Een worsteling om vrede langs de rand van een afgrond 1273 pZoom Balans van het jaar dat voorbij ging De Westerse democratieën streven naar groter eenheid, terwijl de Russen koortsachtig werken aan de vervolmaking van hun atoombom HET ONTSLAG VAN MACARTHUR WAS MISSCHIEN DE BELANGRIJKSTE BESLISSING Ik... en de rest wereld! van de BRT! I ouderdom van bij- Korea» Atlantis of turopa? Ontwaken der Arabi sche landen» Maandag 31 Dec. 1951 ZEEUWSCH DAGBLAD olenaar iondorser loondorser Echtgen., tabak SSFXE. gt, comm. [burg nier, „De Wael" Echtg., melkh. i Echtg., melkh. Zn, timmerm. en Echtgenote Echtg., slager _aas, smederij i Echtg., melkh. ;n en Echtgen. ;n Echtgenote Echtg.,winkel, ■n Echtge., bode i Echtgenote ter, fruithandel Markt a Echtg., landb. oud-kassier ■n Echtgenote 8 zacht en kalm fan, Vader, Be- Jn Overgrootvader JBLOED Sr. IBLOED—JOBSE Jecember 1951 •2. tal plaats hebben Januari 1952 des 2 uur vanaf het Lid geven wij ken- jrlijden van onze nede-oprichter en heer pBLOED Sr. van bijna 82 jaar. [ie firma ed Zonen GOEDBLOED —JOEDBLOED Jr. (GOEDBLOED December 1951 hl plaats hebben panuari 1952, des uur vanaf het I Singel 22. lij kennis van het pze geachte oud- LOED Sr. kei der Firma tOED ZONEN fek en Houthandel kcember 1951, SVAX. is onze zaak JAKI 1953 om LOED ZONEN |n Houthandel ngel 28. EEN MENS staat 's ochtends op na een nacht van slapen. Die slaap heeft hem goed gedaan. Moe is hij gis teren in bed gerold na een dag van hard werken. Nu kan hij er weer te gen: de nieuwe dag lacht hem toe en vol goede moed begint hij. Hij ont bijt en dankt God voor dit dagelijks brood, hij doet zijn werk, eet en drinkt en als het avond is doet hij wat zijn aard hem ingeeft: de een leest een boek of speelt een spelletje met zijn vrouw en kinderen, de ander gaat naar een vergadering en een derde studeert omdat hij vooruit wil komen in de wereld. Zo gaat het vandaag, zo gaat het morgen, zo gaat het overmorgen. De ene dag is er voorspoed, een andere dag tegenslag, extra zorg soms en soms fel verdriet. Maar het leven gaat ver der, altijd maar verder. Tijd om stil te staan is er nauwelijks. Dan komt er een oudejaarsdag, een oudejaarsavond en een nieuwjaarsdag. Vreemde uren zijn dat, want je denkt meer dan anders aan jezelf, aan je leven in het afgelopen jaar en aan je toekomstverwachtingen voor het ko mende jaar. De een heeft die speciale wens en de ander een andere. De zieke hoopt in het komende jaar op beterschap, de werkloze op werk, de woningzoekende op een woning, op dat hij eindelijk eens kan trouwen na een te lange verloving. En dan begint op die tweede Januari weer de maalstroom van de tijd te draaien: de dokter komt de zieke be zoeken, de werkloze schrijft zijn zo veelste sollicitatiebrief, de woningzoe kende gaat nog maar eens met de huisvestingsambtenaar praten. En de tijd gaat voort; vliegt voort in een niet te keren vaart: Januari.... Fe bruari. Maart.de zomer.de herfst.de winter.en het is weer 31 December. Weer is het jaar voorbij en weer staart men een ogenblik te- rug- Weet men nog wat men die eerste Januari gewenst heeft? Of is die wens al lang vervuld en koestert men weer een nieuwe? Is de zieke genezen en zoekt hij nu werk? Zoekt de werkloze al weer een andere, een betere baan? En is de woningzoekende niet tevre den met zijn woning en wil hij nu een andere? DUIZENDEN, millioenen mensen leven zo leven we eigenlijk niet allemaal zo? Is het bij ieder mens niet: Ik.en de rest van de wereld? O ja, we weten natuurlijk, dat in dat afge lopen jaar daar in Amerika een ze- k .re generaal MacArthur is afgezet, omdat de leidende politici het niet eens waren met zijn doelstellingen maar wat heeft het ons eigenlijk ge ïnteresseerd? Even hebben we mis