ZIERIk/mSCHE COURANT.
voor liet arrondis-
sement Zieritee,
1875. No. 3. Woensdag 13 Januari, 78ste jaargang.
NIEUWS- en ADVERTENTIE-BLAD
Aan onze Lezers
Deze Courant verschijnt DINSDAG en VEIJDAG avond,
uitgezonderd op FEESTDAGEN,
Prijs per drie maanden 1,Franco per post I,
Afzonderlijke nommers 5 cent, met Bijblad 10 cent.
PEIJS DEE AD Y EET EN TIEN:
Per gewonen regel 10 cent. Hu w e 1 ij lc s-Geboorte-
en Doodberichten van I6 regels 6 0 cent.
Dienstaanbiedingen van 1oregels, mits contant betaald, 25 ct.
Alle stukken, de redactie betreffende, gelieve men uiterlijk een dag voor de uitgave in te zenden aan den uitgever LAKE1VMA1V.
Al diegenen die zich met het begin van dezen nieuwen
jaargang op de Zierikzeesche Courant abonnoeren,
ontvangen even als al onze oude abonnenten, die wij
gaarne een bewijs willen geven onzer erkentelijkheid
voor de ontvangen sympathie, gratis als premie een
boekwerkje, bestaande in een
Keur van Hoofdartikelen uit de
Zierikzeesche Courant.
Deze verzameling zal stukken bevatten van onderscheiden
aard, ook eenige over onderwerpen den Landbouw
betreffende.
Het past ons allerminst over de letterkundige
waarde der stukken van den tegenwoordigen redacteur
een oordeel uit te spreken, doch we mochten bij
herhaling zooveel blijken van goedkeuring ervaren,
dat wij meenen onzen getrouwen lezers geen ondienst
te zullen doen met zoodanig geschenk.
Wij bevelen verder ons blad in de aandacht van
het publiek met vertrouwen aan.
DE EEDACTEÜE en DE UITGEVEE.
Hereeniging tot vaster Aansluiting.
In den oorlog tussehen de Romeinen en de
Gothen gebeurde het eens dat een Gotli en
een Romein, na den strijd afgedwaald en door
de duisternis misleid, achtervolgens beiden in
denzelfden diepen kuil vielen. Zoo vereenigde
het ongeluk twee vijanden in 't zelfde gevaar
van daar in dien put te moeten blijven en
van gebrek om te komen zoo zij niet werden
opgemerkt, daar de put te diep was om er
zonder hulp uit te komen. Niet alleen echter
waren zij nu zoo in één en 't zelfde perikel,
maar zij vonden hierin aanleiding om een
verbond van vriendschap te sluiten, dat al
spoedig duchtig op de proef gesteld, doch vol
komen hecht en edel bevonden werd, toen den
volgenden morgen eenige voorbijtrekkende sol
daten hen opmerkten en uit den put hielpen.
Deze episode is bekend genoeg, wij behoeven
ze niet uitvoeriger iu herinnering te brengen.
Wij lazen ze als kind reeds en ons werd er
toen de spreuk bij geleerd dat gemeene nood
vijanden tot vrienden maakt."
Er zijn meer treffende bewijzen voor de
waarheid dezer spreuk, al gaat ze ook, evenmin
als eenige andere spreuk, niet volkomen op.
Die eene moordenaar aan 't kruis immers was
een bewijs er tegen, zoo goed als de andere
een bewijs er voor was.
Doch in 't algemeen gaat de spreuk op. En
als dit nu van vijanden kan gezegd worden,
met hoeveel te meer grond zou men dan niet
mogen verwachten dat vrienden die tijdelijk
van elkander verwijderd, dat partijen die tijde
lijk in een zekeren staat van débandade ver-
keeren, zich door den druk van denzelfden
tegenspoed gedrongen zullen gevoelen tot ver
nieuwde vereeniging en aansluiting. Is er zelfs
niet veel reden om te hopen dat een aldus in
de beproeving gelouterde en door de beproeving
weder vastgeworden band veel hechter eu sterker
zal worden dan hij ooit te voren is geweest'?
Laat ons eens zien of 't bovengezegde niet
zeer wel van toepassing is op de liberale partij
bij ons te lande, elders ook wel zelfs.
De groote liberale partij, verreweg de talrijkste
en ineestbeteekenende in Nederland, is sinds
eenigen tijd zwak en lijdende geweest; daar
is verslapping iu haar leden, verdeeldheid ouder
haar voorgangers en leiders ontstaan. De ge
volgen zijn niet uitgebleven. In 't onderling
krakeel is haar de leiding der zaken ontglipt
en is deze in andere handen overgegaan, waarin
zij bezwaarlijk ooit zou geraakt zijn indien
niet de onderlinge eenheid der liberale partij
verbroken ware geworden.
Nu ligt in het tijdelijk terugtreden als re-
geerende partij op zichzelf zooveel kwaad niet
maar nadat dit eenmaal een voldongen feit is
geworden begint een nieuwe roeping voor de
geslagenen. Zij moeten zich reorganiseeren,
den onderlingen band weder aanhechten, hem
versterken en dan het verloren terrein weder
zoeken terug te winnen.
Bij de optreding van 't conservatieve Kabinet
scheen 't dat dit der liberale partij op den
duur niet moeielijk zou vallen. Het nieuwe
lCabiuet zou geen party-Ministerie zijn, 't zou
zijn een cabinet d'affaires, 't zou conoiliant
zijn, kortom 't zou zoodanig wezen als dit
door de innerlijke zwakheid zijner partij, die
zich zelfs niet beroemen kon de kleine min
derheid te wezen, maar die slechts een deel
van de minderheid uitmaakte, geboden werd.
