Berlijns filosoof voert een
communistische terreur.
bezielende strijd tegen
Christeljjk-sociale cursus geopend.
Komt Nederland per 1 Januari weer
in de Veiligheidsraad
Zijn kantoor centrum van menselijke ellende.
Ontvoeringspogingen
mislukt.
Margery Lovell
Kampfgruppe gegen Unmenschlichkeit.
C. V. P. commissie veroor'
deelt katholieke leiders.
De arbeider en de nieuwe verantwoordelijkheid.
Zweden en Denemarken stellen zich niet verkiesbaar.
Woensdag 20 September 1950
PROTESTANTS CHRISTELIJK DAGBLAD
Pagina 3
(Van onze speciale verslaggever)
BKKLIJX, September 1950. In een stille buitenwijk van Ber
lijn zetelt de Kampfgruppe gegen Unmenschlichkeit. Er is nie
mand In de buurt, die niet het adres er van weet. En negen van
de tien mensen, die enigszins weifelend het station uitkomen, moe
ten erheen. De krantenverkoper op het plein laat me dan ook niet
eens uitspreken als ik naar hem toe kom en zeg:
„Können Sle mlr sagen wo
„Die Kampfgruppe, Ja?.... links en rechtdoortien minu
ten lopen".
Het is een begrip hier. Op een kruispunt informeer Ik nog eens
b(j twee vrouwen met boodschappentassen.
„Die Ernst RlngstrasseV'
„Sie suchen dr Hlldebrandt wie tweede straat links, eer
ste huis".
Tenslotte hebben de bomen ook pglen met Kampfgruppe gegen
Unmenschlichkeit ernaast. Het kan niet missen.
Het is een groot herenhuis. In
een portaaltje schift een portier
4e bezoekers. Het is nogal ge
heimzinnig. Een voor een komt
men oinnen. Aan de wand hangt
een waarschuwing met Pas op uw
woorden en een afschrikwekken
de poster met uitgemergelde
mannen en vrouwen achter prik
keldraad. Eerst een legitimatie
produceren. De portier veront
schuldigt z'rii ernaar te moeten
De Berlijnse kranten heb
ben een dagelijkse rubriek,
waarin ze vermelden hoeveel
man nan de Oost-Duitse
Volkspolitie naar het Wes
ten gevlucht zijn. In een en
kel zinnetje staat er: Gestern
drei Vopos nach Westberlin.
In totaal zijn er al ver over
de duizend van de Volkspo
litie gedeserteerd. Niet allen
worden echter met open ar
men ontvangen. Er zijn erbij,
die ondanks verschrikkelijke
angstverhalen en in hun
schoenen verborgen dreig
brieven van de communisten
meteen opgesloten worden.
Zij zijn de spionnen, die de
Russen regelmatig naarWest-
Berlijn sturen
Dr (in de filosofie) Rainer Hilae-
brandt, de 35-jarige leider van
de Kampfgruppe gegen Un-
.menschlichkeit, staatsvijand
nummer één van de communis
ten in Oost-Duitsland.
vragen Er zijn maar al te veel
spionnen, die onder het mom van
vluchteling in de groep trachten
binnen te dringen. Daarom is
men uiterst voorzichtig.
„Wilt u mij volgen7" zegt
de portier na telefonisch overleg
met de secretaresse van dr Hllde
brandt. Achter hem aan loop ik
door gangen, over trappen en
weer door gangen. En overal zit
ten mensen op banken te wach
ten. Op een portaal. In een nis
onder de trap. Stil staren ze voor
zich op de vloer. Als er iemand
langs komt lichten ze even
.nieuwsgierig hei hoofd. Sommige
gezichten verraden spanning. An
dere angst. Er wordt weinig ge
sproken. Het geheel heeft iets
sinisters.
„Nog één trap", kondigt de por
tier aan.
