Berlijns filosoof voert een communistische terreur. bezielende strijd tegen Christeljjk-sociale cursus geopend. Komt Nederland per 1 Januari weer in de Veiligheidsraad Zijn kantoor centrum van menselijke ellende. Ontvoeringspogingen mislukt. Margery Lovell Kampfgruppe gegen Unmenschlichkeit. C. V. P. commissie veroor' deelt katholieke leiders. De arbeider en de nieuwe verantwoordelijkheid. Zweden en Denemarken stellen zich niet verkiesbaar. Woensdag 20 September 1950 PROTESTANTS CHRISTELIJK DAGBLAD Pagina 3 (Van onze speciale verslaggever) BKKLIJX, September 1950. In een stille buitenwijk van Ber lijn zetelt de Kampfgruppe gegen Unmenschlichkeit. Er is nie mand In de buurt, die niet het adres er van weet. En negen van de tien mensen, die enigszins weifelend het station uitkomen, moe ten erheen. De krantenverkoper op het plein laat me dan ook niet eens uitspreken als ik naar hem toe kom en zeg: „Können Sle mlr sagen wo „Die Kampfgruppe, Ja?.... links en rechtdoortien minu ten lopen". Het is een begrip hier. Op een kruispunt informeer Ik nog eens b(j twee vrouwen met boodschappentassen. „Die Ernst RlngstrasseV' „Sie suchen dr Hlldebrandt wie tweede straat links, eer ste huis". Tenslotte hebben de bomen ook pglen met Kampfgruppe gegen Unmenschlichkeit ernaast. Het kan niet missen. Het is een groot herenhuis. In een portaaltje schift een portier 4e bezoekers. Het is nogal ge heimzinnig. Een voor een komt men oinnen. Aan de wand hangt een waarschuwing met Pas op uw woorden en een afschrikwekken de poster met uitgemergelde mannen en vrouwen achter prik keldraad. Eerst een legitimatie produceren. De portier veront schuldigt z'rii ernaar te moeten De Berlijnse kranten heb ben een dagelijkse rubriek, waarin ze vermelden hoeveel man nan de Oost-Duitse Volkspolitie naar het Wes ten gevlucht zijn. In een en kel zinnetje staat er: Gestern drei Vopos nach Westberlin. In totaal zijn er al ver over de duizend van de Volkspo litie gedeserteerd. Niet allen worden echter met open ar men ontvangen. Er zijn erbij, die ondanks verschrikkelijke angstverhalen en in hun schoenen verborgen dreig brieven van de communisten meteen opgesloten worden. Zij zijn de spionnen, die de Russen regelmatig naarWest- Berlijn sturen Dr (in de filosofie) Rainer Hilae- brandt, de 35-jarige leider van de Kampfgruppe gegen Un- .menschlichkeit, staatsvijand nummer één van de communis ten in Oost-Duitsland. vragen Er zijn maar al te veel spionnen, die onder het mom van vluchteling in de groep trachten binnen te dringen. Daarom is men uiterst voorzichtig. „Wilt u mij volgen7" zegt de portier na telefonisch overleg met de secretaresse van dr Hllde brandt. Achter hem aan loop ik door gangen, over trappen en weer door gangen. En overal zit ten mensen op banken te wach ten. Op een portaal. In een nis onder de trap. Stil staren ze voor zich op de vloer. Als er iemand langs komt lichten ze even .nieuwsgierig hei hoofd. Sommige gezichten verraden spanning. An dere angst. Er wordt weinig ge sproken. Het geheel heeft iets sinisters. „Nog één trap", kondigt de por tier aan. Tenslotte komen we op een zol der. Een juffrouw neemt mijn kaartje aan. Even later brengt ze me in een kamer. Een uiterst een voudige zolderkamer is het. De wanden zijn kaal. Een rommelige kast met boeken in een hoek. Een schrijftafel met een grote bos goudsbloemen in een inmaakglas erop voor het venster. Een oude, uitgezakte fauteuil voor de bezoe kers. Meer niet. En een man met een jong uiterlijk maar dikke strepen grijs in zijn zwarte haar en ingevallen wangen begroet me. „Gaat u zitten In dienst der vrijheid. Dr Rainer Hildebrandt is een groot vijand van politiestaten. Eerst heeft hij het nationaal- socialisme bestreden. Het heeft hem tweemaal in de gevangenis gebracht. Een valse verklaring van ontoerekeningsvatbaarheid heeft hem tenslotte het leven kunnen redden. Maar na de oor log bleek hem, dat willekeur en