ZIERIKZEESCÏÏE EOIRAVT.
voor het arrondis-
senent
83ste jaargang.
NIEUWS- en ADVERTENTIE-BLAD
fk
Deze Courant verschijnt DINSDAG eu VEIJ DAG avond,
uitgezonderd op FEESTDAGEN.
Prijs per d r i e m a a n d en 1F r a 11 c 0 per pos I, 1
Afzonderlijke nomraers 5 cent, met Bijblad 10 cent.
PEIJS DEE AD VEETENTIEN-.
Per gewonen regel 10 cent. Huwelijks-, Geboorte-
en Doodberichten van 16 regels 60 cent.
Dienstaanbiedingen van 15 regels, mits contant betaald, 25 ct.
Alle stukken, de redactie betreffende, gelieve men uiterlijk een dag voor de uitgave in te zenden aan den uitgever 5!. LAKE\3IA5f.
BELGIE'S JUBILEUM.
Dezen zomer hopen de Belgen liet herinne
ringsfeest van de grondlegging hunner onaf
hankelijkheid, vóór vijftig jaren, met grooten
luister te vieren. Men weet dat de Belgen er
slag van hebben feest te vieren, het is dus te
wachten, dat zij ditmaal zich nog meer zullen
inspannen en dat de groote nationale feesten
van 1880 alles zullen overtreffen wat tut dus
ver op de jaarlijksche Septemberfeesten is te
zien geweest.
Om meer dan ééne reden echter is het groote
feest van dit jaar geschikt 0111 te stemmen tot
nadenken over liet een eu ander, waar in vorige
jaren bij de Septemberfeesten de aandacht niet
op viel. Het spreekt van zelf, dat, wanneer liet
vaderlandsehe hart der Belgische burgerij be
hoefte gevoelt jaarlijks uitingen van zijn gevoel
te geven en daardoor de herinnering aan de
zegeningen van. een onafhankelijk, althans een
eigen volksbestaan levendig te houden, daar
tegen door vreemden niets valt iu te brengen
ook niet door 011s, die anders historisch 't
nauwst bij de feiten betrokken zijn geweest.
Maar wanneer toch jaar aan jaar do geestdrift
voor de hoofdaanleiding der feesten minder
wordt, zoodat de feesten langzamerhand ont
aarden in een soort van kermis, die haar reden
van bestaan enkel in ziohzelve schijnt te hebben
en wanneer bovendien stemmen uit het Belgische
volk zelf opgaan tegen het kunstmatig wakker
houden van een geestdrift en een nationale
feestvreugde, die eigenlijk haar raisou mist of
meer en meer gaat verliezen, dan ligt de be
denking voor de hand: zou 't geen tijd worden
die feesten af te schaffen Het is ons niet
bekend dat men zich hier te lande ooit geërgerd
heeft aan de Belgische Septemberfeesten althans
sedert jaren gaan ze onopgemerkt voorbij en
vaak gaan Hollanders op dien tijd naar Brussel
eu wonen daar zonder eenige rancune de feesten
hij. De bedenking of het geen tijd wordt, met
die feesten uit te scheiden, is dan ook niet
van Nederlanders afkomstig; zij werd reeds
herhaaldelijk in België zelf gemaakt en nu
onlangs nog door een paar zeer hooggeplaatste
personen, 11.1. een lid der Kamer van Volks
vertegenwoordigers en een proc.-gener. hij het
Hof van Brussel openlijk uitgedrukt. Die heeren
willen zelfs een beweging uitlokken in de hooge
Btaats-lichamen eu daar voorstellen om met liet
nu aangelegde groote feest voor Belgies eigen
volksbestaan, de gewone jaarlijksche feesten te
dier zake te besluiten.
Zulke uitingen beteekenen iets. Wij ver
trouwen dat duizenden Belgen in den grond van
hun hart het met de bedoelde heeren volkomen
eens zijn.
Maar er is meer. Als men de zaken wèl
beschouwt, dan moet blijken dat inderdaad voor
zooveel feestgebaar en vreugdegejuich weinig
grond bestaat, gelijk trouwens de ervaring
reeds sinds lang heeft geleerd dat de animo
bij de Septenibeifeesten veel meer een natuurlijk
gevolg is van de zucht naar vermaak en pret
met daarbij komenden slag van het Belgische
volk om zich te vermakendan een uiting van
nationaal gevoel, dan blijdschap over de gevolgen
der gebeurtenissen van 1830. Het geslacht van
1830 is groqtendeels dood eu de kinderen
kunnen zich met den besten wil niet 111 den
toestand en de stemming der vaderen verplaatsen.
Te minder kunnen zij dit, omdat de geheele
beweging van 1830 sedert lang door een groot
deel der Belgen voor een fout en een gevolg
van fouten is herkend eu zij dus geenszins
verdient op ééne lijn gesteld te worden met
die groote dadeu van wedergeboorte der natiën,
die door eeuwen heen nog in al hun waarde
en beteekenis worden erkend en gewaardeerd
en waarvan de herinnering niet in minder dan
50 jaar totaal vergaat.
Deze omstandigheid zal trouwens een waar
borg zijn voor ons Hollanders of Noord-Neder
landers, dat bij de aanstaande feesten in België
alles zal vermeden worden wat voor ons kwetsend
zou kunnen zijn. Daarvoor zijn de tijden te
zeer veranderd. Om maar eens iets te noemen
de revolutie werd voldongen door het monster
verbond van liberaleu en clericalen en de Hol
landers werden veel meer gehaat en gescholden als
geuzen dan als politieke vijanden. Hu thans?