De ervaring van weinige maanden echter
heeft iets anders geleerd. Yele verschijnselen
en afzonderlijke feiten, kleinigheden op zich
zelf maar die te zamen wel wat beteekenen,
doen denken aan zekere politique des petites
choses, die overbekend is in de geschiedenis
van alle landen en die wij, waar of door wie
zij ook bij de hand genomen wordt, voor aller
gevaarlijkst houden.
Die politiek is in de eerste plaats niet conciliant
maar agaijant: zij verzoent niet maar verbittert.
Zij laat de groote grieven rusten, maar doet
zaken met allerlei kleine griefjes; zij stilt en
bevredigt niet, zij sust en paait alleenzij ont
wijkt groote gevechten, doch versmaadt kleine
voordeeltjes, zooals 't neerschieten van een of
ander enfant perdu niet; zij spreekt van 't plan
om de machine te remmen, maar al remmende
zet ze ook een ander vliegwiel aan de machine,
verandert ze de vuurgaten en neemt ze andere
kolen.
Inderdaad er is in den tijd dat de politique des
petites choses vigeert voor de alsdan niet regee-
rende partij geen grooter gevaar dan 't geen
juist in die petites choses gelegen is. Ten laatsten
komen de onderling verdeelden gezameulijk in
den zelfden diepen put terecht en dan is 't zeer
moeielijk zich daar weer uit te werken.
Daarom is 't iu zulk eeu geval geraden aan
den Goth en den Romein te denken, alle oude
kwesties op zijde te zetten en de handen broe
derlijk in een te slaan. Per slot van rekening
is zulks ook 't beste en ten meeste oorbaar vau
den lande. Want eigenlijk wordt door de
politique des petites choses niemand gebaat,
ook niet de partij die haar bij de hand neemt
en er veel mee denkt uit te richten.
En 't is zoo aardig, als men ééns aan die
politiek begonnen is dan schijnt het of zelfs
de groote zaken ook tot kleine herleid moeten
worden.
Daar is het Thorbecke-monument. Raadpleegt
men de conservatieve bladen dan schijnt bet
dat hun verwondering groot is dat er over deze
zaak zooveel leven gemaakt wordt „daar er
toch eigenlijk maar sprake is van eenige vrien
den van Thorbecke die hun vriend een particulier
eerbewijs verlangden te geven." Zie, zoo tracht
men zelfs een zaak die door een groot deel vau
't land de gemoederen nog al wat in beweging
brengt, te reduceeren tot une lout petite chose
tot een aangewaaid idéetje van „eenige vrienden."
Het komt ons voor dat het voor de liberalen
in den lande zaak is weder op te leven, zich
aan elkander te sluiten en dan voor 't toeko
mende zorg te dragen dat noch toomelooze
ambitie, noch onverantwoordelijke slaperigheid
hen weder verdeelen en dat verdeeldheid en
onmacht niet andermaal de edele beginselen
van het liberalisme stinkende maken bij degenen
die ze niet weten te bevatten noch te waardeeren.
Binnenland.
ZIEEIKZEE, 12 Januari 1 8 7 5.
ZiEiiiKZEE, 12 Jan. De K Midd. Courant't ge
beurde met bet Thorbecke-monument besprekende,
verdedigt den minister Heemskerk alsof hij minder
uit zichzelf dan door den aard der zaken gedwongen,
zou hebben gehandeld. //Wat moest de minister nu
doen," zegt de N. M. //toen het door den waterstaat
officieel ingesteld onderzoek bewees, dat de passage
door het standbeeld belemmerd werd
Zoo maakt men zich er gemakkelijk af.
Maar de grond der redeneering is een weinig los.
Men zou eerst dienen op te helderen hoe de geheim
zinnige, orakelachtige waterstaat kan bewijzen dat als
de breedte van 3,30 M. voor het gebruik eener traverse
in een der drukste gedeelten van de stad voldoende is,
het mogelijk zijn kan dat in een zeer stillen hoek twee
breedten elk van meer dan 17 M. niet voldoende zijn
voor 't gebruik. Het komt ons voor dat de waterstaat,
hoeveel hij ook vermag, dit onmogelijk kan bewijzen.
Het ontslag van den heer J. J. van Kerkwijk als
ingenieur voor den algemeenen dienst bij den rijks
telegraaf, heeft tot veel bespreking aanleiding gegeven.
Het is bekend hoe sommige bladen dit outslag be
schouwd hebben ais een neep den heer van Kerkwijk
toegebracht wegens zijn voor deze regeering niet ge
makkelijke stelling in de Kamer.
Van conservatieve zijde, met name door de N.
Arnh. en de N. Midd. is dit weersproken en in
bewoordingen, die voor den lieer van Kerkwijk alles
behalve vleiend zijn, en alleen uit blinden haat van
partijbladen, die heviger zijn dan wel dienstig zijn
kan voor degenen die zij willen believen, laat zich
verklaren wat zij zoo al neerschrijven. De N. Midd.
beweert ronduit dat de heer v. K. gedurende zooveel
jaren een post bekleed heeft die eigenlijk niet bestond
zoodat derhalve zijn betrekking niets anders dan een
sinecure geweest zou zijn. Het is nog al kras, zoo
iets, in onze dagen, een eminent bekwaam man in
zijn vak naar het hoofd te werpen. Er mogen geen
sinecures bestaan in onze staats-organisatie. De be
wering houdt dus eeu ernstige beschuldiging in aan
het aclres van een aantal opvolgende regeeringen.
Tegenover dit alles wordt de heer v. K. ook weder
schitterend verdedigd. Dit is o. a. in het Sandelsbl.