schien beseft, dat hier een besluit ge nomen werd, waarmee vrede en oor log mogelijk gemoeid was maar er is geen oorlog gekomen en dus hebben we ons er niet verder in verdiept. Met een soort sportieve belangstelling heb ben we de verkiezingen in Engeland gevolgd: de een is blij geweest met de terugkeer van Churchill en de an der had het liever anders gezien maar over de consequenties van die verkiezing hebben we eigenlijk niet nagedacht. Het zou wel komen zoals het komen moest! We hebben gehoord, dat er daar er gens rond de Middellandse Zee een koning vermoord is, dat er staatsgre pen zijn gepleegd; misschien hebben we met een heimelijk gevoel van vol doening gevolgd hoe de zieke Mossa deq de Engelsen uit zijn land heeft gejaagd en mogelijk voelen we nu ook voldoening, nu blijkt, dat die man Mossadeq zelf met de brokken zit! En we weten, dat het daar in Egypte en in de Soedan, in Marokko en in Syrië helemaal niet botert. Maar dat dat dodelijke schot een derde wereld brand had kunnen veroorzaken en dat die slimmigheidjes van een Mossadeq en een Faroek de Russen in de kaart spelen en aldus een Russische aanval misschien een stap dichter bij brengen och, waarom zouden we over dat alles gaan piekeren! Wij kunnen er toch niets aan veranderen! Als wij nu maar voor onszelf zorgen en voor hen die aan onze zorgen zijn toevertrouwd, dan hebben wij wel onze plicht ge daan. Tja, wat er verder in de wereld gebeurt, dat is de zaak van de daar voor verantwoordelijke lieden. En van God, Die de wereld bestuurt. Waarbij we het eigenlijk zo'n beetje als Gods plicht zien, dat Hij bij dat besturen ons een beetje in de kaart speelt! T S ER tegen dit alles iets in te 1 brengen? Hadden wij dan iets aan de gang van zaken in dit afgelopen jaar 1951 kunnen veranderen? Neen, wij niet. Maar God wel! Deze wereld worstelt om het behoud van de vrede, maar steeds dichter nadert zij de drem pel. waarachter een zee van ellende verborgen ligt; een derde wereldoor log. Is die worsteling om de vrede ook uw worsteling? Allereerst een gebeds worsteling: God is de machtige, die die vrede kan schenken, maar.God iwil gebeden zijn. Ook door U, juist |door U omdat U een Christen bent! En daarnaast door Uw meeleven. [>traks moet U naar de stembus, moet Uw afgevaardigden kiezen voor vier Jeuwe jaren. In die periode vallen pogelijk beslissingen over Europa's jfemvording, over een Atlantische Bple> over federalisatie en liberalisa- tWeet U niet wat dit alles bete- it? Hoe kunt U dan op verantwoor- wijze Uw stem uitbrengen? Die die misschien beslissend kan zijn vo r een bezetting van een plaats in de Kamer door Uw afgevaardigde of docr een ander. En de stem van Uw jWevaardigde kan misschien beslis- se| 1 zijn voor het al dan niet tot stand korien van een Atlantische Unie. En aal dan niet tot stand komen kan ssen over vrede of oorlog. Is dit [l een theoretisch geval? Inderdaad, dient ook slechts om U te be wij- dat Uw medeleven met het we- ebeuren een eis is. Het „Ik een hele tijd niets.en dan de van de wereld" is funest. Besef n ga in dat besef het nieuwe WACHTER, WAT IS ER VAN DE NACHT?" „Zie, de dageraad komt maar het is nog nacht!" De mens, staande op de drempel, die het voorbij gegane jaar scheidt van het nieuwe, dat voor hem ligt, is als die wachter. Achter hem ligt de nacht, een nacht van twee wereldoorlogen. In die tijd is het hem geweest, alsof er geen maan en geen sterren meer bestonden, alsof de wereld was ondergegaan in een nooit meer eindigende duisternis. Die oorlogen zijn voorbij gegaan: de dikke duisternis ging wijken voor de komende dageraad. En nu staat daar die wachter op de trans van zijn stad, de wereld, en met koortsachtige ogen zoekt hij de horizon af: daar, in het