal zusjes, die het zout in de
pap nog niet verdienen en in alles van
die rijke broers afhankelijk zijn. Want
zo is de feitelijke situatie toch tussen
Amerika en Canada enerzijds en de
Europese landen, Engeland incluis, an
derzijds.
Dat kan veranderen, wanneer die
Europese landen zich verenigen tot
een federatief Europa, En zo leidt
de weg naar een Atlantis, droom
beeld der toekomst, derhalve over
een verenigd Europa, Waarbij En
geland de keus heeft óf te zien dat
het op eigen kracht een gelijkwaar
dige partner wordt van de grootte
van Canada b.v„ óf zich bij Europa
aan te sluiten. De reis naar Ameri
ka, die Churchill inmiddels begon
nen is, zal daarin mogelijk licht
brengen.
Tussen die beide groot
machten, de Westerse democra
tieën enerzijds met de Ver. Staten als
leider en anderzijds het Russische des
potisme, dat belichaamd wordt in de
figuur van Stalin, de dictator, staat een
groep van landen, die óf trachten zich
afzijdig te houden, een neutraal blok te
vormen, óf van dat conflict zelf beter
te worden. Dat is niets abnormaals:
ook in het leven van iedere dag komt
men dat tegen. Het is ook niet iets
minderwaardigs: men kan het de Ara
bische landen toch onmogelijk kwalijk
nemen, dat zij streven naar een grotere
onafhankelijkheid en naar meer zelf
standigheid. Dit is een proces dat alle
eeuwen door gegaan is: wereldrijken
kwamen op, overheersten andere, en
verzonken en in vele gevallen namen
de overheersten, geleerd door het voor
beeld, hun plaats in. Zo is in oude tij-
cien het Perzische rijk ten onder ge
gaan, het Griekse, het Romeinse, het
Spaanse, enz. enz.
In de laatste jaren, speciaal de ja
ren na de oorlog, heeft men zo het
Engelse Imperium zien afbrokkelen
coor de zelfstandigheid van India, Pa
kistan en Birma. Zo is het Nederland
se rijk zijn Oost-Indisch grondgebied
awijt geraakt en diezelfde tol is
Frankrijk bezig te betalen.
Wat echter het gróte bezwaar is te
gen het gedrag van die landen, die na
de oorlog naar zelfstandigheid ge
streefd hebben en dat waren veelal
ae Mohammedaanse is, dat zij mis
bruik gemaakt hebben van de dwang
positie, waarin de Westelijke landen
verkeerden. India, Pakistan en Birma
kan men dit verwijt niet maken: zij
zijn zelfstandig geworden, toen èn hun
leiders èn het moederland de tijd daar
voor rijp achtten (al bekruipt nu wel
eens ieder de twijfel, die ziet hoa
moeilijk het geschil om Kasjmir tot
een oplossing komt!). Indonesië treft
dat verwijt wel: Sukarno en de zijnen
hebben ons de zelfstandigheid afge
dwongen op een ogenblik, dat wij niet
of zeer moeilijk bij machte waren ta
weigeren. De ge olgen? Een chaos, dia
rechtstreeks leidt naar een communis
tische staatsgreep, tenzij er door het
buitenland opnieuw zou worden inge
grepen.
Het Midden-Oosten.
Datzelfde heeft men in het afgelopen
jaar zien gebeuren: Perzië greep naat
een groter welvaart door zyn natuur
lijke rijkdommen, de olie, te nationali
seren. Het greep te hoog! Wel hebben
de Engelsen het land verlaten, maar de
tijd lijkt niet ver meer, dat het land ten
prooi wordt aan een chaotische burger
oorlog en dat de goed georganiseer
de communistische groepen als over
winnaars uit die strijd te voorschijn
zullen komen, lijkt nauwelijks twijfel
achtig!
Egypte greep naar het Suez-kanaal
en naar de Soedan. Het heeft te hoog
gegrepen, want niemand vertrouwt hen
het beheer van dit strategisch zo be
langrijke kanaal toe. Zij zijn nog niet
bij machte gebleken om tezamen met
andere Arabische landen een by elkaar
geraapt Israëlisch leger op de knieën
te dwingen (gelukkig!) hoe zullen
zij dan in staat zijn het Suez-kanaal
tegen een eventuele aanvaller te ver
dedigen! Deze wereld, samengebracht
in de Arabische Liga, is door en door
corrupt en deinst voor geen kwaad te
rug. Koning Abdullah van Jordanië is,
misschien niet direct maar toch zeker
indirect, het slachtoffer geworden van
hun kuiperyen en staatsgrepen als in
Irak zijn er eveneens het gevolg van.
Met deze landen eerlyk samen te
werken is welhaast onmogelijk en het
zou een grote fout zijn als de Weste
lijken op deze „bondgenoten" hun Mid
dellandse Zee-commando grondden, de
zo belangrijke verdedigingslinie van
Afrika. Dan is samenwerking met lan
den als Griekenland en Turkye en ook
met Spanje van groter nut, ook al heeft
het laatste dan nog zoveel oppositie
verwekt!
Deze Arabische landen plegen chan
tage en Rusland speelt zijn spel met
hen. Als de tijd rijp is zullen zij ten
prooi vallen aan de Russische politiek
en op zijn minst als een doorgangsweg
dienen naar Afrika en mogelijk India.
Daarom is de opkomst dezer Arabische
landen, hoewel op zichzelf toe te
juichen, thans een nadeel, een verlies
punt van het afgelopen jaar. Het ont
waken is als verschijnsel goed maar
de leiders deugen niet!
\X7ACHTER, wat is er van de
nacht? Komt de dageraad
of is het slechts een lichtspel, dat
straks verdwijnen zal en ons op
nieuw zal achterlaten in een ver
woestende duisternis?"
U weet het antwoord niet en wij
weten dat antwoord niet. Wij kun
nen slechts de' feiten wikken en te
gen elkaar afwegen en zeggen: dit
jaar heeft ons toch meer winst dan
verlies gebracht. Het wordt lichter
in het Oosten! Maar Eén is er die
het wel weet: God in de hemel. Hij
is het die deze wereld bestuurt en
leidt. Laat ons dan besluiten met de
opdracht, die Hij ons gaf in het
hoofdstuk, waaruit we zo juist en
kele regels citeerden: „Waakt dan,
want ge weet niet in welke ure Uw
Heere komen zal