Tenslotte komen we op een zol
der. Een juffrouw neemt mijn
kaartje aan. Even later brengt ze
me in een kamer. Een uiterst een
voudige zolderkamer is het. De
wanden zijn kaal. Een rommelige
kast met boeken in een hoek. Een
schrijftafel met een grote bos
goudsbloemen in een inmaakglas
erop voor het venster. Een oude,
uitgezakte fauteuil voor de bezoe
kers. Meer niet. En een man met
een jong uiterlijk maar dikke
strepen grijs in zijn zwarte haar
en ingevallen wangen begroet me.
„Gaat u zitten
In dienst der vrijheid.
Dr Rainer Hildebrandt is een
groot vijand van politiestaten.
Eerst heeft hij het nationaal-
socialisme bestreden. Het heeft
hem tweemaal in de gevangenis
gebracht. Een valse verklaring
van ontoerekeningsvatbaarheid
heeft hem tenslotte het leven
kunnen redden. Maar na de oor
log bleek hem, dat willekeur en
machtswellust nog niet verdwe
nen waren. Vluchtelingen uit Rus-
1 sische kampen vertelden hem ver
schrikkelijke verhalen. De impul-
sieve Hildebrandt (zoon van een
I professor in de kunstgeschiedenis
en een schilderes) achtte het zijn
plicht verder te strijden. Eerst
waren het toespraken en artike
len in de pers. Een boek van hem
verscheen. Er moest echter meer
gebeuren. Zo is de Kampfgruppe
gegen Unmenschlichkeit tenslotte
ontstaan. Hildebrandt zelf is de
leider. Dertig mensen werken in
zijn staf. Er zijn mannen van
naam bij. Zij strijden tegen de
vrijheidsberovingen in Oost-Duits
land, tegen de concentratiekam
pen, de onmenselijke behandeling
van gevangenen en alle andere
eigenschapen van het communis
tische systeem. Een opsporings
dienst tracht de verblijfplaats en
het lot van de gevangenen te we
ten te komen. Er zijn zeker
185.000 mensen door de commö-
nisten opgesloten. Daarvan zijn er
al 96.000 overleden. De strijd
groep beschikt over een kaart
systeem met meer dan 50.000 na
men van Duitse gevangenen. Men
heeft er tot nu toe 28.000 kunnen
opsporen. Er is ook een dienst om
vluchtelingen uit de Russische
Dagelijks komen velen door dii hek om dr Hildebrandt en zijn
medewerkers te vertellen van hun ervaringen met de
communisten.
zone te steunen en hen van het
allernodigste te voorzien. Een an
dere afdeling adviseert hoe toe
komstige vluchtelingen met zo
weinig mogelijk risico naar het
Westen kunnen komen. En ten
slotte is er nog het apparaat, dat
de wereld wil voorlichten en haar
wil waarschuwen voor de dreigen
de gevaren van het communisme.
De overheid verleent een be
scheiden subsidie. De rest van liet
geld komt uit particuliere bijdra
gen. En velen in West- en Oost-
Duitsland werken belangeloos
voor de groep. In het hol van de
leeuw sporen ze de verblijfplaats
van vermisten op. Ze verzamelen
gegevens pver de communistische
methoden en smokkelen allerlei
soorten inlichtingen naar het
Westen. In feite is het een voort
zetting van de ondergrondse be
weging van de oorlogsjaren.
Steeds moeilijker.
Dr Hildebrandt strijkt nerveus
door zijn dikke haar. Een stapel
papieren geeft hij aan zijn secre
taresse in het kamertje naast het
zijne. Dan gaat hij glimlachend
achter zijn schrijftafel zitten.
Vergeefs tracht hij zich een air
van rust te geven.
„Het wordt steeds moeilijker om
de vijand te bestrijdenzegt
hij, „omdat de vijand steeds ge
raffineerder optreedt. Het is een
machtige organisatie waar we
mee te maken hebben en al sla-
gbn we er nu en dan in een rader
tje uit de machine te vernielen,
meteen wordt het weer vervan-
Tot buiten wachten de mensen op een onderhoud met dc leden
van de Kampfgruppe gegen Unmenschlichkeit. Vanwege de foto
hebben allen het hoofd omgedraaid om herkenning door de
Russen te verhinderen.
gen. En in een communistische
staat weet de een zo weinig van
de ander, dat we daar ook nog
niet veel mee opschieten. Boven
dien werken de Sowjets steeds
meer in het geheim. Ze brengen
de gevangenen nu in het donker
naar de G.P.Udan kunnen
onze mensen hen niet meer vol
gen. En de Duitsers, die naar
Rusland gedeporteerd worden,
hebben Russische uniformen aan
en komen in transporten van Rus
sische gevangenen. Maar deson
danks beschikken we over een
steeds vollediger beeld van de
communistische staat en zijn me
thoden
Dr Hildebrandt haalt een boek
je uit zijn schrijftafel.