Oosten, moeten toch eens de eerste lichtstralen zichtbaar wor den, moet toch eens de zon als met zachtgetint palet de hemel kleuren! De mensheid wacht op de zon van de vrede. Zij staart en. staartzonder te weten of die eerste lichtglans, die zij voor de dageraad hield, geen bedrog is geweest, niet een even door de wolken breken van het maanlichtzonder te weten of het niet straks opnieuw nacht zal worden, zwarter, donkerder, verwoestender dan te voren! A LS EEN DOEM ligt over de mensheid de angst voor een derde wereldkrijg en zoals een mens in zyn angst tot grote inspanningen in staat is, zo worstelt ook de mensheid om de vrede; niet het behoud van de vrede, want vrede is er niet. Het verkrijgen van die vrede is het doel. En het beangstigende is, dat die worsteling gevoerd wordt aan de rand van de afgrond. Eén misstap en de wereld zal vallen in de bodemloze diepte, die atoomoorlog heet en waar van niemand kan voorspellen, hoe de afloop zal zyn en of er zelfs wel een afloop zal zijn, want onwaarschijnlijk is het niet dat d.e mensheid in die oorlog haar eigen graf graaft, waaruit opstaan noch voor overwonnene noch vooi overwinnaar mogelijk is. Worsteling om de vrede maar laten we ons toch één ding heei duidelijk voor ogen stellen: wat wy nastreven is geen echte, eerlijke vrede. We weten maar al te goed dat die buiten ons bereik ligt. Wat wij zoeken is een surrogaat, een wapenstilstand, een mogelijkheid om zonder oorlog verder te kunnen leven. Echte vrede, die gebaseerd is op begrip en waardering voor elkaar ach, we weten, dat die er op deze aarde nooit zal zijn, omdat die vrede moet voort komen uit het mensenhart, door Gods genade. En we kennen het Bijbelwoord, dat spreekt van oorlogen en geruchten van oorlogen, van hongersnoden en aardbevingen en pestilentiën. En we kennen de tekst die volgt: „Doch al die dingen zyn maar een beginsel der smarten!" Is dat een reden om pessimistisch te zijn Om niet te werken voor het ideaal, zelfs als dat ideaal onbereikbaar is, zelfs als men weet dat die vrede maar een surrogaatvrede kan zijn? Dat mag nooit! Voor het goede te werken is altijd plicht. En als men zo het achter ons liggende jaar beziet, dan mag men constateren, dat er hard, heel hard aan het goede gewerkt is. En dan mag men hopen, dat men in het komende jaar op die ingeslagen weg zal voortgaan. y WEE WINSTPUNTEN heeft het afgelopen jaar gebracht. Het eerste is louter negatief: dat er geen oorlog is gekomen. Het tweede echter is meer positief: dat in de Westerse wereld de wil tot eenheid steeds sterker wordt en dat er een groeiend besef is, dat alleen gezamenlijke krachtsinspanning tot succes kan leiden. Daar staan twee verliespunten te genover. De groeiende militaire kracht van de Sowjet-Unie en zijn satellieten is het meest dreigende. Een- en andermaal heeft Truman de wereld doen weten, dat er in de Sowjet-Uniè atoomontploffingen zijn geconstateerd, wat er op wijst, dat men in dat land koortsachtige pogingen doet om de achterstand in te halen. De door spion nen verkregen inlichtingen zullen hiertoe ongetwijfeld het hunne hebben bijgedragen. En een ander bewijs van de groeiende kracht zijn de Mig-straal jagers die de roden op het ogenblik in Korea gebruiken en waarop de Ame rikanen nog geen antwoord hebben gevonden. En het tweede verliespunt is de op stand der Arabische landen. In fana tiek nationalisme komen zij in verzet tegen al dan niet vermeende onder drukking en uitbuiting door „koloniale imperialisten" en zij ontzien zich niet een chantage-politiek te voeren door te coquetterer, met het Kremlin. Dit is misschien een minder direct gevaar maar men kan er van overtuigd zijn, dat de uitermate bekwame Rus sische diplomaten en volksmenners al les op