machtswellust nog niet verdwe nen waren. Vluchtelingen uit Rus- 1 sische kampen vertelden hem ver schrikkelijke verhalen. De impul- sieve Hildebrandt (zoon van een I professor in de kunstgeschiedenis en een schilderes) achtte het zijn plicht verder te strijden. Eerst waren het toespraken en artike len in de pers. Een boek van hem verscheen. Er moest echter meer gebeuren. Zo is de Kampfgruppe gegen Unmenschlichkeit tenslotte ontstaan. Hildebrandt zelf is de leider. Dertig mensen werken in zijn staf. Er zijn mannen van naam bij. Zij strijden tegen de vrijheidsberovingen in Oost-Duits land, tegen de concentratiekam pen, de onmenselijke behandeling van gevangenen en alle andere eigenschapen van het communis tische systeem. Een opsporings dienst tracht de verblijfplaats en het lot van de gevangenen te we ten te komen. Er zijn zeker 185.000 mensen door de commö- nisten opgesloten. Daarvan zijn er al 96.000 overleden. De strijd groep beschikt over een kaart systeem met meer dan 50.000 na men van Duitse gevangenen. Men heeft er tot nu toe 28.000 kunnen opsporen. Er is ook een dienst om vluchtelingen uit de Russische Dagelijks komen velen door dii hek om dr Hildebrandt en zijn medewerkers te vertellen van hun ervaringen met de communisten. zone te steunen en hen van het allernodigste te voorzien. Een an dere afdeling adviseert hoe toe komstige vluchtelingen met zo weinig mogelijk risico naar het Westen kunnen komen. En ten slotte is er nog het apparaat, dat de wereld wil voorlichten en haar wil waarschuwen voor de dreigen de gevaren van het communisme. De overheid verleent een be scheiden subsidie. De rest van liet geld komt uit particuliere bijdra gen. En velen in West- en Oost- Duitsland werken belangeloos voor de groep. In het hol van de leeuw sporen ze de verblijfplaats van vermisten op. Ze verzamelen gegevens pver de communistische methoden en smokkelen allerlei soorten inlichtingen naar het Westen. In feite is het een voort zetting van de ondergrondse be weging van de oorlogsjaren. Steeds moeilijker. Dr Hildebrandt strijkt nerveus door zijn dikke haar. Een stapel papieren geeft hij aan zijn secre taresse in het kamertje naast het zijne. Dan gaat hij glimlachend achter zijn schrijftafel zitten. Vergeefs tracht hij zich een air van rust te geven. „Het wordt steeds moeilijker om de vijand te bestrijdenzegt hij, „omdat de vijand steeds ge raffineerder optreedt. Het is een machtige organisatie waar we mee te maken hebben en al sla- gbn we er nu en dan in een rader tje uit de machine te vernielen, meteen wordt het weer vervan- Tot buiten wachten de mensen op een onderhoud met dc leden van de Kampfgruppe gegen Unmenschlichkeit. Vanwege de foto hebben allen het hoofd omgedraaid om herkenning door de Russen te verhinderen. gen. En in een communistische staat weet de een zo weinig van de ander, dat we daar ook nog niet veel mee opschieten. Boven dien werken de Sowjets steeds meer in het geheim. Ze brengen de gevangenen nu in het donker naar de G.P.Udan kunnen onze mensen hen niet meer vol gen. En de Duitsers, die naar Rusland gedeporteerd worden, hebben Russische uniformen aan en komen in transporten van Rus sische gevangenen. Maar deson danks beschikken we over een steeds vollediger beeld van de communistische staat en zijn me thoden Dr Hildebrandt haalt een boek je uit zijn schrijftafel. „Kijkdat is een van hun laatste propaganda-pitgaven Op het omslag staan een aan tal coloradokevers met een Ame rikaanse vlag op hun lichaam. Halt Amikafer! luidt de titel. De Duitse jeugd wordt erin ver teld, dat de Amerikanen de ke vers hebben verspreid en iedereen wordt opgedragen zijn best te doen zoveel mogelijk van de bees ten te vernietigen. „En de Volkspolitiever telt d" Hildebrandt verder, „het is van begin tot het eind een Rus sisch leger. De laagste man van de geheime politie hééft er meer macht dan de kolonel van het corps zelf. Kent u hun lied... Wenn