„Kijkdat is een van hun
laatste propaganda-pitgaven
Op het omslag staan een aan
tal coloradokevers met een Ame
rikaanse vlag op hun lichaam.
Halt Amikafer! luidt de titel.
De Duitse jeugd wordt erin ver
teld, dat de Amerikanen de ke
vers hebben verspreid en iedereen
wordt opgedragen zijn best te
doen zoveel mogelijk van de bees
ten te vernietigen.
„En de Volkspolitiever
telt d" Hildebrandt verder, „het
is van begin tot het eind een Rus
sisch leger. De laagste man van
de geheime politie hééft er meer
macht dan de kolonel van het
corps zelf. Kent u hun lied...
Wenn i'nsere Pantzei rollen nach
Franl.'urt ein, Will kein Madchen
mehr tin Amiliebehen sen...
Het is nu echter verboden"
Nieuwe papieren komen op zijn
schrijftafel. Vluchtig bladert hij
ze even door. Dan draait hij zich
weer verontschuldigend-lachend
naar mij. „We zijn er nog lang
nietwe moeten veel inten
siever weerstand bieden. Als we
het nu niet doen zal het later nog
veel meer inspanning kosten.
Niet tien procent van de krachten
moeten we mobiliseren, maar 100
We moeten de Volkspolitie
veel sterker gaan bewerken, we
moeten veel meer in de Oost-zone
gaan optreden, er moet een Vrij-
heidszender in Europa komen om
de mensen achter het IJzeren
Gordijn voor te lichtener
moet iets ais een Neurenberger
Gerechtshof komen om Russische
oorlogsmisdadigers te berechten
ach, er is nog zoveel te
doen".
„En wat is de reactie van de
communisten hierop
,Ze haten ons natuurlijken
ze trachten ons te vernietigen.
Maar het zal hen niet lukken!"
15.000 Mark.
Er staat een prijs van 15.000
mark (Westmarken nog wel) op
het hoofd van dr Hildebrandt. De
Russen hebben er echter één con
ditie aan verbonden: levend in de
Oost-zone afleveren. Blijkbaar wil
men hem in een openbaar proces
allerlei onthullingen laten doen.
Vier pogingen zijn tot nu toe mis
lukt. Een auto heeft hem trach-
De commissie uit de Belgische
Christelijke Volkspartij (C.V.P.)
die ermee was belast een onder
zoek in te stellen naar de ge
beurtenissen, die hebben geleid
tot de overdracht der koninklij
ke prerogatieven aan Prins Bou-
dewijn, heeft thans haar rapport
bekend gemaakt.
De commissie stelt vast, dat
de- vorige homogeen katholieke
regering ernstige politieke fou
ten heeft begaan, hoewel zij te
gelijkertijd toegeeft dat zekere
misverstanden heersten in de
boezem der Katholieke Volks
partij. De commissie is de over
tuiging toegedaan, dat hoge
functies in de C.V.P. werden be
kleed door personen, die wat de
koningskwestie betreft' ni#t het
standpunt deelden van de partij
De commissie spreekt er hierbij
haar teleurstelling over uit, dat
deze personen niet openlijk voor
hun mening zijn uitgekomen. Z:j
dringt er bij bedoelde politici op
aan zich uit de politieke posten
der C.V.P. terug te trekken.
Voorzover dit noodzakelijk
mocht blijken, zal de commissie
het nationale comité der C.V.P.
verzoeken stappen te onderne
men om deze personen uit hun
functies te verwijderen.