alles zullen zetten om er het maximale voordeel uit te puren! HOEVELE MALEN is Korea in dit afgelopen jaar niet voorpagina nieuws geweest voor alle kranten? Het was al direct zo in het begin van dit jaar: MacArthur had in December 1950 alles op alles gezet om de eindover winning te behalen en hij had zijn troepen al de belofte gedaan dat zij voor Kerstmis naar huis zouden kun nen terugkeren. Hoe bedrogen kwam hij uit, toen de Chinese „vrijwilligers" zich als een lawine in de strijd wier pen en de verbonden legers terugjoe gen, Noord-Korea door, de 38ste breed tegraad over, nog ten Zuiden van Seoel, de reeds zo zwaar geteisterde hoofdstad van Zuid-Korea! Het leek nu op een vluchtmaar even on verwacht als dit rode offensief was begonnen, even onverwacht kwam het tot staan. En langzaam maar zeker drongen de troepen der Verenigde Na ties weer naar het Noorden, weer de breedtegraad over, in een gevecht met steeds wisselende kansen. Politieke beslissingen nodig. Het was echter duidelijk, dat het hele Korea-conflict in een nieuw sta- MACARTHUR hij ging dium was gekomen, een stadium dat nieuwe, politieke beslissingen vereiste. Wekenlang dokterde men aan 't vraag stuk hoe men het China van Mao tse Toeng voor zijn interventie zou kunnen straffen zonder in een oorlog met Rus land te geraken. Op 20 Januari diende de Verenigde Staten een resolutie in, waarin China als agressor werd ge brandmerkt en. waarin suggesties wer den gedaan voor repressailles. Op 7 Fe bruari eindelijk werd deze resolutie met 44 stemmen voor, 7 tegen en 9 onthou dingen, goedgekeurd doch niet nadat zij was verzacht met een Libanees amendement, waarin werd voorgesteld pas met sancties te beginnen, als de reeds ingestelde commissie van goede diensten geen vorderingen zou maken. Met al zulk politiek gepraat echter, is 'n generaal niet gediend. MacArthur zag een vijand tegenover zich, die hij, als een goed generaal, diende te ver slaan. Maar hij oordeelde dat verslaan een Amerikaan een ontvangst ten deel gevallen in New York als deze grijze oorlogsveteraan. En zelden ook is er voor het Congres in Washington een re de van zo overtuigende kracht gehou den als die welke MacArthur na zijn terugkeer ten best gal. „Mijn soldaten vroegen mij zo zei hij waarom wij de reeds be reikte militaire voordelen moesten prijsgeven. En hierop moest ik het antwoord schuldig blijven. Sommi gen zullen zeggen dat zulks nood zakelijk was om uitbreiding van het conflict te voorkomen, anderen om te voorkomen, dat de Sowjet-Unie zich in de strijd zou mengen. Zij hebben het evenwel beide bij het verkeerde eind, want China heeft reeds alle beschikbare strijdkrach ten in de strijd geworpen, terwijl het zeer twijfelachtig is of de Rus sen thans inderdaad zullen ingrij pen. Evenals een cobra zal iedere nieuwe vijand er waarschijnlijk de voorkeur aan geven eerst dan toe te slaan, wanneer hij van mening is, dat de militaire balans overal ter wereld in zijn voordeel is omgesla gen!" Zo sprak een, groot kenner van de Aziatische problemen. Of hij dan wel de politici het gelijk aan hun kant hadden, zal de toekomst moe ten leren. Maar zeker is het een kwaad ding, dat een man van der gelijke capaciteiten thans uit het openbare leven is verdwenen. De wereld mist hem node! Op zoek naar een wapenstilstand. De commissie van goede diensten van de Verenigde Naties heeft niet veel be reikt. Vredesbesprekingen kwamen pas op gang na het initiatief van Jacob Ma- lik, de Russische gedelegeerde in de Veiligheidsraad. Nu zouden we U kun nen meenemen op de lange weg naar een wapenstilstand, die leidt via Kae- song en Pan Moen Djon, een weg die nog altijd niet tot het einde is afgelegd. Maar U kent die weg van hoop en vrees zo goed als wij. En