Frankrijk, land van wijn en politiek. Lusteloos Joh. Ie Clercq, de geestelijks vader van „Het f rye vai Sluis". Inwoners van Zierikzee zagen steek vlammen en waterzuilen. Het ontbrekende woord Iedereen is ontevreden en... laat bet werk wachten. Eén jaar met aftrek geëist tegen Sonburgse Gommissionnair. Moeilijke omstandigheden vroegen sociale wijziging. ADAMSON Een Nieuw-Zeelandse zag Nederland. bezwijkt door 'n vlieg. VIERDAAGSE ORANJEBOOM BIERl Onverwacht bezoek op Schiphol. Maandag 24 Juli 1950 PROTESTANTS CHRISTELIJK DAGBLAD Pagina 2 SCHILDERACHTIG, MAAR HOPELOOS ARMOEDIG. Pary» maakt steeds weer een overweldigende indruk. Nadert men vanuit bet Noorden deze stad per auto, dan ondervindt men op vele kilometers afstand als het ware reeds de zuiging van de menselijke draaikolk die Parijs heet. Steeds intensiever en jach- tlger wordt het verkeer. Op vele pleinen is het een waanzinnig gewirwar van auto's, die met razende snelheid al zigzaggend trachten hun weg te vinden. Wie het eerst komt, het eerst maalt, geldt hier zeer zeker. Op de meest bedreigde punten trachten verkeersagenten, gewa pend met witte knuppel en fluit enige orde ln de chaos te scheppen om aldus de weerloze voetganger enige kans te geven levend over straat of plein te geraken. Maar niet alleen boven de grond raast en jaagt het leven. Parijs ls ondergraven als een land met mollen- gangen. Onder de grond bevindt zich een labyrinth van tunnels, die van de Métro. Wil men even van de Porte de Versailles naar de Porte de la Vllette? Lopen zal moeilijk gaan. De afstand hemelsbreed ls ruim 10 km, ln werkelijkheid dus veel groter. Neem de Métro. In sui zende vaart boort het treintje zich door de tunnels. Snel ln- en uitstappen, want de deuren slui ten zich automatisch. Goed op letten, waar men moet overstap pen. Handig ls deze Métro. Voor weinig geld bereikt men snel en veilig z(jn bestemming. Duur leven. Maar behoudens de Métro ls het leven duur ln Parijs. Dat ziet men de bevolking wel aan. De zorg ligt op de gezichten der ar beidersvrouwen, die gewapend met ellenlange paalbroden, op weg zijn naar hun grauwe kwartleren. Het mag dan waar zijn, dat de Fransman een zekere luchthartig heid bezit, zelfs de daar zo gelief koosde wijn vermag aan dit moei lijk bestaam toch slechts de nodige kleur en vrolijkheid te geven. Waarom het aantal communis ten hier zo groot ls, ls mij meer dam ooit duidelijk geworden. Trou wens, wie denkt, dat het verschil tussen arm en rijk ln het land van Uberté, égallté en fraternité minder groot ls dan bij ons, komt bedrogen uit. Toch, Parijs ls mooi en een be zoek meer dam waard. Het heeft nog zijn Are de Trtomphe ,zijn Champs Elysées, de Opéra, zijn palelzen en kerken, zijn machtige Elffeltoren. Maar onmiskenbaar ltet de oorlog zijn sporen na en verleende deze stad ondanks de felle lichtreclames een ondertoon van vaalheid en armoede. Wijn en politiek. Men slaakt heus een zucht vam verademing, wanneer men na het Parijse Btadsgewoel het Franse platteland betreedt. Hier kan men het genot beleven van lange wan delingen door uitgestrekte wou den, langs klaterende bergbeken, over wegen, die zich door een gol vend berglandschap slingeren. Ie der ogenblik kan men voor het verrassend schouwspel komen te •taan vam een stadje, dat diep verscholen ligt ln een dal. Maar er zijn twee dingen, die de bezoeker ook tot in het verste Uithoekje van Frainkrijk zullen blijven volgen. Het zijn de wijn •n de politiek. Nu eens zijn het de communisten, die het moeten ont gelden, dam de socladisten en de Gaullisten. Met brede gebaren tracht men de voor- of nadelen van een bepaald systeem te ver klaren. De wijn vloeit ln stromen. Al vuriger wordt het betoog. Maar altijd komt 't er op neer dat