De commissie van onderzoek
veroordeelt tenslotte scherp de
houding der socialisten in de ko
ningskwestie, „die geweigerd
hebben de democratische regel
der absolute meerderheid te eer
biedigen en die hun toevlucht
hebben genomen tot geweld en
sabotage om de wil van deze
meerderheid te breken".
door
EMILY S. HOLT.
4) o—
„O, Richard!" riep Margery
uit. „Zou je hem niet willen vra
gen, of hij het mij wil lenen?
Zeg, dat ik hem mijn motste
halsketting in pand zal geven O,
Ik moet dat boek zien, Richard!"
„Praat toch wat zachter", zei
Richard. „Wij moeten in deze
zaak heel voorzichtig te werk
gaan. Weet je wel, dat John Wy-
cliffe en broeder Sastre door
sommigen als ketters beschouwd
worden? Je zou toch niet graag
door de Kerk in de ban gedaan
worden?"
„Ik zou alles wel willen dra
gen", antwoordde Margery op
ernstige toon, als ik de zekerheid
maar bezat, dat ik tot hen zal
behoren, die voor de troon van
God in witte klederen zullen
staan en het uitroepen: „Het
Lam, dat geslacht is, is waardig
te ontvangen de kracht en rijk
dom en wijsheid en sterkte en
eer en heerlijkheid en dankzeg
ging!"
„Nu, ik zal mijn best doen, dat
ik het boek voor je krijg", zei
Richard, „maar het kan best een
poos duren, eer ik Broeder Ca-
rew zie."
Mevrouw Lovell stond zelf op
de stoep van Lovell Tower uit
te kijken naar Margery en Ri
chard, en zodra ze hen zag, riep
ze Richard toe, dat hij gauw bin
nen moest komen, want dat Sir
Geoffrey naar hem gevraagd
had, en dat de meisjes Margery
wel v;n het paard zouden hel
pen.
„Ik kan het wel zonder hulp
af, moeder", zei Margery en
sprong vlug van het kussen, ter
wijl Richard zich naar Sir Geof
frey haastte.
„Richard moet even naar
Marston", zei mevrouw Lovell,
terwijl zij naar binnen ging, cn
hoe vond je broeder Sastre,
Madge?"
„Ik vond hem heel bijzonder,
moeder. Ik heb nog nooit zo'n
prachtige preek gehoord."
„Dat is goed", zei mevrouw
Lovell, en verdween in de keu
ken, terwijl Margery naar bo
ven, naar haar eigen kamer
ging, en meteen weer terug
keerde met een kostbare hals
ketting in haar hand.
Toen Richard de grote hal
door de ene deur in kwam, ver
scheen Margery aan de andere
brengen", zei Richard. „Kan Ik
er ook soms een boodschap voor
jou afgeven?" voegde hij er
lachend aan toe.
„Ik moet een brief van Sir
Geoffrey naar Sir Ralph Marston
kant.
„Hoor eens, Richard", zei Mar
gery zachtjes, „wil je deze ket
ting aan Broeder Carew in ruil
geven, als hij mij het boek wil
lenen? Als hij het van groter
waarde acht dan deze ketting,
dan zal ik hem nog meer kost
baarheden sturen; maar, och,
Richard, breng mij het boek
mee!"
Richard stak de halsketting
voor alle veiligheid in de bin
nenzak van zijn wambuis, en
antwoordde:
„Als ik het boek niet mee
breng, zal het niet aan mjj lig
gen. Zet er echter niet te veel je
zinnen op, want h(j mocht het
eens niet willen geven."
„Bid God, dat hij je het boek
zal meegeven!" was haar enig
antwoord.
HOOFDSTUK II.
Een laat diner.
Margery ging naar de keuken
en hielp mee met het klaar ma
ken van het souper onder toe
zicht van haar moeder en keer
de daarop naar haar eigen ka
mer terug en begon haar teke
ning van Petru* en Malchus af
te maken. Zij kon er echter haar
gedachten niet voldoende bij be
palen, zo was zij vervuld van
het boek.
Z(j ging dus maar met haar
handen in haar schoot zitten en
trachtte zich de preek van broe
der Sastre te herinneren. Daai'7
op volgde het souper, en Marge
ry ging naar de hall. Na het sou
per wenste zij haar ouders goe
de nacht en begaf zich naar
haar slaapkamer; echter niet, om
naar bed te gaan.