i'nsere Pantzei rollen nach Franl.'urt ein, Will kein Madchen mehr tin Amiliebehen sen... Het is nu echter verboden" Nieuwe papieren komen op zijn schrijftafel. Vluchtig bladert hij ze even door. Dan draait hij zich weer verontschuldigend-lachend naar mij. „We zijn er nog lang nietwe moeten veel inten siever weerstand bieden. Als we het nu niet doen zal het later nog veel meer inspanning kosten. Niet tien procent van de krachten moeten we mobiliseren, maar 100 We moeten de Volkspolitie veel sterker gaan bewerken, we moeten veel meer in de Oost-zone gaan optreden, er moet een Vrij- heidszender in Europa komen om de mensen achter het IJzeren Gordijn voor te lichtener moet iets ais een Neurenberger Gerechtshof komen om Russische oorlogsmisdadigers te berechten ach, er is nog zoveel te doen". „En wat is de reactie van de communisten hierop ,Ze haten ons natuurlijken ze trachten ons te vernietigen. Maar het zal hen niet lukken!" 15.000 Mark. Er staat een prijs van 15.000 mark (Westmarken nog wel) op het hoofd van dr Hildebrandt. De Russen hebben er echter één con ditie aan verbonden: levend in de Oost-zone afleveren. Blijkbaar wil men hem in een openbaar proces allerlei onthullingen laten doen. Vier pogingen zijn tot nu toe mis lukt. Een auto heeft hem trach- De commissie uit de Belgische Christelijke Volkspartij (C.V.P.) die ermee was belast een onder zoek in te stellen naar de ge beurtenissen, die hebben geleid tot de overdracht der koninklij ke prerogatieven aan Prins Bou- dewijn, heeft thans haar rapport bekend gemaakt. De commissie stelt vast, dat de- vorige homogeen katholieke regering ernstige politieke fou ten heeft begaan, hoewel zij te gelijkertijd toegeeft dat zekere misverstanden heersten in de boezem der Katholieke Volks partij. De commissie is de over tuiging toegedaan, dat hoge functies in de C.V.P. werden be kleed door personen, die wat de koningskwestie betreft' ni#t het standpunt deelden van de partij De commissie spreekt er hierbij haar teleurstelling over uit, dat deze personen niet openlijk voor hun mening zijn uitgekomen. Z:j dringt er bij bedoelde politici op aan zich uit de politieke posten der C.V.P. terug te trekken. Voorzover dit noodzakelijk mocht blijken, zal de commissie het nationale comité der C.V.P. verzoeken stappen te onderne men om deze personen uit hun functies te verwijderen. De commissie van onderzoek veroordeelt tenslotte scherp de houding der socialisten in de ko ningskwestie, „die geweigerd hebben de democratische regel der absolute meerderheid te eer biedigen en die hun toevlucht hebben genomen tot geweld en sabotage om de wil van deze meerderheid te breken". door EMILY S. HOLT. 4) o— „O, Richard!" riep Margery uit. „Zou je hem niet willen vra gen, of hij het mij wil lenen? Zeg, dat ik hem mijn motste halsketting in pand zal geven O, Ik moet dat boek zien, Richard!" „Praat toch wat zachter", zei Richard. „Wij moeten in deze zaak heel voorzichtig te werk gaan. Weet je wel, dat John Wy- cliffe en broeder Sastre door sommigen als ketters beschouwd worden? Je zou toch niet graag door de Kerk in de ban gedaan worden?" „Ik zou alles wel willen dra gen", antwoordde Margery op ernstige toon, als ik de zekerheid maar bezat, dat ik tot hen zal behoren, die voor de troon van God in witte klederen zullen staan en het uitroepen: „Het Lam, dat geslacht is, is waardig te ontvangen de kracht en rijk dom en wijsheid en sterkte en eer en heerlijkheid en dankzeg ging!" „Nu, ik zal mijn best doen, dat ik het boek voor je krijg", zei Richard, „maar het kan best een poos duren, eer ik Broeder Ca- rew zie." Mevrouw Lovell stond zelf op de stoep van Lovell Tower uit te kijken naar Margery en Ri chard, en zodra ze hen zag, riep ze Richard toe, dat hij gauw bin nen moest komen, want dat Sir Geoffrey naar hem gevraagd had, en dat de meisjes Margery wel v;n het paard zouden hel pen. „Ik kan het wel zonder hulp af, moeder", zei