Frank rijk ongelukkig ls, dat het gere- ?eerd wordt door de politieke par ijen, dat het eigenlijk geen re gering heeft, dat de bevolking niet voldoende werkt en maar praat, praiat, En dat vertelt dt mam, die zelf ruim een uur de tijd genomen heeft om dit alles uit te leggen, terwijl zijn vrachtauto bulten staat te wachten om de stenen te vervoeren die nodig zijn om hulzen of wegen op te bouwen en te herstellen! Kastelen en krotten. Frankrijk ls rijk aan kastelen. Langs de Loire heb lk ze gezien ln hun trotse pracht. Zij zijn on verbrekelijk verbonden met namen als Charles d'Orléans, Lodewijk XII, Frans I, Catharina de Medi- ols en z(j verkondigen nog de glo rie van vroegere bouwstijlen. Staart men uit de torenvensters van deze chateaux, dan strekt zich een landschap van Indrukwekken de schoonheid voor u uit. De rid dertijd herleeft ln deze bouwwer ken en het valt niet moeilijk zich de omstandigheden voor de geest te halen waaronder dit roemrijke voorgeslacht heeft geleefd. On danks de pracht van him kaste len was hun leefwijze vaak een voudig en primitief te noemen, gespeend als zij waren van leder comfort. De gids vertelt lachend, dat hij toch heus niet graag zou oversteken met de ridders of edel- vrouwen, die hier vroeger hebben geleefd, want het moet er bar koud en ongezellig zijn geweest. In de landelijke dorpjes zoals er zoveel zijn ln Frankrijk, rijen de hulzen zich ln grappige wan orde langs de slecht geplaveide hoofdstraat en ze vertonen een grauw en brokkelig beeld. Schil derachtig ongetwijfeld, maar hoe hopeloos armoedig. Voor de ra men een gescheurde lap als gor dijn of de foeilelijke rolluiken. In de goot langs de straat spelen morsige kinderen. Mesthopen langs de weg. Talrijke herbergen of buvettes. Het Interieur van de arbeldershulzen vrijwel overal 't zelfde. Een kale tafel, wat wrak ke stoelen, stenen vloer. Wat prul lige prenten aan de muur. Als men dat ziet, denkt men als Nederlander aan onze nette arbeiderswijken. Wat eentonig, wat eenvormig wellicht. Maar hoeveel confortabeler, hoeveel be- hageltjker doen zij aan. Burgerlijk misschien? Goed, dan maar bur gerlijk. Maar men kan eerder ge loven ln de kracht van onze bur gerlijke gezinnen met hun fris ge wassen kinderen en hun heldere hulzen dan in de misère van dat gene wat groeit ln een krot waaT- ult men een jong modieus gekleed en naar parfum riekend echtpaar ziet stappen naar de kroeg. Frankrijk zou wellicht geluk kiger z(jn met harder werken, minder wijn en minder politieke gesprekken. (Ingez. mededeling, advert.) hangerig, loom? Dat ellendige gevoel ver» i dwijnt met één of tweef l Het spookt op de Ooster-Schelde. GEZONKEN SPRINGSTOFFEN ZOUDEN ONTPLOFFEN. Zierikzee heeft een spookge schiedenis. En niet maar zo'n kleintje ook! Op de Ooster-Schel de ls bet namelijk lang niet pluis. Verschillende Zierikzeeënaren hebben voor het Havenhoofd steekvlammen gezien, waterzui len en één keer zelfs een comple te vuurhaard. Doffe knallen zet ten de spookvertoningen kracht bU. Maar, zoals dat bi) ieder spookverhaal het geval ls, je hebt mensen ille bet zelf gezien en ge hoord hebben en je hebt er ook die nooit Iets zien en de prachtige verhalen nog niet geloven ook. Vanaf 1945 heeft de Marine Opruimingsdienst voor het Ha venhoofd van Zierikzee ln de Oos ter-Schelde, op een van de diep ste plaatsen van heel Nederland, grote hoeveelheden munitie, pro jectielen en explosieve stoffen, welke overal achtergebleven wa ren, laten zinken om ze voor goed onschadelijk te maken. Nu ls het bekend, dat dergelijke stoffen, ook al liggen ze op de zeebodem, de eerste jaren gevaarlijk blijven. Ontploffen doet dergelijk gevaar lijk goedje niet voor er vuur bij komt of voor het zware stoten krijgt. Maar blijkbaar