Toen de zon onderging, cn
achter de toppen der bomen de
lucht prachtig rood gekleurd
werd, zat zij nog aan haar ven
ster op Richard Pynson te wach
ten, en toen de zilveren maan
en de kleine gouden sterren de
glaats van de zon aan de hemel
adden ingenomen, zat zij er nog
te wachten.
Eindelijk hoorde zij het geluid
van hoefslagen eli liep zachtjes
de achtertrap at, die van haar
kamer naar de hall leidde, en
toen Richard de hall binnen
stapte fluisterde zij zachtjes zijn
naam.
„Watl Ben je nog op?" riep
Richard vol verbazing uit. Je
hebt dus op het boek zitten
wachten? Nu, hier is het", en
hjM haalde uit de tas, die hJJ over
itfn schouder droeg, een boek in
quarto formaat.
(Wordt vervolgd.)
REPUBLIEK ZUIDMOLUKKEN
VREEST NIEUWE AANVAL.
De Republiek der Zuid Moluk-
ken heeft haar vertegenwoordiger
in Den Haag een telegram ge
zonden waarin wordt medege
deeld, dat in geheel Oost-Indone-
sië grote troepenverplaatsingen
zijn waargenomen. Men verwacht
nog dezen maand een aanval op
Ambon.
ten aan te rijden om hem dan ge
makkelijk mee te kunnen voeren.
Een andere keer heeft men hem
in een speciale taxi proberen te
lokken. En een paar maanden ge
leden heeft een groep communis
ten hem gevolgd, maar de politie
was ervan op de hoogte. Toch ge
niet dr Hildebrandt geen bijzon
dere politiebescherming. Slechts
wanneer inlichtingen over een
ontvoeringspoging binnenkomen
is hij wat voorzichtiger. Overi
gens loopt hij midden in de nacht
alleen op straat.
„Ze weten, dat ze er niets mee
opschieten me te vermoorden...?
voegt h)j er nog aan toe, „er staat
direct iemand anders klaar om 't
werk voort te zetten
Uit de boekenkast diept hij wat
pamfletten en stencils op. Een
lugubere poster over concentra
tiekampen. En een paar plakze-
geis met de F van Freiheit erop.
Die worden in steeds groter aan
tal in de Oostzone overal op ge
plakt. En in het duister van de
nacht schilderen moedige mede
strijders die F op Russische ge
bouwen en winkels.
„Leest u dat eensen wilt
u me verder niet kwalijk nemen
er is nog zoveel té doen
Verlegen glimlachend staat hij
op. Een korte handdruk. En rus
teloos schuift dr Rainer Hilde
brandt weer achter de schrijf
tafel vol papieren in het kleine
zolderkamertje.
Machteloos.
Overal in het 'gebouw zitten
nog mensen te wachten. Stil als
in de wachtkamer van een dok
ter. Een vrouw komt snikkend
een deur uit. Een van de functio
narissen tracht haar te troosten.
Vier maanden geleden is haar
man als gewoonlijk naar de fa
briek gegaan. Sindsdien heeft nie
mand meer iets van hem gehoord,
Er verdwijnen zo duizenden wille
keurige mensen in de concentra
tiekampen. Een man met een
houten arm komt voor de zoveel
ste maal naar zijn zoon informe
ren. Zenuwachtig schuift een ge
vangenbewaker uit de Oost-zone
een kamer binnen. De man kan
de ellende niet langer aan en wil
naar het Westen vluchten. Men
geeft hem de weg aan, maar
dringt er op aan, dat hij gelijk
met zijn eigen vlucht nog 'n paar
gevangenen zal laten ontsnappen.
Een ander komt vragen, of men
hem niet aan wat geld kan hel
pen om de begrafeniskosten van
zijn vrouw en dochter te betalen.
Het is een en al menselijke ellen
de in het grote, kale herenhuis
in de stille buitenwijk.