U weet ook, dat het niet om al die kleinigheden gaat, waar over lang en breed wordt geconfereerd. Het gaat er om of de Russen er voor deel in zien, dat de strijd op Korea wordt beëindigd. Zo lang ze daarvan niet overtuigd zijn zullen ze de onder handelingen rekken. En zo lang zal het bloed vergoten worden van jonge man nen, vechtend voor hun land en voor hun ideaal. In een tijdperk, dat een vredestijdperk genoemd wordt LAAT ONS tegenover het kwade van Korea iets goeds stellen: de groei ende eenwording van Europa en het sterker worden van de landen in At lantisch verband. We weten het allen, dat angst voor deze eenheid de basis vormt en we weten ook, dat de gehoor- te van een verenigd Europa en de ge boorte van een Atlantische Unie ge- een onmogelijkheid, als hem niet werd tl toegestaan de bases, van welke uit de Chinese communisten opereerden, met bommen te bestoken. Daarmee was ieder het wel eensmaar men ont hield de generaal de toestemming hier toe, bang als men was voor de gevol gen. Vooral het Labour-regiem in En geland voelde weinig voor deze metho den, daar het onder druk van zijn lin kervleugel nog altijd wel met de Sow- jets wilde praten. En had Engeland niet het rode bewind in China erkend? Zo werd het conflict geboren tussen de generaal en de politici, dat eindigde in een terugroepen van MacArthur naar Amerika, de meest opzienbarende daad van het afgelopen jaar. Nooit is Mossadeq trok naar de Ver. Staten, zo ziek als hij was. In het ziekenhuis kreeg hij bezoek van de secretaris-generaal der Ver. Naties, Trygve Lie, (midden) en de Iraanse vertegenwoordiger bij de v. N., Entezam (rechts). boorte. Maar er worden vorderingen gemaakt en dat is het voornaamste U een overzicht te geven van de tien tallen conferenties, besprekingen in kleiner en in groter verband, is onmo gelijk. Laten we slechts de toestand oezien zoals die nu is en beginnen we met Europa. In dit oude werelddeel bestaat een Raad van Ministers van Buitenlandse Zaken, die tezamen als het ware een ministerraad vormen van een nog niet bestaand federatief Europa. Naast die ministerraad staat de Assemblee van Straatsburg, een lichaam, waarin de parlementaire afgevaardigden van de samenwerkende landen zitting hebben en dat adviserende bevoegdheid heeft. Een echt parlement is het nog niet, ook ,al gaat het er dikwijls heftig toe ge tuige het aftreden van Spaak in de af gelopen maand! De voornaamste te be handelen problemen in het afgelopen jaar zijn geweest het plan-Schuman ('n kolen, en staal-pool) en het plan-Ple ven (een Europees leger). Met 't plan- Schuman is men al ver gevorderd: het is al in tal van parlementen in behan deling geweest. Nederland was het eer ste land, dat het ontwerp goedkeurde en in West-Duitsland wordt op het ogenblik een heftige strijd gestreden tussen Adenauer en zijn aanhangers en de socialisten, die alleen maar aan een verenigd Europa willen meewerken, als aan Duitsland volkomen onafhankelijk heid gegeven wordt. Het plan-Pleven heeft heel wat meer voeten in de aarde. Daar is allereerst de FransDuitse tegenstelling en het Franse wantrouwen, dat een herbewa pening van Duitsland een gevaar voor de vrede zal opleveren. En daar is ook ,de houding van Engeland, die hier .waarder telt dan by het plan-Schu- I nan. Engeland. Engeland heeft een veelbewogen jaar achter de rug. Het begon met een re bellie van de linkse socialist Bevan in de gelederen van Labour. Bevan zag geen heil in die enorme bewapenings- Een demonstratie van Westerse eens gezindheid was het sluiten van een vredesverdrag met Japan. In het opera-gebouw te San Francisco open de Truman de conferentie. inspanning: hij verkoos boter (in dit geval sociale voorzieningen, zijn eigen schepping) boven