hebben enkele ondernemende Zierikzeeënaren daar wat op gevonden, want de ontploffingen die ze gehoord en het vuur dat ze gezien hebben komen uit de richting van het ge storte oorlogstuig. Ter verster king van de verhalen over vuur haarden en waterzuilen, wordt dan nog verteld, dat onlangs aan de kust tegenover de „spook plaats" een groot aantal kisten granaten en bussen trotyl zijn aangespoeld. Die zfln natuurlijk weggeslagen door de luchtdruk, menen sommigen. NIETS. Maar het ls met de spokerij ln Zierikzee al net als overal: als puntje bij paaltje komt hebben slechts een paar mensen Iets ge zien en dat „iets" ls dan nog heel weinig.... De opvarenden van de boot die de dienst Zierlkzee-Kat- scheveer onderhoudt, hebben nog steeds niets gezien al hebben ze werkelijk alle mogelijke pogingen ln het werk gesteld om de geruch ten te bevestigen. Wij hebben ook eens hier en ilaar geïnformeerd. De M. O. D. vertelde ons nergens van te we ten en het hoofd van de Gemeen tepolitie deelde ons mede, dat naar aanleiding van de vele ge ruchten een onderzoek was inge steld, (lat werkelijk niets, maar dan ook niets had opgeleverd. „En die aangespoelde kisten?" vroe gen wy. „Meneer, sinds 1945 heb ben we aan de kust zegge en schrijve één kist met mnnltie ge vonden 1" Overigens ls het wel opmerke lijk, dat de spookversehijnselen zich zouden voordoen op de plaats waar een druk scheepvaartverkeer ls. Nee, als Zierikzee bezig ls als aanvulling op de eeuwfeesten een waterspook te creëren, dan ls het creatuur wel geen lang leven be schoren. Geruchten hebben de eigenschap, dat ze plotseling de wereld uit zijn. Een Nienw-Zeelandse bezocht Nederland en beschrijft in een blad, dat in Nieuw-Zeeland ver schijnt, wat ze er zag. Een Ne derlandse emigrant las het ver haal en stuurde het bericht naar hier, voorzien van drie vraagte kens. Misschien zijn er nog drie te weinig „Het Hollandse leven, gezien door een Nieuw-Zeelandse", staat er boven het krantenartikel en de vrouw vertelt van de reis met haar man door „Hollandse en Deense landbouwstreken". Zij vindt de Hollandera „geluk kig, vriendelijk en fijngevoelig". „Een groot deel van het land- bouwwerk, zoals zaaien en wie den, wordt met de hand gedaan. De meeste boeren bezitten drie of vier acres (één of anderhalve hec tare). Het grootste bedrijf is on geveer honderd acres (vijfendertig hectare). Bij elke boerderij hoort een huis, dat er degelijk en keurig uitziet. De gezinsleden zijn hard wer ken gewoon, maar ze zijn geluk kig". „De omgeving van Haarlem", gaat de schrijfster voort, „ls gro tendeels in gebruik voor bloem bollenteelt. Het zien van de bloemenmark ten is overweldigend. Ze zijn overladen met alle soorten bloe men. Wij bezochten bedrijven, waar rozen, gladiolen en tulpen werden gekweekt. Iedere boerderij was dertig acres (twaalf hectare) groot en men verbouwde verschil lende soorten bollen. Op één stuk land stonden zowat 55 millioen gladiolen. De stelen van de anjers waren twee voet 60 cm.) lang. De bloemen zijn buitengewoon groot en hebben allerlei kleuren, maar geen geur. Ieder verdient zowat 10, (f 100.—) per week, maar de huishuren zijn hoog. Er ls eén ernstig tekort aan woningen. In de grachten en vaarten van de steden, zoals Den Haag, Schie dam, Leiden en Rotterdam, liggen rijen woonarken. Ze zijn geriefe lijk ingericht en de kaaigelden zijn laag. Ons hotel in Noordwijk was eveneens geriefelijk. Het was net een paleis met wel duizend zon nige kamers en een terrasvormig grasperk ervoor. Het bood een ge zicht op de Noordzee". (Wellicht is het Huis Ter Duin In Noord- wijk bedoeld met op zijn hoogst honderdvijftig kamers). Arrondissements-Rec htbank Middelburg. HIJ LICHTTE EEN CLIENT VOOR 1000— OP. Voor de Arrondiss.