„Een honderd-en-twintig men
sen komen er zo dagelijks hier
licht de portier me in,
,maar ar zijn ook dagen van zes
honderd bezoekersals de
Russen bijvoorbeeld weer eens 'n
aantal gevangenen vrijgelaten
hebben. Dan hoopt iedereen na
tuurlijk, dat zijn familielid er bij
is. Ach, mijnheer, je maakt hier
wat een narigheid mee en als je
niet oppast ga je er zelf ook aan".
Buiten op een bank in de tuin
snikt de vrouw nog steeds. Ze
heeft haar gelaat in haar handen
verborgen. Met korte, kramp
achtige schokken gaat haar
lichaam heen en weer. De andere
bezoekers staren strak voor zich
uit.
De portier haalt machteloos de
schouders op.
„Wat kun je doenwoorden
geven niksze wil haar man
hebben en dat gaat nietach!"
Krachtig spuugt hij op 't grint
pad. Dan draait hij zleh om. De
wachtenden zuchten van verve
ling. Op straat spelen «en paar
kinderen verstopertje. Een jeep
van de Military Police snort voor
bij. Ên de fruitverkoper op de
hoek prijst luidkeels zijn goed
kope wijnpruimen aan.
(Nadruk verboden)
ALFRED VAN SPRANG.
(Van onze Utrechtse correspondent)
Maandagavond heeft de heer M. Ruppert, voorzitter van het
Christelijk Nationaal Vakverbond In het conferentieoord van de
Zendingsstudieraad te Lunteren de tiende christelijk-sociale cursus
geopend. Hetzelfde lied, waarmede S6 jaar geleden dr J. Th. de
Visser de eerste cursus deed beginnen, diende thans als openings
zang: „Voorwaarts christenstrijders, drukt uws Konings' spoor".
Te Lunteren, dat altijd
plaats van samenkomst diende,
was men sedert de bevrijding niet
meer geweest. Dertien jaar gele
den hield de cliristelijk-sociale be
weging er haar laatste conferen
tie.
Als onderwerp is ditmaal ge
kozen: „De arbeider en zijn nieu
we verantwoordelijkheid". De wij
zigingen in de maatschappelijke
structuur, de grotere betekenis
van het georganiseerde overleg,
de privaatrechtelijke bedrijfsor
ganisatie en de publiekrechtelijke
bedrijfsorganisatie hebben de ar
beiders immers in andere verhou
dingen gebracht.
Critisch.
Met betrekking tot de maat
schappelijke structuur, vestigde
de heer Ruppert er nog eens na
drukkelijk de aandacht op, dat de
christelijk-sociale beweging geen
enkel plan voor een ideale maat
schappij heeft ontworpen en er
ook niet aan denkt dat te zullen
doen. Zij staat critisch, vanuit het
Evangelie, tegenover elke maat-
schappijvorm. Zij weet namelijk
niet hoe het in de maatschappij
behoort toe te gaan. Wel heeft zij
zich, luisterende naar het Woord
van God, verzet tegen de klassen
strijd en geijverd voor het over
leg. De gemeenschap in onderne
ming en bedrijf, lachte haar toe.
De mannen, die. arbeiden in de
christelijke vakbeweging hebben
daar op aan gewerkt, in de over
tuiging dat ze op die manier naar
de geest van Christus handelden.
En hoewel zij dan niet een groots
plan tot wijziging van de maat
schappelijke structuur hebben
ontworpen, is er toch door hun
werk in de structuur van het be
drijfsleven hier te lande meer
veranderd dan waar ook ter we
reld.
Zingen.
In enkele trekken gaf de voor
zitter een overzicht van de op de
cursus aan de orde komende on
derwerpen. De vorige keer (Put
ten 1947) kwamen sprekers aan
het woord, die andere gedachten
hadden dan gangbaar waren in
als Je christelijke vakbeweging. Deze
keer zijn het geestverwanten of
eigen mensen, die de onderwerpen
inleiden. Nochtans meende de
heer Ruppert, dat spanning niet
behoefde te ontbreken.
Wanneer men elkander als
christenstrijders een „voorwaarts"
toeroept, dan moet men wel
steeds zelf het licht van het Evan
gelie zoeken. Met het oog daar
op heeft het C.N.V. de dagelijkse
bidstonden geprojecteerd.