kanonnen. Hij trad af als minister en werd een onberekenbaar element in de Engelse socialistische politiek, daar hij over een grote aan hang beschikte. Een tweede schok was het overlijden van Ernest Bevin, de minister van Bui tenlandse Zaken en lange tijd de afgod van het Engelse publiek. Zijn ster was al dalende, daar de gevolgen van zijn toegeeflijke politiek reeds zichtbaar werden, maar desalniettemin verwekte zijn verscheiden grote ontroering. Her- bert Morrison werd zijn opvolger totdat Labour bij de algemene verkie zingen werd verslagen en Anthony Eden zijn plaats ging innemen. Wie echter verwacht had, dat de overwinning van Churchill een keer zou betekenen in de Engelse buitenlandse politiek, speciaal die ten aanzien van de samenwerking met de andere Euro pese landen, is bedrogen uitgekomen. CHURCHILL hij kwam Churchill wil een actief deelnemer in de Atlantische Unie zyn, maar bij een Europese federatie is hij slechts toe schouwer. Engeland is in de eerste plaats lid van het Gemenebest en als zodanig vormt het een eigen „wereld deel"! Zo is het plan-Pleven nog steeds in een papieren stadium voor het wel zijn van Europa mag men hopen dat spoedig de letters door soldaten ver vangen zullen zyn. Want nog altijd geldt: „Als men vrede wil, bereide men zich voor op oorlog!" Atlantis. Samen met Amerika en Canada vor men de Europese landen de Atlantische Unie. Ook die Atlantische Unie heeft een leger, dat van generaal Eisenhower, maar veel meer dan een papieren leger is ook dat nog niet. Financiële moeilijk heden zyn ernstige oorzaken van ver traging. Daaruit is het verlangen gebo ren verder t« gaan dan een alleen maar militaire organisatie, 'n N.A.T.O. Diep gaande besprekingen zijn gevoerd om ook op ander gebied tot samenwerking te komen met als uiteindelijk ideaal een Atlantische Unie. Een moeizaam te bereiken ideaal als men bedenkt, dat dit een gezinsverband wordt tussen een zeer rijke en een tamelijk rijke broer en een aantal zusjes, die het zout in de pap nog niet verdienen en in alles van die rijke broers afhankelijk zijn. Want zo is de feitelijke situatie toch tussen Amerika en Canada enerzijds en de Europese landen, Engeland incluis, an derzijds. Dat kan veranderen, wanneer die Europese landen zich verenigen tot een federatief Europa, En zo leidt de weg naar een Atlantis, droom beeld der toekomst, derhalve over een verenigd Europa, Waarbij En geland de keus heeft óf te zien dat het op eigen kracht een gelijkwaar dige partner wordt van de grootte van Canada b.v„ óf zich bij Europa aan te sluiten. De reis naar Ameri ka, die Churchill inmiddels begon nen is, zal daarin mogelijk licht brengen. Tussen die beide groot machten, de Westerse democra tieën enerzijds met de Ver. Staten als leider en anderzijds het Russische des potisme, dat belichaamd wordt in de figuur van Stalin, de dictator, staat een groep van landen, die óf trachten zich afzijdig te houden, een neutraal blok te vormen, óf van dat conflict zelf beter te worden. Dat is niets abnormaals: ook in het leven van iedere dag komt men dat tegen. Het is ook niet iets minderwaardigs: men kan het de Ara bische landen toch onmogelijk kwalijk nemen, dat zij streven naar een grotere onafhankelijkheid en naar meer zelf standigheid. Dit is een proces dat alle eeuwen door gegaan is: wereldrijken kwamen op, overheersten andere, en verzonken en in vele gevallen namen de overheersten, geleerd door het voor beeld, hun plaats in. Zo is in oude tij- cien het Perzische rijk ten onder ge gaan, het Griekse, het Romeinse, het Spaanse, enz. enz. In de laatste jaren, speciaal de ja ren na de oorlog, heeft men zo het Engelse Imperium zien afbrokkelen coor de zelfstandigheid van India, Pa kistan en Birma. Zo