-Rechtbank te Middelburg stond gistermorgen terecht de te Souburg wonende commisslonnair L. D„ die zich ln Mel J.L wederrechteiyk een be drag van f 1000 had toegeëigend van zekere N. v. d. Linde. Van der Linde wilde te Zoute- lande een hotel- en pensionbedryf beginnen en trad tot het kopen van een pand ln contact met D. Deze vond een huls voor hem, nl. een pand van dr Vaandrager, dat f33.000 moest kosten. Zoveel geld bezat van der Linde niet. Van de notaris kon hy een eerste hypo theek krygen van f22.000 en van de verkoper zelf een tweede hy potheek van f8000. Toen D. als tussenpersoon dat laatste telefonisch aan van der Linde mededeelde vertelde h(j er- by,.dat hij f 1000 meer moest be talen aan dr Vaandrager. H(j mocht daarover echter nooit met de dokter spreken, want die wil de er niets van weten. Een kwi tantie zou v. d. Linde ook niet krygen. Korte tijd later overhan digde v. d. Linde o.m. deze f 1000 in de Middelburgse stationsres tauratie aan D. Om een Indruk te geven van de Hollandse keuken, vertelt de schrijfster over het menu van één diner. „De eetzaal biedt plaats voor duizend personen en kolossale vensters beslaan een gehele wand. De eerste gang was soep met asperges, dan vis, ln de zaal zelf bereid, met aardappelen, sla (met citroen belegd) en over dit alles heen likeur. Dit werd gevolgd door twee flinke schijven ananas, belegd met sla. Hierover was zo veel witte wiin gegoten, dat het in de bordjes vloeide. Verschillende soorten wijn wer den samen met ijs geklopt, totdat het pap was en hierbij ging dan opnieuw roomijs en beschuit tot het weer stijf werd. Hierna volg- da koffie met suiker en slag room". De Hollandse emigrant, die het krantenknipsel stuurde, heeft het plan nu weer te gaan sparen om terug te komen naar het paradijs, dat Holland heet! O, emigrant, wat ben je begonnen. DE GEBOORTE VAN EEN WATERSCHAP. In de zomer van 1927 veroorzaakten hevige regenbuien een b(j- zonder hoge waterstand in W.-Z.-Vlaanderen. Vooral In de wate ring Cadzand met name de omgeving van de Knokkert stond geheel blank. Het gemaal te Cadzand was er toen nog niet, terwyi de afwatering overal te wensen overliet. Ook ln de buurt van Sluis was de toestand zo slecht, dat byv. een zelf binder, die op het land was gebracht er eerst tien dagen later kon worden afgehaald. Verscheidene gewassen, waar onder vooral koolzaad gingen ver loren. Bovendien waren vele on verharde polderwegen herschapen in modderpoelen, zodat het weg halen van de oogst gepaard ging met vele moeilijkheden en het meermalen voorkwam, dat de boerenwagens met drie of vier paarden over de modderige wegen moesten worden getrokken. Deze omstandigheden brachten de heer Joh. Ie Clercq te Sluis tot het inzicht, dat er iets moest ge beuren, waardoor de situatie ra dicaal zou kunnen worden gewij zigd en ln de toekomst deze toe standen zouden kunnen worden voorkomen. Daartoe riep hij een bijzondere vergadering bijeen van de vereniging van oud-leerlingen der landbouwcursussen, waarvan hij voorzitter was. Zelf hield hij op deze vergadering een inleiding verdeeld over een viertal punten, allen betrekking hebbend op de erbarmelijke toestand van wegen en afwatering en hoe daarin ver andering te krijgen. Na afloop van deze vergadering werd een voorlopige commissie van onder zoek ingesteld. Een jaar later in Augustus 1928 was men zover, dat door het lid van Gedeputeer de Staten de heer P. Dieleman te Oostburg een officiële commissie in het leven werd geroepen be staande uit de heren Joh. Ie Clercq, I. de Hullu, P. Erasmus, ir H. L. G. Carpreau, A Hendriks en A. Salomé. Het grote waterschap. Tot vergaderen is deze commis sie echter nooit gekomen. Men zag op de achtergrond reeds het grote waterschap opdagen, maar tegelijk hiermede zouden vële functies eh vele machten verdwij nen en daarvoor voelden velen weinig. Het gevolg was, dat slechts twee ijveraars overbleven n.l. Joh. Ie Clercq en ir H. L. G. Carpreau. Dit bleef zo tot 1932 toen beiden een ontwerp hadden gemaakt waarin hun gedachten waren uitgewerkt. De plannen ontvingen toen de sympathie van hoofdingenieur J. v. Leeuwen van de Provinciale Waterstaat en de (Ingez. mededeling, advert.) per rol De grootste en de bestel FEUILLETON. door O. F. WALTON. 