Margery en sprong vlug van het kussen, ter wijl Richard zich naar Sir Geof frey haastte. „Richard moet even naar Marston", zei mevrouw Lovell, terwijl zij naar binnen ging, cn hoe vond je broeder Sastre, Madge?" „Ik vond hem heel bijzonder, moeder. Ik heb nog nooit zo'n prachtige preek gehoord." „Dat is goed", zei mevrouw Lovell, en verdween in de keu ken, terwijl Margery naar bo ven, naar haar eigen kamer ging, en meteen weer terug keerde met een kostbare hals ketting in haar hand. Toen Richard de grote hal door de ene deur in kwam, ver scheen Margery aan de andere brengen", zei Richard. „Kan Ik er ook soms een boodschap voor jou afgeven?" voegde hij er lachend aan toe. „Ik moet een brief van Sir Geoffrey naar Sir Ralph Marston kant. „Hoor eens, Richard", zei Mar gery zachtjes, „wil je deze ket ting aan Broeder Carew in ruil geven, als hij mij het boek wil lenen? Als hij het van groter waarde acht dan deze ketting, dan zal ik hem nog meer kost baarheden sturen; maar, och, Richard, breng mij het boek mee!" Richard stak de halsketting voor alle veiligheid in de bin nenzak van zijn wambuis, en antwoordde: „Als ik het boek niet mee breng, zal het niet aan mjj lig gen. Zet er echter niet te veel je zinnen op, want h(j mocht het eens niet willen geven." „Bid God, dat hij je het boek zal meegeven!" was haar enig antwoord. HOOFDSTUK II. Een laat diner. Margery ging naar de keuken en hielp mee met het klaar ma ken van het souper onder toe zicht van haar moeder en keer de daarop naar haar eigen ka mer terug en begon haar teke ning van Petru* en Malchus af te maken. Zij kon er echter haar gedachten niet voldoende bij be palen, zo was zij vervuld van het boek. Z(j ging dus maar met haar handen in haar schoot zitten en trachtte zich de preek van broe der Sastre te herinneren. Daai'7 op volgde het souper, en Marge ry ging naar de hall. Na het sou per wenste zij haar ouders goe de nacht en begaf zich naar haar slaapkamer; echter niet, om naar bed te gaan. Toen de zon onderging, cn achter de toppen der bomen de lucht prachtig rood gekleurd werd, zat zij nog aan haar ven ster op Richard Pynson te wach ten, en toen de zilveren maan en de kleine gouden sterren de glaats van de zon aan de hemel adden ingenomen, zat zij er nog te wachten. Eindelijk hoorde zij het geluid van hoefslagen eli liep zachtjes de achtertrap at, die van haar kamer naar de hall leidde, en toen Richard de hall binnen stapte fluisterde zij zachtjes zijn naam. „Watl Ben je nog op?" riep Richard vol verbazing uit. Je hebt dus op het boek zitten wachten? Nu, hier is het", en hjM haalde uit de tas, die hJJ over itfn schouder droeg, een boek in quarto formaat. (Wordt vervolgd.) REPUBLIEK ZUIDMOLUKKEN VREEST NIEUWE AANVAL. De Republiek der Zuid Moluk- ken heeft haar vertegenwoordiger in Den Haag een telegram ge zonden waarin wordt medege deeld, dat in geheel Oost-Indone- sië grote troepenverplaatsingen zijn waargenomen. Men verwacht nog dezen maand een aanval op Ambon. ten aan te rijden om hem dan ge makkelijk mee te kunnen voeren. Een andere keer heeft men hem in een speciale taxi proberen te lokken. En een paar maanden ge leden heeft een groep communis ten hem gevolgd, maar de politie was ervan op de hoogte. Toch ge niet dr Hildebrandt geen bijzon dere politiebescherming. Slechts wanneer inlichtingen over een ontvoeringspoging binnenkomen is hij wat voorzichtiger. Overi gens loopt hij midden in de nacht alleen op straat. „Ze weten, dat ze er niets mee opschieten me te vermoorden...? voegt h)j er nog aan toe, „er staat direct iemand anders klaar om 't werk voort te zetten Uit de boekenkast diept hij wat pamfletten en stencils op. Een lugubere poster over concentra tiekampen. En een paar plakze- geis met de F van Freiheit erop. Die worden in steeds groter aan tal in de Oostzone overal op ge plakt. En in het duister van de nacht schilderen moedige mede strijders die F op Russische ge