Nu zijn het de geuzen, die bij elke gelegenheid
hun berijmd of onberijmd „weg met de cleri
calen" uitgalmen en die de straten vervullen
met het referein: „Van 't ongediert der papen,
verlos ons Vaderland!" Eu zijn 't niet de
clericalen, die wel 't allerminst nationaal gevoel
aan den dag leggen als zij aan een onttroonden
vreemden potentaat de vraag voorleggen of ze
wel aan de feesten voor Belgie's onafhankelijk
heid mogen mcêdoen? Zijn 't niet de clericalen
die wat er dan nog van nationaal gevoel mocht
bestaan, verstikken iu dien ultramontaanschen
geest
Zoo zijn de tijden veranderd. Een beweging
als in 1830 leidde tot de scheuring van België
eu Holland, zou iü 1880 een onmogelijkheid zijn.
Men behoeft dan niet te vragen of de aan
staande feestvreugde ook mogelijk ietwat ge
mengd zal wezen met een mengeling van
weerzin, spijt en ontevredenheid over de dwaas
heid der vaderen en over't gebrek aan wezenlijk
nationalen zin bij den tegenwoordigen grooten
hoop. Hoe toch is feitelijk de toestand tegen
woordig? Aan de ééne zijde een domme en
onwetende menigte vooral op het platte land
en in enkele steden, voor wie Rome de hoofd
stad, de paus de soeverein en de bisschoppen
diens stadhouders zijn, terwijl haar dagelijks
de wezenlijke regenten des lauds als vijanden
vau godsdienst in alles worden afgeschilderd,
en aan de andere zijde een meer ontwikkelde
kern der bevolking, de meerderheid zelfs iu de
meeste steden van eenig belang, die geen heil
ziet in de in 1830 geschiede gebeurtenissen,
eu die althans zeker op dit oogeublik zich de
Hollanders volstrekt niet als vervloekte geuzen,
maar veeleer als broeders en goede vrienden
voorstelt.
Dit moet op de feesstemming wel van in
vloed zijn.
De koninklijke familie van België verkeert
ten aanzien der feesten en de aanleiding daarvan
in een geheel eigenaardige positie, die om meer
dan eene reden minder aangenaam moet zijn,
dan zij bij spontane uiting van een inderdaad
gegronde wezenlijk nationale vreugde zou kun
nen zijn.
Wanneer van hetgeen de Belgische clerus
uitkraamt en den volke diets maakt, daarin door
de bisschoppen gestijfd, maar een klein gedeelte
gegrond of waar was, dan zou het Belgische
volk van 1880, iu plaats van feest te vieren,
veeleer zuchten moeten naar de vleeselipotten
van Egypte eu de weleer verfoeide regeering
van Willem I veel liever wenschen dan die
van nu.
Gelukkig voor België is de clerus nog even
bij tijds in zoover van den gevaarlijken weg,
waarop liy voortgleed, teruggekomen, dat hij
de nationale feestviering althans „dulden" zal.
Dat is een reden van nationale schande,
maar enfin, de Vlaamsehe boeren mogen nu
ten minste naar de lichtjes gaan kijken zonder
der verdoemenis ter prooie te worden gegeven,
gelijk daarvoor tot voor weinige maanden groote
vrees bestond, dat het zoover kou komen.
Wonderlijken loop kunnen de zaken nemen!
I11 1830 de clerus aan 't hoofd of liever midden
iu 't broeinest der beweging. I11 1880 diezelfde
clerus slechts met hangende pootjes meegaande,
en zeker geheel niet meêdoende, als hij niet
beducht was te eenemale het masker te zullen
verliezen en in zijn ware gedaante bloot te
komen voor de oogen van het ontnuchterde
volk. En toch geen wonder ookwant het
cleriealisme is altoos anti-nationaal, 't is de
karikatuur der theocratie en daardoor steeds
anti-nationaal, 't zij 't uitgaat van Rome of
van Dordt of Genève, van Mekka of van ergens
elders, 't Is anti-nationaal. Hier raken de uitersten
elkander. Het vaderland zakt naarmate 't cleri
ealisme krachtiger heerscht en de geesten dwingt
hun heil te wachten van een of anderen zich
noemenden vertegenwoordiger Gods. En het
vaderland verdwijnt met zijn grenzen en af
scheiding ook, naarmate de lurmaniteits-begin-
selen meer veld winnen onder de mensehen.
Het jongere België nu huldigt ongetwijfeld veel
meer die beginselen van humaniteit dan de
beginselen, die de clerus het wil opdringen.
Welke is nu de houding die ons Hollanders
past ten aanzien der aanstaande manifestaties
in België?
't Laat zich aanzien, dat die manifestaties
zeer weinig, ja in 't geheel niet kwetsend zullen
zijn voor ons nationaal gevoel. Daarvoor is te
minder gevaar nu de geuzen 0 wonder 1
iu België zelf de baas zjjn; eu de clerus als de
uil iu 't nest zal kruipen omdat hij het schelle
feestlicht niet kan verdragen. Het jonge België
huldigt de humaniteit®-beginselen en dat doet
het jonge Holland ook klein Spanje en de
vinnige, zieh meer eu meer in postuur stellende
strijdbare Calvinisten niet meegerekend, omdat
hun toch tot nu toe de macht ontbreekt om
iets uit te voeren van 't geen zij broeden ten
kwade. Zonder dat wij Hollanders gaan
meêdanscn om de lierinDerings-tropeeën aar:
1830, die in Belgie's steden verrijzen zullen,
kunnen we de feestvreugde daar best met droge
oogen aanzien en zonder eenige rancune.