45) o „O, omdat., omdat., maar neen, dat moet ik je niet vertel len. Je moet weten, ik heb be loofd er niets van te vertellen. Maar Hy zal 'tme nu niet ver geven, dat weet ik heel zeker." „Maar Hy zegt zelf, dat Hy gaarne vergeeft, als wij onze zonden belijden. Hij is getrouw en rechtvaardig, die het ook doen zal." „Ja, juist, daarom is het, daar om is het. Dat bedoel ik juist, juffrouw. Als wij onze zonden belijden, maar dat heb ik niet gedaan! Dat is het!" „Maar, moeder Hotchkiss, waarom dan niet? Dat móét toch, als er vergeving zal vol gen!" „Maar ik kan het niet, ik kan het njet, begrijp je? Er is iets dat ik niet kan belijden." Marjorie sprak nog geruime tijd met haar, waarbij de oude vrouw veel schreide en telkens zeide, dat ze het wel wilde ver tellen, maar het niet kon doen. Ten laatste was Marjorie ge noodzaakt heen te gaan; haar hart was vervuld met kommer over 't eeuwig lot der stervende en in haar avondgebed smeekte zij vurig voor het zieleheil van deze onwetende vrouw, wier le ven zo snel wegvlood. Zij was die avond zeer ver moeid en viel spoedig in een diepe slaap, die haar voerde naar Borrowdale en haar neerzette aan de oever der rivier op een rotsblok. Plotseling werd de rots getroffen door een steen, die er met luide klik op neersloeg en z(j keek omhoog, om het vro lijk lachend gelaat van Louis te zien. Toen kwam een tweede steen en zij ontwaakte. Nee, ze was niet in Borrowdale maar op haar slaapkamer in Daisy Bank. Wat betekende dat geluid dan? Iemand moest grint- steentjes tegen haar venster werpen! Zy schrok er van, masr stond op en keek naar buiten, 't Was diepe duisternis alom en ze kon niemand ontdekken. Toen opende zij haar venster op een kier en riep: „Wie is daar?" „Ik ben het, juffrouw", zei de oude Enoch. „De arme moeder Hotchkiss is veel erger gewor den en ze liet ons niet met rust voordat we haar beloofd had den u te zullen halen. Ze zegt, dat ze u moet spreken en dat ze niet gelukkig kan sterven, eer ze u heeft gezien." „Wie is bij haar, Enoch?" „Peggy Jones, de moeder van Anna, maar 't l&atste uur was ik bij haar. Ze riepen mij, weet u?" „Ik zal komen, Enoch." „Ik wacht hier op u, juffrouw en zal u er heen brengen; 'tis donker", zeide hij. Haastig kleedde Marjorie zich aan en na een zacht tikje aan de slaapkamer van meneer en mevrouw Holtby, verklaarde zij waar ze heenging en waarom. Mevrouw Holtby stond op en liet haar de voordeur uit en toen, onder geleide van de oude Enoch, bereikte ze weldra het sombere huis, waar de stervende lag. Ze vond de oude vrouw m veel ernstiger toestand dan waarin zij haar die middag had achtergelaten, maar toen Mar jorie binnentrad, ging de zieke zelf overeind zitten en greep de haar toegestoken hand. Zo is 't goed juffrouw", fluis terde zij. „Ik heb toch zo naar je komst verlangd. Stuur ze al len maar weg, dan zal ik 'je vertellen." „Ik vermoed, dat ze mij let3 wil vertellen", zei Marjorie tot Enoch en Peggy Jones, die btf 't venster stonden, „als je nu eens een poosje wilt gaan rus ten, zal ik wel voor haar zor gen." „Ziet u er niet tegen op, alleen met haar te zijn, juffrouw?", vroeg Peggy. „In 't minst niet en als ze er ger wordt zal ik u wel roepen." „Klop dan maar tegen die muur", zei Peggy, „mijn