bouwen en winkels. „Leest u dat eensen wilt u me verder niet kwalijk nemen er is nog zoveel té doen Verlegen glimlachend staat hij op. Een korte handdruk. En rus teloos schuift dr Rainer Hilde brandt weer achter de schrijf tafel vol papieren in het kleine zolderkamertje. Machteloos. Overal in het 'gebouw zitten nog mensen te wachten. Stil als in de wachtkamer van een dok ter. Een vrouw komt snikkend een deur uit. Een van de functio narissen tracht haar te troosten. Vier maanden geleden is haar man als gewoonlijk naar de fa briek gegaan. Sindsdien heeft nie mand meer iets van hem gehoord, Er verdwijnen zo duizenden wille keurige mensen in de concentra tiekampen. Een man met een houten arm komt voor de zoveel ste maal naar zijn zoon informe ren. Zenuwachtig schuift een ge vangenbewaker uit de Oost-zone een kamer binnen. De man kan de ellende niet langer aan en wil naar het Westen vluchten. Men geeft hem de weg aan, maar dringt er op aan, dat hij gelijk met zijn eigen vlucht nog 'n paar gevangenen zal laten ontsnappen. Een ander komt vragen, of men hem niet aan wat geld kan hel pen om de begrafeniskosten van zijn vrouw en dochter te betalen. Het is een en al menselijke ellen de in het grote, kale herenhuis in de stille buitenwijk. „Een honderd-en-twintig men sen komen er zo dagelijks hier licht de portier me in, ,maar ar zijn ook dagen van zes honderd bezoekersals de Russen bijvoorbeeld weer eens 'n aantal gevangenen vrijgelaten hebben. Dan hoopt iedereen na tuurlijk, dat zijn familielid er bij is. Ach, mijnheer, je maakt hier wat een narigheid mee en als je niet oppast ga je er zelf ook aan". Buiten op een bank in de tuin snikt de vrouw nog steeds. Ze heeft haar gelaat in haar handen verborgen. Met korte, kramp achtige schokken gaat haar lichaam heen en weer. De andere bezoekers staren strak voor zich uit. De portier haalt machteloos de schouders op. „Wat kun je doenwoorden geven niksze wil haar man hebben en dat gaat nietach!" Krachtig spuugt hij op 't grint pad. Dan draait hij zleh om. De wachtenden zuchten van verve ling. Op straat spelen «en paar kinderen verstopertje. Een jeep van de Military Police snort voor bij. Ên de fruitverkoper op de hoek prijst luidkeels zijn goed kope wijnpruimen aan. (Nadruk verboden) ALFRED VAN SPRANG. (Van onze Utrechtse correspondent) Maandagavond heeft de heer M. Ruppert, voorzitter van het Christelijk Nationaal Vakverbond In het conferentieoord van de Zendingsstudieraad te Lunteren de tiende christelijk-sociale cursus geopend. Hetzelfde lied, waarmede S6 jaar geleden dr J. Th. de Visser de eerste cursus deed beginnen, diende thans als openings zang: „Voorwaarts christenstrijders, drukt uws Konings' spoor". Te Lunteren, dat altijd plaats van samenkomst diende, was men sedert de bevrijding niet meer geweest. Dertien jaar gele den hield de cliristelijk-sociale be weging er haar laatste conferen tie. Als onderwerp is ditmaal ge kozen: „De arbeider en zijn nieu we verantwoordelijkheid". De wij zigingen in de maatschappelijke structuur, de grotere betekenis van het georganiseerde overleg, de privaatrechtelijke bedrijfsor ganisatie en de publiekrechtelijke bedrijfsorganisatie hebben de ar beiders immers in andere verhou dingen gebracht. Critisch. Met betrekking tot de maat schappelijke structuur, vestigde de heer Ruppert er nog eens na drukkelijk de aandacht op, dat de christelijk-sociale beweging geen enkel plan voor een ideale maat schappij heeft ontworpen en er ook niet aan denkt dat te zullen doen. Zij staat critisch, vanuit het Evangelie, tegenover elke maat- schappijvorm. Zij weet namelijk niet hoe het in de maatschappij behoort toe te gaan. Wel heeft zij zich, luisterende naar het Woord van God, verzet tegen de klassen strijd en geijverd voor het over leg. De gemeenschap in onderne ming en bedrijf, lachte haar toe. De mannen, die. arbeiden in de christelijke vakbeweging hebben daar op aan gewerkt, in