is het Nederland se rijk zijn Oost-Indisch grondgebied awijt geraakt en diezelfde tol is Frankrijk bezig te betalen. Wat echter het gróte bezwaar is te gen het gedrag van die landen, die na de oorlog naar zelfstandigheid ge streefd hebben en dat waren veelal ae Mohammedaanse is, dat zij mis bruik gemaakt hebben van de dwang positie, waarin de Westelijke landen verkeerden. India, Pakistan en Birma kan men dit verwijt niet maken: zij zijn zelfstandig geworden, toen èn hun leiders èn het moederland de tijd daar voor rijp achtten (al bekruipt nu wel eens ieder de twijfel, die ziet hoa moeilijk het geschil om Kasjmir tot een oplossing komt!). Indonesië treft dat verwijt wel: Sukarno en de zijnen hebben ons de zelfstandigheid afge dwongen op een ogenblik, dat wij niet of zeer moeilijk bij machte waren ta weigeren. De ge olgen? Een chaos, dia rechtstreeks leidt naar een communis tische staatsgreep, tenzij er door het buitenland opnieuw zou worden inge grepen. Het Midden-Oosten. Datzelfde heeft men in het afgelopen jaar zien gebeuren: Perzië greep naat een groter welvaart door zyn natuur lijke rijkdommen, de olie, te nationali seren. Het greep te hoog! Wel hebben de Engelsen het land verlaten, maar de tijd lijkt niet ver meer, dat het land ten prooi wordt aan een chaotische burger oorlog en dat de goed georganiseer de communistische groepen als over winnaars uit die strijd te voorschijn zullen komen, lijkt nauwelijks twijfel achtig! Egypte greep naar het Suez-kanaal en naar de Soedan. Het heeft te hoog gegrepen, want niemand vertrouwt hen het beheer van dit strategisch zo be langrijke kanaal toe. Zij zijn nog niet bij machte gebleken om tezamen met andere Arabische landen een by elkaar geraapt Israëlisch leger op de knieën te dwingen (gelukkig!) hoe zullen zij dan in staat zijn het Suez-kanaal tegen een eventuele aanvaller te ver dedigen! Deze wereld, samengebracht in de Arabische Liga, is door en door corrupt en deinst voor geen kwaad te rug. Koning Abdullah van Jordanië is, misschien niet direct maar toch zeker indirect, het slachtoffer geworden van hun kuiperyen en staatsgrepen als in Irak zijn er eveneens het gevolg van. Met deze landen eerlyk samen te werken is welhaast onmogelijk en het zou een grote fout zijn als de Weste lijken op deze „bondgenoten" hun Mid dellandse Zee-commando grondden, de zo belangrijke verdedigingslinie van Afrika. Dan is samenwerking met lan den als Griekenland en Turkye en ook met Spanje van groter nut, ook al heeft het laatste dan nog zoveel oppositie verwekt! Deze Arabische landen plegen chan tage en Rusland speelt zijn spel met hen. Als de tijd rijp is zullen zij ten prooi vallen aan de Russische politiek en op zijn minst als een doorgangsweg dienen naar Afrika en mogelijk India. Daarom is de opkomst dezer Arabische landen, hoewel op zichzelf toe te juichen, thans een nadeel, een verlies punt van het afgelopen jaar. Het ont waken is als verschijnsel goed maar de leiders deugen niet! \X7ACHTER, wat is er van de nacht? Komt de dageraad of is het slechts een lichtspel, dat straks verdwijnen zal en ons op nieuw zal achterlaten in een ver woestende duisternis?" U weet het antwoord niet en wij weten dat antwoord niet. Wij kun nen slechts de' feiten wikken en te gen elkaar afwegen en zeggen: dit jaar heeft ons toch meer winst dan verlies gebracht. Het wordt lichter in het Oosten! Maar Eén is er die het wel weet: God in de hemel. Hij is het die deze wereld bestuurt en leidt. Laat ons dan besluiten met de opdracht, die Hij ons gaf in het hoofdstuk, waaruit we zo juist en kele regels citeerden: „Waakt dan, want ge weet niet in welke ure Uw Heere komen zal

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1951 | | pagina 5