bed staat aan de andere zijde er te gen aan en ik ben in een om mezien weer bij u. Ons huis ls hier tegen aangebouwd, weet u?" Samen verlieten zij de kamer en weldra hoorde Marjorie, dat ze de buitendeur achter zich sloten. Nu was zij met de ster vende alleen in het grote huis. Zjjn ze allen weg?" vroeg de zieke. „Ja, ze zijn gegaan", zei Mar jorie. „Dus zijn we geheel alleen?" „Ja, geheel alleen." „Je weet nog wat we spraken over het belijden van zonden?" „Ja zeker, moeder Hotchkiss! Als wij onze zonden belijden, Hij ris getrouw en rechtvaardig om ze ons te vergeven." „Ik wou je wat vragen, juf frouw. Kom met je oor maar dicht bjj mij, want ik moet zacht spreken. Als je iemand iets had beloofd en 't was een zondige belofte, die ja niet had mogen doen, zou je die dan moeten houden?" (Wordt vervolgd.) secretaris der Zeeuwse Polder- bond, de huidige Commissaris der Koningin jhr mr A. F. C. de Ca- isembroot. De plannen werden overgenomen door de Zeeuwse Polderbond en officieel doorge zonden aan de Provinciale Staten. Het advies luidde toen: één groot waterschap voor geheel W.- Z.-Vlaanderen. Bjj de Provincie ging men aanvankelijk uit van de gedachte aan een paar grote wa terschappen voor W.-Z.-Vlaande- ren, doch na gedegen onderzoek begreep men, dat de vele moei lijkheden slechts konden worden opgelost door het scheppen van één groot waterschap met gecon centreerde macht en bevoegdhe den. Hamenvoeging. In 1933 gingen de Provinciale Staten over tot het beschikbaar stellen van f 5000.voor een in te stellen onderzoek naar de m» gelijkheid van samenvoeging, naar aanleiding van het advies van de Zeeuwse Polderbond. Aan dit on derzoek had een groot aandeel de technische ambtenaar de heer J. Salomé te Breskens. Hiermede was er een begin ge maakt met de voorbereidingen voor de totstandkoming van het waterschap. Na vele onderzoekin gen en besprekingen is uiteinde lijk in 1941 het waterschap tot stand gekomen, na verdediging van de toenmalige wnd. Commis saris mr P. Dieleman. Niet vergeten. Inmiddels was echter op de achtergrond geraakt de geeste lijke vad-r van het waterschap, de heer Joh. Ie Clercq, die door zijn hoge leeftijd alleen nog op privaatrechtlijk gebied domineer de. Toch werd hij niet vergeten. Bij de installatie van het bestuur en hoofdingelanden van het wa tenschap te Oostburg op 30 De cember 1941, door de wnd. Com missaris der Provincie bood deze namens de Provincie een inge lijste foto van de heer lé Clerq aan ter plaatsing in het Polder huls. Ook thans bij de opening van het nieuwe polderhuis te Oost burg zal men ter vervanging van de vorige, tijdens de oorlog ver loren gegane foto een nieuwe plaatsen. De heer le Clercq hoopt deze zelf te overhandigen aan het bestuur. Eerste hamsteraar ln Amsterdam verbaliseerd. De economische afdeling van de Amsterdamse politie heeft proces-verbaal opgemaakt tegen een Amsterdammer bij wie een hoeveelheid levensmiddelen en huishoudelijke artikelen werd gevonden welke nauwelijks in de personenauto van de politie ge stuwd kon worden. Niet generaal majoor Seheffe- felaar, doch de generaal-majoor Alons, na het aftreden van luite nant-generaal Buurman van Vreeden, zal belast worden met het commando over de ln Indo nesië achterblijvende Nederland se troepen, meldt Aneta thans. Het Amerikaanse leger voert besprekingen met „Cadillac" v. d. „General Motors" over massapro ductie van het nieuwe type liohte tanks van 28 ton. In Schevenlngen ls bij twee particuliere kippenhouders een geval van pseudo-vogelpest ge constateerd. v. d. Linde, als getuige ge hoord, verklaarde, dat D. later nog by hem was gekomen met de mededeling, dat hy nog f 12.50 provisie moest hebben. Dat heeft hy geweigerd. Later hoorde hij van de