de over tuiging dat ze op die manier naar de geest van Christus handelden. En hoewel zij dan niet een groots plan tot wijziging van de maat schappelijke structuur hebben ontworpen, is er toch door hun werk in de structuur van het be drijfsleven hier te lande meer veranderd dan waar ook ter we reld. Zingen. In enkele trekken gaf de voor zitter een overzicht van de op de cursus aan de orde komende on derwerpen. De vorige keer (Put ten 1947) kwamen sprekers aan het woord, die andere gedachten hadden dan gangbaar waren in als Je christelijke vakbeweging. Deze keer zijn het geestverwanten of eigen mensen, die de onderwerpen inleiden. Nochtans meende de heer Ruppert, dat spanning niet behoefde te ontbreken. Wanneer men elkander als christenstrijders een „voorwaarts" toeroept, dan moet men wel steeds zelf het licht van het Evan gelie zoeken. Met het oog daar op heeft het C.N.V. de dagelijkse bidstonden geprojecteerd. Ook het christelijk lied zal niet ontbreken. Juist voor het begin van de cursus is de nieuwe liede renbundel van het C.N.V. klaar gekomen. Men zal er veel uit zin gen, want zingen, aldus de heer Ruppert, is de enige vorm waarin wij ons' gemeenschappelijk kun nen uiten. Met vijf dollar op zak de wereld rond. Vier mannelijke studenten, een Egyptenaar en drie Fransen, en twee vrouwelijke, van wie een Belgische, hebben dezer dagen 'n klein symbolisch tentje geplaatst op de Place de la Sorbonne In Parijs en aan de voet van het standbeeld van Auguste Comte een blauwe vlag ontplooid, voor stellende de hemel bezaaid met sterren met ln het midden een zwaluw die om de aarde vliegt. Zij behoren tot de beweging van „Les Messagers". Deze jonge mensen willen „ln aanraking komen met de wonde ren van de wereld en ze door gronden". Genoemde „pioniers"j van wie de jongste 19 jaar is en de oudste 26, zijn nu naar Genève vertrokken, de eerste halte op een reis van ln totaal 122.000 km door 75 landen en over 5 continenten. Zij denken over 15 a 20 maan den terug te zijn. Ieder ls voor zien van een relssom van 5 dol lars. Zij zijn van plan hun reis kosten te dekken door het hou den van lezingen, waarvan zij de tekst van de Unesco kregen, door harmonica spelen, toneelstukjes opvoeren of briefkaarten verko pen. Aan de vooravond van de ope ning van do Algemene Vergade ring der V.N. wordt in de wan delgangen te Lake Success de kans groot geacht, dat Nederland opnieuw een zetel in de Veilig heidsraad zal verkrijgen. Als punt 14 op de agenda der algemene vergadering, die Dins dag bijeenkomt, staat de verkie zing van drie niet-permanente leden ln de Veiligheidsraad ter Plannen voor een Europees wegennet. Frankrijk, Luxemburg en En geland hebben te Genève een be ginselverklaring getekend voor ondersteuning van plannen tot 't vormen van een „standaard"- wegennet in Europa van bijna 49.000 kilometer lengte. Men ver wacht, dat binnenkort verschil lende andere landen, waaronder Nederland en België, deze ver klaring eveneens zullen onder tekenen, die wordt beschouwd als slechts een eerste bescheiden stap naar de verwerkelijking van een groots plan, dat ongeveer 12% milliard gulden zou kosten. Van Narvik naar Athene, van Glasgow naar Warschau, van Helsinki naar Rome of van Lissabon naar de Sowjet-Russische grenzen zou den de auto's dan kunnen rijden op wegen met een uniform veilig heidssysteem. De hoofdwegen van Europa zouden „e-wegen" ge- n'oemd worden en aangeduid woé den met een witte letter en wit getal op een groen vlak. Vele landen beschikken niet over het materiaal of de finan ciën om het plan uit te voeren. De voorgestelde hoofdverkeers wegen vertonen op het ogenblik ook nog hiaten, zoals Spanje en de Sowjet-zone van Duitsland. Van sommige landen, zoals van Italië, is het standpunt onzeker. De bijeenkomst te Genève werd belegd door de economische com missie voor Europa van de V.N. Voorstellen voor de algemene vergadering der V.N. Naar men verwacht zal