Ook het christelijk lied zal niet
ontbreken. Juist voor het begin
van de cursus is de nieuwe liede
renbundel van het C.N.V. klaar
gekomen. Men zal er veel uit zin
gen, want zingen, aldus de heer
Ruppert, is de enige vorm waarin
wij ons' gemeenschappelijk kun
nen uiten.
Met vijf dollar op zak de
wereld rond.
Vier mannelijke studenten, een
Egyptenaar en drie Fransen, en
twee vrouwelijke, van wie een
Belgische, hebben dezer dagen 'n
klein symbolisch tentje geplaatst
op de Place de la Sorbonne In
Parijs en aan de voet van het
standbeeld van Auguste Comte
een blauwe vlag ontplooid, voor
stellende de hemel bezaaid met
sterren met ln het midden een
zwaluw die om de aarde vliegt.
Zij behoren tot de beweging van
„Les Messagers".
Deze jonge mensen willen „ln
aanraking komen met de wonde
ren van de wereld en ze door
gronden". Genoemde „pioniers"j
van wie de jongste 19 jaar is en
de oudste 26, zijn nu naar Genève
vertrokken, de eerste halte op een
reis van ln totaal 122.000 km door
75 landen en over 5 continenten.
Zij denken over 15 a 20 maan
den terug te zijn. Ieder ls voor
zien van een relssom van 5 dol
lars. Zij zijn van plan hun reis
kosten te dekken door het hou
den van lezingen, waarvan zij de
tekst van de Unesco kregen, door
harmonica spelen, toneelstukjes
opvoeren of briefkaarten verko
pen.
Aan de vooravond van de ope
ning van do Algemene Vergade
ring der V.N. wordt in de wan
delgangen te Lake Success de
kans groot geacht, dat Nederland
opnieuw een zetel in de Veilig
heidsraad zal verkrijgen.
Als punt 14 op de agenda der
algemene vergadering, die Dins
dag bijeenkomt, staat de verkie
zing van drie niet-permanente
leden ln de Veiligheidsraad ter
Plannen voor een Europees
wegennet.
Frankrijk, Luxemburg en En
geland hebben te Genève een be
ginselverklaring getekend voor
ondersteuning van plannen tot 't
vormen van een „standaard"-
wegennet in Europa van bijna
49.000 kilometer lengte. Men ver
wacht, dat binnenkort verschil
lende andere landen, waaronder
Nederland en België, deze ver
klaring eveneens zullen onder
tekenen, die wordt beschouwd als
slechts een eerste bescheiden stap
naar de verwerkelijking van een
groots plan, dat ongeveer 12%
milliard gulden zou kosten. Van
Narvik naar Athene, van Glasgow
naar Warschau, van Helsinki
naar Rome of van Lissabon naar
de Sowjet-Russische grenzen zou
den de auto's dan kunnen rijden
op wegen met een uniform veilig
heidssysteem. De hoofdwegen van
Europa zouden „e-wegen" ge-
n'oemd worden en aangeduid woé
den met een witte letter en wit
getal op een groen vlak.
Vele landen beschikken niet
over het materiaal of de finan
ciën om het plan uit te voeren.
De voorgestelde hoofdverkeers
wegen vertonen op het ogenblik
ook nog hiaten, zoals Spanje en
de Sowjet-zone van Duitsland.
Van sommige landen, zoals van
Italië, is het standpunt onzeker.
De bijeenkomst te Genève werd
belegd door de economische com
missie voor Europa van de V.N.
Voorstellen voor de algemene
vergadering der V.N.
Naar men verwacht zal de al
gemene vergadering het Ameri
kaanse voorstel behandelen ter
instelling van een apparaat, dat
beslissingen buiten de Veiligheids
raad om, waarin de „Grote Vijf"
het recht van veto hebben, zal
kunnen nemen. Door een herzie
ning van de statuten zou de alge
mene vergadering binnen 24 uur
bijeengeroepen kunnen worden
om over een internationale spoed-
kwestie besluiten te nemen. In
feite zou de algemene vergade
ring dan permanent in zitting
zijn zoals de Veiligheidsraad
thans. Genoemd plan voorziet
tevens in een „waakhondcommis
sie", die gereed dient te zijn ieder
moment naar een bedreigd gebied
te vliegen. Dergelijke commissies,
aldus Reuter, zijn in het verle
den door de Sowjet-Unie geboy
cot.