dokter, dat hy was opge licht voor f 1000. Restitutie heeft hy nooit ontvangen Verdachte D. gaf toe onjuist te hebben gehandeld. Hy verklaarde uit een zekere angst dit te heb ben gedaan, omdat hy en zyn ge zin toch ook moesten leven. Die f 1000 beschouwde hy als provi sie en v. d. Linde ging er toch mee accoord. Bovendien had hij v. d. Linde op velerlei wyze ge holpen, Zo gaf hy hem f 18.000 voor beschryvlngskosten, meubi lair enz. v. d. Linde mocht hem dus wel dankbaar zyn. De Off. van Justitie, mr v. der Dussen, noemde ln zyn requisitoir de handelwyze van D, hoogst ge raffineerd. Hij was van mening, dat het oplichting biyft, ook al zou verd. nog zoveel te vorderen hebben van v. d. Linde. Verd. moet met deze praktyken maar eens ophouden, aldus mr v. d. Dussen, en een gevoelige straf ls op zyn plaats. Hy eiste 1 jaar gevangenisstraf met aftrek voor arrest. Mr F, W. Adrlaanse, verdedi ger, merkte op, dat wat de één geraffineerd noemt, de ander als plompverloren kenschetst. Wat gebeurde mag niet voorkomen tussen mensen van een bepaalde geestelyke standing. Verdachtes handelwyze was niet fraai, maar zeer verklaarbaar. Hij vroeg niet later nog eens om f412.50, maar die schuld had v. d. Linde reeds direct wegens provisie. Verd. wil de zich nu dekken, omdat hy bang was, dat v. d. Linde dit niet zou kunnen betalen. Tenslotte riep hy de clementie ln van de rechtbank. Verd. D, tenslotte verklaarde, dat v. d. Linde alles van hem wist, maar hem als „oud vuil" had behandeld. Uitspraak 28 Juli a.s. (Ingez. mededeling, advert.) HOOFDPIJN! Mijnhardt Hoofdpijnpoeders. 45 ct. Mijnharde Hoofdpijntabletten. 7j ct De Nederlandsche bakker Pie- ter Hansen ls aan boord van het emigrantenschip „Volendam" aan oen hartaanval overleden. De heer Hansen, die 34 Jaar was, wilde met zyn vrouw en vyf kinderen als boer ln Canada een nieuw le ven beginnen; zyn 16-Jarlge zoon zal de boerdery thans lelden. In een Juwelierszaak te De R(jp hebben dieven met stenen de éta- lagerult verbryzeld en twee ta bleaux met ln totaal 250 gouden ringen meegenomen. Van Donderdag 27 tot en met Zaterdag 29 Juli houdt de Chris telijk Historische Unie een zomer- conferentie ln het conferentie oord „Het' Trefpunt" te Ermelo. Op de eerste dag zal o.m. een toespraak worden gehouden door de heer H. W. Tilanus. vtm WELKOMSTBRIEF. De P. v. d. A. heeft de opvol gende regeringen in hun Indi sche politiek door dik en dun ge steund. Met het gevolg dat daar stromen bloeds nutteloos ver goten zijn. Nu keren de soldaten in massa uit Indië terug. En, zoals be grijpelijk, over 't geheel niet in opgewekte stemming. En waar schijnlijk niet enthousiast over het optreden van de regering en de partijen die haar steunden. Dit is voor het bestuur van de P. v. d. A. een aanleiding ge weest om aan de terugkerende militairen een welkomstbrief te zenden, waarin getracht wordt het rode paadje een beetje schoon te vegen. De jongens, die heel wat na righeid meemaakten, moeten wel begrijpen, dat zonder smart geen grote dingen gebeuren en dat nu dan toch maar vrijheid voor de Indische volken en samenwerking van deze volke ren met Nederland verkregen it. Dingen, die toch wel een offertje waard zijn. Erkend wordt, dat de militai ren weieens in een bittere stem ming waren over de houding van de P. v. d. A., maar met waar, alles begrijpen is alles ver geven. Zand er over. En dan krijgen ze de vriende lijke groeten van niemand min der dan Koos Vorrink. Prachtig is dat! Als de Indi sche jongens na dit hartelijke welkom, nu straks niet ln massa rood stemmen, dan weet ik het niet meer. (Ingez. mededeling, advert.) By de Tweede Kamer ls een wetsontwerp Ingediend, dat de plaatselijke brandweerverordenin gen aan de goedkeuring van Ge deputeerde