de al gemene vergadering het Ameri kaanse voorstel behandelen ter instelling van een apparaat, dat beslissingen buiten de Veiligheids raad om, waarin de „Grote Vijf" het recht van veto hebben, zal kunnen nemen. Door een herzie ning van de statuten zou de alge mene vergadering binnen 24 uur bijeengeroepen kunnen worden om over een internationale spoed- kwestie besluiten te nemen. In feite zou de algemene vergade ring dan permanent in zitting zijn zoals de Veiligheidsraad thans. Genoemd plan voorziet tevens in een „waakhondcommis sie", die gereed dient te zijn ieder moment naar een bedreigd gebied te vliegen. Dergelijke commissies, aldus Reuter, zijn in het verle den door de Sowjet-Unie geboy cot. Het plan, dat reeds de steun van verschillende kleine landen heeft, zal naar men verwacht door de Sowjet-Unie aangevallen worden. Indien de algemene ver- ;adering het plan aanneemt zou Ie taak van de Veiligheidsraad beperkt blijven tot conflicten en andere kwesties, waarbij de be langen van Oost en West niet on middellijk botsen. vervanging van Cuba, Egypte en Noorwegen. Noorwegen heeft de laatste 2 jaar de zetel ingenomen die volgens het voorschrift van evenredige geografische indeling van de Veiligheidsraad sedert da oprichting der V.N. aan Noord west-Europa is toebedeeld en die vöór Noorwegen achtereenvol gens door Nederland en België was bezet. Dit jaar zou volgens het roule- ringsplan Zweden, Denemarken of Luxemburg aan de beurt ko men, maar zowel Zweden als Luxemburg hebben verklaard geen prg's op verkiezing te stellen; Zweden naar men zegt om over wegingen van neutraliteit en Luxemburg uit besef van zjjn be scheiden internationale positie. Ook Denemarken heeft reeds te kennen gegeven zich niet verkies baar te willen stellen, naar het heet om gelijksoortige redenen als Zweden, waardoor binnen ge noemde groep Nederland dus op nieuw aan de beurt zou komen. In verschillende delegatlekringen wordt hiervoor sympathie uitge drukt. Niettemin is de verkiezing van Nederland zeker niet defini tief verzekerd want ten eerste ia het denkbaar dat de nieuwe Deense regering anders over het lidmaatschap van de Veiligheids- denkt dan haar voorgangster en zich dus op het laatste moment toch nog verkiesbaar stelt en ten tweede is het mogelijk, hoewel niet waarschijnlijk, dat de verkie zing van nieuwe leden der V.N. op de aanstaande algemene ver- adering het noodzakelijk zou ma ken de bewuste raadszetel ook beschikbaar te stellen voor Euro pese landen bulten de Noordwes telijke groep. Maar hoe dit ook zij, door velen in Lake Success wordt thans openlijk de verwach ting uitgesproken, dat Nederland ln Januari ln de Veligheidsraad zal terugkeren. Oostduitse beschuldiging tegen Engeland en Amerika. De Oost-Duitse regering heeft de Britse en Amerikaanse bezet tingsautoriteiten er van beschul digd „een uitgebreid complot te gen onze vredelievende wederop bouw" te organiseren. De plan nen waren in Augustus te Bonn ontworpen en op de desbetreffen de vergadering was Kaiser, de West-Duitse minister voor zaken betreffende geheel Duitsland aan wezig. Er was onder meer beslo ten een zo groot mogelijk aantal Westelijke agenten in Oost-Duits land te werk te stellen om onrust onder de werkende klasse te ver wekken. De middelen varieerden van sabotage tot moord. Oost- Duitse geleerden en technici wer den naar het Westen gelokt. Het feit, dat" de Oost-Duitse regering van dit plan om het vijf jarenplan te ondermijnen op de hoogte was zou het Oost-Duitse volk waakzamer doen zijn. Het beschikte over alle middelen om de belangen van het volk te be schermen, aldus de desbetreffen de verklaring. De genoemde ver gadering was bijgewoond door hoge Britse en Amerikaanse functionarissen. West-Duitse waarnemers zijn van oordeel, dat deze verklaring een zuivering inluidt: Verschei dene arrestaties zijn reeds ver richt.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1950 | | pagina 3