Het plan, dat reeds de steun
van verschillende kleine landen
heeft, zal naar men verwacht
door de Sowjet-Unie aangevallen
worden. Indien de algemene ver-
;adering het plan aanneemt zou
Ie taak van de Veiligheidsraad
beperkt blijven tot conflicten en
andere kwesties, waarbij de be
langen van Oost en West niet on
middellijk botsen.
vervanging van Cuba, Egypte en
Noorwegen. Noorwegen heeft de
laatste 2 jaar de zetel ingenomen
die volgens het voorschrift van
evenredige geografische indeling
van de Veiligheidsraad sedert da
oprichting der V.N. aan Noord
west-Europa is toebedeeld en die
vöór Noorwegen achtereenvol
gens door Nederland en België
was bezet.
Dit jaar zou volgens het roule-
ringsplan Zweden, Denemarken
of Luxemburg aan de beurt ko
men, maar zowel Zweden als
Luxemburg hebben verklaard geen
prg's op verkiezing te stellen;
Zweden naar men zegt om over
wegingen van neutraliteit en
Luxemburg uit besef van zjjn be
scheiden internationale positie.
Ook Denemarken heeft reeds te
kennen gegeven zich niet verkies
baar te willen stellen, naar het
heet om gelijksoortige redenen
als Zweden, waardoor binnen ge
noemde groep Nederland dus op
nieuw aan de beurt zou komen.
In verschillende delegatlekringen
wordt hiervoor sympathie uitge
drukt. Niettemin is de verkiezing
van Nederland zeker niet defini
tief verzekerd want ten eerste ia
het denkbaar dat de nieuwe
Deense regering anders over het
lidmaatschap van de Veiligheids-
denkt dan haar voorgangster en
zich dus op het laatste moment
toch nog verkiesbaar stelt en ten
tweede is het mogelijk, hoewel
niet waarschijnlijk, dat de verkie
zing van nieuwe leden der V.N.
op de aanstaande algemene ver-
adering het noodzakelijk zou ma
ken de bewuste raadszetel ook
beschikbaar te stellen voor Euro
pese landen bulten de Noordwes
telijke groep. Maar hoe dit ook
zij, door velen in Lake Success
wordt thans openlijk de verwach
ting uitgesproken, dat Nederland
ln Januari ln de Veligheidsraad
zal terugkeren.
Oostduitse beschuldiging
tegen Engeland en Amerika.
De Oost-Duitse regering heeft
de Britse en Amerikaanse bezet
tingsautoriteiten er van beschul
digd „een uitgebreid complot te
gen onze vredelievende wederop
bouw" te organiseren. De plan
nen waren in Augustus te Bonn
ontworpen en op de desbetreffen
de vergadering was Kaiser, de
West-Duitse minister voor zaken
betreffende geheel Duitsland aan
wezig. Er was onder meer beslo
ten een zo groot mogelijk aantal
Westelijke agenten in Oost-Duits
land te werk te stellen om onrust
onder de werkende klasse te ver
wekken. De middelen varieerden
van sabotage tot moord. Oost-
Duitse geleerden en technici wer
den naar het Westen gelokt.
Het feit, dat" de Oost-Duitse
regering van dit plan om het vijf
jarenplan te ondermijnen op de
hoogte was zou het Oost-Duitse
volk waakzamer doen zijn. Het
beschikte over alle middelen om
de belangen van het volk te be
schermen, aldus de desbetreffen
de verklaring. De genoemde ver
gadering was bijgewoond door
hoge Britse en Amerikaanse
functionarissen.
West-Duitse waarnemers zijn
van oordeel, dat deze verklaring
een zuivering inluidt: Verschei
dene arrestaties zijn reeds ver
richt.