Staten wil onderwer pen. Het zwaartepunt van de re gelingen zal echter by de gemeen- teiyke organen blyven. Bijen belegerden de „Tilburg". „Tenslotte vliegen wij ook", dacht een dezer dagen een bijen koningin. „Het is ons goed recht en bovendien onze morele plicht een bezoek te brengen aan de nationale luchthaven", aldus sprak zij haar volgelingen toe en onder het motto „op naar Schiphol" zette een reusachtige bijenzwerm zich in beweging in de richting Haarlemmermeer. Niet lang daarna was het bo- ven het warme beton van het platform een uriendelyk ge zoem. De zwerm tastte eerst een paar les-dakota's af en na wat aarzelend rondzwermen gaf de koningin het sein tot een regel rechte aanval op de voor vertrek naar Curasao gereedstaande K.L.M.-Constellation „Tilburg". Tweemaal maakte het bijen volkje een ererondje om het toe stel en een paar van hen dron gen geestdriftig de passagiers cabine binnen. Maar gelukkig nam de koningin een ander be sluit. Zij nestelde zich behaaglijk tegen de uitlaatpijp van eender motoren en, gevolg gevend aan haar motto „nu eens geen bloe mengeur, maar voor de afwisse ling benzinedamp", gehoorzaam de haar gevolg zonder tegenzin, en zelfs met zoveel animo, dat het er naar uit ging zien, dat de pijp verstopt zou raken. Een functionaris van de K.L.M., die verstand had van bijen, was het hier niet mee eens. „Voor de bijen niet goed en voer de motor evenmin", zo overwoog hij en daarom haalde hij een veger en een matje. Met zachte hand wist hij de koningin over te halen zich elders te vestigen. Na drie minuten waren alle dieren ver huisd, de platformbeambte uias niet éénmaal gestoken en de „Tilburg" had geen vertraging. IN STRIJD MET DE RECHTVAARDIGHEID? De N.R.C., de nieuwste belas tingvoorstellen van de regering besprekend, vraagt rechtvaardig heid bij het fiscale beleid. Het gaat niet aan, dat iemand over belangrijke baten niet belast wordt, maar evenmin ls het juist, iemand te belasten voor meer dan zijn werkeiyk inkomen. Tegen deze beide simpele eisen van rechtvaardigheid druist de ontworpen regeling op zo ernsti ge wyze ln, dat wij het voorstal ln zijn huidige vorm verwerpelijk achten. Vooreerst ls er één groep van de bevolking, die de dans weer weet te ontspringen, nl. die genen, die ln publiekrechtelyke dienstbetrekking een auto ge bruiken. Het is een notoir feit, dat de overheidsauto's in niet te verwaarlozen mate voor privê- doeleinden worden gebruikt. Maar zy, die het voordeel genieten van dit gebruik van de belastinggel den van hun medeburgers, zullen niet aan de nieuwe regeling wor den onderworpen. Dit is beslist onrechtvaardig. In de tweede plaats is aan de belastingplichti gen niet toegestaan bewijs te le veren, dat de auto's weliswaar voor privégebruik worden gebe zigd, doch voor minder dan één derde. Ook dat is beslist onrecht vaardig. Men denke aan de onge lukkige positie van bv. een plat telandsarts moet een uitgebreide praktijk, die per jaar ettebjke tienduizenden kilometers moet rijden voor zijn visites. Of aan de handelsreizigers, die binnen- en buitenland moeten afreizen. Der- geiyke mensen worden door de nieuwe regeling op een geheel an dere manier getroffen dan b.v. de dokter in de stad. Ook uit dezen hoofde is de nieuwe regeling al lesbehalve fraai en schiet zij haar doel ver voorbij. Een Internationaal congres van kinderrechters te Luik ls ge sloten. De Amsterdamse kinder rechter mr Knuttel ls gekozen tot voorzitter van het Intern. Verbond van Kinderrechters. Een vrachtauto, die rijkswach ters vervoerde, ls Zaterdagochtend om 4 uur by het Eeuwfeestpaleis te Brussel omgekanteld. Vier rykswachters werden op slag ge dood, anderen werden gewond.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1950 | | pagina 2